Δεν υπάρχουν πρόσθετοι θάλαμοι ή περάσματα πίσω από τον τάφο του Τουταγχαμών στην Κοιλάδα των Βασιλέων.

Αυτό σύμφωνα με τις πρόσφατες αναλύσεις ραντάρ, ανέφεραν σήμερα Αιγύπτιοι αξιωματούχοι, σύμφωνα με την ιστοσελίδα του περιοδικού National Geographic.

Η είδηση έγινε γνωστή μετά την ανακοίνωση του Mostafa Waziri, γενικού γραμματέα του Ανώτατου Συμβουλίου Αρχαιοτήτων, που έκανε την Κυριακή 6 Μαΐου, κατά τη διάρκεια της 4ης ετήσιας Διεθνούς Διάσκεψης GEM για τον Τουταγχαμών, που πραγματοποιήθηκε στο Μεγάλο Αιγυπτιακό Μουσείο (GEM) στην Γκίζα.

Η ανακοίνωση ολοκληρώνει με απογοητευτικό τρόπο τηνέρευνα που ξεκίνησε πριν από τρία χρόνια, όταν ο Βρετανός Αιγυπτιολόγος Νίκολας Ριβς θεώρησε ότι ο ταφικός θάλαμος της θρυλικής βασίλισσας της 18ης Δυναστείας Νεφερτίτη μπορεί να κρύβεται πίσω από τους τοίχους του περίφημου τάφου του Τουταγχαμών, ηλικίας 3.300 ετών.

Δυο προηγούμενες δοκιμές της θεωρίας του Ριβς, με τη χρήση ειδικών ραντάρ, ήταν ασαφείς.

Η τελευταία έρευνα, που διεξήχθη φέτος με την υποστήριξη του National Geographic Society, είναι μια κοινή επιστημονική αποστολή, υπό τον συντονισμό του Franco Porcelli του Πολυτεχνικού Πανεπιστημίου του Τορίνο και, σύμφωνα με το δημοσίευμα, θεωρείται η πιο ολοκληρωμένη.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Από τους πρωτεργάτες του εθνικού ξεσηκωμού στην Ανατολική Στερεά Ελλάδα και ήρωας της μάχης της Αλαμάνας.

O Αθανάσιος Διάκος γεννήθηκε το 1788 στην Άνω Μουσουνίτσα της Φωκίδας (σημερινός Αθανάσιος Διάκος) και κατ’ άλλους στη γειτονική Αρτοτίνα, απ’ όπου καταγόταν η μητέρα του. Το πραγματικό του όνομα ήταν Αθανάσιος Γραμματικός.

Ο πατέρας του, Νικόλαος Γραμματικός, γνωστός στην περιοχή με το παρατσούκλι «ψυχογιός», μη μπορώντας να αντέξει τα βάρη της πολυμελούς οικογένειάς του, τον έστειλε δόκιμο μοναχό στο κοντινό μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου Προδρόμου, σε ηλικία 12 ετών. Πέντε χρόνια αργότερα χειροτονήθηκε διάκονος, αλλά γρήγορα εγκατέλειψε την καλογερική, όταν σκότωσε ένα Τούρκο αγά, επειδή, σύμφωνα με κάποια παράδοση, αυτός του έθιξε τον ανδρισμό του, θαμπωμένος από την ομορφιά του.

Ο νεαρός Αθανάσιος εντάχθηκε ως πρωτοπαλίκαρο στο σώμα του οπλαρχηγού Γούλα Σκαλτσά, συνεχίζοντας την οικογενειακή παράδοση, καθώς ο παππούς και ο θείος του είχαν διατελέσει κλέφτες. Τότε έλαβε και το προσωνύμιο Διάκος, με το οποίο έγινε γνωστός και έμεινε στην ιστορία.

Το 1814 πήγε στα Ιωάννινα και εντάχθηκε στη σωματοφυλακή του Αλή Πασά, της οποίας επικεφαλής ήταν ο Οδυσσέας Ανδρούτσος. Όταν ο Ανδρούτσος διορίστηκε αρχηγός στο αρματολίκι της Λιβαδειάς, ο Διάκος τον ακολούθησε. Μετά την αποχώρηση του Ανδρούτσου, ο Διάκος ανακηρύχθηκε καπετάνιος του καζά (θρησκευτικού λειτουργού) της πόλης τον Οκτώβριο του 1820, ενώ την ίδια περίοδο μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία.

Στις 27 Μαρτίου 1821, ο Αθανάσιος Διάκος πρωτοστατεί στην κήρυξη της Επανάστασης στην Ανατολική Στερεά (Μονή Οσίου Λουκά), μετά από συνεννόηση με τους Αχαιούς, που είχαν επαναστατήσει μία εβδομάδα νωρίτερα. Έχοντας λάβει την άδεια του βοεβόδα της Λιβαδειάς Χασάν Αγά, κατορθώνει να στρατολογήσει 5.000 χωρικούς, με πρόσχημα την απόκρουση του Ανδρούτσου.

Στις 30 Μαρτίου, η Λιβαδειά πέφτει στα χέρια των επαναστατών και στη συνέχεια ο Διάκος οργανώνει την κατάληψη της Αταλάντης (31 Μαρτίου) και της Θήβας (1 Απριλίου), ενώ λίγο αργότερα κυριεύει το ισχυρό φρούριο της Μπουδουνίτσας (Μενδενίτσας). Ακολούθως, επιχειρεί να καταλάβει το Ζητούνι (Λαμία), το διοικητικό κέντρο της περιοχής και το Πατρατζίκι (Υπάτη), χωρίς, όμως, επιτυχία, καθότι ο τοπικός οπλαρχηγός Μήτσος Κοντογιάννης αρνείται να βοηθήσει, επειδή θεωρεί άκαιρο τον ξεσηκωμό.

Η Οθωμανική διοίκηση θορυβείται από τον ξεσηκωμό των ραγιάδων και διατάσσει τον Ομέρ Βρυώνη και τον Κιοσέ Μεχμέτ να καταστείλουν την Επανάσταση, τόσο στη Ρούμελη, όσο και στην Πελοπόννησο. Στις 17 Απριλίου οι δυο πασάδες με 8.000 άνδρες στρατοπεδεύουν στο Λιανοκλάδι, λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Λαμία.

Ο κίνδυνος είναι μεγάλος για τους επαναστατημένους Έλληνες. Οι οπλαρχηγοί της περιοχής συσκέπτονται στο χωριό Καμποτάδες (20 Απριλίου) και αποφασίζουν και υπερασπιστούν όλες τις διαβάσεις του Σπερχειού (Αλαμάνας), ώστε να αποκόψουν την πρόσβαση των Τούρκων προς τα Σάλωνα (Άμφισσα) και τη Λιβαδειά.

Το πρωί της 23ης Απριλίου οι Τούρκοι επιτίθενται ταυτόχρονα σε όλο το εύρος του ελληνικού μετώπου. Ο Διάκος υπερασπίζεται με τους λιγοστούς άνδρες του το ξύλινο γεφύρι της Αλαμάνας. Μάχεται ηρωικά, τραυματίζεται και τελικά συλλαμβάνεται αιχμάλωτος.

Ο επίλογος της μάχης της Αλαμάνας γράφεται την επόμενη ημέρα (24 Απριλίου). Ο τραυματισμένος Αθανάσιος Διάκος μεταφέρεται σιδηροδέσμιος στη Λαμία. Οι Οθωμανοί του προτείνουν να προσκυνήσει και να συνεργαστεί μαζί τους. Ο Διάκος υπερήφανα αρνείται: «Εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θελ’ να πεθάνω» φέρεται να τους απάντησε.

Ο ελληνικής καταγωγής Ομέρ Βρυώνης δεν θέλησε να τον σκοτώσει, αφού τον γνώριζε πολύ καλά από την αυλή του Αλή Πασά και εκτιμούσε τις ικανότητές του. Επέμενε, όμως, ο Χαλήλμπεης, σημαίνων Τούρκος της Λαμίας, ο οποίος έπεισε τον Κιοσέ Μεχμέτ, ιεραρχικά ανώτερο του Ομέρ Βρυώνη, ότι ο Διάκος θα έπρεπε να τιμωρηθεί παραδειγματικά, επειδή είχε σκοτώσει πολλούς Τούρκους.

Η ποινή που του επιβλήθηκε ήταν θάνατος διά ανασκολοπισμού και εκτελέστηκε την ίδια μέρα. Προτού ξεψυχήσει ο Διάκος λέγεται ότι αναφώνησε το αυτοσχέδιο τετράστιχο:

«Για ιδές καιρό που διάλεξε

ο χάρος να με πάρει

τώρα π' ανθίζουν τα κλαδιά

και βγάζει η γης χορτάρι».

Ο μαρτυρικός θάνατος του Διάκου συγκλόνισε και ταυτόχρονα εμψύχωσε τους αγωνιστές. Η ζωή του και η μαρτυρική του θυσία ενέπνευσαν τη λαϊκή μούσα...

Ο Θάνατος του Διάκου

Πολλή μαυρίλα πλάκωσε, μαύρη σαν καλιακούδα,

καν ο Καλύβας έρχεται, καν ο Λεβεντογιάννης.

-Ουδ' ο Καλύβας έρχεται, ουδ' ο Λεβεντογιάννης,

Ομέρ-Βρυώνης πλάκωσε με δεκοχτώ χιλιάδες.

Ο Διάκος σαν τ'αγρίκησε, πολύ του κακοφάνη,

ψιλή φωνή ν' εσήκωσε, τον πρώτο του φωνάζει:

- Το στράτευμά μου σύναξε, μάσε τα παληκάρια,

δωσ' τους μπαρούτη περισσή και βόλια με τις φούχτες

γλήγορα και να πιάσωμε κάτω στην Αλαμάνα,

όπου ταμπούρια δυνατά έχει και μετερίζια.

Επήραν τ' αλαφρά σπαθιά και τα βαριά τουφέκια,

στην Αλαμάναν' έφτασαν κι' έπιασαν τα ταμπούρια.

-Καρδιά, παιδιά μου, φώναξε, παιδιά μη φοβηθήτε,

ανδρεία ωσάν Έλληνες, ωσάν Γραικοί σταθήτε!

Εκείνοι εφοβήθηκαν κι' εσκόρπισαν στους λόγγους.

Έμειν' ο Διάκος στη φωτιά με δεκοχτώ λεβέντες,

τρεις ώρες επολέμαε με δεκοχτώ χιλιάδες.

Σκίστηκε το τουφέκι του κι' εγίνηκε κομμάτια,

και το σπαθί του έσυρε και στη φωτιά ν' εμπήκε,

έκοψε Τούρκους άπειρους κι' εφτά μπουλουκμπασάδες.

Πλην το σπαθί του έσπασε ν'απάν' από τη χούφτα

κι' έπεσ' ο Διάκος ζωντανός εις των εχθρών τα χέρια.

Χίλιοι τον πήραν απ' εμπρός και δυο χιλιάδες πίσω.

Κι' Ομέρ Βριώνης μυστικά στο δρόμο τον ερώτα:

- Γένεσαι Τούρκος, Διάκο μου, την πίστη σου ν' αλλάξης,

να προσκυνάς εις το τζαμί, την εκκλησιά ν' αφήσης;

Κι' εκείνος τ' απεκρίθηκε και με θυμό του λέει:

-Πάτε κι' εσείς και' η πίστη σας, μουρτάτες να χαθήτε,

εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θελ' απεθάνω.

Αν θέλετε χίλια φλωριά και χίλιους μαχμουτιέδες,

μόνο πέντ' έξι ημερών ζωή να μου χαρίστε,

όσο να φτάσ' ο Οδυσσεύς και ο Θανάσης Βάγιας.

Σαν τ' άκουσ' ο Χαλίλμπεης με δάκρυα φωνάζει:

-Χίλια πουγγιά σας δίνω 'γω κι' ακόμα πεντακόσια,

το Διάκο να χαλάσετε, το φοβερό τον κλέφτη,

ότι θα σβήση την Τουρκιά και όλο το Δοβλέτι.

Το Διάκο τον επήρανε και στο σουβλί τον βάλαν,

Ολόρθο τον εστήσανε, κι' αυτός χαμογελούσε.

Την πίστη τους τους έβριζε, τους έλεγε μουρτάτες.

- Εμέν' αν εσουβλίσετε , ένας Γραικός εχάθη

ας είν' καλά ο Οδυσσεύς κι' ο καπιτάν Νικήτας,

αυτοί θα κάψουν την Τουρκιά κι' όλο σας το Δοβλέτι.

Η Πελοποννησιακή παραλλαγή του τραγουδιού

Τρεις περδικούλες κάθουνται στου Διάκου το ταμπούρι,

μίνια τηράει τη Λειβαδιά κι' άλλη το Καρπενήσι,

η Τρίτη νη καλύτερη μοιρολογάει και λέει:

- Πολλή μαυρίλα ν' έρχεται στου Διάκου το ταμπούρι

καν ο Καλύβας έρχεται, καν ο Λεβεντογιάννης.

- Μήτε ο Καλύβας έρχεται μητ' ο Λεβεντογιάννης,

Ομέρ Βριγιώνης, το σκυλί, με δεκοχτώ χιλιάδες.

Και ο σεΐζης του μιλάει του Διάκου και του λέει:

- Διάκο, πάμε να φύγουμε, πάμε στην Αλασσόνα,

π' εκεί είν' ο τόπος δυνατός, ταμπούρια για να πιάσ' με

τ' ασκέρια σου κιοτέψανε και πήρανε τους λόγγους.

Κι' έμειν' ο Διάκος μοναχός, με δεκοχτώ νομάτους,

τρεις ημερούλες πολεμάει και τρία μερονύχτια.

Εμαύρισε κι' αράχνιασε, σα μαύρη καλιακούδα,

απ' τις μπαρούτες τις πολλές κι' απ'τα πολλά τα σμπάρα.

Τσακίστη το ντουφέκι του απ'τα πολλά ντουφέκια,

το 'σπασε το σπαθάκι του απάν' από τη χούφτα,

τότε τον πιάσαν ζωντανόν κειν' τα κοντοτουρκάκια.

Κι' ο Ομέρ-Βριγιώνης, το σκυλί, του Διάκου πάει και λέει:

- Διάκο, Τούρκος δε γένεσαι, πασά για να σε κάνω;

- Τι λες, μωρέ βρωμόσκυλο, τι λες, μωρέ μουρτάτη;

εγώ γραικός γεννήθηκα, γραικός θέλα πεθάνω.

Τότε τον βάλαν στο σουγλί και παν να τόνε ψήσουν,

κι' ο Διάκος ετραγούδαγε της άνοιξης τραγούδι:

- Για ιδές καιρό που διάλεξε ο Χάρος να με πάρη,

τώρα το Μάη, την άνοιξη, π' ανοίγουν τα λουλούδια!

Πηγή: sansimera.gr

Ένα πολύ ωραίο βίντεο από το ΔΕΔΔΗΕ, στο οποίο θα δούμε

τι πρέπει να κάνουμε σε διάφορες καταστάσεις οι οποίες μπορεί να είναι επικίνδυνες για ηλεκτροπληξία. Πως μπορούμε να αποφύγουμε καταστάσεις και πως να μην τις προκαλούμε! Πραγματικά χρήσιμο βίντεο..... αλλά ας κάνουμε παρακάτω (πριν δείτε το βίντεο) και λιγάκι το ''δικηγόρο του διαβόλου''...

Κάποια στιγμή, πρέπει να φτιάξουν και ένα βίντεο εκεί στο ΔΕΔΔΗΕ, στο οποίο να ζητούν και μερικές συγνώμες από τους καταναλωτές για διάφορα περιστατικά στα οποία ΔΕΝ ευθύνεται ο καταναλωτής αλλά ο ίδιος ο πάροχος (ΔΕΔΔΗΕ). Όπως πχ: Κακοστηριγμένοι στύλοι, οι οποίοι ειδικά στην επαρχία και με τους πρώτους δυνατούς αέρηδες βρίσκονται στο έδαφος ή κρεμιούνται κυριολεκτικά από τα καλώδια. Άλλο παράδειγμα, για τους κομμένους ουδέτερους που προκαλούν καταστροφές σε εξοπλισμό - μηχανήματα και να αφήσουν τις συμβουλές περί του τι πρέπει να κάνουμε σε περίπτωση δικού τους προβλήματος.

Εμείς κατανοούμε το τεράστιο δίκτυο που έχει να συντηρήσει και τα χιλιάδες χιλιόμετρα δικτύου και έλλειψη προσωπικού. Όμως εφόσον όλοι καταλαβαίνουμε, ας καταλάβει κάποια στιγμή και η ΔΕΗ ότι είμαστε σε ανεπτυγμένη υποτίθεται χώρα (έτσι μας την παρουσιάζουν) οπότε σε μια τέτοια χώρα, δε μπορεί ο καταναλωτής να αντιμετωπίζεται όπως το 1960 ή σα μικρό παιδί! Ας αντιμετωπιστεί σοβαρά...

Ας χρηματοδοτήσουν τους καταναλωτές να τοποθετήσουν όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας , όπως επιτηρητές φάσεων - ουδέτερου - αντιυπερτασικά κλπ. Το κόστος μιας τέτοιας χρηματοδότησης δεν είναι μεγάλο. Δε μπορεί ο ''Αγάς'' να αποποιείται των ευθυνών του συνεχώς με μια απλή αναφορά στην πίσω σελίδα των λογαριασμών ότι και καλά πρέπει ο καταναλωτής να προβλέπει βλάβες του δικτύου τοποθετώντας διάφορα στην εγκατάσταση. Επίσης έχουμε αναφερθεί για το πόσο τρομερά επικίνδυνες είναι οι βλάβες του παρόχου ακόμη και για θάνατο. Ας γίνει ο πάροχος μας πλέον ΣΟΒΑΡΟΣ και να δείξει ανθρώπινο πρόσωπο στον καταναλωτή. Ας σεβαστεί το ότι παρ όλο που είνια μονοπώλειο στην αγορά και αναγκαστικά ο καταναλωτάκος τροφοδοτείται από αυτόν, ας του δείξει και μια φορά ότι τον σέβεται.

Ας παρακολουθήσουμε όμως το χρήσιμο βίντεο... 

Σοκ προκαλεί από χθες η είδηση του θανάτου του επιχειρηματία Στέλιου Σκλαβενίτη, ξαφνικά, στα 52 του χρόνια. 

Ο ίδιος και τα δύο αδέλφια του βρίσκονταν πίσω από την ομώνυμη αλυσίδα σούπερ μάρκετ, μια επιχείρηση που βήμα βήμα κατάφερε να αποτελέσει σημαντικό κομμάτι της αγοράς. 

Ο Στέλιος Σκλαβενίτης

Η εταιρεία ιδρύθηκε το 1954 από τους Ιωάννη Σκλαβενίτη, Σπύρο Σκλαβενίτη και τον Μιλτιάδη Παπαδόπουλο, αρχικά κάνοντας χονδρεμπόριο. Το πρώτο σούπερ μάρκετ άνοιξε το 1969 στο Περιστέρι της Αθήνας.

Η ιστορία της οικογένειας Σκλαβενίτη

Η οικογένεια Σκλαβενίτη, από τη Λευκάδα, ξεκινά τις επιχειρηματικές δραστηριότητές της το 1920 με μια εταιρεία εισαγωγών ξυλείας και εξαγωγών κρασιού. 

Το 1936, όμως, ήρθε η οικονομική καταστροφή, λόγω της καταστροφής μιας παρτίδας εμπορευμάτων. 

Με τα πολλά ο Γεράσιμος Σκλαβενίτης καταλήγει στην Αθήνα. Ερχεται η Κατοχή, με την οικογένεια να περνά εξαιρετικά δύσκολα. Το 1942 πεθαίνουν μέσα στην ανέχεια και οι δύο γονείς. 

Τα παιδιά, Γιάννης και Σπύρος Σκλαβενίτης, στα τέλη της δεκαετίας του '40 αρχίζουν να ασχολούνται ξανά με το εμπόριο, διαθέτοντας  κεχρί, κανναβούρι, καθώς και είδη πρώτης ανάγκης στην Κεντρική Αγορά. Στη συνέχεια στρέφονται στο εμπόριο ειδών μπακαλικής και μπαχαρικών.

Το 1950 γνωρίζονται με τον μικρασιάτη Μιλτιάδη Παπαδόπουλο και το 1954 οι τρεις φίλοι προχωρούν στη δημιουργία της Σκλαβενίτης & Σία με έδρα τα Πετράλωνα και αντικείμενο τη χονδρική πώληση τροφίμων.

Το 1967 ιδρύουν την πρώτη εταιρεία τηλεφωνικών παραγγελιών στην Ελλάδα, την ΤΗΛΕΞΥΠ – η πρώτη εταιρεία delivery στη χώρα. Ο πρωτοποριακός χαρακτήρας της και η διάθεση προϊόντων αρίστης ποιότητας σε τιμές χονδρικής συνέβαλαν στην εξάπλωση της φήμης της, με αποτέλεσμα σε σύντομο χρονικό διάστημα να δέχεται παραγγελίες σχεδόν από κάθε γωνιά της Αττικής.

Η επιτυχία της ΤΗΛΕΞΥΠ τούς ώθησε το 1969 στη δημιουργία του πρώτου καταστήματος λιανικής και εν συνεχεία, το 1971, στην ίδρυση του πρώτου σούπερ μάρκετ, στο Περιστέρι (Λεωφόρος Κηφισού 80), εκεί όπου σήμερα βρίσκονται οι κεντρικές εγκαταστάσεις της εταιρείας.

Οι πατεράδες της επιχείρησης, Γιάννης Σκλαβενίτης και Σπύρος Σκλαβενίτης, έφυγαν από τη ζωή, ο πρώτος το 1993, ο δεύτερος το 2006. 

Το 2006 είναι και η χρονιά που σημειώνοται μεγάλες αλλαγές στη διοίκηση της εταιρείας. 

Είχε προηγηθεί έναν χρόνο νωρίτερα, όπως λέγεται, πρόταση εξαγοράς από πολυεθνικό όμιλο ύψους 400 εκατ. ευρώ.

Μάλιστα τότε τα παιδιά του Σπύρου Σκλαβενίτη χρειάστηκαν στήριξη με νέα κεφάλαια για να εξαγοράσουν τις μετοχές των εξαδέλφων τους. Αυτή τη βρήκαν από τον Νίκο Μαμιδάκη της Jet Oil, ο οποίος συμμετέχει στο ΔΣ της εταιρείας.

Σημειώνεται ότι σύζυγος του Γεράσιμου Σκλαβενίτη είναι η Άννα Μαμιδάκη, κόρη του Νίκου Μαμιδάκη, η οποία δημιούργησε την εταιρεία παιδικού ενδύματος «Look @t me» αξιοποιώντας τις γνώσεις της στον χώρο της μόδας, καθώς πριν από τον γάμο της διηύθυνε μαζί με τη μητέρα της τον οίκο μόδας Escada.

Ο όμιλος Σκλαβενίτη μετά την εξαγορά της «Μαρινόπουλος» αριθμεί 538 καταστήματα σε Ελλάδα και Κύπρο.

Σήμερα η Μαρία Σκλαβενίτη είναι η πρόεδρος της Ι. & Σ. Σκλαβενίτης ΑΕΕ, ενώ ο Στέλιος είχε τη θέση του αναπληρωτή διευθύνοντος σύμβουλου. Ο Γεράσιμος Σκλαβενίτης είναι ο διευθύνων σύμβουλος του ομίλου και έχει αναλάβει κυρίως το διοικητικό κομμάτι.

Λαμόγιο ήταν κυρίως ο αβανταδόρος, ο δήθεν παίκτης και συνεργάτης του παπατζή, που υποκρινόταν ότι παίζει για να προσελκύσει ευκολότερα τα θύματα. 

Η λέξη χρησιμοποιείται εδώ και χρόνια για να περιγράψει τον διεφθαρμένο πολιτικό, τον απατεώνα και τον υπόγειο τύπο, που μετέρχεται ύπουλα, παράνομα ή ανήθικα μέσα για αποκτήσει χρήματα ή εξουσία. 

Στον αγώνα Παναθαναϊκού – Εργοτέλη (22/10/2011) στο ΟΑΚΑ, αναρτήθηκε πανό, που έγραφε «Πολιτικοί λαμόγια, βουλή των βολεμένων. Θα σας πνίξει η οργή των εξεγερμένων».

Ο διαιτητής διέκοψε για 8 λεπτά τον αγώνα, προκειμένου να κατέβει το πανό, επικαλούμενος ότι προσβάλλει το φίλαθλο πνεύμα. Ήταν στα αλήθεια υβριστικό;

Η λέξη «λαμόγιο» χρησιμοποιείται πολλά χρόνια στα ελληνικά και προέρχεται από την αργκό, αν και η ετυμολογία της παραπέμπει σε ισπανική ή ιταλική λέξη.

Το λαμόγιο πότε κέρδιζε, δείχνοντας έτσι ότι ο παπατζής είναι κορόιδο και προσελκύοντας αυτούς που ήθελαν να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία και πότε έχανε, διαλέγοντας πάντα το λάθος φύλλο, ενώ ήταν πασιφανές ότι ο «παπάς» ήταν άλλος. 

Με αυτόν τον τρόπο, τα υποψήφια θύματα που έβλεπαν τον παπά να είναι σε εμφανή θέση και το «λαμόγιο» να χάνει, έριχναν τα λεφτά τους με μεγάλη ευκολία στον «παπά» και φυσικά έχαναν, αφού συνήθως «παπάς» ήταν το τρίτο φύλλο.

Ο Νίκος Τσιφόρος αναφέρεται συχνά στα ευθυμογραφήματά του στα «λαμόγια» με αυτό τον τρόπο

 Η λέξη επίσης χρησιμοποιείται με τον ίδια έννοια στον Καπετανάκη και τον Ηλία Πετρόπουλο, πάντα σε θηλυκό γένος και μόνο ως χαρτοπαικτικός όρος, που σημαίνει «ο στημένος παίκτης, που γδέρνει το κορόιδο».

Ιταλική …  ετυμολογία 

Οι γνώμες για την ετυμολογία της λέξης «λαμόγιο» διίστανται. Η πιθανότερη ερμηνεία είναι ότι προέρχεται από το ιταλικό έναρθρο ουσιαστικό «la moglie» (πρφ.: λα μόγιε – μτφ.: η σύζυγος).

Όταν κάποιος Ιταλός χαρτοπαίκτης κέρδιζε και ήθελε να φύγει από το τραπέζι για να μη ξαναχάσει, φώναζε δήθεν φοβισμένος, «la moglie, la moglie», (λαμόγιε…), ότι δήθεν, τον έψαχνε η γυναίκα του, έπαιρνε βιαστικά τα χρήματα και έφευγε τρέχοντας (την έκανε λαμόγιο δεν τηρούσε, δηλαδή, τις υποσχέσεις του). 

Αυτή η σατιρική έκφραση έφτασε στην Ελλάδα, ενώ ξεχάστηκε στην Ιταλία και τη χρησιμοποιούμε για να προσδιορίζουμε τον ασυνεπή και τον μικροαπατεώνα.

 Με βάση μια άλλη ερμηνεία, η λέξη προέρχεται από την αργκό του Μπουένος Άιρες, το πλουσιότατο «λουνφάρδο» και είναι σκέτο μόγια, που σημαίνει λαδιά, απάτη, πονηριά, εξαπάτηση. Το άρθρο la προστέθηκε αργότερα στα ελληνικά, για να μοιάζει πιο ισπανικό ή ξενόφερτο.

 Τέλος, σύμφωνα με τον Τριανταφυλλίδη, σημαίνει φεύγω, ξεφεύγω, σκαπουλάρω («Την κάνω λαμόγια»

. Πηγή: 24grammata.com...

Κατά τον σπουδαίο Βρετανό γλωσσολόγο, ακαδημαϊκό και συγγραφέα της «Εγκυκλοπαίδειας της Αγγλικής Γλώσσας του Κέιμπριτζ», Ντέιβιντ Κρίσταλ, τα 2/3 της αγγλικής γλώσσας προέρχονται από κλασικές λέξεις της ελληνικής και της λατινικής.

Μία από τις λέξεις αυτές είναι και η λέξη «stop», που όσο και αν φαίνεται παράξενο, προέρχεται ως αντιδάνειο από τα αρχαία ελληνικά. Η ετυμολογία της λέξης «stop», ξεκινά από το πολύ μακρινό παρελθόν. 

Πηγάζει από την αρχαία ελληνική λέξη, στυπ(π)είον και μεταγενέστερα τη στύππη, που στα νέα ελληνικά σημαίνει στουπί, το γνωστό ινώδες υλικό που χρησιμοποιείται κατά κύριο λόγο για τον καθαρισμό των μηχανών εξαιτίας της μεγάλης απορροφητικότητάς του. 

Στη συνέχεια, τη στύππη τη δανείστηκαν οι Ρωμαίοι, τη μετέτρεψαν σε «stuppa» και ακόμη δημιούργησαν το ρήμα «stuppare» που σημαίνει «βουλώνω με στουπί» και άρα εμποδίζω, σταματώ την κίνηση.

Μάλιστα, το «stuppare» αποτελούσε εκείνη την εποχή όρο της καθομιλουμένης λατινικής γλώσσας. 

Με την πάροδο των χρόνων, πέρασε στις γερμανικές γλώσσες ως «stopfen», υιοθετήθηκε από άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες όπως τα γαλλικά («étouper») και τα ιταλικά («stoppare») και τελικά έφτασε ως αντιδάνειο στην αγγλική γλώσσα με τον όρο «stop». ‘Αλλωστε και οι σύγχρονοι Έλληνες χρησιμοποιούμε τη φράση «αυτό έχει στουμπώσει». 

Επίσης, από την ίδια ρίζα προέρχεται και η λέξη στυπόχαρτο ή στουπόχαρτο, το χαρτί που απορροφά το μελάνι από τις σελίδες, γραμμένες με πένα. 

Η αναφορά στην αρχαιοελληνική προέλευση της λέξης «stop» πιστοποιείται από ένα από τα πιο έγκριτα αμερικανικά ηλεκτρονικά λεξικά που χρονολογείται από το 1828, το “Merriam-Webster”.

Ένα νέο μηχανισμό δράσης της ασπιρίνης που έχει αντιγηραντικά αποτελέσματα, ανακάλυψαν επιστήμονες του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Έρευνας (ΙΤΕ) και συνάδελφοί τους στη Γαλλία.
Η συνεργασία των ερευνητών του Ινστιτούτου Μοριακής Βιολογίας & Βιοτεχνολογίας (ΙΜΒΒ) του ΙΤΕ με τους ξένους επιστήμονες αποκαλύπτει ότι η δράση της ασπιρίνης προσομοιώνει τα ευεργετικά για τον οργανισμό αποτελέσματα της περιορισμένης πρόσληψης θερμίδων, χωρίς όμως να επιφέρει υποσιτισμό, πράγμα που αποτελεί σημαντικό πλεονέκτημα.

Πώς έγινε η έρευνα

Η δρ Μαρία Μαρκάκη και ο δρ Νεκτάριος Ταβερναράκης (καθηγητής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστήμιου Κρήτης και πρόεδρος του ΙΤΕ), σε συνεργασία με την ομάδα του καθηγητή Guido Kroemer του Πανεπιστημίου Ρενέ Ντεκάρτ του Παρισιού, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό βιολογίας «Cell Reports», έδειξαν ότι η ασπιρίνη και ο ενεργός μεταβολίτης της, το σαλικυλικό οξύ, καταστέλλουν τη δράση ενός ειδικού ενζύμου, της ακετυλοτρανσφεράσης EP300, βοηθώντας έτσι την κυτταρική διαδικασία της αυτοφαγίας.

Μέσω της αυτοφαγίας το κύτταρο αποικοδομεί τα συστατικά του, όπως τις πρωτεϊνες, τα λιπίδια και τα άλλα μακρομόριά του, καθώς και τα κατεστραμμένα ή περιττά υποκυτταρικά οργανίδια. Η αυτοφαγία θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους μηχανισμούς αντιγήρανσης, επειδή εξασφαλίζει την ανακύκλωση και συνεπώς την ανανέωση των συστατικών του κυττάρου, συμπεριλαμβανομένων ολόκληρων οργανιδίων όπως τα μιτοχόνδρια.

Έχει παρατηρηθεί από προηγούμενες μελέτες ότι διάφορες παρεμβάσεις που ενισχύουν την αυτοφαγία, μπορούν να μειώσουν τη συχνότητα των σχετιζόμενων με την ηλικία ασθενειών και να βελτιώσουν την ποιότητα και το προσδόκιμο ζωής. Οι παρεμβάσεις αυτές μπορεί να είναι διατροφικές (νηστεία ή μείωση πρόσληψης θερμίδων), συμπεριφορικές (σωματική άσκηση) ή φαρμακολογικές. Πειραματιζόμενοι με το νηματώδη σκώληκα Caenorhabditis elegans και το ποντίκι Mus musculus, οι δύο ερευνητικές ομάδες από Ελλάδα και Γαλλία έδειξαν ότι η χορήγηση της ασπιρίνης ουσιαστικά μιμείται τα ευεργετικά αποτελέσματα της περιορισμένης πρόσληψης θερμίδων, χωρίς όμως να προκαλεί υποσιτισμό.

Τι πετυχαίνει η ασπιρίνη

Αυτό επιτυγχάνεται, επειδή η ασπιρίνη έχει την ικανότητα να μειώνει τα επίπεδα της τροποποίησης (ακετυλίωσης) των πρωτεϊνών του κυττάρου που προκαλούνται από συγκεκριμένα ένζυμα (ακετυλοτρανσφεράση EP300), ενεργοποιώντας έτσι την αυτοφαγία. Τα νέα ευρήματα αποκάλυψαν ότι η ασπιρίνη ενεργοποιεί επίσης ένα ειδικό τύπο αυτοφαγίας, την καρδιο-προστατευτική μιτοφαγία, μέσω της οποίας απομακρύνονται επιλεκτικά τα μη λειτουργικά μιτοχόνδρια και αποφεύγεται το οξειδωτικό στρες.

Οι ερευνητές του ΙΤΕ εκτιμούν ότι τα ευρήματά τους αφενός συμβάλλουν στην καλύτερη κατανόηση του τρόπου δράσης της ασπιρίνης και αφετέρου αναδεικνύουν ένα νέο προστατευτικό μηχανισμό ενάντια στη γήρανση και στις σχετικές παθολογικές καταστάσεις. Το θέμα θα μελετηθεί περαιτέρω.

Από το ΑΠΕ-ΜΠΕ

Παρακολουθούμε όλοι μας τούς (παρα)μορφωμένους βουλευτές μας (γιατροί οι περισσότεροι και δικηγόροι) και τούς υπουργούς, να επιχειρηματολογούν για τήν ονομασία τών Σκοπίων.
Ομιλούν για σύνθετη ονομασία που να περιέχει και το όνομα της Μακεδονίας. Αναζητούν «γεωγραφικό προσδιορισμό» ο οποίος να ομιλεί περί Μακεδονίας ως δευτερευούσης παραμέτρου, δήθεν επειδή όλη αυτή η περιοχή είχε ενσωματωθεί στο βασίλειο τής Μακεδονίας. Μα όλος ο τότε γνωστός κόσμος είχε κατακτηθεί και είχε ενσωματωθεί στο βασίλειο τών Μακεδόνων. Τα απειράριθμα λοιπόν σημερινά κράτη πρέπει να λέγονται με μία λέξη Μακεδονία;
Ομιλούν για την αναγνώριση από 160 χώρες τού κράτους αυτού με σκέτο το όνομα Μακεδονία, άρα πρέπει και εμείς να το δεχθούμε! Ήμαρτον! Και άλλα πολλά και απολύτως εξωφρενικά λέγουν.
Ένα μόνο δέν έχουν σκεφθεί: Να προτείνουν σε έναν υπουργό ή και έναν απλό πολίτη τού κράτους αυτού, να προφέρει, μόνο να προφέρει, το όνομα τού Αλεξάνδρου. Τον λένε Alexander, τον λένε Ισκεντέρ, Alessandro, Aleksandar, Alleksanda, Sandor, Sikandar, Xandru, και άλλες περίπου 30 διαφορετικές ονομασίες, αλλά με κανένα από αυτά τα ονόματα δεν θα μπορούσε ούτε και ο ίδιος ο Αλέξανδρος να καταλάβει ότι μιλούν γι’ αυτόν. Εν τούτοις του στήνουν τεράστια αγάλματα και δίνουν το όνομά του σε δρόμους, πλατείες και αεροδρόμια και ό,τι άλλο απολύτως κωμικό μπορεί να σκεφθεί κανείς. Αλέξανδρο όμως δεν θα μπορέσει να τον πει κανείς από αυτούς.

Αλλά και να μπορέσει κάποιος να το προφέρει αυτό το όνομα, δεν θα μπορέσει να το ετυμολογήσει. Που να μπορέσει να καταλάβει ο καψερός, ότι μέσα σε αυτή την λέξη κρύβεται το ρήμα «αλέξω» και το ουσιαστικό «άνδρας».
Ανοίγουμε λοιπόν το Ομηρικό λεξικό του Ιωάννου Πανταζίδου (έκδοση Ανέστη Κωνσταντινίδη, 1903) στην λέξη αλέξω = απωθώ, αποκρούω, αντιμετωπίζω, αποσοβώ. Για τη λέξη άνδρας πιστεύω ότι δεν χρειάζεται να ανοίξουμε λεξικό (ακόμη).
Θα πει κάποιος: Μα το ρήμα αλέξω δεν υπάρχει πια!
Τι μας λέτε; Και η λέξη αλεξικέραυνο ή το αλεξίσφαιρο δεν υπάρχουν; Και το αλεξίπτωτο, το αλεξιβρόχιο, το αλεξήνεμο, το αλεξιβόρβορο (αχ αυτό το τελευταίο, εσχάτως το έχουμε χάσει δυστυχώς, γι’ αυτό και κυλιόμαστε στον βόρβορο της παρακμής), όλα ταύτα δεν είναι υπαρκτά; Δεν αποτελούν διαχρονικά την αιώνια Ελληνική μας λαλιά;
Και είναι αιώνια αυτή η λαλιά, γιατί Αλέξανδρο συναντούμε και στις πινακίδες της Γραμμικής – Β! και βάλτε με το νου σας πόσα χρόνια πριν ακόμη και από την εφεύρεση της Γραμμικής – Α θα προφέρονταν αυτή η λέξη!
Ειρήσθω εν παρόδω ότι η 100% Ελληνική γραφή της Γραμμικής – Β, είναι η αρχαιότερη, από τις ομιλούμενες σήμερα γλώσσες στον πλανήτη. Η αμέσως επόμενη Κινεζική, είναι κατά 3 αιώνες νεότερη.
Θα πει κάποιος: Ο Αλέξανδρος ως γιός Βασιλιά, είχε ιδιαίτερη μόρφωση και άρα είχε μάθει από μωράκι τα Ελληνικά ως δεύτερη γλώσσα.
Και το όνομα τού πατέρα του ξένο κι αυτό; Δέν τόν έλεγαν Φίλιππο, τόν έλεγαν Philip? Δηλαδή δεν σήμαινε το όνομά του «ο φίλος των ίππων» αλλά τον φώναζε έτσι η μάνα του επειδή είχε δει μια πρόσφατη κινηματογραφική ταινία με τον διάσημο Γάλλο ηθοποιό Ζεράρ Φιλίπ και είχε ξετρελαθεί με αυτό το όνομα;
Και η μάνα του Αλέξανδρου, με κείνο το περίεργο και απολύτως …ξενικό όνομα «Ολυμπιάδα», Θεέ και Κύριε, αλλοδαπή κι αυτή;
Και ο προ-προ-προπάππος του, Αλέξανδρος ο Α΄ που έλαβε μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες, εκεί που ουδείς μπορούσε να εισέλθει εάν δεν ήτο από πατέρα και μητέρα Έλλην;
Και ο πατέρας του που του είχαν αναθέσει να διοργανώσει τους Αθλητικούς Αγώνες στους Δελφούς, ούτε αυτός ήταν Έλληνας;
Και ο μακεδόνας δάσκαλός του, ο πασίγνωστος σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γής μαθητής του Πλάτωνος, ο Αριστοτέλης, σε τι γλώσσα δίδασκε το δεκατριάχρονο εκείνο παιδάκι που αργότερα θα γίνονταν ο διασημότερος άνδρας όλης της Ιστορίας, ο άνθρωπος που δεν νικήθηκε ποτέ;
Και η παροιμιώδης φράση του «εάν δεν ήμουν ο Αλέξανδρος, θα ήθελα να είμαι ο Διογένης», την είπε βοηθούμενος από μεταφραστή; Ή μήπως εμπιστεύθηκε κάποιον που κατείχε την νοηματική;
Και η Ιλιάδα του Ομήρου που αχώριστα τον συνόδευε στην νικηφόρα εκστρατεία του εναντίον των Περσών, δεν ήταν γραμμένη στα Ελληνικά;

Και ο Αχιλλέας που αποτελούσε το πρότυπό του, με την μητέρα του την Θέτιδα, ήσαν βαρβαρικής καταγωγής;
Και τα θέατρα που έκτισε και τα στάδια και τα γυμναστήρια και τις παλαίστρες και τους βαρβαρικούς νόμους που αντικατέστησε με Ελληνικούς, όλα ταύτα δεν λένε τίποτα περί της Ελληνικότητάς του;
Και το ότι κατέκαυσε την πρωτεύουσα της Περσικής αυτοκρατορίας εις αντεκδίκηση της πυρπολήσεως από τους Πέρσες της πόλεως των Αθηνών, ούτε αυτό μαρτυρεί κάτι;
Και για την λέξη Μακεδονία η οποία κατά τον Ηρόδοτο και τον Όμηρο προέρχεται από το «Μακεδνός» = υψηλόκορμος, ουράνιος, εμείς σήμερα θα πρέπει να θεωρούμε ότι το «ουράνιος» εξηγείται ότι απλώς έπεσε σαν αερόλιθος από τον ουρανό;
Και ο Τραγικός Ευριπίδης που έζησε τα τελευταία του χρόνια στην Μακεδονία και έγραψε τις «Βάκχες» στα Ελληνικά, απευθύνθηκε σε κόσμο ο οποίος δεν καταλάβαινε αυτή τη γλώσσα; Δηλαδή ανόητος και ο Ευριπίδης;
Και κείνο το αγαπημένο του το άλογο, ποιος το σκέφθηκε να του δώσει όνομα Ελληνικό; Και οι οπλίτες, όταν αφίππευε ο στρατηλάτης, έβαζαν μεταφραστή για να το φωνάξουν;
Εν κατακλείδι, οι Σλάβοι που σήμερα επιμένουν ότι είναι οι απόγονοί του (χωρίς να καταλαβαίνουν ούτε μια λέξη από τη γλώσσα που μιλούσε ο Αλέξανδρος, ούτε τι σημαίνει καν το όνομά του) ήλθαν στην περιοχή, 1.000 χρόνια μετά τον θάνατό του! Χίλια χρόνια μετά!!
Και οι «επίσημοι» εκπρόσωποί μας σήμερα, να θεωρούν αυτό το γεγονός, ως μηδέποτε γενόμενο;
Και πως η παγκόσμια επιστημονική (και όχι μόνο) κοινότητα, ονόμασε τους χρόνους που ακολούθησαν τις κατακτήσεις του, ως «Ελληνιστικούς χρόνους»;
Ούτε όλοι αυτοί κατάλαβαν τίποτα;
Και τέλος, τι να πούμε για το πρωτοφανές γεγονός, ότι όλη η ανθρωπότητα τον ονομάζει «Μέγα», εκτός από τους λαούς που κατέκτησε; Εκείνοι λοιπόν οι άνθρωποι τον ονομάζουν «Μέγιστο» (Ουάκμπάρ), μια έκφραση που χρησιμοποιούν μόνο για τον Αλέξανδρο και τον Θεό! Και τον ονομάζουν έτσι, θεωρώντας ότι ο Αλέξανδρος δεν προσπάθησε να τους υποδουλώσει αλλά πέτυχε να τους ελευθερώσει!
Τι στην οργή συμβαίνει επί τέλους εδώ και όλα αυτά δεν συζητούνται ούτε από τους Έλληνες καν;
Δεν χρειαζόμαστε όπως φαίνεται διαπραγματευτές!
Έναν καλό φιλόλογο χρειαζόμαστε που να ξέρει και λίγη Ιστορία! Για να μας πει πως έδιωξε ο Αλέξανδρος τους Παίονες από τα βόρεια σύνορά του ώστε να μην τον παρενοχλούν όταν αυτός θα βρίσκεται στην μακρινή Περσία και την Βακτριανή. Και  για την ευθεία καταγωγή της γενιάς του από τους Ηρακλείδες του Άργους. Και άλλα πολλά να μας πει, πολλά και ενδιαφέροντα.
Ναι τον χρειαζόμαστε, και μάλιστα επειγόντως!

Θέμος Γκουλιώνης
Οφθαλμίατρος
(ΝΑΥΠΛΙΟΝ 15.1.18)

http://akromolio.gr/