«…Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα, όπως δεν έχει και το προλεταριάτο (καταπώς το όριζε ο Mαρξ). Kεφάλαιο και προλεταριάτο είναι έννοιες περιληπτικές συμφερόντων. Aνταγωνιζόμενων συμφερόντων, που γεννάνε «τάξεις» και «πάλη των τάξεων». Δεν έχουν πατρίδα, γιατί αποκλείουν εξ ορισμού την έννοια, την πραγματικότητα και τον στόχο της «κοινωνίας». Aγνοούν τόσο την «κοινωνίαν της χρείας» όσο και την «κοινωνία του αληθούς» – την κοινή πάλη για «νόημα» της ύπαρξης και της συνύπαρξης…»
[Χρηστος Γιανναρας: ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΣ: Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΤΗΣ ΔΙΑΦΟΡΑΣ]
Οντως, το κεφαλαιο δεν εχει πατριδα. Ουτε και κανεναν κωδικα αξιων. Το ιδιο και η λεγομενη «εργατικη ταξις» που συμφωνα με την ερμηνεια του Μαρξ, απεκτησε «αυτοσυνειδηση» ως ξεχωριστη ταξις, μετα τη δημοσιευση του «κομμουνιστικου μανιφεστου»
Ισαμε τοτε δηλαδη, οι ανθρωποι του μοχθου περιμενανε τους κοκκινους καθοδηγητες για να τους «ανοιξουν» τα ματια. Κι οταν τα ανοιξανε για τα καλα, διαπιστωσανε ότι το «βασιλειο της ελευθεριας» που τους εταζαν οι μπροσταρηδες τους, δεν ηταν τιποτα παραπανω απο μια γραφειοκρατικα ελεγχομενη σκλαβια, οπου οι εργατες παρισταναν ότι εργαζονταν και οι διορισμενοι από το κομμα διευθυντες τους, παρισταναν ότι τους πληρωναν.
Αν ο μαρξισμος και το συνεπαγομενο του, ο νεωτερικος κομμουνισμος, δεν ηταν η μεγαλυτερη απατη της ιστοριας, ηταν σιγουρα η πιο σαρκαστικη ειρωνεια της.
Γι αυτό ισως και γκρεμιστηκε πρωτος.
Ο άλλος εφιαλτης του 20ου αιωνα, ο μετανεωτερικος καπιταλισμος της παγκοσμιοποιησης φαινεται ως τωρα, να κρατα γερα στα ποδια του, αλλα ετσι φαινονταν να στηριζεται στα πηλινα ποδια της και η Ρωμη του Κομμοδου.
Υπαρχουν βασιμες [αλλα προς το παρον υπογειες ενδειξεις] ότι κι αυτος εχει αρχισει να κλονιζεται.
Κι ισως δεν είναι μακρια [στα μετρα παντοτε της ιστοριας] η ωρα που η ανθρωποτητα θα πανηγυρισει την πτωση του δευτερου τειχους. Αυτουνου που δεν χτιστηκε με σιδερα και με πετρες αλλα με οικονομικα προγραμματα και τραπεζικες εντολες…
Ο μαρξισμος και ο μετανεωτερικος καπιταλισμος, εχουν κοινη αφετηρια.
Εκκινουν από μια οικονομικιστικη ερμηνεια του ανθρωπου, η οποια αφηνει στο περιθωριο κάθε μεταφυσικη επικυρωση της υπαρξης.
Κι εξον από το ότι εγκαταλειπουν τον ανθρωπο στο γκριζο πεδιο της οντολογικης του μοναξιας, του αποκοπτουν ταυτοχρονα και τις πιο βαθιες ριζες που τον κρατουσαν αγκυρωμενο στη δικια του γη, ποτιζοντας με νοημα και με ιδανικα τα κλαδια της καθημερινης του επιβιωσης.
Τις ριζες του αιματος, της φυλης, της πατριδας, της γλωσσας, του πολιτισμου, του κοινου πεπρωμενου και της συλλογικης βουλησης.
Κι ετσι τον φερνουνε ολοτελα γυμνο στην κοσμικη παγωνια της υπαρξης, οπου μητε οι τραπεζικες καταθεσεις, μητε τα επιδοματα, μητε ο σταχανοβισμος του καλου εργατη, είναι ικανα να ζεστανουν την ψυχη του.
Τα δεκανικια των ψυχοφαρμακων που χορηγουνται με την ευκολια αντιδωρου, στις γκρεμισμενες ψυχες εκατομμυριων ευρωαμερικανων, είναι αρκετα για να επιβεβαιωσουν το ποσο πνευματικα αναπηροι εχουμε καταντησει.
Ο μαρξισμος και ο μετανεωτερικος φιλελευθερισμος, είναι οι δυο οψεις του ιδιου νομισματος.
Απορρεουν και οι δυο από τις στρεβλωσεις του διαφωτισμου, στις οποιες η τεχνολογικη αναπτυξη, η διαρκης εξελιξη της «επιστημης» και η υλιστικη ερμηνεια του κοσμου, λογισθηκαν ως οι νεοι λεωφοροι της ιστοριας, που θα οδηγουσαν τον «απογονο του πιθηκου» σε μια επιγεια Εδεμ.
Αντι του πολλα υποσχομενου όμως «παραδεισου της επιστημης και της τεχνολογιας», ο ανθρωπος βρηκε μπροστα του την πυρηνικη βομβα, την οικολογικη καταστροφη, τις παραγκουπολεις, τα διευθυντηρια, τις πολυεθνικες, τα ψυχοφαρμακα, τις νομενκλαντουρες, τους τραπεζιτες, τους χρηματιστες, τους κομισαριους, την πορνεια ανηλικων, την πρεζα και τους πρεζεμπορους, που κυριαρχουν πλεον από ακρη σε ακρη του πλανητη.
Κι επιπλεον βρεθηκε ολομοναχος στα βομβαρδισμενα τοπια των πολεων του, χωρις καν να μπορει να αναζητησει την παρηγορη συνδρομη των εφεστιων θεων του ή να λαβει κουραγιο από την ιερη μνημη των νεκρων του και των ζωντων ερειπιων του πολιτισμου του.
Γιατι και ο μαρξισμος και ο φιλελευθερισμος ειχαν πρωτα φροντισει να τον απογυμνωσουν από αυτή την πιστη, για να τον μεταχειριστουνε μετα σαν ένα κομματι σαρκα για τις απολαυσεις των αφεντικων ή σαν ένα ζευγαρι χερια για τα εργοστασια τους.
Δεν είναι διολου τυχαιο, που οι 9 στις 10 πουτανες σε ολη την ευρωπη προερχονται απο τις πρωην κομμουνιστικες χωρες.
Ειναι γιατι πρωτα εκει ξωπεταχτηκαν στα καλαθια των αχρηστων οι αρχαιες ριζες του ανθρωπου και οι ηθικοι κωδικες αξιων.
Τωρα ηρθε και η δικια μας σειρα…
2.Αναμεσα στη σκυλλα του μαρξισμου και στη χαρυβδη του φιλελευθερισμου
«…Και όμως η “εκσυγχρονιστική” θεωρία και πρακτική όχι απλώς δεν διδάσκεται από την αποτυχία διακόσιων χρόνων κρατοκεντρικού “εκσυγχρονισμού”, αλλά αντίθετα, ακόμα και σήμερα, επιχειρεί να μας πείσει για την ανάγκη παραπέρα “εμβάθυνσης” στο δρόμο του “εκσυγχρονισμού” ώστε να συγκροτηθεί μια “μοντέρνα” ατομικότητα.
Ο Στέλιος Ράμφος, στον Καημό του ενός και τα άλλα του πονήματα, κατακεραυνώνει τον οικογενειοκρατικό ατομισμό των ελλήνων και μας καλεί “επί τέλους” να ενστερνιστούμε το δυτικό πρότυπο της εξατομίκευσης, η οποία δεν είναι οικογενειοκρατική αλλά μοναδοκρατική!
Και αυτό, τη στιγμή που το δυτικό πρότυπο καταρρέει στην ίδια τη Δύση και η εισβολή του στην Ελλάδα τείνει να εκθεμελιώσει και τα τελευταία υπολείμματα του παλιού συλλογικού πνεύματος, το οποίο για να διασωθεί καταφεύγει στο οικογενειακό σύστημα και την Παράδοση –εθνική, πολιτιστική και θρησκευτική.
Και όμως ο ηροστράτειος εκσυγχρονισμός κανοναρχεί καθημερινά “θάνατος στην παράδοση” για να γίνουμε επιτέλους δυτικοί, χωρίς να υποπτεύεται πως χάνοντας τη δική μας παράδοση δεν γινόμαστε δυτικοί ούτε ενστερνιζόμαστε τη δυτική μορφή της εξατομίκευσης, αλλά αντίθετα μεταβαλλόμαστε σε παρίες και μπαίγνια της Δύσης. Μέσα σε έναν αιώνα από τους “πρώτους στην Ανατολή” γίναμε οι “έσχατοι της Δύσεως…”
[Από το περιοδικο Αρδην: "Των Ελληνων οι κοινοτητες" ]
Ότι «πρεπει» λεει να γινωμε Ευρωπη – ή εστω σοβιετια.
Μου θυμιζει αρκετα εκεινα τα πρωτα μικροαστικα πληθη της μεταπολεμικης Αθηνας, που πωλουσαν τα ωραια σπιτια τους στην Πλακα για να αγορασουν διαμερισμα στην Αριστοτελους[!] ή τους νιοπλουτους επαρχιωτες που εβγαζαν στο σφυρι τα χειροποιητα αριστουργηματα της γιαγιας – μπαουλα, ερμαρια, βιβλιοθηκες, ξυλογλυπτες κασελες – και μετα τρεχανε να αγορασουνε με δοσεις, δανεζικα επιπλα από νοβοπαν!
Η ελληνικη κοινωνια ηταν παντοτε ενταγμενη στην ευρωπαϊκη περιφερεια κι ακολουθουσε τυφλα τις ευρωαμερικανικες μοδες, με καθυστερη περιπου εικοσι-τριαντα χρονων.
Εδώ μαθαμε για τον κομμουνισμο κοντα πενηντα χρονια μετα τη δημοσιευση του κομμουνιστικου μανιφεστου και για την ψυχεδελεια, καπου εικοσι χρονια μετα τους Jefferson Airplane!
Τα ιδια συμβαινουν και τωρα.
Τη στιγμη που σε ολη την Ευρωπη ο Μαρξ εχει τοποθετηθει ευλαβικα στις αραχνιασμενες βιβλιοθηκες των επιμελων ιστοριοδιφων και ο Φρηντμαν προκαλει αμοκ υβρεων στους λαους ολου του πλανητη, εμεις εχουμε για υπουργο οικονομικων έναν πρωην κνιτη, που εφαρμοζει τις μεθοδους της σχολης του σικαγου!
Και το χειροτερο…
Αντιπαλος του ακραιου μετανεωτερικου φιλελευθερισμου, εμφανιζεται ένα συνονθυλευμα μαρξιστοτροτσκιστικων συνιστωσων, του οποιου τα πρωτοκλασατα στελεχη επενδυουν το προσωπικο τους κομποδεμα στα λυκορνια της διεθνους γραβατοπειρατειας τυπου blackrock, ενώ παραλληλα πασαρουνε στον κοσμακη, τσιτατα από τον Αντονιο Γκραμσι!
Αν δεν προκειται για σχιζοφρενεια, προκειται σιγουρα για πολιτικο αρχοντοχωριατισμο…
Στριμωγμενη αναμεσα στη σκυλλα του μαρξισμου και στη χαρυβδη του φιλελευθερισμου, η ελληνικη κοινωνια προσπαθει απεγνωσμενα να κατανοησει το τι της συμβαινει αλλα τα ερμηνευτικα μεσα που την εχουνε μαθει να χρησιμοποιει [αν τα χρησιμοποιει και αυτά] φτιαχτηκανε για να ερμηνευσουν προβληματα του 19ου αιωνα!
Κι αποπανω είναι τοσο εθελοντικα τυφλη, ώστε να καμει ότι δεν βλεπει πως στο τιμονι των πιο ακραια νεοφιλελευθερων μηχανισμων ευρωεξουσιας, βρισκονται ακριβως οι ανθρωποι που της πεταγανε την καραμελα της μαρξιστικης αριστερας, όπως η κ. Μαρια Δαμανακη η «ηρωϊκη» εκφωνητρια του πολυτεχνειου ή ο αλησμονητος κ. Παπανδρεου, ο οποιος επισης παριστανε και τον προεδρο της σοσιαλιστικης διεθνους!
Ο μαρξισμος και ο φιλελευθερισμος δεν εχουν μονον κοινη αφετηρια την απομυθοποιηση του ανθρωπου και την οντολογικη αποξενωση του αλλα εχουν και κοινη πορεια σε αμεσα και εντελως πρακτικα ζητηματα.
Ο κ. Μπαροζο ας πουμε, που είναι ο σημερνος προεδρος της Κομισιον και στη θεση του ονειρευεται να καθισει καποτε ο σ. Αλεξης Τσιπρας, ειναι πρωην μαοϊκος και νυν ηγετης των σοσιαλιστων της Πορτογαλλιας!
Ομοιως ο κ. Μπουταρης ηταν και παραμενει ηγετικο στελεχος της νεοφιλελευθερης , «δρασης», των κ.κ. Μανου, Μπακογιαννη, Σκυλακακη [που οι αριστεροι τους περνανε γεννεες δεκατεσσερεις] αλλα ταυτοχρονα βγαινει δημαρχος Θεσσαλονικης με τις ψηφους των σοσιαλιστων, των σοσιαλδημοκρατων και πασων των αριστερων!
Όχι, δεν προκειται για συμπτωμα πολιτικης μαλακυνσης.
Προκειται για μια πολύ λογικη και τεημηριωμενη αποδειξη του ποσο βαθιες είναι οι κοινες ριζες του μαρξισμου και του νεοφιλελευθερισμου.
Ο μαρξισμος και ο νεοφιλελευθερισμος δεν εχουν μονο κοινη αφετηρια αλλα και συμπορευονται, προκειμενου να επιτυχουν τον κοινο τους στοχο.
Ο κοινος στοχος της σκυλλας του μαρξισμου και της χαρυβδης του μετανεωτερικου καπιταλισμου, είναι η πληρης και οριστικη απογυμνωση του ανθρωπου από τις συλλογικες του ταυτοτητες και προπαντος από τη συλλογικη συνειδηση της εθνικοτητας και η μετατροπη του σε μια απροσωπη ομαδα, που θα συναρτα την υπαρξη της αποκλειστικα από οικονομικα δεδομενα [τα οποια φυσικα θα τα διαχειριζονται οι εργολαβοι των ψυχων]
Ο κ. Μπουταρης επι παραδειγματι, ειτε λογιστει ως νεοφιλελευθερος [όπως αυτοπροσδιοριζεται] ειτε ως αναρχοσοσιαλιστης [όπως τον γουσταρουν οι αριστεροι ψηφοφοροι του] εχει να διεκπεραιωσει ένα και μονον εργο.
Να υψωσει την αλβανικη σημαια σε οσο το δυνατον περισσοτερες πλατειες της Θεσσαλονικης και να μετατρεψει ολοκληρη την πολη σε μια απεραντη αποθηκη ψυχων, οπου θα υφιστανται μονον ατομα, μονον θλιβερα, αποξενωμενα και χειραγωγουμενα ατομα, χωρις συλλογικη βουληση, χωρις εθνικη ταυτοτητα, χωρις πολιτισμικο χαρακτηρα, χωρις πατριδα, χωρις ιστορικη μνημη, χωρις παρελθον και χωρις μελλον.
Το αν θα το πραξει με τη σημαια του φιλελευθερισμου ή με τη σημαια του μαρξισμου [οπως ενδεχομενως καποιος άλλος δημαρχος] ελαχιστα ενδιαφερει τα αφεντικα της οικουμενης.
Ποια η διαφορα, αλλωστε?
Τα αργυρια της προδοσιας, θα εχουνε παντα δυο οψεις κι οποια να διαλεξεις, η κρεμαλα θα είναι η τελευταια πραξη του δραματος…
Αναμεσα στη σκυλλα του μαρξισμου και στη χαρυβδη του νεοφιλελευθερισμου, ο Ελληνικος λαος, εχει να διαλεξει τον δρομο που θα τον γλιτωσει από τα δοντια και των δυονων, με διακυβευμα το να συνεχισει να υπαρχει ως εθνος και ως συλλογικη βουληση στη ιστορια των εθνων ή να εξαφανιστει, οπως εξαφανιστηκαν οι Χαλδαιοι, οι Φοινικες και οι Ασσυριοι.
Με τη διαφορα ότι στη δικη μας περιπτωση, δεν θα είναι οι ιστορικοι του μελλοντος που θα κλαψουνε, για το ότι καπου, καποτε υπηρχανε καποιοι «ελληνες» που ησαν καποτε ελευθεροι, αλλα τα ιδια τα παιδια μας…
*Σ.τ.Σ. Αραγε είναι εφικτο να βρεθει αυτος ο δρομος? Υπαρχει τροπος να γλιτωσουμε και από τη σκυλλα κα από τη χαρυβδη, όπως ο πολυμηχανος προγονος μας?
Μαλλον, ναι!
Ισως, θα πρεπει να τον αναζητησουμε στον αρχεγονο Ελληνικο κοινοτισμο, που αλλωστε ηταν και ο κυριος λογος για τον οποιο κρατηθηκαμε ζωντανοι ως εθνος, στη μακρα πορεια των υποδουλωσεων μας.
Αλλα αυτο ειναι ζητημα ενός αλλου κειμενου, που ισως να δημοσιευθει προσεχως..,.
Δημοσιεύτηκε 15th February από τον χρήστη Λευτερης Πανουσης