«Στην εσχάτην ανάγκην θα αγωνιστώ και θα πεθάνω σαν Έλληνας, αλλά ζωντανόν δεν θα με πιάσουν»
Γρηγόρης Αυξεντίου

Ο Γρηγόρης Αυξεντίου ήταν Κύπριος αγωνιστής της Εθνικής Οργάνωσης Κυπρίων Αγωνιστών (Ε.Ο.Κ.Α). Γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου 1928. Από το 1955 μέχρι το 1957 ήταν υπαρχηγός της ΕΟΚΑ και πολεμούσε στον Αγγλοκυπριακό αγώνα, που στόχο είχε την ένωση με την Ελλάδα. Έπεσε μαχόμενος σε ένα κρησφύγετο κοντά στο Μοναστήρι του Μαχαιρά στις 3 Μαρτίου 1957. Μετά τον θάνατό του, αφού ανακηρύχθηκε σε εθνικό ηρώα, έμεινε γνωστός στην ιστορία ως ο «Σταυραετός του Μαχαιρά».

Ο Γρηγόρης Αυξεντίου πριν από τον αγώνα

Ο Γρηγόρης Αυξεντίου γεννήθηκε στην Λύση, ένα κατεχόμενο από τα τουρκικά στρατεύματα χωριό της Κύπρου, που είναι κτισμένο ανάμεσα στην Λευκωσία και την Αμμόχωστο. Ο πατέρας του ονομαζόταν Πιερής Αυξεντίου και η μητέρα του Αντωνία.

Τα πρώτα του μαθητικά χρόνια τα πέρασε στο δημοτικό σχολείο της Λύσης, ενώ ακολούθως φοίτησε στο γυμνάσιο Αμμοχώστου. Μετά το τέλος των μαθητικών του υποχρεώσεων ταξίδεψε στην Ελλάδα με σκοπό να κάνει πραγματικότητα το όνειρο του, που δεν ήταν άλλο από το να σπουδάσει στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Δυστυχώς, η αποτυχία του στις εξετάσεις δεν του το επέτρεψε, γεγονός που τον οδήγησε να καταταγεί στον ελληνικό στρατό και τη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού. Μετά το τέλος της θητείας του και καθώς είχε φτάσει στον βαθμό του ανθυπολοχαγού πεζικού, υπηρέτησε στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα για λίγους μήνες.

Το 1952 επέστρεψε στην γενέτειρα του, την Κύπρο. Άρχισε να εργάζεται μαζί με τον πατέρα του και λίγο καιρό αργότερα αρραβωνιάστηκε την αγαπημένη του, Βασιλεία Παναγή.

Τα θλιβερά γεγονότα του 1955

Το όραμα των Κυπρίων για ένωση με την Μητέρα Ελλάδα και αποτίναξη του αγγλικού ζυγού τους οδήγησε στην κήρυξη του απελευθερωτικού αγώνα κατά των Άγγλων το 1955. Ο Γρηγόρης Αυξεντίου, πατριώτης καθώς ήταν, ήταν από τους πρώτους που κατατάχθηκαν στην Ε.Ο.Κ.Α.

Στις 20 Ιανουαρίου 1955 πραγματοποιήθηκε η πρώτη συνάντηση του Αυξεντίου με τον Γρίβα που ήταν αρχηγός της Ε.Ο.Κ.Α.. Ο Γρηγόρης, δίνοντας τον λόγο της στρατιωτικής του τιμής αντί του καθιερωμένου όρκου της Ε.Ο.Κ.Α., μυήθηκε στον αγώνα κατά των Άγγλων.

Σε όλη την διάρκεια του αγώνα ο Αυξεντίου πήρε διάφορα ψευδώνυμα, ανάμεσα τους το πιο γνωστό σε εμάς «Ζήδρος», αλλά και «Ρήγας», «Αίαντας», «Άρης», «Μάστρος» κλπ. Η γενναιότητα, η αγωνιστικότητα και ο ζήλος που τον διακατείχαν έγιναν γρήγορα ξεκάθαρα στον αρχηγό της Ε.Ο.Κ.Α, ο οποίος τον εμπιστεύτηκε και του παραχώρησε σε μικρό χρονικό διάστημα την θέση του υπαρχηγού.

Αρχικά, υπηρέτησε ως Τομεάρχης Αμμοχώστου-Βαρωσίων. Από την 1η Απριλίου 1955 άρχισε να καταζητείται από τους Άγγλους έναντι γερής αμοιβής. Εξαιτίας αυτού, μεταφέρθηκε στην Κερύνεια, όπου υπηρέτησε ως τομεάρχης μέχρι τον Σεπτέμβριο του ιδίου έτους. Από τον Δεκέμβριο του 1955 διετέλεσε τομεάρχης Πιτσιλιάς, ενώ οι Άγγλοι συνέχισαν να τον καταζητούν έναντι 5.000 λιρών (ποσό μεγάλο για την τότε εποχή). Το χρηματικό αυτό ποσό θα δινόταν σε όποιον τους αποκάλυπτε που κρυβόταν. Οι δελεαστικές προτάσεις των Άγγλων δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα μέχρι τις 3 Μαρτίου του 1957 που έπεσε μαχόμενος εξαιτίας της προδοσίας ενός βοσκού, που ίσως ήταν και ο μόνος τρόπος για να τον βρουν.

Τα τραγικά γεγονότα της 3ης Μαρτίου και ο θάνατος του Ζήδρου

Στις 3 Μαρτίου του 1957 οι Άγγλοι ύστερα από προδοσία πληροφορήθηκαν ότι το κρησφύγετο του Αυξεντίου βρισκόταν κοντά στο Μαχαιρά. Αυτοκίνητα, ελικόπτερα και πεζοί στρατιώτες περικύκλωσαν το κρησφύγετο. Ακολούθησε μια σφοδρή και ανελέητη μάχη, τα πυρά αναμεσά στον Αυξεντίου και τον αγγλικό στρατό έδιναν και έπαιρναν για ώρες ολόκληρες. Ο Γρηγόρης Αυξεντίου όμως, έμεινε μέχρι τέλους ανυποχώρητος και αποφασισμένος να θυσιαστεί για την μεγάλη του αγάπη, την πατρίδα του.

Οι αγγλικές δυνάμεις ζητούν από τον Αυξεντίου και τους άντρες του να παραδοθούν. Ο Γρηγόρης διατάζει τους συμπολεμιστές του Ανδρέα Στυλιανού, Αυγουστή Ευσταθίου, Αντώνη Παπαδόπουλο και Φειδία Συμεωνίδη να βγουν έξω για να σωθούν. Εκείνος, όπως είπε, «έπρεπε να πεθάνει».

Δέκα ολόκληρες ώρες μάχης πέρασαν, ενώ οι Άγγλοι άρχισαν να καλούν ενισχύσεις.  «Γρηγόρη, παραδώσου», φώναζε σε σπαστά ελληνικά ο Εγγλέζος στρατιώτης. «Μολών λαβέ», απάντησε ο Γρηγόρης.  Αμέσως, τέσσερις στρατιώτες όρμησαν προς το στόμιο του κρησφύγετου. Ο Αυξεντίου άρχισε να πυροβολεί, σκοτώνοντας τον έναν από αυτούς. Σύμφωνα με μαρτυρία του συμπολεμιστή του, Αυγουστή Ευσταθίου, μετά τη ρίψη χειροβομβίδας στο κρησφύγετο, οι Άγγλοι τον διέταξαν να επιστρέψει εκεί για να εξακριβώσει αν ο Αυξεντίου ήταν νεκρός και να τον σύρει έξω. Αν όμως ήταν ζωντανός, έπρεπε να τον πείσει να παραδοθεί.

Ο Αυγουστής μπήκε μέσα και βρήκε τον Αυξέντιου μισοτραυματισμένο αλλά ζωντανό και έτοιμο να ξαναεπιδοθεί στη μάχη. Προσφέρθηκε να του δέσει τα τραύματα του, μα εκείνος του απάντησε πως δεν έχουν χρόνο για αυτά. «Πάρε το όπλο», του είπε, «και άρχισε να ρίχνεις». Ο Γρηγόρης φώναξε: «τώρα είμαστε δύο. Ελάτε να μας πάρετε». Και η μάχη συνεχίστηκε ως το απόγευμα.

Ο αριθμός των Άγγλων στρατιωτών που είχαν πέσει νεκροί από τα πυρά του Αυξεντίου μέχρι το απόγευμα της ημέρας εκείνης ήταν σαράντα επτά. Ένας εξευτελιστικός αριθμός για τους Άγγλους. Βλέποντας, όμως, πως δεν ήταν δυνατόν να πάρουν τον Αυξέντιου ζωντανό και καταλαβαίνοντας πως είχε σκοπό να τραβήξει την μάχη μέχρι το βράδυ, για να διαφύγει μέσα στο σκοτάδι εξευτελίζοντας τους ακόμη περισσότερο, αποφάσισαν πως μόνο μια ανατίναξη και μια πυρκαγιά στο κρησφύγετο θα μπορούσε να τους απαλλάξει οριστικά από αυτόν. Οι Άγγλοι, μην έχοντας άλλη επιλογή, δίνουν την διαταγή, λούζουν από ξηρά και αέρα το κρησφύγετο με βενζίνη και το παραδίδουν στις φλόγες. Ο Αυγουστής Ευσταθίου επιχείρησε βγει από το κρησφύγετο με βαριά εγκαύματα και αμέσως συνελήφθη.

Το πτώμα του Γρηγόρη Αυξεντίου βρέθηκε απανθρακωμένο την επόμενη μέρα και τάφηκε στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας, οι οποίες είναι γνωστές σήμερα ως «Τα Φυλακισμένα Μνήματα». Ο Γρηγόρης Αυξεντίου ήταν μόλις 29 ετών.

Ο Αποχαιρετισμός του Γιάννη Ρίτσου:

Ο μεγάλος ποιητής Γιάννης Ρίτσος γράφει τον «Αποχαιρετισμό» για τον ήρωα Γρηγόρη Αυξεντίου, τον σταυραετό του Μαχαιρά, αποτυπώνοντας τις σκέψεις και τα συναισθήματα του:

Όλες οι καμπάνες της Γης σήμαναν μεμιάς. Όλα τ’ ανθρώπινα μέτωπα ψηλά. Όλες οι καρδιές μεσίστιες. Στο χωριό Λύση, ανάμεσα Λευκωσία κι Αμμόχωστος, η μάνα του έσφιξε το μαύρο της τσεμπέρι κάτου απ’ το δυνατό σαγόνι της κι είπε ακριβώς τα λόγια που περίμενε ο γιος της: «Είμαι πέρφανη. Κάλλιο μια φούχτα τιμημένη στάχτη, παρά γονατισμένος ο λεβέντης μου». Ο πατέρας του πάλι, σαν πήγε στο στρατιωτικό νοσοκομείο της Λευκωσίας, αναγνώρισε το καμμένο παιδί του απ’ τις χοντρές ελληνικές κοκάλες του κι από κείνο το χρυσό κωνσταντινάτο που άχνιζε στον κόρφο του και στον κόρφο του κόσμου.

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΒΟΜΒΑ ΑΔΕΡΦΟΣ ΝΥΝ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΜΕ ΑΔΕΡΦΟ ΠΡΩΗΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΚΥΡΙΑ ΠΡΩΗΝ ΣΤΕΛΕΧΟΣ ΤΟΥ ΔΝΤ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΣΠΙΤΙΑ ΑΠΟ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΥΣ

Οταν μιλάμε για ανάπτυξη σε αυτήν την χώρα μάλλον κάτι τέτοιο εννοούμε..Οταν οι πολιτικοί μας δεξιοί και αριστεροί μιλάνε για διαχείριση κόκκινων δανείων και τα ακούμε από τα επίσημα χείλη των υπουργών πως είναι καλό για την χώρα και την οικονομία να βγαίνουν τα σπίτια του λαού σε πλειστηριασμούς τώρα αντιλαμβανόμαστε οι πάντες τι εννοούν..
Το 2018 συστάθηκε η εταιρεία με την επωνυμία ORILINA PROPERTIES ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΕΠΕΝΔΥΣΕΩΝ ΣΕ ΑΚΙΝΗΤΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ.Οπως θα δείτε στο παρακάτω έγγραφο μέλη του ΔΣ της εν λόγω εταιρείας είναι ο κύριος Στυλιανός Ζαββός ο οποίος τυγχάνει να έχει το ίδιο όνομα με τον νυν υπουργό Οικονομικών της Κυβέρνησης της ΝΔ και υπεύθυνο για το χρηματοπιστωτικό σύστημα δηλαδή της τράπεζες Γεώργιο Ζαββό και πως να μην συμβεί αυτό μια πρόκειται για τον αδερφό του.
Το δημοσίευμα από την εφημερίδα Παραπολιτικά μας αναλύει το ποιος είναι και ποια η σχέση του με τον George Soros
https://www.parapolitika.gr/stories/article/347355/stelios-zavvos-ellinas-koumparos-tou-soros/

και εδώ από το δημοσίευμα της εφημερίδας του Γιώργου Τράγκα

https://crashonline.gr/paraskinio/1411292/poios-einai-o-giorgos-zavvos-o-technokratis-yfypourgos-armodios-gia-tis-trapezes-oi-oikogeneiakoi-desmoi-me-ton-soros/

Και σαν να μην έφτανε μόνο αυτό εάν δείτε παρακάτω ως μέλος του ΔΣ της εν λόγω εταιρείας είναι και η πρώην εκπρόσωπος της χώρας μας στο ΔΝΤ κυρία Μιράντα Ξαφά, η οποία είναι γνωστή για τις τοποθετήσεις της περί των μνημονίων και των επικείμενων πλειστηριασμών.

ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΕΓΓΡΑΦΟ

Η ΕΝ ΛΟΓΩ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΟΠΩΣ ΘΑ ΔΕΙΤΕ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΠΡΟΕΒΗ ΣΕ ΑΥΞΗΣΗ ΜΕΤΟΧΙΚΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΥΨΟΥΣ 105.000.000 €.

Στο βίντεο που δημοσιεύει η ιστοσελίδα «Αλήθεια Χίου» φαίνονται κάτοικοι να εισβάλλουν στο δωμάτιο ξενοδοχείου και να ξυλοκοπούν άνδρα των ΜΑΤ, ο οποίος βρισκόταν εκτός υπηρεσίας εκείνη την στιγμή.
Στη συνέχεια η ίδια ομάδα λιντσάρει δεύτερο άνδρα των ΜΑΤ ενώ πετάνε είδη ρουχισμού από τα δωμάτια προκαλώντας φθορές στο ξενοδοχείο.
Σύμφωνα με το astraparis.gr, μετά τη συγκέντρωση των κατοίκων ακολούθησε πορεία προς τον Καρφά και το ξενοδοχείο στο οποίο διαμένουν άντρες των ΜΑΤ. Διαμαρτυρόμενοι μπήκαν στον χώρο του ξενοδοχείου και πέταξαν έξω είδη ρουχισμού των ανδρών των ΜΑΤ που διαμένουν εκεί.
Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, αστυνομικός πέταξε από μπαλκόνι χημικό στους συγκεντρωμένους με αποτέλεσμα η κατάσταση να εκτραχυνθεί και να γενικευθεί ο αναβρασμός και τα επεισόδια. Από τις συμπλοκές στην περιοχή του Καρφά τραυματίστηκαν 8 αστυνομικοί των ΜΑΤ, ενώ οι αστυνομικοί προχώρησαν σε 9 προσαγωγές.

Αίσια έκβαση είχε η περιπέτεια ενός θηλυκού λύκου στον Καστανά λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Θεσσαλονίκη. Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις η άτυχη λύκαινα κυνηγήθηκε από σκυλιά στην περιοχή και αποκλείστηκε στην αυλή σπιτιού. Στην προσπάθειά της να διαφύγει προσπάθησε ανεπιτυχώς να πηδήξει την καγκελόπορτα με αποτέλεσμα μία από τις λόγχες να καρφωθεί στο σώμα της και να μείνει εγκλωβισμένη εκεί (δείτε ΕΔΩ).

Το περιστατικό συνέβη τις πρώτες πρωινές ώρες της Τετάρτης 19 Φεβρουαρίου. Οι κάτοικοι του χωριού ενημέρωσαν τις αρμόδιες αρχές και το Δασαρχείο Θεσσαλονίκης ειδοποίησε άμεσα τον ΑΡΚΤΟΥΡΟ. Η Ομάδα Άμεσης Επέμβασης (ΟΑΕ) του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ μετέβη στο σημείο έχοντας τη συνδρομή της Κτηνιατρικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Η Ελισάβετ, όπως ονομάστηκε η λύκαινα, στάθηκε ιδιαίτερα τυχερή μέσα στην ατυχία της κι αυτό διότι το τραύμα, αν και διαμπερές, δεν πείραξε κανένα ζωτικό όργανό της το οποίο θα προκαλούσε πιθανότατα και τον θάνατό της. Αφού αναισθητοποιήθηκε, η ΟΑΕ του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ την απεγκλώβισε από την λόγχη και η κτηνίατρος περιποιήθηκε το τραύμα. Ο εγκλωβισμός της λύκαινας διήρκεσε 6-7 ώρες με αποτέλεσμα να χάσει αρκετό αίμα στο διάστημα αυτό.

Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο Κτηνιατρείο του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ στον Αετό Φλώρινας όπου και έγινε συρραφή του τραύματος. Από την εξέτασή της δεν διαπιστώθηκε κάποιο άλλο πρόβλημα κι έτσι όλα δείχνουν ότι η Ελισάβετ θα μπορέσει να επιστρέψει στο φυσικό περιβάλλον έπειτα από την ανάρρωσή της σε έναν περίπου μήνα.

Το Κτηνιατρείο του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ δημιουργήθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος δημιουργίας «Διεθνούς Περιβαλλοντικού Κέντρου» που υλοποιεί ο ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ με τη χορηγία του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Ο εξοπλισμός του εντάχθηκε στο έργο «Ενίσχυση επιχειρησιακής ετοιμότητας της Ομάδας Άμεσης Επέμβασης του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ και του προγράμματος περίθαλψης και επανένταξης μεγάλων σαρκοφάγων» στο πλαίσιο του προγράμματος «Καινοτόμες δράσεις για τους πολίτες» που χρηματοδοτήθηκε από το Πράσινο Ταμείο.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Στα έδρανα του Δημοτικού Συμβουλίου Πειραιά αναμένεται θα καθίσει το επόμενο διάστημα ο αδερφός του Γιώργου Κοσκωτά, Σταύρος Κοσκωτάς, ο οποίος είχε κατέβει στις τελευταίες αυτοδιοικητικές εκλογές ως υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με τον συνδυασμό «Πειραιάς Σε τάξη» με υποψήφιο Δήμαρχο τον Κωνσταντίνο Νιζάμη. O επικεφαλής του συνδυασμού αποφάσισε να παραιτηθεί από δημοτικός σύμβουλος και το ανακοίνωσε στο δημοτικό συμβούλιο της Τετάρτης. Έτσι ο κ. Κοσκωτάς θα κάτσει στα έδρανα στην επόμενη συνεδρίαση.

Λίγο έξω από την πόλη της Λαμίας βρίσκονται οι εκβολές του Σπερχειού ποταμού, οι πιο εντυπωσιακές αλλά και απόκοσμες ( ειδικά από ψηλά ) εκβολές της χώρας.

Όλοι έχουμε δει κατά καιρούς εικόνες από άλλους πλανήτες. Εικόνες τόσο διαφορετικές αλλά και εντυπωσιακές παράλληλα, από αυτές που δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στη γη. Κι όμως στΙς εκβολές του Σπερχειού ποταμού οι εικόνες από ψηλά μας μεταφέρουν σε έναν άλλο πλανήτη άγνωστο, τον "Πράσινο Πλανήτη".

Η φύση έχει αναλάβει να μετατρέψει το τοπίο σε κάτι εντελώς διαφορετικό και απίστευτα θεαματικό.

 Κανείς ζωγράφος ούτε καν ο καλύτερος του κόσμου δεν θα μπορούσε όχι απλά να δημιουργήσει τέτοιες εικόνες και τέτοια αρμονία χρωμάτων αλλά ούτε καν να την φανταστεί. Ένα υπερθέαμα που λαμβάνει χώρα μέσα σε έναν εκπληκτικό τόσο σε ομορφιά όσο και έκταση υδροβιότοπο.

Απολαύστε λοιπόν της εικόνες Up'ο ψηλά και ταξιδέψτε μέσα από το βίντεο μας σε έναν πλανήτη άγνωστο μεν αλλά υπέροχο δε.

Πηγή

Άφωνοι έμειναν οι αρχαιολόγοι που πραγματοποιούν ανασκαφές στη λεγόμενη «ρωσική Ατλαντίδα» στην ορεινή περιοχή της Δημοκρατίας της Τιβά ή Τουβά στη νότια Σιβηρία κοντά στα σύνορα με τη Μογγολία, όταν στον τάφο μιας γυναίκας, ανακάλυψαν μαζί με τον ηλικίας άνω των 2.000 ετών σκελετών της κι ένα “iPhone”.

Το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου η περιοχή αυτή βρίσκεται κάτω απ’ το νερό και αναδύεται μόνον τον Μάιο και τον Ιούνιο, δίνοντας σ’ εκείνο το διάστημα στους ερευνητές να συνεχίσουν τις μελέτες τους στον αρχαιολογικό χώρο.

Ο τάφος της «Νατάσας», όπως βάφτισαν οι αρχαιολόγοι τον σκελετό της γυναίκας, βρίσκεται στη ρωσική Δημοκρατία της Τούβα κοντά στα σύνορα με την Μογγολία / Φωτογραφία: ΙΗΜC Ras / Dr PAVEL REUS

Οι αρχαιολόγοι βάφτισαν την γυναίκα -που φαίνεται ότι ανήκε στην ανώτερη τάξη (ενδεχομένως να ήταν πριγκίπισσα η βασίλισσα)- «Νατάσα» και το ορθογώνιο αντικείμενο που είναι διακοσμημένο με κινεζικά νομίσματα “iPhone” σύμφωνα με την εφημερίδα Siberian Times.

Τα εντυπωσιακά ευρήματα στη «ρωσική Ατλαντίδα»

Στην πραγματικότητα, βέβαια, πρόκειται περί μιας μεγάλης αγκράφας ζώνης και τα νομίσματα που την διακοσμούν πιστεύεται ότι κόπηκαν πριν από 2.137 χρόνια. Έχει διαστάσεις περίπου 18 επί 9 εκατοστά και φέρει ημιπολύτιμους λίθους τυρκουάζ, σάρδιου λίθου και φίλντισι. «Ο Τάφος της Νατάσας με το... iPhone της εποχής Σιονγκνού είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ευρήματα στον αρχαιολογικό χώρο» της «ρωσικής Ατλαντίδας», λέει ο αρχαιολόγος δρ Πάβελ Λέους. «Η ζώνη της ήταν η μόνη διακοσμημένη με κινεζικά νομίσματα, που μας βοήθησαν στη χρονολόγησή της», συμπλήρωσε.

Η «ρωσική Ατλαντίδα» βρίσκεται μέσα στη λίμνη Σαγιάν -έναν τεράστιο ταμιευτήρα νερού κοντά στο φράγμα Σαγιάνο Σουσένσκαγια στον ποταμό Γιενισέι, που καλύπτει έκταση 621 τ. Χλμ- αλλά στη διάρκεια των πρώτων μηνών του καλοκαιριού η στάθμη της υποχωρεί κάπου 15 μέτρα, επιτρέποντας σε περίπου 110 ταφικά σημεία να αναδυθούν στην επιφάνεια στον αρχαιολογικό χώρο Αλα-Τέι.

Πρόκειται για μια περιοχή τεράστιου ενδιαφέροντος για τους αρχαιολόγους, που έχουν ανακαλύψει στο παρελθόν τάφους από την εποχή του Τζένκις Χαν. Εκτός από τον τάφο της «Νατάσας» βρέθηκαν και οι εν μέρει μουμιοποιημένες σορούς δύο προϊστορικών γυναικών, που ετάφησαν μαζί με τα σύνεργα της δουλειάς τους. Τη μία, που ήταν ντυμένη στο μετάξι, οι αρχαιολόγοι τη βάφτισαν “Ωραία Κοιμωμένη”. Αρχικά νόμισαν ότι επρόκειτο για κάποια ιέρεια, αλλά πλέον θεωρούν ότι ήταν σχεδιάστρια δερμάτινων ενδυμάτων. Η άλλη ήταν μια υφάντρα, που ετάφη μαζί με το ξύλινο αδράχτι της. Η δρ Μαρίνα Κιλουνόσκαγια του Ινστιτούτου Πολιτισμικής Ιστορίας της Αγίας Πετρούπολης έκανε λόγο για έναν «εκπληκτικό χώρο» τονίζοντας πόσο απίστευτα τυχερή ήταν η ομάδα της που βρήκε «ασύλητους από τυμβωρύχους» αυτούς τους τάφους.

H στιγμή που οι αρχαιολόγοι φέρνουν στο φως την αγκράφα της «Νατάσα»

Ο πλέον πανίσχυρος αλβανός πολιτικός του 20ού αιώνα κυβέρνησε με σθένος και πυγμή τη μικρή και φτωχή χώρα ως γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος.

«Κόκκινος» ηγέτης ήδη από την ίδρυση του ΚΚ Αλβανίας το 1941, ηγήθηκε της εθνικής πολεμικής προσπάθειας κατά της ναζιστικής μπότας και κυβέρνησε αργότερα το κράτος για τις επόμενες 4 δεκαετίες, παραμένοντας ο μακροβιότερος ευρωπαίος ηγέτης της μεταπολεμικής εποχής.

Από τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας της το 1912 μέχρι και την οριστική της απελευθέρωση από τον γερμανικό ζυγό το 1944, η Αλβανία μαστιζόταν πάντα από οικονομικές δυσχέρειες και πολιτικές περιπέτειες, τόσο λόγω εσωτερικών περιπλοκών όσο και της πανταχού παρούσας ξένης παρέμβασης στα πράγματα του έθνους.

Μέσα στις ζοφερές αυτές συνθήκες θα γεννηθεί και θα μεγαλώσει ο Ενβέρ Χότζα, συνθήκες που θα χαρακτηρίσουν τόσο την προσωπικότητά του όσο και τη μαχόμενη πολιτική του. Το καθεστώς του οποίου ηγήθηκε για τόσο πολύ είδε τον λαό να υποφέρει από την τυραννική διακυβέρνησή του και τον διπλωματικό απομονωτισμό, με τη συνεχή κρατική καταστολή να μην αφήνει χαραμάδες ελευθερίας στον καθημερινό άνθρωπο.

Σταλινιστής απερίφραστος στην πολιτική αλλά και τις μεθόδους του, του πιστώνεται ωστόσο η βιομηχανική εκτίναξη της αλβανικής οικονομίας αλλά και το παραγωγικότατο εθνικό σύστημα υγείας και παιδείας που δημιούργησε…

Πρώτα χρόνια

Ο Ενβέρ Χαλίλ Χότζα γεννιέται στις 16 Οκτωβρίου 1908 στο Αργυρόκαστρο ως γιος πλανόδιου υφασματέμπορου ισλαμικής καταγωγής, που αργότερα θα γίνει μικροϊδιοκτήτης γης. Τμήμα τότε της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η Αλβανία μαστιζόταν από φτώχεια και ανέχεια, κι έτσι ακριβώς θα μεγαλώσει το παιδί.

Αποφοιτώντας από τη Γαλλική Σχολή της Κορυτσάς, ένα ίδρυμα με φιλελεύθερες ιδέες, θα λάβει το 1930 κρατική υποτροφία για σπουδές στη Γαλλία. Κι έτσι θα μεταβεί στο Μονπελιέ για να γίνει μηχανικός, αν και σύντομα θα εμπλακεί με την πολιτική.

Στη Γαλλία είναι που θα έρθει σε επαφή με τις δονούμενες κομμουνιστικές και σοσιαλιστικές ιδέες αναλαμβάνοντας σκληροπυρηνική φοιτητική δράση, κάτι που θα κάνει τις κυβερνητικές αρχές της Αλβανίας να του ανακαλέσουν την υποτροφία. Ο Χότζα ρίχνεται στον «κόκκινο» αγώνα κατακεραυνώνοντας το βασιλικό καθεστώς της Αλβανίας σε σοσιαλιστικές γαλλικές επιθεωρήσεις και σκαρώνοντας πύρινα άρθρα κομμουνιστικής προπαγάνδας.

Για σύντομο διάστημα θα βρεθεί στο πλευρό του αλβανού πρεσβευτή στις Βρυξέλλες, φοιτώντας παράλληλα στη νομική σχολή της πόλης για 2 χρόνια, αν και ούτε πάλι θα έπαιρνε το πτυχίο του. Κι έτσι το 1936 θα επιστρέψει στην Κορυτσά για να ασκήσει καθήκοντα καθηγητή στη Γαλλική Σχολή, αναλαμβάνοντας ταυτοχρόνως δράση με μια από τις ελάχιστες κομμουνιστικές ομάδες που δραστηριοποιούνταν τότε στην Αλβανία..

Ο ταγμένος κομμουνιστής που έδιωξε τους Γερμανούς

Σύντομα ωστόσο διαπίστωσε πως δεν υπήρχε κομμουνιστικό κόμμα στην Αλβανία ή έστω «κόκκινος» σχηματισμός που να αναγνωρίζεται επισήμως από το σοβιετικό Παραπέτασμα. Τα τοπικά μορφώματα ανταγωνίζονταν το ένα το άλλο και δεν είχαν καν κοινή θέση, απότοκο της ιταλικής φασιστικής κατοχής της χώρας και του τρόπου με τον οποίο τον είχαν υποδεχτεί οι σοσιαλιστές ηγέτες.

Η ναζιστική εισβολή ωστόσο στη Σοβιετική Ένωση το 1941 έκανε τους αλβανούς κομμουνιστές να θάψουν τις ιδεολογικές διαφορές τους, κι έτσι στις 8 Νοεμβρίου 1941 ιδρύεται το Κομμουνιστικό Κόμμα της Αλβανίας, με τη βοήθεια γιουγκοσλάβων επιτρόπων και κομισάριων. Και βέβαια επικεφαλής του νεότευκτου σχηματισμού τέθηκε λίγο αργότερα (1943) ο μαχητικότατος Ενβέρ Χότζα, ψυχή του «κόκκινου» αλβανικού κινήματος, που συγκέντρωνε μυστικά στο καπνοπωλείο που διατηρούσε στα Τίρανα όλους τους κομμουνιστές της χώρας. Είχε εν τω μεταξύ χάσει τη θέση του στο σχολείο όταν αρνήθηκε να ασπαστεί τη φασιστική νοοτροπία του ιταλού κατακτητή (1939).

Πρώτη δουλειά του Χότζα, η ενορχήστρωση της Αντίστασης και η οργάνωση των πολυάριθμων θυλάκων μάχης που δρούσαν στη χώρα. Το αποτέλεσμα της πολεμικής αυτής δραστηριότητας δεν θα ήταν άλλο από το συνέδριο που διοργάνωσε το κόμμα τον Σεπτέμβριο του 1942, που κατέληξε με την ίδρυση του αλβανικού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος (Εθνική Αντιφασιστική Επιτροπή Απελευθέρωσης της Αλβανίας), επικεφαλής του οποίου τέθηκε ο πολλά υποσχόμενα Χότζα.

Τον Ιούλιο του 1943, οι πρώτες διμοιρίες του κομμουνιστικού εθνικοαπελευθερωτικού μετώπου άρχισαν να δραστηριοποιούνται εκτεταμένα στην αλβανική επικράτεια, σε περιστατικά ανταρτοπόλεμου με τον γερμανό κατακτητή. Στις τάξεις της αριστερής Αντίστασης ήταν μάλιστα ενταγμένοι και γνωστοί μη αριστεροί πολίτες, κάνοντας προοδευτικά την Εθνική Αντιφασιστική Επιτροπή τη μόνη μαχητική και με κύρος οργάνωση που είχε απομείνει στη χώρα.

Κι έτσι τον Νοέμβριο του 1944, όταν τα τελευταία άρματα του ναζιστικού καθεστώτος περνούσαν αντίστροφα αυτή τη φορά τα σύνορα, το εθνικοαπελευθερωτικό μέτωπο του Χότζα ήταν ο μεγάλος νικητής, αφού είχε καταφέρει έναν πολεμικό άθλο: να αναγκάσει τα γερμανικά στρατεύματα σε υποχώρηση χωρίς τη βοήθεια των Συμμάχων!

Πόσο ταιριαστό λοιπόν να αναλάβει τα ηνία της χώρας ο άνθρωπος που της είχε δώσει την ελευθερία της! Η Εθνική Αντιφασιστική Επιτροπή (μετονομασμένη πια σε Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση) αναρριχήθηκε έτσι στην εξουσία και ο Ενβέρ Χότζα, η μεγάλη προσωπικότητα του κινήματος, ανέλαβε καθήκοντα πρωθυπουργού, υπουργού Άμυνας και Εξωτερικών, καθώς και αρχιστράτηγου…

Ηγέτης της Αλβανίας

Η πρώτη τετραετία του Χότζα στο τιμόνι του έθνους (1944-1948) χαρακτηρίστηκε από την προσπάθειά του να σταθεροποιήσει τη θέση της Αλβανίας στον χάρτη και να τη βάλει φυσικά στον «κόκκινο» δρόμο, οργανώνοντας την οικονομία αλλά και την κεντρική διοίκηση στα σοβιετικά πρότυπα. Ήδη βέβαια από την πρώτη στιγμή έδειξε τις διαθέσεις του έναντι των πολιτικών του αντιπάλων, με δίκες-παρωδία και καταδίκες που έφεραν τη -διακριτική πάντα- κατακραυγή.

Το 1945-1946 προχώρησε σε εκτεταμένη απαλλοτρίωση των ιδιωτικών βιομηχανιών αλλά και των εκτάσεων γης των τσιφλικάδων, περιορίζοντας ταυτοχρόνως τη δράση ξένων ομίλων αλλά και της προπολεμικής αλβανικής ελίτ.

Τα πρώτα αυτά χρόνια χαρακτηρίστηκαν επίσης και από τις λυσσαλέες μάχες με τη γιουγκοσλαβική «κόκκινη» κυβέρνηση του Τίτο, ο οποίος προσπαθούσε να ελέγξει την Αλβανία μέσω του Δούρειου Ίππου του, του υπουργού Εσωτερικών του Χότζα, Κότσι Τζότζε. Κι έτσι το 1948, όταν ο Τίτο ήρθε σε ρήξη με το Κρεμλίνο, ο Χότζα κατηγόρησε τον υπουργό του για προδοσία και τον εκτέλεσε (Μάιος 1949).

Απερίσπαστος πια, ομολόγησε με ενθουσιασμό την πίστη του στον σταλινικό σοβιετισμό και έβαλε σκοπό να επαναλάβει τις ζοφερές μέρες του σοβιετικού ηγέτη σε αλβανικό έδαφος. Οι αρχές της δεκαετίας του 1950 είδαν τον Χότζα να συνεχίζει την εκστρατεία του κατά του Τίτο τόσο στο εσωτερικό όσο και το εξωτερικό, αποσπώντας μάλιστα τεράστια κεφάλαια από τη Σοβιετική Ένωση για να φέρει τη βιομηχανική επανάσταση στην Αλβανία, μεταμορφώνοντάς τη έτσι από μια φεουδαρχική πρώην επαρχία των Οθωμανών σε μια σύγχρονη παραγωγική χώρα στα «κόκκινα» πρότυπα της Σοβιετίας.

Η κομμουνιστική Αλβανία σύντομα μετατράπηκε σε ισάξιο εταίρο του σοσιαλιστικού μπλοκ, συμμετέχοντας σε όλα τα συμβούλια και τις επιτροπές του Παραπετάσματος. Επίσης την ίδια εποχή, ο Χότζα και η ασίγαστη μυστική αστυνομία του θα αναχαιτίσουν τις αναρίθμητες προσπάθειες Βρετανών και Αμερικανών να δημιουργήσουν αντικομουνιστικούς θύλακες στην Αλβανία, εκπαιδεύοντας αλβανούς εξόριστους και βάζοντάς τους μυστικά στη χώρα…

Συμμαχία με την Κίνα και απομονωτισμός

Παρά το γεγονός ότι ο Χότζα παραιτήθηκε από τα πολιτειακά του αξιώματα το 1953-1954, διατήρησε τη θέση του ως γενικός γραμματέας του ΚΚ Αλβανίας, πλέον Εργατικό Κόμμα. Στα χρόνια μετά τον θάνατο του Στάλιν, ο Χότζα έβαλε στο στόχαστρο τη νέα ηγεσία της Ένωσης, τον Νικίτα Χρουστσόφ, και τις απόπειρες του τελευταίου να αποσταλινοποιήσει τη Ρωσία.

Ταυτοχρόνως, και η Κίνα είχε αποθαρρυνθεί από τις κινήσεις του νέου τιμονιέρη του «κόκκινου» καθεστώτος (αν και για άλλους λόγους), κάτι που έφερε κοντά τον Χότζα με τη δριμεία κριτική που ασκούσε ο Μάο στη Μόσχα. Μέχρι το 1961, οι σχέσεις Αλβανίας-Κίνας και η σκληρή πολεμική του Χότζα στο Ανώτατο Σοβιέτ είχαν εξαγριώσει τόσο τον Χρουστσόφ που αποφάσισε όχι μόνο τον τερματισμό της οικονομικής βοήθειας από τη Μόσχα αλλά και τη διπλωματική απομόνωση της Αλβανίας.

Κι έτσι ο Χότζα ήρθε ακόμα πιο κοντά με τον κινεζικό κομμουνισμό, με το μαοϊκό μοντέλο ανάπτυξης να γίνεται πια ο κινητήριος μοχλός της αλβανικής εκβιομηχάνισης, όπως φυσικά και τα κονδύλια που έρρεαν πια βροχή από τη μακρινή Κίνα. Ο Χότζα μετατράπηκε σταδιακά σε έναν από τους πιο φανατικούς πολέμιους του «σοσιαλιστικού ιμπεριαλισμού» της Ένωσης, με τους τόνους που χρησιμοποιούσε για να μιλήσει για το σοβιετικό μόρφωμα να μη συναντώνται ακόμα και στους δυτικούς εχθρούς του καθεστώτος!

Κι έτσι το 1968, όταν η Ένωση εισέβαλε στην Τσεχοσλοβακία, η απερίφραστη καταδίκη του γεγονός από τον Χότζα κατέληξε με την επίσημη απόσυρση της Αλβανίας από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας (στο οποίο δεν συμμετείχε εξάλλου από το 1961). Η δεκαετία του 1960 είδε την Αλβανία να μετατρέπεται σε ευρωπαϊκή εκδοχή της Πολιτιστικής Επανάστασης του Μάο, με τον Χότζα να επιβλέπει προσωπικά κάθε πτυχή της διαβόητης πρακτικής.

Θέλοντας να αναζωπυρώσει την «επαναστατική ηθική» και να αποτινάξει τις τελευταίες ρανίδες της παλιάς τάξης, βάλθηκε να προωθήσει τη ριζική αλλαγή της κοινωνίας, περιορίζοντας τη γραφειοκρατία και αλλάζοντας τη θέση της γυναίκας. Ταυτοχρόνως, ηγήθηκε της επίθεσης κατά της οργανωμένης θρησκείας, καταλήγοντας τον Σεπτέμβριο του 1967 να απαγορεύσει κάθε θρησκευτική δραστηριότητα στη χώρα, αναγορεύοντας έτσι την Αλβανία στο «πρώτο άθεο κράτος του κόσμου»: τζαμιά, εκκλησίες και μοναστήρια δημεύτηκαν, καταστράφηκαν ή επαναχρησιμοποιήθηκαν με άλλη λειτουργία.

Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1970 όμως ο Χότζα έβαλε στο σκόπευτρο και τις κινεζικές αριστερές πολιτικές, κυρίως το «άνοιγμα» του Πεκίνου στις ΗΠΑ και την επαναπροσέγγιση του κινεζικού κομμουνισμού με τη Γιουγκοσλαβία. Σύντομα ο αναθεωρητισμός των διαδόχων του Μάο χαρακτηρίστηκε προδοτικός από τον Χότζα, κι έτσι το 1978 τα αθρόα πακέτα βοήθειας από το Πεκίνο κόπηκαν, την ίδια στιγμή που ανακλήθηκαν και οι κινέζοι σύμβουλοι από την Αλβανία. Η χώρα ήταν πλέον, κατά τον Χότζα πάντα, το μόνο κομμουνιστικό καθεστώς του πλανήτη…

Τελευταία χρόνια και θάνατος

Η νέα δεκαετία θα ξεκινούσε με την εκκαθάριση του πολιτικού τοπίου της Αλβανίας, κάτι που θα έριχνε βαριά τη σκιά του στο εσωτερικό της χώρας. Πολιτικοί αντίπαλοι και εχθροί του καθεστώτος εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς, ενώ εξίσου μυστηριώδης ήταν και η αυτοκτονία του μακροχρόνιου πρωθυπουργού και στενού συνεργάτη του Χότζα, Μεχμέτ Σέχου (Δεκέμβριος 1981): ο Χότζα τον κατηγόρησε αργότερα ότι ήταν κατάσκοπος των Αμερικανών, μέλος της CIA, αλλά και της KGB και των γιουγκοσλαβικών μυστικών υπηρεσιών ταυτοχρόνως! Οι διώξεις, φυλακίσεις και εκτελέσεις εκατοντάδων (ή χιλιάδων, σύμφωνα με τις αναφορές) αντικαθεστωτικών λένε πως πλησιάζουν τους 600.000 ανθρώπους…

Ο περιβόητος αλβανικός απομονωτισμός ήταν πια στον κολοφώνα του: χωρίς διπλωματικές σχέσεις τόσο με τον κομμουνιστικό άξονα όσο και με τα κράτη του άλλου κόσμου, η Αλβανία πάλευε να αυτοσυντηρηθεί, αν και η περίφημη γεωργική και βιομηχανική της αυτάρκεια σύντομα θα αποδεικνυόταν «φούσκα».

Μέσα στο κλίμα αυτό, ο Χότζα αποτραβιόταν ολοένα και περισσότερο από τη δημόσια ζωή, τόσο για λόγους υγείας και ηλικίας όσο και για να συντάξει φυσικά τα ογκωδέστατα απομνημονεύματά του.

Ο αλβανός ηγέτης έφυγε από τον κόσμο στις 11 Απριλίου 1985 έχοντας μεταμορφώσει τη χώρα σε κάτι δραστικά διαφορετικό από τα εδάφη που γεννήθηκε. Ήταν παντρεμένος εδώ και πολλές δεκαετίες με την αμετανόητη σύζυγό του, Νεζμιγιέ, η οποία αρνήθηκε επανειλημμένως να ζητήσει συγγνώμη για τα εγκλήματα που κατηγορήθηκε ότι διέπραξε το καθεστώς που εγκαθίδρυσε ο Ενβέρ Χότζα και υπηρέτησε τόσο πιστά και η ίδια (ήταν υψηλόβαθμο στέλεχος του ΚΚΑ).

Ο Χότζα απέκτησε δύο γιους και μία κόρη. Στο τιμόνι της Αλβανίας τον διαδέχτηκε ο Ραμίζ Αλία, φανατικός μαρξιστής…

«Σταματά ο νους μου. Τραγικωτέρας σκηνάς δεν δύναται να φαντασθή ο νους του ανθρώπου». 

«1.500 γυναικόπαιδα εσφάγησαν∙ όπου επεράσαμεν, δεν εβλέπαμεν τίποτε άλλο παρά κεφαλάς και πόδια παιδιών, γυναικών και ανδρών. Εις την οικίαν του ιερέως όταν εισήλθομεν, ευρέθην προ φρικώδους θεάματος∙ ο ιερεύς κομμένος εις δύο και κρεμασμένος εις τον τοίχον! Επίσης και η σύζυγός του με βγαλμένα τα μάτια και όλα τα παιδιά του κατακρεουργημένα κατά τον πλέον φρικώδη τρόπον. Πλην των άλλων απήγαγον και 150 κορίτσια του χωριού. Αφού εισήλθομεν εις το χωρίον, όσοι ήσαν ζωντανοί, χωσμένοι εις υπόγεια ή άλλα μέρη εξήρχοντο γυμνοί και τρελλοί φωνάζοντες εκδίκησιν κατά των εντοπίων Τούρκων και Βουλγάρων».

 Με αυτά τα λόγια περιέγραψε ο Κύπριος εθελοντής, Μιχαλάκης Γεωργιάδης στην επιστολή που έστειλε στον αδερφό του, τη σφαγή στο χωριό Δοξάτο της Δράμας. 

Ήταν 30 Ιουνίου 1913 όταν τα βουλγαρικά στρατεύματα μπήκαν στο χωριό Δοξάτο και έσφαξαν συνολικά 650 κατοίκους. Μετά τις θηριωδίες σε βάρος του άμαχου πληθυσμού έλουσαν με πετρέλαιο τα σπίτια και πυρπόλησαν το χωριό. Συνολικά έκαψαν 250 σπίτια και 80 καταστήματα και το όμορφο Δοξάτο της Δράμας που φημιζόταν για τα πλούτη του μετατράπηκε σε κολαστήριο.

Κατά τη διάρκεια του Α’ Βαλκανικού Πολέμου το 1912 το χωριό Δοξάτο και η περιοχή της Ανατολικής Μακεδονίας καταλήφθηκε από τους Βούλγαρους, οι οποίοι έδιωξαν τους Έλληνες διοικητές του χωριού. 

Την επόμενη χρονιά διεξήχθη ο Β’ Βαλκανικός πόλεμος και ο ελληνικός στρατός με αρχιστράτηγο τον Βασιλιά Κωνσταντίνο Α’ ανέλαβε να ελευθερώσει τις περιοχές της Μακεδονίας που ήταν υπό βουλγαρική κατοχή. 

Αφού κατέλαβε αρχικά την Καβάλα και τις Σέρρες συνέχισε με επιτυχία την προέλαση του προς τη Δράμα. Τα ελληνικά στρατεύματα ανάγκασαν τους Βούλγαρους σε υποχώρηση. 

Πριν εγκαταλείψουν την περιοχή της Δράμας, πραγματοποιήθηκε ανταλλαγή πυρών μεταξύ Ελλήνων ανταρτών και των Βουλγάρων στρατιωτών. Τότε οι δεύτεροι προφασιζόμενοι τους πυροβολισμούς επιτέθηκαν στο χωριό Δοξάτο. 

30 Ιουνίου 1913. Εκείνο το πρωί πολλοί κάτοικοι είχαν πάει στην εκκλησία για να προσευχηθούν για την γιορτή των Αγίων Αποστόλων. Οι Βούλγαροι κύκλωσαν έφιπποι το χωριό και όρμησαν στους ανυπεράσπιστους κατοίκους. Ανάμεσα στους αμάχους ήταν γέροι, γυναίκες και παιδιά. Η δολοφονική τους δράση δεν είχε όρια.

Για ώρες έσφαζαν τους κατοίκους και τους αποκεφάλιζαν. 

Αφού πρώτα βίασαν τις γυναίκες μετά τις κατακρεούργησαν με τα σπαθιά τους. Όσοι κάτοικοι έτρεχαν στον κάμπο να ξεφύγουν τους εκτελούσαν. Το ίδιο συνέβη και σε όσους είχαν κρυφτεί μέσα σε σπίτια. Τις πρώτες απογευματινές ώρες, τελείωσαν τις θηριωδίες σε βάρος των κατοίκων, έβαλαν φωτιά στο χωριό και το εγκατέλειψαν. 

Ανάμεσα στους Βούλγαρους ήταν και πολλοί Τούρκοι, οι οποίοι θεωρώντας ότι η Τουρκία είχε συμμαχήσει μαζί τους δεν αρνήθηκαν να επιτεθούν στους Έλληνες συγχωριανούς τους. Λίγες ώρες μετά την αποχώρησή τους προσπάθησαν να επιστρέψουν για να θάψουν μερικά πτώματα για να κρύψουν τη σφαγή, αλλά ο ελληνικός στρατός πλησίαζε στη Δράμα και υποχώρησαν γρήγορα.

Οι Έλληνες στρατιώτες έγιναν δεκτοί ως σωτήρες από τους εναπομείναντες κατοίκους. Μόλις αντίκρισαν τις φρικαλεότητες ένιωσαν αποτροπιασμό. 

Ανάμεσα στους Έλληνες στρατιώτες ήταν και ένας Πλοίαρχος του Βρετανικού ναυτικού Cardale, ο οποίος περιέγραψε όσα αντίκρισε στο Δοξάτο ως εξής: «Κατά την είσοδον εις την πόλιν, το πρώτο όπερ προσέπεσεν εις τους οφθαλμούς μου, ήσαν αι αγέλαι κυνών καταβροχθιζόντων ανθρωπίνους σάρκας. Η πόλις τελείως κατεστραμμένη εφαίνετο έρημος, ως  εκ τούτου δε ηναγκάσθην να φωνάξω επανειλημμένως δια να εμφανισθώσι γραίαι τινές εκ των ερειπίων. Όλα τα πτώματα ήσαν διάτρητα υπό τον λογχών και έφερον ίχνη απίστευτων ακρωτηριασμών. Οι τοίχοι των οικιών είχον ρυπανθεί από αίματα, εις το ύψος έξι ποδών από τους εδάφους, τουθ’ όπερ εξηγείται, κατά το λέγειν των επιζώντων εκ του ότι τα δυστυχή θύματα δεν είχον σφαγεί αμέσως, αλλά εθανατούντο δια λογχισμών».

Τα επόμενα χρόνια έγιναν προσπάθειες ανοικοδόμησης του χωριού, αλλά οι Βούλγαροι χτύπησαν ξανά το 1917, αυτή τη φορά ως σύμμαχοι των Γερμανών. Τότε εισέβαλαν το μαρτυρικό Δοξάτο και πήραν ομήρους αρκετούς άντρες και τους έστειλαν στη Βουλγαρία. Τον Σεπτέμβριο του 1941 η ιστορία επαναλήφθηκε. Βουλγαρικά αποσπάσματα εκτέλεσαν ξανά 350 κατοίκους του Δοξάτου έπειτα από επίθεση ανταρτών εναντίον τους.

mixanitouxronou.gr