Μαζάνθρωπος: Ο αγελαίος άνθρωπος
(Συντάκτης: Γρηγόριος Τζιβελέκας Y∕Α ΕΛ.ΑΣ.)
Η καθιέρωση των δελτίων ειδήσεων και των ενημερωτικών εκπομπών σε καθημερινή βάση έχει ως αποτέλεσμα το μονοπώλιο του λόγου καθιστώντας τους θεατές απομονωμένους μαζάνθρωπους - κομφορμιστές, απλούς αποδέκτες αφυδατομένους από την εκφραστική δεινότητα του λόγου. Όπως λέει και ο Αμερικανός ψυχίατρος Szasz: ΄΄Στο βασίλειο των ζώων ο κανόνας είναι φάε πριν σε φάνε. Στο ανθρώπινο βασίλειο είναι όρισε ή θα σε ορίσουν. Με αυτό εννοείται το παιχνίδι των εννοιών το οποίο είναι καθοριστικότατο στην εποχή μας. Όποιος κατέχει αυτές τις έννοιες και τον ορισμό τους αυτός έχει και την εξουσία. Πρέπει να αντιληφθούμε ότι ο πόλεμος που διεξάγεται είναι σε σημαντικό βαθμό πόλεμος λέξεων, διότι οι λέξεις που χρησιμοποιούμε έχουν σημασία, και καθορίζουν τις σκέψεις που κάνουμε . Φτωχό λεξιλόγιο σημαίνει φτωχή σκέψη. Εκπαιδευτήκαμε σιγά σιγά στις έννοιες : ανοσία της αγέλης, κρούσματα, ασυμπτωματικοί φορείς, απαγόρευση συναθροίσεων, άδεια κυκλοφορίας, ράπιντ τεστ. Έτσι συνηθίσαμε στον τρόπο θέασης της πραγματικότητας μέσα από αυτό το παραμορφωτικό πρίσμα.
Όποιος πλέον μιλήσει σε άλλο πλαίσιο εννοιών, είναι στην καλύτερη περίπτωση ψεκασμένος ή μεταλλαγμένος αφού διαφωνεί με την συναινετική πραγματικότητα. Έτσι η πλειονότητα των ανθρώπων που έχουν υπνωτιστεί στην ερμηνεία της πραγματικότητας με το καθεστωτικό μοντέλο, χωρίς να το αντιλαμβάνονται, λειτουργούν ως θεματοφύλακες και υπερασπιστές της ρητορικής που υιοθέτησε το κράτος και το κεφάλαιο σε αυτή τη συγκυρία για να προωθήσουν την ατζέντα τους. Όπως αναφέρει ο Μαρξ, στην γραφειοκρατία η σύμπτωση του κρατικού συμφέροντος και των ιδιαίτερων ατομικών υποθέσεων δομείται με τέτοιο τρόπο ώστε το κρατικό συμφέρον γίνεται μια ιδιαίτερη ατομική υπόθεση πάνω από τις άλλες ατομικές υποθέσεις.
Βλέπουμε τον κόσμο μόνο μέσα από το σπίτι μας. Τα γεγονότα πλέον έρχονται σε εμάς όπως το βουνό στον Μωάμεθ, δεν πάμε εμείς σε αυτά. Αρκεί κανείς να ανοίξει το δέκτη του και τα γεγονότα που έχουν επιλεχθεί να αντιπροσωπεύουν την ΄΄πραγματικότητα΄΄ τον περιμένουν ώστε να τα καταναλώσει από το ρόλο του θεατή. Ερχόμαστε έτσι στο παράδοξο συμπέρασμα πως αρκεί να κλείσουμε την πόρτα πίσω μας και να ανοίξουμε την οθόνη προκειμένου να δούμε τον εξωτερικό κόσμο σαν εικόνα, σαν θέαμα, μέσα από τα μάτια ΄΄ειδικών΄΄ και δημοσιογράφων, ενώ τα πραγματικά μάτια μας είναι αδύναμα να αντιληφθούν την πραγματικότητα όταν βρισκόμαστε εκεί έξω.
Όντας σε μια κατάσταση συνεχούς σοκ χωρίς να αντιλαμβανόμαστε το δέος, όπως περιγράφει στο ομώνυμο βιβλίο της η Ναόμι Κλάιν, είμαστε ανίκανοι να αντιδράσουμε σε οτιδήποτε. Με αυτό τον τρόπο, η ζωή στο σύνολο της μοιάζει να έχει παγώσει και ο άνθρωπος ασχολείται με την καθημερινή του επιβίωση, απορροφημένος σε ένα συνεχές και αιώνιο παρόν, μετατρεπόμενος σε άχρονο και ανιστόρητο όν.
Ο κόσμος όπως τον γνωρίζαμε έχει τελειώσει. Ζούμε τις τελευταίες ενδείξεις ζωής του κόσμου που φεύγει. Ένας άλλος κόσμος γεννιέται, ενδεχομένως και μέσα σε άλλες διαστάσεις και, πάντως, δεν θα θυμίζει σε τίποτα την παλιά εποχή. Τα είδη που θα επιβιώσουν, υπό τις νέες αυτές συνθήκες, θα είναι για μια ακόμη φορά όσα καταφέρουν να προσαρμοστούν στην καινούργια πραγματικότητα.
Αντιθέτως οι ΄΄πολλοί΄΄, όλοι εκείνοι που σήμερα απλώς κραυγάζουν και βρίζουν, θα γνωρίσουν ένα πρόωρο τέλος, μην έχοντας καμιά απολύτως θέση στη Νέα Εποχή που αναδύεται. Η νέα κοινωνία πρόθυμα θα σου δίνει το κάθε τι αλλά θα σου παίρνει την ελευθερία σου και την ατομικότητα σου. Εν κατακλείδι στην νέα εποχή του τεχνολογικού γιγαντισμού και της ηλεκτρονικής επικοινωνίας οι άνθρωποι θα είναι γρανάζια μιας μηχανής που άλλοι θα ρυθμίζουν τον τρόπο λειτουργίας.