Στην Ολλανδία πραγματοποιήθηκε ένα διαφορετικό παγκόσμιο κύπελλο
Μερικές μέρες απομένουν για το Μουντιάλ ποδοσφαίρου 2014 που θα πραγματοποιηθεί στην Βραζιλία, αλλά οι ποδοσφαιρόφιλοι της Ολλανδίας, βρήκαν τον τρόπο για να αποσπάσουν την προσοχή τους, εν αναμονή του παγκόσμιου κυπέλλου.
Στη χώρα της τουλίπας λοιπόν, πραγματοποιήθηκε την περασμένη εβδομάδα, ένα διαφορετικό και πιο... σέξι Μουντιάλ, με τις ομάδες να απαρτίζονται από καυτές κοπέλες, που έπαιξαν ποδόσφαιρο φορώντας μόνο τα εσώρουχά τους!
Οι 8 ομάδες που αποτελούνταν από 4 πανέμορφες ποδοσφαιρίστριες η κάθε μία, αγωνίστηκαν σε ένα γήπεδο με συνθετικό χορτάρι και έναν ξεχωριστό διαιτητή, τον πρώην ποδοσφαιριστή του Άξιαξ και της Ίντερ, Andy Van Der Meyde.
Όπως ήταν φυσικό οι θεατές απόλαυσαν το θέαμα, χωρίς κανείς να νοιάζεται για το σκορ και τον τελικό νικητή...
Ακούγεται εξωφρενικό και απάνθρωπο, αλλά αυτός ο πρωτόγονος τρόπος ακινητοποίησης του κεφαλιού ή των ποδιών ήταν πολύ διαδεδομένος στις χώρες της Ασίας μέχρι τα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα. Επιβαλλόταν ως τιμωρία και οδηγούσε τους παραβάτες σε δημόσια ταπείνωση.
Ένας άντρας διαπομπεύεται με «cangue» στη Σαγκάη. Πάνω του έχουν κολλήσει χαρτιά με το όνομα του δράστη, τη διεύθυνση και το είδος της παράβασης. Οι σανίδες ονομάζονταν «cangue» και είχαν ένα άνοιγμα για το κεφάλι που επέτρεπε στους συλληφθέντες να μπορούν να τρώνε και να αναπνέουν, αλλά δεν μπορούσαν να διαφύγουν.
Το βάρος και το μέγεθος της σανίδας εξαρτιόταν από τη σοβαρότητα του αδικήματος που είχαν διαπράξει. Το 1937 ο νομικός κώδικας στην Κίνα καθόρισε το βάρος της σανίδας να κυμαίνεται από 7,5 ως 12,5 κιλά. Πολλές φορές στη σανίδα αναγράφονταν τα προσωπικά στοιχεία του παραβάτη, αλλά και τα αδικήματα που διέπραξε λεπτομερώς.
Οι παραβάτες ήταν υποχρεωμένοι να περιφέρονται σε δημόσιους χώρους για παραδειγματισμό και και η επιβίωσή τους εξαρτιόταν αποκλειστικά από την ελεημοσύνη των περαστικών, αφού σε πολλές περιπτώσεις τα χέρια τους δεν έφταναν το στόμα τους. Εκείνοι που τύχαινε να μην έχουν φίλους ή συγγενείς για να τους βοηθήσουν κινδύνευαν να χάσουν τη ζωή τους από εξάντληση ή πείνα.
Η ταπεινωτική αυτή τιμωρία διαρκούσε από 15 ως 30 μέρες. Παρόμοιες σανίδες τιμωρίας υπήρχαν και στις χώρες της δύσης, κάτι το οποίο μαρτυρά και η λέξη «cangue» που είναι γαλλική. Προέρχεται από την πορτογαλική «κάνγκα», που σημαίνει ζυγός.
Το βασανιστήριο «γεννήθηκε» στη Μεσαιωνική Ευρώπη Στον Μεσαίωνα οι σανίδες ήταν σταθερές και οι παραβάτες τοποθετούνταν σε κοινή θέα πάνω σε εξέδρα . Πλήθος κόσμου συγκεντρωνόταν για να ταπεινώσει τους συλληφθέντες.
Πολλές φορές τους πετούσαν λάσπη, χαλασμένα φαγητά, νεκρά ζώα, ακόμη και τα περιττώματα. Σε πιο σοβαρά αδικήματα τους βασάνιζαν, τους ξύριζαν τα κεφάλια και τους μαστίγωναν ή τους έκοβαν το αυτί. Στη συνέχεια το ασυγκράτητο πλήθος, εάν δεν παρεμποδιζόταν από τις αρχές, πετούσε πέτρες και άλλα αιχμηρά αντικείμενα με αποτέλεσμα πολλοί να ακρωτηριάζονται ή να χάνουν τη ζωή τους. Η αρχική φωτογραφία είναι του William Saunders και εκτιμάται ότι η λήψη της έγινε στην Κίνα την περίοδο 1870-1880.
Ένας άντρας διαπομπεύεται με «cangue» στη Σαγκάη. Πάνω του έχουν κολλήσει χαρτιά με το όνομα του δράστη, τη διεύθυνση και το είδος της παράβασης...
Δαπόμπευση στο Charing Cross στο Λονδίνο, 1808....
ΠΗΓΗ:mixanitouxronou.gr
Ο Ιούνιος, ή Ιούνης, ή Κερασινόν (Ποντιακά), είναι ο έκτος μήνας του έτους κατά το Ιουλιανό και το Γρηγοριανό Ημερολόγιο κι έχει 30 ημέρες.
Ο Ιούνιος στην αρχαιότητα
Ο Ιούνιος πήρε το όνομά του από την σύζυγο του Δία την Ήρα, η οποία στα λατινικά ονομάζονταν Juno. Είναι ο δέκατος μήνας κατά το Εκκλησιαστικό ημερολόγιο που αρχίζει τον Σεπτέμβριο, και ο τέταρτος κατά το παλαιό ρωμαϊκό ημερολόγιο. Στο αττικό ημερολόγιο ήταν ο δωδέκατος μήνας και ονομάζονταν Σκιροφοριών διάρκειας 29 ημερών και αντιστοιχεί με το χρονικό διάστημα από 24 Μαΐου έως 22 Ιουνίου. Σε άλλες πόλεις της αρχαίας Ελλάδας τελευταίος μήνας του χρόνου θεωρούνταν ο Ποσειδεών ο οποίος στην Αθήνα λογίζονταν ως ο έκτος μήνας του έτους.
Το Καλαντάρι του Ιουνίου από το Très riches heures du duc de Berry
Η θεά Ήρα (Juno) προς τιμήν της οποίας ονομάστηκε ο Ιούνιος.
Ο Ιούνιος στην Ελληνική λαογραφία
Σε διαφορετικές περιοχές της Ελλάδος ο Ιούνιος έχει την δική του ξεχωριστή ονομασία. Στα Γρεβενά αναφέρεται ως Κερασάρης και στον Πόντο Κερασινός επειδή ωριμάζουν τα κεράσια, ενώ λόγω του «ερινασμού» ή «ορνιασμού» (τεχνητή γονιμοποίηση με ορνούς ή καρπούς άγριας συκιάς) των ήμερων σύκων ονομάζεται Ορνιαστής στην Άνδρο, Ρινιστής στην Πάρο και Απαρνιαστής σε διάφορα άλλα μέρη. Είναι όμως κυρίως γνωστός ως Θεριστής: «αρχές του Θεριστή, του δρεπανιού μας η γιορτή» αφού συνδέεται άμεσα με την ωρίμανση και τον θερισμό των δημητριακών. Το θέρισμα γίνεται με το δρεπάνι αρχίζοντας από το μέρος που έχει λυγίσει τα στάχυα ο αέρας.
Μεταξύ των εθίμων του θερισμού αυτά που σχετίζονται με τα τελευταία στάχυα έχουν πολλά κοινά στοιχεία με άλλους ινδοευρωπαϊκούς λαούς. Σε μερικά μέρη άφηναν αθέριστα τα τελευταία στάχυα, ενώ σε άλλα έπλεκαν μια δέσμη, σε σχήμα σταυρού, που την έλεγαν χτένι, ψαθί ή σταυρό, και την τοποθετούσαν στο εικονοστάσι του σπιτιού. Την εποχή της σποράς τα έτριβαν κι ανακάτευαν τους κόκκους τους με το καινούργια σπόρο. Το αθέριστο κομμάτι ήταν τα γένια του νοικοκύρη, «αφήνω του ζευγολάτη τα γένια» έλεγαν, ενώ σε άλλες περιοχές ονομάζονταν «τα γένια του Θεού». Στο τρίτο δεκαήμερο του Ιουνίου συμβαίνει το θερινό ηλιοστάσιο ή η θερινή τροπή του Ήλιου, το επονομαζόμενο «λιοτρόπι» από τον λαό μας, εξ ου και η ονομασία του Ιουνίου ως «Λιοτρόπης».
Στις 24 του μήνα έχουμε την γενέθλια εορτή του Αϊ-Γιάννη του Πρόδρομου: «Τ’ Αϊ-Γιαννιού του Λαμπαδάρη», εξ ου και το όνομα που δίνεται στον Ιούνιο «Αϊ-γιαννίτης» ή «Αγιογιαννίτης». Η γιορτή του είναι ταυτισμένη με δύο κύκλους εθίμων: με τον Κλήδονα αλλά και με τις φωτιές που ανάβονται την παραμονή της εορτής, απ' όπου προέρχονται και οι προσωνυμίες «Φανιστής» και «Ριζικάρης», αλλά και «Ριγανάς» επειδή εκείνη την ημέρα μάζευαν ρίγανη.
Αν και τα έθιμα αυτά της υπαίθρου, που τα κρατούσε ζωντανά στην πόλη η «γειτονιά», σιγά-σιγά λησμονιούνται, οι παλαιότεροι δεν μπορούν να ξεχάσουν τις παιδικές αναμνήσεις και τα πηδήματα πάνω από τις φωτιές τ’ Αϊ-Γιάννη. Αναμνήσεις που αναβιώνουν κάθε φορά που ακούγονται τραγούδια όπως εκείνο του Λευτέρη Παπαδόπουλου για ‘κείνο το Σάββατο κι απόβραδο στην Αριστοτέλους που «φωτιές ανάβανε στους απάνω δρόμους/ τ' Αϊ-Γιάννη θα 'τανε θαρρώ’.» Ή εκείνο το άλλο του Μάνου Ελευθερίου: «Ανάβουνε φωτιές στις γειτονιές,/ του Άη Γιάννη/ Αχ πόσα τέτοια ξέρεις και μού λες/ που ‘χουν πεθάνει;»
Το Θερινό Ηλιοστάσιο
Στις 21-22 Ιουνίου ο Ήλιος φτάνει στο βορειότερο σημείο της εκλειπτικής και αρχίζει να κατέρχεται και πάλι «τρεπόμενος» προς τον ουράνιο ισημερινό. Το σημείο αυτό, ονομάζεται θερινό τροπικό σημείο ή απλά θερινή τροπή, επειδή ο Ήλιος τρέπεται και πάλι προς τον ισημερινό, και από την ημέρα αυτή αρχίζει το καλοκαίρι. Επειδή, μάλιστα, για μερικές ημέρες πριν και μετά τη θερινή τροπή ο Ήλιος φαίνεται να αργοστέκει πάνω στην εκλειπτική, σαν να είναι έτοιμος να σταματήσει, το θερινό τροπικό σημείο ονομάζεται επίσης και θερινό ηλιοστάσιο.
Πριν από 2.000 χρόνια το σημείο του θερινού ηλιοστάσιου βρίσκονταν στον αστερισμό του Καρκίνου γι’ αυτό και ο Βόρειος Τροπικός Κύκλος ο οποίος διέρχεται από το σημείο αυτό ονομάστηκε «Τροπικός του Καρκίνου». Μετά τη θερινή τροπή, ο Ήλιος αρχίζει να κατεβαίνει προς το Νότο, άρα «καρκινοβατεί», κάνει δηλαδή μια οπισθοδρομική κίνηση σαν τον κάβουρα. Φυσικά, σήμερα, λόγω της μετάπτωσης των ισημεριών, το σημείο του θερινού ηλιοστάσιου βρίσκεται στον αστερισμό των Διδύμων, ενώ ο Ήλιος εισέρχεται στον αστερισμό του Καρκίνου στις 21 Ιουλίου και παραμένει εκεί επί 21 ημέρες μέχρι τις 11 Αυγούστου.
Η αναβίωση του εθίμου του «Κλήδονα». Πρόκειται για ένα έθιμο που έχει τις ρίζες του στην αρχαιότητα και του οποίου η πρώτη γραπτή περιγραφή ανέρχεται στους βυζαντινούς χρόνους. Ο «Κλήδονας» είναι μια λαϊκή μαντική διαδικασία, από τις πιο τελετουργικές όλων των παραδόσεων του τόπου μας, σύμφωνα με τον οποίο αποκαλύπτεται στις άγαμες κοπέλες η ταυτότητα του μελλοντικού τους συζύγου. Η ίδια η λέξη υπάρχει από την εποχή του Ομήρου, «κλήδων» ονομαζόταν ο προγνωστικός ήχος, και κατ' επέκταση το άκουσμα σιωνισμού ή προφητείας, ο συνδυασμός τυχαίων και ασυνάρτητων λέξεων ή πράξεων κατά τη διάρκεια μαντικής τελετής, στον οποίο αποδιδόταν προφητική σημασία. Την παραμονή του Αη-Γιαννιού, οι ανύπανδρες κοπέλες μαζεύονται σε ένα από τα σπίτια του χωριού, όπου αναθέτουν σε κάποιο μέλος της συντροφιάς, συνήθως σε μια «Μαρία» (στη Θράκη ο ρόλος αυτός δίνεται στην ονομαζόμενη «Καλλινίτσα»), της οποίας και οι δύο γονείς είναι εν ζωή, να φέρει από το πηγάδι ή την πηγή το «αμίλητο νερό». Η ονομασία αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι η εν λόγω κοπέλα και η συνοδεία της πρέπει να ολοκληρώσουν την αποστολή αυτή, τηρώντας απόλυτη σιωπή. Επιστρέφοντας στο σπίτι όπου τελείται ο κλήδονας, το νερό αδειάζεται σε πήλινο -ως επί το πλείστον- δοχείο, στο οποίο η κάθε κοπέλα ρίχνει ένα αντικείμενο, το λεγόμενο ριζικάρι. Συνήθως, πρόκειται για κάποιο προσωπικό αντικείμενο, συχνά μάλιστα πολύτιμο. Στη συνέχεια, το δοχείο σκεπάζεται με κόκκινο ύφασμα «κλειδώνεται» και τοποθετείται σε ανοιχτό χώρο. «Κλειδώνουμε τον κλήδονα με τ' Αγιαννιού τη χάρη, κι όποια 'χει καλό ριζικό να δώσει να τον πάρει». Εκεί παραμένει όλη τη νύχτα υπό το φως των άστρων, για να «ξαστριστεί». Οι κοπέλες επιστρέφουν ύστερα στα σπίτια τους. Λέγεται ότι τη νύχτα αυτή θα δουν στα όνειρα τους το μελλοντικό τους σύζυγο. Την παραμονή της γιορτής των γενεθλίων του Αγίου Ιωάννη, εκτός από την τέλεση του κλήδονα, οι κάτοικοι του χωριού ανάβουν φωτιές, τις λεγόμενες «μπουμπούνες». Μια μεγάλη φωτιά στήνεται στην πλατεία του χωριού ή σ' ένα μέρος ανοιχτό, ώστε να φαίνεται από παντού. Άλλες μικρότερες φωτιές ανάβουν σε όλους τους μαχαλάδες προσπαθώντας ο κάθε ένας να ανάψει την μεγαλύτερη φωτιά, πάνω από τις οποίες πηδάνε όλοι οι κάτοικοι του χωριού. Έλεγαν ότι αν πηδούσαν 3 φορές θα έφευγαν οι ψύλλοι και οι κοριοί. Ανήμερα του Αϊ-Γιαννιού, αλλά πριν βγει ο ήλιος - ώστε να μην εξουδετερωθεί η μαγική επιρροή των άστρων-, η υδροφόρος νεαρή της προηγουμένης φέρνει μέσα στο σπίτι το αγγείο. Το μεσημέρι, ή το απόγευμα, συναθροίζονται πάλι οι ανύπανδρες κοπέλες. Αυτήν τη φορά όμως στην ομήγυρη μπορούν να συμμετέχουν και παντρεμένες γυναίκες, συγγενείς και γείτονες και των δύο φύλων, καλεσμένοι για να παίξουν το ρόλο μαρτύρων της μαντικής διαδικασίας. Καθισμένη στο κέντρο της συντροφιάς, η «Μαρία» ανοίγει τον κλήδονα. «Ανοίγουμε τον κλήδονα με τ' Αγιαννιού την χάρη, και όποια έχει καλό ριζικό σήμερα ναν το πάρει». Και ανασύρει ένα-ένα από το αγγείο τα αντικείμενα, που αντιστοιχούν στο «ριζικό» κάθε κοπέλας, απαγγέλλοντας ταυτόχρονα δίστιχα, είτε όπως τα θυμάται, είτε από συλλογή τραγουδιών ή ακόμη από ημεροδείκτες. Το δίστιχο που αντιστοιχεί στο αντικείμενο της κάθε κοπέλας θεωρείται ότι προμηνύει το μέλλον της και σχολιάζεται από τους υπόλοιπους, που προτείνουν τη δική τους ερμηνεία σε σχέση με την ενδιαφερόμενη. Προς το σούρουπο, όταν τελειώσει η μαντική διαδικασία, η κάθε κοπέλα γεμίζει το στόμα της με μια γουλιά αμίλητο νερό και στέκεται μπροστά σε ανοιχτό παράθυρο, έως ότου ακούσει το πρώτο ανδρικό όνομα. Λυτό πιστεύεται ότι θα είναι και το όνομα του άνδρα που θα παντρευτεί. Μετά το τέλος όλης αυτής της διαδικασίας στήνεται μεγάλο γλέντι στο οποίο συμμετέχει όλο το χωριό.
Πηγή: wikipedia
Μπορεί τις επιθέσεις τους να τις χαρακτήριζαν πόλεμο της αγάπης αλλά μόνο τέτοιοι δεν ήταν. Τα μέλη των Konyaks, μιας φυλής που ζει στην Βορειοδυτική Ινδία, μέχρι το 1960 θεωρούνταν μια από τις πιο αιμοσταγείς, άγριες φυλές του κόσμου. Κυνηγοί κεφαλών, έλυναν τις όποιες εδαφικές διαφορές είχαν, επιτιθέμενοι στα γειτονικά χωριά και αποκεφαλίζοντας τους κατοίκους τους. Τα κεφάλια τους γίνονταν κάτι σαν... τρόπαια και από τον αριθμό των κεφαλιών που «έπαιρναν» καθοριζόταν και το ποιος θα ήταν ο αρχηγός του χωριού που κατακτούσαν.
Αν και οι επιθέσεις αυτές σταμάτησαν πριν από 50 χρόνια περίπου, τα μέλη της φυλής φορούν ακόμη επάνω τους τα κολιέ με τις χάλκινες πλάκες στις οποίες αναγράφεται ο αριθμός των κεφαλιών που έχουν κόψει. Ακόμη και τα τατουάζ που καλύπτουν τα πρόσωπά τους και τους κορμούς τους, αν και ξεθωριασμένα πια, αναφέρονται στις αιματοβαμμένες επιθέσεις τους. Τα τατουάζ αυτά μαζί με τις προβιές και τα κέρατα που φορούν σαν σκουλαρίκια, αποτελούν μάλιστα, και τα χαρακτηριστικά εκείνα που ξεχώριζαν τα μέλη των Konyaks από τα μέλη των άλλων φυλλών.
Ο Αντριάν Μακγκλόνι και ο φωτογράφος Ζαν Κριστιάν Κοτού ταξίδεψαν στην περιοχή Μον όπου ζουν οι τελευταίοι των Konyaks για να γνωρίσουν από κοντά τους ανθρώπους που κρύβονται κάτω από τα τατουάζ και τις προβιές και οι οποίοι σε μερικά χρόνια δεν θα υπάρχουν.
«Σε 10 ίσως και 15 χρόνια, οι περισσότεροι από αυτούς τους πρώην κυνηγούς κεφαλών και οι σύζυγοί τους δεν θα βρίσκονται πια στη ζωή. Τα ξεθωριασμένα τατουάζ στα πρόσωπά τους θα θαφτούν κάτω από τις χριστιανικές επιτύμβιες στύλους στην κορυφή του λόφου στην απομακρυσμένη περιοχή της Νάγκλαντ της βορειοδυτικής Ινδίας. Με την εξαφάνισή τους, οι ζωντανές μνήμες της μοναδικής πολιτιστικής ύπαρξής τους θα εξαφανιστούν για πάντα», σημειώνει ο Μακγκλόνι.
Η διαφορά των συγκεκριμένων φωτογραφιών είναι ότι δεν ελήφθησαν στον φυσικό περιβάλλον των ανθρώπων αυτών. Τα μέλη των μπήκαν στο κινητό στούντιο του και πόζαραν στα φακό. Είπαμε σκοπός του φωτογράφου και του δημοσιογράφου που ταξίδεψαν ως τη βορειοδυτική Ινδία δεν ήταν να φωτογραφίσουν τη φυλή, αλλά τους ανθρώπους. Και για να το κάνουν είτε τους πλήρωσαν, είτε τους χάρισαν ένα αντίγραφο της φωτογραφίας που έβγαλαν.
Η Γενοκτονία των Ποντίων θεωρείται μια από τις πρώτες σύγχρονες γενοκτονίες.
Η γενοκτονία ήταν ένα προμελετημένο έγκλημα, το οποίο η κυβέρνηση των Νεότουρκων έφερε σε πέρας με συστηματικότητα. Οι μέθοδοι που χρησιμοποίησε ήταν ο ξεριζωμός, η εξάντληση στις κακουχίες, τα βασανιστήρια, η πείνα και η δίψα, και τα στρατόπεδα θανάτου στην έρημο.
Ένα εκλεκτό τμήμα του Ελληνισμού ζούσε στα βόρεια της Μικράς Ασίας, στην περιοχή του Πόντου, μετά τη διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η άλωση της Τραπεζούντας το 1461 από τους Οθωμανές δεν τους αλλοίωσε το φρόνημα και την ελληνική τους συνείδηση, παρότι ζούσαν αποκομμένοι από τον εθνικό κορμό. Μπορεί να αποτελούσαν μειονότητα -το 40% του πληθυσμού, αλλά γρήγορα κυριάρχησαν στην οικονομική ζωή της περιοχής, ζώντας κυρίως στα αστικά κέντρα.
Η οικονομική τους ανάκαμψη συνδυάστηκε με τη δημογραφική και την πνευματική τους άνοδο. Το 1865 οι Έλληνες του Πόντου ανέρχονταν σε 265.000 ψυχές, το 1880 σε 330.000 και στις αρχές του 20ου αιώνα άγγιζαν τις 700.000. Το 1860 υπήρχαν 100 σχολεία στον Πόντο, ενώ το 1919 υπολογίζονται σε 1401, ανάμεσά τους και το περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας. Εκτός από σχολεία διέθεταν τυπογραφεία, περιοδικά, εφημερίδες, λέσχες και θέατρα, που τόνιζαν το υψηλό τους πνευματικό επίπεδο.
Το 1908 ήταν μια χρονιά - ορόσημο για τους λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τη χρονιά αυτή εκδηλώθηκε και επικράτησε το κίνημα των Νεότουρκων, που έθεσε στον περιθώριο τον Σουλτάνο. Πολλές ήταν οι ελπίδες που επενδύθηκαν στους νεαρούς στρατιωτικούς για μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό της θνήσκουσας Αυτοκρατορίας.
Σύντομα, όμως, οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν. Οι Νεότουρκοι έδειξαν το σκληρό εθνικιστικό τους πρόσωπο, εκπονώντας ένα σχέδιο διωγμού των χριστιανικών πληθυσμών και εκτουρκισμού της περιοχής, επωφελούμενοι της εμπλοκής των ευρωπαϊκών κρατών στο Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ελληνικό κράτος, απασχολημένο με το «Κρητικό Ζήτημα», δεν είχε τη διάθεση να ανοίξει ένα ακόμη μέτωπο με την Τουρκία.
Οι Τούρκοι με πρόσχημα την «ασφάλεια του κράτους» εκτοπίζουν ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού στην αφιλόξενη μικρασιατική ενδοχώρα, μέσω των λεγόμενων «ταγμάτων εργασίας» («Αμελέ Ταμπουρού»). Στα «Τάγματα Εργασίας» αναγκάζονταν να υπηρετούν οι άνδρες που δεν κατατάσσονταν στο στρατό. Δούλευαν σε λατομεία, ορυχεία και στη διάνοιξη δρόμων, κάτω από εξοντωτικές συνθήκες. Οι περισσότεροι πέθαιναν από πείνα, κακουχίες και αρρώστιες.
Αντιδρώντας στην καταπίεση των Τούρκων, τις δολοφονίες, τις εξορίες και τις πυρπολήσεις των χωριών τους, οι Ελληνοπόντιοι, όπως και οι Αρμένιοι, ανέβηκαν αντάρτες στα βουνά για να περισώσουν ό,τι ήταν δυνατόν. Μετά τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1916, οι τούρκοι εθνικιστές υπό τον Μουσταφά Κεμάλ είχαν πλέον όλο το πεδίο ανοιχτό μπροστά τους για να εξολοθρεύσουν τους Ελληνοπόντιους. Ό,τι δεν κατάφερε ο Σουλτάνος σε 5 αιώνες το πέτυχε ο Κεμάλ σε 5 χρόνια!
Το 1919 οι Έλληνες μαζί με τους Αρμένιους και την πρόσκαιρη υποστήριξη της κυβέρνησης Βενιζέλου προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα αυτόνομο ελληνοαρμενικό κράτος. Το σχέδιο αυτό ματαιώθηκε από τους Τούρκους, οι οποίοι εκμεταλλεύθηκαν το γεγονός για να προχωρήσουν στην «τελική λύση».
Στις 19 Μαΐου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει τη δεύτερη και πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας, υπό την καθοδήγηση των γερμανών και σοβιετικών συμβούλων του. Μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν τη ζωή τους ξεπέρασαν τους 200.000, ενώ κάποιοι ιστορικοί ανεβάζουν τον αριθμό τους στις 350.000.
Όσοι γλίτωσαν από το τουρκικό σπαθί κατέφυγαν ως πρόσφυγες στη Νότια Ρωσία, ενώ γύρω στις 400.000 ήλθαν στην Ελλάδα. Με τις γνώσεις και το έργο τους συνεισέφεραν τα μέγιστα στην ανόρθωση του καθημαγμένου εκείνη την εποχή ελληνικού κράτους και άλλαξαν τις πληθυσμιακές ισορροπίες στη Βόρειο Ελλάδα.
Με αρκετή, ομολογουμένως, καθυστέρηση, η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα στις 24 Φεβρουαρίου 1994 την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο απορρίπτει την ύπαρξη ελληνικού σεναρίου για την Αλβανία. Οι δηλώσεις έγιναν από τον επικεφαλής του ΔΝΤ, Nadeem Ilahi, ο οποίος είπε ότι πρέπει να είμαστε προσεκτικοί όταν μιλάμε για αυτά τα καυτά θέματα ....
«Έχουμε ακούσει πολλά για ένα ελληνικό σενάριο στην Αλβανία. Νομίζω ότι θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί κατά τη σύγκριση των δύο χωρών και παρεμπιπτόντως τώρα η ελληνική οικονομία αναδύεται από την κρίση.»
«Υπάρχουν μεγάλες διαφορές ανάμεσα στις δυο χώρες. Οι οικονομικές ανισορροπίες της Ελλάδας είναι μεγαλύτερες από την οικονομία της Αλβανίας .
Έχετε ένα χρέος πολύ χαμηλότερο από ότι στην Ελλάδα και κατά συνέπεια, η δημοσιονομική εξυγίανση που χρειάζεται είναι πολύ μικρότερη. Και μην ξεχνάτε ότι η οικονομία έχει μεγάλες δυνατότητες να ανανεωθεί. Υπάρχει μια πολύ ευέλικτη αγορά εργασίας, χαμηλή τιμή, υπάρχει ένας μικρός δημόσιος τομέας και δεν έχετε περιορισμούς που έχει η ελληνική οικονομία», δήλωσε ο Ilahi. Περαιτέρω τονίζει ότι, δεδομένων των πρόσφατων στοιχείων του ΔΝΤ, η οικονομία στην Αλβανία έχει αρχίσει να αποκαθίσταται, όπως αποδεικνύεται από μια σειρά δεικτών.
«Βλέπουμε καλά σημάδια στην απόδοση των εσόδων. Ειδικά για το ΦΠΑ. Αυτή είναι η αρχή μιας θετικής κατάστασης. Παρουσιάζετε βελτίωση στο εμπόριο εξαγωγών και εισαγωγών. Επίσης, ορισμένοι τομείς όπως η κλωστοϋφαντουργία επιταχύνθηκε. Βελτιώνεται ο εξωτερικός παράγοντας της οικονομίας καθώς και η εμπιστοσύνη των καταναλωτών και εγχώριων επενδυτών και αυτό οφείλεται στις μεταρρυθμίσεις του επιχειρηματικού κλίματος στην χώρα», δήλωσε ο Ilahi .
πηγή hellas-now.com
- See more at: http://www.hellas-now.com/2014/05/blog-post_7462.html#sthash.QP4IBO9y.dpuf
Η ταινία αυτή γυρίστηκε στο ΕΠΑΛ Μακρακώμης από ομάδα μαθητών/τριών και τους καθηγητές Μάρκο Κακιώρη και Γιούλη Παντίδου με στόχο να προβληθεί το σχολείο μας και γενικότερα η λειτουργία των ΕΠΑΛ. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και πράγματα δεν είναι καθόλου συμπτωματική!