Ένα θερμοπωλείο, δηλαδή ένα είδος αρχαίου fast food, αποκαλύφθηκε στην Πομπηία, διακοσμημένο με πολύχρωμες παραστάσεις, σε εξαιρετική κατάσταση, ανακοίνωσαν οι υπεύθυνοι του αρχαιολογικού χώρου, το Σάββατο, 26 Δεκεμβρίου 2020.

Ο πάγκος του θερμοπωλείου που είχε ταφεί κάτω από την ηφαιστιακή λάβα και είχε εν μέρει αποκαλυφθεί το 2019, ήρθε στο φως σήμερα και προκάλεσε θαυμασμό με την αρτιότητα και την μοναδικότητά του. Οι εργασίες συνεχίζονται ώστε να διατηρηθεί άθικτο το μνημείο, το οποίο βρίσκεται σε ένα σημείο που επισκέπτονται πάρα πολλοί τουρίστες κάθε χρόνο, αναφέρει το γαλλικό πρακτορείο ειδήσεων.

Ανάμεσα στις παραστάσεις που αποκαλύφθηκαν βρίσκεται μια Νηριίδα καθήμενη σε θαλάσσιο άλογο. Οι αρχαιολόγοι αποκάλυψαν επίσης ζώα, ζωγραφισμένα σε έντονα χρώματα, κυρίως πουλερικά και φαίνεται ότι οι πάπιες που απεικονίζονται καταναλώνονταν με κρασί ή ζεστά ποτά. Ανάμεσα στις πολύτιμες παραστάσεις βρέθηκαν και υπόλοιπα τροφίμων τα οποία θα μπορούσαν να δώσουν πολύτιμες πληροφορίες για τις γαστρονομικές συνήθειες της Πομπηίας, τη στιγμή της έκρηξης του Βεζούβιου, το 79 μ.Χ.

Ανάμεσα στα υπολείμματα βρέθηκαν οστά πάπιας, χοίρων, κατσίκας, ψαριού και σαλιγκαριών, τα οποία ήταν τοποθετημένα σε κεραμικά αγγεία. Πολλά υλικά μαγειρεύονταν μαζί, σαν ένα είδος παέλιας. Στο βάθος ενός αγγείου βρέθηκαν επίσης ξεφλουδισμένα κουκιά τα οποία χρησίμευαν για να αλλάζουν την γεύση του κρασιού.

«Δεν πρόκειται απλά για μια μαρτυρία σχετικά με την καθημερινή ζωή της Πομπηίας. Οι δυνατότητες ανάλυσης αυτού του θερμοπωλείου είναι απίστευτες γιατί για πρώτη φορά αποκαλύπτεται ολόκληρο το περιβάλλον», δήλωσε, ικανοποιημένος, ο Massimo Osanna, ο γενικός διεθυντής του αρχαιολογικού χώρου της Πομπηίας, σε ανακοίνωσή του.

Κοντά στο αρχαίο θερμοπωλείο βρέθηκαν επίσης μια πηγή και ένα πηγάδι καθώς και ανθρώπινα οστά, ανάμεσα στο οποία και ενός άνδρα 50 περίπου ετών, δίπλα σε ένα παιδικό κρεβάτι. «Το σημείο δείχνει να έχει εγκαταλειφθεί αιφνιδιαστικά από τους ιδιοκτήτες του. Αλλά είναι πιθανόν κάποιος, ίσως ο πιο ηλικιωμένος, να έμεινε εκεί και να χάθηκε κατά την πρώτη φάση της έκρηξης του ηφαιστίου, την στιγμή που έπεσε το ταβάνι», εξήγησε ο κ. Osanna σε συνέντευξή του στο πρακτορείο ANSA.

Οστά βρέθηκαν επίσης και ενός άνδρα που πιθανολογείται ότι ήταν κλέφτης ή πεινασμένος φυγάς «ο οποίος πέθανε ακαριαία από τους ατμούς του ηφαιστείου με το χέρι πάνω στο σκέπασμα ενός αγγείου που μόλις είχε ανοίξει», πρόσθεσε ο κ. Osanna.

https://www.iefimerida.gr/

Ο πρώην επικεφαλής του διαστημικού προγράμματος ασφαλείας του Ισραήλ ταράζει τα νερά. Μίλησε για συνεργασία των ΗΠΑ με εξωγήινους, για Γαλαξιακή Ομοσπονδία και για μυστική βάση... στον Άρη.

Επικοινωνεί το Ισραήλ με εξωγήινους;

Σύμφωνα με τον πρώην επικεφαλής του διαστημικού προγράμματος ασφαλείας της χώρας, Haim Eshed, η απάντηση είναι ναι.

Μιλώντας στην εφημερίδα Yediot Aharonot, ο ίδιος απάντησε πως οι εξωγήινοι υπάρχουν αλλά δεν... είμαστε έτοιμοι για αυτούς.

Ο Eshed υπηρέτησε τριάντα χρόνια στο διαστημικό πρόγραμμα του Ισραήλ και έχει βραβευτεί τρεις φορές για το έργο του. Σήμερα, στα 87 του χρόνια, δηλώνει πως η πατρίδα του και οι ΗΠΑ, βρίσκονται σε επικοινωνία με εξωγήινη ζωή επί σειρά πολλών ετών.

Ο 87χρονος έκανε λόγο για συνεργασία των ΗΠΑ με εξωγήινους στα πλαίσια της "κατανόησης του σύμπαντος". Έφτασε μάλιστα στο σημείο να μιλήσει για την ύπαρξη μιας μυστικής υπόγειας βάσης στον Άρη, στον οποίο σύμφωνα πάντα με τον ίδιο και όπως μεταδίδει η Jerusalem Post, έχουν φτάσει αμερικανοί εδώ και πολλά χρόνια.

Ο Eshed επιμένει πως ο Τραμπ όχι μόνο είναι ενήμερος για όλα αυτά, αλλά και πως ήταν ένα βήμα πριν κάνει τις μεγάλες αποκαλύψεις προς την κοινή γνώμη. Ωστόσο, η Γαλαξιακή Ομοσπονδία που έχει συγκροτηθεί ανάμεσα στις ΗΠΑ και τα άλιεν, τον ανάγκασε να μην το κάνει για να αποτραπεί η μαζική υστερία. "Δεν μπορούμε να μιλήσουμε για όλα αυτά πριν καταλάβουμε τι είναι το διάστημα και τα διαστημόπλοια" είπε ο απόστρατος αξιωματούχος στην Yediot Aharonot.

"Οι ίδιοι (οι εξωγήινοι) ζήτησαν να μην δημοσιευθεί η ύπαρξή τους ακόμα. Θέλουν να αφήσουν πρώτα την ανθρωπότητα να εξελιχθεί αρκετά στον τομέα των ερευνών του διαστήματος και να γίνει οικεία με τις εξελίξεις πριν γίνουν οι αποκαλύψεις.

Σε κάθε περίπτωση ο Τραμπ έχει συγκροτήσει τη Space Force των ΗΠΑ η οποία αποτελεί τον πέμπτο πυλώνα του αμερικανικού στρατού.

Σχετικά με το γιατί αποφάσισε να μιλήσει τώρα για όλα αυτά, ο Eshed εξήγησε πως πλέον έχει αλλάξει το το ακαδημαϊκό τοπίο.

"Αν έκανα αυτές τις αποκαλύψεις πριν από πέντε χρόνια, θα ήμουν στο νοσοκομείο", δήλωσε. "Σήμερα μιλάω διαφορετικά γιατί δεν έχω τίποτα να χάσω. Έχω τα πτυχία μου, τις βραβεύσεις μου, σέβομαι τα πανεπιστήμια του εξωτερικού και με σέβονται".

Ο Eshed γράφει για όλα τα παραπάνω στο νέο του βιβλίο The Universe Beyond the Horizon, το οποίο φυσικά αναμένεται να ξεπουλήσει. Σημειώνεται πως ο 87χρονος ήταν καθηγητής στο Technion’s Space Research Institute και συνεργάστηκε επί σειρά ετών με το υπουργείο Άμυνας του Ισραήλ στην ανάπτυξη όπλων, στο πρόγραμμα Mapat που έχει την ευθύνη για την κατασκευή και ολοκλήρωση δορυφόρων και επικοινωνιακών δικτύων. Μέχρι την αποστράτευσή του ήταν υπεύθυνος για την αποστολή 20 δορυφόρων της χώρας του.

Παρόλο που δεν είναι σαφές εάν υπάρχουν στοιχεία που θα μπορούσαν να υποστηρίξουν τους ισχυρισμούς του Eshed, οι ισχυρισμοί αυτοί έρχονται χρονικά λίγο μετά την αποκάλυψη της είδησης ότι το Ισραήλ προσπάθησε ανεπιτυχώς να προσγειώσει το δικό του διαστημικό σκάφος στο φεγγάρι, την προηγούμενη χρονιά (αναμένεται νέα προσπάθεια ίσως και μέσα στο 2021).

Τι ισχύει τελικά; Λέει αλήθεια ο καθηγητής; Θέλει να προμοτάρει και να πουλήσει το βιβλίο του; Το έχει χάσει λόγω ηλίκιας; Η αλήθεια είναι πως μάλλον ποτέ δεν θα μάθουμε.

Ανάλογες αναφορές είχε πάντως κάνει και ο Edgar Mitchell, ο έκτος άνθρωπος που έχει περπατήσει στο φεγγάρι, κάνοντας αναφορές για απόκρυψη δεδομένων από την ανθρωπότητα.

news247.gr

Με δάκρυα στα μάτια και υπό τους πανηγυρισμούς χιλιάδων ανθρώπων το σύμβολο του Ψυχρού Πολέμου, το τείχος του Βερολίνου γκρεμίζεται στις 9 Νοεμβρίου του 1989.

Το αποκαλούμενο και «τείχος της ντροπής» υψώθηκε στις 13 Αυγούστου του 1961 και για 28 χρόνια χώριζε τη Γερμανία και ολόκληρη την Ευρώπη σε δύο πλευρές: στην καπιταλιστική και την κομμουνιστική.

Το 1989 η Σοβιετική Ενωση δείχνει σημάδια διάλυσης με τους τελευταίους μήνες αυτά να γίνονται περισσότερο εμφανή, με τα κομμουνιστικά καθεστώτα να αρχίζουν να παρακμάζουν, αδυνατώντας να επιστρέψουν στην ανάκαμψη.

Στη Γερμανία, από τις πρώτες μέρες του μήνα, πλήθος κόσμου αρχίζει να μαζεύεται στο Τείχος ζητώντας την κατεδάφισή του.

Στις 9 του μήνα η κατεδάφιση ξεκινά με πολίτες και από τις δύο πλευρές να πανηγυρίζουν και να κλαίνε, γράφοντας μία από τις σημαντικές στιγμές της σύγχρονης ιστορίας.

Σήμερα, λίγα κομμάτια του Τείχους έχουν απομείνει αφού το μεγαλύτερο μέρος του έχει κατεδαφιστεί. Τρία τμήματα μένουν ακόμα όρθια: ένα μήκους 80 μέτρων τμήμα του «πρώτου Τείχους» στο σημείο που βρισκόταν τα αρχηγεία της Γκεστάπο (ανάμεσα στο σημείο ελέγχου Τσάρλι και την πλατεία Ποτσντάμερ), ένα μακρύτερο τμήμα του δεύτερου τείχους, κατά μήκος του ποταμού Σπρέε, κοντά στη γέφυρα Oberbaumbrücke, γνωστό σήμερα ως East Side Gallery, και ένα τρίτο τμήμα στην Bernauer Straße το οποίο μετατράπηκε σε μνημείο το 1999.

Ακόμη, κάποια άλλα μικρότερα τμήματα και λίγα φυλάκια βρίσκονται διασκορπισμένα στην πόλη του Βερολίνου. Όλα τα κομμάτια του τείχους έχουν υποστεί αλλοιώσεις κυρίως από τουρίστες οι οποίοι αφαιρούσαν υλικό από το τείχος για να το κρατήσουν ως σουβενίρ ή να το πουλήσουν. Μέχρι και σήμερα υπάρχουν καταστήματα σουβενίρ στο Βερολίνο τα οποία πουλάνε μικρά κομμάτια από το τείχος με ή χωρίς πιστοποιητικό αυθεντικότητας.

Το ανατολικό μέρος του τείχους είναι σήμερα καλυμμένο από γκράφιτι τα οποία δεν υπήρχαν όταν το Τείχος φρουρούταν από οπλισμένους στρατιώτες της Ανατολικής Γερμανίας. Το 1990, 118 καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο κλήθηκαν να διακοσμήσουν τα τμήματα του Τείχους που δεν είχαν καταστραφεί. Το 2008, και ενόψει της επετείου των 20 ετών από την πτώση του Τείχους ένα χρόνο αργότερα, ξεκίνησε ένα πολυδάπανο σχέδιο για την αποκατάσταση των τοιχογραφιών αυτών, με τη συμμετοχή μάλιστα και πολλών από τους 118 καλλιτέχνες που δημιούργησαν τα έργα.

Σε πολλά τουριστικά σημεία της πόλης, ο Δήμος έχει τοποθετήσει πέτρινες πλάκες κατά μήκος της διαδρομής του Τείχους και μεταλλικές επιγραφές που αναγράφουν: «Berliner Mauer 1961-1989».

Η ταινία του 1985 που πολεμήθηκε από τη μεγαλύτερη μερίδα του τύπου στην "σοσιαλιστική" Ελλάδα του Ανδρέα Παπανδρέου και του Χαρίλαου Φλωράκη και αγαπήθηκε από την πλειοψηφία του τύπου στο εξωτερικό.

Στις 28 Αυγούστου 1948 η Ελένη Γκατζογιάννη, σαρανταενός ετών, με την γυναικαδέλφη της Αλέξω, πενήνταέξι ετών, τουφεκίστηκαν από τους κομμουνιστές αντάρτες τού "δημοκρατικού" στρατού Ελλάδας ύστερα από καταδίκη τους σε θάνατο από το ανταρτοδικείο, με την κατηγορία ότι ''κατέστρωσε την απόδραση από το χωριό τεσσάρων παιδιών της (καθώς και της μάνας της, της αδελφής της) και της ανιψιάς της'' για να γλυτώσουν από το παιδομάζωμα των κομμουνιστοανταρτών..
Η ταινία η οποία προβλήθηκε μόνο για λίγες ημέρες στην Ελλάδα αλλά λόγω 'δημοκρατικών' απειλών , βομβιστικών επιθέσεων, ξυλοδαρμών και προπηλακισμών των θεατών από τους οργανωμένους οπαδούς του ΚΚΕ, τελικώς η προβολή της διεκόπη με εντολή της κυβέρνησης του "σοσιαλιστή" Ανδρέα Παπανδρέου....
Το γύρισμα των κυρίων σκηνών του έργου στο χωριό Λιά της Ηπείρου, όπου διεδραματίσθησαν τα δραματικά γεγονότα της εκτελέσεως της μητέρας του Ελένης και της Θείας του Αλέξως από τους κομμουνιστές και που περιγράφονται στο βιβλίο ''Ελένη'' του Νίκου Γκατζογιάννη, απαγορεύτηκαν από την κυβερνηση του ΠΑΣΟΚ και τελικά η ταινία γυρίστηκε στην.. Ισπανία!!!!!

Δείτε την

Mπαίνει στο Big Brother με στόχο να… κερδίσει ψηφοφόρους για τις επόμενες εκλογές!

To Big Brother έκανε απόψε πρεμιέρα στις 21:00 στον ΣΚΑΪ και οι 17 παίκτες που μπαίνουν στο σπίτι έχουν επιλεγεί από την παραγωγή με ιδιαίτερη προσοχή, ένας προς έναν.

Ανάμεσά τους είναι και ο πρώην Αντιδήμαρχος Σκύδρας, Χρήστος Μακρίδης.

Ο Χρήστος Μακρίδης έχει διατελέσει αντιδήμαρχος καθαριότητας και αντιδήμαρχος οικονομικών στον  Δήμο Σκύδρας

Σύμφωνα με το συνοδευτικό, στη φωτογραφία του, κείμενο που έχει αποστείλει ο ΣΚΑΪ στα ΜΜΕ, ο Χρήστος Μακρίδης είναι παντρεμένος με κόρη μόλις 2 ετών. Ο ίδιος, μπαίνει στο Big Brother με στόχο να… κερδίσει ψηφοφόρους για τις επόμενες εκλογές!

Σαν σήμερα περνάει στην αιωνιότητα και στο πάνθεον των Ελληνικών Γραμμάτων, ο ποιητής Άγγελος Σικελιανός. Γεννηθείς στην Λευκάδα στα τέλη του 19ου αιώνα και συγκεκριμένα στις 15 Μαρτίου του 1884, ο Σικελιανός υπήρξε φλογερός πατριώτης, ελληνοκεντρικός και ελληνολάτρης, όπως κάθε άνθρωπος ικανός για πνευματική δημιουργία και σκέψη.
Η πρώτη του ποιητική προσπάθεια υπό μορφή συλλογής, έπειτα από χρόνια επαφών με πραγματικούς πνευματικούς ανθρώπους, που προφανώς δεν είχαν ουδεμία σχέση με τα σκύβαλα που ποζάρουν σήμερα ως «διανοούμενοι», ήταν η ποιητική συλλογή με τον τίτλο «Αλαφροΐσκιωτος», η οποία έκανε αίσθηση στους τότε φιλολογικούς κύκλους.
Στην συνέχεια και μετά από μία περίοδο έντονης πνευματικής αναζητήσεως κυκλοφορεί η τετράτομη ποιητική συλλογή, «Πρόλογος στη Ζωή», απαρτιζόμενοι από τους τόμους «Η Συνείδηση της Γης μου» και «Η Συνείδηση της Φυλής μου» του 1915 και τους τόμους «Η Συνείδηση της Γυναίκας» του 1916 και τον «Η Συνείδηση της Πίστης» του 1917.
Πολλά έχουν γραφεί και ειπωθεί για τον Σικελιανό μετά τον θάνατο του. Δεν θα πρέπει να προκαλεί έκπληξη που αυτό γίνεται, αφού κυρίως στην μεταπολίτευση, η αριστερά – κυρίως – έδειξε την ανάγκη οικειοποίησης πνευματικών ανθρώπων σε μια ιδιότυπη προσπάθεια να κατακτηθεί πνευματικά η κοινωνία από τα υλιστικά μηδενικά. Όμως πριν προχωρήσουμε στη συνέχεια περί του έργου και της προσφοράς του Μεγάλου Σικελιανού, ας παραθέσουμε μία επιστολή του Σικελιανού, προς τον Εθνικιστή Ίωνα Δραγούμη, όπως αυτή δημοσιεύτηκε στην «Καθημερινή» της 6ης Ιουλίου του 1997:
«Αξιότιμε Φίλε,
Αν άργησα υπερβολικά κι ελπίζω όχι ασυγχώρητα να σας πω τη βαθιά μου τιμή για το βιβλίο σας «Όσοι Ζωντανοί» και να σας σφίξω εγκάρδια το χέρι, σας παρακαλώ να το αποδώσετε στην  καθόλου βιαστικήν υπόληψη που του ώφειλα.
Καθώς ίσως θα ώφειλα ν’ απαντήσω με μια λέξη στο λοξό ερώτημα σας για την ανθρώπινη μου πίστη: «Είμαι τετρακάθαρα Εθνικιστής». Μόνο που και πάλι βιαστικός ο λόγος μου, όσο δεν τον φανερώνει το έργο που αφιέρωσα τη ζωή μου. Και το λέγω μόνο με την απλή ιδέα πως αν συναντιέται με την σκέψη σας, δε δείχνει παρά μία απ’ τις εσώτερες αφορμές της εκτίμησης μου. Θα ήθελα και ό,τι άλλο ετυπώσατε· αλλά καθώς σε λίγο και πολύ πιθανό να περάσω στην Ελλάδα για κάμποσο, θα σας δώσω διεύθυνση απ’ αλλού, αν δεν τύχει να σας ιδώ. Μένω ωστόσο με τιμή.
Άγγελος Σικελιανός»

Το επόμενο διάστημα ο Σικελιανός ασχολήθηκε με την «Δελφική Ιδέα», δίνοντας διαλέξεις και οργανώνοντας τις «Δελφικές Εορτές» με παραστάσεις του Προμηθέα Δεσμώτη και των Ικέτιδων να ανεβαίνουν στο αρχαίο θέατρο. Το 1943 που έφυγε από κοντά μας ο σύγχρονος Τιτάνας, Κωστής Παλαμάς, ο Άγγελος Σικελιανός του αφιέρωσε το ομώνυμο ποίημα, το οποίο και απήγγειλε κατά την διάρκεια της κηδείας του:
 

«Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...
Βογκήστε τύμπανα πολέμου... Οι φοβερές
σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα !
Σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα! Ένα βουνό
με δάφνες αν υψώσουμε ως το Πήλιο κι ως την Όσσα,
κι αν το πυργώσουμε ως τον έβδομο ουρανό,
ποιόν κλεί, τι κι αν το πεί η δικιά μου γλώσσα;
Μα εσύ Λαέ, που τη φτωχή σου τη μιλιά,
Ήρωας την πήρε και την ύψωσε ως τ' αστέρια,
μεράσου τώρα τη θεϊκή φεγγοβολιά
της τέλειας δόξας του, ανασήκωσ' τον στα χέρια
γιγάντιο φλάμπουρο κι απάνω από μας
που τον υμνούμε με καρδιά αναμμένη,
πες μ' ένα μόνο ανασασμόν: "Ο Παλαμάς !",
ν' αντιβογκήσει τ' όνομά του η οικουμένη !
Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...
Βογκήστε τύμπανα πολέμου... Οι φοβερές
σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα !
Σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα ! Ένας λαός,
σηκώνοντας τα μάτια του τη βλέπει...
κι ακέριος φλέγεται ως με τ' άδυτο ο Ναός,
κι από ψηλά νεφέλη Δόξας τονε σκέπει.
Τι πάνωθέ μας, όπου ο άρρητος παλμός
της αιωνιότητας, αστράφτει αυτήν την ώρα
Ορφέας, Ηράκλειτος, Αισχύλος, Σολωμός
την άγια δέχονται ψυχή την τροπαιοφόρα,
που αφού το έργο της θεμέλιωσε βαθιά
στη γην αυτήν με μιαν ισόθεη Σκέψη,
τον τρισμακάριο τώρα πάει ψηλά τον Ίακχο
με τους αθάνατους θεούς για να χορέψει.
Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...
Βόγκα Παιάνα ! Οι σημαίες οι φοβερές
της Λευτεριάς ξεδιπλωθείτε στον αέρα !»

Ο Σικελιανός υπήρξε 5 φορές προτεινόμενος για Νόμπελ Λογοτεχνίας και ήτο πρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών κατόπιν εκλογής του το 1946. Σαν σήμερα, στις 19 Ιουνίου του 1951 φεύγει από κοντά μας, αφήνοντας την Ελληνική Πνευματική ζωή ακόμα πιο κενή. Σας παραθέτουμε τέλος ένα από τα ανώτερα έργα του, το «Πνευματικό Εμβατήριο» πού μελοποιήθηκε από τον Μίκη Θεοδωράκη

Σὰν ἔριξα καὶ τὸ στερνὸ δαυλὶ στὸ φωτογώνι,
(δαυλὶ τῆς ζωῆς μου τῆς κλεισμένης μέσ᾿ τὸ χρόνο)
στὸ φωτογώνι τῆς καινούργιας λευτεριᾶς σου, Ἑλλάδα,
μοῦ ἀναλαμπάδιασε ἄξαφνα ἡ ψυχὴ σὰν νἆταν
ὅλο χαλκὸς τὸ διάστημα, ἢ ὡς νἆχα, τ᾿ ἅγιο κελὶ
Τοῦ Ἡράκλειτου τριγύρα μου, ὅπου, χρόνια,
γιὰ τὴν Αἰωνιότη ἔχαλκευσε τοὺς λογισμούς του
καὶ τοὺς κρεμνοῦσε ὡς ἄρματα στῆς Ἔφεσος τὸ Ναό...
Γιγάντιες σκέψεις, σὰ νέφη πύρινα ἢ νησιὰ πορφυρωμένα
σὲ μυθικὸν ἡλιοβασίλεμα, ἄναβαν στὸ νοῦ μου,
τὶ ὅλη μου καίονταν μονομιᾶς ἡ ζωὴ στὴν ἔγνοια
τῆς καινούργιας λευτεριᾶς Σου, Ἑλλάδα. γι᾿ αὐτὸ δὲν εἶπα:
Τοῦτο εἶναι τὸ φῶς τῆς νεκρικῆς πυρᾶς μου...
Δαυλὸς τῆς Ἱστορίας Σου, ἔκραξα εἶμαι, καὶ νά,
ἂς καεῖ σὰν δάδα τὸ ἔρμο μου κουφάρι, μὲ τὴν δάδα τούτην,
ὀρθὸς πορεύοντας, ὡς μὲ τὴν ὕστερη ὥρα,
ὅλες νὰ φέξουν τέλος οἱ γωνιὲς τῆς οἰκουμένης,
ν᾿ ἀνοίξω δρόμο στὴν ψυχή, στὸ πνεῦμα, στὸ κορμί Σου, Ἑλλάδα.
Εἶπα, καὶ ἐβάδισα
κρατώντας τ᾿ ἀναμμένο μου συκώτι στὸν Καύκασό Σου,
καὶ τὸ κάθε πάτημά μου ἦταν τὸ πρῶτο,
κι ἦταν, θάρρευα, τὸ τελευταῖο,
τὶ τὸ γυμνό μου πόδι ἔπατει μέσα στὰ αἵματά Σου,
τί τὸ γυμνό μου πόδι ἐσκονταυε στὰ πτώματά Σου,
γιατὶ τὸ σῶμα, ἡ ὄψη μου, ὅλο μου τὸ πνεῦμα καθρεφτιζόταν,
σὰ σὲ λίμνη, μέσα στὰ αἱματά Σου.
Ἐκεῖ, σὲ τέτοιον ἄλικο καθρέφτη. Ἑλλάδα, καθρέφτη ἀπύθμενο,
καθρέφτη τῆς ἀβύσσου, τῆς Λευτεριᾶς Σου καὶ τῆς δίψας Σου,
εἶδα τὸν ἑαυτό μου βαρὺ ἀπὸ κοκκινόχωμα πηλὸ πλασμένο,
καινούργιο Ἀδὰμ τῆς πιὸ καινούργιας Πλάσης
ὅπου νὰ πλάσουνε γιὰ Σένα μέλλει. Ἑλλάδα.
Κι εἶπα:
Τὸ ξέρω, ναὶ ποὺ κι οἱ Θεοί Σου,
οἱ Ὀλύμπιοι χθόνιο τώρα γίνανε θεμέλιο,
γιατὶ τοὺς θάψαμε βαθειὰ βαθειά, νὰ μὴν τοὺς βροῦν οἱ ξένοι.
Καὶ τὸ θεμέλιο διπλὸ στέριωσε κι᾿ ἐτριπλοστεριωσε
ὅλο μ᾿ ὅσα οἱ ὀχτροί μας κόκαλα σωριάσανε ἀποπάνω...
κι᾿ ἀκόμα ξέρω πὼς γιὰ τὶς σπονδὲς καὶ τὸ τάμα
τοῦ νέου Ναοῦ π᾿ ὀνειρευτήκαμε γιὰ Σένα, Ἑλλάδα,
μέρες καὶ νύχτες τόσα ἀδέλφια σφάχτηκαν ἀνάμεσά τους,
ὅσα δὲ σφάχτηκαν ἀρνιὰ ποτὲ γιὰ Πάσχα...
Μοίρα, κι ἡ Μοίρα Σου ὡς τὰ τρίσβαθα
δική μου κι᾿ ἀπ᾿ τὴν Ἀγάπη, ἀπ᾿ τὴ μεγάλη δημιουργὸ Ἀγάπη
νὰ ποὺ ἡ ψυχή μου ἐσκλήρυνεν,
ἐσκλήρυνε καὶ μπαίνει ἀκέρια πιὰ μέσα στὴ λάσπη
καὶ μέσ᾿ τὸ αἷμα Σου, νὰ πλάσῃ τὴ νέα καρδιὰ
ποὺ χρειάζεται στὸ νιό Σου ἀγώνα, Ἑλλάδα.
Τὴ νέα καρδιὰ ποὺ κιόλας ἔκλεισα στὰ στήθη
καὶ κράζω σήμερα μ᾿ αὐτὴ πρὸς τοὺς συντρόφους ὅλους.
Ὀμπρὸς βοηθᾶτε νὰ σηκώσουμε τὸν ἥλιο πάνω ἀπ᾿ τὴν Ἑλλάδα,
ὀμπρός, βοηθᾶτε νὰ σηκώσουμε τὸν ἥλιο πάνω ἀπὸ τὸν κόσμο.
Τὶ, Ἰδέτε· ἐκόλλησεν ἡ ρόδα του βαθειὰ στὴ λάσπη,
κι ἄ, ἰδέτε χώθηκε τ᾿ ἀξόνι του βαθειὰ μέσ᾿ τὸ αἷμα.
Ὀμπρός, παιδιά, καὶ δὲ βολεῖ μονάχος ν᾿ ἀνέβῃ ὁ ἥλιος,
σπρῶχτε μὲ γόνα καὶ μὲ στῆθος νὰ τὸν βγάλουμε ἀπ᾿ τὴ λάσπη,
σπρῶχτε μὲ στῆθος καὶ μὲ γόνα νὰ τὸν βγάλουμε ἀπ᾿ τὸ γαῖμα.
Δέστε, ἀκουμπᾶμε ἀπάνω τοῦ ὁμοαίματοι ἀδελφοί του.
Ὀμπρός, ἀδέλφια, καὶ μᾶς ἔζωσε μὲ τὴ φωτιά του,
ὀμπρός, ὀμπρὸς κι ἡ φλόγα του μᾶς τύλιξε ἀδελφοί μου.
Ὀμπρὸς οἱ δημιουργοί.. Τὴν ἀχθοφόρα ὁρμή Σας,
στυλῶστε μὲ κεφάλια καὶ μὲ πόδια, μὴ βουλιάξει ὁ ἥλιος.
Βοηθᾶτε με κι ἐμένανε ἀδελφοί, νὰ μὴ βουλιάξω ἀντάμα..
Τὶ πιὰ εἶν᾿ ἀπάνω μου καὶ μέσα μου καὶ γύρα.
Τὶ πιὰ γυρίζω σ᾿ ἕναν ἅγιον Ἴλιγγο μαζί του...
Χίλια καπούλια ταῦροι τοῦ κρατᾶν τὴ βάση, δικέφαλος ἀητός·
κι ἀπάνω μου τινάζει τὶς φτεροῦγες του καὶ βογγάει ὁ σάλαγός του,
στὴν κεφαλή μου πλάι καὶ μέσα στὴν ψυχή μου.
καὶ τὸ μακριὰ καὶ τὸ σιμὰ γιὰ μένα πιὰ εἶν᾿ ἕνα...
Πρωτάκουστες βαρεῖες μὲ ζώνουν Ἁρμονίες,
ὀμπρός, σύντροφοι, βοηθᾶτε νὰ σηκωθεῖ νὰ γίνει ὁ ἥλιος πνεῦμα.
Σιμώνει ὁ νέος ὁ Λόγος π᾿ ὅλα θὰ τὰ βάψῃ,
στὴ νέα του φλόγα. νοῦ καὶ σῶμα. ἀτόφιο ἀτσάλι...
Ἡ γῆ μας ἀρκετὰ λιπάστηκε ἀπὸ σάρκα ἀνθρώπου...
παχιὰ καὶ καρπερά, νὰ μὴν ἀφήσουνε τὰ σώματά μας
νὰ ξεραθοῦν ἀπ᾿ τὸ βαθὺ τοῦτο λουτρὸ τοῦ αἵμα του πιὸ πλούσιο,
πιὸ βαθὺ κι ἀπ᾿ ὅποιο πρωτοβρόχι.
Αὔριο νὰ βγεῖ ὁ καθένας μας μὲ δώδεκα ζευγάρια βόδια
τὴ γῆ αὐτὴ νὰ ὀργώσει τὴν αἱματοποτισμενη...
Ν᾿ ἀνθίση ἡ δάφνη ἀπάνω της καὶ δέντρο ζωῆς νὰ γένη,
καὶ ἡ Ἄμπελός μας νὰ ἁπλωθεῖ ὡς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης...
Ἔτσι, σὰν ἔριξα καὶ τὸ στερνὸ δαυλὶ στὸ φωτογώνι
(δαυλὶ τῆς ζωῆς μου τῆς κλεισμένης μέσ᾿ τὸ χρόνο)
στὸ φωτογώνι τῆς καινούργιας Λευτεριᾶς Σου, Ἑλλάδα
ἀναψυχώθηκε ἄξαφνα τρανὴ ἡ κραυγή μου, ὡς νἆταν
ὅλο χαλκὸς τὸ διάστημα ἢ ὡς νἆχα τ᾿ ἅγιο κελὶ
τοῦ Ἠράκλειτου τριγύρα μου, ὅπου, χρόνια,
γιὰ τὴν Αἰωνιότη ἐχάλκευε τοὺς στοχασμούς του
καὶ τοὺς κρεμνοῦσε ὡς ἄρματα στῆς Ἔφεσος τὸ ναὸ
ὡς Σᾶς ἔκραζα σύντροφοι.

Στις 12 Ιουνίου του 1945, το ΚΚΕ αποκηρύσσει δημόσια τον Άρη Βελουχιώτη, για την άρνησή του να αποδεχθεί τη Συμφωνία της Βάρκιζας, με ανακοίνωσή του που αναπαράγεται στον Ριζοσπάστη.

Το δημοσίευμα αναφέρει: «Ο σύντροφος Ζαχαριάδης μας ανακοίνωσε ότι η κεντρική επιτροπή του ΚΚΕ, αφού συζήτησε πάνω σε εκθέσεις που ήρθαν από διάφορες κομματικές οργανώσεις αποφάσισε να καταγγείλει ανοικτά την ύποπτη και τυχοδιωκτική δράση του Άρη Βελουχιώτη (Θανάση Κλάρα ή Μιζέρια).

Ο Βελουχιώτης και ύστερα από την συμφωνία της Βάρκιζας συνέχισε τη δράση του. Η δράση αυτή , που μονάχα την αντίδραση μπορούσε να εξυπηρετήσει, γιατί της έδινε όπλα για να κτυπά το ΚΚΕ, να παραβιάζει την συμφωνία της Βάρκιζας και να δικαιολογεί τα εγκλήματα της , δεν επιτρέπει πια καμιά καθυστέρηση για την ανοικτή καταγγελία του Άρη Βελουχιώτη. Όπως είναι γνωστό , ο Βελουχιώτης στον καιρό της δικτατορίας είχε πιαστεί και είχε κάνει δήλωση μετανοίας και αποκήρυξης του ΚΚΕ».

Εχει προηγηθεί η διαγραφή του από την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος τον Απρίλιο του ίδιου χρόνου, μετά την άρνησή του να παραδώσει τον οπλισμό του κατά πώς προέβλεπε η Συμφωνία της Βάρκιζας. Η απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής σημείωνε ότι η διαγραφή δεν θα εφαρμοστεί εάν ο Βελουχιώτης δεν ανέπτυσσε δράση με τους αντάρτες του και έφευγε στο εξωτερικό όπως του είχε ζητηθεί. Ταυτόχρονα, είχε σταλεί σημείωμα στις οργανώσεις του ΚΚΕ να μη βοηθηθεί σε καμία περίπτωση ο Βελουχιώτης εφόσον βρισκόταν στο βουνό. Το περίφημο «Ούτε νερό ούτε ψωμί στον δηλωσία μιζέρια»

Ο Άρης Βελουχιώτης έχει έρθει σε διαφωνία με το ΚΚΕ ήδη κατά την περίοδο αμέσως πριν τα Δεκεμβριανά του 1944. Επιθυμία του είναι να κατέβει στην Αθήνα μαζί με τους αντάρτες του για να συμμετάσχει στη μάχη. Ωστόσο, το ΚΚΕ του δίνει εντολή να πάει στην Ήπειρο με σκοπό να συντρίψει τις τελευταίες δυνάμεις του ΕΔΕΣ, κάτι που πραγματοποιεί. Από τις μάχες του Δεκέμβρη αποκλείονται επίσης και άλλοι πρωτοκαπετάνιοι από το επιτελείο του ΕΛΑΣ στη Λαμία, όπως ο Στέφανος Σαράφης. Το ΚΚΕ θέλει να υποτιμήσει όσο το δυνατόν περισσότερο τη σύγκρουση της Αθήνας και να διατηρήσει ανοιχτό δίαυλο συνεννόησης με τους Βρετανούς, προκειμένου να αποφύγει τη ρήξη. Στη σύσκεψη στελεχών που πραγματοποιείται στη Λαμία τον Νοέμβριο, ο Βελουχιώτης χαρακτηρίζει αυτή τη γραμμή αυτοκτονική, λέγοντας ότι η σύγκρουση με τους Βρετανούς είναι αναπόφευκτη και το κόμμα και ο ΕΛΑΣ πρέπει να προετοιμαστούν για να τη δώσουν, αλλά μειοψηφεί. Αντιπροτείνει την άμεση κατάληψη της Αθήνας και συγκρούεται με τον Μάρκο Βαφειάδη. Αποχωρεί από τη σύσκεψη προαναγγέλλοντας τη μετέπειτα πορεία του και λέγοντας: «Οι Εγγλέζοι θα σας σφάξουν όλους σαν αρνιά, εγώ στα χέρια τους δε θα πέσω, γιατί τα βουνά με ξέρουν. Με την πέτρα προσκέφαλο, την ψείρα συντροφιά, την κάπα σκέπασμα δε θα με ιδούνε ζωντανό στα χέρια τους. Αυτό θέλω να το θυμάστε αν κανένας σας ζήσει».

Όταν η ήττα του ΚΚΕ και του ΕΛΑΣ στα Δεκεμβριανά και τη μάχη της Αθήνας αρχίζει να διαφαίνεται, ο Βελουχιώτης κατεβαίνει με τις μονάδες του προκειμένου να εισέλθει στην πόλη. Ωστόσο, η Κ.Ε. του ΕΛΑΣ του απαγορεύει την εμπλοκή και οι αντάρτες παραμένουν στρατοπεδευμένοι στη Θήβα. Παρόλη την σκληρή κριτική που έχει δεχθεί το ΚΚΕ για τη στρατηγική του στα Δεκεμβριανά και την ιδιαίτερα αφελή επιχείρησή του να αποφύγει την εμπλοκή σε ανταλλαγές πυρών με τους Άγγλους, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν η παρουσία του Βελουχιώτη μπορούσε να αλλάξει πραγματικά τους συσχετισμούς της μάχης.

Στις 12 Φεβρουαρίου του 1945, ο Βελουχιώτης είχε υπογράψει τη Συμφωνία της Βάρκιζας και συνεισέφερε στον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ, αρνούμενος πιέσεις να πάρει πρωτοβουλίας για την ανατροπή της ηγεσίας του ΚΚΕ. Όμως, ένα μήνα αργότερα εξαπέλυσε δριμύτατη κριτική στη συμφωνία, χαρακτηρίζοντάς την «προδοσία των ανταρτών», έκανε λόγο για «νέο βρετανικό ζυγό» και ξεκίνησε την προσπάθεια για ένα νέο αντάρτικο με τη συνοδεία 80 συντρόφων του και ελάχιστο πλέον οπλισμό.

Αν και ο Βελουχιώτης ήλπιζε μέχρι το τέλος ότι θα είχε τη σιωπηρή ανοχή του αρχηγού του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη, εν αναμονή των εξελίξεων, αυτό δε συνέβη. Η δημόσια αποκήρυξή του ως δηλωσία και τυχοδιώκτη ήταν η χαριστική βολή για τον Άρη, που ήδη βρισκόταν σε δυσμενή θέση τον Ιούνιο του 1945, περικυκλωμένος από την εθνοφυλακή κοντά στη Μεσούντα της Άρτας. Τρεις μέρες μετά την αποκήρυξή του, στις 15 Ιουνίου, θα αυτοκτονήσει με το περίστροφό του, δίπλα στους αντάρτες του. Οι εθνοφύλακες θα κόψουν το κεφάλι του νεκρού Άρη και θα το κρεμάσουν δίπλα σε αυτό του Τζαβέλα στην πλατεία των Τρικάλων, όπου θα στηθεί μια γιορτή εθνικοφρόνων, παρουσία του αρχηγού του ΕΔΕΣ Ναπολέοντα Ζέρβα.

Το ΚΚΕ θα αποκαταστήσει πολιτικά τον Άρη Βελουχιώτη 66 χρόνια μετά, κρίνοντας σωστή τη διαφωνία του με τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Δεν θα τον αποκαταστήσει όμως κομματικά, μη συγχωρώντας του την παραβίαση της αρχής του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, δηλαδή την δημοσιοποίηση της διαφωνίας. Με διάφορες ερμηνείες, η πολιτική κληρονομιά του Βελουχιώτη αποτέλεσε όλα αυτά τα χρόνια διακύβευμα πολλών ρευμάτων της ελληνικής αριστεράς και η μορφή του παραμένει η εμβληματικότερη στην ενός αιώνα  ιστορία του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος

Η τραγική ιστορία ζωής του Έλληνα τηλεοπτικού «Χριστού» Αλέξη Γκόλφη συγκλονίζει ακόμα και σήμερα, πάνω από 10 χρόνια μετά τον χαμό του. Ο ηθοποιός, που γνώρισε τεράστια επιτυχία και δόξα μέσα σε ένα βράδυ, γνώρισε το πιο σκληρό πρόσωπο της μοίρας. Τις χρονιές 1975-76, προβλήθηκε από την ΕΡΤ η σειρά «ο Χριστός Ξανασταυρώνεται», σε σκηνοθεσία του Βασίλη Γεωργιάδη. Το σενάριο ήταν βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη και η σειρά γυρίστηκε σε 50 επεισόδια.

Αλέξης Γκόλφης – Του φιλούσαν τα πόδια στο δρόμο, όμως η μοίρα ήταν σκληρή μαζί του
Η ερμηνεία του ενθουσίασε το κοινό, αφού, όπως έλεγε αργότερα ο ίδιος σε συνεντεύξεις του, δεν ήταν λίγες οι φορές που ο κόσμος τον σταματούσε στον δρόμο, βλέποντας στο πρόσωπό του τον ίδιο τον Ιησού. Του φιλούσαν τα πόδια και έγινε μύθος μέσα σε μία νύχτα. Οι θαυμαστές του έτρεχαν να τον δουν και να τον ακουμπήσουν, να του φιλήσουν τα χέρια και να πάρουν τη χάρη του. Πολλοί πίστευαν ότι είναι απεσταλμένος του Θεού, ενώ λάμβανε γράμματα λατρείας και πάθους. Το βάρος του ρόλου, όμως, έπεσε τεράστιο επάνω του και ο εύθραυστος ψυχισμός του λύγισε.

Μετά το τέλος της σειράς, η επιτυχημένη καριέρα του ηθοποιού,δεν συνεχίστηκε. Ο Αλέξης Γκόλφης όχι μόνο δεν είχε προτάσεις για σοβαρούς ρόλους, αλλά έμπλεξε με τα ναρκωτικά και το αλκοόλ και μετά τον θάνατο της μητέρας του, έμεινε ολομόναχος. Ζούσε σε ένα εγκαταλειμμένο σπίτι στα Πατήσια και ζητιάνευε για να μπορέσει να επιβιώσει.

Πέθανε το 2007 σε ηλικία 59 ετών, μόνος και αβοήθητος
Έτρωγε συχνά στα συσσίτια του δήμου, ενώ αρκετός κόσμος τον είχε δει ακόμα και να ψάχνει στα σκουπίδια. Ζούσε, άστεγος και ρακοσυλλέκτης, στην πλατεία Κολιάτσου. Τον Αύγουστο του 2007, σε ηλικία 59 ετών, ο Αλέξης Γκόλφης έφυγε από τη ζωή από έμφραγμα του μυοκαρδίου. Ο θάνατός του αποκαλύφθηκε έπειτα από δύο μήνες, στις 9 Οκτωβρίου 2007. Από τον Αύγουστο του 2007 ο Γκόλφης βρισκόταν στο νεκροτομείο και κανείς δεν τον είχε αναζητήσει. Η σορός του έμεινε στα «αζήτητα» για περίπου δύο μήνες, ενώ όταν μαθεύτηκε ο θάνατός του, η ΕΡΤ αποφάσισε να καλύψει τα έξοδα της κηδείας.

Σύμφωνα με πληροφορίες της εφημερίδας Espresso, ο Αλέξης Γκόλφης «τον τελευταίο καιρό έπινε πολύ γυρνώντας σαν σκιά στους σκοτεινούς δρόμους». Όπως είπαν οι ίδιοι, ένιωσε αδιαθεσία, μεταφέρθηκε ημιλιπόθυμος στον Ερυθρό Σταυρό και λίγη ώρα αργότερα κατέληξε από οξύ καρδιακό επεισόδιο.

«Αν ξαναζούσα τη ζωή μου, θα ήθελα έναν σύντροφο ή πολλά λεφτά, αν και ξέρω πως ό,τι σου δίνει η ζωή, σου το παίρνει πάλι πίσω…»

Τα πράγματα όμως άλλαξαν τελείως όταν έφυγε από τη ζωή η μητέρα του, του έκαναν έξωση και άρχισε να ζει σε μια εγκαταλελειμμένη μονοκατοικία στα Πατήσια, πηγαίνοντας στην ενορία της γειτονιάς για να πάρει φαγητό από το συσσίτιο αστέγων. «Ούτε από τα σκουπίδια τρώω, ούτε στα παγκάκια κοιμάμαι! Ζω αξιοπρεπώς, αλλά πολύ δύσκολα, με 1.000 ευρώ το χρόνο, που μου έδωσε ως επίδομα το υπουργείο Πολιτισμού, έχω κάνει κατάληψη σε ένα παλιό σπίτι, τρώω από το συσσίτιο του Αγίου Λουκά… Τα λεφτά δεν τα υπολογίζω, ποτέ μου δεν τα υπολόγισα», είχε τονίσει το 2006 στην Espresso.

Τραγική λεπτομέρεια;…ο ιατροδικαστής που αναγνώρισε το πτώμα του, ήταν ο σύζυγος της ηθοποιού Μαίρης Ιγγλέση, παρτενέρ του Γκόλφη στο «Χριστός ξανασταυρώνεται»…

Έμεινε όμως στο ελληνικό τηλεοπτικό πάνθεον ως ο μόνος Έλληνας ηθοποιός που ενσάρκωσε τον Χριστό και μάλιστα με τεράστια επιτυχία

Δείτε καί άλλα επεισόδια της σειράς

εδω

https://www.youtube.com/watch?v=gQ45wvxsz_s&list=PL8Pra97AUsbvxQ3jlHJ88S13qiysv58O1

Τον γύρο του διαδικτύου κάνει βίντεο με καθηγητή στην Αργεντινή να κάνει μάθημα μέσω υπολογιστή και από πίσω του να μπαίνει στο πλάνο η γυμνή γυναίκα του. Η αντίδρασή του όλα τα λεφτά.

Ο κορονοϊός και η καραντίνα που υπάρχει σε όλους, έχει αναπτύξει σε μεγάλο βαθμό την εργασία από το ίντερνετ. Ειδικά όσον αφορά την εκπαίδευση τα πάντα γίνονται με online μαθήματα, τα οποία ωστόσο κρύβουν και μεγάλους κινδύνους να γίνει γκάφα ολκής.

Όπως αυτή ενός καθηγητή από την Αργεντινή. Ο Αργεντίνος έκανε ανέμελος το μάθημά του, ωστόσο πίσω στο πλάνο μπήκε  γυμνή η σύζυγος.. και όπως εύκολα φαντάζεστε έγινε χαμός. 

Το βίντεο κυκλοφόρησε σε όλη την χώρα και όχι μόνο, ενώ πραγματικά επική ήταν και η αντίδραση του καθηγητή μόλις κατάλαβε τι έγινε.

Δημήτρης Ίτσιος: Ο λοχίας που σταμάτησε την γερμανική επέλαση με πέντε άντρες! 
 

Ο ήρωας της ιστορίας μας ήταν ένα πρόσωπο πιο απλό και πιο θαυμαστό. Ένας Έλληνας λοχίας που απέναντι στην πολεμική υπερδύναμη των Ναζί συνέχισε να πολεμάει ακόμη και όταν έμεινε μόνος του σε ένα πολυβολείο στην κορυφογραμμή του Μπέλες. Με τα όπλα του σκότωσε 232 Γερμανούς πριν παραδοθεί και εκτελεστεί εν ψυχρώ, κατά παράβαση των διεθνών συνθηκών για τους αιχμαλώτους πολέμου.

Οταν άρχισε η εισβολή

Τα ξημερώματα της 6ης Απριλίου 1941 οι Γερμανοί προσπαθούν να διασπάσουν τη γραμμή Μεταξά, στην ελληνοβουλγαρική μεθόριο, ενώ παράλληλα, έχοντας καταλάβει σχεδόν αμαχητί την Γιουγκοσλαβία, επιχειρούν κύκλωση των ελληνικών δυνάμεων στην Μακεδονία και εξουδετέρωση των μεραρχιών που είχαν καταλάβει σχεδόν την μισή Αλβανία, διασύροντας την ιταλική πολεμική μηχανή.

Στην εποποιία των οχυρών της ανατολικής Μακεδονίας ξεχωρίζει η ιστορία του έφεδρου λοχία Δημήτρη Ίτσιου, ο οποίος ήταν επικεφαλής στο πολυβολείο Π8 στο όρος Μπέλες πάνω από το χωριό Άνω Πορρόια Σερρών.

Ο Ίτσιος αν και ήταν μόνο με πέντε φαντάρους δεν παραδόθηκε και οι Γερμανοί είχαν μόνο μια λύση για να τους αφοπλίσουν. Να πάνε οι ίδιοι να πάρουν τα όπλα τους. Το συγκεκριμένο πολυβολείο κάλυπτε την υποχώρηση των Ελλήνων στρατιωτών και η αποστολή του ήταν να αντέξει όσο περισσότερο χρόνο μπορούσε.

38.000 σφαίρες εναντίον των Γερμανών

Ο έφεδρος λοχίας άντεξε μέχρι να του τελειώσουν τα πυρομαχικά. Περίπου 38 χιλιάδες σφαίρες ανάγκασαν τους Γερμανούς να θυσιάσουν πάνω από 230 άνδρες και να χάσουν έναν αντισυνταγματάρχη, τον Έμπελινγκ. Ο Ίτσιος έχει εντολή να υποχωρήσει και αυτός, όταν κερδίσει τον απαιτούμενο χρόνο, αλλά οι Γερμανοί τον εγκλωβίζουν.

Δίνει εντολή στους στρατιώτες να φύγουν και να τον αφήσουν μόνο του να συνεχίσει την αντίσταση. Οι άνδρες υπάκουσαν εκτός από δυο φαντάρους, συντοπίτες του από το διπλανό χωριό. Οι τρεις άνδρες μένουν για να πεθάνουν αγωνιζόμενοι, αλλά ούτε οι βολές των Στούκας τους εξοντώνουν, ούτε το πυροβολικό, ούτε οι επιθέσεις των επίλεκτων χερσαίων δυνάμεων της Βέρμαχτ.

Ο διάλογος με τον γερμανό στρατηγό Σόρνερ

Τελικά τους νίκησε το αναπόφευκτο. Η εξάντληση δηλαδή των πυρομαχικών τους. Παραδόθηκαν όταν δεν είχαν άλλες σφαίρες. Οι Γερμανοί με προφυλάξεις τους πλησίασαν και ο επικεφαλής τους άνοιξε διάλογο με τον λοχία:

Στρατηγός Σόρνερ: Που είναι ο αξιωματικός σου;

Λοχίας Δημήτρης Ίτσιος: Δεν υπάρχει, εγώ είμαι επικεφαλής

Στρατηγός Σόρνερ: Εσύ;

Λοχίας Δημήτρης Ίτσιος: Ναι;

Στρατηγός Σόρνερ: Συγχαρητήρια, με την αντίσταση σου ζωντάνεψες το πνεύμα των προγόνων σου

Λοχίας Δημήτρης Ίτσιος: Εκανα το καθήκον μου

Στρατηγός Σόρνερ: Και τώρα πρέπει να κάνω και εγώ το δικό μου. Μου στοίχισες πάνω από διακόσιους άνδρες.

Απόδοση τιμών και εν ψυχρώ εκτέλεση

Ο Διοικητής διέταξε να τον εκτελέσουν. Ο Ίτσιος με απορία ρώτησε γιατί, αλλά ο Γερμανός δεν είχε άλλες απαντήσεις. Έβαλε τους άνδρες του να παρουσιάσουν όπλα. Τον τίμησε και αμέσως μετά με το όπλο του πυροβόλησε τον ηρωικό λοχία στο κεφάλι. Τους άλλους δύο φαντάρους δεν τους πείραξε. Μετά από λίγο τους άφησε ελεύθερους και αυτοί διηγήθηκαν την ιστορία τους και τη θυσία του Ίτσιου. Μετά τον πόλεμο η γυναίκα του ξέθαψε τα οστά του και τον έθαψε στο χωριό τους που ήταν κάτω από το πολυβολείο, την Άνω Πορρόια Σερρών.

Ο Ίτσιος παρασημοφορήθηκε και το στρατόπεδο πήρε το όνομα του. Ο Λοχίας με την ανδρεία του κέρδισε χρόνο για τους συμμαχητές του. Με τη θυσία του όμως, κέρδισε και τον Γερμανό στρατηγό, ο οποίος δεν κατάφερε να προσπεράσει τη ναζιστική χυδαιότητα. Έτσι κάθε φορά που θα θυμόμαστε τον ήρωα θα μνημονεύουμε και τον εγκληματία. Αυτή την αθανασία κέρδισε ο καθένας με τα έργα του.