«Το μέλλον γίνεται ολοένα και πιο σκοτεινό» αναφέρει ο Μίκης Θεοδωράκης σε άρθρο-παρέμβασή του σχετικά με την «αλλοίωση του πολιτεύματος».

Ο Μίκης Θεοδωράκης κάνει αναφορά σε μέλλον και πρόσφατο παρελθόν, θυμίζοντας την ίδρυση της «Σπίθας» και τονίζοντας πως η πρότασή του για τη δημιουργία ενός Παλλαϊκού Μετώπου, θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν όργανο που θα μας έβγαζε από την κρίση. 

Ο Μίκης Θεοδωράκης τόνισε πως θα πρέπει το συντομότερο να γίνει μια νέα αναθεώρηση του Συντάγματος, σημειώνοντας παράλληλα πως ο κ. Τσίπρας κυβερνά με το 15%. 

Ολόκληρο το άρθρο-παρέμβαση του Μίκη Θεοδωράκη

«Θα ήθελα να ξεκινήσω το κείμενό μου αυτό με μια αναφορά σε δύο θέματα που με έχουν απασχολήσει ιδιαίτερα.

Το πρώτο αφορά το μέλλον και είναι η κριτική μου για την αλλοίωση του Πολιτεύματος. 
Το δεύτερο έχει να κάνει με το πρόσφατο παρελθόν, την ίδρυση της Σπίθας και την πρότασή μου για τη δημιουργία ενός Παλλαϊκού Μετώπου που κατά την ταπεινή μου γνώμη θα μπορούσε όχι μόνο να λειτουργήσει σαν όργανο που θα μας έβγαζε από την κρίση αλλά και να αποτελέσει τη μεγάλη ιστορική ευκαιρία που θα μας οδηγούσε στην αυτοτέλεια της χώρας και από κει στην κατάκτηση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας.

Πιστεύω ότι θα πρέπει το συντομότερο να γίνει μια νέα αναθεώρηση του Συντάγματος που να ξαναφέρει τη χαμένη ισορροπία ανάμεσα στους τέσσερις θεσμούς (Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Νομοθετική Εξουσία, Εκτελεστική Εξουσία, Δικαιοσύνη) που ο νομοθέτης επάνω σ’ αυτές τις τέσσερις κολόνες στήριξε την «πολυκατοικία» του Συντάγματος του 1976. Φανταστείτε τώρα σε ένα τέτοιο μεγάλο κτίριο να γκρεμίσουν τη μία από τις τέσσερις κολόνες που το στηρίζουν. Μα κι αν δεν σωριαστεί σε ερείπια, θα γέρνει επικίνδυνα, με φόβο μια μέρα να πέσει. Στο μεταξύ όσοι ζούνε μέσα εκεί θα πρέπει να ζούνε σε μια διαρκή ανωμαλία. Αλλοτε να σκαρφαλώνουν από δωμάτιο σε δωμάτιο κι άλλοτε να γλιστράνε από το μπάνιο στην τραπεζαρία.
Ε λοιπόν, αυτή είναι η εικόνα της Ελλάδας μετά την αναθεώρηση του 1986, που έκτοτε δεν μπόρεσε να ορθοποδήσει για να φτάσει στην τσουλήθρα των Μνημονίων που οδηγεί κατευθείαν στον «υπόνομο», δηλαδή στην τελική διάλυση της χώρας πολύ πιο πριν από τα 100 χρόνια που ο κ. Τσίπρας την πούλησε στους ξένους.

Ανεξάρτητα από την κριτική μου για τη σύγχρονη ιμπεριαλιστική πολιτική των κυβερνήσεων των ΗΠΑ, είμαι μεγάλος θαυμαστής του αμερικανικού έθνους, γιατί οι θεσμοί πάνω στους οποίους οι ιδρυτές του στήριξαν το μέλλον της χώρας τους είναι τόσο στερεοί, έχοντας τον απόλυτο σεβασμό του αμερικανικού λαού, ώστε στους αιώνες της ύπαρξής του να μη συμβεί ούτε μία απόπειρα παραμόρφωσής τους και υποταγής σε κάθε μορφής δικτατορία. 
Ο Πρόεδρος, η Βουλή των Αντιπροσώπων, το Κογκρέσο και η Δικαστική Αρχή λειτουργούν με την ακρίβεια ενός ελβετικού ρολογιού.

Θα ήθελα να αναφέρω ένα παράδειγμα: Στο τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, όταν ο στρατηγός Μακάρθουρ, νικητής στη μάχη του Ειρηνικού, ξεπέρασε το μέτρο, πρότεινε να ρίξουν οι ΗΠΑ την ατομική βόμβα στην Κίνα και γενικά άρχισε να συμπεριφέρεται σαν Πρόεδρος των ΗΠΑ, ο πρώην Αντιπρόεδρος Χάρι Τρούμαν, που είχε διαδεχθεί τον Φραγκλίνο Ρούσβελτ, αν και νέος στο αξίωμα, οχυρωμένος πίσω από το κύρος του President, όρθωσε το ανάστημά του και, με το θάρρος που του προσέδιδε αυτός ο απαράβατος για τους Αμερικανούς θεσμός, τον έβαλε στη θέση του και τον ανάγκασε να επιστρέψει στον στρατώνα του, μπροστά στα έκπληκτα μάτια της ανθρωπότητας…

Ζητάω λοιπόν πολλά όταν προσδοκώ από τη χώρα μου, όσο μικρή κι αν είναι, να βοηθήσουμε όλοι μαζί, ώστε να γίνουμε κι εμείς σοβαροί και υπεύθυνοι σεβόμενοι το αρχικό Σύνταγμα που είχαμε αποδεχθεί και που κατά τη γνώμη μου λειτούργησε θετικά κατά τις τελευταίες δεκαετίες; Για τον λόγο αυτόν δεν έπρεπε να δεχθούμε την αλλοίωσή του ακόμα κι αν την πρότεινε ένας πολιτικός με μεγάλο κύρος και μεγάλη απήχηση στον Λαό μας, όπως ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Εξάλλου πιστεύω ότι σε μια ευνομούμενη χώρα η ψηφοφορία που ενέκρινε την αλλαγή του Συντάγματος στα 1986 όφειλε να θεωρηθεί άκυρη, δεδομένου ότι παραβιάστηκε η αρχή της μυστικότητας της ψηφοφορίας με την επιβολή χρωματιστών ψηφοδελτίων και προσεβλήθη βάναυσα η προσωπικότητα των βουλευτών με την πρωτοφανή παρακολούθησή τους με δεκάδες προβολείς στραμμένους επάνω τους για να καταγράφονται οι κινήσεις τους! Αυτή σίγουρα υπήρξε μια μαύρη σελίδα στην ιστορία του νεότερου κοινοβουλευτισμού.

Και σήμερα η Αντιπολίτευση μέσα στη Βουλή και η συντριπτική λαϊκή πλειοψηφία παρακολουθούν ανήμποροι τον κ. Τσίπρα να κυβερνά με το 15%, εκμεταλλευόμενος ακριβώς αυτή τη μαύρη σελίδα. Ενώ ο ίδιος είναι αιχμάλωτος των εθνομηδενιστών του ΣΥΡΙΖΑ που εκβιάζουν λόγω της ισχνής πλειοψηφίας.

Ενας Κυβερνήτης σε ένα πλοίο που παίρνει ανάποδες στροφές με αποτέλεσμα να κάνει φαύλους κύκλους και να παραμένει ακίνητο. Και εμείς οι υπόλοιποι να το παρακολουθούμε ανήμποροι και ανίκανοι να αντιδράσουμε… Ομως προς Θεού, αυτό το πλοίο είμαστε όλοι εμείς. Είναι η πατρίδα μας. Είναι το μέλλον των παιδιών μας.

Ας σκεφτούμε το παράδειγμα με τον Μακάρθουρ. Ποιος ήμουν, αλήθεια, εγώ τότε που αψήφησα το μεγαλείο του ενός και τις αποφάσεις του κόμματός μου και το καταψήφισα; Ενας απλός βουλευτής ανάμεσα στους τριακόσιους. Είχα όμως βαθιά μέσα μου την ανάγκη να δω τον Λαό μας το ίδιο υπεύθυνο και μεγάλο όπως τους λαούς εκείνους που εκτιμούν τόσο πολύ τον εαυτό τους και τις παραδόσεις τους, ώστε καταφέρνουν να γίνονται παραδείγματα για τους άλλους, ανεξάρτητα από τα λάθη των κυβερνήσεών τους. Γιατί οι κυβερνήσεις έρχονται και παρέρχονται, όμως οι Λαοί παραμένουν και συνεχίζουν.

Από την άποψη αυτή θεωρώ ότι ο κάθε απλός πολίτης που αγαπά και σέβεται τον Λαό μέσα στον οποίο ζει και συνάμα είναι περήφανος για τις παραδόσεις του έχει ιστορικά το δικαίωμα να ορθώνεται στο ύψος των κυβερνώντων που πιθανώς να έχει και ο ίδιος επιλέξει, τη στιγμή που αντιλαμβάνεται ότι παίρνουν μια λαθεμένη απόφαση έξω από το πλαίσιο των θεμελιακών συμφερόντων του Πολιτεύματος και των παραδοσιακών Αξιών που συνθέτουν τον πυρήνα της ύπαρξής μας.

Ανήκω στη γενιά της Εθνικής Αντίστασης και ευτύχησα να γίνω και να αισθανθώ Ελεύθερος και Ανεξάρτητος σαν Ελληνας από τη στιγμή που αποφάσισα να παλέψω και να θυσιαστώ για τον Λαό και την Πατρίδα μου.
Είναι πραγματικά σχήμα οξύμωρο και συγχρόνως τραγικό να γίνεται ο ελληνικός λαός ανεξάρτητος μέσα στις συνθήκες της γερμανικής Κατοχής από τη στιγμή που αποφάσισε να περιφρονήσει την αλαζονική δύναμη του κατακτητή!
Αυτό δείχνει ότι η Ανεξαρτησία είναι ένα βαθύ συναίσθημα για κάθε ελεύθερο και υπερήφανο πολίτη που τον ανυψώνει όπως το ζωογόνο οξυγόνο για την κάθε μορφή ζωής.

Ποτέ άλλοτε οι Ελληνες δεν υπήρξαν ανεξάρτητοι εκτός από το 1821;
Στους Βαλκανικούς Πολέμους, στην Εθνική Αντίσταση και για όσους μπήκαν στα κάτεργα της Χούντας, στα 1967!
Ολο τον άλλο καιρό ζούνε ζαλισμένοι, εξού και οι συνεχείς ανωμαλίες με τα πάνω και τα κάτω που σημαδεύουν την Ελλάδα των δύο αιώνων ελεύθερης ζωής. Γιατί άλλο η ελευθερία και άλλο η ανεξαρτησία. Είμαστε σχετικά ελεύθεροι να ζούμε, όμως μέσα στα όρια που μας επιτρέπει η συνεχής εξάρτησή μας από τους κατά καιρούς «προστάτες» μας.

Ακόμα και στην κορύφωση των Βαλκανικών αγώνων για την απελευθέρωση των ελληνικών εδαφών από τον ζυγό των Τούρκων, τόσο ο Ελευθέριος Βενιζέλος όσο και ο Διάδοχος Κωνσταντίνος ήταν εξαρτημένοι, ο πρώτος από τους Γάλλους και ο δεύτερος από τους Γερμανούς.
Και τι ακριβώς κρυβόταν πίσω από τη Μικρασιατική Καταστροφή; Μήπως δεν κρυβόταν η εγκατάλειψή μας από τους Αγγλογάλλους όταν ο λαός μας ψήφισε Κωνσταντίνο; Και έφτασαν σε τέτοιον βαθμό εκδικητικότητας, ώστε όχι μόνο αγκάλιασαν τον Κεμάλ για να μας τιμωρήσουν αλλά και έδωσαν εντολή στους ναύτες των πολεμικών τους πλοίων που είχαν αράξει στο λιμάνι της Σμύρνης να κόβουν τα χέρια αυτών που ζητούσαν να σωθούν από τις φλόγες και βουτούσαν στη θάλασσα για να φτάσουν στα θωρηκτά τους. Τόση απίστευτη βαρβαρότητα!

Εκτοτε στη σκέψη μου υπήρχε μόνο μία λέξη, η «Ανεξαρτησία». Ως έφηβος πολέμησα τους Γερμανούς. Στη συνέχεια τους Αγγλους και τους Αμερικανούς και φτάνοντας προς το τέλος του βίου μου παλεύω τους Ευρωπαίους. Δεν θέλω κανέναν προστάτη. Είμαι υπέρ της Ευρώπης των ελεύθερων Λαών. Ομως σας θέτω το ερώτημα: Μπορούμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας; Ναι, μπορούμε. 
Ακόμα και στην Κατοχή από το 1943 και μετά, ήμαστε λαός αυτάρκης. Στραφήκαμε στη γη μας και στην Αλληλεγγύη. Με την Οργάνωση «Εθνική Αλληλεγγύη» δεν αφήσαμε να πεινάσει ούτε ένας Ελληνας. Ούτε να αρρωστήσει. Ανοίγαμε τις αποθήκες με τα όπλα και μοιράζαμε τα φάρμακα στον λαό. Το ίδιο κάναμε με τα τρόφιμα που ήταν κλεισμένα κι αυτά στις αποθήκες. Πόσοι και πόσοι δεν σκοτώθηκαν σ’ αυτές τις μάχες… Σκοτώθηκαν όμως ελεύθεροι και ανεξάρτητοι!

Η γη μας, παρότι τη λεηλατούσαν οι κατακτητές μας, πρόσφερε τα υπέροχα δώρα της. 
Ημουν 18 ετών και δεν μπορώ να θυμηθώ περίοδο της ζωής μου πιο ευτυχισμένη, γιατί αισθανόμουν ελεύθερος και ανεξάρτητος, γιατί μπορούσα να περιφρονώ έμπρακτα τον ξένο κατακτητή. Αρα η Ελλάδα είναι αυτάρκης, αρκεί να προσαρμόσουμε τη ζωή μας στη δωρεά της ελληνικής γης.

Σήμερα θα πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε, ότι είμαστε όχι μόνο πλούσιοι αλλά πολύ πλούσιοι. Τα βουνά μας κρύβουν πολύτιμα κοιτάσματα που οι ξένοι επιβήτορες μας απαγορεύουν να τα εκμεταλλευτούμε. Αυτά τα ανακάλυψε στα 1948-50 ο καθηγητής του Πολυτεχνείου Μπάτσης και τα περιέγραψε στο βιβλίο του «Η βαριά βιομηχανία μας». 
Τότε οι Ελληνες υποτελείς με εντολή των ξένων κάψανε το βιβλίο του, τυλίξανε σε μια κόλα χαρτί της Ασφάλειας τον δυστυχή καθηγητή και τον εκτελέσανε μαζί με τον Μπελογιάννη. 
Εκτοτε ουδείς τολμά όχι να εξορύξει αλλά ακόμα και να μιλήσει για τους θησαυρούς της ελληνικής γης

Ερχόμαστε τώρα στους θησαυρούς των ελληνικών θαλασσών. Πρώτα απ’ όλα θέλω να σας ρωτήσω αν γνωρίζετε πόσο μεγαλώνει η χώρα μας από τη στιγμή που θα τολμήσουμε να κηρύξουμε τη δική μας, την ελληνική ΑΟΖ. Από την Κέρκυρα έως την Κύπρο θα μεγαλώσουμε πάνω από τρεις φορές. Τι πλούτος υπάρχει εκεί; Τα ειδικευμένα διεθνή Ινστιτούτα μιλούν. Πρώτον, νότια της Κρήτης. Επιφανειακά κοιτάσματα υδρογονανθράκων αξίας ενός τρισεκατομμυρίου οκτακοσίων εκατομμυρίων ευρώ. Δεύτερον, μεταξύ Κρήτης και Κύπρου. Τριάντα τρία τρισεκατομμύρια, που όμως γι’ αυτά χρειάζονται χρόνος και σοβαρά μέσα εξόρυξης. Ομως είναι δικά μας! Είναι περιουσία μας! Που μας αναδεικνύει όχι μόνο σε λαό αυτάρκη αλλά και σε διεθνή παράγοντα στην αγορά πετρελαίου.
Σημείωση: Τα κοιτάσματα της Κρήτης μπορεί να αξιοποιηθούν άμεσα. Μέσα σε δύο χρόνια. Γιατί είναι επιφανειακά. Οποιος αμφιβάλλει γι’ αυτές τις αποκαλύψεις, ας ρωτήσει τους Ελληνες ειδικούς και προ παντός τον καθηγητή Φώσκολο που σήμερα εκμεταλλεύεται τις γνώσεις του η… καναδική κυβέρνηση, για να βρίσκει υδρογονάνθρακες. Είναι αληθινή συμφορά για όλους τους Ελληνες να διαθέτουμε τέτοια μυαλά και να τα διώχνουμε να εξυπηρετήσουν ξένους…

Αυτός ο πλούτος της χώρας υπήρξε η βάση της πολιτικής μου παρουσίας στην ηγεσία της Σπίθας.

Ερχομαι τώρα στον ελληνικό λαό που είναι και ο πρώτος υπεύθυνος παράγοντας για το μέλλον της χώρας μας.
Εως το 2009 τον μονοπωλούσαν τα δύο κόμματα εξουσίας, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Και τα δύο κάτω από την επιρροή βασικά της αμερικανικής πολιτικής. Η επιρροή τους έφτανε το 80% και πλέον των ψηφοφόρων.
Σ’ αυτή την περίπτωση και με διασπασμένη την Αριστερά, δεν μπορούσε κανείς να κάνει όνειρα για ένα μεγάλο μαζικό – λαϊκό κίνημα με προοπτική να το καταστήσει κάποτε όργανο της Ιστορίας.

Ξαφνικά βλέπουμε στις εκλογές του 2009 να εγκαταλείπουν τη ΝΔ δύο εκατομμύρια ψηφοφόροι και αμέσως μετά, στις αρχές του 2010, να φεύγουν από το ΠΑΣΟΚ ένα εκατομμύριο ψηφοφόροι.
Τρία εκατομμύρια ψηφοφόροι εκτός κομματικής στέγης δεν αποτελούν μήπως μια μεγάλη λαϊκή δύναμη ανατροπής και επιβολής μιας νέας εθνικής πολιτικής που θα σεβότανε τις πάγιες εθνικές μας αξίες και δικαιώματα του ελληνικού λαού και συνάμα θα προσπαθούσε να πάει τη χώρα πιο μπροστά;
Ηταν μήπως λανθασμένη μια τέτοια διαπίστωση; Υπήρχε όμως μια προϋπόθεση, η Ενότητα όλων αυτών των σκόρπιων δυνάμεων και η συμπόρευσή τους όφειλε να στηριχτεί επάνω σε ένα πρόγραμμα αρχών και επιδιώξεων που θα τους ενέπνεε, θα τους εξέφραζε και θα τους κινητοποιούσε με στόχο μια ρεαλιστική λύση των προβλημάτων μας.

Αυτή ήταν η προσωπική μου φιλοδοξία με την ίδρυση της Σπίθας: δηλαδή να λειτουργήσουμε σαν ενωτική δύναμη με στόχο την οργάνωση ενός Πανεθνικού Παλλαϊκού Μετώπου με στόχο τη διεκδίκηση της κυβερνητικής εξουσίας.
Τότε, στην περίπτωση που θα κατακτούσαμε τον στόχο αυτόν, θα είχαμε πίσω μας την πραγματικά μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας και όχι όπως σήμερα που με τις εκλογικές αλχημείες και την εκμετάλλευση του κουτσουρεμένου μας Πολιτεύματος μας κυβερνούν εδώ και δεκαετίες εκλογικές μειοψηφίες αφήνοντας εκτός βουλευτικής εκπροσώπησης το 50% σχεδόν των Ελλήνων ψηφοφόρων. Γεγονός που τις κάνει αδύναμες και δεκτικές σε ξένες πιέσεις.

Μια πλειοψηφία με τέτοιο λαϊκό στήριγμα θα είχε τη ρεαλιστική δυνατότητα να στραφεί με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και δύναμη προς τους δανειστές και να ζητήσει την απάλειψη από τα Μνημόνια των όρων που δεν έχουν άμεση σχέση με τις οικονομικές συμβάσεις και που μας προσβάλλουν και μας μειώνουν ως κυρίαρχο λαό. Δηλαδή τους όρους που σε αντίθεση με τις δανειακές συμβάσεις των άλλων κρατών μάς δένουν χειροπόδαρα, μας περιφρονούν και μας εξευτελίζουν.
Στην περίπτωση άρνησης εκ μέρους των δανειστών, θα μπορούσαμε να στραφούμε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και σε άλλους διεθνείς οργανισμούς, σύμφωνα με τις Αρχές των οποίων, η παράδοση της Εθνικής Ανεξαρτησίας, της Εθνικής Αυτοτέλειας και του Εθνικού Πλούτου απαγορεύεται διά ροπάλου…
Το γράφω ακόμα μια φορά: Οι όροι αυτοί που μας επιβάλανε είναι παράνομοι τόσο ως προς το δικό μας Σύνταγμα όσο και ως προς το Ευρωπαϊκό και το Διεθνές Δίκαιο.

Ο Καθηγητής Γ. Κασιμάτης γράφει ότι ούτε και οι 300 Βουλευτές δεν δικαιούνται να παραδώσουν την Εθνική μας Ανεξαρτησία.
Και οι δικοί μας κυβερνήτες την πρόσφεραν με μία και μόνη υπογραφή του κ. Παπακωνσταντίνου, υπουργού Οικονομικών της κυβέρνησης Παπανδρέου! Αφήνω ασχολίαστη αυτή τη φορά τη βδελυρή ενέργεια.
Υποθέτω μόνο ότι ένας τέτοιος ραγιαδισμός είναι πράγμα σπάνιο να βρεθεί στην τρισχιλιετή Ιστορία μας. Προσωπικά είμαι βέβαιος ότι μπροστά στο ανάστημα τόσων εκατομμυρίων Ελλήνων δεν θα μπορούσε να βρεθεί ξένος λαός και κυβέρνηση που να μη λάβει σοβαρά υπ’ όψιν της την αποφασιστικότητα και υπευθυνότητα ενός τέτοιου λαού. Ας πάψουμε επιτέλους να είμαστε ψοφοδεείς μπροστά στους ισχυρούς.
Ομως έτσι ή αλλιώς, με τον τρόπο της πειθούς ή με εκείνον της τόλμης ενός Ορθιου Λαού, η Κυβέρνηση του Πατριωτικού Μετώπου θα είχε μόνη της λυμένα τα χέρια για να στραφούμε σε έναν αγώνα καθολικής ανάπτυξης της χώρας. 

Με την εκμετάλλευση του ορυκτού μας πλούτου και των υποθαλασσίων κοιτασμάτων, με τη μεθοδική καλλιέργεια της γης, την ανάπτυξη της τοπικής μας βιομηχανίας και βιοτεχνίας, τον θαλάσσιο πλούτο, την εκσυγχρονισμένη ανάπτυξη του τουρισμού με την αξιοποίηση των εκατοντάδων χιλιάδων δικών μας εγκεφάλων και, τέλος, με την οργανωμένη προβολή του αρχαίου και του βυζαντινού μας πολιτισμού… 

Σταματώ εδώ για να δείξω ότι με όλες τις εκπληκτικές δυνατότητες αυτής της χώρας και αυτού του λαού, είναι βέβαιο ότι σε μικρό χρονικό διάστημα θα εξασφαλίζαμε την απόλυτη αυτάρκειά μας, θα ανεβάζαμε τα επίπεδα της Μόρφωσης, της Επιστήμης, της Ερευνας και του νεότερου πολιτισμού και θα διεκδικούσαμε με το σπαθί μας τη θέση που μας αξίζει ανάμεσα στην πρώτη δεκάδα, αν όχι εικοσάδα, των λαών της Ευρώπης και της Οικουμένης.
Μετά από πολλές προσπάθειες για τη δημιουργία αυτού του σωτήριου Μετώπου και κάτω από δύσκολες συνθήκες, χωρίς ποτέ να καταλάβω αυτή την άθλια, περιφρονητική και βλακώδη αντιμετώπισή μου όχι μόνο ως πολιτικού αλλά και ως καλλιτέχνη από εκείνο που αποκαλούμε «Αρχουσες Εξουσίες» παντός είδους, κατάφερα τελικά με τη βοήθεια του Καθηγητή Γ. Κασιμάτη να πείσουμε τον Μανώλη Γλέζο και τον Αλέξη Τσίπρα. Μαζί δημιουργήσαμε την Ε.ΛΑ.Δ.Α. (Ελληνική Λαϊκή Δημοκρατική Αντίσταση) φιλοδοξώντας να γίνει το όργανο της μεγάλης πλειοψηφίας με τους στόχους που περιέγραψα.

Με αυτή την ιδιότητα καλέσαμε τον Λαό στις 12 Φεβρουαρίου του 2012 στην Πλατεία Συντάγματος. Εκείνη η συγκέντρωση που θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες που έγιναν ποτέ, νομίζω ότι επιβεβαίωνε την πεποίθησή μου ότι ο Λαός μας πίστευε ότι ενωμένος θα μπορούσε να πετύχει την έξοδο από τα Μνημόνια με ειρηνικούς τρόπους και να προχωρήσει προς την αναγέννηση της χώρας.
Είχαμε τότε συμφωνήσει, ο Μ. Γλέζος, ο Γ. Κασιμάτης κι εγώ, να σταθούμε μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη και τότε να κατεβεί από τη Βουλή ο Αλέξης Τσίπρας μαζί με τους βουλευτές του να μας συναντήσει δείχνοντας έτσι τη θέλησή μας να εργαστούμε χέρι – χέρι για τη δημιουργία του Μεγάλου Ενιαίου Λαϊκού Μετώπου.
Στο σημείο αυτό σταματά και αλλάζει η νεότερη Ιστορία μας (γιατί όλα έδειχναν ότι επιχειρούμε μαζί με τους εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές ένα μεγάλο ιστορικό βήμα προς τα εμπρός).
Ομως ο Αλ. Τσίπρας και οι βουλευτές του δεν βγήκαν από τη Βουλή να ενωθούν μαζί μας, εμείς λουστήκαμε με τα δηλητηριώδη χημικά, ο Γλέζος λιποθύμησε και ο λαός αφού χτυπήθηκε άγρια από τα ΜΑΤ άρχισε από τότε απογοητευμένος την υποχώρησή του που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, ενώ το μέλλον γίνεται ολοένα πιο σκοτεινό».

Πηγή: http://www.newsbomb.gr/prionokordela/opinions/story/828399/eimai-omofovikos-fasistas-kai-xristianotalimpan-tora-mporo-na-miliso#ixzz4vTUM5Upc

  Είναι προφανές ότι δεν ξέρουμε πιά τί μας φταίει. Έχουμεαποπροσανατολιστείτελείως.
     Εδώ καίγεται ο κ@λος μας εδώ κι επτά χρόνια με την αισχρή προδοσία του πολιτικού κόσμου της χώρας,
     ..με την εθνική μειοδοσία των μνημονίων και των αποικιοκρατικών
συμβάσεων-σκανδάλωντύπου Fraport,
     ..με την καταπάτηση κάθε έννοια νομιμότητας, καθώς καταπατούνται βασικοί όροι και κανόνες του Συντάγματος,
     ..κι εμείς ασχολούμαστε με το ελάχιστο των ελαχίστων θέμα των σχολίων ενός αποσυρμένου πιά καλού ποδοσφαιριστή, σχετικά με την αλλαγή φύλου από τα 15 χρόνια.

     Το ίδιο το θέμα είναι σοβαρό, σοβαρότατο. Αλλά αντί να σχολούμαστε με την ουσία, ασχολούμαστε να κατηγορούμε τον κύριο Τσιάρτα ως ομοφοβικό, ή όχι.
     Και η ουσία εδώ έχει δύο σκέλη:

     Πρώτον: Μπορείς να θεωρήσεις ένα παιδί ως ψυχολογικά και λογικά ώριμο και συγκροτημένοάτομο στα 15 του, ώστε να του δώσεις την δυνατότητα -και μάλιστα με τόσο συνοπτικές και εύκολες διαδικασίες- να επιλέξει την δραματική και καθοριστική για την υπόλοιπη ζωή του επιλογή της αλλαγής φύλου;
     Αν είναι τόσο ώριμο στην ηλικία των 15 για τόσο δραματικές αποφάσεις, γιατί η πολιτεία δεν το θεωρεί ώριμο για να ψηφίσει, ή για ν' αποκτήσει δίπλωμα αυτοκινήτου,
     ..ή -το σπουδαιότερο- σε περιπτώσεις παραβατικής συμπεριφοράς του, γιατί ο νόμος το θεωρεί ανήλικο και το αντιμετωπίζει -πολύ σωστά- με άλλα μέτρα και σταθμά τόσο στην κρίση όσο και στην τιμωρία του, απ' ό,τι έναν ενήλικα;
     Ο νόμος λοιπόν που προωθείται, ως προς αυτό το σκέλος, δεν έχει καθόλου την έγνοια να λύσει κάποια κοινωνικά προβλήματα, παρά θέλει να καρπωθεί εντυπώσεις και πολιτικά οφέλη από την πολύ άγουρη ηλικία των 15, καθώς και απ' την ομάδα των ημιμαθών θολοκουλτουριαραίων που όλο και μεγαλώνει μέσα στην Ελλάδα της κρίσης και της ηθελημένης μη-παιδείας,
     ..κάνοντάς τους εν δυνάμει οπαδούς και φηφοφόρους μιάς fake Αριστεράς που κακοποιεί συνταξιούχους, ανέργους και μικροεπιχειρηματίες, αλλά χαϊδεύει ομοφυλόφιλους και κάθε λογής αποκλίνοντες.
     Διότι:

     Δεύτερον:  Ναι. Η ομοφυλοφιλία είναι απόκλιση.
     Αρκετά πιά μ' αυτή την πατέντα της "ομοφοβίας".  Όποιος τολμάει να αρθρώσει μία λογική άποψη σπεκουλάρεται και λασπώνεται ώς ομοφοβικός, ή ως τέρμα δεξιός ή ποιός ξέρει τί άλλο.
     Και η άποψη η λογική λέει πως η ομοφυλοφιλία είναι σεξουαλική απόκλιση. ΔΕΝ είναι το φυσιολογικό.
     Τον κ@λο τους να βαρούν κάτω όσοι θέλουν να μας πείσουν για το αντίθετο, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ.
     Αν ήταν φυσιολογική σεξουαλική συμπεριφορά η ομοφυλοφιλία δεν θα υπήρχε συνέχεια κανενός έμβιου είδους στον πλανήτη. Και άλλωστε δεν θα υπήρχε η ανάγκη παρουσίας δύο φύλων σε όλο το ζωϊκό βασίλειο.
     Τέρμα, τελεία και παύλα.
    
     Κι εδώ κάπου υπεισέρχεται η παράνοια της διαφήμισης μιάς αποκλίνουσας σεξουαλικής συμπεριφοράς.
     Τί gay parade, τί διαμαρτυρίες συμπαράστασης, τί Athens Pride, τί στον Καιάδα όσους διαφωνούν, τί χλαπαταγή!
     Δηλαδή και καλά είσαι πού είσαι αποκλίνων στην σεξουαλική σου συμπεριφορά. Πρέπει να το κάνεις σημαία; Υπερηφάνεια; Παρέλαση; 
      Και όλοι εμείς οι υπόλοιποι πρέπει να είμαστε κι εμείς περήφανοι για σένα; Να μην έχουμε άποψη περί της ορθότητας της επιλογής σου; Άποψη λέμε, όχι να σου επιβάλουμε τί θα κάνεις και τί όχι. Δικός σου λογαριασμός.
     Όπως άλλωστε και λογαριασμός του φετιχιστή, του μαζοχιστή, του οπαδού του Αυνάνα, του ουρολάγνου, του κοπρολάγνου, του γεροντόφιλου, και τόσων άλλων σεξουαλικών αποκλίσεων(παραφιλίες ονομάζονται επιστημονικά οι κάθε λογής σεξουαλικές αποκλίσεις απ' την πιό ανώδυνη ως την πιό επικίνδυνη όπως είναι η παιδοφιλία, ο σαδισμός, η εφαψιμανία, η επιδειξιομανία και πάει λέγοντας), για τις οποίες όσο δεν βλάπτουν τους άλλους δεν μας πέφτει λόγος.
     Τότε να κάνουμε και παρέλαση για τους φετιχιστές. Και τους λάτρεις του αυνανισμού. Και συμπαράσταση για τους ηδονοβλεψίες.
     Να βάλουμε κι από έναν μαζοχιστή σε κάθε πρωινάδικο ή μεσημεριανάδικο των καναλιών, που έχουν κατακλυστεί από ομοφυλόφιλους (κάθε εκπομπή κι από κανα δυό),
     ..να μαζοχίζονται μπροστά μας να γουστάρουμε. 
     Έτσι, για να διαφημίζουμε ως φυσιολογικό και πλειοψηφικό τί; Την απόκλιση και την μειοψηφία.

     Αν αυτό είναι λογική, αν δεν τάχουμε χάσει ακόμα, οκ. Συμφωνούμε.
     Ας συνεχίσουμε να τσακωνόμαστε αν είναι ομοφοβικός ή όχι ο κάθε κύριος Τσιάρτας.
     Είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
     Αλλά αυτό το έχουμε διαπιστώσει και απ' αλλού!.. 

Πηγή: http://mandatoforos.blogspot.gr/2017/10/blog-post.html

Το μεγαλύτερο πρόβλημα των νέων μας εδώ και 30 χρόνια δεν είναι η ανεργία αλλά η… εργασία. Ο νέος δεν φοβάται την αναδουλειά αλλά τη δουλειά. 

Το επίκαιρο άρθρο του Σαράντου Καργάκου.

«Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία.

Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η... εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νέο-σουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές "κουλοχέρηδων"... παιδιών δηλαδή που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές.

Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη "χειρώναξ", σαν δεύτερο συνθετικό το "άναξ", που κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στον χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν. Γι' αυτό τουμπάραμε...

Κάποτε, έγραφα πως η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ' όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White collar workers».

Έτσι σήμερα, το πιο φτηνό εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό είναι οι... πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη και στον OΤΕ ως έκτακτοι, τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη και διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, που πιστεύουν ότι τα παιδιά μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες που είναιδεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνο για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής.

Παρ' όλο που γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!), οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από "μηνύματα" του αφόρητου "κινητού" τους.

Τούτη η παιδεία, που όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμιά δεξιότητα, εκτός από τη ραθυμία, την αναβλητικότητα και τον φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσομε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυπία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πώς να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά.

Δεν τα μαθαίνει πώς να σκέπτονται αλλά με τι να σκέπτονται. Έτσι τα κάνειπτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης και των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό και πιο μεγάλο. Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαυξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλαξ που καταπίνει σελίδες σαν χάπια και που θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό.

Και το λεγόμενο "σχολικό" είναι συνήθως αισχρό και ως λόγος και ως περιεχόμενο. Και τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το "Αναγνωστικό", που πρέπει να είναι ευαγγέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλλιεργεί την απέχθεια. Πού πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική και τη θαλασσινή ζωή;

Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο "χαρτογιακάς". Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά "Αναγνωστικά", καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πως δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πώς να πάει, όταν με τη ναυτιλία που προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα που προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχολείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τι είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε τη θάλασσα και στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί και μελαψοί κάθε αποχρώσεως;

Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια και οι ποικιλώνυμες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα που μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου -και μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα-απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές και δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα "προσόντα" τους, αλλά τέτοιες εργασίες που ζητούν, τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές- που προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Πού θα βρουν δουλειά τα παιδιά αυτά;

Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βράβευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά, ακόμη και του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς και Ουκρανούς.

Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των Αλβανών που τη δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων που την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία, που ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής.

Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτίρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών. Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική και την αγροτική τάξη. Στην πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα "Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη" και υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν αλλού.

Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις και τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με... "Κέντρα Πολιτισμού", όπου "μπαγιαντέρες" κάθε λογής και φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου ! Το μπουκάλι με το ουίσκι βαπτίστηκε ... αγροτικό! Τώρα, όμως, που έρχονται τα "εξ εσπερίας νέφη", χτυπάμε το κεφάλι μας. Και πού να φθάσουν τα "εξ Ανατολής", σαν εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flentium (=κοιλάς κλαυθμώνων) και θα κινείται quasi osculaturium inter flentium et dolorum (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως και οδύνης).

Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας που θα υποτάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κριτήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως και την παιδεία που εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, που τα κουράζει με την παπαγαλία και το βάρος άχρηστων μαθημάτων. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της.

Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη και η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη που τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομίσουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά!

Είναι θλιβερή η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες και θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, που, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά που λιώνουν τα νιάτα τους στα "κηφηνεία", που πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα που οι Αλβανοί πάνε για δουλειά. Θα μου πείτε, τι δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια.

Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απέξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;), δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολεμοχαρείς αλλά για να νιώθουμε ντροπή, όταν στη μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι "γεραιοί" και οι νέοι κρύβο­νται πίσω από τη σκιά τους. "Αισχρόν γαρ δη τούτο... κείσθαι πρόσθε νέων, άνδρα παλαιότερον". Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα από ξένους. Στις οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σε λίγο, οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων που κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών που θυμίζουν... Ελλάδα. Ακόμη και τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν!

Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. "Φτιάχνουμε" τη ζωή μας στην τηλοψία, που δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν που προσφέρει το "γυαλί", αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με "διακοποδάνεια", εορτάζουμε με "εορτοδάνεια" και πεθαίνουμε με "πεθανοδάνεια". Έλεγε ο Φωκίων, που πλήρωσε τέσσερις δραχμές τη δεύτερη δόση του κωνείου που χρειαζόταν για να "απέλθει", πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς.

Έπρεπε να ζούσε τώρα... Λυπάμαι που θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές και τα ΜΜΕ σακάτεψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματά της -δικαιώματα στην τεμπελιά- και ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη».

Σαράντος Καργάκος

* Εκπαιδευτικός, ιστορικός, συγγραφέας

Όποιος από μάς πιστεύει πως το πιόχυδαίο, το πιό σιχαμερόπρόσωπο της εξουσίας είναι αυτό που κόβεισυντάξεις και επιδόματα στους ανήμπορους,
     ..που υπερφορολογείακόμη και τους άνεργους και τους άπορους, 
     ..που ληστεύει την νόμιμα και τίμια αποκτημένη
περιουσία του κοσμάκη,
     ..είναι βαθιά γελασμένος.

     Το πιό αποτρόπαιο πρόσωπο της εξουσίας, είναι αυτό που δείχνει σε αυτούς που ήδη έχει καταστρέψει.

     Είναι αυτό που όταν δύο νεαρά και ορφανά αδέλφια,
     ..που ζούν επί πέντε χρόνια χωρίς ρεύμα και νερό, και χωρίς κανένα προνοιακό-κρατικό επίδομα,
     ..απειλούν να αυτοκτονήσουν πέφτοντας απ' την ταράτσα των εργατικών πολυκατοικιών όπου κατοικούν,
     ..εσύ σαν εξουσία τα οδηγείς στην Ψυχιατρική κλινική του Νοσοκομείου του Ρίου.

     Η εξουσία, το κράτος, η πολιτεία, απούσα στο δράμα των δύο συνανθρώπων (δράμα για το οποίο είναι η ίδια απολύτως υπεύθυνη),
     ..εξαντλεί το "καθήκον" της με λίγα ευρώ βενζίνη ή πετρέλαιο για τα οχήματα της πυροσβεστικής και των περιπολικών που "έσπευσαν" για την "διάσωση" των δύο αδελφών,
     ..καθώς και με τον εγκλεισμό τους σε ψυχιατρική κλινική.

     Τα δύο αδέλφια που τόσα χρόνια ζούσαν από το έλεος των γειτόνων, έβλεπαν επί πέντε χρόνια το φρικιαστικό, το εμετικό πρόσωπο της εξουσίας,
     ..αυτής που δίνει δυόμιση εκατομμύρια ευρώ αποζημίωση στον πρώην δοτό πρωθυπουργό-τραπεζίτη για μιά στρακαστρούκα που του γρατζούνισε τ' @@χίδια,
     ..ενώ αρνείται την παραμικρή συνδρομή για την στοιχειώδη επιβίωση δύο πολιτών της.

     Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που βρίσκουν δικαίωση όλοι όσοι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο προσπαθούν να ανατρέψουν αυτό το είδος εξουσίας, αυτήν την "τάξη πραγμάτων",
     ..αυτό το απάνθρωπο, τερατώδες και διαβολικό σύστημα που στρέφεται εναντίον των πολιτών, που είναι απολύτως εχθρικό προς τους αδύναμους και αδύνατους.
     Μιά εξουσία-χαμαιλέοντα, πολύχρωμη, πότε δεξιά και πότε "αριστερή", μα πάντα ίδια αφού υπηρετεί τον ίδιο σκοπό,
     ..που είναι η Παγκοσμιοποίηση και η Νέα Τάξη (φασιστικών) Πραγμάτων.
     Μιά εξουσία-δήμιο των φτωχών και των μικρών, και γλοιώδη γλύφτη των ισχυρών, των τοκογλύφων, των καθαρμάτων.

     Μιά εξουσία έναντι της οποίας οι πολίτες έχουν μόνον μία υποχρέωση:
     Την ανατροπή της και την αντικατάστασή της,
     ..από ένα σύστημα αμεσοδημοκρατικό, ανθρωποκεντρικό, ουμανιστικό, πολιτισμένο.

     Ο επόμενος παγκόσμιος πόλεμος θα είναι μόνον κοινωνικός, επιβεβλημένος,
     ..και άκρως δικαιολογημένος!..

mandatoforos.blogspot.gr

Η εποχή μας είναι υποτίθεται μία εποχή μετα-χριστιανική (και εν πολλοίς αντι-χριστιανική) και αυτό, σύμφωνα με τους ινστρούχτορες της νέας εποχής, είναι δείγμα «προόδου» και «εξέλιξης» της κοινωνίας μας. Σε μια τέτοια εποχή η πίστη χλευάζεται και οι άνθρωποι της πίστης (και για να είμαστε ειλικρινείς της χριστιανικής πίστης) σαρκάζονται, εξοβελίζονται από την δημόσια σφαίρα, περιθωριοποιούνται και στιγματίζονται ως «σκοταδιστές».

 Αύγουστοι, διακοπές, καλοκαίρια έρχονται και φεύγουν,
     ..και η προδοσία, η πολιτική (και όχι μόνον)αλητεία, η υποκινούμενη κρίση, μας περιμένουν να γυρίσουμε,
     ..επίμονα, σαδιστικά, με σχέδιο εξόντωσης, με
στόχους "τριτοκοσμοποίησης" της χώρας.

     Με διάφορους γελοίους (γελοιοδέστατους) τύπους, προεξάρχοντος του πρωθυπουργού, η κυβέρνηση προχωρά την ανάθεση έργου που έχει αναλάβει απ' το γερμανικό Δ' Ράϊχ, διαμέσου της νεοφασιστικής Ευρωπαϊκής "Ένωσης".
     Το σχέδιο δεν σταματά ποτέ, καλοκαίρι-ξεκαλοκαίρι, με καταστροφές ή μή, με λιμούς, σεισμούς, και καταποντισμούς.
     Γνωρίζουν πως αν δώσουν μιά ευκαιρία ανάσας, έναν τόνο επιείκειας, θα θεωρηθεί κακό προηγούμενο, και δεν θέλουν.
     Θέλουν να τελειώσουν την βρώμικη δουλειά, πριν ο λαός πάρει απόφαση πως μόνον με τηνεξέγερση θα σταματήσει το κακό.

     Το μικρό ανθρωπάκι χωρίς τσίπα, την ώρα που η φωτιά κατάκαιγε την μισή Αττική,
     ..έκοβε το επίδομα θέρμανσης από τους δικαιούχους.
     Την ώρα που μετακινούνταν με αεροπλάνα και κότερα,
     ..έκοβε την επιδότηση εισητηρίων στα μέσα μαζικής μεταφοράς για τους φοιτητές και τους ανήμπορους.
     Την ώρα που οι υπουργοί του ξημεροβραδιάζονταν σε πισίνες, καμπάνες και σπά,
     ..έκοβαν την επιδότηση ενοικίου για τους άπορους φοιτητές και τις ταλαίπωρες οικογένειές τους.

     Την ίδια ώρα τα νοσοκομεία αγκομαχούσαν χωρίς προσωπικό και υλικά να τα φέρουν βόλτα στις αυξημένες ανάγκες του καύσωνα, των ατυχημάτων, της αυξημένης λόγω τουρισμού κίνησης.
     Κάθε φωτιά έκαιγε τριπλάσια έκταση από αυτή που θα έκαιγε κανονικά αν υπήρχαν λεφτά για καύσιμα, ανταλλακτικά και σέρβις για μηχανήματα που θα χάρασσαν αντιπυρικές ζώνες,
     ..αν υπήρχαν λεφτά για συντήρηση και ανανέωση του γερασμένου στόλου πυροσβεστικών αεροπλάνων και ελικοπτέρων.
     Αλλά πού λεφτά;
     Σε ένα κράτος υπό διαλύση που πρώτη και μέγιστη προτεραιότητα είναι όχι οι υποδομές, αλλά η πληρωμή των τοκογλύφων, δεν περισσεύουν λεφτά για τον λαό και την χώρα.

     Όλα εξυπηρετούν έναν στόχο: την υποβάθμιση ενός κράτους από κυρίαρχο σε εξαρτημένοπροτεκτοράτο,
     ..μέσω της εξαθλίωσης του λαού που το κατοικεί.
     Αυτόν ακριβώς τον στόχο εξυπηρετούν και οι καταργήσεις κάθε λογής επιδομάτων.

     Είναι τόσο αγαθοί οι διεθνείς απατεώνες και τοκογλύφοι της "Ένωσης" ώστε να πιστεύουν πως θα αποπληρωθούν τα τεράστια χρέη που ισχυρίζονται ότι έχουμε με το κόψιμο επιδομάτων και συντάξεων, με την υπολειτουργία Υγείας, Παιδείας, και Δημόσιας Τάξης;
     Όχι βέβαια.
     Ο απώτερος σκοπός είναι το καθολικό ξήλωμα του κοινωνικού κράτους.
     Στόχος είναι να καταστραφεί η κοινωνική ασφάλεια που ένοιωθε (όση ένοιωθε) ο πολίτης,
     ..να μείνει έρμαιο στην "καλή διάθεση" των εργοδοτών των μεγάλων διεθνών επιχειρήσεων, και των τραπεζών.

     Και όσο τον στόχο αυτόν τον υπηρετεί και τον προωθεί μιά τάχα αριστερή κυβέρνησητόσο καλύτερα για τους απατεώνες-κατακτητές.

     Εξ ού και το ανθρωπάκι χωρίς τσίπα είναι τρις χειρότερο και πολύ πιό επικίνδυνο από οποιαδήποτε δεξιά πέρασε από την χώρα,
     ..συμπεριλαμβανομένης και της (φανερής) χούντας των συνταγματαρχών.

     "Καλό χειμώνα" είπαμε;
     Δεν είπαμε.
     Κακόν, λοιπόν, και ψυχρό μας χειμώνα!.. 

mandatoforos.blogspot.gr

David Rockefeller

Τραπεζίτες, πολυεκατομμυριούχοι, υπερεθνικοί -καθότι το χρήμα δεν έχει πατρίδα- μια βρόμικη ελίτ που επιδιώκει μέχρι σήμερα με πείσμα να καταργήσει τη λαϊκή κυριαρχία των κρατών, να ισοπεδώσει την εθνική τους ταυτότητα με δήθεν πολυπολιτισμικές κοινωνίες, χειρότερες και από τον Πύργο της Βαβέλ, προκειμένου να μην καταλαβαίνει κανένας κανέναν 

 O πρόσφατα αποθανών (σε ηλικία 101 χρόνων) πατριάρχης της θρυλικής οικογένειας των Ροκφέλερ και ένας από τα φερόμενα μέλη της αιμοσταγούς «παγκόσμιας κυβέρνησης», Ντέιβιντ Ροκφέλερ, αποκάλυπτε το 1991 τα σχέδιά του για τη Νέα Παγκόσμια Τάξη και την Υπερκυβέρνηση των ελίτ και των τραπεζιτών όπως την οραματιζόταν. Σ’ ένα βίντεο που αφέθηκε να διαρρεύσει, φέρεται να δηλώνει: «Είμαστε ευγνώμονες στην Washington Post, τους New York Times, το περιοδικό Time και άλλους μεγάλους εκδοτικούς οίκους, των οποίων οι διευθυντές έχουν παρακολουθήσει τις συναντήσεις μας και σεβάστηκαν τις υποσχέσεις τους για διακριτικότητα για σχεδόν σαράντα χρόνια…» (!) Και παρακάτω εξηγεί τους λόγους: «Θα ήταν αδύνατο για μας να αναπτύξουμε το σχέδιό μας για τον κόσμο, αν είχαμε υποστεί τα φώτα της δημοσιότητας κατά τη διάρκεια αυτών των ετών. 

Όμως, ο κόσμος είναι πιο ώριμος τώρα και έτοιμος να βαδίσει προς μια παγκόσμια κυβέρνηση. Η υπερεθνική κυριαρχία μιας πνευματικής ελίτ και των τραπεζιτών είναι σίγουρα προτιμότερη από την εθνική παραδοσιακή διακυβέρνηση που ασκείται εδώ και αιώνες». Τραπεζίτες, πολυεκατομμυριούχοι, υπερεθνικοί -καθότι το χρήμα δεν έχει πατρίδα- μια βρόμικη ελίτ που επιδιώκει μέχρι σήμερα με πείσμα να καταργήσει τη λαϊκή κυριαρχία των κρατών, να ισοπεδώσει την εθνική τους ταυτότητα με δήθεν πολυπολιτισμικές κοινωνίες, χειρότερες και από τον Πύργο της Βαβέλ, προκειμένου να μην καταλαβαίνει κανένας κανέναν. 

Και όταν το χάος πρυτανεύσει, θα έρχεται ως μεσσίας η «παγκόσμια κυβέρνηση» για να καθαρίζει και να αποταμιεύει το λαβείν και τα αργύρια από τις σπονδές αίματος των λαών. H σιωπή, λοιπόν, ήταν, είναι και παραμένει το κοινό μυστικό του κάθε συνωμότη και κατεργάρη. Του κάθε δολοπλόκου. Αυτάδελφες της σιωπής, η ανοχή, η συνενοχή και η αισχύνη. To όνειδος για κάθε ανθρώπινο ον. Να γνωρίζει, αλλά να σιωπά υπέρ των συμφερόντων μιας δράκας γερακιών που θέλουν να καθορίζουν τις τύχες των λαών, να κινούν τις μαριονέτες και τους αχυρανθρώπους τους, όπως θέλουν και όποτε θέλουν. Να ισοπεδώνουν πόλεις, να διαλύουν έθνη, να επιβάλλουν πραξικοπήματα, να δολοφονούν στο όνομα της δημοκρατίας.Tα εγκλήματα πολέμου, όπως η βίαιη δημογραφική αλλοίωση αυτόχθονων πληθυσμών, βαφτίζονται ως «σεβασμός ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και οι κουβαλητοί έποικοι ως ισότιμοι πολίτες, έστω και αν κατακρατούν με τη δύναμη των όπλων τα σπίτια και τις περιουσίες των νόμιμων ιδιοκτητών. 

Ξανά στο κρεβάτι του Προκρούστη… 

H Kύπρος, το μικρό αυτό μαργαριτάρι της Ανατολικής Μεσογείου, κινδυνεύει εκ νέου να βρεθεί κάτω από τις μυλόπετρες των γεωπολιτικών και γεωστρατηγικών συμφερόντων. Θα βρεθεί ξανά στο κρεβάτι του Προκρούστη, καθότι δεν έπαψε ποτέ να βρίσκεται στους σχεδιασμούς των κορυφαίων αυτών λησταρχών. 

Για την ιστορία, να αναφέρουμε ότι ο Ντ. Ροκφέλερ, του οποίου η ανάμειξη ως τραπεζίτη με το international banking τον έφερε στο κατώφλι παγκόσμιων ηγετών, ίδρυσε το 1973 ένα κλαμπ κορυφαίων πολιτικών και επιχειρηματιών από τη Βόρεια Αμερική (ΗΠΑ και Καναδά), την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ιαπωνία, με στόχο την ενίσχυση της συνεργασίας μεταξύ των τριών αυτών πόλων. Τα 350 περίπου μέλη της Trilateral Commissionσυναντώνται κάθε φθινόπωρο και στα τραπέζια της τίθενται όλα τα ζητήματα που απασχολούν την παγκόσμια οικονομία και την πολιτική, με τις αποφάσεις που παίρνονται να καθορίζουν τις κατευθύνσεις της διεθνούς πολιτικοοικονομικής σκηνής. 

Οι άλλες δύο οικουμενικές λέσχες στις οποίες συναντώνται οι μεγάλοι της πολιτικής και της οικονομίας είναι το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ και η Λέσχη Mπίλντερμπεργκ. Στην Κύπρο προφανώς κάποιοι να θεωρούν το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ ως μιαν αθώα οργάνωση, η οποία ασχολείται μόνο με τρέχοντα οικονομικά ζητήματα. Οικονομία και πολιτική είναι σφικτοδεμένες εδώ και αιώνες και η πρώτη καθορίζει τη δράση της δεύτερης. Να υπενθυμίσουμε πως ο απερχόμενος ειδικός σύμβουλος του Γ.Γ. του ΟΗΕ για το Κυπριακό, Εσπεν Μπαρθ Έιντε, είναι ένα από τα εξέχοντα στελέχη του Φόρουμ. Ήταν αυτός που διοργάνωσε τη μετάβαση Αναστασιάδη-Ακιντζί στην τελευταία σύναξη της συνόδου στο Νταβός της Ελβετίας τον περασμένο Γενάρη, με τον κατοχικό ηγέτη να αναβαθμίζεται ως ισότιμος ηγέτης και όχι ως ο εγκάθετος της Τουρκίας στα κατεχόμενα κυπριακά εδάφη. 

Οι αμαρτωλές Μ.Κ.Ο και η δράση τους

 Πίσω από μυστικές οργανώσεις, κλειστές λέσχες και μυστικά κονδύλια, τα οποία καμιά κυβέρνηση δεν έχει τη διάθεση να ερευνήσει, ακολουθεί ένα τσούρμο Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (οι λεγόμενες και NGO). Δεκάδες χιλιάδες ανά την υφήλιο καλούνται να κάνουν τη βρόμικη δουλειά και να προετοιμάσουν το έδαφος σύμφωνα με την πολιτική της ελίτ των πολυεκατομμυριούχων, όπως την περιέγραψε ο Ντέιβιντ Ροκφέλερ, πως «οι λαοί δεν πρέπει να έχουν εθνικές κυβερνήσεις, αλλά να ελέγχονται από μια παγκόσμια κυβέρνηση». 

Στην Κύπρο είδαμε πώς λειτούργησαν κάποιες Μ.Κ.Ο. την περίοδο 2001-2004, όταν οι Αμερικανοί, οι Βρετανοί και οι Τούρκοι, σε συνεργασία με την τότε κυβέρνηση της Ελλάδας, αλλά και πολιτικούς στη Λευκωσία συνέγραψαν και προωθούσαν λυσσαλέα το ρατσιστικό και φιλοτουρκικό σχέδιο Ανάν. Ήταν την εποχή εκείνη που Κύπριοι πολιτικοί ή φερόμενοι ως παράγοντες της κυπριακής κοινωνίας έτρεχαν σαν τις μύγες στο μέλι για να συμμετάσχουν σε αμερικανόπνευστα σεμινάρια, προκειμένου να δασκαλευτούν και να πεισθούν πως για τη μη λύση του Κυπριακού ευθύνεται η ε/κ πλευρά. 

Για να εμπεδώσουν την πολιτική παράνοια πως από ένα διεθνές πρόβλημα εισβολής και κατοχής, το Κυπριακό μεταλλάχθηκε σε ψυχολογικό ζήτημα ή ακόμα και ως «κατάλοιπο σοβινισμού και εθνικισμού» των Ε/κ. Ήταν τότε που η USAID, μέσω της αμαρτωλής UNOPS, άνοιγε τον πακτωλό εκατομμυρίων δολαρίων για να χρηματοδοτήσει ΜΚΟ που, σαν έτοιμες από καιρό, διαφήμιζαν το εκτρωματικό σχέδιο Ανάν. 

Και αντί να δουν οι επαΐοντες ποιοι και γιατί επώαζαν το αυγό του φιδιού, κατηγορούσαν τους γνήσιους πατριώτες Ε/κ ως τους «εχθρούς της λύσης». Μέχρι και οργάνωση για την ευημερία των γαϊδουριών είδαμε να εκκολάπτεται και να σέρνει τον χορό υπέρ του σχεδίου. Ο εκκωφαντικός ήχος των αργυρίων, η πλύση εγκεφάλου στα αμερικανόπνευστα σεμινάρια, τα σούρτα φέρτα σε ξένες πρεσβείες, προφανώς θα έκρυβαν από το οπτικό τους πεδίο, τους κινδύνους που περνούσε τότε η μικρή και ανυπεράσπιστη Κύπρος. 

Λυσσαλέα η προπαγάνδα τους. Αδυσώπητος το μίσος εναντίον όσων δεν υπέκυπταν στο ιμπεριαλιστικό φιλοτουρκικό σχέδιο Ανάν. Και σαν αφιονισμένες Ηρωδιάδες έσπευδαν να στηλιτεύσουν, να κτυπήσουν τους διαφωνούντες. Από την άλλη κόρδωναν με τον τίτλο που τους έδωσαν οι Αμερικανοβρετανοί ως οι opinion leaders( διαμορφωτές της κοινής γνώμης), που θα έπειθαν τον κάθε «ξεροκέφαλο» Ε/κ να αποδεχθεί την τελεσίδικη ποινή της πατρίδας του. 

Τα WIKILEAKS τούς κατέγραψαν … 

Χάρη στον ιστότοπο WIKILEAKS (του οποίου ο δημιουργός διώκεται ακόμη από τους διεθνείς συνωμότες, παρά την πρόσφατη δικαίωσή του από δικαστήριο της Σουηδίας), διαβάσαμε ποιοι εν Κύπρω πολιτικοί κλωθογύριζαν σε ξένες πρεσβείες και έπαιρναν οδηγίες. Και υπάρχουν καταγεγραμμένα έγγραφα και τεκμήρια πώς δρούσαν υπογείως και σε διατεταγμένη για να περάσει το αντικυπριακό σχέδιο Ανάν. Ευτυχώς o λαός διαισθάνθηκε τους κινδύνους. Απ’ όλα τα κομματικά, πολιτικά σχήματα, φούντωσε και συμπαρέσυρε όσους επιβουλεύονταν το μέλλον του. 

Σήμερα αυτό το ποτάμι αφουγκράζεται και αναμένει. Ετοιμάζει την ορμητική πορεία του να γκρεμίσει τα «κάστρα» και τις εφήμερες «καρέκλες» όσων νομίζουν πως με τεμενάδες υπέρ των Αμερικανοβρετανών, των κάθε Έιντε, Ντάουνερ και ντε Σόττο, των κάθε Ερντογάν, Τσαβούσογλου και της κάθε μαδημένης αλεπούς στη Γηραιά Αλβιώνα, μπορούν να τον ξεγελάσουν με σχέδια που θα δένουν πεισθάγκωνα την Κύπρο στο άρμα της Τουρκίας και του κάθε ιμπεριαλιστή. 

Πού να βρίσκεται, άραγε, σήμερα ο Κόφι Ανάν, ο οποίος ήθελε να ακυρώσει τα ψηφίσματα 541 και 550, στα οποία η παρανόμως ανακηρυχθείσα «ΤΔΒΚ» κατεγράφετο ως υποτελές μόρφωμα της Τουρκίας; Γυροφέρνει στις Ην. Πολιτείες αργόσχολος και ξεχασμένος απ’ όλους.Kαι ποιος εμποδίζει σήμερα την Κυπριακή Δημοκρατία και τον νόμιμα εκλελεγμένο Πρόεδρό της, να υπενθυμίζει αυτά τα ψηφίσματα στους επιτελείς των Ην. Εθνών;

 Από ποιους χρηματοδοτούνται οι ΜΚΟ και πώς ελέγχονται; 

Όταν ο Βλ. Πούτιν κατέθετε το 2012 με τη διαδικασία του κατεπείγοντος στη Ρωσική Δούμα νομοσχέδιο για τις ΜΚΟ, τα ελεγχόμενα Μ.Μ.Ε από τις κλειστές λέσχες, τους κάθε Ροκφέλερ και Τζορτζ Σόρος έσπευδαν να τον κατηγορήσουν πως θέλει να θέσει υπό τον έλεγχό του «ανεξάρτητες οργανώσεις» και ότι κατηγορεί συλλήβδην ως «ξένους πράκτορες» τα μέλη των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων που δραστηριοποιούνται στη χώρα. 

Ο Ρώσος Υφυπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Ριάμπκοφ τόνιζε με έμφαση πως «η οικονομική στήριξη των ΗΠΑ προς ρωσικές ΜΚΟ είναι αγκάθι στις σχέσεις μεταξύ Μόσχας και Ουάσινγκτον. Σημείωνε ακόμα πως: «Οι δραστηριότητες αυτές πήραν μια τέτοια έκταση που καθίστανται πρόβλημα για τις σχέσεις μας. Ανησυχούμε πραγματικά για το γεγονός ότι από την πλευρά της Ουάσινγκτον χρηματοδοτούνται ορισμένες οργανώσεις και κινήματα στη Ρωσία». Οι οργανώσεις «υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» καταδίκασαν αυτόν τον νόμο, ο οποίος χαρακτηρίσθηκε από τη Διεθνή Αμνηστία “τελευταίο κεφάλαιο στην άνευ προηγουμένου καταστολή των μη κυβερνητικών οργανώσεων”. 

Tο περιβόητο Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (HRW), επίσης μη κυβερνητική οργάνωση, ισχυριζόταν ότι:   “Στόχος του νέου νόμου είναι στην πραγματικότητα οι ρωσικές οργανώσεις”, καθώς τις “αποκόπτει από τους διεθνείς εταίρους τους”. O Βλ. Πούτιν, παρά τις επικρίσεις των ξένων και ελεγχόμενων οργανώσεων, ενέκρινε τον νόμο, ενώ τον Απρίλη του 2014 ζήτησε από τη ρωσική υπηρεσία ασφαλείας FSB να διασφαλίσει ότι η Ρωσία δεν θα ακολουθήσει το «παράδειγμα» της Ουκρανίας, επιτρέποντας στη Δύση να χρησιμοποιήσει Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις στη χώρα για «καταστροφικούς» σκοπούς. «Πρέπει να κάνουμε σαφώς τον διαχωρισμό μεταξύ της νόμιμης δραστηριότητας της αντιπολίτευσης, όπως συμβαίνει σε κάθε δημοκρατική χώρα, και στον εξτρεμισμό, ο οποίος οικοδομείται στηριζόμενος στο μίσος, υποκινώντας τον εθνικό και τον διεθνή διχασμό και αψηφώντας τον νόμο και το Σύνταγμα», σημείωνε ο Πούτιν σε συνάντηση που είχε με τους επικεφαλής της FSB. «Πρέπει να μπορούμε να διακρίνουμε τη διαφορά ανάμεσα στους πολιτισμένους αντιτιθέμενους στις Αρχές και στην εξυπηρέτηση ξένων εθνικών συμφερόντων που βλάπτουν τη χώρα μας» τόνιζε, παραπέμποντας στις μεγάλες διαδηλώσεις τον χειμώνα του 2012-2013, οι οποίες ήταν δημιούργημα οργανώσεων που χρηματοδοτούνταν από το εξωτερικό. Στην Κύπρο επιβάλλεται ο έλεγχός τους ΜΚΟ σε Κύπρο και Ελλάδα λυμαίνονται κονδύλια για τα οποία ουδείς γνωρίζει από πού προέρχονται. Εκατοντάδες ΜΚΟ στην Ελλάδα μπήκαν επικεφαλής της διακίνησης προσφύγων πνίγοντας κυριολεκτικά την Ελλάδα από πρόσφυγες που κατευθύνονταν από τα παράλια της Τουρκίας. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που τον Νιόβη του 2015 το TRIBUNE αποκάλυπτε ότι στη Λέσβο δρούσε μια ισλαμιστική ανθρωπιστική οργάνωση, η One Nation, της οποίας τα μέλη είναι σκληροί ισλαμιστές. Στις 29 Νοεμβρίου στάληκε η πληροφορία μέσω Twitter ότι η ρωσική Πολεμική Αεροπορία βομβάρδισε τις αποθήκες της One Nation στο χωριό Αλ Ντάνα στην επαρχία Ιντλίμπ της βορειοδυτικής Συρίας, περιοχή που ελέγχεται από την Αλ Κάιντα και τις τουρκόφιλες τζιχαντιστικές συμμορίες. 

Οι όπου γης χρηματοδοτούμενες και ελεγχόμενες Μ.Κ.Ο από κλειστές λέσχες έσπευσαν να κατηγορήσουν τη Ρωσία, αλλά όχι αυτούς που κρύβονταν πίσω από την «One Nation». Oι θεσμοί στην Κύπρο φαίνεται να αντιμετωπίζουν με μιαν απαράδεκτη ανοχή τη δράση ΜΚΟ και υπάρχει απροθυμία να ασχοληθούν με το «πόθεν έσχες» τους. Αλήθεια, με ποια χρήματα λειτουργούν αυτές οι ΜΚΟ και πόσο ανεξάρτητες είναι; Μετά το ναυάγιο των συνομιλιών της πενταμερούς Διάσκεψης στο Κρανς Μοντανά ακούγονται, δυστυχώς, από Έλληνες Κυπρίους φωνές αποενοχοποίησης του Τσαβούσογλου και του εγκάθετου της Τουρκίας, Ακιντζί.

 Ποιοι, άραγε, υποκινούν αυτές τις αντιδράσεις και ποιοι, έναντι ποιου τιμήματος υποθάλπουν αυτές τις φωνές; Σίγουρα θα υπάρξουν νέες πρωτοβουλίες για συνέχιση των προσπαθειών επίλυσης του Κυπριακού με τον τρόπο που επιδιώκουν τα ιμπεριαλιστικά γεράκια προς εξυπηρέτηση των γεωστρατηγικών τους συμφερόντων. Διαφαινεται ποιοι θα τεθούν ξανά επικεφαλής της παραμόρφωσης και εξωραϊσμού των όποιων κακόβουλων σχεδίων. Όμως, είναι καλά να γνωρίζει, επιτέλους, ο κυπριακός λαός, οι διάφορες ΜΚΟ από ποιους χρηματοδούνται ή ποια αλλότρια συμφέροντα έχουν «τηρώντας τον νόμο της σιωπής» του Ροκφέλερ, για να περάσει ένα εθνοκτόνο σχέδιο σε βάρος της πατρίδας τους. Και να γνωρίζει ποια εργαλεία χειραγώγησης της κοινής γνώμης θα χρησιμοποιήσουν ξανά οι «χρηματοδότες», όπως έγινε το 2004 και, όπως φαίνεται, επαναλαμβάνεται και τώρα. 

ΑΝΔΡΟΥΛΑ ΓΚΙΟΥΡΩΦ

Πρώην αρχισυντάκτρια της ΧΑΡΑΥΓΗΣ, εκφραστικού οργάνου του ΑΚΕΛ. Το κείμενο δημοσιεύθηκε στη ΣΗΜΕΡΙΝΗ της Κύπρου

mignatiou.com

Άρθρο τού Φαήλου Κρανιδιώτη

Από την ίδρυση του ΣΕΚΕ, του «μπαμπά» του ΚΚΕ, η Αριστερά λειτουργεί πάντα σαν γύπας ή κοράκι.

Κάθε συμφορά του λαού μας τη θεωρούν ευκαιρία τους. Το έκαναν με την προδοτική τους στάση κατά τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του λαού μας στη Μικρά Ασία το 1919-1922, ευθυγραμμιζόμενοι με τον εχθρό. Το έκαναν και το 1942-1949, θεωρώντας πάλι τον πόλεμο και την Κατοχή ευκαιρία να προωθήσουν την ολοκληρωτική ατζέντα τους. Και πάντα, μα πάντα, οι αριστεροί αγωνίζονταν για μια μικρότερη Ελλάδα. Είτε υπονομεύοντας τον αγώνα στη Μικρά Ασία, σπάζοντας το ηθικό και ευθυγραμμιζόμενοι με τον σύμμαχο του γενοκτόνου Κεμάλ, τον Λένιν, είτε προκαλώντας εμφύλιο με στόχο την επιβολή κομμουνιστικής δικτατορίας και την απόσπαση της Μακεδονίας, πάντοτε η στάση τους είχε ως στόχο το κόντεμα της Πατρίδας.

Και τώρα, με την κρίση, της οποίας τις συνέπειες επέτειναν με την τυχοδιωκτική πολιτική τους, θεωρούν πως τα Μνημόνια, ο πολυετής ζυγός που επέβαλαν στη χώρα, αποτελεί παραδόξως άλλη μια «ευκαιρία» για να μετασχηματίσουν την κοινωνία. Η επίθεση στη μεσαία τάξη και η καταστροφή της δεν είναι τυχαία. Τώρα δεν έχει ΟΠΛΑ, Φενεό, ΟΥΛΕΝ, Λιόλιο και Μακαρώνα. Δεν έχει μαχαίρι, πιστόλι, ανάποδη του τσεκουριού ή πιστόλι. Εχει απλά φόρους. Με αυτούς ξεκληρίζονται αναίμακτα οι μισητοί μεσοαστοί που δίνουν ραχοκοκαλιά στην κοινωνία.Γίνονται νεόπτωχοι. Διότι το know how της θρησκείας χωρίς θεό θέλει από κάτω προλετάριους και από πάνω τη «σοφή» νομενκλατούρα του κόμματος, τους κομισάριους - υπουργούς, που με επιδόματα, μικρές συμβάσεις, ΕΣΠΑ, κοινωνικά χαρτζιλίκια και ελεημοσύνη θα κρατούν στην τσίτα και θα εκπαιδεύουν φτωχούς και νεόπτωχους.

Διότι το είπαμε: Η φτώχεια είναι εργαλείο υποταγής και ελέγχου. Στις ουρές, στα κουπόνια και τα βοηθήματα θα στανιάρουν όλοι, υπό το άγρυπνο βλέμμα της κυβερνήσεως. Με λίγα λόγια, ο Σόιμπλε τους βολεύειτους εξαρχειώτες αριστεριστές μας. Τους έβαλε την κοινωνία στον πάγκο, την έδεσε με λουριά κι αυτοί τώρα θα κάνουν «σωματογλυπτική» με μπαλτά, πριόνι και φόρους.

Μπορεί να τους «σοδόμισαν», από την άποψη της «μαρξιστικής οικονομίας», οι παγκόσμιοι καπιταλιστές αλλά αυτοί δράττονται της ευκαιρίας για την επιβολή τηςσκληρής μαρξιστικής πολιτισμικής ατζέντας. Δηλαδή άθεο, άπατρι, μηδενιστικό κατσαπλιάδικο. Η νταντά των αναρχικών, ο Βούτσης, το αμόλησε υπό ευθυμία, ίσως. «Η μεταμνημονιακή Ελλάδα δεν μπορεί να είναι “Ταλιμπάν” της Ορθοδοξίας. Δεν μπορεί να είναι η Ελλάδα τού Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια και του Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών». Είπε επίσης: «Δεν είμαστε λαός Ορθόδοξος».

Τα Συντάγματα της Ελλάδας, από το πρώτο, που το ψήφισαν φουστανελάδες με το σελάχι τους γεμάτο πιστόλες, την πάλα με φρέσκο ακόμη το τουρκικό αίμα και το ντουφέκι ανάμεσα στα πόδια τους, όπως καιβρακοφόροι πυρπολητές, ως το τελευταίο, λένε καθαρά τι είμαστε. Και θα είμαστε για πάντα.

Ο οικονομισμός είναι κομμάτι του μαρξισμού. Η κρίση, η υπανάπτυξη, η ανεργία μια μέρα θα περάσουν. Για εμάς, ένα βαθιά εθνικό, λαϊκό και πατριωτικό κόμμα, η συντήρηση και η προαγωγή της εθνικής ταυτότητας, η προάσπιση της εθνικής παιδείας και της Ορθοδοξίας, της οικογένειας και των παιδιών, το δημογραφικό και ο ισλαμικός εποικισμός είναι απείρως σημαντικότερα προβλήματα. Αν πεθάνει η Ελλάδα και στο μέλλον τα ευρώ θα τα μετράνε τα πειραματικά υβρίδια της αριστεράς του αστράτευτου Γαβρόγλου, ήτοι ελληνόφωνοιδιεμφυλικοί άθεοι διεθνιστές σαράφηδες, θα είναι αδιάφορο.

Επίθεση στο Εθνικό Σχολείο, στην Ορθοδοξία, γκέι γάμος και υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, με τη συναίνεση του Μητσοτάκη και της παρέας του, αμφισβήτηση της διαχρονικής συνέχειας του Ελληνισμού. Αυτή τη φορά δεν θέλουν να κοντύνουν εδαφικά την Ελλάδα, δεν θέλουν να αποσπάσουν έδαφος, όπως κάποτε τη Μακεδονία. Την κονταίνουν ηθικά. Τη στέλνουν να σέρνεται στη λάσπη του μηδενισμού, του ανθελληνισμού και της θεσμοθετημένης ανωμαλίας.

Την ευθύνη για τη θρασύτητα αυτού του μηδενιστή μπάρμπα και των συναυτουργών του την έχουν όλες οι ηγεσίες της «Κεντροδεξιάς» από το 1974 έως και σήμερα, που άφησαν ιδεολογικά τη μύγα να κάνει κώλο και ξέρετε τι έκανε μετά η αριστερή μύγα. Ο Μακρυγιάννης, ο Γέρος του Μοριά και ο Γιος της Καλογριάς θα τον είχαν περάσει λεπίδι για την ασεβή στο αίμα των αγωνιστών δήλωσή του. Το 2017 η ΝΕΑ ΔΕΞΙΑ απλά λέει να του αποδώσουν την προσήκουσα τιμή οι σιελογόνοι αδένες μας.

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης

*Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ
www.neadexia.gr

Γράφει η Δημήτρης Νατσιός

Έλα, της θάλασσας θεριό
και του πελάγου μπόρα,
το φοβερό σκουπιδαριό,
να διώξεις απ’ τη Χώρα!

Ν. Γκάτσος

Ο κ. υπουργός της πάλαι ποτέ Εθνικής και νυν νεοταξικής Παιδείας, δεν υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία. Σύμφωνα με το “Πρώτο Θέμα”, όταν ο Κώστας Γαβρόγλου έφτασε σε ηλικία 24 ετών, το 1971, και κλήθηκε να υπηρετήσει στον Ελληνικό Στρατό για μια θητεία μόλις οκτώ μηνών, προτίμησε να την εξαγοράσει ώστε να συνεχίσει τις σπουδές του στα καλύτερα πανεπιστήμια της Βρετανίας και των ΗΠΑ. (Λόγω  της εκ της Πόλης καταγωγής του). Τώρα  υπεραμύνεται της θητείας…. Ο Καραϊσκάκης, ο Αχιλλέας της Ρούμελης, και όλοι οι νέοι και αρχαίοι καπεταναίοι του Γένους, στους αρνητές στράτευσης, εφάρμοζαν κάτι περίεργες και “σκοταδιστκές πρακτικές”, ως θα έλεγε μια προοδευτική συνιστώσα…Ας τις δούμε:

Στην αρχαία Αθήνα όσους αρνούνταν να στρατευτούν, τους ριψάσπιδες (= ρίπτω την ασπίδα) τους φορούσαν γυναικεία ρούχα, τους περιέφεραν στην πόλη και τους διαπόμπευαν μέχρι εσχάτης ξεφτίλας. Οι λιποτάκτες χαρακτηρίζονταν «άτιμοι» – και τα τέκνα τους κληρονομούσαν το στίγμα- δεν είχαν κανένα πολιτικό, δικαίωμα, ήταν ηθικά εκμηδενισμένοι, αξιοκαταφρόνητοι. Είναι γνωστός ο όρκος των Αθηναίων εφήβων: «Ου καταισχύνω τα όπλα…. αμυνώ δε και υπέρ ιερών και οσίων, και μόνος και μετά πολλών, και την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω…».

Για την Σπάρτη ήταν αδιανόητη η αποφυγή στράτευσης. Οι δειλοί ανασκολπίζονταν. Στα «αποφθέγματα Λακαινών» του Πλούταρχου διασώζεται το εξής:

«Η Δαμάτρια, ακούγοντας πως ο γιος της ήταν δειλός και ανάξιός της στην μάχη, όταν αυτός έφτασε στο σπίτι, τον σκότωσε. Το επίγραμμα στον τάφο της είναι το εξής: “τον παραβάντα νόμους Δαμάτριον έκτανε (=σκότωσε) μήτηρ, η Λακεδαιμονία τον Λακεδαιμόνιον”. (εκδ. «Κάκτος», σελ. 227).

Αυτά στην αρχαία εποχή όπου η φιλοπατρία και η ανδρεία ήταν αρετές, τρανές και σπουδαίες. Για τους αρχαίους η αξία ενός άνδρα συμπυκνώνεται στην περίφημη ομηρική φράση: «εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης». Ενώ «της δειλίας αισχρά γίγνεται τέκνα», η δειλία, η λιποταξία, γεννοβολά αισχρά τέκνα.
Στην νεότερη εποχή εξόχως αποκαλυπτική και ξεκαρδιστική είναι η τακτική του στρατάρχη της Ρούμελης, του Καραϊσκάκη. Αυτός, όπως γράφει ο Δημήτρης Φωτιάδης στην βιογραφία του, «έσερνε ένα γυναικείο παλιόβρακο, γνωστό σ’ όλο το ασκέρι του με τ’ όνομα το βρακί της Κατερίνας, που το φόραγε στους φοβιτσιάρηδες». Όταν η πατρίδα κινδύνευε και ήθελε ο στρατηγός να στρατολογήσει πολεμιστές πήγαινε στα χωριά και τους μάζευε. Όσους κρύβονταν, τους κιοτήδες, «τις σαπιοκοιλιές», όπως τους ονόμαζε ο Καραϊσκάκης, τους ξετρύπωνε και τους ανάγκαζε να φορέσουν «το βρακί της Κατερίνας». (Η Κατερίνα ήταν περιβόητο για την ελευθεριότητά του γύναιο της περιοχής). Όσοι λαγόκαρδοι και κιοτήδες φορούσαν «το βρακί» ντροπιάζονταν διά βίου και συνήθως εξαφανίζονταν, για να γλιτώσουν τον περίγελω του κόσμου και κυρίως των οικείων τους, μανάδων,αδελφών και γυναικών τους. Εκείνα τα χρόνια «μιλούσαν οι καρδιές, τώρα μιλούν τα χρήματα» (Κανάρης). Οι λιποτάκτες ατιμάζονταν ως ανάξιοι της πατρίδας. Αναστήθηκε το Γένος από ανθρώπους «τρελούς» σαν τον Καραϊσκάκη, που με τις ηρωϊκές «αποκοτιές τους» έδιναν θάρρος. Χαρακτηριστικό το παρακάτω επεισόδιο, το οποίο αναφέρει ο Φωτιάδης (σελ. 111). Συνήθιζε στις μάχες ο στρατηγός να προκαλεί τους Τούρκους με βρισιές και χοντρά πειράγματα. «Μέσα στο ξάναμμα της μάχης», (στο Κομπότι, στις 8 Ιουνίου του 1821), τους φωνάζει.

– Ουχά, κιοτήδες, σταθείτε ωρέ να πολεμήσετε!
– Ποιος είσαι εσύ ωρέ, που θα μας πεις κιοτήδες;
– Είμαι ο γιος της καλογριάς και σας χέζω!
– Εμάς, γκιαούρη, χέζεις;
– Εσάς μεμέτηδες!
– Περίμενε, μπάσταρδε, να σε πιάσουμε, να σε σουβλίσουμε και τότες βλέπεις τι θα κρένει ο πισινός σου!
– Εμένα, ωρέ, θα σουβλίσετε;
– Εσένα, ωρέ, Καραϊσκάκη!
– Αμ τότες σταθήτε ν’ ακούσετε από τώρα τι κρένει (=λέει) ο πισινός μου!
Πηδάει πάνω σ’ ένα βράχο, ξεβρακώνεται, τεντώνει γυμνό τον κώλο του στους οχτρούς και τους φωνάζει:
– να ωρέ Τούρκοι…!

Ήταν όμως κρυμμένος κοντά ένας Τούρκος, τον πυροβόλησε και είδε και τρόμαξε να γιατροπορευτεί από το βόλι που τον βρήκε «στα μεριά». Όταν όμως έγινε το βαυαροκρατούμενο κρατίδιο οι αγωνιστές παραμερίστηκαν και τα αξιώματα πήγαιναν στους απειροπόλεμους πολιτικάντηδες, στο ζυμάρι των Τούρκων. Και επιδαψίλευαν τους εαυτούς τους με γελοιωδέστατους τίτλους. «Έλεγε ο Κολοκοτρώνης καταγελών: και ευγενέστατον και πανευγενέστατον και ενδοξότατον και εκλαμπρότατον και εξοχότατον και μεγαλειότατον με ονόμασαν, μόνο τον τίτλο του παναγιότατου δε μ’ έδωκαν». (Σπηλιάδης, «Απομνημονεύματα», τομ. Γ΄, σελ. 38).

Από την αυγή του νεοελληνικού βίου διαφαίνεται ποιοι θα κυβερνούν: «οι εκλαμπρότατοι», οι οποίοι στους εθνικούς αγώνες προτιμούσαν «το βρακί» παρά το πεδίο της τιμής. Τώρα βέβαια επεκτάθηκε η τακτική του …«βρακοφορέματος» και εν καιρώ ειρήνης. Το 1940 κάτι παρόμοιο συμβαίνει. Οι γιοι των «εκλαμπρότατων» αναπαύονται «βοηθητικοί» στα μετόπισθεν, ενώ ο απλός λαός κατασκοτώνεται για την τιμή του έθνους στα βορειοηπειρώτικα βουνά, στις αετοράχες της Πίνδου. Στο βιβλίο του «Οπλίτης στο αλβανικό μέτωπο», ο σπουδαίος λαογράφος Δημ. Λουκάτος, γράφει: «Σήμερα, 25 Νοεμβρίου 1940, έκαμα μια βόλτα στα γραφεία των Εμπέδων. Ένα σωρό φαντάροι έχουν βολευτεί εκεί μέσα. Μ’ ένα μπιλιετάκι, μ’ έναν γνωστό, από δω και από κει, τα κατάφεραν. Τώρα είναι ήσυχοι. Είναι όλοι τους από αριστοκρατικές αθηναϊκές οικογένειες, και πολλοί έρχονται στο γραφείο τους με ιδιόκτητη κούρσα. Τους ξεχωρίζεις από τα καλοχτενισμένα μαλλιά, τα μεταξωτά πουκάμισα, τα καλοβαλμένα φανταρίστικα, και το ρολόι του χεριού. Τους ξεχωρίζεις ακόμα, από το ακατάδεχτο ύφος τους και την απροθυμία τους να σ’ εξυπηρετήσουν. Τα τσακίσματα και τις ευγένειες τα σπαταλάνε στους αξιωματικούς…». (εκδ. «Ποταμός», σελ. 25). Αυτοί οι κιοτήδες, οι γόνοι των «καλών» οικογενειών, διακρίθηκαν την περίοδο της Κατοχής, ως δοσίλογοι ή μαυραγορίτες. Όταν απελευθερωθήκαμε γλίτωσαν την κρεμάλα, γιατί εκμεταλλεύτηκαν τον εμφυλιοπολεμικό κυκεώνα, έγιναν φανατικοί του καθεστώτος, έκαναν τις βρωμοδουλειές του, και έλαβαν άφεσιν αμαρτιών. Οι έκγονοί τους, μαζί με τις αιματοβαμμένες περιουσίες τους, κληρονόμησαν και την αφιλοπατρία, την αποφυγή της στράτευσης, τον παρασιτισμό.

Ποιοι, τα τελευταία χρόνια του σαλταδορισμού, είναι φυγόστρατοι, απαλλάσσοντα από το χρέος της υπηρετήσεως της πατρίδας; Κάποιοι γόνοι πολιτικών, επώνυμοι αθλητές, καλλιτέχνες και λοιποί τζιτζιφιόγκοι και μοσχοαναθρεμμένοι γιοι και ανηψιοί των ισχυρών οικονομικά παραγόντων, αφιλόπατροι καριερίστες και οι… Ιεχωβάδες. Όλο το  “φοβερό σκουπιδαριό” που λυμαίνεται, δηλαδή, τον τόπο. Αν ήταν δυνατόν να αποκαλυφθούν, θα διαπιστώναμε πως είναι αυτοί που λεηλάτησαν την πατρίδα, που κατέχουν περίοπτες και χρυσοπλήρωτες θέσεις του Δημοσίου, που ροκανίζουν επιδοτήσεις, είναι όλοι τους «εκλαμπρότατοι» και «πανευγενέστατοι”. ( Και ένιοι σεβασμιότατοι). Και αντί να μάθουμε ποιοι είναι «οι σαπιοκοιλιές», να τους φορέσει ο λαός το περιβόητο…εσώρουχο, μήπως και ξεκουμπιστούν από την ντροπή και γλιτώσει ο τόπος, επιβραβεύονται με αξιώματα και τιμές.

Και όμως η θητεία ενός νέου αποτελεί ύψιστο καθήκον. Παρ’ όλη την κατασυκοφάντηση του στρατού μας τις τελευταίες μεταπολιτευτικές δεκαετίες, η εμπιστοσύνη του λαού παραμένει ακλόνητη σ’ αυτόν. Ο στρατός για έναν νέο συνιστά σχολείο πατριδογνωσίας, πειθαρχίας, συναλληλίας, αλληλεγγύης.. πηγαίνεις παιδί, γυρίζεις άντρας, έλεγαν οι παλιοί. Όποιος για αστείο λόγο δεν υπηρετούσε, του έμενε κουσούρι μια ζωή, κορίτσι καλό για παντρειά κανείς δεν του εμπιστευόταν, εύκολα δουλειά δεν έβρισκε.
Όταν ήμασταν ακόμη Ρωμιοί, πριν γίνουμε Ευρωπαίοι, οι άντρες μιλούσαν με καμάρι για την στρατιωτική τους θητεία, αν και οι τότε κακουχίες και οι στερήσεις, είναι αδιανόητες για την σημερινή γενιά του κινητού, της κατάληψης και του χαβαλέ. Τώρα το εκσυχγρονιστικό – νεοεποχίτικο σαράκι της αρνησιπατρίας και της απέχθειας για την στράτευση, φωλιάζει στις καρδιές των νέων, με αποτέλεσμα η θητεία να θεωρείται χάσιμο χρόνου, κοροϊδία. Οι παρελάσεις, που τονώνουν το αίσθημα ασφάλειας του λαού μας και λειτουργούν ως αναλαμπές εθνικής υπερηφάνειας – τόσο απαραίτητες για την κρισιμότατη περιοχή και εποχή μας – μπήκαν στο στόχαστρο των χασομέρηδων της ειρηνοφιλίας. Και είναι σίγουρο ότι θα καταργηθούν, μόνο μια παρέλαση θα γίνεται: της παρδαλής υπερηφάνειας.

( Έφτασε, θυμάμαι, κάποτε και ένας πρόεδρος της ΟΛΜΕ να ζητήσει την κατάργησή των εθνικών παρελάσεων, διότι αποτελούν φασιστικό κατάλοιπο. Τέτοια παραδείγματα από τους «εκλαμπρότατους» και τους νεόπλουτους του χρήματος και πνεύματος παίρνει η λαϊκή ψυχή, οι νέοι, και αποβάλλουν κάθε ευγενική πνοή, κάθε εδραία αξία).

Την περίοδο της Τουρκοκρατίας, όταν γεννιόταν αγόρι εύχονταν στην μάνα: να σου ζήσει, να γίνει καπετάνιος, να του γράψουν και τραγούδι. Τώρα γεμίσαμε «λιανοπαίδια», που, αντί για παντελόνια, φορούν του Καραϊσκάκη το ατιμωτικό -λέξη του  Μακρυγιάννη αυτή -κωλόπανο…

(Ζητώ συγγνώμη για τις ορολογίες, αλλά είναι της γενιάς του  ’21, η οποία, ευτυχώς, δεν γνώριζε από την όλο κουδουνίσματα και κορδακισμούς γλώσσα της σήμερον).

Νατσιός Δημήτρης

δάσκαλος-Κιλκίς