Τελικά στη ζωή τίποτα δεν είναι αυτονόητο...

Έχουμε δει πολλές περίεργες πινακίδες ανα την Ελλάδα. Άλλες μας προκάλεσαν γέλιο κι άλλες απορία.

Η φωτογραφία που ακολουθεί τραβήχτηκε πριν από μερικά λεπτά από αναγνώστη και δείχνει τι γράφει η ηλεκτρονική πινακίδα διαχείρισης κυκλοφορίας, λίγο πριν τη γέφυρα του Αρτεμισίου στο ρεύμα προς Τρίπολη.

"Σήραγγες εμπρός, ανάψτε φώτα και βγάλτε γυαλιά ηλίου"
Τα σχόλια δικά σας...
 

Piraeus Press

Υπάρχει Θεός; Το ερώτημα αυτό απασχολεί τους φιλοσόφους και τους θεολόγους εδώ και δεκάδες αιώνες.

Ξαφνικά πριν από λίγους μήνες εμφανίστηκε η είδηση ότι δύο ευρωπαίοι μαθηματικοί, χρησιμοποιώντας έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή και τη σχετική θεωρία του αυστριακού μαθηματικούΚουρτ Γκέντελ, κατάφεραν να αποδείξουν μαθηματικά την ύπαρξη του Θεού! Το τι ακριβώς απέδειξαν και με ποιον τρόπο σχετίζεται άμεσα με την κατανόηση της Μαθηματικής Λογικής και των κανόνων που τη διέπουν.

Το θεώρημα του Θεού

Λίγο πριν από τον θάνατό του ο μεγάλος αυστριακός μαθηματικός Κουρτ Γκέντελ (Kurt Gödel) δημοσιοποίησε μια μαθηματική απόδειξη για την ύπαρξη του Θεού την οποία επεξεργαζόταν επί 30 χρόνια. Η απόδειξη αυτή βασίζεται στη σύγχρονη αξιωματική θεμελίωση των Μαθηματικών, η οποία με τη σειρά της αποτελεί συνέχεια της αρχαιοελληνικής μαθηματικής παράδοσης και της Γεωμετρίας του Ευκλείδη. Σε αυτόν τον τρόπο θεμελίωσης ξεκινάμε με τη διατύπωση αξιωμάτων, δηλαδή υποθέσεων που δεν αποδεικνύονται αλλά φαίνονται προφανείς.

Στη συνέχεια, με τη βοήθεια των αξιωμάτων και της Μαθηματικής Λογικής, μπορούμε να αποδείξουμε θεωρήματα και να οικοδομήσουμε μια ολόκληρη θεωρία. Για παράδειγμα, ένα από τα πέντε αξιώματα της Ευκλείδειας Γεωμετρίας είναι το ότι όλες οι ορθές γωνίες είναι ίσες μεταξύ τους. Ο Γκέντελ προσπάθησε να «αποδείξει» την ύπαρξη του Θεού ως ένα θεώρημα ξεκινώντας από ένα σύνολο πέντε αξιωμάτων που φαίνονται «προφανή» στο πλαίσιο της Μαθηματικής Λογικής.

Η «απόδειξη» αυτή φάνηκε εξαρχής ότι είχε δύο αδύνατα σημεία. Πρώτον, είναι άραγε τα αξιώματα όντως προφανή και, δεύτερον, είναι άραγε συμβατά μεταξύ τους ώστε να μην έχουν κρυφές ασυνέπειες; Για το πρώτο δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά πράγματα, αφού τα αξιώματα στα Μαθηματικά μπορεί να φαίνονται «λογικά» αλλά κατά τα άλλα είναι αυθαίρετα, οπότε ο Θεός υπάρχει αν τα αξιώματα αυτά αληθεύουν.

Το δεύτερο όμως αποτέλεσε αντικείμενο έρευνας για πάνω από 40 χρόνια επειδή έπρεπε να αποδειχθεί ότι τα πέντε αυτά αξιώματα δεν περιέχουν κρυφές αντιφάσεις και άρα είναι αυτοσυνεπή.

Το κατόρθωμα των δύο ευρωπαίων μαθηματικών, του Γερμανού Κρίστοφ Μπεντζμίλερ (Christoph Benzmüller) και του Αυστριακού Μπρούνο Βολτσενλόγκελ Παλέο (Bruno Woltzenlogel Paleo), ήταν ότι κατάφεραν να αναπαραστήσουν τα αξιώματα του Γκέντελ και τους συλλογισμούς του με μαθηματικά σύμβολα.

Στη συνέχεια, με τη βοήθεια εξειδικευμένου λογισμικού που χειρίζεται έννοιες λογικής σε ηλεκτρονικό υπολογιστή, μπόρεσαν αφενός μεν να διαπιστώσουν ότι τα αξιώματα δεν περιέχουν κρυφές αντιφάσεις και αφετέρου να επιβεβαιώσουν την απόδειξη του θεωρήματος.

Ιδέα με αρχαίες βάσεις

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι, πέρα από το καθαρά μαθηματικό μέρος, η βάση της απόδειξης του Γκέντελ περί της υπάρξεως του Θεού δεν ήταν εντελώς καινούργια αφού έμοιαζε με το επιχείρημα του άγγλου θεολόγου και φιλοσόφου του 11ου αιώνα Ανσέλμου του Καντέρμπουρι, το οποίο, με τη σειρά του, βασίζεται στη μέθοδο της «εις άτοπον απαγωγής» των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων και μαθηματικών.

Ο συλλογισμός του Ανσέλμου ήταν ο εξής:

1. Ο Θεός είναι η υπέρτατη ύπαρξη.

2. Η ιδέα του Θεού υπάρχει στη σκέψη μας.

3. Μια ύπαρξη που υπάρχει τόσο στη σκέψη όσο και στην πραγματικότητα είναι ανώτερη από μια ύπαρξη που υπάρχει μόνο στη σκέψη.

4. Αν ο Θεός υπήρχε μόνο στη σκέψη μας, τότε θα μπορούσαμε να συλλάβουμε την ιδέα μιας ανώτερης ύπαρξης η οποία υπάρχει και στην  πραγματικότητα.

5.  Αλλά δεν μπορούμε να φανταστούμε μια ύπαρξη ανώτερη από τον Θεό.

6. Άρα ο Θεός υπάρχει στην πραγματικότητα.

Η βασική συνεισφορά του Γκέντελ ήταν η μαθηματική περιγραφή του παραπάνω συλλογισμού και ειδικά των σημείων 3 και 4. Εκεί χρησιμοποίησε την έννοια της πιθανής αλήθειας μιας πρότασης, η οποία επεκτείνει την αριστοτελική λογική που δέχεται ότι μια πρόταση είναι είτε αληθής είτε ψευδής.

1+1 κάνουν 2;

Ο Γκέντελ έγινε διάσημος σε νεαρή ηλικία όταν διατύπωσε το περίφημο «θεώρημα της μη πληρότητας». Συνέπεια του θεωρήματος αυτού είναι ότι, στο πλαίσιο της «Απλής Αριθμητικής» των ακεραίων αριθμών, η οποία βασίζεται σε αξιώματα όπως το γνωστό «1+1=2», υπάρχουν προτάσεις που δεν είναι δυνατόν να διαπιστώσουμε αν αληθεύουν ή όχι βασιζόμενοι μόνο στα αξιώματα αυτά.

Οι προτάσεις αυτές χαρακτηρίζονται από μια αυτοαναφορά και το πιο γνωστό ανάλογό τους στο πλαίσιο της απλής λογικής είναι το παράδοξο του αρχαίου έλληνα φιλοσόφου Ευβουλίδη, σύμφωνα με το οποίο «αν κάποιος παραδεχθεί ότι ψεύδεται, αυτό που λέει είναι αλήθεια ή ψέμα;».

Η πρόταση αυτή οδηγεί σε φαύλο κύκλο, αφού αν η πρόταση είναι αληθής συμπεραίνουμε ότι ο συνομιλητής μας ψεύδεται ενώ αν η πρόταση είναι ψευδής συμπεραίνουμε ότι ο συνομιλητής μας λέει την αλήθεια.

Το θεώρημα της μη πληρότητας του Γκέντελ είχε σοβαρότατες συνέπειες στη θεμελίωση των Μαθηματικών με βάση την αξιωματική μέθοδο, η οποία στη δεκαετία του 1920 φαινόταν ότι θα κατάφερνε να ενοποιήσει όλους τους κλάδους αυτής της επιστήμης σε ένα ενιαίο οικοδόμημα.

Παράλληλα όμως υπήρξε ο λόγος που του προσφέρθηκε το 1940 μια θέση στο Ινστιτούτο Προχωρημένων Σπουδών του Πρίνστον, όπου και παρέμεινε ως καθηγητής ως τον θάνατό του το 1978.

Η συνεισφορά του Γκέντελ στη θεμελίωση της Μαθηματικής Λογικής αναγνωρίστηκε επανειλημμένως, με σημαντικότερο κατά τη γνώμη μου το βραβείο Αϊνστάιν του Ινστιτούτου που του απονεμήθηκε το 1951 από τον ίδιο τον Αϊνστάιν, ο οποίος ήταν συνάδελφός του σε αυτό το ίδρυμα και στενός φίλος του.

Οι συνθήκες θανάτου του Γκέντελ ήταν πολύ ασυνήθιστες και αποτέλεσαν την έμπνευση για το θεατρικό έργο «Δέκατη έβδομη νύχτα» του Απόστολου Δοξιάδη. Ο Γκέντελ έπασχε από έλκος του δωδεκαδακτύλου και ακολουθούσε, με δική του πρωτοβουλία, μια πολύ αυστηρή δίαιτα. Σιγά-σιγά άρχισε να πιστεύει ότι τον δηλητηριάζουν και κατέληξε να αρνείται να φάει το φαγητό του.

Το αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης, θα έλεγε κανείς, αποτέλεσε το κορυφαίο λογικό παράδοξο υλοποιημένο - και όχι διατυπωμένο - από τον θεμελιωτή της Μαθηματικής Λογικής. Αν δεν έτρωγε, ήταν σίγουρο ότι ο Γκέντελ θα πέθαινε από ασιτία. Αν έτρωγε ίσως να πέθαινε από δηλητηρίαση - αλλά και ίσως όχι. Ο Γκέντελ, πέρα από κάθε λογική, διάλεξε ενσυνείδητα την πρώτη επιλογή - και πέθανε από ασιτία.

Ο κ. Χάρης Βάρβογλης είναι καθηγητής του Τμήματος Φυσικής του ΑΠΘ.

Πηγή: Το Βήμα science

Οι κάτοικοι του χωριού Benito Juarez σκότωσαν, χτυπώντας το με ξύλα, ένα τεράστιο φίδι μήκους 7,5 περίπου μέτρων

Όπως αναφέρει η Daily Mail οι πανικόβλητοι κάτοικοι θεωρούσαν ότι το φίδι ευθυνόταν για τις εξαφανίσεις ζώων τους το τελευταίο διάστημα, ενώ φοβόντουσαν ότι θα μπορούσε να καταπιεί ακόμα και ένα μικρό παιδί!

Όταν το εντόπισαν του επιτέθηκαν και το σκότωσαν. Η ενέργειά τους αυτή ωστόσο προκάλεσε πάντως αντιδράσεις.

Την φωτογραφία τράβηξε τουρίστας που βρισκόταν στο χωριό του νοτιανατολικού Μεξικού.

Είναι τεράστιοι, ανθεκτικοί στα δηλητήρια και αναπαράγονται με τρελούς ρυθμούς

Βρετανοί ερευνητές κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για μια άγνωστη μέχρι σήμερα αλλά ταχέως εξελισσόμενη απειλή για τον άνθρωπο, τις καλλιέργειες και τα τοπικά οικοσυστήματα του πλανήτη. Όπως υποστηρίζουν γεννιούνται με τρελούς ρυθμούς μεγάλου μεγέθους αρουραίοι οι οποίοι έχουν μεταλλαχθεί έτσι ώστε να είναι ανθεκτικοί στα δηλητήρια που χρησιμοποιεί ο άνθρωπος εναντίον τους.

Άμεσος κίνδυνος

Ειδικοί του Πανεπιστημίου Χάντερσφιλντ έκαναν έρευνες σε 17 κομητείες της Βρετανίας και ανακάλυψαν ότι έχει αυξηθεί πολύ ο πληθυσμός μιας νέας γενιάς αρουραίων. Είναι αρουραίοι το μήκος των οποίων ξεπερνάει το μισό μέτρο και είναι ιδιαίτερα ανθεκτικοί στα συμβατικά δηλητήρια που χρησιμοποιεί ο άνθρωπος εναντίον τους. Τα δηλητήρια εναντίον των αρουραίων έχουν παραμείνει τα ίδια από την δεκαετία του 1950. Αυτό σύμφωνα με τους ερευνητές επέτρεψε στους αρουραίους να αναπτύξουν μια γονιδιακή μετάλλαξη που τους προστατεύει από αυτά τα δηλητήρια.

Επιπλέον αυτή η νέα σούπερ γενιά  αρουραίων αναπαράγεται σύμφωνα με τους ερευνητές με πραγματικά φρενήρη ρυθμό.

Όπως εκτιμούν το 2015 ο αριθμός των σούπερ αρουραίων στη Βρετανία θα είναι διπλάσιος από εκείνον των κατοίκων της!  Οι ειδικοί κάνουν έκκληση στις αρμόδιες ευρωπαϊκές Αρχές για να εγκρίνουν τη χρήση νέων ισχυρών δηλητηρίων που να εξοντώνουν τους σούπερ αρουραίους πριν το πρόβλημα λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις όχι μόνο στη Βρετανία αλλά και σε άλλες περιοχές του πλανήτη.

Πηγή: Το Βήμα science

Η απατημένη σύζυγος, παρακολούθησε το θέαμα και αυτοκτόνησε - Δείτε το βίντεο

Οι επιστήμονες δημοσίευσαν τη φωτογραφία ενός από αυτά

Τρία νέα είδη θηλαστικών ανακάλυψαν αυστραλοί επιστήμονες στο πλαίσιο μιας έρευνας στην Παπούα Νέα Γουινέα.

Οι ερευνητές είχαν τοποθετήσει περισσότερες από 40 «παγίδες»-φωτογραφικές μηχανές σε δύο περιοχές, που δεν είχαν εξερευνηθεί πολύ, στην απομακρυσμένη περιοχή Torricelli στη βορειοανατολική Παπούα Νέα Γουινέα.

Όπως αναφέρει δημοσίευμα του Guardian, οι επιστήμονες δημοσίευσαν μια φωτογραφία ενός από τα τρία νέα είδη που ανακάλυψαν –ενός μικροσκοπικού wallaby - στον Guardian Australia.

Οι κάμερες «συνέλαβαν» ένα Docopsulus wallaby -ένα μικρό μαρσιποφόρο- ένα ποντίκι «Dumbo» με τεράστια αυτιά και ένα antechinus, ένα είδος μαρσιποφόρου ποντικιού.

Στις έρευνες συμμετείχε ο Euan Ritchie, οικολόγος από το πανεπιστήμιο Deakin της Μελβούρνης, σε συνεργασία με την οργάνωση Tenkile Conservation Alliance, επικεφαλής της οποίας είναι οι Αυστραλοί Jim και Jean Thomas, οι οποίοι έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στην προστασία των καγκουρό των δέντρων.

Στο πλαίσιο της έρευνάς τους φωτογράφισαν τρία σπάνια είδη καγκουρό των δέντρων, καθώς επίσης και τρία ακόμη είδη ζώων τα οποία φαίνεται να μην είναι γνωστά στους επιστήμονες, σημειώνει το ίδιο δημοσίευμα.



«Δεν υπάρχουν και τόσα πολλά πραγματικά μικρά macropods, επομένως είναι κάτι ασυνήθιστό» είπε ο Ritchie στον Guardian και συνέχισε: «Ωστόσο δε γνωρίζουμε πολλά ακόμη για τη διατροφή τους, για τη συμπεριφορά τους, ή πόσα πολλά είναι. Είναι όλα ένα καινούριο μέτωπο».

Σύμφωνα με τον ίδιο οι έρευνες θα συνεχιστούν με στόχο την αιχμαλωσία των νέων ειδών, προκειμένου να παρθούν δείγματα DNA για να επιβεβαιωθούν τα ευρήματα.

Σε… πασαρέλα έχουν μετατρέψει το Σώμα, οι ρωσίδες αστυνομικοί. Βγαίνουν στο δρόμο για περιπολίες φορώντας μίνι φούστα και ψηλοτάκουνα. 

Σύμφωνα με τη ρωσική ιστοσελίδα Moscow Times, γυναίκες αστυνομικοί της Ρωσίας έχουν φωτογραφηθεί σε ώρα υπηρεσίας ντυμένες με καυτά μίνι. Η τάση αυτή ανάγκασε το Υπουργείο να εκδώσει διάταγμα για τροποποίηση των στολών έτσι ώστε να αποφεύγονται τα μίνι. 

Επιπλέον, απαγορεύτηκε να γίνονται συνδυασμοί με πολιτικά ρούχα αλλά και η χρήση ενδυμάτων που είναι ζαρωμένα από φθορά. Από την πλευρά του ο Υφυπουργός Εσωτερικών Sergei Gerasimov κάνει λόγο για δυσφήμηση της ρωσικής αστυνομίας και προειδοποιεί πως δεν θα δεχθεί άλλη τροποποίηση στις επίσημες στολές.

Από τη μεριά του ο πρόεδρος του συνδικαλιστικού οργάνου της ρώσικης Αστυνομίας, Mikhail Pashkin, δήλωσε ότι οι αστυνομικοί δεν ευθύνονται για τα ακατάστατα ρούχα τους.

Ειδικότερα για το θέμα των γυναικών συναδέλφων του και τις καυτές μίνι φούστες που πολλές από αυτές επιλέγουν να φορούν ο Pashkin δίνει μία αφοπλιστική απάντηση:

«Ίσως τα κορίτσια να θέλουν να παντρευτούν. Παρεμπιπτόντως πρέπει να σκεφτόμαστε και τη βελτίωση της δημογραφικής κατάστασης». 

Ο Μινωικός Πολιτισμός ήταν ένας πολιτισμός της Ελληνικής Εποχής του Χαλκού που άνθησε στο νησί της Κρήτης και κατάφερε να κυριαρχήσει στις ακτές και τα νησιά του Αιγαίου. Ο πολιτισμός άκμασε ως ναυτική δύναμη περίπου από τον 27ο αιώνα έως τον 15ο αιώνα π.Χ..

Δείτε μια εντυπωσιακή αναπαράσταση της καθημερινότητας στη Μινωική Κρήτη στο παρακάτω Βίντεο.

Τα ανάκτορα της Κνωσού ανακαλύφθηκαν στις αρχές του 20ου αιώνα μ.Χ από τον Βρετανό αρχαιολόγο Άρθουρ Έβανς.

Ο Durant αναφέρεται σε αυτό τον πολιτισμό ως "ο πρώτος κρίκος της ευρωπαϊκής αλυσίδας."

Τα ανθρωποειδή εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στην Κρήτη περίπου πριν από 130.000 χρόνια, κατά την εποχή της Μέσης Παλαιολιθικής Εποχής. Τσεκούρια που βρέθηκαν, αποδίδονται στον τύπο ανθρώπου Homo erectus που εντοπίστηκε στην Αφρική. Στην Κρήτη όμως είναι κατασκευασμένα από τοπικό χαλαζία αντί πυριτόλιθο, τέτοια τσεκούρια έχουν βρεθεί στο φαράγγι της Πρέβελης στη νότια Κρήτη.

Τα αρχαιολογικά στοιχεία δείχνουν οικισμούς στο νησί από τα τέλη της 8ης και στις αρχές της 7ης χιλιετίας π.Χ.. Ωστόσο, τα πρώτα σημάδια προηγμένης γεωργίας εμφανίστηκαν αργότερα το 5000 π.Χ.

Ο Μινωικός πολιτισμός θεωρείται ότι ξεκινάει με τα ανακτορικά συγκροτήματα που εμφανίστηκαν στην Εποχή του Χαλκού. Στο βίντεο θα δείτε επίσης πολύ καλές αναπαραστάσεις από τα Ταυροκαθάψια.

Η Δύση του Μινωικού πολιτισμού ξεκινάει με την έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας (που μέχρι τότε λεγόταν Στρογγύλη) περίπου το 1600 π.Χ. Τεράστια κύματα και τσουνάμι σάρωσαν τις ακτές της Κρήτης, η καταστροφή της Θήρας και του Μινωικού πολιτισμού περιγράφεται πολύ παραστατικά στο παρακάτω Βίντεο. Αποδυναμωμένες πλέον οι Μινωικές μητροπόλεις έπεσαν εύκολα αργότερα από τους εισβολείς Μυκηναίους.

Το βίντεο αποτελεί απόσπασμα από το ντοκιμαντέρ του BBC, Ατλαντίδα: Το Τέλος Ενός Κόσμου η Γέννηση ενός Θρύλου

Κώστας Γραμματόπουλος | Ο καλλιτέχνης που ζωγράφιζε τα αλφαβητάρια της παιδικής μας ηλικίας

 

 

Ο Κώστας Γραμματόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1916 και καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών κατά τα έτη 1934-1940, έχοντας καθηγητή ζωγραφικής τον Ουμβέρτο Αργυρό και χαρακτικής τον Γιάννη Κεφαλληνό... 

 

 

Όταν ξέσπασε ο πόλεμος το 1940, ο Κεφαλληνός έθεσε το Εργαστήριο Χαρακτικής και τους μαθητές του στην υπηρεσία του  Έθνους. Ο Γραμματόπουλος μαζί με τη Βάσω Κατράκη και τον Τάσσο (Αλεβίζο) τυπώνουν αφίσες με πατριωτικό περιεχόμενο, «εθνικής σκοπιμότητας», όπως τις αποκαλούσε το υπουργείο Στρατιωτικών που τις είχε παραγγείλει. Οι «Γυναίκες της Πίνδου» και «Εμπρός της Ελλάδος παιδιά» είναι από τις πιο γνωστές αφίσες που δημιούργησε.   

 

 

[Εξειδανικευμένη σύνθεση του Γ. Γραμματόπουλου για τις γυναίκες της Πίνδου, που μετέφεραν πολεμοφόδια στην πρώτη γραμμή του μετώπου]

 

 

 

Το 1944 πραγματοποιεί την πρώτη του εργασία, μία σειρά προσωπογραφιών μεγάλων Ελλήνων λογοτεχνών για το περιοδικό «Νέα Εστία» – ανάμεσά τους ο Σικελιανός, ο Παλαμάς, ο Βενέζης, ο Τερζάκης. Το 1949 αναλαμβάνει να εικονογραφήσει το Αλφαβητάριο - Τα Καλά Παιδιά του Οργανισμού Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων, για το οποίο πήρε το πρώτο βραβείο, μεταξύ 44 χωρών, στη Διεθνή  Έκθεση Διδακτικού Βιβλίου στο Λέκεν του Βελγίου και το 1956 το Αλφαβητάριο, που διδάχτηκε μέχρι το 1978, με εξαίρεση την περίοδο της δικτατορίας. 

 

 

Η Άννα, η Λόλα, η Έλλη και ο Μίμης θα συντροφέψουν χιλιάδες παιδιά και μέχρι σήμερα παραμένουν οικείοι και αγαπητοί, συνεχίζοντας την πορεία τους στον χρόνο. Ο ίδιος θα πει στην τελευταία του συνέντευξη στον Ντίνο Γιώτη: «… Τα αλφαβητάρια μιλάνε στην ψυχή των ανθρώπων. Αν τα ανοίξετε, θα καταλάβετε». Για το Αλφαβητάριο του 1949 ο Γιάννης Τσαρούχης έγραψε: «Αυτό το βιβλίο και μια αφίσα του ΕΑΜ μου έδωσαν χαρά κι ελπίδα. Ευχαριστώ τον Γραμματόπουλο».

 

 

Αιγαίο XV,1973, ξυλογραφία, 91 x 62 εκ., Ιδιωτική Συλλογή ]

[Στον Παρνασσό,1970, ξυλογραφία, 55 x 55 εκ., Ιδιωτική Συλλογή Πηγή: www.lifo.gr]

 

Το 1954 φεύγει με κρατική υποτροφία στο Παρίσι όπου παρακολουθεί μαθήματα στα École Supérieure des Beaux Arts, École Estienne και École Métίers d’ Αrt. Πραγματοποιεί την πρώτη του έκθεση στην γκαλερί Σαρλά το 1958 και επιστρέφει στην Ελλάδα το 1959. Θα πει γι’ αυτήν του την επιλογή: «Βλακεία μου! Δεν το θεωρώ εξυπνάδα που γύρισα. Έπρεπε να μείνω. Στο Παρίσι μου ανοίγονταν μεγάλες προοπτικές. Φυλάω ακόμα τα δημοσιεύματα των εφημερίδων της εποχής. Η Σουζάν ντι Κονέ, η τότε μεγαλύτερη γκαλερίστα του Παρισιού, μου ζητούσε επίμονα να μείνω. “Αν σε εμπνέει τόσο πολύ η Ελλάδα, πήγαινε δυο μήνες και ξαναέλα” μου έλεγε. Δεν την άκουσα. Σηκώθηκα κι έφυγα». 

 

Στην Ελλάδα τον καλούν «το ελληνικό τοπίο, το φως, οι θάλασσες, και ακόμα η ελληνική μυθολογία».   Τη δεκαετία του ’50 η ελληνική χαρακτική γνωρίζει μεγάλη άνθηση, ακολουθώντας την ανάπτυξη της τυπογραφίας. Ο Γραμματόπουλος αρχίζει να εγκαταλείπει τις ασπρόμαυρες χαλκογραφίες και ξυλογραφίες, δημιουργώντας έγχρωμες ξυλογραφίες μεγάλων διαστάσεων. 

 

Τα χρώματά του είναι γαλάζια, γκρίζα και γεώδη, «χρώματα εγκεφαλικά» κατά τον Παντελή Πρεβελάκη, αυτό όμως που χαρακτηρίζει τα έργα του είναι η χρήση του λευκού. «Η καινοτομία στη δουλειά μου και στη ζωγραφική και στην ξυλογραφία είναι η ανακάλυψη του λευκού χρώματος. Ως τότε το χρησιμοποιούσαν σε ανάμειξη μαζί με άλλα χρώματα. Εγώ το χρησιμοποιώ αυτούσιο για πρώτη φορά στην Ελλάδα και στην Ευρώπη για να εκφράσω το ελληνικό φως και το ελληνικό τοπίο» λέει.   

 

 

[Κ. Γραμματόπουλος, Αιγαίο ΙΙΙ, 1938. Ξυλογραφία, 40 εκ. x 40 εκ., Συλλογή του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τραπέζης. ]

 

Ο «λυρικός-αναλυτικός κυβισμός» του, όπως τον ονομάζει η Μαριλένα Κασιμάτη, εκφράζεται απόλυτα, όταν αντικαθιστά τις πλάκες από λειασμένο ξύλο με σανίδα, ένα φτηνό και μαλακό υλικό που του επιτρέπει να φτιάχνει ξυλογραφίες σε ασυνήθιστα μεγάλες διαστάσεις. «Με τις έγχρωμες χαράξεις κατάργησε τον διαχωρισμό ανάμεσα στη ζωγραφική και τη χαρακτική. Έκαμε έγχρωμες χαράξεις που είναι πραγματικοί ζωγραφικοί πίνακες» σημειώνει ο Νίκος Αλεξίου. Η μυθολογία και το ελληνικό τοπίο κυριαρχούν στο έργο του Γραμματόπουλου, ο οποίος δίνει, σύμφωνα με τη διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης, Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα, μια «πρωτότυπη εκδοχή της νεότερης ελληνικής τοπιογραφίας», από την οποία δεν απομένει «παρά μονάχα το απόσταγμα της αίσθησης, της συγκίνησης, μετουσιωμένο σε αφηρημένες γραμμές, ρυθμούς και χρώματα». 

 

Ο Γραμματόπουλος, παράλληλα με τη χαρακτική, ζωγραφίζει ελαιογραφίες, οι οποίες συνομιλούν άμεσα με το χαρακτικό του έργο. «Χαράκτη και ζωγράφο του Αιγαίου με ονειρικά πλάνα που αλληλοκαλύπτονται σαν πέπλα πάνω από τη θάλασσα μαζί με μυθικές μορφές» τον έχουν χαρακτηρίσει και, σύμφωνα με τον ίδιο, «το Αιγαίο ήταν μια πολύ μεγάλη πηγή έμπνευσης…». 

 

Γράφει ο Νίκος Αλεξίου: 

«Ο Γραμματόπουλος ψεύδεται όταν φιλοτεχνεί εκείνους τους απίθανους πίνακες που αποκαλεί “Αιγαίο”. Μέσα σε αυτό τον περιεκτικό τίτλο θέλησε να περικλείσει τον μυθοπλαστικό απόηχο τούτης της θάλασσας που προσδιόρισε τη μοίρα του τόπου μας και των ανθρώπων της. Να συλλάβει την αισθητική της συγκίνηση, από τους αιωνόβιους δρόμους που περπάτησαν περίλαμπρες μορφές τέχνης, πρωτόγνωροι φιλοσοφικοί στοχασμοί και διασταυρώθηκαν λαοί και πολιτισμοί. Εμπνεύστηκε ο Γραμματόπουλος από τα αιγαιοπελαγίτικα νησιά που ουσιαστικά ήταν πατήματα στη διακίνηση της Ιστορίας, που μετέφερε ρυθμούς και αρμονίες, στοχασμούς και θρησκείες, ανατάσεις και καταπτώσεις». 

[Δελφοί ΙΙ, 1972, ξυλογραφία, 91x 62 εκ., Ιδιωτική Συλλογή ]

 

«Με τόλμη και ευρηματικότητα προκαλεί την κοινή οπτική αίσθηση για να αγγίξει τον ήλιο, τη σοφία, τον ρυθμό, την αρμονία και το κάλλος. Παράλληλα, οι αιθέριες γυναικείες μορφές του, με την προσεκτική και ευαισθητοποιημένη απλοποίηση, αναδίδουν ένα δυνατό ερωτικό και τρυφερό ύφος, μια αισθησιακή γλυκύτητα. Η ζωγραφική και η χαρακτική του, λουσμένες από το μεσογειακό φως, το γαλάζιο του αιθέρα και τον ρόγχο του πελάγους αποκαλύπτουν το προσωπικό του αλφάβητο, μια εικονογραφία, η οποία προκαλεί το όνειρο της ποιητικής ενατένισης του πραγματικού» αναφέρει ο Τάκης Μαυρωτάς.   

 

Διορίστηκε καθηγητής του Εργαστηρίου Χαρακτικής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών το 1959, διαδεχόμενος τον δάσκαλό του και ανανεωτή της χαρακτικής, Γιάννη Κεφαλληνό. Θα παραμείνει καθηγητής ως το 1985. Σε αντίθεση με τη διδασκαλία του Κεφαλληνού, ο Γραμματόπουλος θεωρούσε ότι η ύλη και η τεχνική ενός έργου πρέπει να φαίνονται. «Εκείνο που θέλησα ήταν να ελευθερώσω τους μαθητές μου. Να τους δώσω να καταλάβουν ότι σε κάθε ύλη που θα επιλέγουμε θα πρέπει να εκφράζονται. Και όχι μ’ αυτή την ύλη αλλά να απομιμηθούν μια άλλη ύλη». 

 

Αντικατέστησε τον τίτλο «σπουδαστής» της Σχολής με αυτόν του «νέου καλλιτέχνη». Όπως έλεγε ,«καλλιτέχνης είναι κανείς από τη στιγμή που θα πιάσει το μολύβι στο χέρι του και σπουδαστής ως το τέλος της ζωής του».Το καλοκαίρι ο Γραμματόπουλος, με τη βοήθεια χορηγών, συνήθιζε να πηγαίνει με τους σπουδαστές του Εργαστηρίου του στον Μόλυβο, όπου περνούσαν την περίοδο των διακοπών ζωγραφίζοντας. Μαθητές του υπήρξαν σπουδαίοι ζωγράφοι και χαράκτες όπως ο Αχιλλέας Δρούγκας, ο Γιάννης Ψυχοπαίδης, ο Βασίλης Χάρος και η Άρια Κομιανού.    

 

Λέει για τον Γραμματόπουλο η Άρια Κομιανού στον Εμμανουήλ Μαυρομμάτη: «Μπήκα (σ.σ. στην ΑΣΚΤ) το ’60. Το ’59 μπήκε εκείνος – γινόταν γι’ αυτόν τότε πολύ μεγάλος ντόρος. Οι μαθητές του, που είχανε μπει πρώτοι, ήτανε κατενθουσιασμένοι, μιλούσανε με τα καλύτερα λόγια, ήτανε το καινούργιο πνεύμα. Ήτανε γλυκύτατος και στη διδασκαλία και στη συμπεριφορά απέναντί μας, διάβαζε, μας μετέφερε βιβλία γαλλικά, είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον… Τελικά, δεν φεύγαμε ούτε ώρα από το εργαστήριο. Λατρεύαμε τη χαρακτική, απόδειξη ότι όλη αυτή η φουρνιά, η δική μου φουρνιά, όλοι έχουν δουλέψει, δεν εγκατέλειψε κανένας. Επειδή ο ίδιος ήτανε πολύ κοντά μας, όλοι διδαχθήκαμε, όλοι μάθαμε». 

 

 

[Ο Κώστας Γραμματόπουλος]

 

Ανάμεσα στα έργα του Γραμματόπουλου θα συναντήσουμε και την εικονογράφηση εκατό και πλέον βιβλίων, όπως αυτά της Πηνελόπης Δέλτα, του Παντελή Πρεβελάκη και του Νικηφόρου Βρεττάκου. Φιλοτέχνησε και αρκετά από τα δημοφιλή, ακόμα και σήμερα, «Κλασσικά Εικονογραφημένα, όπως τα «Περσέας και Ανδρομέδα» και «Θησέας και Μινώταυρος». 

 

Το 1972 του απονέμεται το Χρυσό Μετάλλιο Χαρακτικής για το «Αιγαίο» στην Μπιενάλε της Φλωρεντίας,. Το 1974 φιλοτεχνεί το Εθνόσημο της Ελληνικής Δημοκρατίας, το οποίο εξακολουθεί να χρησιμοποιείται στις σφραγίδες των δημόσιων υπηρεσιών.  Ένας από τους τελευταίους κορυφαίους Έλληνες καλλιτέχνες της γενιάς του ’30, ο Κώστας Γραμματόπουλος έφυγε από τη ζωή τον Οκτώβριο του 2003, σε ηλικία 87 ετών, ύστερα από πολύχρονη ασθένεια. Άφησε πίσω του σπουδαίο καλλιτεχνικό έργο και γενιές χαρακτών στις οποίες, όπως λέει η Άρια Κομιανού: «Εκείνος έδινε την πραγματική έννοια του δημιουργού…». 

 

Άνθρωποι από όλον τον κόσμο έρχονται κάθε καλοκαίρι στην Μανιτόμπα του Καναδά για να δουν την μεγαλύτερη σύναξη… φιδιών στον κόσμο.

Δεκάδες χιλιάδες φίδια βγαίνουν από τις υπόγειες φωλιές του που πέρασαν τον χειμώνα.

Όπως λένε οι ειδικοί γεωλόγοι, μόνο σε αυτό το σημείο του Καναδά υπάρχει αυτό το ειδικό πέτρωμα που μπορεί να σπάσει και να κάνει τρύπες όπου η θερμοκρασία δεν είναι απαγορευτική για τα φίδια και μπορούν να ξεχειμωνιάσουν τα ερπετά.

Ευτυχώς δεν είναι δηλητηριώδη.

Δείτε το βίντεο του National Geographic:

tribune.gr