(Συντάκτης: Γρηγόριος Τζιβελέκας Y∕Α ΕΛ.ΑΣ.)

Η καθιέρωση των δελτίων ειδήσεων και των ενημερωτικών εκπομπών σε καθημερινή βάση έχει ως αποτέλεσμα το μονοπώλιο του λόγου καθιστώντας τους θεατές απομονωμένους μαζάνθρωπους - κομφορμιστές,  απλούς αποδέκτες αφυδατομένους  από την εκφραστική δεινότητα  του λόγου. Όπως λέει και ο Αμερικανός ψυχίατρος  Szasz: ΄΄Στο βασίλειο των ζώων ο κανόνας είναι  φάε πριν σε φάνε. Στο ανθρώπινο βασίλειο είναι  όρισε ή θα σε ορίσουν. Με αυτό εννοείται το παιχνίδι των εννοιών το οποίο είναι καθοριστικότατο στην εποχή μας. Όποιος κατέχει αυτές τις έννοιες και τον ορισμό τους αυτός έχει και την εξουσία. Πρέπει να αντιληφθούμε ότι ο πόλεμος που διεξάγεται είναι σε σημαντικό βαθμό πόλεμος λέξεων, διότι οι λέξεις που χρησιμοποιούμε έχουν σημασία, και καθορίζουν τις σκέψεις που κάνουμε . Φτωχό λεξιλόγιο σημαίνει  φτωχή σκέψη.  Εκπαιδευτήκαμε σιγά σιγά στις έννοιες  : ανοσία της αγέλης, κρούσματα, ασυμπτωματικοί φορείς, απαγόρευση συναθροίσεων, άδεια κυκλοφορίας, ράπιντ  τεστ. Έτσι συνηθίσαμε στον τρόπο θέασης της πραγματικότητας μέσα από αυτό το παραμορφωτικό πρίσμα.

 Όποιος πλέον μιλήσει σε άλλο πλαίσιο εννοιών, είναι στην καλύτερη περίπτωση ψεκασμένος ή μεταλλαγμένος αφού διαφωνεί με την συναινετική πραγματικότητα. Έτσι η πλειονότητα των ανθρώπων που έχουν υπνωτιστεί στην ερμηνεία της πραγματικότητας με το καθεστωτικό μοντέλο, χωρίς να το αντιλαμβάνονται, λειτουργούν ως θεματοφύλακες και υπερασπιστές της ρητορικής που υιοθέτησε το κράτος και το κεφάλαιο σε αυτή τη συγκυρία για να προωθήσουν την ατζέντα τους. Όπως αναφέρει ο Μαρξ, στην γραφειοκρατία  η σύμπτωση του κρατικού συμφέροντος και των ιδιαίτερων ατομικών υποθέσεων δομείται με τέτοιο  τρόπο ώστε το κρατικό  συμφέρον γίνεται μια ιδιαίτερη ατομική υπόθεση πάνω από τις άλλες ατομικές υποθέσεις.

Βλέπουμε τον κόσμο μόνο μέσα από  το σπίτι μας. Τα γεγονότα πλέον έρχονται σε εμάς όπως το βουνό στον Μωάμεθ, δεν πάμε εμείς σε αυτά. Αρκεί κανείς να ανοίξει το δέκτη του και τα γεγονότα που έχουν επιλεχθεί να αντιπροσωπεύουν την ΄΄πραγματικότητα΄΄ τον περιμένουν ώστε να τα καταναλώσει από το ρόλο του θεατή. Ερχόμαστε έτσι στο παράδοξο συμπέρασμα πως αρκεί να κλείσουμε την πόρτα πίσω μας και να ανοίξουμε την οθόνη προκειμένου να δούμε τον εξωτερικό κόσμο σαν εικόνα, σαν θέαμα, μέσα από τα μάτια ΄΄ειδικών΄΄ και δημοσιογράφων, ενώ τα πραγματικά μάτια μας είναι αδύναμα να αντιληφθούν την πραγματικότητα όταν βρισκόμαστε εκεί έξω.

Όντας σε  μια κατάσταση συνεχούς σοκ χωρίς να αντιλαμβανόμαστε το δέος, όπως περιγράφει στο ομώνυμο βιβλίο της  η Ναόμι Κλάιν, είμαστε ανίκανοι να αντιδράσουμε σε οτιδήποτε. Με αυτό τον τρόπο, η ζωή στο σύνολο της μοιάζει να έχει παγώσει και ο άνθρωπος ασχολείται με την καθημερινή του επιβίωση, απορροφημένος σε ένα συνεχές και αιώνιο παρόν, μετατρεπόμενος σε άχρονο και ανιστόρητο όν.

Ο κόσμος όπως τον γνωρίζαμε  έχει τελειώσει. Ζούμε  τις τελευταίες ενδείξεις ζωής του κόσμου που φεύγει. Ένας άλλος κόσμος γεννιέται,  ενδεχομένως και μέσα σε άλλες διαστάσεις και, πάντως, δεν θα θυμίζει σε τίποτα την παλιά εποχή. Τα είδη που θα επιβιώσουν, υπό τις νέες αυτές συνθήκες, θα είναι για μια ακόμη φορά όσα καταφέρουν να προσαρμοστούν στην καινούργια πραγματικότητα.

 Αντιθέτως οι ΄΄πολλοί΄΄, όλοι εκείνοι που σήμερα απλώς κραυγάζουν και βρίζουν, θα γνωρίσουν ένα πρόωρο  τέλος, μην έχοντας καμιά απολύτως θέση στη Νέα Εποχή που αναδύεται. Η νέα κοινωνία πρόθυμα θα σου δίνει το κάθε τι αλλά θα σου παίρνει την ελευθερία σου και την ατομικότητα σου. Εν κατακλείδι  στην νέα εποχή του τεχνολογικού γιγαντισμού και της ηλεκτρονικής επικοινωνίας  οι άνθρωποι θα είναι γρανάζια μιας μηχανής που άλλοι θα ρυθμίζουν τον τρόπο λειτουργίας. 

Άντεξαν στο χρόνο
  Πόσες και πόσες μνήμες και συναισθήματα ξυπνούν μέσα σου, ξεφυλλίζοντας τις σελίδες των αναγνωστικών της νιότης σου. Όπως αυτές οι χειμωνιάτικες εικόνες της πρώτης δημοτικού. Και δίκαια αναρωτιέσαι αν ήταν τόσο καλά τα αναγνωστικά των δεκαετιών ΄50, ΄60 και ΄70, ή τα φανταζόμαστε τόσο καλά, για συναισθηματικούς λόγους. Ότι δηλαδή εκεί αναζητούμε την χαμένη παιδική μας αθωότητα και ότι η νοσταλγία τα εξιδανικεύει.
   Όλοι γνωρίζουμε το ετερόχρονο ενδιαφέρον που εκδηλώθηκε τα τελευταία χρόνια για τα παλιά αναγνωστικά. Το βλέπει κανείς από τις  ανάρπαστες επανεκδόσεις που κυκλοφορούν, αρκετές από τις οποίες προσφέρονται ως δέλεαρ με τα κυριακάτικά φύλλα μεγάλων εφημερίδων. Πολλοί τα βάλαμε στη βιβλιοθήκη μας. Ακόμα κουβαλούν τη μαγεία τους.
   Στη συλλογική μνήμη εκείνης της γενιάς έχουν καταχωνιαστεί εικόνες του παλιού σχολείου: μπλε ποδιά, κοτσιδάκια στα μαλλιά, κουρεμένα κεφαλάκια, αυστηροί δάσκαλοι, καθαρεύουσα, οξείες και περισπωμένες, μαυροπίνακες, κιμωλίες, μπλε τετράδια, ξύλινα θρανία, διάλειμμα για κυνηγητό, σχοινάκι ή κουτσό, μήλα, αμπάριζα κι ένα σωρό άλλα. Και βεβαίως και τα σχολικά βιβλία.
  Eίναι πολύ συνηθισμένο κι ανθρώπινο να παλινδρομούμε στο παρελθόν, να ωραιοποιούμε αλλοτινές καταστάσεις και ν΄ αναπολούμε άλλες εποχές. Ιδιαίτερα οι μεσήλικες και πάνω. Πρέπει να παραδεχθούμε βέβαια ότι η νοσταλγία αυτή έχει και την αρνητική πλευρά της, όταν γίνεται με εμμονή, υπερβολή και επιλεκτικότητα. Κάποιος που ωραιοποιεί και εξιδανικεύει το παρελθόν δεν είναι ρεαλιστής, αφού κάθε εποχή έχει τα αρνητικά και τα θετικά στοιχεία της, δεν υπάρχει τέλεια εποχή. Αυτή είναι η αλήθεια και κλείνει η παρένθεση.
  Αλλά πώς να ξεχάσεις εκείνα τα αναγνωστικά. Όπως αυτό της πρώτης δημοτικού. Ξεφυλλίζοντάς το παρακολουθεί κανείς την καθημερινότητα μιας μικροαστικής οικογένειας. Προσεγμένα κείμενα, οικείες και αυθεντικές  στα παιδιά εικόνες, που κάλυπταν όλες τις εποχές και όλες τις δράσεις και δραστηριότητες της τότε ελληνικής κοινωνίας, ως επί το πλείστον αγροτικής. Η ροή της ύλης  ακολουθούσε τη ροή των εποχών, των εθνικών και χριστιανικών εορτών. Το ίδιο και στα υπόλοιπα αναγνωστικά του δημοτικού.
   Κατηγορήθηκαν εκείνα τα αναγνωστικά ότι δομήθηκαν πάνω στο στερεότυπο- τρίπτυχο «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια», ότι τα κείμενα διακρίνονταν από φρονηματικό περιεχόμενο και επίμονη ηθικολογία,  ότι χρησιμοποιούσαν μια «υβριδική» και άναρχη γλώσσα. Εξαίρεση των επικρίσεων αποτέλεσε το αλφαβητάριο του 1955 των Γιαννέλη-Σακκά, στο οποίο κυρίως αναφέρομαι και το οποίο πολλοί διδαχτήκαμε. 
Ακόμη κι έτσι όμως, μέσα από τα κείμενα και την εικονογράφηση τους τα παλιά αναγνωστικά, αναπαριστούν όψεις της τότε ελληνικής ζωής, που δύσκολα μπορεί να βρει κανείς στα σύγχρονα, ιδιαίτερα ως προς τη σημειολογία τους. Δίδασκαν και μετέδιδαν τη γνώση και τις ελληνικές παραδοσιακές αξίες. Μην ξεχνάμε και μια κοινωνία, που ρημαγμένη από την Κατοχή και τον Εμφύλιο πάσχιζε να σταθεί στα πόδια της και να βρει το δρόμο της. Ασφαλώς  κι ο καθένας έχει τη φκιασιά του και την κοσμοθεωρία του. Άλλος τα ασπάζεται, άλλος τα καπηλεύεται, άλλος τα προσπερνάει.
  Μήπως εκείνα τα στερεότυπα αδικήθηκαν και αδικούνται ακόμα; Μήπως τελικά κάποιες ελληνοχριστιανικές αξίες, η μαγιά του λαού μας, βρίσκονται σε αποσύνθεση; Κρίμα όλα εκείνα να θεωρούνται οπισθοδρομικά, παλιά και ξεπερασμένα. Εξομολογούμαι ότι κείμενα από τα παλιά αναγνωστικά τα δίδασκα στους μαθητές μου. Περιττό να σας περιγράψω την ανταπόκριση και την αποδοχή που τύχαιναν.
  Άντεξαν στο χρόνο. Κι ότι αντέχει στο χρόνο έχει αξία.
Υπογραφή
Ένας παλιός, οπισθοδρομικός δάσκαλος.

Η αποκαθήλωση των ειδώλων  
   Κάθε γενιά έχει τα δικά της είδωλα και κάθε εποχή ταυτίζεται μαζί τους.  Έτσι είναι φτιαγμένος ο άνθρωπος. Τα χρειάζεται τα πρότυπα-είδωλα στη ζωή του, εφήμερα ή όχι, δήθεν ή αληθινά. Σήμερα που η πληροφορία τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα απ΄ άκρη σ΄ άκρη του κόσμου, οι διάσημοι τους οποίους θαυμάζουμε και θέλουμε να τους μοιάσουμε αυξάνονται και πληθύνονται. Ποδοσφαιριστές, αθλητές, τραγουδιστές, ηθοποιοί και σκηνοθέτες, στην πρώτη γραμμή. Θυμηθείτε τις δικές σας αφίσες, τα αυτοκόλλητα, τις αμφιέσεις και τα είδωλα των παιδικών σας χρόνων. 
  Μέσα στο σύγχρονο μιντιακό και διαδικτυακό κατακλυσμό που βιώνουμε, αποθεώνουμε το τίποτε, σκοτώνουμε τις αξίες. Ρίξτε μια ματιά στις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, τα like στο διαδίκτυο. Μέσα από τις σαπουνοσειρές και τα ριάλιτι φτιάχνονται ήρωες, κατασκευάζονται και θεοποιούνται ασήμαντες διασημότητες. Η ειδωλολατρεία μιας αμφιλεγόμενης πνευματικότητας. Σαγηνεύονται οι νεολαίοι και τρελαίνοντια για μια σέλφι μαζί τους. Ζούμε αναπόφευκτα στον αστερισμό του like.
  Οι άξιοι δυστυχώς στη γωνία. Ποιητές, συγγραφείς, γιατροί και καταξιωμένοι επιστήμονες που έχουν τόσα και τόσα να δώσουν σε μια τραυματισμένη κοινωνία, σιωπαίνουν, ή εξαναγκάζονται να σιωπούν. Ποιον ενδιαφέρουν οι αξίες; Προτεραιότητα έχουν οι άνθρωποι του θεάματος, αυτοί που λάμπουν, αυτοί που «πουλάνε». Αυτοί που έχουν τη δυνατότητα της άμεσης επαφής και αναγνωρισιμότητας στην κοινωνία.  Κάποιοι από αυτούς, που υποτίθεται ότι υπηρετούν τον πολιτισμό και το πνεύμα, που διδάσκουν την αρετή, κάνουν πράξη την υποκριτική τέχνη και δείχνουν τον πραγματικό τους εαυτό, πίσω από τα φώτα.
  Κάποια στιγμή έσκασε η «φούσκα». Αρκετά τρανταχτά πρόσωπα-είδωλα γκρεμίζονται  και γελιοποιούνται. Οι περισσότεροι όχι άδικα. Το θεατρικό σανίδι τρίζει από το σαράκι που κατατρώγει τον κόσμο του θεάματος. «Παλαιάς και νέας κοπής» καλλιτέχνες σαρώνονται από την απόκρυφη ζωή τους, από τα βίτσια τους  κι από την κατάχρηση της λάμψης τους και της εξουσίας τους. Κάποια λαμπερά αστέρια κατάντησαν τιποτένια ανθρωπάκια, που άλλα κρύβονται κι άλλα αυτοεξευτελίζονται με τις γελοίες δικαιολογίες τους. Και πόσα ακόμα δεν ξέρουμε!
  Ο καλλιτεχνικός κόσμος, ο πολιτισμός, τσαλακώθηκε από αυτούς τους λίγους επίορκους και για έναν ακόμη λόγο. Για την ένοχη σιωπή του. Το απόστημα άργησε να σπάσει. Κι είναι κρίμα. Όπως κρίμα είναι να  σπιλώνονται άδικα άξιες και συνετές συνειδήσεις. Δεν είναι όλοι ίδιοι.

Βασίλης Κανέλλος

Ρίχνοντας μια πρόχειρη ματιά στα σύγχρονα σχολικά βιβλία Γλώσσας και Λογοτεχνίας κυρίως, του Δημοτικού και του Γυμνασίου, κι επιμελώς αποφεύγοντας τα βιβλία Ιστορίας προς προστασίαν του ευαίσθητου, πλέον, νευρικού μας συστήματος, παρατηρούμε με φίλους μου, τα διάφορα ευτράπελα και κωμικοτραγικά που υποπίπτουν στην αντίληψή μας:  Οι γατούλες ηρωοποιούνται ή αφοδεύουν μέσα στα Iερά, τα παιδάκια της Δ΄ Δημοτικού καλούνται να συνθέσουν νανουρίσματα για χταπόδια, τα σκυλάκια μπορούν να σκέφτονται (!) ή να προσεύχονται έξω από τις εκκλησίες (!) μέσα στις οποίες, οι άγιοι είναι κάτι άσχημοι γέροι, ενώ τα μοναστήρια εικονογραφούνται χωρίς σταυρό. 

Διαβάζουμε κείμενα Γλώσσας της Α΄ Γυμνασίου όπου δωδεκάχρονα κορίτσια, δεόντως ξεπεταγμένα, σχετίζονται με εξωσχολικούς είκοσι-είκοσιπέντε ετών, για να μην πω, ότι τα ίδια τα βιβλία γέμουν ενδιαφερόντων θεμάτων π.χ. συνταγών (πώς να φτιάξετε μακαρόνια με κιμά, κορμό κι ομελέτα), διαφημίσεων play station, οδηγιών χρήσεως καφετιέρας και κλιματιστικού, με κερασάκι στην τούρτα βέβαια, τα μαθήματα αστρολογίας (βιβλίο Γλώσσας στη Γ΄ Γυμνασίου). Οι φίλοι μου με ξέρουν ως δεινή μαγείρισσα, για θαυμάστρια ας πούμε, του Ξενόπουλου (κι όχι βέβαια για το κείμενο «η γάτα του παπά» 'που τα κάνει' στο Ιερό, κείμενο Γ’ Γυμνασίου), για αρκούντως φιλόζωη, άθεη ως επί το πλείστον, αλλά και για «φαν» της Αστρολογίας. Το σημειώνω αυτό, μόνο και μόνο προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, μια που οι καιροί είναι πονηροί…Αυτά τα βιβλία, τα «περιοδικά ποικίλης ύλης» όπως τα αποκάλεσε εύστοχα ο δάσκαλος Δ. Νατσιός, δύνανται να κλέψουν τη δουλειά και τη δόξα των εφηβικών περιοδικών περιπτέρου όμως τα πράγματα, κι ας μην είμαστε αφελείς, δεν είναι τόσο απλά.

Η ΄τρικυμία εν κρανίω ' την οποία επιβάλλει η επίσημη εκπαιδευτική πολιτική στα παιδιά, ως σοφιστεία της αποδόμησης  των εννοιών, των αξιών, της γλώσσας κι  εντέλει, του ανθρώπινου λογισμού (η οποία ξεκινώντας από την κριτική των λογοτεχνικών κειμένων, επεκτάθηκε  μέσω του Πολιτιστικού Μαρξισμού σε ό,τι μπορούμε να θεωρούμε, πανανθρώπινο πολιτισμό), καταλήγει στον Μηδενισμό. Σε κάποιος λαούς, όπως στη δική μας κουλτούρα στη «με λογισμό και μ’ όνειρο» (που θα ’λεγε κι ο Σολωμός), πολύ περισσότερο, ο Μηδενισμός δρα παράταιρα και άκομψα, δρα ως ξενιστής: Παρόλο δηλαδή, που δε συνάδει με τις δικές μας ανθρωποκεντρικές καταβολές, καταφέρνει να «θέσει» τις ασαφείς και καταθλιπτικές του βάσεις, για την εγχάραξη του χάους μέσα μας. Αν απωλέσουμε το περιεχόμενο και την ουσία από την έννοια ή την μετατοπίσουμε λίγο, χάνουμε και την Ουσία χάνουμε και τη Χάρη της. Θα κυριαρχήσει ο αποπροσανατολισμός, η σχετικότητα, η αμφιθυμία, η απροσδιοριστία, δεν θα πιστεύουμε σε τίποτα και δε θα έχουμε και τίποτα. Έτσι, ένα προσφορότατο έδαφος θ’ απλωθεί, προκειμένου να ξαναγραφτεί ο Δίσκος της Σκέψης.

Κι ακριβώς τότε μας επιβάλλεται  εκ των άνω  η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΡΘΟΤΗΤΑ ως κριτική για να μην πω, ως κατακρεούργηση, της έστω υπάρχουσας λογικής… Όταν μας ωθούν για παράδειγμα, εναντίον των διακρίσεων συλλήβδην, κι όχι εναντίον των παράλογων διακρίσεων, (που σημαίνει ότι το διαφορετικό γίνεται άξιο σεβασμού έπειτα από μία …κριτική αξιολόγηση), δηλαδή, δεν μπορεί να γίνει a priori σεβαστός ούτε ένας παιδόφιλος επειδή είναι διαφορετικός, από εμάς, ούτε ένας κτηνοβάτης, ούτε ένας…σχιζοφρενής δολοφόνος με πριόνι.

Ένα κραυγαλέο παράδειγμα της επιβολής της Πολιτικής Ορθότητας, είναι «ο Νόμος περί Εχθροπάθειας», είναι ξέρετε, το γνωστό «αντιρατσιστικό», το οποίο αποτελεί έναν έμπλεο φαρισαϊσμού, ρατσιστικό και φασιστικό νόμο (αφού ποινικοποιεί την ελευθερία της έκφρασης της γνώμης) . Θ’ ασχοληθούμε όμως άλλη φορά με αυτόν …

Όλα γίνονται αφηγήσεις, εντυπώσεις, γνώμες ξεκούδουνες, δεν πρέπει να κοπιάζουμε για την αντικειμενική Αλήθεια, όπως έκανε κάποτε ο Σωκράτης, δεν πρέπει να χτίζουμε τις βάσεις του διαλόγου , να συνθέτουμε και να δεόμαστε γι’ Αυτήν. Οφείλουμε να σεβόμαστε όλον το θόρυβο των υποκειμενικών αληθειών, των αυτιστικών ή διαξιφισμένων μονολόγων των ανάγωγων ομιλητών, προς ανακούφιση του ανθρώπινου και του μη ανθρώπινου· μα μέχρι πού; Κι απαντώ: μέχρι τις παρυφές της Ηλιθιότητας. Και η Ηλιθιοποίηση είναι το βασικό χαρακτηριστικό του ανθρώπινου Ζώου εντέλει, γιατί χωρίς διακρίσεις, δεν μπορεί ν’ αποφασίσει για τίποτα ο άνθρωπος…

Το Newspeak – Goodthink, (η Νέα Ομιλία - Σωστή Σκέψη) όπως θα έλεγε κι ο Όργουελ της εποχής μας, φέρει κραυγαλέα παραδείγματα :

Μετατόπιση: Η -φοβία (κάτι παθολογικό) αντί για τον Φόβο (κάτι φυσιολογικό).

Το Ανθρώπινο Ζώο – το Μη Ανθρώπινο Ζώο αντί για τον Άνθρωπο και το Ζώο.

Σύμπτυξη: Ευαλφάλεια, Βιοηθική, Anti-Fa.

Αντίθεση: Υπουργείο Προστασίας, αντί για Καταστολής, του Πολίτη.

Δυσφημισμός: «Έλληνας είσαι και φαίνεσαι», γραμμένο στον τοίχο

Ευφημισμός: Chemically challenged (μεταφράστε να σας δω!), αντί για Τοξικομανής

Κι αν ακόμα δεν μας έχουνε γράψει (όπως στο «1984»), η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΚΛΑΒΙΑ και Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΙΡΗΝΗ, μην ανησυχείτε, μας έχουνε κάνει ΗΔΗ να το πιστεύουμε.Η εγχάραξη του χάους  μέσα μας, που  ήσυχα-ήσυχα τα lifestyles, η καταβαράθρωση της Παιδείας και η εκκωφαντικά αδιάλειπτη προπαγάνδα εξυφαίνουν με διαλόγους άρρητου περιεχομένου ή συλλογικούς μονολόγους ακριβέστερα, θυμίζουν  τα παιδιά κάτω των πέντε, που πριν μάθουν να συνομιλούν, το καθένα μιλάει για το δικό του πράγμα. Το βλέπω συχνά και σε παρέες μου… Οι παράλληλοι μονόλογοι, βρίθουν στις συντροφιές ενηλίκων: Οι άνθρωποι δεν ακούνε τον συνομιλητή τους, εξάπτονται και βιάζονται και διακόπτουν κι ασχημονούν,  αγάλλονται εντέλει, όταν ξεδιπλώσουν το δικό τους «αφήγημα»·  ανθρώπινο είναι, ναι, αλλά είναι κι ένας ‘αυνανισμός εν κοινωνία’. Όταν η γλώσσα τους  φτωχύνει, επομένως και η σκέψη τους, όσοι, έστω ενστικτωδώς, αντιτίθενται στη Λαίλαπα, θα νιώσουν σιγά-σιγά πως δεν μπορούν, δεν ξέρουν πώς να εκφράσουν την αντίθεσή τους.

Οι συλλογικοί μονόλογοι σαν των μικρών παιδιών, βρίθουν στις συντροφιές ενηλίκων…

Είναι ο σταδιακός Απ-αλφαβητισμός που στοχεύει στην απώλεια της συνείδησης.

Ξένια ΠολίτηΠΗΓΗ

Κριτική του βιβλίου από τον Flutlicht / ΚΟ 

Αγόρασα αυτό το βιβλίο για να αποκτήσω κάποια γνώση σχετικά με τη νοοτροπία των globalists, οι άνθρωποι που αυτοαποκαλούνται οι «ελίτ» αυτού του κόσμου, ενώ κανείς δεν τους ψήφισε ποτέ για να κυβερνήσουν τη ζωή μας. Αυτό το βιβλίο είναι μια καλή απόδειξη ότι αυτοί οι άνθρωποι ζουν μέσα σε μια "φούσκα", έχοντας χάσει κάθε σχέση με την πραγματικότητα. (ΚΟ: αυτή είναι μάλλον μια αφελής άποψη. Οι "ελίτ" δεν είναι απλά κάποιοι πλούσιοι φαντασιόπληκτοι. Επιθυμούν να διαμορφώσουν το μέλλον της ανθρωπότητας ή ακόμα και να "αναδημιουργήσουν" αυτόν καθ'αυτόν τον άνθρωπο παίζοντας τον "Θεό". Η πορεία δείχνει εάν τα έχουν καταφέρει). Θα συνοψίσω τώρα τα κύρια προβλήματα που έχω βρει σχετικά με την αντίληψη του συγγραφέα (το βιβλίο αναφέρει δύο συγγραφείς) για την πραγματικότητα που απεικονίζεται σε αυτό το βιβλίο:

1) Η ελεύθερη αγορά είναι υπεύθυνη για όλα τα κακά, αυτό που χρειαζόμαστε είναι ισχυρότερες κυβερνήσεις, κατά προτίμηση τόσο «δημοκρατικές» όπως της Κίνας. Κατά συνέπεια, το βιβλίο είναι γεμάτο επαίνους για τον κινεζικό τρόπο ζωής. Μια υπόθεση που δεν μπορεί να γίνει από λογικούς ανθρώπους που θέλουν να ζήσουν σε έναν ελεύθερο και βιώσιμο κόσμο στον οποίο τα δικαιώματα του ατόμου προστατεύονται και δεν εκτίθενται σε συνεχή παρακολούθηση, την οποία βλέπουμε σήμερα στο κομμουνιστικό κράτος της Κίνας. Παρακάτω μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο:

"[Η κατάσταση μπορεί να προκαλέσει αλλαγές, όπως] μια ενισχυμένη αναζήτηση του κοινού καλού ως στόχου πολιτικής, η έννοια της δικαιοσύνης να αποκτά πολιτική ισχύ, ριζοσπαστικά μέτρα ευημερίας και φορολογίας, [...]" (σελ.18)

"Ο Κομφουκιανισμός που επικρατεί σε τόσες πολλές ασιατικές χώρες θέτει μια αίσθηση καθήκοντος και αλληλεγγύης γενεών πριν από τα ατομικά δικαιώματα. Επίσης, δίνει μεγάλη αξία σε μέτρα και κανόνες που ωφελούν την κοινότητα στο σύνολό της". (σελ.88)

"Η πανδημία Covid-19 έχει καταστήσει την κυβέρνηση σημαντική και πάλι. Όχι μόνο ισχυρή και πάλι, αλλά και πάλι ζωτική [...]" (σελ.89, ο συγγραφέας αναφέρει τον John Micklethwait, αρχισυντάκτη του Bloomberg).

«Οι οξείες κρίσεις συμβάλλουν στην ενίσχυση της εξουσίας του κράτους. Πάντα συνέβαινε και δεν υπάρχει κανένας λόγος για τον οποίο θα πρέπει να είναι διαφορετικά με την πανδημία Covid-19». (σελ.89)

"[...] ο ρόλος του κράτους έχει συρρικνωθεί σημαντικά. Πρόκειται για μια κατάσταση που πρόκειται να αλλάξει επειδή είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πώς ένα εξωγενές σοκ τέτοιου μεγέθους [...] θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με καθαρά βασισμένες στην αγορά λύσεις". (σελ.91)

"Στο καντράν που μετρά το φάσμα μεταξύ της κυβέρνησης και των αγορών, η βελόνα έχει κινηθεί αποφασιστικά προς τα αριστερά". (σελ.92)

"Για πρώτη φορά [...] οι κυβερνήσεις έχουν το πάνω χέρι. [...] Αντί απλώς να διορθώνουν τις αποτυχίες της αγοράς όταν προκύπτουν, πρέπει, όπως πρότεινε η οικονομολόγος Mariana Mazzucato:" να κινηθούν προς τη διαμόρφωση και τη δημιουργία ενεργών αγορών που προσφέρουν βιώσιμη και χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξη". "(σελ.92)

"Ενώ στο παρελθόν οι ΗΠΑ ήταν πάντα οι πρώτοι που έφτασαν να βοηθήσουν όπου υπήρχε ανάγκη για βοήθεια, αυτός ο ρόλος ανήκει τώρα στην Κίνα". (σελ. 123)

"Ένα σημαντικό στοιχείο της νέας "μεγαλύτερης" κυβέρνησης υπάρχει ήδη με τον τεράστιο αυξημένο και σχεδόν άμεσο κυβερνητικό έλεγχο της οικονομίας". (σελ.92)

"Κοιτώντας προς το μέλλον, οι κυβερνήσεις πιθανότατα [...] θα αποφασίσουν ότι είναι προς το συμφέρον της κοινωνίας να ξαναγράψουν ορισμένους από τους κανόνες του παιχνιδιού και να αυξήσουν μόνιμα το ρόλο τους". (σελ.93)

"Ο ρόλος του κράτους θα αυξηθεί και, με αυτόν τον τρόπο, θα επηρεάσει ουσιαστικά τον τρόπο διεξαγωγής των επιχειρήσεων. [...] στελέχη επιχειρήσεων σε όλες τις βιομηχανίες και όλες τις χώρες θα πρέπει να προσαρμοστούν σε μεγαλύτερη κυβερνητική παρέμβαση. [...] Η φορολογία θα αυξηθεί, ιδίως για τους πιο προνομιούχους "(σελ.94)

2) Ο συγγραφέας είναι επίσης απόλυτα ερωτευμένος με την έννοια της μαζικής επιτήρησης / παρακολούθησης. Γράφει:

"Η συγκράτηση της πανδημίας του κορονοϊού θα απαιτήσει ένα παγκόσμιο δίκτυο παρακολούθησης". (σελ.33)

«Θα δούμε πώς η ανίχνευση επαφών έχει μια απαράμιλλη χωρητικότητα και μια σχεδόν απαραίτητη θέση στο οπλοστάσιο που απαιτείται για την καταπολέμηση του Covid-19, ενώ ταυτόχρονα τοποθετείται για να καταστεί δυνατή η μαζική επιτήρηση». (σελ.153)

"Ένα σημαντικό μάθημα μπορεί να αντληθεί από τις χώρες που ήταν πιο αποτελεσματικές στην αντιμετώπιση της πανδημίας (ιδίως των ασιατικών κρατών): η τεχνολογία γενικά και η ψηφιακή βοήθεια ειδικότερα. Η επιτυχής ανίχνευση επαφών αποδείχθηκε βασικό στοιχείο μιας επιτυχημένης στρατηγικής κατά του Covid -19". (σελ.159)

"Η ανίχνευση και η παρακολούθηση επαφών είναι επομένως βασικά στοιχεία για το πως θα αποκριθεί η δημόσια υγεία μας στο Covid-19". (σελ.160)

"Η Κίνα, το Χονγκ Κονγκ και η Νότια Κορέα εφάρμοσαν καταναγκαστικά και παρεμβατικά μέτρα ψηφιακού εντοπισμού. Έλαβαν την απόφαση να παρακολουθήσουν άτομα χωρίς τη συγκατάθεσή τους, μέσω των δεδομένων κινητής τηλεφωνίας και πιστωτικής κάρτας τους, ακόμη και χρησιμοποίησαν παρακολούθηση βίντεο". (σελ.160)

"Η λύση της ψηφιακής ανίχνευσης που εκτιμήθηκε περισσότερο και συζητήθηκε ήταν η εφαρμογή TraceTogether που διαχειρίζεται το Υπουργείο Υγείας της Σιγκαπούρης. Φαίνεται να προσφέρει την "ιδανική" ισορροπία μεταξύ των ζητημάτων αποτελεσματικότητας και απορρήτου [...]". (σελ.160)

"Καμία εθελοντική εφαρμογή ανίχνευσης επαφών δεν θα λειτουργήσει εάν οι άνθρωποι δεν επιθυμούν να παρέχουν τα προσωπικά τους δεδομένα στην κυβερνητική υπηρεσία που παρακολουθεί το σύστημα". (σελ.164)

"[...] οι εταιρείες θα οδηγηθούν προς μια μεγαλύτερη επιτήρηση, για το καλύτερο ή για το χειρότερο και θα παρακολουθούν και μερικές φορές θα καταγράφουν τι κάνει το εργατικό δυναμικό τους." (σελ.165).

"[...] οποιαδήποτε ψηφιακή εμπειρία που έχουμε μπορεί να μετατραπεί σε "προϊόν" που προορίζεται να παρακολουθεί και να προβλέπει τη συμπεριφορά μας." (σελ.166)

"Τότε, όταν θα έχει τελειώσει η κρίση, κάποιοι μπορεί να συνειδητοποιήσουν ότι η χώρα τους ξαφνικά μετατράπηκε σε ένα μέρος όπου δεν επιθυμούν πλέον να ζήσουν". (σελ.167)

Ακόμα και αν ανέφερε όλους τους κινδύνους της συνεχούς παρακολούθησης, ο συγγραφέας καταλήγει στο συμπέρασμα ότι "το τζίνι της τεχνολογικής παρακολούθησης δεν θα μπει ξανά στη φιάλη". (σελ.171)

Πιστεύει επίσης πραγματικά ότι «τα δυστοπικά σενάρια δεν αποτελούν συμφορά (a fatality)» (σελ.171)

Πώς μπορούμε να αποφύγουμε αυτήν τη δυστοπία, δεν εξηγεί στο βιβλίο. Ωστόσο, αυτός δεν φαίνεται να είναι ο στόχος του βιβλίου - μάλλον είναι ένας έπαινος της μαζικής παρακολούθησης και η ιδιωτική ζωή δεν αφορά πολύ τον συγγραφέα.

Ταυτόχρονα, ο συγγραφέας παραδέχεται ότι "οι συνέπειες του Covid-19 από την άποψη της υγείας και της θνησιμότητας θα είναι ήπιες σε σύγκριση με προηγούμενες πανδημίες. Στο τέλος του Ιουνίου 2020, ο Covid-19 σκότωσε λιγότερο από το 0,006% του παγκόσμιου πληθυσμού". (σελ.247) και αναγνωρίζοντας ότι «ο μέσος όρος ηλικίας αυτών που πεθαίνουν από τον Κόβιντ-19 είναι σχεδόν 80 χρόνια [στην Ιταλία]» (σελ.221) Αλλά αυτό δεν τον κάνει να αλλάζει γνώμη, εξακολουθεί να προπαγανδίζει την μαζική παρακολούθηση και την αναγκαιότητα των lockdowns.

4) Ενώ μπορεί κάποιος να καταλάβει ότι είναι καλό να βλέπουμε και τα πλεονεκτήματα αυτής της παγκόσμιας καταστροφής, ο συγγραφέας χρησιμοποιεί εκπληκτικά θετική γλώσσα κατά την ανάλυσή του για την κατάσταση:

"Οι δυνατότητες αλλαγής και η προκύπτουσα νέα τάξη (the resulting new order) είναι πλέον απεριόριστες και δεσμεύονται μόνο από την φαντασία μας" και "Πρέπει να εκμεταλλευτούμε αυτήν την άνευ προηγουμένου ευκαιρία να ξαναφανταστούμε τον κόσμο μας (reimagine our world)". (σελ.19)

Αργότερα χρησιμοποιεί ακόμη φράσεις όπως «να μην αφήσει την κρίση να χαθεί» ("not letting the crisis go to waste" - από τις πιο "κλασσικές" ατάκες των globalists...) (σελ.145 ή σελ.142) και «να κάνουμε καλή χρήση της πανδημίας» (σελ.145). Φαίνεται ότι ο συγγραφέας είναι πολύ χαρούμενος για τον κορονοϊό και τις επαγόμενες ευκαιρίες του. Λέει ακόμη ότι αυτή η κρίση «επιταχύνει την πρόοδο προς τους στόχους της Βιώσιμης Ανάπτυξης του 2030 (2030 Sustainable Development Goals)» (σελ.248). Είναι σίγουρο ότι δεν ανησυχεί καθόλου για την όλη κατάσταση.

5) Παράδοξες είναι επίσης οι δηλώσεις του συγγραφέα σχετικά με την ανεργία, την εργασία και τη φτώχεια. Σε μια σελίδα επαινεί τις νέες θέσεις εργασίας που δημιουργούνται από την κρίση στην ψηφιακή / διαδικτυακή / ρομποτική βιομηχανία, αλλά σε άλλες σελίδες βλέπει επίσης τον κίνδυνο εκατοντάδων ανθρώπων να αποκλείονται από την δουλειά τους. Αλλά το βιβλίο του δεν ακούγεται σαν προειδοποίηση, μοιάζει περισσότερο με διαφήμιση για την πρώτη ομάδα της βιομηχανίας που επωφελείται από την κρίση. Ακούγεται έτσι: "Είναι καλό που το πλοίο βυθίζεται, γιατί θα δημιουργήσουμε κάποιες θέσεις εργασίας, όταν το ναυάγιο πρέπει να σηκωθεί από το νερό".

Σε ολόκληρο το βιβλίο ο συγγραφέας συνεχίζει να μιλά για "δίκτυα κοινωνικής ασφάλειας" που είναι απαραίτητα για την αποτροπή κοινωνικών αντιδράσεων και βίαιων ταραχών, λόγω της ανεργίας, που θα είναι το αποτέλεσμα των lockdown. Η ιδέα ακούγεται καλή, αλλά ποιος θα πληρώσει το δίχτυ ασφαλείας όταν τεράστια ποσά ανθρώπων βασίζονται στο κράτος; Το ισχυρό κράτος, που διαδίδεται σε αυτό το βιβλίο, χρειάζεται εν πάση περιπτώσει μαζικά υψηλούς φόρους, κάτι που ασκεί ακόμη μεγαλύτερη πίεση στον εργαζόμενο πληθυσμό. Δεν φαίνεται ρεαλιστικό. Το βιβλίο δεν δίνει πραγματικά διαφορετικές απαντήσεις σε όλα τα τεράστια προβλήματα, εκτός από το "το κράτος μας σώζει". Το οποίο θεωρώ προσωπικά γελοίο, γιατί το κράτος δεν νοιάζεται ποτέ για τα άτομα όπως μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα στην Κίνα.

6) Το βασικό μήνυμα του βιβλίου είναι: Χρειαζόμαστε μια παγκόσμια διακυβέρνηση για να είμαστε καλύτερα προετοιμασμένοι για τέτοιες καταστάσεις. [στις σελίδες 79 και 86 και παρακάτω αναφέρει πως η άνοδος του εθνικισμού και η έλλειψη παγκόσμιας διακυβέρνησης (a global governance) καθιστούν δύσκολη την αποτελεσματική αντιμετώπιση της πανδημίας και την διεθνή συνεργασία. Αναπτύσσει το «σκοτεινό» φαινόμενο της ανόδου του εθνικισμού εν μέσω πανδημίας και κάνει λόγο για την άνοδο λαϊκίστικων και ακροδεξιών κομμάτων]. Ο ιός, το πρόβλημα του C02, η κλιματική αλλαγή κ.λπ. θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί μόνο με μια παγκόσμια ηγεσία. Πώς δηλαδή θα άλλαζε μια παγκόσμια κυβέρνηση την εξάπλωση ενός ιού; Μήπως με περισσότερη παρακολούθηση και περισσότερα lockdown; Πώς θα μείωνε τις εκπομπές C02; Απαγορεύοντας ορισμένες βιομηχανίες και βάζοντας το 80% του παγκόσμιου πληθυσμού σε ανεργία; Πώς θα μείωνε την κλιματική αλλαγή; Με περισσότερους νόμους και διαταγές; Όλα αυτά μοιάζουν απλώς δικαιολογίες για την εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας ηγεσίας κάτι που πολλοί άνθρωποι μπορούν ήδη να το διακρίνουν τώρα.

7) Ενώ γράφει για το πώς ο ιός και τα lockdown μπέρδεψαν "ολόκληρο τον κόσμο", ξέχασε εντελώς να αναφέρει χώρες που δεν είχαν καθόλου lockdown. Πολλές από τις θέσεις του μπορούν να αφαιρεθούν απλώς κοιτάζοντας τη Σουηδία. Αυτή η χώρα απέφυγε με επιτυχία να καταστρέψει τη δική της οικονομία, χωρίς να επιβάλλει  lockdown, χωρίς μάσκες, χωρίς κοινωνικές αποστάσεις κ.λπ. Δεν υπάρχει ανάγκη για επιτήρηση, τεχνολογία κ.λπ. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ο συγγραφέας δεν αναφέρει αυτήν τη χώρα ούτε μία φορά σε ολόκληρο το βιβλίο. Στη σελίδα 45 μιλά για δύο μελέτες που "μοντελοποίησαν τι θα μπορούσε να είχε συμβεί χωρίς lockdown", αντί να κοιτάζει απλώς το παράδειγμα της Σουηδίας, που υποθέτω ότι δεν ταιριάζει στο αφήγημα.

8) Ο συγγραφέας συχνά μιλά για "καθαρή ενέργεια" (π.χ. σελ.145) και καταδικάζει προφανώς τα ορυκτά καύσιμα, ενώ επιθυμεί ένα μέλλον γεμάτο με (ηλεκτρικούς) αισθητήρες και "απομακρυσμένες συσκευές", κάμερες παρακολούθησης κ.λπ. που όλοι χρειάζονται ενέργεια. Πουθενά δεν εξηγεί από πού πρέπει να προέρχεται αυτή η ενέργεια. Η ηλιακή και η αιολική ενέργεια έχουν καταρριφθεί από καιρό. Είναι αναποτελεσματικές και όχι σταθερές πηγές ενέργειας. Ο πυρηνική ενέργεια και ο άνθρακας πιθανότατα ούτε αυτές εκτιμούνται από τον συγγραφέα, οπότε τι μένει; Θέλω επίσης να υπενθυμίσω στους οπαδούς των ηλεκτρικών συσκευών πώς κατασκευάζονται οι μπαταρίες, με τεράστια περιβαλλοντική ζημιά. Ακολουθεί ένα ακόμη απόσπασμα για την ιδέα του ενεργειακού εφοδιασμού του συγγραφέα: "Μια ομάδα πράσινων ακτιβιστών θα μπορούσε να διαδηλώσει μπροστά σε έναν σταθμό παραγωγής ενέργειας με άνθρακα" (σελ.149)

9) Ο συγγραφέας είναι τόσο παθιασμένος με το όραμά του για το μέλλον, τα οικονομικά, τους αριθμούς και την επιστήμη, που κάνει πολλές παράλογες υποθέσεις σε αυτό το βιβλίο. Ειδικά όταν πρόκειται για ανθρώπινη, κοινωνική συμπεριφορά. Εδώ είναι μερικές από αυτές:

"Καθώς οι καταναλωτές μπορούν να προτιμούν τις αυτοματοποιημένες υπηρεσίες από τις προσωπικές αλληλεπιδράσεις [...]". (σελ.55)

"Η αλλαγή πορείας θα απαιτήσει μια αλλαγή στη νοοτροπία των παγκόσμιων ηγετών για να δοθεί μεγαλύτερη εστίαση και προτεραιότητα στην ευημερία όλων των πολιτών και του πλανήτη". (σελ.58)

"Η ιδέα [του helicopter money] είναι ελκυστική και ρεαλιστική" (σελ.68) [ο όρος «λεφτά από το ελικόπτερο» (από το κράτος) σημαίνει την απευθείας πίστωση των λογαριασμών, χωρίς κριτήρια, ωθώντας έτσι τους πολίτες να πληρώσουν λογαριασμούς και χρέη και να καταναλώσουν, αναθερμαίνοντας έτσι τον πληθωρισμό].

«Η μετα-πανδημική εποχή θα οδηγήσει σε μια περίοδο μαζικής ανακατανομής του πλούτου, από τους πλούσιους στους φτωχούς [!!] και από το κεφάλαιο στην εργασία». (σελ.78)

"Στην Αμερική, όπως και σε πολλές άλλες χώρες, οι Αφροαμερικανοί είναι φτωχότεροι, πιο πιθανό να είναι άνεργοι ή υποαπασχολούμενοι και θύματα κακής ποιότητας στέγασης και διαβίωσης. Ως αποτέλεσμα, υποφέρουν περισσότερο από κάποια προβλήματα υγείας όπως η παχυσαρκία, οι καρδιακές παθήσεις ή ο διαβήτης (σελ. 80). (Η παχυσαρκία, οι καρδιακές παθήσεις και ο διαβήτης προκαλούνται κυρίως από υπερκατανάλωση τροφής, κακή διατροφή ή ανθυγιεινό τρόπο ζωής και όχι από κοινωνικές ανισότητες).

"τα τρία πράγματα που έχουν μεγαλύτερη σημασία για τους περισσότερους από εμάς: στέγαση, υγειονομική περίθαλψη και εκπαίδευση". (σελ.96)

Που πήγαν η οικογένεια, οι φίλοι, η ειρήνη ή μια καλή δουλειά;

"οι εκκλήσεις για περισσότερες δαπάνες (και επομένως υψηλότερους φόρους) θα γίνουν πιο δυνατές". (σελ. 99)

"Ένας αυξανόμενος αριθμός επιστημόνων έχει δείξει ότι στην πραγματικότητα η καταστροφή της βιοποικιλότητας προκαλείται από τον άνθρωπο, ο οποίος είναι η πηγή νέων ιών όπως ο Covid-19". (σελ.138) (φυσικά δεν έχει καμία σχέση με το εργαστήριο της Γουχάν...)

"Το ποδήλατο και το περπάτημα αντί να οδηγούμε για να διατηρήσουμε τον αέρα των πόλεων μας τόσο καθαρό όσο ήταν κατά τη διάρκεια των lockdown, οι διακοπές κοντά στο σπίτι [...] θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε συνεχή μείωση των εκπομπών άνθρακα. (σελ.142) (Μπορώ ήδη να φανταστώ τον συγγραφέα με ποδήλατο... Λοιπόν, να υποθέσω ότι είναι μόνο η λύση για τις φτωχές μάζες που δεν μπορούν πλέον να αντέξουν οικονομικά ένα αυτοκίνητο λόγω φόρων και πράσινης ανεργίας; ότι ο συγγραφέας αναφέρει κάπου αλλού στο βιβλίο ότι οι περισσότερες εκπομπές άνθρακα προέρχονται από τη βιομηχανία και άλλες πηγές ούτως ή άλλως, όχι από αυτοκίνητα ή οικιακές εφαρμογές - αρκεί να μην έχετε ένα έξυπνο σπίτι γεμάτο αισθητήρες, υποθέτω ...).

"[Κινητές συσκευές] που μας βοηθούν σε πολλά διαφορετικά μέτωπα, προβλέποντας τις ανάγκες μας, ακούγοντας μας και εντοπίζοντας μας, ακόμα και όταν δεν τους το ζητάμε...". (σελ.152) (Φοβερή "βοήθεια" έτσι;...)

"[Αντί] να οδηγούμε για να πάμε σε μια απομακρυσμένη οικογενειακή συγκέντρωση για το Σαββατοκύριακο" θα χρησιμοποιούμε "την ομάδα οικογένειας WhatsApp" η οποία "δεν είναι τόσο διασκεδαστική, αλλά, είναι ασφαλέστερη, φθηνότερη και πιο πράσινη". (σελ.155)

"[Ρομπότ] θα κάνουν την δουλειά της νοσοκόμας έως και τρεις εργάσιμες ώρες την ημέρα." (σελ.159) (κάτι που οδηγεί σε περισσότερες άνεργες νοσοκόμες)

"ακριβώς όπως οι τρομοκρατικές επιθέσεις της 9/11 πυροδότησαν μεγαλύτερη και μόνιμη ασφάλεια στο όνομα της δημόσιας ασφάλειας." (σελ.168) (Άρα αυτό ήταν «καλό», για τον συγγραφέα).

"Αυτό δεν θα συμβεί ξανά, γιατί δεν μπορεί να συμβεί." (σελ.173) (ο συγγραφέας μιλάει για ηγέτες της βιομηχανίας που μπορεί να θέλουν να επιστρέψουν στον παλιό τρόπο δημιουργίας επιχειρήσεων).

"Είναι πιθανό ότι οι αγορές ή οι καταναλωτές, ή και τα δύο, θα τιμωρήσουν αυτές τις εταιρείες που είχαν κακή απόδοση σε «κοινωνικά ζητήματα» (σελ.188).

"Απλές απολαύσεις όπως το να μυρίζεις ένα πεπόνι ή να ζουλάς ένα φρούτο θα περιφρονηθούν και μπορεί να γίνουν ακόμη κάτι που ανήκει στο παρελθόν". (σελ.198) (Για λόγους υγιεινής ...)

10) Η ιδεολογική κατανόηση του συγγραφέα για τα ανθρώπινα όντα είναι ολίγον "αλλόκοτη":

"εάν, ως ανθρώπινα όντα, δεν συνεργαστούμε για να αντιμετωπίσουμε τις υπαρξιακές μας προκλήσεις, είμαστε καταδικασμένοι. Έτσι, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να καλέσουμε τους καλύτερους αγγέλους της φύσης μας" (the better angels of our nature) (σελ.217). Σε άλλες περιπτώσεις ο συγγραφέας μιλάει για τον άνθρωπο ως "κοινωνικό ζώο" που δείχνει μια νοοτροπία Δαρβίνου. Επιπλέον υποθέτει: «εάν στο μέλλον εγκαταλείψουμε τη στάση του προσωπικού συμφέροντος που μολύνει τόσες πολλές από τις κοινωνικές μας αλληλεπιδράσεις, [...]» (σελ.224) Αυτό δεν έχει συμβεί τις τελευταίες χιλιάδες χρόνια και καμία ιδεολογία δεν θα το αλλάξει αυτό.

11) Παρά τις καταστροφικές ψυχολογικές επιπτώσεις της απομόνωσης και του φόβου, λόγω του lockdown, συμπεριλαμβανομένων των υψηλών ποσοστών αυτοκτονιών, κατάθλιψης, ψυχικών διαταραχών κ.λπ., τολμά ακόμα να βλέπει κάτι «θετικό» σε αυτό:

"Αυτό που πέτυχε η πανδημία σε σχέση με την ψυχική υγεία [...] αύξησε την ευαισθητοποίηση του κοινού για τη σοβαρότητα του προβλήματος. [...] Στην περιοχή μετά την πανδημία, αυτά τα ζητήματα μπορεί τώρα να έχουν την προτεραιότητα που τους αξίζει." (σελ.231)

Τι μεγάλη ανακούφιση για όλους τους ψυχικά ασθενείς. Ειδικά, όταν το ποσοστό ανεργίας θα είναι τόσο υψηλό, που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα είναι σε θέση να λάβουν επαγγελματική βοήθεια. (Αλλά υποθέτω ότι το κράτος θα τους χρηματοδοτήσει με helicopter money, γιατί τα χρήματα λύνουν όλα τα προβλήματα...) Μήπως να υπάρχει ένα "ευγενικό" ρομπότ "να ακούει" τα προβλήματά τους;

Όμως ο συγγραφέας μας δίνει ακόμα περισσότερους λόγους για να «χαρούμε»:

Γράφει ότι σε καιρούς υψηλής πίεσης και ανάγκης έχει γραφτεί πολλή καλή παγκόσμια λογοτεχνία, γιατί τέτοιες στιγμές είναι τόσο «εμπνευσμένες». (Χωρίς πλάκα, αυτό λέει, βλ. σελ.234)

Άλλωστε, μας θυμίζει το καλό αποτέλεσμα του να έχουμε περισσότερο χρόνο τώρα, καθώς πολλοί από μας είμαστε άνεργοι ή δουλεύουμε στο σπίτι (σελ.236) και πώς μερικοί από εμάς μπορεί να μάθουμε να εκτιμούμε ότι είμαστε στη φύση ξανά. (Για όσους ξέχασαν τα δάση εκεί έξω - εξακολουθούν να υπάρχουν).

Στη συνέχεια, διαφημίζει ένα μινιμαλιστικό τρόπο ζωής (στυλ Marie Kondo, «να είμαστε ικανοποιημένοι με λιγότερα» ή με τα «απαραίτητα»), το οποίο πιθανότατα σύντομα δεν θα είναι η ελεύθερη επιλογή ορισμένων ανθρώπων, αλλά μια υποχρεωτική προσαρμογή στη φτώχεια.

Αλλά μπορεί να κάνω λάθος στην κριτική μου και αντί να ζήσω σε ένα «σκοτεινό μέλλον της τεχνολογικής ολοκληρωτικής κρατικής επιτήρησης» ("dark future of techno-totalitarian state surveillance") (σελ.170) όλοι θα εισέλθουμε σε μια «νέα εποχή ευημερίας» ("a new era of prosperity") (σελ. 249).

πηγή

...δεν μας αφήνουν να πάρουμε ανάσα, κυριολεκτικά αλλά κυρίως, μεταφορικά... Χορεύουμε σε όλους τους χαβάδες μιας ενισχυμένης Πολιτικής Ορθότητας του Παραλόγου, σαν μοιραίοι μασκοφόροι, ξεπατικώνοντας κι εξασκώντας διαρκώς νέες φιγούρες  τρόπου ζωής, μιας παρά φύσιν, φαιδρότητας. Η Αντι-νόηση* εδώ, ως διαστροφή της Έννοιας, της ίδιας της αλήθειας, η στρέβλωση των γεγονότων κι επομένως της πραγματικότητας, δρέπει καρπό.

Κι εξηγούμαι, γιατί αυτό, βρίθει πραγματικά διεξοδικού ενδιαφέροντος, αφού συχνότατα πλέον, ερχόμαστε αντιμέτωποι με παραφουσκωμένους κι αλαζόνες νόες, διαφόρων ιδρυμάτων που μια τελική «ιδρυματοποίησή τους», θα ήταν ίσως, η σωτήρια λύση για την ανθρωπότητα. Νόες ημιπαραφρόνων ενορχηστρώνουν αυταρχικά και δόλια λοιπόν, τον μετασχηματισμό του ανθρώπινου είδους και την ισοπέδωση της καθημερινότητάς μας· μα πόσο  χαρούμενα δοσμένα!

Ο λόγος γίνεται καταρχάς, για την Μεγάλη Επανεκκίνηση (The Great Reset) , που συνέλαβε από το 2016, η διάνοια του προφέσορα, Klaus Schwab, , ιδρυτή του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (WEF), γνωστού και ως Νταβός, έχοντας γράψει τότε, την 4η Βιομηχανική Επανάσταση .

 

 

Το περίφημο, Great Reset λοιπόν, αποδόθηκε κι αυτό, σε βιβλίο το 2020, να στολίζει... με νόημα, τα γραφεία των απανταχού γκλομπαλιστών-πολιτικάντιδων όπως και κάτι ουτιδανών δικτατορίσκων που ό,τι τους λένε, το κάνουν.

 

 

Είναι γνωστό από χρόνια πλέον, ότι στο Νταβός, μία μη εκλεγμένη τεχνοκρατική ελίτ, αποφασίζει: Κάτι δισεκατομμυριούχοι που έχουν βουτήξει προηγουμένως το κεφάλι τους στις δεξαμενές σκέψης (think tanks) των δικών τους μαγαζιών, εξηγούν το μελλοντικό όνειρο σε κάτι εκατομμυριούχους που διψούν για ...φουτουριστική** γνώση, για το πώς θα πρέπει να ζούμε δηλαδή εσύ, εγώ, και κάθε απλός άνθρωπος, σύμφωνα με μία νέα βιωσιμότητα (new sustainability). Αυτή η νέα βιωσιμότητα, αφορά τώρα, όλη την ανθρωπότητα (πώς άλλοτε αφορούσε ένα κρατικό χρέος..; ) κι ετούτη η ανθρωπιστική κατακρήμνιση, συνδέεται με άλλες τέτοιες επιχρυσωμένες λέξεις-κλειδιά, εξίσου ασαφών εννοιών, όπως ο happytalism.

Είναι η μίξη μεταμοντέρνου κομμουνιστο-καπιταλισμού, με μια γενναία δόση περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης (...) για έναν κόσμο καταπράσινο, ιδανικά πλασμένο, και σχεδιασμένο από τον ίδιον τον ΟΗΕ.

 

Εδώ βλέπουμε πόσο... εύθυμος, γίνεται ο Καπιταλισμός μας, αφού τον συνδράμουν τα παραπάνω «ευαγή» ιδρύματα κι οι «φιλανθρωπικοί» οργανισμοί, ως συγκοινωνούντα δοχεία. Το ''happy'' του, όπως κάθε τι μεταλλαγμένο, συνίσταται βέβαια, στα ενσωματωμένα γονίδια ισχυρών κομμουνιστικών εκλάμψεων μέσα στο «σώμα του», για μια σίγουρη ισοπέδωση των ελευθεριών των ατόμων που θα «επαναστατούν πράσινα, ηθικά και παγκόσμια»... Όπως έχουμε τονίσει όμως και σε άλλα άρθρα, που αφορούν την Αντινόηση, οι έννοιες των λέξεων, εσκεμμένα μεταποιούνται, μέχρι η σκέψη των ανθρώπων να χυλοποιηθεί εντελώς, και να εξουδετερωθεί. Επομένως, η επανάσταση ξαναμαθαίνεται, (δείτε το στην ιστοσελίδα του), ως: «η ξαφνική ή ριζική αλλαγή κι ανατροπή μιας κυβέρνησης, από... κάποια άλλη», την ώρα που οι πολίτες ή οι εργάτες (άν υπάρχουν ακόμα) φαντάζομαι, θα τρέχουν την Πρωτομαγιά στα λιβάδια ανέμελοι για να κόψουν μαργαρίτες!

 

Όλα τα παραπάνω, αφορούν τελικώς, την εφαρμογή ενός οριζόντιου, οικονομικο-νομισματικού, ενεργειακού, διατροφικού, και κοινωνικού μοντέλου, για αλφαδιασμένες κοινωνίες- πόλεις του μέλλοντος... Ενός μέλλοντος κοντινού, (όπως μας λένε), αφού «εξαιτίας» του Covid '19, επισπεύθηκε η Αντζέντα '30 του ΟΗΕ (δηλαδή η Επικαιροποιημένη Ατζέντα '21), γι' αυτό, κι η τόση πρεμούρα.

Πώς;; δεν γνωρίζουμε την Αντζέντα '30 που την ενέκριναν ομόφωνα οι ηγέτες που ψηφίζουμε;;; Ρωτήστε τα παιδιά ή κανένα ανιψάκι σας ( τί άλλο θα σκαρφιστούν οι αθεόφοβοι! ), διότι την έβγαλαν και σε επιτραπέζιο παιχνίδι!!

 

 

Φυσικά, όποιος ονειρεύεται την επιστροφή της κανονικότητας, φαντάζει αφελής: ο «πολύς» Σουάμπ του Great Reset, έχει θρονιαστεί δίπλα στον Γκέητς μαζί με αυτούς που προηγήθηκαν και που θ' ακολουθήσουν, προκειμένου να μας «επαναφέρουν» στην κανονικότητα που εκείνοι απεργάζονται. Έτσι για παράδειγμα, οι επαναλαμβανόμενοι εγκλεισμοί κατ' οίκον, με αποτέλεσμα την οικονομική κατάρρευση και τον επερχόμενο λιμό που «προέβλεψε» ο Σόρος απ΄ το 2015 ότι θα την ακολουθήσει αναπόδραστα, συμβαίνουν προς επαναχάραξη του τρόπου ζωής μας γιατί βοηθούν το περιβάλλον... Και μας προτρέπουν να τους συνεχίσουμε.

 

 

Άρα η κάθε νέα κανονικότητα, θα είναι η συνέπεια επαναλαμβανομένων και προκαλούμενων «Κρίσεων» από το σύστημα, οι οποίες καταλήγουν σε εκείνη που έχουν αποφασίσει για τον κόσμο μας.

Στο πλαίσιο ενός προσχεδιασμένουυ - συνήθως- προβλήματος ως «Κρίση» και της ήδη προκατασκευασμένης λύσης που προτείνεται κι εφαρμόζεται όπως θυμόμαστε,

- μ' ένα Μνημόνιο Κατοχής της Ελληνικής Πολιτείας για την «Κρίση του Χρέους», (2010-)

- με την παρακολούθηση της ιδιωτικής μας ζωής εξαιτίας της «Κρίσης της Τρομοκρατίας» (2001-)

- με την «Μεταναστευτική Κρίση» (2015- ) από πολέμους και την Κλιματική Αλλαγή για τα οποία ευθύνονται παραδόξως, πάντα οι ίδιοι, αλλά κατηγορούν εμάς..., φτάνουμε στην παροντική,

- «Κρίση της Πανδημίας» (2019-) όπου, οι νέοι γκουρού της επιστήμης μεγαλογιατροί-παράγοντες, γενετιστές, και οι διάφοροι ιδεοληπτικοί τεχνοκράτες (όπως έκαναν επί Μνημονίου για παράδειγμα οι οικονομολόγοι, οι οικονομέτρες κι οι τραπεζίτες), μέσω πάντα, της πολιτικής επιβολής, και της αδιάλειπτης προπαγάνδας, μας απαγορεύουν, να εκστομίζουμε, να ρωτάμε, και να συμβαδίζουμε (με) μία κοινή λογική υγιεινής και προστασίας.

 

Έτσι, ακολουθούμε ακούσια τις εντολές τους και σιωπηρά συναινούμε σε κάθε αντισυνταγματικό μέτρο για το οποίο μας πειθαναγκάζουν, στη φτωχοποίηση, και στην άρση των ανθρώπινων ελευθεριών ακόμα και στον πιο σκληρό πυρήνα της ανθρώπινης υπόστασης, με αποτέλεσμα -ποιός θα το φανταζότανε έναν χρόνο πριν; - την κατοικιδιοποίησή μας...

 

 

 

 

 

«η πρωτοβουλία The Great Reset έχει ένα φιλόδοξο σύνολο διαστάσεων για την οικοδόμηση ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου που τιμά την αξιοπρέπεια κάθε ανθρώπου».

 

 

 

 

Θα εννοούν μάλλον την αξιοπρέπεια που απαγορεύεται να πλησιάσει τον συνάνθρωπο, ν' αγκαλιάσει τον αγαπημένο, να κινηθεί ελεύθερα, κι εντέλει, κατόπιν αδείας, προαυλίζεται...

Αλήθεια, φανταζόμαστε πως είναι μια έκτακτη συνθήκη;

Η ἕξις δευτέρα φύσις, έγραφε ο Αριστοτέλης στα «Ηθικά Νικομάχεια», κι ο κύριος Schwab με την παρέα του, μας γλυκοχαιρετάει...

*Αντινόηση. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η έξοχη μεταφορά, αυτής της έννοιας, στην Ομήρου Οδύσσεια, όπου καθόλου τυχαία , ο πρώτος μνηστήρας που σκοτώνει ο Οδυσσέας, πριν ανακτήσει τον θρόνο του (εξουσία), είναι ο Αντίνοος. Ένας απλός αποσυμβολισμός, συναντάται σε αυτό το άρθρο **Φουτουριστές: Εδώ, αναμορφωτές του μέλλοντος, μελλοντολόγοι. Φουτουρισμός.

Photo by Chris Duggan / Courtesy of the Mahaiwe

 

Ξένια Πολίτη

πηγή

Ο Νότης πήρε το μάθημά του και μαζί στάλθηκε ένα μήνυμα στην κοινωνία.
Με τις χειροπέδες σε πρώτο πλάνο, μοστράρει σε όλα τα δημοκρατικά μέσα ενημέρωσης της χώρας ο Νότης Σφακιανάκης και διαπομπεύεται, δημόσια, όχι για τα δυο γραμμάρια κοκαΐνης που βρήκαν πάνω του, ούτε για τη ληγμένη άδεια του όπλου του. Πληρώνει το τίμημα να είναι ανυπότακτος και αντιδραστικός απέναντι στο μιντιακό σύστημα της χώρας.
Με μαεστρία πάτησαν όλοι πάνω στις ακροδεξιές πολιτικές πεποιθήσεις του κι άρχισε από καιρό η προσπάθεια αποδόμησής του. Δεν μπόρεσαν να τον δικάσουν για τις ιδέες του και τον κατακρεούργησαν για τις αδυναμίες του.
Αυτά είναι τα λάθη που πληρώνει σήμερα ο Σφακιανάκης.
Στο παρελθόν συνελήφθη πολύ γνωστός τηλεπαρουσιαστής με μεγάλη ποσότητα ναρκωτικών στην κατοχή του, αλλά έπεσε στα μαλακά, χωρίς φυσικά τη διαπόμπευση τύπου Σφακιανάκη.
Ο ανακριτής αποφάνθηκε ότι οι κατηγορίες που τον βάρυναν ήταν κατοχή ναρκωτικών για προσωπική χρήση, γεγονός που οδήγησε στην απόφαση της απόκρυψης του ονόματός του. Βλέπετε ήταν αγαπητός στο σύστημα των ΜΜΕ, γι’ αυτό και συνεχίζει ακάθεκτος την καριέρα του.
Για το Νότη δεν ίσχυσε κάτι τέτοιο, λες και τα δυο γραμμάρια τα είχε για εμπόριο.
Άλλος πάλι γνωστός παρουσιαστής και μοντέλο, πιάστηκε στα πράσα προ καιρού να κλέβει κινητό τηλέφωνο στο κέντρο της Αθήνας, ενώ κατά το παρελθόν έχει συλληφθεί δυο φορές για κατοχή ναρκωτικών. Κι αυτός προφυλάχθηκε και απέφυγε τη δημόσια διαπόμπευση, ενώ το μιντιακό σύστημα τον αντιμετωπίζει με συμπόνια.
Ο Νότης όμως, πριν ακόμη πάει στον εισαγγελέα, είχε κρεμαστεί στα μανταλάκια, από την ώρα που μεταφέρθηκε στο αστυνομικό τμήμα.
Το ανθρωποφάγο κοινό έπρεπε να ικανοποιηθεί.
Για το Νότη εφαρμόστηκε ο νόμος του ΛΙΝΤΣ. Ένας δημόσιος διασυρμός ενός τόσο διάσημου προσώπου που έδειχνε ατρόμητο, και ότι δεν φοβόταν κανένα, στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα σε όσους νομίζουν ότι μπορούν να βγουν από το μαντρί και να μην υποστούν τις συνέπειες.
Τελικά αν το δει ψύχραιμα κανείς, δεν διασύρθηκε ο Νότης, αλλά το δημοκρατικό πολίτευμα, που εννοεί να εφαρμόζονται οι νόμοι αλά καρτ.

Κρικόρ Τσακιτζιάν

πηγή:https://www.politispress.gr/media/o-notis-pire-to-mathima-toy-kai-mazi-stalthike-ena-minyma-stin-koinonia-toy-krikor-tsakitzian/

 Κάθε χρόνο τέτοιες ημέρες, ακούγεται από αριστερούς,"δεξιούς" της πολιτικής "ορθότητας", θολοκουλτουριάρηδες,βερέμηδες καί άλλες "δημοκρατικές" δυνάμεις και αντιλαλεί στο τηλεόπληκτο κοπάδι, το χιλιοειπωμένο «οι Έλληνες πολέμησαν εναντίον του φασισμού» ή «η Ελλάδα είπε ΟΧΙ στο φασισμό».

Ο υπουργός μισελληνικής προπαγάνδας και απεθνοποίησης της παιδείας, πρόπερσι μας διαφώτιζε ότι, «…το έπος της 28ης Οκτωβρίου, ήταν ένας πόλεμος αντίστασης στο φασισμό και μέρος του ευρύτερου αντιφασιστικού αγώνα στην Ευρώπη».

Μάλιστα. Καταρχάς τίθεται το εύλογο ερώτημα:

Δηλαδή αν ο εχθρός είχε π.χ. δημοκρατικό πολίτευμα, θα τον αφήναμε να περάσει; ή θα κάναμε πόλεμο αντίστασης στη δημοκρατία..

Εάν αύριο κάνουν  εισβολή οι Τούρκοι, θα τούς αφήσουμε να περάσουν ή θα κάνουμε αντίσταση στη δημοκρατία, μιάς καί ο Ερντογάν εκλέχθηκε δημοκρατικά ...

Η Ελλάδα τον Οκτώβριο του 1940, πολέμησε έναν εχθρό, έναν ξένον εισβολέα που της επιτέθηκε και απείλησε την εδαφική της ακεραιότητα, χωρίς να του ζητήσει πιστοποιητικό πολιτικών ή κοινωνικών φρονημάτων.

Και φυσικά το ΟΧΙ δεν το είπε ο λαός-ήταν άλλωστε αδύνατο άγρια μεσάνυχτα- το είπε ο Μεταξάς , καί ο λαός ακολούθησε με ενθουσιασμό καί ηρωισμό στο πεδίο της μάχης..

Μα μισό λεπτό, ο Μεταξάς δεν ήταν «φασίστας»;

Εάν ήταν φασίστας, πως έκανε αντίσταση κατά του φασισμού;

Διαβάζουμε στην wikipedia:

"Το καθεστώς της 4ης Αυγούστου μπορεί να χαρακτηριστεί ως δεξιό αυταρχικό και ως πατερναλιστικό. Παρά τις επιρροές του από τον φασισμό και τον ναζισμό, η 4η Αυγούστου δεν ταυτίζεται με τα καθεστώτα της ναζιστικής Γερμανίας και της φασιστικής Ιταλίας. Εξάλλου, δεν υιοθετούσε τις φυλετικές-ρατσιστικές διακρίσεις του ναζισμού (χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι επιτρεπόταν στους Έλληνες Εβραίους η συμμετοχή στην ΕΟΝ). Μια ακόμα σημαντική διαφορά ήταν ο αντι-ιμπεριαλιστικός λόγος του καθεστώτος και του Μεταξά.

Ο εθνικισμός ήταν ίσως το πιο κύριο χαρακτηριστικό του καθεστώτος, έχοντας επιρροές από τη δικτατορία του Σαλαζάρ στη Πορτογαλία και του στρατοκρατικού "Εστάντο Νόβο" στη Βραζιλία.

Ο Μεταξάς είχε στόχο έναν νέο "Τρίτο Ελληνικό Πολιτισμό". Οι οπαδοί του καθεστώτος θεωρούσαν ότι οι σύγχρονοι Έλληνες οφείλουν να είναι οι συνεχιστές του Αρχαίου (Α΄) και του Βυζαντινού (Β΄) Πολιτισμού."

Οπότε, ή ο Μεταξάς δεν ήταν φασίστας και άρα έκανε αντίσταση κατά του φασισμού (οπότε του αξίζει κάθε τιμή ) ή ήταν φασίστας, αλλά προτίμησε να υπερβεί την ιδεολογία του και να κηρύξει τον πόλεμο στους ομοϊδεάτες του, για χάρη της πατρίδας*, οπότε πάλι του αξίζει τιμή. 
Βέβαια, όλος αυτός ο αχταρμάς των θολοκουλτουριάρηδων αριστεριστών καί άλλων "δημοκρατικών" δυνάμεων   γενικά, έχουν ένα «θέμα» με τα ΟΧΙ. Διότι τα ΟΧΙ θέλουν Μεταξάδες. Αυτοί έμαθαν τα ΟΧΙ να τα κάνουν ΝΑΙ. Και για αυτό θέλουν όλα τα ΟΧΙ (ειδικά αυτά που μιλάνε στην ψυχή του λαού) να τα υποτιμήσουν, να τα δυσφημήσουν και εν τέλει να τα καταργήσουν. Σαν την κολοβή την αλεπού του μύθου του Αισώπου που ζήλευε που οι άλλες είχαν ουρά και βάλθηκε να τις πείσει ότι όλες πρέπει να την κόψουν και να γίνουν σαν κι αυτή, γιατί τάχαμου έτσι θα ήταν πιο… «απελευθερωμένες» και ανάλαφρες!    

Δεν τους αρέσει η 28η Οκτωβρίου. Δεν τους αρέσει που οι Έλληνες ξεχύθηκαν στους δρόμους «με το χαμόγελο στα χείλη» και με πίστη για να πολεμήσουν τον εχθρό που τόλμησε να ζητήσει να πατήσει τα χώματά μας. Η προσπάθεια σπίλωσης του υψηλού εθνικού φρονήματος και της ομοψυχίας του λαού μας είναι φανερή από τους γραικύλους που έχουν πιάσει όλα τα πόστα και έγινε και επισήμως γνωστή, όταν ξεδιάντροπα στα σχολικά (νεοταξικά) βιβλία παρουσίαζαν «επετειακά» δοκίμια του στυλ ότι οι Ιταλοί «μας κήρυξαν τον πόλεμο και εμείς πήγαμε στο υπόγειο»! 

Όμως, η ιστορική αλήθεια είναι απαράγραπτη, όσο και αν την κακοποιούν οι ταπεινές σκοπιμότητες, που επιβάλλουν, ξεδιάντροπα και χωρίς μέτρο, ο ιδεολογικός φανατισμός, η πολιτική μικροπρέπεια και η μικρόνοια κάποιων διεστραμμένων εγκεφάλων…

«Πρέπει να είμεθα, χωρίς άλλο, ευγνώμονες εις τον Ιωάννην Μεταξά, διότι είπε, ολομόναχος, εις το σκοτάδι της νυκτός, το μέγα «ΟΧΙ». Λέγουν όσοι αντικρύζουν με εμπάθειαν αυτά τα ανάγλυφα γεγονότα της Ιστορίας, ότι το «ΟΧΙ» δεν το είπε ο Μεταξάς, ότι το είπεν ο Ελληνικός Λαός. Ναι, το είπεν ο Ελληνικός Λαός, αλλά αφού το είχε ειπεί ο Μεταξάς! Ο ατυχής και συμπαθής Emanuelle Grazzi, εκτελών εντολήν που δεν του άρεσε καθόλου, εξύπνησε, την 3ην πρωινήν, τον Μεταξά και όχι τον Ελληνικόν Λαόν. Εάν έλεγεν ο Μεταξάς ΝΑΙ, πώς θα έλεγεν ΟΧΙ ο Ελληνικός Λαός, που θα εξυπνούσε αργότερα; Θα το έλεγε βέβαια μέσα του και θα το εξεδήλωνε και έμπρακτα, όταν θα οργάνωνε μυστικά την αντίστασή του, αλλά η Αλβανική Εποποιία δεν θα εγράφετο ποτέ. Ας είμεθα, λοιπόν, τίμιοι απέναντι της ιστορίας. Το μέγα ΟΧΙ είναι πράξις του Ιωάννου Μεταξά».
Αυτά δεν τα λέει κάποιος «ακροδεξιός» ή «φασίστας», όπως θα έσπευδε να τον χαρακτηρίσει, η σημερινή «προοδευτική» διανόηση… Τα λέει ένας πολέμιος του Ιωάννη Μεταξά, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος («Τα χρόνια του μεγάλου πολέμου 1939-1944»), ο οποίος είχε εκτοπισθεί στην Κύθνο, στην Θάσο και στην Κάρυστο, όπου και τον βρήκε η κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου. Ζήτησε αμέσως να στρατευθεί. Πράγματι, τον Νοέμβριο, εντάχθηκε ως απλός οπλίτης στη 13η Μεραρχία Αρχιπελάγους στην πρώτη γραμμή του μετώπου, στο Πόγραδετς και στην Κορυτσά….

Ο Γεώργιος Βλάχος, ο αξεπέραστος Γ.Α.Β της «Καθημερινής», που στο παρελθόν είχε επικρίνει τον Ιωάννη Μεταξά, έγραψε (8 Δεκεμβρίου 1940):
«… Καὶ ἔφθασε τότε ἡ μεγάλη στιγμή. Εἴκοσι ὀκτὼ Ὀκτωβρίου, Δευτέρα, τρεῖς τὸ πρωί. Ὁ Μεταξᾶς, μόνος, κοιμᾶται. Τὸ τηλέφωνον. Μία ὁμιλία. Ὁ Γκράτσι. Γύρω του δὲν ἔχει κανένα. Δὲν ἔχει κἂν τὸ γραφεῖον του, δὲν ἔχει ἕνα κλητῆρα. Κανένα. Ἡ ὑπηρεσία, ὅπως ὅλη ἡ Ἑλλὰς τὴν ὥραν ἐκείνην, κοιμᾶται. Πρὸς στιγμήν, ἂς κρατήσωμεν τὴν ἀναπνοήν μας, διότι ἐδῶ πλησιάζομεν τὸν μεγαλύτερον σταθμὸν τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας. Ἡ Ἰταλικὴ Αὐτοκρατορία, μὲ τὰ σαράντα ὀκτώ της ἑκατομμύρια, μὲ τὸν πλοῦτον της, μὲ τοὺς στρατούς της, μὲ τὰ ἀεροπλάνα της, μὲ τὰ ἅρματά της, ἐξύπνησε αἰφνιδιαστικῶς ἕναν ἄνθρωπον καὶ τοῦ ἐζήτησε ἐντὸς τριῶν ὡρῶν τὴν Ἑλλάδα. Καὶ ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς - τίς ἐξ ἡμῶν, μὴ γνωρίζων ἀκόμη ἂν ζῆ πραγματικότητα ἢ ἐφιάλτην, δὲν θὰ ἐδίσταζε, δὲν θὰ ἐζήτει ὀλίγων ὡρῶν προθεσμίαν, δὲν θὰ προσεπάθει ν᾿ ἀποφύγη τὸ γεγονός;- καὶ ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς εἶπεν: Ὄχι. Ἀμέσως, ἄνευ συζητήσεως, ἄνευ ἐνδοιασμοῦ. Δὲν εἶπεν «ὄχι» ἁπλῶς. Ἐντὸς λεπτοῦ, ὅπως ἐξύπνησεν αὐτὸς ἐντὸς λεπτοῦ, ἐξύπνησε τὴν Ἑλλάδα. Διαταγαί, σχέδια, τηλεφωνήματα, γενικὴ ἐπιστράτευσις, κήρυξις Στρατιωτικοῦ Νόμου, ἐπιτάξεις, προκηρύξεις, ἀγγέλματα ἔγιναν πρὶν ἀνατείλη ὁ ἥλιος καί, ὅταν ἀνέτειλε, ἤδη ἐμάχετο ἡ Ἑλλάς.
Ἐζήσαμεν ἔκτοτε ὥρας ἀνησυχιῶν, ἀγωνίας, ἐνθουσιασμοῦ καὶ χαρᾶς. Εἴδομεν τὴν Δόξαν ἀσθμαίνουσαν νὰ παρακολουθῆ τὰ στρατεύματά μας. Ἠκούσαμεν τοὺς ἀνέμους νὰ μεταφέρουν τὸ ὄνομά μας εἰς ὅλους τοὺς κόσμους καὶ νὰ διαλαλοῦν, γῆ, θάλασσα, ὡς καὶ τὰ ἄστρα, τὴν νίκην μας. Ἐφέραμεν ἕως ἐδῶ, εἰς τὰς Ἀθήνας, τὰ ὅπλα τῶν εἰσβολέων καὶ ἐσύραμεν ὣς ἐδῶ ἀόπλους τοὺς εἰσβολεῖς. Πρὸς στιγμὴν μᾶς ἐφάνη ὅτι ἡ Πλάσις ὁλόκληρος μὲ τοὺς ἡλίους της, μὲ τοὺς κόσμους της, ἐστάθη ὅλη διὰ νὰ προσέξη τὴν μικροσκοπικὰν αὐτὴν γωνίαν τῆς γῆς, ἡ ὁποία καὶ πάλιν ἐμεγαλούργει. Καὶ ἐζήσαμεν εὐτυχεῖς. Τόσον εὐτυχεῖς ὅσον ποτέ. Τόσον εὐτυχεῖς ὥστε τὸ τί θὰ γίνη αὔριον δὲν ἐνδιαφέρει. Ἔχομεν κεφάλαια διὰ τὴν Ἱστορίαν τὰς Νίκας μας, κεφάλαιον γιὰ τὰ παιδιά μας τὸ «Ὄχι».
Τώρα ἡ Α.Ε. ὁ κ. Ἰωάννης Μεταξᾶς, Πρωθυπουργὸς τῆς Ἑλλάδος, ἔφθασεν εἰς τὸ ἀκρότατον σημεῖον τῆς δόξης του. Ἔγινε Γιάννης. Δὲν εἶναι οὔτε ἡ αὐτοῦ Ἐξοχότης οὔτε ὁ Πρωθυπουργὸς οὔτε ὁ Πρόεδρος. Εἰς τὸ στρατιωτικὸν Νοσοκομεῖον, ὅταν ὁ τραυματίας εἶχε γείρει εἰς τὸ προσκέφαλόν του βαρὺς καὶ τὸν ἠρώτησε ἡ ἀδελφὴ νοσοκόμος τί θέλει, ἐκεῖνος ἀπήντησε:
- Θέλω τὸ Γιάννη...
Ὅπως αἱ μελωδίαι διὰ νὰ ζήσουν πρέπει νὰ κατέβουν εἰς τοὺς δρόμους, οὕτω καὶ τῶν δημοσίων ἀνδρῶν τὰ ὀνόματα θὰ ζητήσουν εἰς τοὺς δρόμους, μεταξὺ τοῦ λαοῦ, τὴν ἀθανασίαν. Ὁ κ. Μεταξᾶς ἔχει ἀπέναντι τῆς ἀθανασίας κερδίσει τὴν μάχην του: Εἶπε τὸ ὄχι, ἔγινε Γιάννης... - τί τοῦ μένει; Νὰ γίνη καὶ ἄγαλμα. Θὰ γίνη λοιπόν. Ἀλλ᾿ ὄχι, ὅπως ηὐχήθημεν ἄλλοτε, ἀπὸ μάρμαρον τοῦ Πεντελικοῦ. Θὰ γίνη ἀπὸ τὸν ὀρείχαλκον ποὺ θ᾿ ἀποδώσουν ταπεινωμένα, αἰχμάλωτα, τὰ ἐχθρικὰ πυροβόλα, αὐτὰ ποὺ τὸν ἐξύπνησαν εἰς τὰς τρεῖς τὸ πρωί...».
Λοιπόν: Αιώνια ΤΙΜΉ και ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ στον Ιωάννη Μεταξά!

Ιδιαίτερη όμως αξία έχει,να ακούσουμε,γιά το θέμα, καί τον Μίκη Θεοδωράκη, πού μόνο γιά φασίστα δεν μπορεί να τον χαρακτηρίσει κανείς..

Δείτε το Βίντεο

Το έργο του Παζολίνι, κινηματογραφικό και συγγραφικό, αποτελεί μια ρηξικέλευθη και μαχητική κοινωνική και πολιτική κριτική της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Το πιο εντυπωσιακό, όμως, στο μεγάλο αυτόν καλλιτέχνη και στρατευμένο μαρξιστή ήταν η διορατικότητά του. Από το 1975 είχε συλλάβει τη «διαλεκτική» των μεταλλάξεων της παραδοσιακής αριστεράς και το σπουδαιότερο: Ότι αυτή θα αποτελούσε την ιδεολογική «μαγκούρα» του πλανητικού ιμπεριαλισμού, τον «οργανικό διανοούμενο» των μαφιόζων του χρήματος, με «όχημα» τον «αντιφασισμό»!!!

Είναι χαρακτηριστικό το απόσπασμα από την επιστολή του στον στον Alberto Moravia:
«Αναρωτιέμαι, αγαπητέ Alberto, αν αυτός ο θυμωμένος αντιφασισμός που βρίσκει σήμερα, με τελειωμένο τον φασισμό, διέξοδο εκτόνωσης στις πλατείες, δεν είναι κατά βάθος ένα όπλο αποπροσανατολισμού που χρησιμοποιεί η άρχουσα τάξη σε βάρος των φοιτητών και των εργαζομένων για να περιορίσει την αμφισβήτηση. Για να ωθήσουν τις μάζες να πολεμήσουν έναν ανύπαρκτο εχθρό, ενώ ο σύγχρονος καταναλωτισμός έρπει ύπουλα, διεισδύει και διαφθείρει την ήδη ετοιμοθάνατη κοινωνία».

Το παρακάτω κείμενο του Παζολίνι, γραμμένο το 1975, είναι εκπληκτικό σε προφητική σύλληψη και πολιτική ακρίβεια: Σαν να το έγραψε ΣΗΜΕΡΑ…

«Ένας νέος φασισμός δημιουργείται στη θέση του παλαιού κληρικό-φασισμού, ένας τεχνητός φασισμός ο οποίος θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί μόνον υπό τον όρο να ονομάζεται αντιφασισμός...

Προφητεύω την εποχή όπου αυτή η νέα δύναμη θα χρησιμοποιήσει τα ελευθεριακά σας λόγια για να δημιουργήσει μια νέα θεσμική εξουσία, να δημιουργήσει μια νέα Ιερά Εξέταση, να δημιουργήσει μια νέα συμμόρφωση [κομφορμισμό] και κληρικοί της θα είναι κληρικοί της αριστεράς...

Η σημαία των "ατομικών δικαιωμάτων" θα χρησιμοποιηθεί για την κατάργηση των "κοινωνικών δικαιωμάτων"...

Η "ηδονιστική ιδεολογία" είναι ένα "πλαίσιο ψεύτικης ανοχής και ψευδούς λαϊκισμού"...

Οι προοδευτικοί διανοούμενοι, μέσω των... δικών σας επιτυχιών σας [των Ριζοσπαστών], το ακανόνιστο πάθος σας για την ελευθερία έχει κωδικοποιηθεί, έχει αποκτήσει την βεβαιότητα της συμμόρφωσης [κομφορμισμού]...

Σας παρουσιάζω τον χειρότερο κίνδυνο... ένα νέο καθεστώς... Αυτή η εξουσία ετοιμάζεται εκ των πραγμάτων να προσλάβει τους προοδευτικούς διανοούμενους ως τους δικούς της κληρικούς. Κι αυτοί έχουν ήδη δώσει μια αόρατη συγκατάθεση σε τέτοια αόρατη εξουσία εισπράτωντας μία αόρατη ταυτότητα μέλους...

Ένας νέος κατασκευασμένος φασισμός που ονομάζεται αντιφασισμός. Ενίσχυση των κοινωνικών σχέσεων που έγιναν αμετάβλητα "από ένα πλαίσιο ψεύτικης ανοχής και ψευδούς λαϊκισμού: δηλαδή ψευδούς συνειδητοποίησης ατομικών δικαιωμάτων"...».

Pier Paolo Pasolini, Συνέδριο Ριζοσπαστών, Νοέμβρης 1975