Εάν αποδειχθεί ότι είναι η αγελάδα της προφητείας, το νεαρό μοσχάρι θα είναι η πρώτη αληθινή κόκκινη δαμαλίδα που γεννήθηκε σε 2.000 χρόνια, ένα γεγονός που θεωρείται προάγγελος της κατασκευής του Τρίτου Ναού στην Ιερουσαλήμ και ότι σηματοδοτεί την άφιξη του Μεσσία των Εβραίων. Οι Ευαγγελικοί Χριστιανοί θεολόγοι πιστεύουν επίσης ότι η κατασκευή του Τρίτου Ναού θα οδηγήσει στην Ημέρα της Κρίσης.

Το Ινστιτούτο του Ναού (The Temple Institute) ανακοίνωσε τη γέννηση μέσω του YouTube προσθέτοντας ότι ο ευοίωνος μόσχος «φέρνει την υπόσχεση επαναφοράς της βιβλικής καθαρότητας στον κόσμο». Το Ινστιτούτο ισχυρίζεται ότι είναι «αφιερωμένο σε κάθε πτυχή του Ιερού Ναού της Ιερουσαλήμ και τον κεντρικό ρόλο που εκπλήρωσε και θα εκπληρώσει και πάλι, για την πνευματική ευημερία τόσο του Ισραήλ όσο και όλων των εθνών του κόσμου».

"Μήπως αυτό σημαίνει ότι η εμφάνιση μιας κόκκινης δαμαλίδας σε αυτούς τους έσχατους χρόνους είναι μια ένδειξη, ένας προπομπός της εμφάνισης του ίδιου του Μεσσία;", δήλωσε ο ραβίνος Caimen του Temple Institute.

"Αν δεν υπήρχε κόκκινη δάμαλις τα τελευταία 2.000 χρόνια, είναι ίσως επειδή ο χρόνος δεν ήταν σωστός. Το Ισραήλ απέχει πολύ από το να είναι έτοιμο. Αλλά τώρα, τι θα μπορούσε να σημαίνει για τους καιρούς που ζούμε, να έχουμε τα μέσα καθαρισμού τόσο κοντά;

Το Ινστιτούτο του Ναού ξεκίνησε το πρόγραμμα αναπαραγωγής της κόκκινης δάμαλης πριν από τρία χρόνια με το ρητό στόχο να παράγει την δάμαλη της προφητείας, η οποία θα πρέπει να ανταποκρίνεται σε ορισμένες απαιτήσεις, μεταξύ των οποίων ο κύριος είναι ότι το μοσχάρι να είναι εντελώς κόκκινο".

Η ομάδα εισήγαγε τα κατεψυγμένα έμβρυα κόκκινων αγελάδων (red angus) και τα εμφύτευσε σε εγχώριες ισραηλινές αγελάδες. Προηγούμενες ανακαλύψεις κόκκινων μοσχαριών έγιναν το 1999 και το 2002, αν και οι δύο είχαν αποκλειστεί από την ομάδα επειδή ήταν αρσενικά και είχαν ένα αποτύπωμα λευκών τριχών.

"Την 17η ημέρα του Ελούλ, 5778, (28 Αυγούστου 2018), γεννήθηκε μια κόκκινη δαμαλίδα στη γη του Ισραήλ.

Η υποψήφια για κόκκινη δαμαλίδα μεγαλώνει και φροντίζεται ειδικά υπό την αιγίδα του προγράμματος «Raise a Red Heifer» του Ινστιτούτου του Ναού.

Το φαράγγι της Αντιλόπης θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα γεωλογικά θαύματα του κόσμου. Βρίσκεται στη γη των Ινδιάνων, στο Page της Arizona και στην πραγματικότητα μοιάζει περισσότερο με έναν όμορφο ζωγραφικό πίνακα και λιγότερο με βράχια.

Το φαράγγι είναι αποτέλεσμα διάβρωσης, λόγω των πλημμυρών που συνέβαιναν στην περιοχή.

Περιλαμβάνει δύο ξεχωριστά τμήματα: το άνω φαράγγι γνωστό ως «Crack» και το κάτω φαράγγι, που είναι γνωστό ως «The Corkscrew».
Στη γλώσσα των Ινδιάνων το άνω φαράγγι ονομάζεται Tse bighanilini, που σημαίνει «τόπος που το νερό κυλάει μέσα στους βράχους», ενώ το κάτω φαράγγι ονομάζεται «Hazdistazi», δηλαδή «σπειροειδείς αψίδες βράχου».
Το όνομά του οφείλεται σε κοπάδια αντιλόπης που έβοσκαν ελεύθερα στην περιοχή, ενώ για τους Ινδιάνους θεωρούνταν ιερός τόπος.

Με την πάροδο του χρόνου οι άκρες των βράχων λειάνθηκαν, δημιουργώντας ένα μοναδικό αξιοθέατο.
Οι πτυχώσεις των βράχων δημιουργούν ένα υπερθέαμα, καθιστώντας το φαράγγι της Αντιλόπης, το φαράγγι με την μεγαλύτερη επισκεψιμότητα μετά το Γραν Κάνυον και ένα από τα πιο πολυφωτογραφημένα μέρη των ΗΠΑ.

Το άνω τμήμα του φαραγγιού είναι αυτό που δέχεται τις περισσότερες επισκέψεις, λόγω του ότι είναι πιο εύκολη η πρόσβαση και υπάρχει μικρότερος κίνδυνος πλημμύρας.
Οι ακτίνες του ήλιου που πέφτουν στα βράχια, τα χρωματίζουν με όλες τις αποχρώσεις του ερυθρού φάσματος.
Οι σχηματισμοί των βράχων είναι πιο εντυπωσιακοι τους καλοκαιρινούς μήνες, κατά τις μεσημβρινές ώρες, καθώς οι ακτίνες πέφτουν κάθετα. Ωστόσο, θα πρέπει να ανεχτείτε τις υψηλές θερμοκρασίες εκείνης της ώρας.

Οι επισκέψεις στο φαράγγι γίνονται αποκλειστικά με ξεναγούς επειδή υπάρχει ο φόβος της πλημμύρας, κυρίως κατά την περίοδο των μουσώνων.
Το καλοκαίρι του 1997 έντεκα τουρίστες έχασαν τη ζωή τους στο κάτω φαράγγι από πλημμύρα και επέζησε μόνο ο οδηγός της ομάδας, που είχε την κατάλληλη εκπαίδευση, ενώ το 2006 συνέβη μια πλημμύρα, που κράτησε 36 ώρες, με αποτέλεσμα το κάτω φαράγγι της Αντιλόπης να μείνει κλειστό για πέντε μήνες.

Δείτε το βίντεο:

Αδημοσίευτα ντοκουμέντα από τον φάκελο του Άρη Βελουχιώτη παρουσιάζει σήμερα το news24/7, λίγες ημέρες μετά την κομματική αποκατάσταση του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ από το κόμμα του, το ΚΚΕ.

Ο φάκελος του Άρη Βελουχιώτη στην ασφάλεια δεν είναι απλώς ένας από τους μεγαλύτερους. Είναι …διπλός(!), γεγονός που αποδεικνύει τόσο τη μεγάλη δράση του, όσο και τις προσπάθειες του τότε καθεστώτος και της ασφάλειας της εποχής να εντοπίσει τον ίδιο και τους συνεργάτες του, να συλλέξει πληροφορίες για τους συνεργάτες του και τη δράση του μέσα από τις φυλακές, αλλά και τον θριαμβευτικό τόνο που δίνουν για τον αποκεφαλισμό του. Στο φάκελο υπάρχουν και οι γνωστές φωτογραφίες του Άρη Βελουχιώτη πάνω στο άλογό του, επικεφαλής του ιλαμού του, το κομμένο κεφάλι, αλλά και λιγότερο γνωστές, όπως αυτές με κοστούμι, γραβάτα και …καπέλο!

Στην κεντρική πλατεία των Τιράνων, πρωτεύουσας της Αλβανίας, δεσπόζει ο εντυπωσιακός ανδριάντας ενός αγέρωχου έφιππου πολεμιστή.
Ο πολεμιστής έχει τον χαρακτηριστικό μεσαιωνικό εξοπλισμό, με θώρακα, σπαθί και περικεφαλαία, η οποία είναι διακοσμημένη με το κεφάλι ενός αρσενικού ζαρκαδιού, συμβολισμός που παραπέμπει στη δράση του σε ορεινά μέρη. Η επιγραφή στη βάση του ανδριάντα, γραμμένη στα αλβανικά, δίνει την πληροφορία ότι πρόκειται για τον GJERGJ KASTRIOTI – SKENDERBEU ο οποίος έδρασε τον 15ο αιώνα και θεωρείται σήμερα εθνικός ήρωας των Αλβανών.
 

Ποιος ήταν ο Γεώργιος Καστριώτης;

Ο Γεώργιος Καστριώτης γεννήθηκε το 1404 ή το 1405, σύμφωνα με την πιθανότερη εκδοχή κοντά στο Δυρράχιο. Ήταν ο νεότερος, τέταρτος κατά σειρά, γιος του Ιωάννη Καστριώτη (που οι Αλβανοί μετέτρεψαν το όνομά του σε Γκιόν Καστριότι). Η μητέρα του ήταν μάλλον σλαβικής καταγωγής και ονομαζόταν Βοϊσάβα (Vojsava).
 

Ο πατέρας του, σύμφωνα με τον Athony Bryer (1997), ήταν γκέγκικης καταγωγής. Θυμίζουμε ότι οι Γκέγκηδες, είναι αλβανική φυλή που κατοικεί στο βόρειο τμήμα της γειτονικής χώρας.

Ο μεσαιωνικός ιστορικός συγγραφέας "Σίλβιος Αινείας", ο μετέπειτα Πάπας της Ρώμης Πίος ο Β' (1405 – 1464), που ήταν σύγχρονος του Καστριώτη και είχε τη δυνατότητα να συλλέξει σπάνια πληροφοριακά στοιχεία, επιβεβαιώνει ότι ο Καστριώτες ήταν Έλληνες, Μακεδόνες και κατάγονταν από την περιοχή της Ημαθίας. Ο παππούς του Κωνσταντίνος Καστριώτης, που πέθανε το 1390, αναφέρεται ότι ήταν άρχοντας της Βέροιας και της Καστοριάς. Μάλιστα σύμφωνα με μία εκδοχή, το επώνυμο Καστριώτης < Καστ(ο)ριώτης, με παραφθορά.
 

Πάντως, η λέξη καστρίτης και καστριώτης, δηλώνει αυτόν που βρίσκεται ή κατοικεί σε κάστρο. Στο μνημειώδες "Λεξικό της Μεσαιωνικής Ελληνικής Δημώδους Γραμματείας 1100 – 1169", του αείμνηστου Εμμανουήλ Κριαρά, υπάρχει η λέξη Καστριώτης και σημαίνει τον κάτοικο του Καστριού της Πελοποννήσου (Αρκαδίας ή Λακωνίας, δεν διευκρινίζεται) (από το "Χρονικόν περί των Τούρκων Σουλτάνων", Γ. Θ. Ζώρας, 1958).
Ας μην ξεχνάμε τέλος και το Αργυρόκαστρο, γνωστό και ως "Κάστρο", στον ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου. 

Θα μπορούσε το επώνυμο Καστριώτης, να προέρχεται από το (Αργυρο)καστριώτης (ή Αργυροκαστρίτης).
Μάλιστα, με το επώνυμο Αργυροκαστρίτης, αναφέρονται τουλάχιστον έξι αγωνιστές του 1821.
Γιατί όμως αναφέρεται, κυρίως σε νεότερες πηγές και, φυσικά, από τους Αλβανούς ως Skenderbeu (Σκεντέρμπεης);

Ο Τίτος Γιοχάλας, στο εξαιρετικό σύγγραμμά του "Γεώργιος Καστριώτης – Ο Σκεντέρμπεης", γράφει χαρακτηριστικά.
"Ο Μ. Παπαϊωάννου, υποστηρίζει ότι "Γεώργιος Καστριώτης είναι το όνομα που έδωσε ο ελληνικός μεγαλοϊδεατισμός του 19ου αιώνα στον αλβανικής καταγωγής Σκεντέρμπεη…", εις Χ. Περραιβού, Ιστορία Πάργας και Σουλίου, Αθήνα 1956, σ. 59.
Παρά ταύτα το Καστριώτης αποτελεί επώνυμον του Σκεντέρμπεη, με το οποίον τον αναφέρει και ο σύγχρονος περίπου αυτού και πρώτος βιογράφος του ιερεύς εκ Σκόδρας της Β. Αλβανίας ,Marinus Barletins. Εκτός τούτου είναι γνωστόν εκ της αλληλογραφίας του Σκεντέρμπεη ότι ούτος υπεγράφετο και Georgius Castrioctus ή Castrioto…

 

Δέον επίσης να σημειωθεί ότι η προσωνυμία Σκεντέρμπεης (Iskender – bey, Αλέξανδρος – μπέης) εδόθη τιμητικώς υπό των Τούρκων όχι μόνον εις τον Γ. Καστριώτην αλλά και εις τον Μάξιμον Grnogevic, εξάδελφον του Γ. Καστριώτου, υιόν του πρίγκιπος του Μαυροβουνίου Γεωργίου. Ο Μάξιμος Grnojevic, ο οποίος ασπασθείς τον μωαμεθανισμόν, εξουσίαζεν από του έτους 1514 το Μαυροβούνιον έλαβεν υπό των Τούρκων την προσωνυμίαν Σκεντέρμπεης λόγω των εξαιρετικών στρατιωτικών του προσόντων…".

Αλλά και στο βιβλίο "The History of George Kastriot", που εκδόθηκε στο Λονδίνο το 1594, αναφέρεται ως "…Έλλην πρίγκηψ που ηγεμόνευσε στην Ήπειρο…".
Παραθέτουμε και το σχετικό αγγλικό κείμενο; 
"…George Castriot… Surnamed Scanderbeg by the Turks, among when it was his lot to dwell many years, was the youngest son of a Grecian prince named John Castriot, who reigned in Eripe, a country lying on the Gulf of Venice, and now called Albania"… The family of Castriot had its origin in Macedonia, and anciently ruled over Epire with renown…". Δηλαδή:

«Ο Γεώργιος Καστριώτης…. Επονομάσθηκε Σκεντέρμπεης από τους Τούρκους, ανάμεσα στους οποίους ήταν η μοίρα του (ήταν γραφτό) να ζήσει για πολλά χρόνια, ήταν ο νεότερος γιος ενός Έλληνα πρίγκιπα που ονομαζόταν Ιωάννης Καστριώτης και βασίλευσε στην Ήπειρο, μια χώρα που βρίσκεται στον Κόλπο της Βενετίας και τώρα ονομάζεται Αλβανία… Η οικογένεια του Καστριώτη καταγόταν από τη Μακεδονία και πολύ παλιά (στην αρχαιότητα) κυβέρνησε την Ήπειρο με φήμη (δόξα)…»

Ύστερα από στρατιωτική ήττα του πατέρα του Ιωάννη σε πολεμική σύγκρουση με τους Οθωμανούς το 1428, παραδόθηκε ως όμηρος μαζί με τους τρεις μεγαλύτερους αδελφούς του στον σουλτάνο Μουράτ Β'.

Ο Γ. Καστριώτης και τα' αδέλφια του, υποχρεώθηκαν να εξισλαμισθούν. Ωστόσο ο σουλτάνος Μουράτ Β' (1404 – 1451), συνομήλικος του Γεώργιου, εντυπωσιάστηκε από την ευρωστία, τη γενναιότητα και την ευφυΐα του και ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για την εκπαίδευσή του. Ο Καστριώτης διακρίθηκε ιδιαίτερα στην εκστρατεία εναντίον του ηγεμόνα της Καραμανίας, τον οποίο κατανίκησε.

 

Για τα πολεμικά του ανδραγαθήματα, τιμήθηκε από τον σουλτάνο με το τίτλο "Ισκεντέρ – μπέη", δηλαδή "Αλέξανδρος άρχων (ή ηγεμών)".
Ωστόσο, η διαδοχική δηλητηρίαση των δύο μεγαλύτερων αδελφών του (ο τρίτος μάλλον έγινε μοναχός στο Σινά) και ο ύποπτος θάνατος του πατέρα του (1439) οδήγησαν τον Γ. Καστριώτη να αναζητήσει συμμαχίες, προκειμένου να ξεφύγει από τους Τούρκους.

Η κατάλληλη στιγμή παρουσιάστηκε το καλοκαίρι του 1443 στη Νίσα του Κοσσυφοπεδίου, στη διάρκεια μάχης του οθωμανικού στρατού (επικεφαλής της αριστερής πτέρυγας του οποίου ήταν ο ίδιος ο Καστριώτης εναντίον στρατεύματος Ούγγρων, Βοσνίων και Σέρβων υπό την ηγεσία του περίφημου Ούγγρου Ιωάννη Ουνυάδη, των βυζαντινών συγγραφέων.

Στη μάχη αυτή, ο Καστριώτης αποσπάσθηκε από τα οθωμανικά στρατεύματα και επικεφαλής μικρής στρατιωτικής ομάδας από Ηπειρώτες διέφυγε στην Κρούγια (Kruje), όπου κατόρθωσε να καταλάβει το πατρογονικό του κάστρο, που ήταν πολύ καλά οχυρωμένο, παραπλανώντας με ευφυή τρόπο την οθωμανική φρουρά του.
Η Κρούγια βρίσκεται 20 χιλιόμετρα βόρεια από τα Τίρανα.
Επειδή κάποιοι θα πουν ότι πρόκειται για πανάρχαια αλβανική πόλη και δεν υπήρχε σ' αυτή ελληνική παρουσία ας δούμε τι γράφει η Εγκυκλοπαίδεια ΠΑΠΥΡΟΣ – ΛΑΡΟΥΣ – ΜΠΡΙΤΑΝΙΚΑ (τόμος 36, 1989).
"Η πόλη είναι χτισμένη στη θέση της αρχαίας ελληνικής Εριβοίας. Όπως είναι επάνω σε απόκρημνο βράχο, ελέγχει όλες τις γύρω πεδιάδες. Στις πεδιάδες αυτές "κατώπτευσαν αλλήλους" οι Ρωμαίοι Καίσαρ και Πομπήιος πριν από τη μάχη που συνήψαν μεταξύ τους στα Φάρσαλα. Κατά τον 13ο αιώνα το φρούριο της πόλης παραδόθηκε στον αυτοκράτορα της Νίκαιας Ιωάννη Γ' Δούκα Βατάτζη (1222 – 1254) από τον δεσπότη της Ηπείρου Μιχαήλ Β' Άγγελο τον Κομνηνό.
(Να θυμίσουμε ότι στην περίοδο της ακμής του το Δεσποτάτο της Ηπείρου έφτανε προς βορρά ως το σημερινό Μαυροβούνιο).

Αργότερα, ο Κάρολος Τόπιας, ο οποίος κατείχε την περιοχή μεταξύ Τιράνων και Δυρραχίου, οχύρωσε και πάλι το κάστρο της πόλης…".
Έτσι ο Καστριώτης ξεκίνησε την επανάσταση εναντίον των Οθωμανών. Στις 28 Νοεμβρίου 1443, κήρυξε στην Κρούγια την ίδρυση του "Ελεύθερου Πριγκιπάτου της Ηπείρου” και ύψωσε στην ακρόπολή της το λάβαρο των Καστριώτηδων, την εικόνα ενός δικέφαλου αετού της άμμου. Σήμερα, ο δικέφαλος αετός του Καστριώτη αποτελεί εθνικό έμβλημα της Αλβανίας και, ειδικά τα τελευταία χρόνια (μετά την εμφάνιση του UCK) , έχει ταυτιστεί με τον αλβανικό μεγαλοϊδεατισμό και γι' αυτό ο σχηματισμός του από κάποιους/κάποιες (π.χ. Άντι Λίλα, ποδοσφαιριστής του ΠΑΣ Γιάννενα, Ελένη Φουρέιρα πριν λίγες μέρες), προκαλεί μεγάλες αντιδράσεις στη χώρα μας.

Οι Οθωμανοί έκαναν δεκαπέντε και πλέον εκστρατείες εναντίον του Καστριώτη, συχνά με επικεφαλής τους ίδιους τους σουλτάνους και χιλιάδες στρατιώτες αλλά δεν κατάφεραν ποτέ να τον νικήσουν.

Σε όλα αυτά τα χρόνια, ο Καστριώτης προσπάθησε να συμμαχήσει με τον Πάπα, τη Βενετία, τη Ραγούζα (σήμ. Ντουμπρόβνικ) και διάφορους δυτικούς ηγεμόνες χωρίς όμως ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Τον Μάιο του 1444, στην πόλη Lezhe (Λισσός, Lissus, Alessio), συγκεντρώθηκαν ηγεμόνες από την ευρύτερη περιοχή της Ηπείρου που ήταν επικεφαλής εξεγέρσεων εναντίον των Οθωμανών, όπως οι Γεώργιος Αριανίτης, Ανδρέας Νώπιας, Γ. Μπαλσάς, Νικόλας Ντουγκαγκίν, Θεόδωρος Κορόνας – Μουζάκας κ.ά. Τότε ιδρύθηκε η "Ηπειρωτική Ένωση", που κατά τους Αλβανούς ιστορικούς ονομάζεται "Λίγκα του Αλέσιο" ("The League of Lezhe") ή "Αλβανικός Σύνδεσμος” και αντιπροσωπεύει, σύμφωνα με αυτούς, την πρώτη προσπάθεια σχηματισμού ενός αλβανικού εθνικού κράτους (Kristo Frasheri: Gjergj Kastrioti Skenderbeu: jeta dhe vepra και Stefanad Pollo – Arben Puto: "History of Albania").

Από τον γάμο του με την Ντόνικα, κόρη του Γεωργίου Αριανίτη Θώπια Κομνηνού. Που ‘εγινε σε ορθόδοξη εκκλησία το 1451, απέκτησε ένα γιο, τον Ιωάννη Β’.
Ο Γεώργιος Καστριώτης πέθανε από ελονοσία στο Αλέσιο (Lezhe), στις 17 Ιανουαρίου 1468.

Οι μάχες του Καστριώτη

Όπως αναφέραμε, ο Γ. Καστριώτης συγκρούστηκε τουλάχιστον 15 φορές με τις οθωμανικές δυνάμεις.  Η πρώτη σημαντική μάχη και νίκη του, ήταν αυτή στο Τορβιόλο, μεταξύ Πόγραδετς και Ελβασάν.

Έπειτα από τον θρίαμβό του, έσπευσαν να ενταχθούν στις τάξεις του στρατού του και άλλοι ανεξάρτητοι Βαλκάνιοι πολεμιστές (Σέρβοι, Μαυροβούνιοι και Βούλγαροι).

Στις 10 Οκτωβρίου 1445, παγίδευσε μια ισχυρή οθωμανική στρατιά υπό τον Φιρούζ – Πασά, που την αποτελούσαν 20.000 ιππείς. Αυτό έγινε στα στενά του Πρίζεν, στη συμβολή των ποταμών Μάτ(ι) και Δρίνου.
Η στρατιά των Οθωμανών, εξοντώθηκε ολοκληρωτικά.

Στις 27 Σεπτεμβρίου 1446, εγκλώβισε μια άλλη οθωμανική στρατιά υπό τον Μουσταφά Πασά, στην πεδιάδα της πόλης Οτονέτα. Μετά από αιφνιδιαστική νυχτερινή επιχείρηση του Καστριώτη στο εχθρικό στρατόπεδο, 5.000 Οθωμανοί σφαγιάστηκαν ενώ οι υπόλοιποι διασκορπίσθηκαν πανικόβλητοι.
Η Βενετία, επειδή ο Καστριώτης δεν δήλωσε υποταγή ("φόρου υποτελής"), έστειλε εναντίον του (1448), 14.000 άνδρες, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν μισθοφόροι Αλβανοί και συγκεκριμένα Γκέγκηδες "Μιρδίτες", δηλαδή Χριστιανοί του καθολικού δόγματος.

Η αποφασιστική μάχη δόθηκε κοντά στο Σκούταρι. 
Ο στρατός του Καστριώτη θριάμβευσε. 2.000 αντίπαλοι σκοτώθηκαν και άλλοι τόσοι αιχμαλωτίστηκαν.
Δείχνοντας μεγαλοψυχία, ο Σκεντέρμπεης τους άφησε ελεύθερους.

Στη συνέχεια κατευθύνθηκε προς την Κρούγια, την οποία πολιορκούσαν οι Οθωμανοί. Η φρουρά της πόλης, με επικεφαλής τον "Κόντη" Ουρανό, έκανε έξοδο και τους εγκλώβισε. Τελικά 5.000 Οθωμανοί, ανάμεσά τους και ο αρχηγός τους Μουσταφά – Πασά, σκοτώθηκαν. Το 1450, 100.000 άνδρες με επικεφαλής τον Μωάμεθ Β' (τον "Πορθητή"), επιτέθηκαν στην Κρούγια αλλά δεν μπόρεσαν να την καταλάβουν. 20.000 ήταν οι νεκροί τους. Γράφει σχετικά ο Λαόνικος Χαλκοκονδύλης: 
"Οι Ηπειρώτες υπερασπιστές δείξανε μια πρωτοφανή γενναιότητα, ενώ ο Γ. Καστριώτης ήταν πάντα παρών όπου και αν χρειαζόταν η βοήθειά του".

Το 1457, νέα τουρκική στρατιά 800.000 πεζών και 15.000 ιππέων, με επικεφαλής τον Γαζή Εβρενός Πασά, επιτέθηκε εναντίον του Καστριώτη. Αν και εγκαταλείφθηκε από πολλούς συναγωνιστές του, ο Καστριώτης εκμεταλλεύτηκε την ευφορία των Οθωμανών από την κατάληψη της οχυρής ακρόπολης Μοδρίτσα και τους συνέτριψε (7 Σεπτεμβρίου 1457), στην πεδιάδα της Αλμπουλένης (κοντά στην Κρούγια).

Από το 1460 ως το 1464, ο Καστριώτης υπέγραψε Συνθήκη Ειρήνης με τους Οθωμανούς.
Νέες επιτυχίες σημείωσε ο Καστριώτης το 1465 στη μάχη της Βαχαλίας, ενώ ο ίδιος ο Μωάμεθ Β', με 30.000 άνδρες επιτέθηκε εναντίον της Κρούγια, χωρίς αποτέλεσμα, το 1466. Ο μόνος Οθωμανός που κατάφερε να νικήσει τον Καστριώτη, ήταν ο Ισάκ – Μπέης (των Σκοπίων) κατά την πολιορκία του Βερατίου. 

 

Οι βιογραφίες του Γ. Καστριώτη

Ο Γ. Καστριώτης, ήδη από τις αρχές του 16ου αιώνα ενέπνευσε πολλούς συγγραφείς. Έχουν γραφτεί τόσες πολλές βιογραφίες του, ώστε ο G. Petrovitch να συντάξει σε ειδική μονογραφία, τη βιβλιογραφία του (1967).
Το πρώτο έργο για τον Καστριώτη, γράφτηκε από τον ιερέα από τη Σκόδρα Marinus Barletius (αλβανικά Μαρίνο Μπαρλέτι) γύρω στο 1508 και τυπώθηκε στη Ρώμη. Ακολούθησαν πολλά ακόμα. Αναφέρουμε ενδεικτικά: M. Camille Paganel, "Histoire de Scanderbeg on Turks et Chretiens" (1855), R.P. Duponcet ,"Histoire de Scanderbeg Roy d' Albanie" (1709), "Le Grand Castrioto d' Albanie Histoire" (ανώνυμου συγγραφέα), Παρίσι 1779 κ.ά.
Πρόσφατο είναι το έργο του Ελβετού ιστορικού Olive Jens Schmitt για τον Καστριώτη. Η μετάφραση του βιβλίου του στην αλβανική γλώσσα προκάλεσε έντονες αντιδράσεις στη γειτονική χώρα, καθώς θεωρήθηκε ότι αμφισβητεί την αλβανική καταγωγή του Γ. Καστριώτη.

Ανάμεσα στ' άλλα, ο Καστριώτης έγινε και ήρωας μελοδραμάτων: "Scanderbeg, Drama per Musica, in Firenze 1717", μουσική A.Vivaldi σε λιμπρέτο Α. Salvi, "Un Opera Musicale Francese del Settecent su Scanderbeg" (μουσική: F. Rebel – A. Francoeur), λιμπρέτο των A. Houdar De la Motte και J. De la Serre.
Η πρώτη ελληνική βιογραφία του Γ. Καστριώτη, τυπώθηκε στη Μόσχα το 1812, με τίτλο "Επιτομή της Ιστορίας Γεωργίου του Καστριώτου του Επονομασθέντος Σκεντέρμπεη Βασιλέως της Αλβανίας Μεταφρασθείσα εκ του Γαλλικού, μετά Προσθήκης του Γενεαλογικού Καταλόγου των Οθωμανών Σουλτάνων Συνερανισθέντος παρά του Σοφοτάτου Αρχιεπισκόπου Ευγενίου του Βουλγάρεως" (τίτλος σιδηρόδρομος και μάλιστα υπερσιβηρικός!).

Πρόκειται για μετάφραση στα ελληνικά πρωτότυπου έργου από τα γαλλικά. Ο μεταφραστής της "Επιτομής" δεν αναφέρει για ποιο έργο πρόκειται. Η "Επιτομή" είχε μεγάλη απήχηση στην Ελλάδα. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, γράφει στα "Απομνημονεύματά" του: "…τα βιβλία που εδιάβαζα συχνά ήταν η Ιστορία της Ελλάδας, η Ιστορία του Αριστομένη και η Ιστορία του Σκεντέρμπεη.
 

«Ανέγνωσα ,έλεγε, τον βίον του Σκεντέρμπεη, εσυλλογούμην τα έργα του, δενεκλείσθη ποτέ εις την Κρόγια», έγραφε επίσης ο «Γέρος του Μοριά».
Η "Επιτομή" μεταφράστηκε στα ρωσικά, τα ρουμανικά και τα ιταλικά, από τον Ανδρέα Παπαδόπουλο – Βρεττό (1820), ο οποίος πρόσθεσε εκτενή εισαγωγή για τη φιλολογία περί Σκεντέρμπεη, καθώς και Επίμετρο για την εγκατάσταση των Αλβανών στο βασίλειο των δύο Σικελιών.
Η δεύτερη ελληνική βιογραφία του Γ. Καστριώτη, γράφτηκε από τον Ν. Δραγούμη (1861), με τίτλο "Ιστορία Γεωργίου Καστριώτου του Επιλεγόμενου Σκεντέρμπεη, επεξεργασθείσα κατά Παγανέλ". Το έργο αυτό γνώρισε μεγάλη επιτυχία και επηρέασε βαθιά το ελληνικό αναγνωστικό κοινό του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα, αλλά και των αρχών του 20ου αιώνα.

Μια σύντομη βιογραφία του Γ. Καστριώτη, έγραψε ο Κ. Παπαρρηγόπουλος, στην εφημερίδα "Εστία" (4/1/1876), με τίτλο «Γεώργιος Καστριώτης Σκεντέρμπεης».
Η τέταρτη ελληνική βιογραφία του Γ. Καστριώτη γράφτηκε από κάποιον ανώνυμο στην εφημερίδα "Η Φωνή της Αλβανίας" (1880) με τίτλο "Ιστορία του Σκεντέρμπεη. Εκδότης της εφημερίδας ήταν ο Α. Κουλουριώτης. Το 1895, στην εφημερίδα "Νέα Ημέρα" που εκδιδόταν στην Τεργέστη δημοσιεύθηκε βιογραφία του Σκεντέρμπεη με τίτλο «Γεώργιος Καστριώτης». 
Αποτελεί σύνοψη του έργου του J. Pisco που διετέλεσε πρόξενος της Αυστροουγγαρίας στα Γιάννενα, με τίτλο "Scanderbeg. Historiche Studie", που πρωτοεκδόθηκε στη Βιέννη το 1894.

Η τελευταία ελληνική βιογραφία του Γ. Καστριώτη δημοσιεύθηκε το 1904 στη σειρά της "Πατριωτικής Βιβλιοθήκης", φυλλάδιο 30 σελίδων με τίτλο "Γεώργιος Καστριώτης ο Σκενδέρμπεης". Φυσικά, ειδικά τον 19ο αιώνα εκδόθηκαν πολλά λογοτεχνικά έργα στην ελληνική γλώσσα για τον Γ. Καστριώτη.
Εντύπωση προκαλεί η έλλειψη δημοτικών τραγουδιών για τον Καστριώτη στην Αλβανία, κάτι που επισημαίνεται τόσο από Αλβανούς όσο και από Έλληνες.
Ο Τίτος Γιοχάλας γράφει σχετικά: "Περίεργον είναι ότι ενώ εγράφοντο ποιήματα περί του Σκεντέρμπεη εις πλείστας χώρας της Ευρώπης, μόνον εις την Αλβανίαν ηγνοείτο ο ήρως! Μόλις το έτος 1898 ετυπώθη το πρώτον ποιητικόν έργον δια τον Σκεντέρμπεην υπό του N. Frasheri, "Istori e Skenderbeut, Bukuregt 1898"...".


 

Η καταγωγή του Γ. Καστριώτη (Σκεντέρμπεη)

Πρόκειται για ένα πολυσυζητημένο θέμα. Ας δούμε μερικά στοιχεία, ελπίζοντας ότι οι αναγνώστες του protothema.gr θα βγάλουν τα συμπεράσματά τους.
Στη σφραγίδα του Γ. Καστριώτη, απεικονίζεται "Βυζαντινός" δικέφαλος αετός, ο οποίος έχει κάτω από τα νύχια του λύκο ή τσακάλι, ενώ υπάρχει και κυκλική επιγραφή με συντμήσεις: "ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΕΛΕΩ ΘΥ, ΑΥΤ. ΡΩΜ, Ο ΜΕΓ. ΑΥΘ ΤΟΥΡΚ ΑΛΒ. ΣΕΡΒ. Κ. ΒΟΥΛΓΑΡ." Δηλαδή:
"ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ, ΑΥΤΟΚΡΑΤΩΡ ΡΩΜΑΙΩΝ, Ο ΜΕΓΑΣ ΑΥΘΕΝΤΗΣ ΤΟΥΡΚΩΝ, ΑΛΒΑΝΩΝ ΣΕΡΒΩΝ ΚΑΙ ΒΟΥΛΓΑΡΩΝ"

Επίσης, ο Καστριώτης απαντώντας σε υβριστική επιστολή του πρίγκιπα του Τάραντα Πικινίνου, έγραφε:
"Οι προπάτορες ημών ήσαν Ηπειρώται, εκ των οποίων ηγέρθη εκείνος ο Πύρρος, του οποίου την ορμήν μόλις οι Ρωμαίοι εδυνήθησαν ν' αντικρούσουν…".
Ο Γάλλος M. Paganel έγραψε ότι ο Γ. Καστριώτης "είναι ο τελευταίος αντιπρόσωπος των ηρώων της Αρχαίας Ελλάδος και ο πλέον διαπρεπής πρόδρομος των ηρώων της Νεοτέρας Ελλάδος…".

Ο Marinus Barletius, σύγχρονός του, γράφει ότι ήταν "πρίγκιπας Ηπειρωτών" (Epirotarum Principis). Ο Clement C. Moore θεωρούσε (19ος αι.) ότι ο πατέρας του Ιωάννης ήταν Έλληνας Ηπειρώτης . 
Ο Α. Πετρίδης έγραφε (1876) ότι ο Γ. Καστριώτης ήταν Έλληνας. Ο Μ. Δήμιτσας ότι ήταν Αλβανός (1876) και ο Α. Μηλιαράκης ότι ήταν εξαλβανισμένος Έλληνας ή Ελληνοαλβανός.
Ο Κ. Παπαρρηγόπουλος, θεωρούσε αρχικά ότι ο Γ. Καστριώτης ήταν Έλληνας. Αργότερα, επηρεασμένος από έρευνες του K. Hopf, έγραφε ότι ήταν Σλάβος.
Στην τελευταία έκδοση της "Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους", ο Π. Καρολίδης παρουσιάζει τον Καστριώτη ως Αλβανό…

 

Επίλογος

Όπως και να' χει, ο Γ. Καστριώτης (Σκεντέρμπεης), ήταν μια ηρωική μορφή, που δεν ηττήθηκε ποτέ από τους Οθωμανούς. Χάρη σ' αυτόν καθυστέρησε η πολιορκία της Κωνσταντινούπολης, ενώ αν είχε καταφέρει να συνεργαστεί με τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, όπως επιθυμούσε, σίγουρα ο ρους της ιστορίας θα ήταν διαφορετικός…

Δυστυχώς η βοήθεια από τη Δύση που τόσο περίμενε δεν έφθασε ποτέ. Τα 20.000 δουκάτα που του έδωσε ο Πάπας, αρκούσαν μόνο για την πληρωμή 20 (!) στρατιωτών του στα 25 χρόνια των αγώνων του, ενώ κάποιοι Καταλανοί πολεμιστές οι οποίοι στάλθηκαν να τον βοηθήσουν, πιθανότατα δεν πήραν μέρος σε καμία μάχη.

Ο Σκεντέρμπεης απέτρεψε τους Οθωμανούς από επίθεση στην Ιταλία κάτι που αν γινόταν, όπως φαίνεται κι από τη μάχη του Οτράντο (1480), θα σήμαινε το τέλος της χριστιανικής Ευρώπης… Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του Μωάμεθ Β’ ,όταν έμαθε τον θάνατο του Καστριώτη: «Η Ασία και η Ευρώπη είναι επιτέλους δικές μου. Αλίμονο στη Χριστιανοσύνη!

Έχασε το ξίφος και την ασπίδα της!»

Η σφραγίδα του Γεώργιου Καστριώτη,την αυθεντικότητα της οποίας αποδέχονται και οι Αλβανοί. Βρίσκεται στο Εθνικό Μουσείο της Δανίας,στην Κοπεγχάγη.

ΠΗΓΕΣ: 
ΤΙΤΟΣ Π. ΓΙΟΧΑΛΑΣ, "ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΣΤΡΙΩΤΗΣ Ο ΣΚΕΝΤΕΡΜΠΕΗΣ", εκδ. ΔΩΔΩΝΗ, Αθήνα – Γιάννενα, 1994. 
Δημήτριος Ε. Ευαγγελίδης: "Η Καταγωγή των Αλβανών και οι Αρβανιτόφωνοι Έλληνες", εκδ. Ινφογνώμων, 2010 
ΒΑΣΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ, "ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ, η συνεχιζόμενη ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ", εκδ. Ε. ΡΗΓΑ. Γρηγόρης Νικηφ. Κοσσυβάκης, "ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΣ ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ", ΚΑΔΜΟΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ 2002.

Οι κίνδυνοι από την τέχνη του τατουάζ – η οποία γίνεται ολοένα και πιο διαδεδομένη στον 21ο αιώνα, ιδιαίτερα σε άτομα κάτω των 30 ετών – είναι πολλοί και ως επί το πλείστον άγνωστοι, καθώς κανένας δεν ενδιαφέρεται πριν κάνει ένα τατουάζ στο σώμα του, να μάθει τι επιπτώσεις μπορεί να έχει αυτό στην υγεία του αλλά ούτε και η πολιτεία ενδιαφέρεται να τους προστατεύσει .Σύμφωνα με στοιχεία του Αμερικανικού Οργανισμού Τροφίμων και Φαρμάκων (Food and Drug Administration,FDA) ένα 40% των Αμερικανών πολιτών έχει τουλάχιστον ένα τατουάζ στο σώμα του.Στην Ελλάδα όχι μόνο γιαυτό αλλά και για άλλα πολύ σοβαρότερα θέματα δεν υπάρχει κανένα στοιχείο,παρά μόνο αναξιόπιστες,ατεκμηρίωτες και παραπλανητικές εκτιμήσεις.

Τα νανοσωματίδια (μεγέθους δισεκατομμυριοστών του μέτρου)που περιέχονται στα μελάνια των τατουάζ αποτελούνται από τοξικούς παράγοντες όπως το νικέλιο, το χρώμιο,το μαγγάνιο,και το κοβάλτιο που σταδιακά αλλά με σταθερό ρυθμό διαχέονται στην αιματική κυκλοφορία, ταξιδεύουν και μεταναστεύουν διαρκώς για να καταλήξουν εν τέλει στους λεμφαδένες, κρίσιμους κόμβους του ανθρώπινου ανοσοποιητικού συστήματος. Σύμφωνα με τα ευρήματα της νέας μελέτης SYNCHROTRON που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ,Scientific Reports από Γάλλους και Γερμανούς επιστήμονες,διενεργείται σταδιακή και διαρκής διάχυση τοξικών ουσιών από τα μελάνια των τατουάζ στην αιματική κυκλοφορία και στη συνέχεια εναπόθεσή τους στους λεμφαδένες, όπου παραμένουν σε μόνιμη βάση, δημιουργώντας σοβαρές συνέπειες στην υγεία μας. Χημικοί από το εργαστήριο του Εθνικού Κέντρου Τοξικολογικών Ερευνών των ΗΠΑ, έχουν εντοπίσει την παρουσία καρκινογόνων ουσιών στο μελάνι τατουάζ. Ο κίνδυνος είναι ο εξής: Το μελάνι που εγχύεται βαθιά κάτω από την επιδερμίδα, προκαλεί το δέρμα να αντιδρά προστατευτικά, συμπυκνώνοντας την χρωστική ουσία ως ξένη μάζα σε πυκνό ινώδη ιστό, ενώ τα υπολείμματα του μελανιού που ξεφεύγουν μέσα στο δέρμα, μεταφέρονται με το αίμα στους γειτονικούς λεμφαδένες και σε άλλα όργανα του σώματος.

Κανείς δεν ξέρει πραγματικά τι ακριβώς περιέχουν τα πολυάριθμα εμπορικά, αλλά και σπιτικά κατασκευασμένα, πολλές φορές, μελάνια. Πολλά περιέχουν επικίνδυνους διαλύτες και μέταλλα, όπως ο μόλυβδος,χρώμιο.νικέλιο,μαγγάνιο, βηρύλλιο, κάδμιο, αρσενικό και o υδράργυρος, αλλά και μια σειρά από ιδιαίτερα επικίνδυνα υλικά για την υγεία, όπως φθαλικές ενώσεις, πολυκυκλικούς αρωματικούς υδρογονάνθρακες (ΠΑΥ), αζοχρώματα, μελάνια για εκτυπωτές ηλεκτρονικών υπολογιστών ή προσμίξεις από χρώμα αυτοκίνητων – τα οποία είναι άκρως απαγορευτικά για έγχυση στο ανθρώπινο δέρμα.Ο Ε.Ο.Φ. (Εθνικός Οργανισμός Φαρμάκων) είναι ο αρμόδιος φορέας για την έγκριση και τον έλεγχο των μελανιών και το υγειονομικό των νομαρχιών και του Υπουργείου Υγείας αρμόδια για τους υγειονομικούς ελέγχους στα καταστήματα που κάνουν τατουάζ.Βέβαια δεν εμπιστευόμαστε τα μελάνια από την Κίνα (ένα φιαλίδιο μελανιού ευρωπαϊκών προδιαγραφών κοστίζει 10Ε ενώ το αντίστοιχο από Κίνα 1Ε)ούτε και αυτά μέσω διαδικτύου.

Σύμφωνα με επίσημες στατιστικές ένα 40% αυτών που έχουν κάνει τατουάζ μετά από κάποιο χρονικό διάστημα δεν τους εκφράζει πια και θέλουν να το αφαιρέσουν.Παρά το ότι η αφαίρεση του τατουάζ δεν απαιτεί πλέον χειρουργική εκτομή ή βαθιά τριβή του δέρματος όπως παλιότερα, με αποτέλεσμα να απαιτείται στη συνέχεια, μεταμόσχευση δέρματος, το λέιζερ δεν είναι εντελώς αθώο. Στην καλύτερη περίπτωση μετά από πολύμηνη θεραπεία με λέιζερ, το τατουάζ μπορεί να εξασθενίσει σταδιακά κι αυτό να ακούγεται εύκολο. Όμως, στην πραγματικότητα η διαδικασία αφαίρεσης με λέιζερ, η οποία καταστρέφει τη χρωστική ουσία με καυτή θερμότητα, ενεργοποιεί χημικές αντιδράσεις που δημιουργούν καρκινογόνα με την μετάλλαξη των προϊόντων της διάσπασης του μελανιού, τα οποία στη συνέχεια απορροφώνται από το σώμα. Πρόσφατα, Γερμανοί επιστήμονες ανέφεραν ότι οι συγκεντρώσεις των τοξικών ουσιών από κόκκινες και κίτρινες χρωστικές αυξάνεται έως 70 φορές μετά την ακτινοβολία λέιζερ. Και όσο μεγαλύτερο το τατουάζ, τόσο μεγαλύτερη είναι η εκπομπή τοξικών. Αυτό που μένει τελικά στο εσωτερικό του δέρματος, μετά την αφαίρεση αποτελεί ένα τοξικό υπόλειμμα.

Τα μελάνια των τατουάζ προκαλούν πολύ συχνά σοβαρές ασθένειες, όπως νευροεκφυλιστικές ασθένειες μέχρι και καρκίνο. Αλλεργικές αντιδράσεις,εξανθήματα, και μολύνσεις του δέρματος μπορεί να εμφανιστούν μετά από ένα «χτύπημα» τατουάζ. Και αν και μπορεί να είναι και τυχαίο, ωστόσο, καρκίνοι του δέρματος, συμπεριλαμβανομένων των μελανωμάτων, έχουν αναφερθεί πολύ συχνά μέσα στις περιοχές των τατουάζ. Το FDA (o Αμερικανικός Οργανισμός Τροφίμων Και Φαρμάκων )προειδοποιεί επίσης, για τον κίνδυνο που υπάρχει στα εργαστήρια των τατουάζ για μετάδοση ιών όπως HIV, αλλά και ηπατοκυττατικό καρκίνο-που προκαλείται από την ηπατίτιδα C. Εξαιτίας αυτού του κινδύνου, οι τράπεζες αίματος απαγορεύουν συνήθως σε ανθρώπους έκαναν τατουάζ τους τελευταίους 12 μήνες, να γίνονται δότες αίματος. Το FDA προειδοποιεί επίσης, ότι αν κάποιοι ασθενείς κάνουν μαγνητική τομογραφία, τα τατουάζ τους μπορεί να διογκωθούν ή να καεί το δέρμα τους, κατάσταση που πιθανότητα να συνδέεται με το μέταλλο που υπάρχει σε ορισμένα μελάνια.

Νίκος Κατσαρός
Επιστημονικός Συνεργάτης ΕΚΕΦΕ ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ
π.Πρόεδρος Ένωσης Ελλήνων Χημικών

Πώς δημιουργήθηκαν τα παραδεισένια Λιχαδονήσια - Μια πτήση πάνω από τις "Μπαχάμες της Ελλάδας"

Επιστροφή στα Λιχαδονήσια, στον βόρειο Ευβοϊκό Κόλπο. Βρίσκονται ανάμεσα στα Καμένα Βούρλα και στην Εύβοια και δικαίως τα αποκαλούν "Μπαχάμες της Ελλάδας" λόγω των εκπληκτικών νερών τους.
Σύμφωνα με τη μυθολογία η σύζυγος του Ηρακλή η Διηάνειρα, νομίζοντας ότι είναι απατημένη, του έστειλε με τον Λίχα έναν δηλητηριασμένο χιτώνα. Τη στιγμή που ο Ηρακλής φόρεσε το χιτώνα και άρχισε να υποφέρει από τους πόνους άρπαξε τον υπηρέτη και τον εκσφενδόνισε προς την θάλασσα. Τα μέλη του έπεσαν γύρω από το ακρωτήρι Κήναιο, όπου ο Ποσειδώνας τα μεταμόρφωσε σε μικρά νησάκια, γνωστά σήμερα ως Λιχαδονήσια.
Αυτά όμως, σύμφωνα πάντα με τον μύθο. Στην πραγματικότητα οι νησίδες είναι αποτέλεσμα ηφαιστειακής δραστηριότητας και ένα μεγάλο τμήμα τους βυθίστηκε από σεισμό που έγινε το 426 π.Χ.

Στο πρώτο μέρος του παρακάτω βίντεο, εστιάζουμε στη νότια πλευρά των Λιχαδονησίων και σε αγαπημένα σημεία τους.
Στη συνέχεια, παρουσιάζουμε τη βίαιη γέννησή τους, δηλαδή το ηφαίστειο που τα δημιούργησε (η νήσος Στρογγυλή), το ποτάμι της λάβας που διακρίνεται να συνδέει τη "μύτη" που προεξέχει από το ηφαίστειο Στρογγυλή, να απλώνεται και να καταλήγει σαν υποθαλάσσιος "διάδρομος" στα Λιχαδονήσια.
Σήμερα τα νησάκια είναι ακατοίκητα, και αποτελούν ιδανικό προορισμό για μονοήμερες θαλάσσιες εκδρομές και εξερευνήσεις. Στη Στρογγυλή θα δείτε τα ερείπια της Ιεράς Μονής του 12ου αι. μ. Χ, όπου έζησε ο Όσιος Γρηγόριος ο Μυροβλήτης. Στη Μονολιά υπάρχει και οργανωμένη παραλία.
Η πρόσβαση γίνεται με τα καραβάκια "Λιχαδονήσια Ι" και "Λιχαδονήσια ΙΙ", που καθημερινά πραγματοποιούν δρομολόγια από τα Καμένα Βούρλα. Ο βυθός μάλιστα είναι ιδιαίτερα πλούσιος, ενώ υπάρχουν ναυάγια τα οποία προσελκύουν τους καταδύτες. Αν είστε τυχεροί, μπορεί να ανταμώσετε και κάποια από τις τέσσερις φώκιες Μονάχους - Μονάχους που έχουν επιλέξει την περιοχή ως "κατοικία" τους.

news247.gr

Ακριβής τοποθέτηση χάρτη της FYROM, 2018, επάνω σε βενετσιάνικο χάρτη του 1237 μ.Χ. Ξύνονταςτον σύγχρονο χάρτη αποκαλύπτονται στα λατινικά: η χώρα της αρχαίας Πελαγονία, η πόλη των Σκοπίων, αλλά και οι Πρέσπες, Μοναστήρι, Γευγελή κ.α. Έτσι αποδεικνύεται ότι 500 χρόνια μετά τον 7ο αι. μ.Χ., οπότε ήρθαν οι Σλάβοι στην περιοχή ζούσαν και μέχρι σήμερα ζουν (!) στα εδάφη της Πελαγονίας και προς βορρά στην Παιονία και Δαρδανία, όπου και τα (σημερινά) Σκόπια. Η Πελαγονία πάντοτε βρισκόταν εκτός των βορείων συνόρων της μοναδικής Μακεδονίας των Ελλήνων. Σημειώνεται πως και η Άνω Μακεδονία περιλάμβανε μόνο τη Βέροια, Έδεσσα, Καστοριά, Πρέσπες και τις περιοχές νοτίως του Καϊμακτσαλάν.                                                

(Τεχνική επεξεργασία χαρτών: Γιώργος Ρωμανός).

Η μη ύπαρξη «Σλαβομακεδονικής» γλώσσας, και κατά συνέπεια «Σλαβομακεδόνων»,είναι θέμα κοινότοπο και εξαντλημένο για όλους τους ανά τον κόσμο έγκυρους γλωσσολόγους, φιλολόγους, αρχαιολόγους, ιστορικούς και μελετητές. Έτσι, το να μιλάμε σήμερα ακόμη γι’ αυτό, θα ήταν ένα αστείο ηλιθίων, αν δεν προϋπήρχανδιαχρονικά: η πολύπλευρη προπαγάνδα, εκτός Ελλάδος, και η εγκληματική διαχείριση του θέματος από πλειάδα Ελλήνων πολιτικών και κομμάτων, τόσο της κομμουνιστικής αριστεράς όσο και της αστικής τάξης.

Σήμερα η ίδια εγκληματική πολιτική ασκείται φανατικά από τον ΣΥΡΙΖΑ, ύπουλα από πολλούς στην αντιπολίτευση, αλλά και από ανθέλληνες του εξωτερικού. Κι όμως το τελειωμένο επιστημονικά θέμα έχει μόνο τρία όλα κι όλα χαρακτηριστικά σημεία: 1. Η αρχαία Μακεδονία είναι Ελλάδα και τίποτε άλλο. 2. Δεν υπάρχουν, από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα, διεθνή έγγραφα ή Συνθήκες οι οποίες να δέχονται τις δήθεν «3 Μακεδονίες», όπως διαδίδουν κάποιοι εντός και εκτός Ελλάδος. 3. Ησημερινή FYROM, η πρώην Γιουγκοσλαβική Βαρντάρτσκα, έκλεψε ωμά επί Τίτο το όνομα της Μακεδονίας των Ελλήνων. Η Βαρντάρτσκα γεωγραφικά βρισκόταν δ  ι  α ι  ώ  ν  ι  α και βρίσκεται ακόμη… στην περιοχή της αρχαίας Δαρδανίας· πολύ πιο βόρεια από τη Μακεδονία-Ελλάδα, βορειότερα ακόμη και από την αρχαία Πελαγονία–περί το σημερινό Μοναστήρι.

Στις 5/2/2018, στον Real FM, ο βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ, και μέχρι πρόσφατα Υπουργός Παιδείας, κ. Ν. Φίλης, εκφράζοντας το κόμμα του, είπε στον δημοσιογράφο κ. Ν. Χατζηνικολάου, πως: «Υπάρχει σλαβομακεδονική γλώσσα, δεν υπάρχει; Τι ανακαλύπτουμε τώρα προβλήματα; Σλαβική-Μακεδονική γλώσσα υπάρχει. Το ελληνικό κράτος το λέει και ο ΟΗΕ και ο ίδιος ο Ευάγγελος Αβέρωφ το 1959 που ήταν υπουργός Εξωτερικών. Το θέμα του ονόματος της γλώσσας ή υπάρχει ή δεν υπάρχει».

Εντυπωσιάζει ο κ. Φίλης, γιατί μη έχοντας επιχειρήματα επικαλείται ως άλλοθι της σημερινής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ τον Ευάγγελο Αβέρωφ! Τον δεξιότερο πολιτικό τηςΜεταπολίτευσης, συγγραφέα του γνωστού «Φωτιά και Τσεκούρι», όπου καταγγέλλει«τον συμμοριτοπόλεμο» (αυτολεξεί), και όλα όσα έκαναν στη διάρκειά του οι ιδεολογικοί σύντροφοι του κ. Φίλη, εναντίον της Ελλάδος. Αλλά, εάν πράγματι (;) ο Ευάγγελος Αβέρωφ αναγνώρισε κακώς τα δήθεν «Σλαβομακεδονικά», γιατί αυτό επιτρέπει σήμερα στον «αριστερό» ΣΥΡΙΖΑ να αγωνίζεται στην πρώτη γραμμή του υπερ-καπιταλισμού, προκειμένου τα Σκόπια να γίνουν μέλος του ΝΑΤΟ, με ταυτόχρονη προδοσία-παράδοση του ονόματος της μοναδικής Μακεδονίας των Ελλήνων;

Η ελληνική γλώσσα της Μακεδονίας των Φιλίππου και Μεγάλου Αλεξάνδρου

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι που αποτελεί ιδεοληψία ανθρώπων δόλιων ή απληροφόρητων: γλώσσα μακεδονική δεν υπήρξε ποτέ. Αυτό που υπήρξε ήταν ηελληνική Αττική διάλεκτος στην οποία έγραφαν και μιλούσαν στη Μακεδονία ο λαός της, ο Φίλιππος, ο Μέγας Αλέξανδρος, όπως και οι υπόλοιποι Έλληνες. Στη βορειοδυτική Ελλάδα και σε άλλα σημεία της, εντοπίζονται δωρικά γλωσσικά στοιχεία, όπως και ιωνικά, πράγμα που συμβαίνει και στην υπόλοιπη Ελλάδα, τόσο τη νησιωτική όσο και στις αποικίες της. Ωστόσο, να το επαναλάβω, η προφορική και γραπτή γλώσσα ήταν η Αττική διάλεκτος που ήταν η γλώσσα των Ελλήνων.

Στην Αττική διάλεκτο σώζεται πλήθος επιγραφών από τη Μακεδονία σε γλωσσικά ευρήματα παγκόσμιας σημασίας, πέραν των άλλων ευρημάτων σε Βεργίνα, Δίο, Αμφίπολη, κ. α. Είναι γνωστό, ότι ο Ευριπίδης, ο Αγάθων και άλλοι Αθηναίοι συγγραφείς και ποιητές έζησαν στη Μακεδονία, συνέθεσαν και παρουσίασαν εκεί τα έργα τους. Αυτό θα ήταν αδύνατον να συμβεί, εάν στη Μακεδονία ο βασιλιάς, η αυλή του, και ο λαός δεν μιλούσαν ελληνικά.

Κατά τη μακραίωνη ύπαρξη της ελληνικής γλώσσας, τουλάχιστον… από την Πρωτοελληνική (3.000 π.Χ.) και μετά, αναπτύχθηκαν διάλεκτοι, όπως η Αιολική, ηΑρκαδοκυπριακή, η Αττική-Ιωνική, η Δωρική. Όλες αυτές οι διάλεκτοι αποτελούν κλαριά του ίδιου δέντρου, της ίδιας γλώσσας, της ελληνικής.

Το ίδιο συνέβη και με τη Νέα ελληνική γλώσσα. Από το 12ο-13ο αι. μ. Χ. και εφεξής αναπτύσσονται οι 6 μεγάλες γεωγραφικές διάλεκτοι του ελληνισμού: Καππαδοκική, Κρητική, Κυπριακή, Ποντιακή, η δέσμη των βόρειων διαλέκτων, και η δέσμη των νότιων διαλέκτων. Σε αυτές αναπτύσσονται ιδιώματα και ντοπιολαλιές.

Η διαφορά μεταξύ διαλέκτου και γλώσσας είναι παγκόσμια γνωστή. Είναι σαν να λέμε σήμερα, πως επειδή οι Αθηναίοι λένε «και» ή «τι κάνεις;» και οι Κρητικοί «τσε» ή «ίντα κάνεις;», ότι οι Κρητικοί μιλάνε άλλη γλώσσα. Συμπερασματικά, όλοι οι Έλληνες διαχρονικά μιλούν και γράφουν μία γλώσσα, την ελληνική, ενώχρησιμοποιούν διαλέκτους, ιδιώματα, ντοπιολαλιές, όλες κοινά κατανοητές.

Για το ότι η προφορική και γραπτή γλώσσα στην αρχαία Μακεδονία ήταν η Αττική ελληνική υπάρχουν αδιαμφισβήτητα στοιχεία και τεράστια βιβλιογραφία διεθνής και ελληνική στην οποία θα αναφερθώ λεπτομερώς στη συνέχεια.

Είναι γνωστό, ότι από την αρχή του 19ου αι., ξέσπασαν εθνικές αντιπαραθέσεις στη Βαλκανική. Ιδιαίτερα μετά τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου (3 Μαρτίου 1878, ν.ημ.) η βουλγαρική προπαγάνδα γίνεται επιθετική και έχει δύο στόχους. Ο πρώτοςείναι το να διαχωρίσει τους αρχαίους ιδιωματισμούς στη Μακεδονία από την ελληνική γλώσσα, και μετά να τους ορίσει ως δήθεν γλώσσα «άγνωστης» προέλευσης: έτσι μόνον θα μπορούσε να χαρακτηρίσει σαν «μη ελληνικό» και το αρχαίο «φύλο» που τους χρησιμοποιούσε. Ο δεύτερος στόχος ήταν να αποκτήσουνυπόσταση –σε δήθεν αρχαία «μακεδονικά» εδάφη (τα εκτός! αρχαίας Μακεδονίας)–οι ξενόφερτοι, τον 6-7ο μ.Χ.αι., Σλάβοι ο οποίοι όμως μιλούσαν τη δική τουςσλαβική γλώσσα.

Τη βουλγαρική στρατηγική αποδέχτηκαν με φανατισμό αργότερα (1921-1949) οι Έλληνες κομμουνιστές, και οι Σλάβοι του Τίτο, (1941-1944). Αλλά, με την πάροδο του χρόνου, παγκόσμιας σημασίας αρχαιολογικές ανακαλύψεις σε όλη την Μακεδονία και χαράγματα τα οποία ήταν ΟΛΑ στην ελληνική γλώσσα ανέτρεψαν απολύτως την προπαγάνδα και πολεμική Βουλγάρων, Σλάβων και Ελλήνων κομμουνιστών.

Πρόσφατα μάλιστα –από το 2003 μέχρι και σήμερα!–, είχαμε νέα παγκόσμιας αξίας αρχαιολογικά ευρήματα, από την αρχαία Μεθώνη, ισχυρή πόλη-λιμάνι της Πιερίας, δηλαδή από την καρδιά της αρχαίας Μακεδονίας. Εκεί, ο έφορος αρχαιοτήτων κ. Μάνθος Μπέσιος και οι συνεργάτες του έφεραν στο φως 191 ενεπίγραφα αγγεία της ύστερης γεωμετρικής και αρχαϊκής εποχής τα οποία φέρουν επιγραφές, εμπορικά σύμβολα και χαράγματα, και συγκροτούν μια ιδιαίτερη κατηγορία της οποίας η σημασία για την έρευνα στις κλασικές σπουδές είναι ανυπολόγιστη. Σε όλα τα θραύσματα, και σε εκείνα από σκύφους ποτού (πήλινα ποτήρια με δύο λαβές), είναι χαραγμένα ονόματα και λέξεις ελληνικές σε αλφάβητο ελληνικό, στη Δωρική διάλεκτο της ΒΔ Ελλάδος. Κορυφαίο εύρημα-χάραγμα είναι το γνωστό ως ποτήρι του Ακέσανδρου, το οποίο γράφει: «…Ακεσάνδρου εμί ποτέριον […] όμμ- ή χρεμ]άτον στερήσ[ετ]αι». Δηλαδή: «είμαι το ποτήρι του Ακεσάνδρου κι (όποιος με πάρει) θα χάσει τα μάτια του (ή τα χρήματά του). Η φράση είναι γραμμένη σε ιαμβικό ρυθμό. Παρόμοιες επιγραφές υπάρχουν και σε άλλα ποτήρια: «…Αντεκύδου εμί…» Είμαι του Αντεκύδη, Είμαι του Ξενι-, Είμαι του Επιγε-, Είμαι του Φιλίωνα, κ.λπ.

Μέχρι αυτή την ανακάλυψη, η Μακεδονία, αρχαιολογικά ήταν αναπόσπαστο κομμάτι του ενιαίου, ελληνικού, αιγαιακού χώρου ήδη από την περίοδο της Εποχής του Σιδήρου (1.050-700 π.Χ.) και την Αρχαϊκή περίοδο (700-580 π.Χ.). Όμως χάρησε αυτά τα νέα ευρήματα γραφής, τα οποία χρονολογούνται από το 730 π.Χ.,δηλαδή, 2.748!!! χρόνια από σήμερα, η γλωσσική ιστορία των Μακεδόνωνμετατέθηκε 80 ολόκληρα χρόνια νωρίτερα. Άρα πολύ πριν από τον αθηναϊκό αποικισμό της Μακεδονίας. Κι αυτό σημαίνει ότι στη Μακεδονία του 730 π. Χ. μιλούσαν και έγραφαν ελληνικά πριν καν έρθουν οι Αθηναίοι!

Την ίδια Δωρική διάλεκτο της ΒΔ Ελλάδος αναδεικνύουν και οι πρόσφατες διεθνείς μελέτες, του Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας, (ΚΕΓ) το οποίο αξιοποίησε κάθε σχετική μαρτυρία των ερευνητών: όπως τον περίφημο «κατάδεσμο» τηςΠέλλας (4ος αι.π.Χ.), αλλά και άλλες μακεδονικές επιγραφές γραμμένες στην Αττική ή Αττικοϊωνική κοινή. Δηλαδή, όλες στην ελληνική γλώσσα που μιλούσε το Κοινόν των Ελλήνων.

Για όλα αυτά έχουν πραγματοποιηθεί από το ΚΕΓ τέσσερα διεθνή επιστημονικά συνέδρια και εκδοθεί ισάριθμοι τόμοι: (α) Τζιφόπουλος. Γ. επιμ., 2012. Μεθώνη Πιερίας Ι: Επιγραφές, χαράγματα και εμπορικά σύμβολα στη γεωμετρική και αρχαϊκή κεραμική από το ‘Υπόγειο’ της Μεθώνης Πιερίας στη Μακεδονία. (β) Γιαννάκης Γ. Κ., επιμ. 2012. Αρχαία Μακεδονία: Γλώσσα, ιστορία, πολιτισμός. Θεσσαλονίκη  (τετράγλωσσος συλλογικός τόμος (αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά και ελληνικά). (γ)Γιαννάκης Γ. Κ., επιμ. 2015. Ο γλωσσικός χάρτης της Κεντρικής και Βόρειας Ελλάδος κατά την αρχαιότητα. Επιστημονική επιμέλεια Γεώργιος K. Γιαννάκης. Και (δ)Giannakis, Georgios, Emilio Crespo & Panagiotis Filos, eds. 2017. Studies in Ancient Greek Dialects: From Central Greece to the Black Sea.    [Trends in Classics – Supplementary Volumes 49]  Berlin: de Gruyter.

Εκτός αυτών των τεσσάρων τόμων παραθέτω, εντελώς δειγματοληπτικά στιςυποσημειώσεις του παρόντος, αδιαμφισβήτητα στοιχεία και πηγές στο Διαδίκτυο,προσβάσιμες στον καθένα.

Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει στο ξεχωριστό έργο: Ο γλωσσικός χάρτης της Κεντρικής και Βόρειας Ελλάδος κατά την αρχαιότητα. Επιστημονική επιμέλεια Γεώργιος K. Γιαννάκης, Καθηγητής Γλωσσολογίας στο Α.Π.Θ. Φιλολογική επιμέλειαΜαρία Αραποπούλου, Θεσσαλονίκη, 2015. Το έργο αυτό χρηματοδoτήθηκε από το Υπουργείο Παιδείας το 2011, επί υπουργίας της κ. Άννας Διαμαντοπούλου και εκπονήθηκε από το Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας. Μία από τις διεθνείς αυθεντίες πουγράφουν στο αναφερόμενο έργο, είναι και ο επιφανής καθηγητής Julián Méndez Dosuna, του Πανεπιστημίου της Salamanca. Τον επιλέγω γιατί η εισήγησή του εκφράζει το σύνολο των ειδικών και ξεκαθαρίζει απολύτως το ζήτημα: «…αρχική κοιτίδα-πατρίδα των Μακεδόνων[…] η καρδιά του βασιλείου τους αποτελούσε η λεγόμενη Κάτω Μακεδονία, η παράκτια πεδιάδα γύρω από τον Θερμαϊκό κόλποπου υδροδοτούνταν από τον Αξιό και τον Αλιάκμονα και περιέκλειε την Πιερία και τη Βοττιαία μεταξύ Θεσσαλίας στον νότο και Παιονίας στον βορρά. […] Κατά τη βασιλεία του Φιλίππου Β΄ (359–336 π.Χ.) η Μακεδονία έγινε η ηγέτιδα δύναμη της Ελλάδας. Ο Φίλιππος κατέκτησε ευρύτατες περιοχές της Παιονίας και της Θράκης…» κ.λπ.

Έτσι, γίνεται σαφές ότι οι εκτός! Μακεδονίας περιοχές, βόρεια από αυτήν: Πελαγονία, (Μοναστήρι), Παιονία, Δαρδανία (όπου και τα σημερινά Σκόπια) κ. ά. κατακτήθηκαν και προσαρτήθηκαν στο βασίλειο της Μακεδονίας. Φυσικά, εκείνη την εποχή κατοικούνταν από Πελαγόνιους, Παίονες, Δάρδανους κ.ά. οι οποίοι, φυσικά… δεν έχουν ΚΑΜΙΑ σχέση με τους Σλάβους οι οποίοι μετανάστευσαν σε αυτές τις περιοχές τον 6ο-7ο αι. μ.Χ.

Ο Julián Méndez Dosuna βεβαιώνει ακόμη, ότι: «Η συντριπτική πλειοψηφία των Μακεδόνων έφερε ελληνικά ονόματα: Φίλιππος, Αλέξανδρος, Περδίκκας, Αμύντας, Αρχέλαος, Κλεοπάτρα, Πτολεμαίος, Άδυμος. Ελληνικά ήταν και τα ονόματα των μηνών του μακεδονικού ημερολογίου (Δίος, Απελλαίος, Ξανδικός, Πάναμος κλπ.). Ακόμη: Οι Μακεδόνες λάτρευαν τους θεούς του Ολύμπου. Ολόκληρος ο πολιτισμός είναι ελληνικός: από την πολεοδομία και την κατοικία, τα ιερά και τους τάφους μέχρι την υλική παραγωγή γενικότερα, στα ήθη, τον τρόπο ζωής και τις πεποιθήσεις που μπορούν να συσχετιστούν με αυτά τα μνημεία. Στις θρησκευτικές πρακτικές και τα ταφικά έθιμα, ξαναβρίσκουμε θεμελιώδη στοιχεία του ελληνικού πολιτισμού, που η αρχαιολογία έχει φέρει στο φως από πολύ παλιά σε ό,τι αφορά στον κόσμο των πόλεων-κρατών.» (Σημ. Φυσικά οι Μακεδόνες αγωνίζονταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες όπου συμμετείχαν ΜΟΝΟ Έλληνες.)

Τι είναι σήμερα, 2.748 ολόκληρα χρόνια μετά την προφορική και γραπτήελληνική γλώσσα στην αρχαία Μακεδονία, η δήθεν «Σλαβομακεδονική»;

Ο κ. Γεώργιος Μπαμπινιώτης, αναφέρει, ότι: «ο μεγάλος Ιταλός ινδοευρωπαϊστής γλωσσολόγος Vittore Pisani (Il Macedonico, περιοδικό Paideia 12, 1957, σ. 250) γράφει: «πράγματι ο όρος ‘‘μακεδονική γλώσσα’’ [εννοεί τη γλώσσα των Σκοπίων] είναι προϊόν πολιτικής ουσιαστικά προέλευσης». Ο δε ειδικός σλαβιστής γλωσσολόγος, ο Γάλλος Αndré Vaillant (Le probleme du Slave Macédonien,περιοδικό Bulletin de la Societé de Linguistique de Paris 39, 1938, σ. 205), τονίζει ότι «το όνομα Bulgari είναι στην πραγματικότητα η εθνική ονομασία των Σλάβων τής ‘‘Μακεδονίας’’, πράγμα που δείχνει πως (οι Σλάβοι τής περιοχής αυτής) υιοθέτησαν το όνομα Βούλγαροι που τους έδωσαν οι Σέρβοι».

Τεράστιας αποδεικτικής σημασίας γεγονός αποτελούν και οι συνεχείς διωγμοί των Ελλήνων Βλάχων, Σαρακατσάνων κ.ά., οι οποίοι κατοικούσαν στη νότιο Σερβία, Βουλγαρία και τις εγγύς περιοχές πριν, κατά, και μετά τον Α΄ Π. Πόλεμο. Κι αυτό γιατί οι Σέρβοι εφάρμοσαν βίαιο εκσερβισμό και οι Βούλγαροι βίαιο εκβουλγαρισμό.

Λόγω της παγκόσμιας αξίας-σημασίας της Μακεδονίας, του Φιλίππου, και του Μεγάλου Αλεξάνδρου, οι συνεργοί σε αυτή την μοναδική απάτη στα παγκόσμια χρονικά, σε επίπεδο ιστορίας, γλώσσας, και εθνωνύμου τολμούν να μιλούν και για δήθεν σύγχρονη «Σλαβομακεδονική» γλώσσα και άρα για «Σλαβομακεδόνες». Όμωςαυτή η ανύπαρκτη γλώσσα, ήταν αρχικά ένα καταναγκαστικό προφορικό! τοπικό ιδίωμα από σκόρπιες παραφθαρμένες λέξεις Βουλγαρικές και Σερβικές, το οποίο χρησιμοποιούσαν κάτοικοι των παραμεθόριων περιοχών Ελλάδος, Γιουγκοσλαβίας, Βουλγαρίας. Και το χρησιμοποιούσαν είτε γιατί ήταν βουλγαρόφιλοι είτε γιατί προσπαθούσαν να σώσουν τις ζωές και τις περιουσίες τους και να επιζήσουν των σφαγών (1903-1912-1913-1914-1940-1944-1949) από τους διαρκώς επιτιθέμενους σφαγείς τους. Τους Βούλγαρους Κομιτατζήδες και τους Γιουγκο(Σλάβους), ειδικά της ΣΝΟΦ: «Σλαβομακεδονικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο (1943), και ΝΟΦ (1945) με έδρα τα Σκόπια. Οι δύο αυτές αιμοσταγείς σλαβικές οργανώσεις επανδρώνονταναπό σλαβικά στελέχη του Κ.Κ. Ελλάδος, και πραγματοποιούσαν κοινές επιχειρήσεις εναντίον της Ελλάδος μαζί με Έλληνες κομμουνιστές, κατά τον Ανταρτοπόλεμο 1944-1949. Ειδικότερα, το ΚΚΕ ζητούσε λυσσαλέα με συνεχή ψηφίσματα από το 1921 μέχρι το 1949, όταν ήδη είχε στρέψει τα όπλα του εναντίον της χώρας του, την απόσχιση της Μακεδονίας από την Ελλάδα, και τη δημιουργία «ανεξάρτητου κομμουνιστικού ‘‘Μακεδονικού’’ κράτους», με ξεχωριστό ομώνυμοέθνος, γλώσσα, λαό. Συμφωνώντας σε αυτό με τους Βουλγάρους και τους Σλάβους κομμουνιστές.

Ο κ. Γ. Μπαμπινιώτης λέει, ότι ανάλογα παραμεθόρια ιδιώματα και όχι γλώσσεςχρησιμοποιούνται «ανέκαθεν και παγκοσμίως από μερικές συνοριακές ομάδες τού πληθυσμού πλείστων χωρών.» Όμως, «αυτή η (αποκλειστικά προφορική) διάλεκτος δεν εκσερβίστηκε (αντίθετα από τη Βουλγαρική των Σκοπίων), και επομένως τα ‘‘Σλαβομακεδόνικα’’ δεν ταυτίζονται με τη Σερβοβουλγαρική των Σκοπίων.»

Έτσι, τα δήθεν «Σλαβομακεδονικά» δεν είναι καν η Σερβοβουλγαρική μεικτή γλώσσα των Σκοπίων που κατασκεύασε ο Λαζάρ Κολισέφσκι και οι συνεργάτες του, το 1944, αναμειγνύοντας σερβικά στοιχεία στη βουλγαρική γλώσσα. ΗΓιουγκοσλαβική πολιτική εναντίον της Ελλάδος ήταν ένα αντίγραφο των ιδεών τωνΒούλγαρων Κομιτατζήδων του ΕΜΑΟ, 1870-1885, οι οποίοι στη συνέχεια θα κατέσφαζαν ελληνικούς πληθυσμούς. Η πλαστή βουλγαρική «Μακεδονία του Πιρίν»,και η ψευτοεπανάσταση του Ίλιντεντ, του 1903, όπως έχω αναφέρει, ξεκίνησαν το 1847 με τους εθνολογικούς (και ΟΧΙ γεωγραφικούς) χάρτες του Βουλγαρόφιλου Γάλλου, Αμί Μπουέ, το όνομα του οποίου τιμάται σε δρόμους της Σόφιας και της Βάρνας.

Ο Κολισέφσκι έχει καταγραφεί μέχρι σήμερα από την προπαγάνδα του Κροάτη δικτάτορα Τίτο, ως: «πρωθυπουργός της σοσιαλιστικής δημοκρατίας της ‘‘Μακεδονίας’’», η οποία ήταν «μέλος της Δημοκρατικής Ομοσπονδίας της Γιουγκοσλαβίας.» Και παρουσιάζεται ιστορικά, ως «ο πιο ισχυρός άνθρωπος στησοσιαλιστική ‘‘Μακεδονία’’ και ένας από τους ισχυρότερους στη Γιουγκοσλαβία.» Για τη «δράση…» του στον Β΄ Π. Πόλεμο του απονεμήθηκε το παράσημο του «ήρωα της Γιουγκοσλαβίας» και πολλά άλλα μετάλλια. Όταν ο Τίτο αρρώστησε το 1980, άφησε στη θέση του τον Κολισέφσκι, και όταν ο Τίτο πέθανε, 4 /5/1980, ο Κολισέφσκι έγινε πρόεδρος –μόνο για 10 μέρες! Αμέσως μετά ανέλαβε πρόεδρος ο Σβιγετίν Μιγιάτοβιτς. Πολλοί τότε απόρησαν: «γιατί ο υπ’ αριθμόν ένα ήρωας τους αντιναζιστικού και αντιφασιστικού αγώνα, ο Κολισέφσκι, δεν παρέμεινε πρόεδρος.»«Το Ψέμα έχει κοντά πόδια και το προλαβαίνει η Αλήθεια», λέει ο λαός. Έτσι, με την πάροδο του χρόνου μαθεύτηκε ποιος ήταν ο Κολισέφσκι. Το μαρτυρούσαν οι πράξεις του, τα γεγονότα:

Το 1941 οι Βούλγαροι είχαν κατακτήσει τη Σερβία μαζί με του Γερμανούς Ναζί. Τότε, ο Κολισέφσκι, σε ηλικία 27 ετών, ήταν γραμματέας της τοπικής επιτροπής του Κ.Κ.Γιουγκοσλαβίας, στη Βαρντάρ Μπανόβινα, τη γνωστή Βαρντάρτσκα, δηλαδή στο σημερινό κρατίδιο των Σκοπίων. Στο τέλος του ίδιου χρόνου ο Κολισέφσκιστρατεύτηκε με τους γιουγκοσλάβους αντάρτες για να πολεμήσει εναντίον των Βουλγάρων. Όμως συνελήφθη και καταδικάστηκε σε θάνατο από βουλγαρικό στρατοδικείο. Αμέσως ο Κολισέφσκι έγραψε γράμμα προς τους στρατοδίκες του, όπου υποστήριξε ότι είναι: «…γιος Βουλγάρων γονέων οι οποίοι πάντα ένιωθαν και νιώθουν Βούλγαροι και, παρά την τρομερή σκλαβιά (!!!), έχει διατηρήσει τον βουλγάρικο τρόπο ζωής, τη γλώσσα και τα ήθη». Έτσι, η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια φυλάκιση. Στα τέλη του 1944, ο Κολισέφσκι ελευθερώθηκε από τη νέα βουλγαρική κυβέρνηση, και γρήγορα έγινε πρόεδρος του Κ.Κ. της «σοσιαλιστικής δημοκρατίας της ‘‘Μακεδονίας’’», και του τοπικού παραρτήματος του Κ. Κ. Γιουγκοσλαβίας.

Αυτός είναι ο Βούλγαρος, καθ’ ομολογία του, ο οποίος αργότερα εκτός από τους Βουλγάρους συνεργάστηκε στενά με τον Τίτο, και με εντολές του κατασκεύασε την πλαστή «Σλαβομακεδονική» γλώσσα. Στόχος τους η επέκταση της Γιουγκοσλαβίας με την κατάκτηση της «Μακεδονίας του Αιγαίου», την οποία είχε διακηρύξει ο Τίτο σε ομιλία του στα Σκόπια, στις 11/10/1945.

Ο κ. Γ. Μπαμπινιώτης γράφει, ότι: «Οι Σκοπιανοί έδωσαν σε αυτή τη γλώσσα, τη Σερβοβουλγαρική, την παραπλανητική και ψευδώνυμη ονομασία ‘‘Μακεδονική’’ (!), για να αποφύγουν τις βουλγαρικές διεκδικήσεις και να αποκρύψουν μαζί τη βουλγαρική προέλευση τής γλώσσας τους. Περαιτέρω, για να ιδιοποιηθούν με τον τρόπο αυτόν μιαν ονομασία (Μακεδονική) που τους προσέδιδε κύρος και ιστορικό βάθος (μέσω τής πλαστής ταύτισής τους με το ένδοξο και παγκοσμίως γνωστό όνομα τής Μακεδονίας τού Μ. Αλεξάνδρου.)»

Η προσβάσιμη σε όλους ηλεκτρονική βιβλιογραφία, για το ποιοι είναι οι Σέρβοι αναφέρει, ότι η Σερβία ΔΕΝ είχε πάντοτε το ίδιο εθνώνυμο, μιας και ιστορικά καταγράφεται και ως «Ράσκα»: Σερβικά Κυριλλικά: Рашка, Λατινικά: Rascia: «Οι Σέρβοι», βάσει διεθνών πηγών: «είναι σλαβικό φύλο με θολή εθνωνυμική καταγωγή-προέλευση, που τον 6ο αι.μ.Χ. βρισκόταν κατά πλειονότητα στα εδάφη της σημερινής Πολωνίας. Μέχρι τον 7ο αι. μ.Χ. έφτασαν στα Βαλκάνια, υπό τηγενικόλογη επωνυμία ‘‘Σλάβοι’’, όπου αναμίχθηκαν και αφομοιώθηκαν από Ελληνικούς πληθυσμούς της Ιλλυρία, της Θράκης, και βορειότερα, με τους Δάκες τηςΡουμανίας. Αυτούς που οι Έλληνες τους αποκαλούσαν Γέτες, και ήταν μια ομάδα θρακικών φυλών των περιοχών του Κάτω Δούναβη, στη σημερινή βόρεια Βουλγαρία, και τη νότια Ρουμανία. Εκτός αυτών, οι κατόπιν ονομαζόμενοι Σέρβοι, αναμίχθηκαν με Ρωμαίους και με Κέλτες.»

Με αυτή την πολύ σύντομη εθνολογική περιγραφή γίνεται κατανοητή και η πανσπερμία των γλωσσικών επιρροών σε ρίζες, θέματα και καταλήξεις στη γλώσσα των Σέρβων, και μετέπειτα Γιουγκοσλάβων. Χρειάζεται να πούμε ότι αυτή η γλώσσα καταφανώς… δεν είναι η …Αττική ελληνική γλώσσα του Φιλίππου, του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των υπόλοιπων Ελλήνων;

Έτσι, η ψευδώνυμη «Σλαβική-Μακεδονική γλώσσα» των Σκοπίων αποδεικνύεταιαπολύτως πλαστή. Γιατί οι αμόρφωτοι γλωσσολογικά Βούλγαροι, και οι Σλάβοι κομμουνιστές που την δημιούργησαν ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΑΝ και δεν υπολόγισαν, ότι «γλώσσα μακεδονική» δεν υπήρξε ποτέ, ούτε στην αρχαιότητα ούτε στη σύγχρονη Ελλάδα. Όμως, χωρίς γλώσσα, ΔΕΝ υπάρχουν ούτε οι δήθεν«Σλαβομακεδόνες», και έτσι ούτε η πλαστή χώρα τους.

Πέραν των ευκαιριακών γεωπολιτικών παιχνιδιών τίθενται τα εξής θεμελιώδηζητήματα: Οι ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα και οι άλλες 130 περίπου χώρες που έχουν αναγνωρίσει τα Σκόπια, ως δήθεν «Μακεδονία», συνεργούν σε μία πρωτοφανή πλαστογράφηση Ιστορίας, γλώσσας και εθνότητας, και σε ένα παγκόσμιας σημασίας γλωσσικό και εθνοτικό έγκλημα. Γιατί του λοιπού θα μπορούν να δημιουργούνται σε όλη τη γη πλαστά έθνη, γλώσσες, χώρες. Ειδικότερα, εάν αυτή η πλαστογραφία αναγνωριστεί με 151 σκουριασμένα καρφιά-ψήφους Ελλήνων βουλευτών στο φέρετρο της ακόμη ζωντανής Μακεδονίας. Αυτό ποτέ δεν θα το αποδεχτεί ο ελληνισμός απανταχού της γης. Και θα το ανατρέψει στο μέλλον πάση θυσία. Το απέδειξαν τα γιγαντιαία συλλαλητήρια. Η παγκόσμια ιστορία της Μακεδονίας και του μεγάλου Αλεξάνδρου δεν πλαστογραφείται, τα αδιάψευστα αρχαία ευρήματα δεν παραχαράζονται, και η μοναδική ελληνική γλώσσα δεν μπορεί να κλαπεί ούτε κατ’ όνομα.

Είναι καιρός άμεσα να αποκατασταθεί το καταρρακωμένο παγκοσμίως Διεθνές Δίκαιο. Έτσι όσοι μιλούν σήμερα το Σερβοβουλγαρικό ιδίωμά τους να δεχτούν το αυταπόδεικτο. Ότι και γλωσσικά είναι Σερβοβούλγαροι. Και αφού το κράτος των Σκοπίων, κατοικείται κατά πλειονότητα από Σλάβους και Αλβανούς, μία καθαρά εθνοτική ονομασία θα ήταν «Σλαβοαλβανική δημοκρατία». Ή, οποιαδήποτε άλλη επιλέξουν οι ίδιοι. Αρκεί να σταματήσουν να πλαστογραφούν γλώσσα, εθνότητα και να κλέβουν το όνομα και την ιστορία της Μακεδονίας η οποία είναι Ελλάδα και μόνο Ελλάδα.

Γιώργος Ρωμανός

ΠΗΓΗ: INTERNATIONAL HELLENIC ASSOCIATIONS

Εκλογικά συμβάντα 1843 στο χωριό Κλωνί του Δήμου Σπερχειάδος Φθιώτιδος

Το 1843, έγινε η προκήρυξη των συνταγματικών εκλογών με Νόμο που ψηφίστηκε επί Ιω. Καποδίστρια το 1829. Οι πρώτες επίσημες εκλογές στην μετά επαναστατημένη Ελλάδα. Σε αυτές τις εκλογές, δικαίωμα ψήφου είχαν όλοι οι άρρενες πολίτες (εκλογείς) από 25 ετών και άνω. Σύμφωνα με τον παραπάνω Νόμο του 1829, οι εκλογείς των πόλεων και χωριών, έπρεπε πρώτα να εκλέξουν τους εκλέκτορες τους . Οι εκλέκτορες με την σειρά τους θα έπαιρναν μέρος στην τοπική Γενική Συνέλευση, προκειμένου να εκλεγούν οι πληρεξούσιοι, με σκοπό να μετάσχουν στην Εθνική Γενική Συνέλευση για την σύνταξη του παραχωρηθέντος συντάγματος.

Την πληρεξουσιότητα στην επαρχία του Πατραζικίου ή Ν. Πατρών σήμερα Φθιώτιδος την διεκδίκησαν δύο ομάδες: Ε. Κοντογιάννης , Γ Αινιάν, και Δ. Χατζίσκος και Χ. Ζωγραφίδης.

Στο Κλωνί του Δήμου Σπερχειάδος, 31 κάτοικοι οι οποίοι είχαν δικαίωμα ψήφου, στις 26 του μηνός Σεπτεμβρίου του 1843, ημέρα Κυριακή και ώρα 10 π.μ. συνήλθαν, υπό την προεδρία του παρέδρου του χωριού Χρήστου Φαρμάκη, στην εκκλησία του χωριού “Άγιος Νικόλαος”, προκειμένου μετά την λειτουργία παρουσία του ιερέως, Παπά Νικόλαος Παπά Ιωάννου, να συνταχθεί ο ονομαστικός κατάλογος των εκλογέων και να δώσουν τον όρκο τους, οποίος έχει:

“Εν ονόματι της παναγίας και αδιαιρέτου τριάδος ορκίζομαι ενώπιον του θυσιαστηρίου τούτου ης αληθείας να μην δώσω την ψήφον μου, ούτε διά φιλίαν, ούτε διά μίσους, ούτε διά φόβον ζημίας, ούτε δι’ ελπίδαν προσωπικού κέρδους, αλλά κατά την συνείδησίν μου, και χωρίς καμμίαν προσωποληψίαν”

Αμέσως μετά οι συγκεντρωθέντες εξέλεξαν επιτροπή της συνάθροισης, από τους γεροντότερους, πέντε μέλη οι: “..Αθανάσιος παπά Γεωργίου, Γεώργιος Καραγιαννόπουλος, Αθανάσιος λούρπας, Ν. Γαρουφφαλής, και Κώστας Καραγκούνης. Η εκλεγείσα επιτροπή των πέντε, σύμφωνα με το νόμο, παρουσία του προεδρεύοντος παρέδρου και του ιερέως, συνέταξαν τον κατάλογο των υποψηφίων προς ψηφοφορία. “Οι Κ.Κ: Αναγνώστης Παπά Νικολάου1, Γεώργιος Καραγιανόπουλος, Κώστας Καραγκούνης, και Γ. Φαρμάκης.

Μετά τούτο έγεινεν έναρξης της εκλογής ψηφοφορημένου ενός εκάστου των υποψηφίων κατ’ ιδίαν. εκ του αποτελέσματος της εκλογής εξελέχθη, ότι

ο Γ. Φαρμάκης έλαβε ψήφους 17 υπέρ και κατά 14

ο Κ καραγκούνης έλαβε ψήφους υπέρ 19 και κατά δώδεκα

ο Γ Καραγιαννόπουλος υπέρ είκοσι και κατά ένδεκα

ο Αναγν΄στης Παπά Νικολάου υπέρ τριάκοντα ένα κατά ουδένα.

Ώστε ο Αναγνώστης Παπά Νικολάου λαβών την πλειονοψηφίαν εξελέχθη εκλογεύς της κοινότητος του χωρίου Κλώνί

Εγένετο εν Κλωνί 26 Σεπτεμβρίου 1843

Ο προεδρεύων την συνέλευσιν Ο Ιερεύς

πάρεδρος Χ,. Φαρμάκης Παπά Νικόλαος Παπά Ιωάννου

Τα πέντε μέλη

Αθανάσιοςπαπά Γεωργίου,

Γεώργιος Καραγιαννόπουλος,

Αθανάσιος λούρπας,

Ν. Γαρουφφαλής,

Κώστας Καραγκούνης

Αντίγραφον απαράλλαχτον τω πρωτοτύπω

Αγά την 12 8βρίου 1843

Ο Δήμαρχος Σπερχειάδος

Τ. Σ. γ. Ζουλούμης

Σημ:Με τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα της έρευνάς μας, προκύπτει ότι στο χωριό Κλωνί, έγινε μια ψηφοφορία, χωρίς διαφωνίες και με το σύνολο των 31 εκλογέων του.

Δείτε τον πρωτότυπο κατάλογο εκλογέων:

Κλικ στην εικόνα γιά μεγέθυνση

Η επίσκεψη του Καρόλου στην Ελλάδα που ξεκίνησε το μεσημέρι της Τετάρτης είναι η δεύτερη επίσημη επίσκεψη του πρίγκιπα στη χώρα μας και η πολλοστή ιδιωτική. 

Και όπως λέγεται είναι ο ίδιος που πίεσε για να γίνει αυτή η τωρινή πρόσκληση, αποδεικνύοντας ότι ο ίδιος είναι το μέλος της βασιλικής οικογένειας της Βρετανίας που έχει αποφασίσει να σπάσει το άτυπο... εμπάργκο επισκέψεων Βρετανών γαλαζοαίματων στη χώρα μας. 

Η βασίλισσα Ελισάβετ και ο πρίγκιπας Φίλιππος έχουν επισκεφθεί πάνω από 200 χώρες και όλες τις χώρες της ΕΕ. Εκτός από μια. Την Ελλάδα. Σε όλα αυτά τα 66 χρόνια της ηγεμονίας τους δεν επισκέφθηκαν ούτε για ένα... απόγευμα την Ελλάδα. Αν αναλογιστεί κανείς ότι ο πρίγκιπας Φίλιππος γεννήθηκε στην Ελλάδα, ο παππούς του ήταν ο βασιλιάς Γεώργιος Α' και ο τίτλος που είχε μέχρι να γίνει δούκας του Εδιμβούργου ήταν πρίγκιπας της Ελλάδας και της Δανίας, δημιουργούνται ακόμη πιο έντονες απορίες για τους λόγους για τους οποίους δεν επισκέφθηκαν ποτέ τη χώρα μας. Μίσος, απέχθεια; Ναι, ίσως ο πρίγκιπας Φίλιππος δεν έχει και τις καλύτερες αναμνήσεις από την Ελλάδα και την ελληνική οικογένειά του. 

Η βασίλισσα Ελισάβετ σίγουρα αισθάνεται αποστροφή για μια χώρα που έδιωξε τους βασιλιάδες της και μάλιστα καταδίκασε σε θάνατο έναν πρίγκιπά της. Τον πρίγκιπα Ανδρέα, πατέρα του πρίγκιπα Φίλιππου (η απόφαση δεν εκτελέσθηκε ποτέ αλλά εκδιώχθηκε από τη χώρα). 

Σίγουρα, το γεγονός ότι η πατέρας του είχε καταδικαστεί σε θάνατο στη χώρα μας, έκανε τον πρίγκιπα Φίλιππο, λοιπόν, να νιώθει μια απέχθεια για τη χώρα. Αυτό που, όμως, φαίνεται ότι επέτεινε τα αισθήμαα του είναι ότι ο μεγάλωσε μόνος του, με την ελληνική οικογένειά του να μην νοιάζεται καθόλου για εκείνον. 

Γιατί ο πρίγκιπας Αντρέας και η πριγκίπισσα Αλίκη, δύο άκρως αμφιλεγόμενες προσωπικότητες, με ισχυρές δόσεις... τρέλας, δεν μπόρεσαν να προσφέρουν στα παιδιά τους και ιδιαίτερα στον μικρότερο, τον Φίλιππο, την ασφάλεια της οικογένειας. 

Λιμοκτονούσε για αγάπη

Όταν ο πρίγκιπας Φίλιππος χρειαζόταν έναν πατέρα δεν υπήρχε κανένας. Έζησε μια άκρως μοναχική παιδική ηλικία. Ο γάμος των γονιών του διαλύθηκε. Η μητέρα του αφοσιώθηκε στο θεό. Ο πατέρας του τον παράτησε. Ο νεαρός πρίγκιπας της Ελλάδας μεγάλωσε με συγγενείς και άλλαζε συνεχώς σχολεία. Συγγενείς που φρόντιζαν πώς θα τραφεί, πώς θα ντυθεί και πώς θα μορφωθεί. Αλλά ήταν παραμελημένος συναισθηματικά, λιμοκτονούσε για αγάπη που τα παιδιά την έχουν τόσο μεγάλη ανάγκη. 

«Όταν χρειαζόταν έναν πατέρα, δεν υπήρχε κανείς για εκείνον» λέει ο Μάικλ Πάρκερ, πρώην στέλεχος του πολεμικού ναυτικού ο οποίος εργάστηκε ως ο πρώτος γραμματέας του πρίγκιπα Φίλιππου.

Από το Μον Ρεπό στην εξορία, σε ένα καφάσι

Πρίγκιπας Αντρέας και πριγκίπισσα Αλίκη απέκτησαν τέσσερις κόρες. Η μικρότερη ήταν επτά ετών όταν γεννήθηκε ο Φίλιππος το 1921, στο τραπέζι της κουζίνας του οικογενειακού σπιτιού στην Κέρκυρα, στο Μον Ρεπό. Τον έκαναν γιατί απλά ήθελαν ένα αγόρι. Ο πρίγκιπας Αντρέας έλειπε όταν γεννήθηκε ο Φίλιππος, ήταν στη Μικρά Ασία με το στρατό. 

Η πολιτική αναταραχή ανάγκασε την οικογένεια του πρίγκιπα Ανδρέα σε εξορία. Λίγο μετά τη γέννηση του Φίλιππου, ο πατέρας του συνελήφθη και κατηγορήθηκε για προδοσία. «Πόσα παιδιά έχετε;» τον ρώτησε ο Πάγκαλος. «Τι λυπηρό σύντομα θα είναι ορφανά», του είπε καθώς η αρχική απόφαση ήταν να εκτελεστεί. 

Η πριγκίπισσα Αλίκη ταξίδεψε στην Αθήνα για να παρακαλέσει να μην εκτελεστεί, αλλά δεν της επέτρεψαν ούτε να τον δει.  

Έτσι απευθύνθηκε στους Αγγλούς συγγενείς της για βοήθεια. Έχοντας υπ 'όψιν του τι είχε συμβεί σε Ρώσους ξάδελφούς του πέντε χρόνια νωρίτερα, ο βασιλιάς Γιώργος Β΄ζήτησε την βρετανική παρέμβαση. Ο πρίγκιπας Ανδρέας απελευθερώθηκε. Το HMS Καλυψώ, ένα πλοίο του βασιλικού πολεμικού ναυτικού εστάλη για να απομακρύνει την οικογένεια από την Ελλάδα. Το Καλυψώ, αφού παρέλαβε τον πρίγκιπα Αντρέα από τον Πειραιά, πήγε στην Κέρκυρα για να παραλάβει την υπόλοιπη οικογένεια. 

Ο θρύλος λέει ότι ο 18 μηνών τότε πρίγκιπας μεταφέρθηκε στο πλοίο σε ένα πορτοκαλί καφάσι. 

30 χρόνια περιπλάνησης

Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι αυτή ήταν η αρχή σχεδόν 30 χρόνων περιπλάνησης. Από τις 3 Δεκεμβρίου 1922 έως τότε που μετακόμισε στο Clarence House ως σύζυγος της πριγκίπισσας Ελισάβετ στις αρχές του 1949, ο Φίλιππος της Ελλάδας δεν είχε μόνιμη κατοικία.

Η οικογένεια του πρίγκιπα Ανδρέα μετακόμισε πρώτα στο St Cloud, κοντά στο Παρίσι. Ένας πλούσιος συγγενής πλήρωνε τα σχολεία των παιδιών, επειδή τα χρήματα της οικογένειας ήταν λιγοστά.

Η πριγκίπισσα Αλίκη, μέχρι ενός σημείου, έκανε τα πάντα για να κρατήσει την οικογένεια ενωμένη, με ένα επίδομα που λάμβανε από τον αδελφό της και μια μικρή κληρονομιά που είχε ο πρίγκιπας Ανδρέας. Κατά τα άλλα ζούσαν με δανεικά, ακόμη και με δανεικά, μεταποιημένα ρούχα από τους συγγενείς τους. 

Η αρχή της μοναξιάς

Το 1931 η πριγκίπισσα Αλίκη κατέρρευσε. «Ήταν πραγματικά πολύ άρρωστη», είχε πει κάποτε μέλος της οικογένειάς της. 

Ο βιογράφος του Λόρδου Μάουντμπαντε, Φίλιπ Ζίγκλερ, πίστευε, όπως και πολλοί άλλοι, ότι η κατάθλιψη της Αλίκης ήταν αποτέλεσμα μιας τραυματικής εμμηνόπαυσης. «Αυτό είναι κάτι που μπορεί να αντιμετωπιστεί σήμερα, αλλά τότε, κανείς δεν ήξερε τι να κάνει. Την αντιμετώπιζε μόνη της». 

Και μετά ήρθε ο εγκλεισμός της πριγκίπισσας Αλίκης σε κλινική στην Ελβετία και η διάγνωση για παρανοϊκή σχιζοφρένεια. 

Τα παιδιά έλειπαν από το σπίτι και όταν γύρισαν στο σπίτι το βράδυ, απλά διαπίστωσαν ότι εκείνη έλειπε.

Ο πρίγκιπας Φίλιππος ήταν τότε 10 ετών. 

Μεταξύ 1932 και 1937 ο πρίγκιπας Φίλιππος δεν είχε καμία επαφή με την μητέρα του. 

Σταδιακά η οικογένεια της Αλίκης άρχισε να σκορπά. Οι τέσσερις κόρες της παντρεύτηκαν μέσα σε εννιά μήνες, από το 1930 έως το 1931 και έφυγαν για να ζήσουν στη Γερμανία. Ο πρίγκιπας Ανδρέας που περνούσε όλο και περισσότερο χρόνο μακριά από το σπίτι, τελικά το εγκατέλειψε. Πήγε στο Μόντε Κάρλο όπου έζησε με τις ερωμένες του. 

«Τότε εξαφανιστήκαμε όλοι», λέει η νεότερη αδελφή του Πρίγκιπα Φιλίππου, Σόφι, «και το σπίτι στο St Cloud έκλεισε».

«Επρεπε να προχωρήσω»...

«Η οικογένεια χωρίστηκε. Η μητέρα μου ήταν άρρωστη, οι αδελφές μου παντρεύτηκαν, ο πατέρας μου ήταν στη Νότια Γαλλία. Απλά έπρεπε να προχωρήςω με αυτό. Έπρεπε να προχωρήσω και αυτό το έκανα», είχε πει κάποια στιγμή ο ίδιος ο πρίγκιπας Φίλιππος. 

Η Αλίκη και ο πρίγκιπας Ανδρέας μπορεί να μην πήραν διαζύγιο ποτέ, αλλά ο πρίγκιπας εγκατέλειψε την σύζυγό του για την ερωμένη του. Οταν η Αλίκη μπήκε στο ψυχιατρείο και ο πρίγκιπας Ανδρέας έκανε τον μπον βιβέρ ο Φίλιππος έμεινε χωρίς οικογένεια και σπίτι. 

Οι γονείς του τον παράτησαν και τότε ξεκίνησε η περιπλάνησή του στους συγγενείς του πρίγκιπα Ανδρέα. 

Ο πρίγκιπας Φίλιππος άρχισε τότε να γυρνάει από σπίτι σε σπίτι συγγενή. 

Κάποια στιγμή τον ανέλαβε η γιαγιά του, από την πλευρά της μητέρας του. 

Τον έστειλε στη Βρετανία, στον θείο του Γιώργο, Μαρκήσιο του Μίλφορντ Χέιβεν.

Στο σχολείο τα πήγαινε χάλια, στο παιχνίδι, όμως, έσκιζε. 

«Ενας βαθιά δυστυχισμένος άνθρωπος»...

Η πρώην βασίλισσα Αλεξάνδρα της Γιουγκοσλαβίας θυμάται πως ο πρίγκιπας Ανδρέας αστειευόταν με τα πάντα ακόμη και με τα πιο σοβαρά θέματα. Ηταν «ένας βαθιά δυστυχισμένος άνθρωπος». 

Ο ίδιος ο πρίγκιπας Φίλιππος αρνείται ότι ήταν ένα δυστυχισμένο παιδί. Ωστόσο υπάρχουν οι ενδείξεις ότι ως παιδί έζησε στην απόλυτη σύγχυση, σε τέτοια σύγχυση που και ο ίδιος αρνείται να την παραδεχτεί! Χαρακτηριστικό είναι αυτό που μεταφέρουν άνθρωποι που τον συναναστράφηκαν. Όταν ρωτήθηκε κάποτε τι γλώσσα μιλούσαν σπίτι του εκείνος απάντησε «Τι εννοείτε στο σπίτι;». 

Τη σύγχυση για την ταυτότητά του, την αποδεικνύει και αυτό που είχε πει κάποια άλλη στιγμή στη ζωή του.  «Σκεφτόμουν τον εαυτό μου ως Σκανδιναβό. Συγκεκριμένα Δανό. Στο σπίτι μιλούσαμε αγγλικά. Οι άλλοι μάθαιναν ελληνικά, εγώ καταλάβαινα κάποια. Αλλά μετά η συζήτηση γύρναγε στα γερμανικά επειδή τα ξαδέλφια μου ήταν Γερμανοί. Αν δεν μπορούσα να σκεφτώ μια λέξη σε κάποια γλώσσα την σκεφτόμουν σε άλλη». 

Το 1933 οι Γερμανοί συγγενείς του Φιλίππου άρχισαν και πάλι να τον διεκδικούν και οι περιπλανήσεις του πρίγκιπα Φιλίππου συνεχίστηκαν. Πήγε στη Γερμανία όπου ήδη είχε αναλάβει την εξουσία ο Χίτλερ και έζησε με την αδελφή του και τον άνδρα της. Μόνος του χωρίς πραγματικούς φίλους και χωρίς να μπορεί να ενταχθεί στην γερμανική κοινωνία. Ένα 12χρονο αγόρι πραγματικά απομονωμένο. 

Το 1934 η αδελφή του τον έστειλε πίσω στη Βρετανία και γράφτηκε σε σχολείο στη Σκωτία. 

Ο άστεγος μικρός Φίλιππος

Τα καλοκαίρια ανέκυπτε πάντα το πρόβλημα που θα έκανε διακοπές ο «άστεγος μικρός Φίλιππος». 

Ο Φίλιππος δεν είχε κανέναν να τον φροντίζει, έπρεπε να το κάνει ο ίδιος για τον εαυτό του. Φίλος του θυμάται να κάνουν έρανο για να μαζέψουν χρήματα για να αγοράσει μανικετόκουμπα ο Φίλιππος για να πάει στο γάμο της εξαδέλφης του Μαρίνας με τον δούκα του Κεντ. 

Αν ήταν μόνο τα ρούχα που του έλειπαν, τότε ο Φίλιππος δεν θα είχε επηρεαστεί. Αλλά σίγουρα του έλειπαν πολλά άλλα... 

Δυο ακόμη συμβάντα του χειμώνα του 1937 θα έκαναν τον Φίλιππο πιο μοναχικό από ποτέ. Η αδελφή του Σεσίλ ο σύζυγός της και τα παιδιά τους σκοτώθηκαν σε αεροπορικό δυστύχημα. Ο Φίλιππος πήγε μόνος του στις κηδείες στη Γερμανία. 

Εξι μήνες αργότερα, ο δάσκαλός του και μέντοράς του Τζορτζ Μίλφορντ έφυγε από τη ζωή χτυπημένος από τον καρκίνο. 

Ο Λόρδος Μάουντμπάντεν ανέλαβε κηδεμόνας του. 

Η γνωριμία με την Ελισάβετ

Ο Φίλιππος στη συνέχεια μπήκε στο βρετανικό πολεμικό ναυτικό, γνωρίστηκε με την Ελισάβετ. Εκείνη ήταν 13 ετών όταν πρωτογνωρίστηκαν. 

Τα χρόνια πέρασαν ο πρίγκιπας Φίλιππος υπηρετούσε στο πολεμικό ναυτικό, η Ελισάβετ μεγάλωνε έχοντας τη φωτογραφία του νεαρού Φίλιππου κρυμμένη στο δωμάτιό της. 

Το 1946 ο πρίγκιπας Φίλιππος έκανε πρόταση γάμου στην Ελισάβετ. Ο βασιλιάς πατέρας της αρνήθηκε. Τού άρεσε ο νεαρός άνδρας αλλά αν και πίστευε ότι  σκέφτεται σωστά, ο Φίλιππος δεν είχε επώνυμο, δεν ήταν Βρετανός και δεν ανήκε στην εκκλησία της Αγγλίας. 

Η βρετανική μοναρχία εξακολουθούσε να υφίσταται τους κλυδωνισμούς από την κρίση παραίτησης του βασιλιά Εδουάρδου VIII, 10 χρόνια νωρίτερα. Ο βασιλιάς δεν θα έκανε ένα ακόμη λάθος πόσο μάλλον εγκρίνοντας ένα γάμο για την κόρη του με έναν ξένο. 

Ωστόσο, ο αρχιεπίσκοπος του Κατενμπέρι πήρε τον Φίλιππο στην εκκλησία, ενώ την ίδια εποχή απέκτησε και επώνυμο, διάλεξε αυτό από την πλευρά της μητέρας του, Μάουντμπαντεν, λίγο πριν πάρει τη βρετανική υπηκοότητα. 

Σιγά σιγά ο Φίλιππος έκανε μικρά βήματα για να γίνει Βρετανός. 

Ενας πρίγκιπας μόνος

Ολες αυτές οι κινήσεις ενίσχυσαν τους δεσμούς του Φίλιππου με τη Βρετανία, αλλά υπογράμμισαν την απομόνωσή του από τη δική του οικογένεια. Ο πατέρας του πέθανε αδέκαρος και μόνος στο Μόντε Κάρλο το 1944, προτού να μπορέσει ο Πρίγκιπας Φίλιπ να τον δει. Η μητέρα του επέστρεψε κατά τη διάρκεια του πολέμου στην Ελλάδα, και οι αδελφές του παντρεύτηκαν με Γερμανούς. 

Κανένας από αυτούς δεν έλαβε πρόσκληση για γάμο στο Αβαείο του Γουέστμινστερ στις 14 Νοεμβρίου 1947.

Από Ελληνας Βρετανός

Ο γάμος του με την Ελισάβετ έδωσε στον πρίγκιπα Φίλιππο ένα σπίτι, μια χώρα, ένα διαβατήριο, μια θρησκεία και για πρώτη φορά στη ζωή του σταθερότητα. Η Ελισάβετ αποδέχθηκε το γεγονός ότι ο Φίλιππος ήθελε να αποβάλλει την παλιά του ταυτότητα και του πρόσφερε την αίσθηση ότι ανήκε κάπου, ακριβώς αυτό που χρειαζόταν δηλαδή. Ήταν μια άγραφη συμφωνία μεταξύ τους που του επέτρεψε να αποδεσμευτεί από τους δαίμονες της παιδικής και εφηβικής του ηλικίας. Σε αντάλλαγμα, εκείνος, της έδωσε την πλήρη υποστήριξή του. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που είχε αποκαλύψει κάποια στιγμή ο άνθρωπος που υπηρέτησε ως πρώτος γραμματέας του Φιλίππου: «Ο Φίλιππος μου είπε ότι η πρώτη, δεύτερη και μοναδική δουλειά που έχει να κάνει είναι να μην την παρατήσει ποτέ». 

Φίλοι του ανέφεραν κάποια στιγμή στον Independent ότι ο πρίγκιπας Φίλιππος είναι κενός συναισθήματος εκφράζοντας την άποψη ότι όλο αυτό πηγάζει από τις βαθιές ανασφάλειες που απέκτησε ως παιδί. 

Τη στιγμή που παντρεύτηκε ο πρίγκιπας Φίλιππος, στα 26 χρόνια του είχε χάσει ουσιαστικά όλα όσα εκείνα που μπορούν να δώσουν ταυτότητα σε ένα παιδί: Ο πατέρας του ήταν νεκρός, η μητέρα του, τρελή, είχε αφοσιωθεί στο θεό, είχε χάσει τη χώρα του, το σπίτι του, το όνομά του, την εθνικότητά του και τη θρησκεία του. Ακόμη και η ημερομηνία γέννησής του είχε αλλάξει λόγω της αλλαγής από το Ιουλιανό στο Γρηγοριανό ημερολόγιο. 

Η Ελλάδα είναι στο αίμα μου, εξομολογήθηκε ο πρίγκιπας Κάρολος λίγες ώρες πριν την επίσημη επίσκεψή του στην Αθήνα και η δήλωσή του δεν είναι καθόλου μεταφορική... 

Αφενός ο πρίγκιπας Κάρολος έχει ελληνικές ρίζες από την πλευρά του πατέρα του, πρίγκιπα Φιλίππου, ο οποίος γεννήθηκε στο Μον Ρεπό. Αφετέρου ο διάδοχος του βρετανικού θρόνου έχει μια ιδιαίτερη προσωπική σχέση με τη χώρα μας, είναι τακτικός επισκέπτης του Αγίου Ορους, το οποίο έχει επισκεφθεί πολλές φορές και έχει βοηθήσει επίσης (έχει δημοπρατήσει δικά του ζωγραφικά έργα για να συγκεντρωθούν χρήματα για έργα στις μονές), ενώ συχνά απολαμβάνει τις καλοκαιρινές του διακοπές στις ελληνικές θάλασσες. Μόλις το περασμένο καλοκαίρι πέρασε μερικές ημέρες, συνοδεία της Καμίλας, στην Κέρκυρα και έκανε μια μίνι κρουαζιέρα στο Ιόνιο. Και ο ίδιος άλλωστε, στις λακωνικές δηλώσεις του μπροστά στις κάμερες, ενώπιον του Προκόπη Παυλόπουλου εξομολογήθηκε ότι έχει επισκεφθεί πάρα πολλές φορές της χώρα μας, ιδιωτικά. 

Ποιοι λοιπόν ήταν οι Ελληνες πρόγονοι του πρίγκιπα Καρόλου; Ποιοι πραγματικά ήταν οι γονείς του πρίγκιπα Φιλίππου, πρίγκιπας Ανδρέας και  πριγκίπισσα Αλίκη; Οι δυο πραγματικά αμφιλεγόμενες προσωπικότητες παρουσιάζονται παρακάτω. 

Πρίγκιπας Ανδρέας και πριγκίπισσα Αλίκη

Ποιος ήταν ο πρίγκιπας Ανδρέας 

O πρίγκιπας Ανδρέας το 1938, στην Ελβετία

• Το έβδομο παιδί του Γεωργίου Α' και της Βασίλισσας Ολγας

Ο Πρίγκιπας Ανδρέας της Ελλάδας και της Δανίας (2 Φεβρουαρίου 1882 - 3 Δεκεμβρίου 1944) ήταν το έβδομο παιδί του Βασιλιά Γεωργίου Α΄ και της Βασίλισσας Όλγας. 

Ο πρίγκιπας Ανδρέας σπούδασε στη Σχολή Ευελπίδων και αφού συνέχισε την εκπαίδευσή του στη Γερμανία, πήρε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους ως αξιωματικός τού Ιππικού και στη συνέχεια στη Μικρά Ασία. Τον Ιούλιο του 1921 μετά την κατάληψη του Εσκί Σεχίρ, έφθασε ως διοικητής της 12ης μεραρχίας με το βαθμό του υποστράτηγου, στο μικρασιατικό μέτωπο. Προήχθη αμέσως σε αντιστράτηγο τον Ιούλιο του 1921 πριν την εκστρατεία του Σαγγαρίου.

Φαίνεται ότι όμως δεν είχε καμία διοικητική και στρατιωτική ικανότητα... 

• Πρίγκιπας Ανδρέας ο... καψοκαλύβας! 

Ο πρίγκιπας Ανδρέας το 1913

Ως αντιστράτηγος ήταν διοικητής του Β' Σώματος Στρατού, το οποίο έπρεπε να κινηθεί δια μέσου της Αλμυράς Ερήμου για την κατάληψη της Άγκυρας. Οι άνδρες του έφτασαν στο σημείο να τον αποκαλούν στις μεταξύ τους συζητήσεις «καψοκαλύβα», λόγω της τακτικής τού να διατάζει την πυρπόληση των αγροτικών κατοικιών των τούρκων χωρικών.

Μετά τη λήξη της αποτυχημένης επιχείρησης στον Σαγγάριο (Σεπτέμβριος 1921), ο αντιστράτηγος Παπούλας αφαίρεσε τη διοίκηση του Β' Σώματος Στρατού από τον πρίγκιπα Ανδρέα λόγω της ανικανότητάς του και της καταφανούς ανεπάρκειάς του στη διοίκηση μεγάλων μονάδων στρατού. 

• Η καταδίκη σε θάνατο και η εξορία

Πριν τη λήξη της Μικρασιατικής εκστρατείας έφυγε από την Μικρά Ασία και επέστρεψε στην Ελλάδα και μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, με διαταγή του Πάγκαλου, ο Πρίγκιπας Ανδρέας συνελήφθη στην Κέρκυρα τον Νοέμβριο του 1922 από τον συνταγματάρχη Χρήστο Λούφα και μεταφέρθηκε στην Αθήνα για να δικαστεί από έκτακτο στρατοδικείο. 

Είχε προηγηθεί η δίκη και η εκτέλεση των έξι, το πρωί της 15 Νοεμβρίου 1922. 

Ο πρίγκιπας Ανδρέας στη δίκη που ακολούθησε καταδικάσθηκε σε θάνατο με την κατηγορία της «αρνήσεως εκτελέσεως διαταγής του αρχηγού της στρατιάς κατά τις μάχες του Σαγγαρίου τον Αύγουστο του 1921».

Τελικά, όμως, ο πρίγκιπας Ανδρέας γλίτωσε καθώς παρενέβη ο Αγλλος πλοίαρχος Τάλμποτ και ο Πάγκαλος. Μετά την παρέμβαση του τελευταίου, το στρατοδικείο αναγνώρισε στον πρίγκιπα Ανδρέα το ελαφρυντικό «της τελείας απειρίας περί την διοίκησιν ανωτέρων μονάδων» και στις 20 Νοεμβρίου 1922 αποφάσισε τη διαγραφή του από το μητρώο των αξιωματικών και τη μόνιμη αποπομπή του από την Ελλάδα. 

Αμέσως μετά την καταδίκη του, με τη συνοδεία του συμμαθητή του από τη σχολή Ευελπίδων Πάγκαλου και του Τάλποτ, μεταφέρθηκε στο Φάληρο και αναχώρησε με το βρετανικό αντιτορπιλικό «Καλυψώ». Το πλοίο σταμάτησε στην Κέρκυρα για να παραλάβει την οικογένειά του και μετά κατευθύνθηκε προς την Ιταλία. Ανάμεσά τους και ο μόλις 18 μηνών Φίλιππος. Λέγεται ότι ο πρίγκιπας Φίλιππος μεταφέρθηκε στο πλοίο μέσα σε ένα καφάσι. Μέσα σε αυτό το καφάσι ξεκίνησε και η περιπλάνησή του για χρόνια... 

Στη συνέχεια μαζί με την οικογένειά του έφυγαν για τη Γαλλία και εγκαταστάθηκαν στο προάστιο του Παρισίου, Σαιν Κλου, φιλοξενούμενοι της εύπορης συζύγου του αδελφού του Γεωργίου, της Πριγκίπισσας Μαρία Βοναπάρτη.

Ολη η οικογένεια του πρίγκιπα Ανδρέα

• Οι ερωμένες και το Μόντε Κάρλο

Στα επόμενα χρόνια ο πρίγκιπας Ανδρέας θα εγκαταλείψει την οικογένειά του και δεν θα ενδιαφερθεί για τον μικρό του γιο πρίγκιπα Φίλιππο, ούτε όταν η σύζυγός του θα μπει σε κλινική, λόγω ψυχολογικών προβλημάτων. 

Θα καταλύσει στο Μόντε Κάρλο όπου θα ζήσει μέχρι το τέλος της ζωής του, με τις ερωμένες του, αν και ποτέ δεν θα πάρει διαζύγιο από την πριγκίπισσα Αλίκη. 

• Το μοναχικό τέλος

Ο Πρίγκιπας Ανδρέας πέθανε στις 3 Δεκεμβρίου 1944, στο ξενοδοχείο «Μετροπόλ» του Μόντε Κάρλο, από ανακοπή καρδιάς. Η σορός του μεταφέρθηκε στην Ελλάδα και ετάφη στο βασιλικό κοιμητήριο του Τατοΐου.

Πριγκίπισσα Αλίκη 

• Η γεννημένη στο κάστρο του Ουίνδσορ Αλίκη

Η πριγκίπισσα Αλίκη γεννήθηκε στο κάστρο του Oυίνδσορ και ήταν το πρώτο παιδί του πρίγκιπα Λουδοβίκου του Μπάττενμπεργκκαι της πριγκίπισσας Βικτώριας της Έσσης, εγγονής της Βικτωρίας βασίλισσας της Βρετανίας. 

Κωφή από τα γεννοφάσκια της, ταλαιπωρήθηκε σε όλη της τη ζωή, ωστόσο κατάφερε να ξεπεράσει όλα τα προβλήματα επικοινωνίας, μαθαίνοντας να διαβάζει τα χείλη των άλλων. Μάλιστα η ίδια ήταν πολύγλωσση!  

Τον Ιούνιο του 1902 στα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ ήρθε σε επαφή για πρώτη φορά με τον πρίγκιπα Ανδρέα της Ελλάδας (1882 - 1944), ο οποίος είχε ταξιδέψει με την οικογένειά του για την στέψη του νέου βασιλιά της Αγγλίας, Εδουάρδου Ζ΄. Σύντομα αρραβωνιάστηκαν και στις 6 Οκτωβρίου του 1903 παντρεύτηκαν. Μερικούς μήνες αργότερα, στις 6 Ιανουαρίου του 1904 το ζευγάρι έφτασε στον Πειραιά, όπου κόσμος και πολιτικοί παράγοντες του τόπου τους περίμεναν. Εγκαταστάθηκε στα βασιλικά ανάκτορα, όπου διέμεναν και τα υπόλοιπα μέλη της ελληνικής βασιλικής οικογένειας και το 1907 μετακόμισαν στο Τατόι. 

Με τον πρίγκιπα Ανδρέα να είναι απών, λόγω των στρατιωτικών του υποχρεώσεων, η Αλίκη μετά τη δολοφονία του βασιλιά Γεωργίου μετακόμισε μόνιμα στο Μον Ρεπό. Εκεί γεννήθηκε και ο πρίγκιπας Φίλιππος. 

Η πριγκίπισσα Αλίκη με τον πρίγκιπα Φίλιππο

Οπως προαναφέρθηκε το 1922 η οικογένεια εξορίστηκε. Και κάπου εκεί άρχισαν οι περιπέτειες για όλους. 

Μετακόμισαν αρχικά στο Παρίσι και από εκεί η Αλίκη αρχίζει τα ταξίδια της σε Αγγλία, Γαλλία και  Μάλτα. 

Η πριγκίπισσα Αλίκη με τον μικρό τότε πρίγκιπα Φίλιππο

• Η ψυχική ασθένεια

Η μεγάλη αλλαγή ήρθε όταν άρχισε να γνωρίζει το μυστικισμό, να ασχολείται υπερβολικά με τις θρησκείες και να εμφανίζει σιγά σιγά τα πρώτα συμπτώματα ψυχικής ασθένειας. 

Ξαφνικά άρχισε να υποστηρίζει ότι έρχεται σε ερωτική επαφή με τον Χριστό και ότι η ίδια έχει θεραπευτικές ικανότητες. 

Ο γυναικολόγος της δρ. Λούρος, συμφώνησε να εισαχθεί στο ίδρυμα του δόκτωρα Σίμμελ, τον οποίο είχε προτείνει η γνωστή ψυχαναλύτρια πριγκίπισσα Μαρία Βοναπάρτη. Η διάγνωση του Σίμμελ ήταν ότι η Αλίκη έπασχε από παρανοϊκή σχιζοφρένεια. 

• Οταν ο Φρόιντ της ακτινοβόλησε τις ωοθήκες

Στις 2 Μαΐου του 1930 η Αλίκη μεταφέρθηκε εκεί, χωρίς την θέλησή της.

Ο Σίμελ συμβουλεύτηκε, για την κατάσταση της υγείας της πριγκίπισσας Αλίκης τον Σίγκμουντ Φρόιντ. Ο Φρόιντ πίστεψε ότι οι αυταπάτες που είχε η πριγκίπισσα Αλίκη ήταν αποτέλεσμα σεξουαλικής απογοήτευσης. Πρότεινε για αυτό το λόγο του, λανθασμένα βέβαια, να ακτινοβολήσει τις ωοθήκες της για να σκοτώσει τη λίμπιντό της. Σύμφωνα με ορισμένες αναφορές, μάλιστα, η πρόταση του Φρόιντ πέρασε. 

Η πριγκίπισσα Αλίκη έμεινε εκεί για χρόνια. Το 1932 προσπάθησε να αποδράσει χωρίς επιτυχία.

Από αυτό το σημείο και μετά η σχέση της με τον Ανδρέα έπαψε να υπάρχει, αφού μέχρι τον θάνατο του δεύτερου συναντήθηκαν περί τις δύο-τρεις φορές. 

Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο σανατόριο Μάρτινσμπρουν στο Μεράνο της Ιταλίας, το 1936 μετακόμισε στην Κολωνία και το 1938 στο Λονδίνο. 

• Η επιστροφή στην Ελλάδα

Το Νοέμβριο του 1938 η πριγκίπισσα Αλίκη επέστρεψε για πρώτη φορά μετά την φυγή της από την Ελλάδα το 1922. Εγκαταστάθηκε στην οδό Κουμπάρη 8, απέναντι από το Μουσείο Μπενάκη.

Αρχισε να διοργανώνει συσσίτια και να συμμετέχει εθελοντικά στην διανομή τους, η ίδια όμως αρνείται το φαγητό. Λέγεται ότι εκείνη την περίοδο έχασε 26 κιλά. Την περίοδο της Κατοχής η Αλίκη είχε αναλάβει την διαχείριση πολλών ορφανοτροφείων και συσσιτίων, προσφέροντας σημαντικό κοινωνικό έργο.

Το 1949 η πριγκίπισσα Αλίκη αγόρασε ένα διαμέρισμα στην Πατριάρχου Ιωακείμ 61 στο Κολωνάκι, όπου θα γίνει το σπίτι που θα διαμένει στο εξής κάθε φορά που βρίσκεται στην Αθήνα. 

Τον ίδιο χρόνο μετακόμισε στην Τήνο για να ιδρύσει μια μοναστηριακή αδελφότητα, επιχειρώντας μάλιστα να χτίσει και μοναστήρι! Τα επόμενα ταξίδια της  στο εξωτερικό, στην Αμερική συγκεκριμένα, έγιναν προκειμένου να μαζέψει χρήματα για να χτίσει το μοναστήρι που τόσο επιθυμούσε. 

• Μια μοναχή που... έπαιζε χαρτιά

Είχε ήδη αρχίσει να φοράει μοναστηριακή αμφίεση, αμφίεση που την διατήρησε μέχρι το τέλος της ζωής της.

Η Αλίκη όμως δεν ήταν πραγματική μοναχή, αφού δεν ακολουθούσε τους αυστηρούς κανόνες που επέβαλε ο μοναστήρι.

Ακόμη και η μητέρα της την κορόιδευε. «Τι μπορεί να πει κανείς για μια καλόγρια που καπνίζει και παίζει χαρτιά;», αναρωτιόταν. 

Είναι χαρακτηριστικό πάντως, ότι ακόμη και στη στέψη της βασίλισσας Ελισάβετ, στις 2 Ιουνίου του 1953, η πριγκίπισσα Αλίκη έδωσε το «παρών» ντυμένη μοναχή! 

Επί χρόνια, η πριγκίπισσα Αλίκη συνέχισε τα ταξίδια της ανά την υφήλιο μέχρι που το στρατιωτικό πραξικόπημα στην Ελλάδα την βρήκε τελείως αποκαμωμένη και εντελώς κωφή. 

Η πριγκίπισσα Αλίκη το 1955 στο Λονδίνο με τον μικρό πρίγκιπα Κάρολο και την αδελφή του πριγκίπισσα Αννα

• Το τέλος της στο Μπάκιγχαμ

Ο πρίγκιπας Φίλιππος την κάλεσε στο Μπάκιγχαμ όπου και της παραχώρησε διαμέρισμα. Εκεί έμεινε μέχρι το τέλος της ζωής της. Πέθανε στα 84 της, στις 5 Δεκεμβρίου του 1969.

Πριγκίπισσα Αλίκη και πρίγκιπας Φίλιππος, το 1957

Η κηδεία τελέστηκε στο παρεκκλήσιο του Αγίου Γεωργίου στο Γουίνδσορ παρουσία της Βασίλισσας Ελισάβετ Β΄ του Ηνωμένου Βασιλείου, του Δούκα Φιλίππου του Εδιμβούργου, του Βασιλιά Κωνσταντίνου Β΄ της Ελλάδας καθώς και άλλων μελών των βασιλικών οικογενειών της Ευρώπης. Ενταφιάστηκε στη βασιλική στοά του παρεκκλησίου του Αγίου Γεωργίου και μετά από χρόνια το λείψανό της μεταφέρθηκε στον Κήπο της Γεσθημανής στην Ιερουσαλήμ. 

Να σημειωθεί ότι ακόμη και μέσα στο Μπάκιγχαμ, η πριγκίπισσα Αλίκη έφτιαξε ορθόδοξο ναό, δεν έβγαλε, άλλωστε, ποτέ τη στολή της μοναχής... 

Η πριγκίπισσα Αλίκη με τον νεαρό τότε πρίγκιπα Κάρολο και την πριγκίπισσα Αννα, στο Λονδίνο, το 1960

Πρίγκιπας Φίλιππος και πριγκίπισσα Αλίκη στην Αθήνα, το 1961