Η λέξη "μάτι" προκύπτει από την αρχαία ελληνική λέξη για το μάτι "ὄμμα" (ὄμμα - ὀμμάτιον- μάτι).
Άλλωστε λέμε ακόμα "πήρα των ομματιών μου"!

Ωστόσο, εκτός από "ὄμματα" και "ὀφθαλμοί", τα μάτια λέγονται και "φάεα". Κι αυτό επειδή χρειάζονται "φάος" / "φῶς" για να δουν!
Γι' αυτό χρησιμοποιούμε και την λέξη "κατηφής" γι'αυτόν που έχει "κάτω τα φάεα", δηλαδή για τον κατσούφη!

Το μάτι (και γενικά η όψη) στην αρχαία ελληνική λέγεται και "ὤψ" (από τον Μέλλοντα του ρήματος "ὁράω" που είναι "ὄψομαι").
Στην γενική πτώση έχουμε: τῆς ὠπός, από όπου παίρνουμε την ρίζα "ωπ".

Δείτε πόσες λέξεις λέμε και σήμερα από αυτήν την ρίζα...

Κύκλωψ/ Κύκλωπας: αυτός που το μάτι του είναι κυκλικό.
Ευρώπη: αυτή που έχει μεγάλα μάτια (εὐρεία + ὤψ). (Πού να ήξεραν οι Ευρωπαίοι πως κάθε φορά που λένε "Europe" λένε "μεγαλομάτα" και αναφέρονται στο ταξίδι που έκανε η Ευρώπη της ελληνικής Μυθολογίας πάνω στον λευκό ταύρο Δία!)
Πρόσωπον: η πρόθεση "πρός" (μπροστά)  + "ὤψ".
Μέτωπον: η πρόθεση "μετά" + "ὤψ" (βρίσκεται μετά τῆς ὠπός).
Παρωπίδες: η πρόθεση "παρά" (δίπλα) + "ὤψ" -> δίπλα από τα μάτια-> δεν βλέπω παρά μόνο έναν δρόμο, αυτόν μπροστά μου -> είμαι στενόμυαλος όταν έχω παρωπίδες.
Ἐνώπιον: η πρόθεση "ἐν" + "ὤψ" -> μπροστά σε.
Μυωπία: "μύω" (= κλείνω ελαφρώς τα μάτια) + "ὤψ" (όσοι έχουν μυωπία το κάνουν συχνά).
Πρεσβυωπία: "πρέσβυς" (μεγάλος σε ηλικία) + "ὤψ" (πρόκειται για πάθηση των ματιών που εμφανίζεται σε μεγαλύτερες ηλικίες).

Σε ηλεκτρονική μορφή, από το ίδρυμα Λάτση, όλοι οι οδηγοί των αρχαιολογικών μουσείων της Ελλάδας για ηλεκτρονικό ξεφύλλισμα στα Ελληνικά και Αγγλικά

Η ονομασία κάθε μουσείου είναι ενεργό link. Πατήστε πάνω.

Το Μουσείο Ακροπόλεως
 

Το Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης

Το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο
 

Η Ελλάδα του Μουσείου Μπενάκη

Το Αρχαιολογικό Μουσείο Ολυμπίας
 

Το Αρχαιολογικό Μουσείο Πέλλας
 

Ο Μαραθών και το Αρχαιολογικό Μουσείο
 

Το Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου
 

Δήλος
 

Το Αρχαιολογικό Μουσείο Πειραιώς
 

Το Αρχαιολογικό Μουσείο Δελφών
 

Ελευσίνα: Ο Αρχαιολογικός Χώρος και το Μουσείο
 

Σάμος: Τα Αρχαιολογικά Μουσεία

Το Αρχαιολογικό Μουσείο Θηβών

Αιγές: Η βασιλική μητρόπολη των Μακεδόνων

Ο θηρευτής της νύχτας

Εναν φονικό ιό που είναι σχεδόν ίδιος με εκείνον, ο οποίος το 1918 είχε προκαλέσει την πανδημία «ισπανικής γρίπης» με περίπου 50 εκατ. θύματα παγκοσμίως, δημιούργησαν Αμερικανοί επιστήμονες σε ένα πείραμα το οποίο πυροδοτεί ρίγη ανησυχίας, κύματα επικρίσεων και χαρακτηρίζεται παρανοϊκό από μεγάλο τμήμα της επιστημονικής κοινότητας, που ζητά τη διακοπή των ερευνών.

Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου Ουισκόνσιν-Μάντισον δηλώνουν ότι σκοπός τους ήταν να διαπιστώσουν πόσο εύκολο είναι να αναδυθεί στην εποχή μας ξανά ένας τέτοιος επικίνδυνος ιός, ώστε με κατάλληλη προετοιμασία να μπορεί να αντιμετωπιστεί μία νέα ανάλογη πανδημία στο μέλλον.

Ομως ο λόρδος Μέι, πρώην πρόεδρος της βρετανικής Βασιλικής Ακαδημίας Επιστημών, συνοψίζει τις ισχυρές επιστημονικές επιφυλάξεις δηλώνοντας: «Ναι, είμαστε αντιμέτωποι με κινδύνους, όμως αυτοί δεν προέρχονται από ιούς αλλά από τα εργαστήρια υπερ-φιλόδοξων ερευνητών».

Με μεταλλάξεις

Οι Αμερικανοί επιστήμονες, με επικεφαλής τον διακεκριμένο ιαπωνικής καταγωγής καθηγητή ιολογίας Γιοσιχίρο Καβαόκα, χρησιμοποίησαν την τεχνική της ανάστροφης γενετικής για να «συναρμολογήσουν» τον ιό από επιμέρους γενετικά τμήματα άλλων ιών της γρίπης των πτηνών. Στη συνέχεια, έκαναν τις κατάλληλες μεταλλάξεις σε αυτόν, ώστε να μεταφέρεται μέσω του αέρα και έτσι να εξαπλώνεται πιο εύκολα από τον ένα οργανισμό στον άλλο, πράγμα που τον καθιστά δυνητικά πιο φονικό.

Οι επιστήμονες εντόπισαν επτά μεταλλάξεις σε τρία γονίδια, που μπορούν να τον κάνουν να μεταδίδεται μεταξύ των ανθρώπων τόσο εύκολα όσο ο ιός της ισπανικής γρίπης.

Ο νέος ιός εκτιμάται ότι διαφέρει μόνο κατά 3% σε σχέση με τον ιό της ισπανικής γρίπης. Στο πόρισμά τους υπογραμμίζεται ότι τα διάφορα στελέχη ιών της γρίπης των πτηνών, που κυκλοφορούν σήμερα στη φύση, περιέχουν όλα τα αναγκαία γενετικά συστατικά που μπορεί να συνδυαστούν κάποια στιγμή και έτσι να γεννήσουν ένα νέο άκρως φονικό ιό.

«Ριψοκίνδυνη δραστηριότητα, ακόμη και για τα πιο ασφαλή εργαστήρια» χαρακτήρισε τις έρευνες ο καθηγητής επιδημιολογίας της Σχολής Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ Μαρκ Λίπσιτς, υποστηρίζοντας ότι οι επιστήμονες δεν θα έπρεπε να παίρνουν τέτοια ρίσκα χωρίς ισχυρές ενδείξεις ότι η δουλειά τους μπορεί να σώσει ζωές. «Πειράματα όπως αυτό του Καβαόκα μπορεί να εξαπολύσουν μία καταστροφική πανδημία, αν ο ιός δραπετεύσει ή σκόπιμα απελευθερωθεί από κάποιο εργαστήριο», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Λίπσιτς.

(Πηγές: ΑΜΠΕ, BBC, www.guardian.co.uk)

Οι περιπτώσεις των ανθρώπων που έχασαν το κεφάλι τους και δεν πέθαναν αμέσως

Το να χάσεις το κεφάλι σου ισοδυναμεί πάντα με θανατική καταδίκη. 

Ή τουλάχιστον έτσι μας έχουν πει! 

Ο αποκεφαλισμός υπάρχει εξάλλου εδώ και αιώνες ως μέθοδος εφαρμογής της θανατικής ποινής, κι αυτό γιατί συνήθως σημαίνει το οριστικό τέλος του κακοποιού. 

Και λέμε συνήθως μιας και τα πράγματα ούτε εδώ είναι απόλυτα, καθώς η μεταθανάτια ζωή έχει φαίνεται τον τρόπο της να εισβάλει στο εύτακτο σύμπαν μας, φέρνοντας τα πάνω κάτω στην επικράτεια του φυσιολογικού. 

Υπάρχουν λοιπόν περιπτώσεις, μερικές μάλιστα ιστορικές, που υποδεικνύουν ότι ο αποκεφαλισμός δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη και άμεσο θάνατο. Κι αν μιλάμε μόλις για λίγα δευτερόλεπτα, αυτά είναι ωστόσο ικανά να σου χαρίσουν μια απαράμιλλη εμπειρία του πώς είναι να ζεις με ακέφαλο σώμα…

Charlotte Corday



Η Γαλλική Επανάσταση είδε πολλές αιματοχυσίες, με τα κεφάλια να κόβονται πιο γρήγορα και μαζικά και από στάχια ακόμα! Η Charlotte Corday λοιπόν, μια νεαρή ευγενικής καταγωγής, προοριζόταν να χάσει το κεφάλι της στην γκιλοτίνα, δολοφόνος καθώς ήταν του ιακωβίνου πολιτικού Ζαν-Πιερ Μαρά από τις 13 Ιουλίου 1793. Τέσσερις μέρες λοιπόν αργότερα η δολοφόνος οδηγούταν στη λαιμητόμο, με την ίδια να δέχεται τη μοίρα της αγέρωχα και ατάραχα. Όταν λοιπόν το κεφάλι της αποκολλήθηκε από το σώμα, ο δήμιος το έπιασε από τα μαλλιά για να το επιδείξει με καμάρι στο φιλοθεάμον κοινό. Ο δήμιος χαστούκισε μάλιστα το κεφάλι στα μάγουλα, με τον όχλο να τρομοκρατείται όχι μόνο από την ασεβή πράξη, αλλά κυρίως γιατί το κεφάλι της Corday κοκκίνισε από την προσβολή! Και όπως το ήθελαν και οι δημοσιογράφοι της εποχής, το κεφάλι «επέδειξε μια τελευταία εντύπωση μετριοφροσύνης και σεμνότητας»! 

Henri Languille



Το καλοκαιρινό πρωινό του 1905 έμελλε να είναι το τελευταίο για τον καταδικασμένο σε θάνατο δολοφόνο Henri Languille, τα εγκλήματα του οποίου σφράγισαν τη μοίρα του στην γκιλοτίνα. Το πρωινό ήταν όμως σημαντικό και για τον γιατρό Gabriel Beaurieux, πανέτοιμος καθώς ήταν να εκτελέσει το πείραμά του, που όπως όλοι καταλαβαίνουμε περιλάμβανε τον φουκαρά τον εγκληματία. Ο Beauriex προσήλθε στη δημόσια θανάτωση και κατέγραψε λεπτομερώς τις παρατηρήσεις του: αρχικά, τα χείλη και τα τσίνορα του αποκεφαλισμένου κινήθηκαν σπασμωδικά για μερικά δευτερόλεπτα. Όταν τελικά το κεφάλι του Languille καταλάγιασε, ο δρ Beaurieux φώναξε δυνατά το όνομά του, κάνοντας τις βλεφαρίδες του νεκρού να ανοιγοκλείσουν για άλλη μια φορά. Χωρίς σπασμωδικές κινήσεις τώρα, τα μάτια του αποκεφαλισμένου καρφώθηκαν στον γιατρό! Λίγες στιγμές αργότερα, όταν τα μάτια του έρμου του φονιά έκλεισαν και πάλι, ο Beaurieux τον ξαναφώναξε και το ίδιο πράγμα συνέβη ξανά και ξανά. Την τέταρτη φορά όμως ο Languille δεν του έκανε το χατίρι, κάτι που ανάγκασε τον γιατρό να παραδεχτεί ότι το υποκείμενο του πειράματός του ήταν πια νεκρό…

Φίλος άγνωστου βετεράνου



Ήταν Ιούνιος του 1989 όταν βετεράνος του Αμερικανικού Στρατού επέβαινε σε ταξί με τον κολλητό του. Το αμάξι καρφώθηκε πάνω σε φορτηγό και ο βετεράνος εγκλωβίστηκε στα συντρίμμια, αν και η μοίρα του φίλου του ήταν σαφώς χειρότερη: ο άτυχος άντρας αποκεφαλίστηκε και το κεφάλι του κειτόταν δίπλα στον βετεράνο. Το στόμα του όμως δεν έλεγε να κλείσει, βήχοντας κάποιες φορές και παίρνοντας ανάσα με σχετική δυσκολία! Όσο για τα μάτια του προσώπου, που είχε την έκφραση του τρόμου -σύμφωνα πάντα με τις διηγήσεις του βετεράνου-, περιηγήθηκαν πρώτα στον βετεράνο, μετά στο ακέφαλο σώμα του, πριν κλείσουν τελικά για πάντα…

Αντουάν Λαβουαζιέ



Ο περίφημος χημικός Λαβουαζιέ, ένας από τους κορυφαίους γάλλους επιστήμονες όλων των εποχών, έζησε στην αιματοβαμμένη εποχή της Γαλλικής Επανάστασης και ακόμα χειρότερα, ήταν ευκατάστατος αριστοκράτης! Και σαν να μην έφταναν αυτά, ήταν επενδυτής σε μια ιδιωτική φίρμα που εισέπραττε φόρους και κατάφερε να τσακωθεί και με τον Μαρά, κάνοντας την επίσκεψή του στην γκιλοτίνα σίγουρο πράγμα. Ο Λαβουαζιέ εκτελέστηκε πράγματι στις 8 Μαΐου 1794, όντας όμως επιστήμονας μέχρι την τελευταία στιγμή, κατάφερε να συμμετάσχει σε άλλο ένα πείραμα, αυτή τη φορά με τον θάνατό του. Υποσχέθηκε λοιπόν σε μαθητή του ότι μετά την καρατόμησή του θα συνέχιζε να ανοιγοκλείνει τα μάτια του, όσο είχε ακόμα τις αισθήσεις του. Ο μαθητής και φίλος του παρατήρησε λοιπόν καλά το κεφάλι του διαπρεπούς επιστήμονα καθώς αποχωριζόταν από το σώμα, και έμεινε έκπληκτος όταν ο ασώματος Λαβουαζιέ ανοιγόκλεινε τα μάτια του για 15 ολόκληρα δευτερόλεπτα μετά τη λαιμητόμο…

Dietz von Schaumburg



Ήταν το 1636 όταν ένας κάποιος Dietz von Schaumburg και οι τέσσερις σωματοφύλακές του καταδικάζονταν σε θάνατο για την αποτυχημένη εξέγερση που υποκίνησαν κατά του βασιλιά της Βαυαρίας, Λουδοβίκου. Κατά τη συνήθεια της εποχής, ο Schaumburg ζήτησε ως τελευταία επιθυμία κάτι αρκετά ασυνήθιστο: ήθελε τους 4 συντρόφους του να σχηματίσουν μια γραμμή, μένοντας ο ένας σε απόσταση 8 βημάτων από τον άλλο. Είπε τότε στον βασιλιά ότι θα έτρεχε αποκεφαλισμένος δίπλα στους σωματοφύλακές του και όσους κατάφερνε να περάσει με το ακέφαλο σώμα του, αυτοί όφειλαν να λάβουν χάρη από τον Λουδοβίκο. Ο βασιλιάς δέχτηκε το παράξενο στοίχημα και ο Schaumburg έσκυψε ευλαβικά περιμένοντας το μοιραίο. Αμέσως μόλις αποκολλήθηκε το κεφάλι από το σώμα, ο άντρας σηκώθηκε και άρχισε να προσπερνά τρέχοντας τους αποσβολωμένους ακολούθους του! Κατέρρευσε μάλιστα μόνο όταν πέρασε και τον τελευταίο της κουστωδίας, μην αφήνοντας στον βασιλιά κανένα περιθώριο παρά να απελευθερώσει τους καταδικασμένους μισθοφόρους…

Εχθρός του λοχαγού T. Mulvane



Ήταν τον 19ο αιώνα όταν ο βρετανός διοικητής, επικεφαλής δύναμης στην Ινδία, σκοτώθηκε στη μάχη. Κι αυτό θα ήταν όλο, αν ζούσαμε σε έναν κόσμο απόλυτα φυσιολογικό. Γιατί βλέπετε ο Mulvane μαχόταν σώμα με σώμα με έναν εχθρό κατά την εισβολή στο Φρούριο Amara και όλα έδειχναν υπέρ του: είχε μόλις αποκεφαλίσει τον αντίπαλο, θεωρώντας πως η νίκη ήταν στο τσεπάκι του. Έλα όμως που ο ακέφαλος εχθρός δεν είχε πει την τελευταία του λέξη, παρά το κομμένο του κεφάλι! Άρπαξε έτσι το τουφέκι του, στόχευσε(!) τον λοχαγό και τράβηξε κατόπιν τη σκανδάλη, με τη σφαίρα να βρίσκει τον Mulvane στην καρδιά. Κι έτσι η μονομαχία ανακηρύχθηκε ισοπαλία, παρά το διαφαινόμενο προβάδισμα του λοχαγού, όταν αποκεφάλισε τον αντίπαλό του! 

Ανώνυμος συλλέκτης μανιταριών



Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας ρώσος συλλέκτης μανιταριών που μάζευε όπως και κάθε άλλη μέρα τους αγαπημένους του μύκητες. Εκείνη όμως τη φορά ο άντρας πάτησε ξεχασμένη νάρκη και, σύμφωνα με τη μαρτυρία του δημοσιογράφου Igor Kaufman που τον ακολουθούσε, το κεφάλι του έγινε μικρά μικρά κομματάκια. Ο συλλέκτης μανιταριών δεν ήταν όμως έτοιμος να εγκαταλείψει τα εγκόσμια, όχι ακόμα τουλάχιστον: αφού περιηγήθηκε για λίγο ακέφαλος, κατάφερε μέχρι και στενή γέφυρα να διασχίσει στον ύστατο αυτό περίπατό του, πριν υποταχθεί τελικά στο φυσικό πεπρωμένο…

Anne Boleyn



Όλοι γνωρίζουμε την τραγική ιστορία της βασίλισσας Anne Boleyn, συζύγου του βρετανού μονάρχη Ερρίκου Η’, ο οποίος όταν τη βαρέθηκε έπειτα από μόλις τρία χρόνια κοινής συζυγικής ζωής, την κατηγόρησε για αιμομιξία, μοιχεία, μαγεία και προδοσία, καταδικάζοντάς τη με συνοπτικές διαδικασίες σε θάνατο. Το πρωινό λοιπόν της 19ης Μαΐου έμελλε να είναι το τελευταίο της κυρίας, για την εκτέλεση της οποίας μάλιστα επιστρατεύτηκε διαβόητος δήμιος από τη Γαλλία, ο οποίος συνήθιζε να καρατομεί τα θύματά του με σπαθί και όχι τσεκούρι, που ήταν και η πεπατημένη της εποχής. Η Anne ανέβηκε λοιπόν στο ικρίωμα, εκφώνησε τα τελευταία της λόγια και κατόπιν έχασε αγέρωχα το κεφάλι της. Κι όταν ο δήμιος το σήκωσε για να το απολαύσει το πλήθος, όλοι παρατήρησαν τα χείλη της βασίλισσας να σιγομουρμουρίζουν τις προσευχές που έλεγε πριν από τον αποκεφαλισμό…

Ανώνυμος σοβιετικός υπολοχαγός



Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν άλλη μια αιματοβαμμένη περίοδος της ανθρωπότητας, γεμάτη από περίεργα και φρικιαστικά σκηνικά, αν και το περιστατικό που διηγήθηκε ο Σοβιετικός Boris Luchkin δεν ήταν από αυτά που θα περίμενε κανείς. Ο Luchkin ήταν αξιωματικός του Κόκκινου Στρατού, όταν μια μυστική αποστολή του θα τον έφερνε πίσω από τις γραμμές του εχθρού, με το γεγονός να χαράσσεται έκτοτε στη μνήμη του. Ο υπολοχαγός της ομάδας του λοιπόν πάτησε σε νάρκη, με την έκρηξη να του παίρνει το μεγαλύτερο μέρος του κρανίου του. Όχι και τίποτα φοβερό δηλαδή, καθώς ο αξιωματικός ξεκούμπωσε τότε τη στολή του, πλησίασε τον Luchkin και του παρέδωσε έναν χάρτη που έκρυβε στην εσωτερική τσέπη και ο οποίος ήταν απαραίτητος για την αποστολή τους! Μόνο τότε παραδόθηκε στον θάνατο…

Εκτός συναγωνισμού: Μάικ, το ακέφαλο κοτόπουλο



Εδώ τα πράγματα γίνονται υπερφυσικά! Γνωρίστε τον Μάικ, το κοτόπουλο που αποφάσισε να μην αφήσει το ενοχλητικό γεγονός ότι έχασε το κεφάλι να του χαλάσει την καθημερινότητά του! Το κοτόπουλο ζούσε που λέτε μια σχετικά φυσιολογική ζωή για κότα, μέχρι τις 10 Οκτωβρίου 1945 τουλάχιστον, όταν η οικογένεια Olsen αποφάσισε να το εντάξει στο μενού της ημέρας: ο μπαμπάς Όλσεν του έκοψε το κεφάλι, αν και το κοτόπουλο δεν θα έμπαινε στο φούρνο! Ο Μάικ σηκώθηκε και συνέχισε να κάνει ό,τι κάνουν τα κοτόπουλα σαν να μην είχε συμβεί απολύτως τίποτα. Η οικογένεια αποφάσισε τότε να του χαρίσει τη ζωή (εδώ του την είχε χαρίσει η Φύση δηλαδή!) και τον κράτησε κοντά της, ταΐζοντάς τον με προσοχή με το σταγονόμετρο. Ο Μάικ έγινε μεγάλη διασημότητα στις ΗΠΑ και σύντομα θα όργωνε όλη την αμερικανική επικράτεια. Έζησε 18 μήνες μετά τον αποκεφαλισμό του και έφυγε από τη ζωή σε ξενοδοχείο της Αριζόνα, όπου και διέμενε για τις ανάγκες της περιοδείας του…

 

 

 

newsbeast.gr

Μια σύντομη παρουσίαση της ιστορίας των δήμιων

Η ιστορία των επαγγελματικών εκτελεστών αποτελεί ένα χρονικό «τελειοποίησης» της θανατικής ποινής και της αναζήτησης πιο αποτελεσματικών μέσων για το… θέαμα του θανάτου.

Η επαγγελματοποίηση του θανάτου, είχε ανατεθεί σε μια «φυλή» ανδρών, οι οποίοι στερούνταν οικογενειακής κατάστασης και εξοστρακίζονταν σχεδόν από κάθε πτυχή της καθημερινής ζωής, γράφει η Stassa Edwards στο theappendix.net.

Αναγκασμένοι να ζουν στο περιθώριο, οι δήμιοι ορίζονταν μέσα από ένα ασαφές πλέγμα: αποτελούσαν αναπόσπαστο μέρος των δημόσιων θανατώσεων μεν και σχετίζονταν με το στέμμα, αλλά περιφρονούνταν ηθικά.

Δεν επέλεγε κάποιος να γίνει δήμιος. Αντίθετα, «γεννιόταν» ως τέτοιος.

Παρότι νομικά δεν υπήρχε κληρονομική διαδοχή στο επάγγελμα αυτό, συνήθως αναγνωριζόταν ως «οικογενειακή επιχείρηση».



Ο τίτλος του εκτελεστή περνούσε από το μεγαλύτερο γιο στο μεγαλύτερο γιο. Οι νεότεροι γιοι και ανιψιοί παρέμεναν στην οικογενειακή επιχείρηση, καλύπτοντας ανάγκες σε άλλες πόλεις ή ως βοηθοί.

Όσο για τις κόρες των δήμιων… εκείνες παντρεύονταν τους γιους τους, και γεννούσαν τις επόμενες γενιές εκτελεστών.

Οι πρώιμες σύγχρονες πόλεις θέσπισαν νόμους, που υπαγόρευαν σχεδόν κάθε πτυχή της ζωής των εκτελεστών, από το πού μπορούσαν να ζουν μέχρι το σε ποια κτίρια μπορούσαν να εισέλθουν ή ποιον μπορούσαν να αγγίξουν.

Στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, οι δήμιοι απαγορευόταν να διαμένουν στις αστικές περιοχές, όπου παρείχαν τις υπηρεσίες τους.



Εκτός από την απαιτούμενη συμμετοχή στα θρησκευτικά δρώμενα, όπου αυτοί και οι οικογένειές τους περιορίζονταν σε ένα καθορισμένο στασίδι, οι εκτελεστές έμπαιναν στις πόλεις μόνο για να εκτελούν τα καθήκοντά τους.

Οι δήμιοι, όμως, δεν ήταν αγροίκοι, αγράμματοι, ψυχοπαθείς που απολάμβαναν ευχαρίστηση από τις δολοφονίες και τα φώτα της δημοσιότητας, όπως πολλοί πιστεύουν. Αντίθετα, ήταν σε μεγάλο βαθμό εγγράμματοι και καλά εκπαιδευμένοι. Λάμβαναν μόρφωση στο σπίτι τους, καθώς οι οικογένειές τους απαγορευόταν να πηγαίνουν στα σχολεία. Η εκπαίδευση ενός εκτελεστή συνεπαγόταν μια στοιχειώδη γνώση του συστήματος θέσης του για τη δικαιοσύνη, την τάξη και τις τελετουργίες, καθώς και το ρόλο του στο πλαίσιο αυτών.



Κυρίως όμως, η εκπαίδευσή τους περιλάμβανε εκτεταμένες αναφορές γύρω από την ανατομία του ανθρώπου. Μάλιστα, οι γνώσεις τους ήταν τόσο καλές, που πολλές φορές τους φώναζαν στη θέση των γιατρών.

Ένας καλός εκτελεστής κρινόταν από την ικανότητά του να… σκοτώνει, χωρίς το θέαμα να γίνεται πολύ αιματηρό.

Σε κάποιες γερμανικές πόλεις –σημειώνει η αρθρογράφος- οι εκτελεστές είχαν τρεις ευκαιρίες, προτού τους αρπάξει το πλήθος και πεθάνουν στη θέση του «αμαρτωλού», όπως γράφει ο Joel F. Harrington στο βιβλίο του «The Faithful Executioner».

Και η Γαλλία δεν ανεχόταν τις «κακότεχνες» εκτελέσεις. Προκειμένου οι εκτελεστές να αποφύγουν να γίνουν οι ίδιοι θύματα του κοινού τους, αναζητούσαν τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους για να «προσφέρουν» γρήγορο θάνατο στους καταδικασθέντες.



Ο Frantz Schmidt, δήμιος του 16ου αιώνα στη Νυρεμβέργη, έγραφε στο ημερολόγιό του, ότι είχε καταφέρει επιτυχώς να καταργήσει την τιμωρία του πνιγμού των καταδικασμένων γυναικών για βρεφοκτονία μέσα σε ένα σακί στο ποτάμι, με τον… αποκεφαλισμό, ο οποίος ήταν πιο οικονομικός και λειτουργούσε αποτρεπτικά για τις γυναίκες που σχεδίαζαν να προβούν στο ίδιο έγκλημα.

Η εφεύρεση της γκιλοτίνας άλλαξε για πάντα τη φύση των εκτελέσεων, καθώς η «τέχνη του θανάτου» έφυγε από τα χέρια του δήμιου.

Μπορούσαν να εκτελεστούν εκατοντάδες άνθρωποι μέσα σε μια μέρα, χωρίς να κουράζεται κανείς και κυρίως χωρίς… λάθη. 

Η ανάγκη για καλά εκπαιδευμένους εκτελεστές μειώθηκε και μέχρι το 19ο αιώνα, οι εκτελεστές είχαν αντικατασταθεί από τις τεχνολογικές καινοτομίες.

 

 

 

newsbeast.gr

Κτηνίατρος θα πραγματοποιήσει εξετάσεις για να εξηγήσει το ασυνήθιστο χρώμα

Δύο κουτάβια με πράσινες γούνες έφερε στον κόσμο μια σκυλίτσα στην Λαγκούνα Ντε Ντουέρο, στην Ισπανία.

Τα κουτάβια γεννήθηκαν στις 3 Ιουνίου, αλλά σε αντίθεση με τα αδελφάκια τους, οι γούνες τους είναι πράσινες και είναι πιο αδύναμα. Μάλιστα, το θηλυκό δεν κατάφερε να επιβιώσει. Το αρσενικό με την πράσινη γούνα είναι ζωντανό, αλλά παραμένει εξαιρετικά αδύναμο, ενώ χάνει και το χρώμα του. 

«Νόμιζα ότι τα σκυλιά ήταν βρώμικα και προσπάθησα να τα καθαρίσω, αλλά το χρώμα δεν έφευγε», δήλωσε στο «The Local» η Aida Vallelado Molina, η οποία εκτρέφει κυνηγητικά σκυλιά με τον πατέρα της.

Ένας ντόπιος κτηνίατρος ερευνά την αιτία θανάτου του κουταβιού και γιατί γεννήθηκε με αυτό το ασυνήθιστο χρώμα. Ο ίδιος σχεδιάζει να πραγματοποιήσει ιολογικές και βακτηριολογικές εξετάσεις στα ζώα.

Δείτε φωτογραφίες και βίντεο...

 

Της Δώρας Πλάκα

Για την ιστορία της φωτογραφίας του αμερικανικού περιοδικού LIFE με την γυναίκα -σύμβολο της Σφαγής του Διστόμου, Μαρία Παντίσκα, βρήκαμε στοιχεία που έγραψε πέρυσι στην σελίδα της στο Facebook η κ. Δώρα Πλάκα. Αφορμή η κυκλοφορία τεύχους του περιοδικού ΙΣΤΟΡΙΑ (φωτό) με την μαυροφορεµένη Μαρία Παντίσκα στο εξώφυλλό του- είχε εντοπισθεί τυχαία από έναν Διστομίτη φοιτητή το 1980-81.

Λίγους µήνες µετά τη Σφαγή, ο Dmitri Κessel, ανταποκριτής του περιοδικού «Life» επισκέφθηκε το Δίστοµο για ρεπορτάζ. Αποθανατίζει τη Μαρία Παντίσκα (πέθανε το 2009), να στέκεται όρθια µπροστά σε µια σκάφη και να πλένει τα µαύρα ρούχα της στην αυλή. Η φωτογραφία δηµοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό «Life» στις 29 Νοεµβρίου του 1944.

Ο τίτλος του κειµένου ήταν «Τι έκαναν οι Γερµανοί στην Ελλάδα» και η λεζάντα ανέφερε: «Η Μαρία Παντίσκα ακόµη κλαίει µε λυγµούς, δύο µήνες αφότου οι Γερµανοί σκότωσαν τη µητέρα της σε σφαγή στην ελληνική πόλη Δίστοµο».Η εφημερίδα ''Ελευθεροτυπία'' το 1994 στα 50 χρόνια από την αποφράδα μέρα της Σφαγής, είχε πρωτοσέλιδη σύνθεση την φωτογραφία του 1944 με μια εκείνης της εποχής.



Οι μαυροφόρες

Εμπλουτίσαμε το θέμα με φωτογραφίες των μαυροφόρων γυναικών του Διστόμου, οι περισσότερες από συλλογή του Μουσείου Μπενάκη. Ειναι μια πτυχή που δεν έχει αναδειχθεί...
Στο τέλος βίντεο με τα τραγούδια -λυγμοί του Γιάννη Σφουντούρη "Τρεις Μαυροφόρες"  και στην "Αγορά Διστόμου",στο Μαυσωλείο Διστόμου.

Το κείμενο της Δώρας Πλάκα:

"Η γυναίκα - παγκόσμιο σύμβολο της Σφαγής του Διστόμου είναι η Μαρία Παντίσκα. Κοσμεί το τρέχον εξώφυλλο του περιοδικού ΙΣΤΟΡΙΑ που φιλοξενεί αφιέρωμα για τις Γερμανικές αποζημιώσεις, αλλά η ...πορεία της άρχισε από το αμερικανικό περιοδικό παγκόσμιας φήμης, το LIFE, 69 χρόνια πριν...Ποια είναι όµως η ιστορία της;
Λίγους µήνες µετά τη Σφαγή, και συγκεκριμένα την 1η Νοεμβρίου 1944, ο Dmitri Κessel, ανταποκριτής/φωτογράος του LIFE επισκέφθηκε το Δίστοµο για ρεπορτάζ. Τη στιγµή του κλικ της φωτογραφικής µηχανής του συγκλονισμένου ανταποκριτή, η νεαρή Μαρία Παντίσκα, στέκεται όρθια µπροστά σε µια σκάφη και πλένει τα µαύρα ρούχα της στην αυλή - όλο το χωρίο ήταν μαυροφορεμένο για δεκαετίες,ακόμα και οι κουρτίνες, τα τζακόπανα, τα πάντα...

Η φωτογραφία δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό «LIFE» στις 27 Νοεµβρίου του 1944, στη σελίδα 21,μαζί με άλλες από το Δίστομο αλλά και την πληγωμένη από τον ναζισμό Ελλάδα .

«What the Germans did to Greece» (''Τι έκαναν οι Γερµανοί στην Ελλάδα'') είναι ο τίτλος και η λεζάντα της ανέφερε: «Maria Padiska still weeps, four months after the Germans killed her mother in a massacre at the Greek town of Distomo» (''Η Μαρία Παντίσκα ακόµη κλαίει µε λυγµούς, τέσσερεις µήνες αφότου οι Γερµανοί σκότωσαν τη µητέρα της σε σφαγή στην ελληνική πόλη Δίστοµο'').




Αινιγματικός λυγμός

Την Μαρία Παντίσκα - Μίχα, που απεβίωσε στις 12/3/2009 σε ηλικία 84 ετών,την είχα δει αρκετές φορές- δεν της είχα μιλήσει από σεβασμό. Ετάφη στο Δίστομο σε μια σεμνή τελετή ''όπου τίποτα δε μαρτυρούσε τη τεράστια συμβολική σημασία της σεπτής αυτής μορφής που απεικόνισε σε μια φωτογραφία τον απίστευτο πόνο που πέρασε η περιοχή μας, με τον αινιγματικό λυγμό που δεν έφυγε ποτέ από τα χείλη της'',σημειώνει το σάιτ parakato - αλλά είμαι σίγουρη ότι ο πολύ δραστήριος Πολιτισμικός Σύλλογος του Διστόμου κάτι θα κάνει σύντομα.

Το δημοσίευμα του περιοδικού περιλαμβάνει και άλλα συγκλονιστικά στοιχεία για την σφαγή του Διστόμου - όπως και άλλες ''δυνατές '' φωτογραφίες του Dmitri Κessel:

 ''Ο θάνατος του χωριού. Οι Γερμανοί έσφαξαν τους ανθρώπους και έκαψαν τα σπίτια του Διστόμου''

Να ένα απόσπασμα απο την σελίδα 22: “Μια απο τις τελευταίες επίσημες γερμανικές πράξεις στην Ελλάδα ήταν η σφαγή του Διστόμου. Μια πόλη περίπου 60 μίλια βορειοδυτικά των Αθηνών. Τον περασμένο Ιούνιο ένας περαστικός Γερμανός ρώτησε τον παππά του Διστόμου πατέρα Σωτήριο Ζήση αν υπήρχαν αντάρτες στην περιοχή. Ο παππάς είπε ότι δεν ήξερε κανέναν. Οι Γερμανοί όμως έκαναν επίθεση στην πόλη. Στην αρχή επέστρεψαν και σκότωσαν τον πατέρα Ζήση. Λίγες μέρες αργότερα μια ομάδα μαυροφορεμένων ανδρών των SS μπήκαν στο Δίστομο, διέταξαν τους ανθρώπους να κλειστούν στα σπίτια τους, πέρασαν από σπίτι σε σπίτι πυροβολώντας όλους αυτούς που μπορούσαν να βρουν. Σε δυο ώρες είχαν σκοτώσει 1000 Διστομίτες από τους 1200.(σ.σ λάθος στοιχεία: 218 είναι οι νεκροί). Οι ελάχιστοι επιζήσαντες έτυχε να βρίσκονται στα βουνά και στα χωράφια. Αφού οι Γερμανοί τελείωσαν με τη σφαγή πήραν λάφυρα και έκαψαν το μικρό χωριό. Δεκαπέντε μέρες αργότερα επέστρεψαν αλλά αυτή τη φορά οι χωρικοί είχαν προειδοποιηθεί και είχαν φύγει στα βουνά. Οι Γερμανοί πήραν λάφυρα για άλλη μια φορά”.

Το νεκρό μωρό και η ουλή της μάνας...

 ”Πέντε συγγενείς της Κατίνας Πίτσου σκοτώθηκαν στο Δίστομο. Πολλές μεγάλες οικογένειες του χωριού ξεκληρίστηκαν εντελώς”.



”Έξι συγγενείς της Μαρίας Καρούζου, ο πατέρας της, η μητέρα της, ο αδερφός, η αδερφή, ο γαμπρός της και ο τρίχρονος ανιψιός της σκοτώθηκαν από τους Γερμανούς”.



Το μωρό της ήταν στην αγκαλιά της Ζωής Σεχρεμέλη όταν οι Γερμανοί το σκότωσαν με μια σφαίρα στο κεφάλι. Η ουλή είναι εκεί που η σφαίρα διαπέρασε τον ώμο της μάνας”.(απεικονίζει την ουλή στην πλάτη).



”Το Δίστομο είναι ένα χωριό με σπίτια από άσπρη πέτρα στους λόφους κοντά στο βουνό Παρνασσός, αφιερωμένο στον Απόλλωνα και τις Μούσες. Τα άδεια κασώματα των παραθύρων δείχνουν ότι τα σπίτια κάηκαν από τους Γερμανούς”. 



”Στο νεκροταφείο του Διστόμου θάφτηκαν οι περισσότεροι νεκροί της σφαγής. Πολλοί άλλοι μεταφέρθηκαν στα σπίτια και τοποθετήθηκαν σε τάφους στις πίσω αυλές των σπιτιών από τους ελάχιστους επιζήσαντες που ήταν εκτός του χωριού όταν ήρθαν οι Γερμανοί”. Κάποιοι από τους τάφους , συγγενείς της πεθεράς μου, οικογένεια Σταύρου, ήταν στην αυλή του σπιτιού μας, που μένουμε τα Σαββατοκύριακα...Σκοτώθηκαν μέσα στο σπίτι αυτό...

Οι Γερμανοί ήρθαν σαν μανιασμένα σκυλιά

Σε άλλο σημείο γράφει το LIFE :“Στο δρόμο ο φωτογράφος Kessel του Life συνάντησε έναν χλωμό άνθρωπο που ονομαζόταν Ματθαίος Δημάκος (εννοεί Δημάκας). Μιλώντας με δυσκολία είπε: ''Κύριε είμαι Αμερικανός πολίτης. Ήρθα εδώ(από τις ΗΠΑ) το 1934 να επισκεφτώ τη μητέρα μου. Μετά παντρεύτηκα. Ήθελα να γυρίσω στις Ηνωμένες Πολιτείες και να πάρω τη μητέρα μου και τη σύζυγό μου μαζί. Τώρα δεν έχω κανέναν να πάρω μαζί μου. Οι Γερμανοί ήρθαν σαν μανιασμένα σκυλιά. Η γυναίκα μου τους ικέτευε, παρακαλώ μην μου τα παίρνετε όλα. οι Γερμανοί την πυροβόλησαν. Το μωρό μας έκλαιγε. Έτσι οι Γερμανοί το πυροβόλησαν στο κεφάλι. Το μωρό ήταν οκτώ μηνών'' (μετάφραση από αναγνώστη του arahova.wordpress και αναδημοσίευση από http://distomoarchives.blogspot.gr/ ).

Ο Ματθαίος Δημάκας -πέθανε στο Σικάγο πριν μερικά χρόνια - ήταν κατά τις μαρτυρίες ο άτυπος μεταφραστής του Kessel καθώς ήταν μετανάστης στις ΗΠΑ από το 1910 η 12. Ήταν αδελφός του παππού του άντρα μου- Λουκά Δημάκα. Συνολικά 218 άντρες,γυναίκες και παιδιά,πολλά αβάπτιστα, σκοτώθηκαν εκείνη την ημέρα του Ιούνη του 1944,στο Δίστομο.

Πως εντοπίστηκε το τεύχος του LIFE το1980- 81

Αλλά και ο αρχικός εντοπισμός του τείχους του LIFE, έχει την δική του ιστορία: Το βρήκε το 1980-1981 ο δραστήριος Διστομίτης Δημήτρης Πίτσος, νέος μετανάστης-φοιτητής τότε στην Καλιφόρνια :Εψαχνε στην βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου του Μπέρκλευ όταν τυχαία έπεσε πάνω σε φωτοτυπίες του τεύχους με το Δίστομο: ''Σηκώθηκε η τρίχα μου μόλις είδα την φωτογραφία της γιαγιάς, μάνα του πατέρα μου, την Κατίνα Πίτσου. Και πιο κάτω την ιστορία του Ματθαίου Δημάκα, αδελφού του πατέρα της μητέρας μου...''.
Η νύφη του Γουέντι Μανκουσο, σύζυγος του Γιάννη Πίτσου, ανέλαβε να βρει το κανονικό τεύχος- βρήκε δυο τεύχη σε παλαιοπωλείο στο Σαν Φραντζίσκο.
Ο θείος του Γιώργος Δημάκας, επίσης κάτοικος Σαν Φραντζίσκο, έστειλε το ένα τεύχος στον Δήμο Διστόμου - έτσι ξεκίνησε η πορεία της φωτογραφίας-σύμβολο...

 

onalert.g

Πού αλλού μπορείτε να τη χρησιμοποιήσετε εκτός από τη μαγειρική

Διήρκησε 4 ημέρες και αφορμή στάθηκαν οι ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις
Δύσκολα θα φανταζόταν κανείς πως το ποδόσφαιρο θα μπορούσε να πυροδοτήσει πολεμική σύρραξη ανάμεσα σε δύο χώρες. Το πάθος του αθλήματος όμως φαίνεται πως στο παρελθόν ξεπέρασε το χορτάρι και έφτασε μέχρι και τα… τανκς.
Πολλοί τον ονομάζουν «Πόλεμο του ποδοσφαίρου» (στα ισπανικά: La guerra del fútbol), ενώ άλλοι τον αποκαλούν «Πόλεμο των 100 ωρών». Σε κάθε περίπτωσή όλοι αναφέρονται στην τετραήμερη σύρραξη του 1969 μεταξύ της Ονδούρας και του Ελ Σαλβαδόρ, για την οποία στάθηκαν αφορμή οι ποδοσφαιρικές συναντήσεις μεταξύ 
των εθνικών ομάδων των δύο γειτονικών χωρών της Κεντρικής Αμερικής για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1970!

Ο πόλεμος ξεκίνησε στις 14 Ιουλίου 1969, όταν ο στρατός του Ελ Σαλβαδόρ εξαπέλυσε επίθεση προς στην Ονδούρα. Σημειώνεται πως εκείνη την περίοδο και τις δύο χώρες κυβερνούσαν στρατιωτικές δικτατορίες. Μετά από τέσσερις ημέρες, το βράδυ της 18ης Ιουλίου επετεύχθη συμφωνία για την κατάπαυση του πυρός και απόσυρση των δυνάμεων του Σαλβαδόρ μέσω του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών.

Οι ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις

Οι εθνικές ομάδες ποδοσφαίρου των δύο χωρών συναντήθηκαν στο γήπεδο στις 8 Ιουνίου του 1969 για τα προκριματικά του Μουντιάλ 1970. Η Ονδούρα είχε τερματίσει πρώτη στον 1ο όμιλο και το Ελ Σαλβαδόρ ήταν πρώτο στον 3ο όμιλο, ενώ το άλλο ζευγάρι που σχηματίστηκε για τα προκριματικά ήταν ΗΠΑ-Αϊτή.

Ο νικητής από τους διπλούς αγώνες θα έφτανε ακόμα πιο κοντά στην πρόκριση για το Μουντιάλ του Μεξικό. Ο πρώτος αγώνας λοιπόν έληξε με την Ονδούρα να κερδίζει 1-0 με γκολ στα τελευταία δευτερόλεπτα. Είχε ήδη καλλιεργηθεί κλίμα μίσους με την Ονδούρα να έχει παραλύσει από διαδοχικές απεργίες, γεγονός που έφερε τους ταξιδιώτες αντιμέτωπους με τεράστιες δυσκολίες ώσπου να φτάσουν στο «Εθνικό Στάδιο».

Μάλιστα, ο Ryszard Kapuscinski, στο «The Soccer War», αναφέρει πως μια νεαρή φίλαθλος του Ελ Σαλβαδόρ δεν άντεξε το αποτέλεσμα του πρώτου αγώνα και αυτοκτόνησε! 
Επτά μέρες αργότερα η ρεβάνς στο Ελ Σαλβαδόρ έγινε με δρακόντεια μέτρα ασφαλείας, καθώς τα ΜΜΕ καλλιεργούσαν κλίμα εκδίκησης ολόκληρη την εβδομάδα. Δύο οπαδοί των φιλοξενούμενων τραυματίστηκαν στο γήπεδο και η αστυνομία έκανε χρήση υδραντλιών για να επιβάλει την τάξη. Στο αγωνιστικό κομμάτι, η ομάδα του Σαλβαδόρ επικράτησε με 3-0 με αποτέλεσμα η πρόκριση να κρίνεται σε τρίτο παιχνίδι επί ουδέτερου εδάφους, αφού τότε δεν μετρούσε η διαφορά των γκολ. 

F4U Corsair
Οι δύο αντίπαλοι λοιπόν αναμετρήθηκαν στις 26 Ιουνίου 1969 στο «Αζτέκα» της πόλης του Μεξικό, με τα Μέσα των δύο χωρών να υποδαυλίζουν το πολεμικό κλίμα τις ημέρες των αγώνων.
Χιλιάδες οπαδοί ταξίδεψαν στο Μεξικό για να δουν τον αγώνα όπου το Ελ Σαλβαδόρ επικράτησε με 3-2 στην παράταση και πήρε το εισιτήριο για τον αγώνα με τν Αϊτή. Στον αγώνα με την Αϊτή νίκησε επίσης το Σαλβαδόρ με σκορ 1-0 και εξασφάλισε την πρόκριση στην τελική φάση του Μουντιάλ. 
Μετά τη λήξη του αγώνα ξεκίνησαν συμπλοκές με νεκρούς και τραυματίες έξω από το «Αζτέκα» με τα επεισόδια από το γήπεδο να μεταφέρονται και εκτός Μεξικού. Η κατάσταση στα σύνορα των δύο χωρών χειροτέρευε και οι αψιμαχίες ήταν καθημερινό φαινόμενο, ενώ ο κίνδυνος για τον πόλεμο του ποδοσφαίρου ήταν κάτι παραπάνω από ορατός. 

Τα αίτια της σύρραξης
Η σύρραξη ονομάστηκε «Πόλεμος του Ποδοσφαίρου», αλλά στην πραγματικότητα το άθλημα ήταν μονάχα η αφορμή για την έκρηξη του πολέμου. Οι πραγματικές αίτιες, όπως και σε κάθε πόλεμο που έχει δει η ανθρωπότητα δεν θα μπορούσαν να έχουν σχέση με τη «στρογγυλή θεά». Απλώς για μία ακόμα φορά δύο στρατιωτικά καθεστώτα αποδείχθηκε να χρησιμοποιούν το άθλημα ως μέσο προπαγάνδας για να επιτύχουν τους πολιτικούς τους σκοπούς. 

Οι ρίζες του πολέμου εντοπίζονται κυρίως σε δύο λόγους. Πρώτων στην χάραξη των συνόρων των κρατών η οποία έγινε με λάθος τρόπους και κριτήρια, το 1821 όταν οι δύο χώρες απέκτησαν την ανεξαρτησία τους και δεύτερον εξαιτίας του μεταναστευτικού ρεύματος από το Σαλβαδόρ προς την Ονδούρα.

Με την πάροδο των ετών, από τις αρχές του 20ου αιώνα, οι μετανάστες από το Σαλβαδόρ ξεπερνούσαν τις 300.000 και αριθμούσαν το 15% του πληθυσμού της Ονδούρας. Η εν λόγω μειονότητα τη δεκαετία του '60 κατείχε μεγάλη έκταση γης στα σύνορα των δύο χωρών, προκαλώντας τις αντιδράσεις των ντόπιων. 

Στις 30 Οκτωβρίου 1980, τα δύο κράτη υπέγραψαν συνθήκη ειρήνης και έθεσαν τις συνοριακές τους διαφορές στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Το 1992 το Διεθνές Δικαστήριο επιδίκασε το μεγαλύτερο μέρος των αμφισβητούμενων εδαφών στην Ονδούρα και το 1998 η Ονδούρα και το Ελ Σαλβαδόρ υπέγραψαν συνθήκη οριοθέτησης των συνόρων.

kalyterotera.gr