Πώς η εκκλησία προσάρμοσε τον κέλτικο μύθο στα μέτρα της
Η αναζήτηση του Αγίου Δισκοπότηρου αποτελεί τον πιο διαδεδομένο μύθο της κέλτικης χριστιανικής παράδοσης. Το Άγιο Δισκοπότηρο, σύμφωνα με την εκκλησιαστική παράδοση, ήταν το σκεύος που χρησιμοποίησε ο Χριστός κατά τη διάρκεια του Μυστικού Δείπνου.

Αυτό δόθηκε στον Ιωσήφ από την Αριμαθαία, έναν από τους κρυφούς μαθητές του Ιησού. Μετά τη Σταύρωση, ο Ιωσήφ αποκαθήλωσε τον Θεάνθρωπο από στον σταυρό.

Με το δισκοπότηρο μάζεψε το αίμα από την πληγή που είχε προκαλέσει με τη λόγχη ο Ρωμαίος εκατόνταρχος Λογγίνος στο σώμα του Χριστού για να διαπιστώσει τον θάνατό του. Λίγο αργότερα ο Ιωσήφ συνελήφθη και φυλακίστηκε σε έναν λαξευτό τάφο προκειμένου να πεθάνει από την πείνα και τη δίψα.

Όμως, σύμφωνα με την εκκλησία, επιβίωσε για πολλά χρόνια χάρη στη μαγική δύναμη του Δισκοπότηρου, το οποίο κάθε πρωί με θαυματουργό τρόπο, του παρείχε τροφή και νερό.

 

Όταν αποφυλακίστηκε, ο μύθος θέλει τον Ιωσήφ να ταξιδεύει στη Βρετανία, προκειμένου να διαδώσει τον λόγο του Θεανθρώπου. Εγκαταστάθηκε στο Γκλαστόνμπερι και ίδρυσε μοναστήρι. Το Δισκοπότηρο μεταφέρθηκε για λόγους ασφαλείας στο Κορμπένικ, σε ένα μαγικό κάστρο. Εκεί φυλάσσονταν για αιώνες από τους «Βασιλείς του Δισκοπότηρου», τους απογόνους της κόρης του Ιωσήφ της Άννας και του συζύγου της Μπρονς. Με τον καιρό η τοποθεσία του κάστρου λησμονήθηκε. Στην Αυλή ωστόσο του θρυλικού βασιλιά Αρθούρου υπήρχε η προφητεία ότι το Δισκοπότηρο θα το ανακάλυπτε ένας απόγονος του Ιωσήφ, ο οποίος με αυτό τον τρόπο θα κέρδιζε μια θέση μεταξύ των ιπποτών της Στρογγυλής Τραπέζης.

Τελικά ο σερ Γκάλαχαντ, γιος του ιππότη Λάνσελοτ, ανακάλυψε το κάστρο και εισήλθε στο παρεκκλήσι του. Εκεί, σύμφωνα με τον μύθο πάντα, αντίκρισε το Δισκοπότηρο. Αμέσως άγγελοι κατέβασαν ένθρονο τον Ιωσήφ και μια ασημένια Αγία Τράπεζα. Ο Ιωσήφ πήρε το Δισκοπότηρο και τέλεσε τη Θεία Λειτουργία. Αφού κοινώνησε τον Γκάλαχαντ του αποκάλυψε ότι τον είχε στείλει ο Χριστός να του αποκαλύψει το μυστικό του Αγίου Δισκοπότηρου και να τον πάρει μαζί του στους ουρανούς, όπως και έγινε.

Στο συγκεκριμένο μύθο το Άγιο Δισκοπότηρο εμπεριέχει μαγικές ιδιότητες τις οποίες συναντούμε σε «σκεύη» παλαιότερων παραδόσεων, όπως το κέρας της Αμάλθειας στην ελληνική μυθολογία ή το Καλντρόν στην κελτική. Τα Καλντρον (χύτρες) χρησιμοποιούντο για τελετουργικούς σκοπούς ήδη από την Ύστερη Εποχή του Χαλκού. Σύμφωνα με τον θρύλο σε ένα τέτοιο ανακάτευε η Κέριντβεν, θεά της Έμπνευσης το μαγικό υγρό που χάριζε σοφία και γνώση.

 

Πως προήλθε ο μύθος του δισκοπότηρου Η πλειοψηφία των Βρετανών ιστορικών και μελετητών πιστεύει ότι το Δισκοπότηρο απλά εκχριστιάνισε παλαιότερους κελτικούς μύθους. Αυτό ήταν φυσικό, καθώς στη Βρετανία οι παγανιστικές παραδόσεις ήταν τόσο ισχυρές που ο χριστιανισμός αναγκάστηκε να συμβαδίσει μαζί τους και να τις αφομοιώσει για αιώνες.

Η εμπλοκή του ονόματος του Αρθούρου στον μύθο δεν είναι τυχαία. Ο θρυλικός βασιλιάς-στις σκοτεινές εποχές της αποχώρησης των Ρωμαίων από το νησί και των συγκρούσεων μεταξύ Σαξόνων και Κελτών-προσωποποιεί ένα ιδανικό πολιτειακό καθεστώς και συμβολίζει το όνειρο μιας ενοποιημένης Βρετανίας. Μια ενοποίηση που μπορούσε να γίνει πραγματικότητα μόνο χάρη στο σιδερένιο χέρι του θεόσταλτου Αρθούρου και στην καταλυτική δύναμη του χριστιανικού κηρύγματος.

πηγη hellas-now.com

Το τέως βασιλικό ζεύγος προσκάλεσε στον Ναυτικό Ομιλο της Ελλάδας όλους τους γαλαζοαίματους της Ευρώπης για την επέτειο. Τα τελευταία χρόνια άλλωστε περνούν τον περισσότερο χρόνο στην Ελλάδα

Τη χρυσή επέτειο του γάμου τους, o oποίος συμπληρώνει πλέον μισό αιώνα, θα γιορτάσουν την ερχόμενη Πέμπτη στον Ναυτικό Ομιλο Ελλάδος ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος και η σύζυγός του Αννα-Μαρία, παρουσία συγγενών και φίλων από την Ελλάδα και το εξωτερικό. 

Το τέως βασιλικό ζευγάρι θα ανανεώσει τους όρκους αγάπης και αιώνιας πίστης που αντάλλαξε 50 χρόνια πριν, στις 18 Σεπτεμβρίου του 1964. Και ενώ πολλά έχουν αλλάξει στη ζωή τους -έζησαν ως βασιλιάδες, αγαπήθηκαν και μισήθηκαν γι’ αυτό τους το αξίωμα, έζησαν στην εξορία για πάρα πολλά χρόνια-, αυτή η σημαντική μέρα της ζωής τους θα τους βρει στον Ναυτικό (πρώην Βασιλικό) Ομιλο Ελλάδος μαζί με το σύνολο της οικογένειας, αλλά και μέλη βασιλικών οικογενειών από την Ευρώπη. Περίπου 100 προσκεκλημένοι θα παρευρεθούν στη δεξίωση που θα γίνει. 

Σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά, ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος θα εκφωνήσει λόγο και θα μιλήσει για τα 50 χρόνια έγγαμου βίου με την Αννα-Μαρία. Αλλά και η σύζυγος του τέως θα μιλήσει, απευθυνόμενη κυρίως στα νέα παιδιά και εγγόνια της, και θα τους αποκαλύψει τα μυστικά που πρέπει να γνωρίζουν για έναν πετυχημένο γάμο. Θα δείξουν ακόμη φωτογραφίες και βίντεο από διάφορες στιγμές τους όλα αυτά τα χρόνια στην αίθουσα εκδηλώσεων του ΝΟΕ, ενώ δεν αποκλείεται να εκφωνήσουν λόγο και κάποια από τα παιδιά τους, όπως είχε γίνει με τον Νικόλαο στην 40ή επέτειο του τέως βασιλικού ζευγαριού, που είχε πραγματοποιηθεί τότε στο Μουσείο Μπενάκη παρουσία γαλαζοαίματων αλλά και πολλών μελών της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής (ΔΟΕ). 

 

Ερωτας με την πρώτη ματιά

Ο Κωνσταντίνος συνάντησε για πρώτη φορά την Αννα-Μαρία το 1959, όταν εκείνη ήταν 13 ετών, σε ένα ταξίδι που είχε κάνει μαζί με τους γονείς του, Παύλο και Φρειδερίκη, σε Δανία, Σουηδία και Νορβηγία. Τρία χρόνια αργότερα συναντήθηκαν ξανά στον γάμο της πριγκίπισσας Σοφίας με τον πρίγκιπα της Ισπανίας Χουάν Κάρλος. Τότε λέγεται πως ο Κωνσταντίνος χόρευε όλο το βράδυ αγκαλιά με την Αννα-Μαρία, γεγονός που δεν πέρασε απαρατήρητο από τη μητέρα του, η οποία είδε στα μάτια της Αννας-Μαρίας τη γυναίκα του γιου της Κωνσταντίνου. Η πρόταση γάμου έγινε σε ένα ταξίδι που έκαναν οι δύο νέοι με ιστιοπλοϊκό στη Νορβηγία. 

Ετσι, σε ηλικία 18 ετών και 18 ημερών η πριγκίπισσα Αννα-Μαρία παντρεύτηκε στη Μητρόπολη Αθηνών τον διάδοχο Κωνσταντίνο. Σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής, στην τελετή, η οποία έγινε με βυζαντινή μεγαλοπρέπεια, παρευρέθησαν επτά βασιλείς, οκτώ βασίλισσες, 88 πρίγκιπες και πριγκίπισσες και 1.500 καλεσμένοι, ενώ έξω από τη Μητρόπολη και στους γύρω δρόμους είχαν συγκεντρωθεί περισσότεροι από 600.000 Ελληνες  που ήθελαν να δουν τους νεόνυμφους και να τους ευχηθούν.


Ο Κωνσταντίνος και η Αννα-Μαρία παντρεύτηκαν στις 18 Σεπτεμβρίου του 1964

Ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος και η Αννα-Μαρία έφεραν στον κόσμο πέντε παιδιά. Το πρώτο, η πριγκίπισσα Αλεξία, γεννήθηκε στις 10 Ιουλίου του 1965 στο ανάκτορο Μον Ρεπό στην Κέρκυρα - εκεί όπου είχε γεννηθεί και ο δούκας του Εδιμβούργου το 1921. Ο διάδοχος Παύλος γεννήθηκε στις 20 Μαΐου του 1967, ο πρίγκιπας Νικόλαος την 1η Οκτωβρίου του 1969, η πριγκίπισσα Θεοδώρα στις 9 Ιουνίου του 1983 και ο πρίγκιπας Φίλιππος στις 26 Απριλίου του 1986.  «Το μυστικό ενός πετυχημένου γάμου είναι η υπομονή. Θέλει δουλειά ο γάμος, όπως και οι σχέσεις. Εμείς είμαστε μια χαρά μεταξύ μας. Είμαστε ευτυχισμένοι», είχε δηλώσει σε παλαιότερη συνέντευξή της η Αννα-Μαρία με αφορμή την 47η επέτειο του γάμου της. 
Σύμφωνα με πληροφορίες, το «παρών» θα δώσουν η βασίλισσα Σοφία, η οποία σύμφωνα με ξένα δημοσιεύματα χωρίζει με τον Χουάν Κάρλος, η πριγκίπισσα Ειρήνη, η βασίλισσα της Δανίας Μαργαρίτα, ο πρίγκιπας Φελίπε μαζί με τη σύζυγό του Λετίθια, και οι κόρες της, πριγκίπισσες Ελένα και Κριστίνα.

Ακόμη, ο Παύλος και η Μαρί-Σαντάλ με τα παιδιά τους, ο Νικόλαος και η πριγκίπισσα Τατιάνα, η γοητευτική πριγκίπισσα Αλεξάνδρα του Αννόβερο, κόρη της πριγκίπισσας Καρολίνας του Μονακό, ο βασιλιάς Συμεών της Βουλγαρίας και η αρχιδούκισσα της Αυστρίας Ελένη των Αψβούργων και πλήθος γαλαζοαίματων. Το «παρών» θα δώσουν επίσης πολιτικοί και επιχειρηματίες από την Ελλάδα και το εξωτερικό, που διατηρούν πολύ καλές σχέσεις με την τέως βασιλική οικογένεια.  Το γεύμα θα είναι λιτό χωρίς ιδιαίτερες σπατάλες καθώς, όπως έχει διαμηνύσει ο Κωνσταντίνος σε όλους, «δεν πρέπει τέτοιες εποχές να προκαλούμε».  

Απίστευτη, αλλά και... τρομακτική ήταν η ψαριά ενός αλιευτικού στη θάλασσα Ρος της Ανταρκτικής. Το πλήρωμα... ρυμούλκησε στο κατάστρωμα ένα τεράστιο καλαμάρι βάρους 350 κιλών και μήκους όσο ένα mini bus. Ενα θαλάσσιο «τέρας» που γέμισε με χαρά τους επιστήμονες που έχουν τη χαρά να το μελετήσουν. 

Ο καπετάνιος Τζον Μπένετ και το πλήρωμά του εντόπισαν το κολοσσιαίο καλαμάρι, με τα πλοκάμια... μάνικες και τα μάτια σε μέγεθος πιάτου, σε βάθος ενός μιλίου από την επιφάνεια στη θάλασσας, το ανέσυραν και αφού το κατέψυξαν, το παρέδωσαν για... μελέτη στους επιστήμονες. 

Σύμφνα με τη Daily Mail πρόκειται για ένα θηλυκό καλαμάρι, με οκτώ πόδια, καθένα εκ των οποίων έχει μήκος ένα μέτρο. Δύο από αυτά, αν δεν είχαν καταστραφεί, υπολογίζεται ότι θα είχαν μήκος δύο μέτρων. 

Ο Κατ Μπολσταντ, επικεφαλής της ομάδας των επιστημόνων που εξέτασε αυτό το γιγαντιαίο πλάσμα το περιγράφει ως «κάτι πολύ μεγάλο και πολύ όμορφο» και προσθέτει: «Ηταν μοναδική η ευκαιρία που μας δόθηκε να το εξετάσουμε. Είμαστε ενθουσιασμένοι που το βρήκαμε. Οπως αποδεικνύεται είναι θηλυκό και είναι το δεύτερο που βρίσκεται ποτέ να κουβαλά αβγά. Αυτό ήταν μακράν το τελειότερο κολοσσιαίο καλαμάρι που έχω δει. Οταν ανασύρθηκε ήταν εν... μέρει ζωντανό. Ο μανδύας του ήταν γεμάτος νερό. Ηταν ένα φοβερό θέαμα». 

Οι επιστήμονες ελπίζουν τώρα ότι θα μάθουν περισσότερα για το πλάσμα αυτό, για το πώς «κουμπώνει» στην τροφική αλυσίδα, ποια γενετική διαφοροποίηση υπάρχει μεταξύ των διφόρων τύπων καλαμαριού και τα βασικά στοιχεία για το πώς γεννιέται και πεθαίνει ένα γιγαντιαίο καλαμάρι. Σύμφωνα με τους επιστήμονες τα γιγαντιαία καλαμάρια αποτελούν το αγαπημένο φαγητό φαλαινών και πολλές φορές το πλήρωμα αλιευτικών στους ωκεανούς έχει γίνει μάρτυρας των επικών μαχών που δίνονται ανάμεσα στις φάλαινες και τα γιγαντιαία καλαμάρια που προσπαθούν να ξεφύγουν.

iefimerida.gr

ΠΥΚΝΩΝΕΙ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΜΕ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΣΤΟΝ ΛΟΦΟ ΚΑΣΤΑ

Γράφει ο Θεόδωρος Αν. Σπανέλης

Μέχρι τώρα η αγωνία όλων έχει να κάνει με την ταυτότητα του νεκρού ή ίσως και των νεκρών που είναι θαμμένοι στον τεράστιο μνημειακού χαρακτήρα τάφο στο λόφο Καστά, στην Αμφίπολη. Η αρχαιολογική σκαπάνη περιμέναμε να δώσει, μέσα από τα ευρήματα μια απάντηση για το ποιος είναι αυτός για τον οποίο φτιάχτηκε αυτός ο μεγαλοπρεπής τάφος,… όσο περνούν οι ημέρες τα ίδια τα ευρήματα, φαίνεται να ενισχύουν την άποψη ότι ο τάφος αυτός κατασκευάστηκε για να υποδεχθεί το σώμα του νεκρού κοσμοκράτορα Μεγάλου Αλεξάνδρου και όλα τα ενδεχόμενα πλέον είναι ανοιχτά, παράλληλα όμως και νέα ερωτήματα έρχονται να προστεθούν στα παραπάνω και τα οποία αφορούν το ίδιο το μνημείο, την αρχιτεκτονική του, τους συμβολισμούς των διακοσμητικών στοιχείων και τυχόν άλλα μυστήρια που μπορεί να κρύβει… και τα οποία εξάπτουν τη φαντασία.

Τι συμβολίζουν οι δύο σφίγγες και γιατί βρέθηκαν σπασμένες… Τι σηματοδοτεί η παρουσία των δύο καρυάτιδων ως φύλακες στον τάφο; Ο Λέοντας της Αμφίπολις ήταν τελικά στην κορυφή του Τύμβου ή όχι, και αν ήταν, τι προσδιορίζει η παρουσία του εκεί; Ερωτήματα που με την αναδρομή στην ιστορία ίσως να βρει κανείς απαντήσεις, με την ελπίδα ότι όλες μαζί θα δώσουν την μεγάλη απάντηση, σε ποιόν ανήκει ο τάφος!

Πιστεύαμε ότι κάπως έτσι θα ήταν η εξέλιξη των πραγμάτων, οπότε με λίγη υπομονή που συνιστούσε και η επικεφαλής αρχαιολόγος Κατερίνα Περιστέρη, θα παίρναμε τις απαντήσεις και θα λυνόταν το μυστήριο, κάτω από το φως που θα έριχνε η αρχαιολογική σκαπάνη. Ευτυχώς τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, κι αυτό γιατί και το ίδιο το μνημείο με την ιστορία του, έχει αρχίσει να αποκτάει ένα σημαντικό ρόλο και όπως φαίνεται έχει να μας διδάξει πολλά!!!

Μια προσεκτική ματιά παλαιών και νέων στοιχείων

Στην περιοχή της Αμφίπολις, νότια του αρχαιολογικού χώρου, υπάρχουν τα ερείπια μιας οικίας της ελληνιστικής περιόδου η οποία ανασκάφτηκε από τον αείμνηστο Δημήτρη Λαζαρίδη το 1982. Σήμερα ο χώρος της ανασκαφής είναι σκεπασμένος και κλεισμένος με στέγαστρο, αν και η χρόνια εγκατάλειψη έχει δημιουργήσει πολλά προβλήματα στην προστατευτική κατασκευή.  Η ελληνιστική οικία όπως είναι γνωστή, βρίσκεται νοτιοδυτικά των παλαιοχριστιανικών ανασκαφών και δυτικά του αρχαίου γυμνασίου και χρονολογείται τον 2ο π.χ. αιώνα, δηλαδή είναι νεώτερη γύρω στα 200 χρόνια από το χρόνο που προσδιορίζεται η κατασκευή του τάφου στο λόφο Καστά. Στο πρώτο δωμάτιο της οικίας υπάρχει στους τοίχους διακόσμηση με ρόμβους – αντίστοιχη διακόσμηση βρέθηκε και στο δάπεδο του τάφου Καστά, δείγμα ότι και 200 χρόνια μετά (περίπου) ήταν ακόμη ένα δημοφιλές μοτίβο – και οι τοίχοι φέρουν κονίαμα με ζωηρά χρώματα: κόκκινο, πράσινο, κίτρινο, καφέ και μαύρο. Υπάρχει τοιχογραφία που εικονίζει ορθογώνιους πίνακες ύψους 1,40 μ., οι οποίοι χωρίζονται με ιωνικούς κίονες – ακόμη ένα κοινό με τον τάφο – όπου αποδίδονται με φωτοσκίαση. Στη θέση των ελίκων των κιονοκράνων ξεχωρίζουν εγχάρακτα κυκλικά περιγράμματα που τα στόλιζαν πρόσθετα επικολλημένα κοσμήματα από μαρμαροκονίαμα. Επάνω από τους πίνακες υπάρχουν δύο ζώνες ερυθρού χρώματος και ανάμεσα τους μία τρίτη ζώνη χωρισμένη σε μικρά ορθογώνια, εναλλάξ αδιακόσμητα ή με γραμμική διακόσμηση οκτώσχημων κοσμημάτων, καμπύλων γραμμών και απομιμήσεων φλεβώσεων μαρμάρου. Δίνουμε αυτές τις λεπτομέρειες για να φανεί ότι πρόκειται για μια σημαντική οικεία, κάποιου πλούσιου της εποχής. Μέχρι εδώ αυτό είναι το συμπέρασμα που βγαίνει… έρχεται όμως το δεύτερο δωμάτιο της οικείας για να μας προσφέρει κάτι ξεχωριστό και σημαντικό, καθώς εκεί υπάρχει στην διακόσμηση μια μεγάλη έκπληξη!!!

Το 1983 αποκαλύφθηκε ένα δεύτερο δωμάτιο ανατολικά του πρώτου και συνεχόμενο με αυτό, που ο καλύτερα διατηρημένος βόρειος τοίχος του σώζεται σε ύψος 3,65 μ. Οι τοίχοι φέρουν λευκά κονιάματα που μιμούνται ψευδοϊσόδομη τοιχοποιία. Το σωζόμενο ύψος των κονιαμάτων του βόρειου τοίχου είναι 2,12 μ. Δηλώνονται τέσσερις δόμοι που χωρίζονται μεταξύ τους με τρεις εγχάρακτες γραμμές, οι ακραίες ερυθρού χρώματος και η μεσαία μαύρου. Για να κατανοήσετε καλύτερα τον διάκοσμο μπορείτε να δείτε τις φωτογραφίες, η πρώτη από το δωμάτιο με τους ρόμβους και η δεύτερη με την μίμηση ψευδοϊσόδομης τοιχοποιίας.

Αν σας θυμίζει κάτι δεν κάνετε λάθος, γιατί αν κοιτάξετε στην τρίτη φωτογραφία θα διαπιστώσετε ότι η αναπαράσταση αφορά την αντίστοιχη τοιχοποιία στον περίβολο στο λόφο Καστά, αλλά και το φρέσκο δεξιά και αριστερά της εισόδου του τάφου!!! Αυτό σημαίνει ότι 200 χρόνια μετά την κατασκευή του τάφου στον λόφο Καστά, το μνημείο όχι μόνο ήταν ορατό και επισκέψιμο, αλλά ενέπνεε και την διακόσμηση των οικιών των πλουσίων της εποχής!!! Πως είναι λοιπόν δυνατόν ένα τέτοιο μνημείο που ασκούσε τόσο καταλυτική επίδραση στην κοινωνία της Αμφίπολης του 2ου αιώνα π.Χ. να μην αναφέρεται σε καμία απολύτως ιστορική πηγή, είτε σύγχρονή του, είτε κατοπινή; Δεν είναι περίεργο ένα τόσο εντυπωσιακό σε μέγεθος και ομορφιά μνημείο να ξέφυγε της προσοχής των συγγραφέων και ιστορικών; Μήπως τελικά η απάντηση είναι ότι οι πηγές που υπήρχαν καταστράφηκαν,  οπότε χάθηκαν οι μαρτυρίες τόσο για το μνημείο όσο και για τον ενταφιασμένο σε αυτό;

Το πρώτο δωμάτιο της οικίας της ελληνιστικής περιόδου.

Το δεύτερο δωμάτιο της οικίας της ελληνιστικής περιόδου

xronometro.com

Με τον πιο απρόσμενο και θεαματικό τρόπο έγινε αυτό το διάστημα πρωτοσέλιδο η Σκωτία, αφού αύριο κρίνεται αν θα παραμείνει στο Ηνωμένο Βασίλειο ή αν θα γίνει ανεξάρτητο κράτος. Δείτε τους έξι λόγους για τους οποίους η Σκωτία είναι διάσημη.



1. Το αρνί Haggis

Το πιάτο Haggis ήταν διάσημο στην Αγγλία ως τα τέλη του 1700 και έγινε ακόμη πιο διάσημο στη Σκωτία, ειδικά όταν ο ποιητής Robbie Burns έγραψε την Ωδή στο Haggis.
Είναι κρέας αρνιού αναμεμειγμένο με ξύγκι, πληγούρι βρώμης και σάλτσα, όλα τυλιγμένα σφιχτά σε δέρμα από στομάχι του ζώου.


2. Γκάιντα

Αυτό το ιδιόρρυθμο μουσικό όργανο, φτιαγμένο επίσης από δέρμα ζώου, εφευρέθηκε στην Περσία αλλά έγινε πολύ διάσημο στην Σκωτία.


3. Το γκολφ

Εφευρέθηκε στη Σκωτία, όταν οι βοσκοί -σύμφωνα με τον μύθο, έβαζαν σημάδι τα κόπρανα των ζώων από τα λιβάδια όπου βοσκούσαν. Σήμερα, το γκολφ είναι για τη Σκωτία το πρώτο και μεγαλύτερο τουριστικό προϊόν.


4. Το ουίσκι

Παρότι η διπλανή Ιρλανδία θέλει να κλέψει το ουίσκι και ισχυρίζεται ότι το βρήκε πρώτη από το 1405, το σκωτσέζικο καπνιστό ουίσκι είναι επίσης ένα από τα μεγάλα εξαγώγιμα προϊόντα της χώρας.

5. Το σκωτσέζικο καρό

Κανεί δεν ξέρει πότε βρέθηκε το καρό και από πού προέρχεται. Αποτελεί ωστόσο μια από τις μεγαλύτερες βιομηχανίες της Σκωτίας και ένα δυνατό brand name.

6. Σκωτσέζικα αυγά
Οι Λονδρέζοι εκνευρίζονται ότι κάποιος ισχυριστεί ότι τα σκωτσέζικα αυγά δεν είναι δική τους εφεύρεση. Είναι σκληρά βρασμένα αυγά, τυλιγμένα ρολό σε κιμά και φρυγανιά και τηγανισμένα. Ολοι θέλουν να φάνε σκωτσέζικα αυγά σε μια παμπ για πρωινό!

iefimerida.gr

Ανακάλυψη...κάτω από τη Γη

Μια νέα πόρτα στην ιστορία άνοιξαν οι ανασκαφές στα ερείπια του αρχαίου ρωμαϊκού θεάτρου που βρίσκεται κάτω από το Δημαρχείο της Φλωρεντίας, το μεγαλοπρεπές Παλάτσο Βέκιο.

Η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως μια νέα είσοδο του θεάτρου χωρητικότητας 15.000 ατόμων που εκτείνεται στην περιοχή κάτω από το Παλάτσιο Βέκιο και το Παλάτσιο Γκόντι.

Από αυτό το ρωμαϊκό «vomitorium» που επέτρεπε στο θέατρο να γεμίζει και να αδειάζει μέσα σε λίγα λεπτά, υπολογίζεται πως έμπαιναν στο θέατρο οι χιλιάδες επισκέπτες του για να παρακολουθήσουν από κωμικές παραστάσεις που διασκέδαζαν τους Ρωμαίους ολιγάρχες έως και μονομαχίες μέχρι θανάτου.

Όπως ανακοίνωσαν οι αρχές της πόλης, οι τελευταίες ανασκαφές που έγιναν στην περιοχή του κέντρου της πρωτεύουσας της Τοσκάνης αποκάλυψαν τα αυθεντικά πέτρινα ζωγραφιστά πεζοδρόμια που οι θεατές χρησιμοποιούσαν για να μεταβούν από το εξωτερικό κοίλο στο δάπεδο της σκηνής, μέρη του θεάτρου που είχαν ανακαλυφθεί σε προηγούμενες αρχαιολογικές έρευνες.

Ακόμη, στο φως ήρθε το σύστημα ύδρευσης και αποχέτευσης του θεάτρου στο οποίο γίνονταν αγώνες με άγρια ζώα, καθώς ανακαλύφθηκαν τα καλοδιατηρημένα φρεάτιά του που πηγαίνουν έως και δέκα μέτρα κάτω από το έδαφος.

Το ρωμαϊκό θέατρο της Φλωρεντίας χτίστηκε αρχικά για ένα κοινό 7.000 ατόμων, όμως στη χρυσή εποχή του, όταν οι αυτοκράτορες διοργάνωναν μεγάλους αγώνες όπου μονομάχοι έδιναν τη ζωή τους στην αρένα, υπολογίζεται πως σχεδόν 10.000 με 15.000 άτομα περνούσαν από τη νεοανακαλυφθείσα είσοδο για να απολαύσουν το θέαμα.

Τα ερείπια του θεάτρου, που καλύπτει ένα αχανές κομμάτι κάτω από τα δύο εκπληκτικά κτίρια που στολίζουν την πόλη, κρύβουν επίσης τα κλουβιά τα οποία μπορούσαν να ανυψωθούν για να ανεβαίνουν τα ζώα στην αρένα.

Στο φως ήρθε και το σύστημα ύδρευσης και αποχέτευσης του θεάτρου αλλά και τα αυθεντικά πέτρινα πεζοδρόμια όπου περπατούσαν οι θεατές

Προτού εγκαταλειφθεί οριστικά, το ρωμαϊκό θέατρο, που βρίσκεται στο ιστορικό κέντρο της πόλης στην Πιάτσα ντέλα Σινιορία και είναι σήμερα επισκέψιμο, γνώρισε μεγάλες δόξες, έως και τον 5ο αιώνα που σταμάτησε να χρησιμοποιείται. Οι πρώτες ανασκαφές στο σημείο έγιναν τον 18ο αιώνα όταν το 1865 η Φλωρεντία έγινε η πρώτη πρωτεύουσα του Βασιλείου της Ιταλίας και το κέντρο της συστηματικά εκμοντερνίστηκε. Οι αρχαιολογικές έρευνες συνεχίστηκαν τη δεκαετία του '90, ενώ μεγάλης κλίμακας ανασκαφές έγιναν στην περιοχή από το 2004 έως το 2010.

Το θεόρατο υπόγειο «μυστικό» του Παλάτσο Βέκιο, που φιλοξενούσε μονομαχίες και κωμικές παραστάσεις, δεν είναι το μόνο αξιοθέατό του. Αυτό το ρωμαϊκού ρυθμού παλάτι-φρούριο που συγκαταλέγεται ανάμεσα στα πιο εντυπωσιακά της επαρχίας της Τοσκάνης κρύβει μέσα του κι άλλους θησαυρούς όπως ένα δωμάτιο διακοσμημένο με χρυσά κρίνα.

ΝΑΤΑΣΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ, ethnos.gr

Με την ροή των φωτογραφιών από το Curiosity που περιφέρεται στον Άρη, όλο και κάτι βλέπουμε από εκεί.

Προφανώς είναι δύσκολο να πούμε τι ακριβώς είναι αυτό το αντικείμενο. Μόνο βράχια ή ενδείξεις αρχαίων πολιτισμών στον Άρη; Το σχήμα του, πάντως δεν ταιριάζει με το υπόλοιπο τοπίο.

Φυσικά η παρακάτω φωτογραφία είναι από την Nasa και μπορείτε να την δείτε ακολουθώντας τον παρακάτω σύνδεσμο, και αυτό γιατί μας αρέσει να μιλάμε πάντα με αποδείξεις.

Βλέπε αρχική εικόνα της NASA

Φωτογραφία Πηγή: http://mars.jpl.nasa.gov/msl-raw-images/msss/00741/mcam/0741MR0031820080403177E01_DXXX.jpg

Δείτε το βίντεο:

Ανατριχιαστικό ταξίδι στους αιμοβόρους θεούς του πλανήτη

Στο διάβα της Ιστορίας ο άνθρωπος λάτρεψε και τίμησε αναρίθμητους θεούς και θεές, για λόγους που ποικίλουν φυσικά και έχουν να κάνουν με τον ιδιαίτερο κάθε φορά πολιτισμό που τους ανέδειξε. 

Την ώρα λοιπόν που κυβερνούσαν τις ζωές των πιστών και άφηναν το χνάρι τους βαθιά στην κοινωνία, δεν ήταν λίγοι αυτοί που απαίτησαν ανθρώπινο αίμα για να εξασφαλιστεί η εύνοιά τους ή να κατευναστεί η μήνη τους. 

Κι έτσι τα σαδιστικά και μοβόρικα ένστικτα των θεών άπλωσαν τη σκιά τους στην ανθρωπότητα, απαιτώντας συχνά βαρύτατο φόρο ανθρώπινου αίματος. 

Και το σλόγκαν εδώ ήταν συνήθως «όσο πιο αποτρόπαιο, τόσο το καλύτερο»!

Ας μη χάνουμε λοιπόν χρόνο και ας τους γνωρίσουμε αμέσως…

Huitzilopochtli



Ο θεός του πολέμου ήταν στις σημαντικότερες θεότητες που λάτρευαν οι Αζτέκοι, η θεότητα που τους ανάγκασε να εγκαταλείψουν τη γενέτειρά τους και να βρουν νέο σπίτι στο Μεξικό. Και βέβαια ήταν ο κινητήριος μοχλός πίσω από την ίδρυση της Tenochtitlan, της περίφημης πρωτεύουσας των Αζτέκων. Ο Huitzilopochtli, κατά τον θρύλο, βγήκε από τη μήτρα της εγκυμονούσας μητέρας του και σκότωσε τα 400 άλλα αστέρια, αδελφοί και αδελφές του, που είχαν συνωμοτήσει κατά της μητέρας του Coatlicue. Φυσικά, αυτό δεν ήταν αρκετό για τον αιμοδιψή θεό του πολέμου, ο οποίος ήπιε το αίμα πολλών αιχμαλώτων πολέμου των Αζτέκων, όμηροι από τις τόσες μάχες που έδινε ο πολιτισμός με τις γειτονικές φυλές. Η πλέον κοινή μέθοδος ανθρωποθυσίας στον Huitzilopochtli, για να τον κατευνάσουν και να φέρει βροχή, καλή συγκομιδή και πολεμικές επιτυχίες φυσικά (το ατού του), ήταν το άνοιγμα του στέρνου του θύματος και το ξερίζωμα της -με παλμό ακόμα- καρδιάς… 

Teutates, Esus και Taranis



Το τρίπτυχο των σημαντικότερων θεών των Κελτών ήταν ενωμένο σε μια αγία τριάδα, κοινή σε πολλές παγανιστικές θρησκείες της εποχής. Πολλές μάλιστα εξ αυτών απαιτούσαν ανθρώπινο αίμα, όπως εξάλλου συμβαίνει και στην περίπτωσή μας: Ο πολυαγαπημένος των Κελτών Teutates, θεός γονιμότητας, ευημερίας και πολέμου, ήθελε ανθρώπινες ζωές με πνιγμό: η ανθρωποθυσία γινόταν βουτώντας το κεφάλι του θύματος σε ένα πιθάρι με αδιευκρίνιστο υγρό. Για τον Esus δεν είναι και πολλά γνωστά, ξέρουμε πάντως ότι δεν ήταν ιδιαιτέρως συμπονετικός και καλόκαρδος: οι ρωμαίοι ποιητές τον περιγράφουν ως φρικαλέα θεότητα με τους ανατριχιαστικούς βωμούς του. Οι ιστορικοί πιστεύουν ότι ήταν θεός των ελών και όσοι αφιερώνονταν σε αυτόν είτε μαχαιρώνονταν τελετουργικά είτε απαγχονίζονταν από δέντρα είτε τέλος αφήνονταν να πεθάνουν από αιμορραγία. Τελευταίος αλλά όχι λιγότερο διψασμένος για αίμα ο Taranis, θεός του ουρανού, του κεραυνού και πολέμαρχος φοβερός, δεν είχε κανένα πρόβλημα με τις ανθρωποθυσίες: τα θύματά του τοποθετούνταν μέσα σε καλαθόπλεκτες κατασκευές και καίγονταν ζωντανά στην πυρά…

Tezcatlipoca



Άλλη μια σημαντική θεότητα των Αζτέκτων, ο θεός της νύχτας και της μαγείας και προστάτης βασιλιάδων και πολεμιστών παραήταν εκδικητικός και πρόθυμος να τιμωρήσει τους παραβάτες. Κι έτσι μια από τις σημαντικότερες θρησκευτικές εορτές των Αζτέκων ήταν αφιερωμένη στον Tezcatlipoca: κάθε χρόνο ο ιερέας διάλεγε έναν νεαρό και όμορφο αιχμάλωτο πολέμου, ο οποίος θα ενσάρκωνε τον θεό. Στην αρχή όλα ήταν καλά: ζούσε στα λούσα και τη χλιδή και τέσσερις πανώριες κοπέλες τον υπηρετούσαν μέρα νύχτα ικανοποιώντας όλες του τις ανάγκες, ακόμα και τις σεξουαλικές (αν όχι κυρίως τις σεξουαλικές). Όλα τα καλά όμως τελειώνουν κάποια στιγμή, ιδιαίτερα οι ζωές των αιχμαλώτων των Αζτέκων. Μόλις ο χρόνος απόλαυσης και ηδονής έφτανε στο τέλος του, ο φουκαράς υποχρεωνόταν να ανέβει τα σκαλιά ενός μικρού ναού, όπου και θα γινόταν θυσία στον θεό, ξεριζώνοντας την καρδιά του. Κατόπιν ο επόμενος κρατούμενος θα επιλεγόταν για τον θεϊκό και μοιραίο τελικά ρόλο της ζωής του σε έναν αδιάκοπο κύκλο…

Μολώχ



Γνωστός με διάφορα ονόματα σε όλους τους σημιτικούς λαούς της εποχής, ο αιμοδιψής θεός λατρευόταν από διάφορα φύλα που κατοικούσαν στην αρχαία Μέση Ανατολή (Χαναναίοι, Φοίνικες, Μωαβίτες κ.λπ.) και αναφέρεται στη Βίβλο φυσικά. Τον συναντάμε ακόμα και στους Καρχηδόνιους, ενώ μνημονεύεται στη Βίβλο ως θεός της σφαγής και περιγράφονται οι ανθρωποθυσίες παιδιών προς τιμή του. Το θυσιαζόμενο θύμα φορτωνόταν τα αμαρτήματα και την ενοχή των συγγενών που πρόσφεραν τη θυσία, αν και ο Μολώχ είχε τέτοια δίψα για αίμα που δεν του έφταναν φυσικά το τσούρμο με τα παιδιά που έχαναν τη ζωή τους προς τιμή του. Θεωρίες για τον τρόπο εκτέλεσης των ανθρωποθυσιών πολλές, καθώς αρκετοί παγανιστικοί βωμοί έχουν βρεθεί στην ευρύτερη συροπαλαιστινιακή περιοχή, όπου τοποθετούνταν κάλπες που περιείχαν οστά βρεφών, πάνω στις οποίες υπήρχαν στήλες με αφιερωματικές επιγραφές στους θεούς…

Huehueteotl



Την ώρα που οι ανθρωποθυσίες ήταν κοινός τόπος στους Αζτέκους, ένας θεός ήταν ιδιαιτέρως σαδιστής, ακόμα και μέσα στο ανατριχιαστικό αυτό πλαίσιο! Δεν ήταν άλλος από τον θεό του θανάτου, του κρύου και της ζέστης, τον φοβερό και τρομερό Huehueteotl! Η ανθρωποθυσία στο όνομά του περιλάμβανε νάρκωση του θύματος, ψήσιμό του ζωντανού και κατόπιν ξερίζωμα της καρδιάς και καύση των απομειναριών. Σε άλλες περιπτώσεις, το θύμα ριχνόταν στην φωτιά και ανασυρόταν λίγο πριν εκπνεύσει, ακολουθώντας μετά την ίδια διαδικασία (ξερίζωμα καρδιάς, καύση του πτώματος), αν και λίγη σημασία έπαιζε η σειρά των επεισοδίων της φρίκης…

Tlaloc



Είναι σίγουρο ότι οι Αζτέκοι έψαχναν αφορμές για ανθρωποθυσίες, δεν εξηγείται αλλιώς! Ο Tlaloc είναι ένας ακόμα από τη μακρά σειρά των θεοτήτων που δεν τους πείραζε η ανθρωποθυσία μια στο τόσο. Ο Tlaloc ήταν όμως ιδιότροπος και ανυπόμονος θεός, έτοιμος να σπείρει τον σπόρο της συμφοράς αν εξοργιζόταν: καταιγίδες, τυφώνες, πλημμύρες, ξηρασίες, αρρώστιες και λιμοί μάστιζαν τη χώρα των Αζτέκων από τη μήνη του θεού της βροχής, της γονιμότητας και των κεραυνών. Κι ενώ οι άλλοι αιμοδιψείς των Αζτέκων θεοί δεν είχαν ανθρώπινες προτιμήσεις, ο Tlaloc ήταν ξεκάθαρος: ήθελε παιδιά. Κι αν μάλιστα έκλαιγαν κιόλας, τίποτα δεν τον κατεύναζε καλύτερα από αυτό (οι ιερείς συνήθιζαν να μαζεύουν και να προσφέρουν τα παιδικά κλάματα ως ξεχωριστή προσφορά). Όσο για τους γονείς τα παιδιά των οποίων πέθαιναν για χάρη του Tlaloc, η ανθρωποθυσία των τέκνων τους αποτελούσε μεγάλη τιμή… 

Kali



Ας κάνουμε ένα διάλειμμα από τους μονίμως διψασμένους για ανθρώπινη σάρκα θεούς των Αζτέκων και ας μεταφερθούμε σε μια εξίσου μοχθηρή και ανηλεή θεότητα από μια άλλη γωνιά της Γης. Γνωρίστε λοιπόν την Kali, τη μοχθηρή θεά της καταστροφής με έδρα την Ινδία. Και βέβαια μιλάμε για μια από τις πιο επίμονες θεότητες, καθώς εκεί που οι άλλοι θεοί της λίστας μας έχουν απολέσει πια τους πιστούς τους, η Kali δεν λέει να καταθέσει τα όπλα και όχι μόνο λατρεύεται ακόμα, αλλά λαμβάνει και ανθρωποθυσίες μια στο τόσο προς τιμή της. Το γεγονός δηλαδή ότι οι ανθρωποθυσίες απαγορεύονται στην Ινδία δεν αποτρέπει τους πιστούς της από το να προσπαθούν να την κατευνάσουν, ιδιαίτερα σε απομακρυσμένες επαρχίες της αχανούς χώρας. Όσο για τον τρόπο τελετουργικής θανάτωσης του θύματος, ποικίλει: αποκεφαλίζονται, στραγγαλίζονται, ακρωτηριάζονται ή απλά πετσοκόβονται μέχρι θανάτου…

Toci



Τέρμα το διάλειμμα όμως και ώρα να επιστρέψουμε στα σαδιστικά τελετουργικά των Αζτέκων. Κι εδώ ακριβώς μπαίνει η Toci, η καλή θεά της θεραπευτικής και προστάτιδα μαιών και θεραπευτών, η οποία δεχόταν επίσης ανθρωποθυσίες ως δώρα, αν και όλοι θα περιμέναμε το ακριβώς αντίθετο από τη θεά της ζωής και της καλής υγείας! Μόνο γυναίκες θυσιάζονταν στην Toci, αν και έπρεπε να βρεθεί ένα τέχνασμα για να μην αναστατωθεί το θύμα, καθώς η θεά δεν άντεχε τις υστερίες (κακό οιωνό το έλεγαν). Αφού λοιπόν έντυναν την τυχερή βασιλικά, την παραμύθιαζαν ότι θα συναντούσε τον ηγεμόνα: και μόλις ανέβαινε τα σκαλιά του ναού, την αποκεφάλιζαν στη στιγμή και κατόπιν έγδερναν το σώμα της χωρίς αντίσταση. Άλλες πηγές κάνουν λόγο για τελετουργικότερες ανθρωποθυσίες στην Toci, που περιλάμβαναν το ξερίζωμα της καρδιάς και μετά το γδάρσιμο. Όπως κι αν ήταν, το δέρμα της κοπέλας το φορούσε αργότερα ο ιερέας…

Chac



Οι Αζτέκοι δεν ήταν οι μόνοι Αμερικανοί της προ Κολόμβου εποχής που θυσίαζαν ανθρώπους: το έκαναν εξίσου καλά και οι Μάγια! Ο Chac, ο θεός της βροχής, της αστραπής και του νερού, απεικονιζόταν συνήθως με χαρακτηριστικά ερπετοειδούς, την ίδια ώρα που απολάμβανε πολύ να ψαρεύει. Όχι βέβαια ότι το ψάρεμα μπορούσε να καλύψει την ακόρεστη δίψα του για ανθρώπινο αίμα, γι’ αυτό και οι ανθρωποθυσίες λάμβαναν συχνά χώρα προς τιμή του: τα θύματα ρίχνονταν καταρχάς σε βαθιά πηγάδια, καθώς ο Chac πιστευόταν ότι ζούσε στους πάτους των πηγαδιών. Αν μάλιστα η ανθρωποθυσία ήταν επίκληση για βροχή ή καλή συγκομιδή, τότε άγουρα αγόρια και κορίτσια επιστρατεύονταν ως ζοφερά δώρα στη θεότητα. Δύο τέτοια πηγάδια θανάτου συναντά κανείς στην Chichen Itza, σημαντικότατο κέντρο των Μάγια άλλοτε… 

Inti και Viracocha



Αφού το έκαναν οι Αζτέκοι και οι Μάγια, θα έμεναν πίσω οι Ίνκας; Κι έτσι οι δύο σημαντικότεροι θεοί της θρησκείας τους, ο γεννήτορας Viracocha και ο γιος του Inti, θεός του ηλίου, δέχονταν δώρα βροχή: από τιμαλφή και φυτά μέχρι ζώα και ανθρώπους φυσικά. Οι ανθρωποθυσίες στον Inti ήταν μάλιστα απόλυτη αναγκαιότητα, για να μη θυμώσει ο θεός και ρίξει άπλετο σκοτάδι στην οικουμένη. Κι έτσι επιστρατεύονταν κυρίως παιδιά σε ένα περίπλοκο φονικό ιεροτελεστικό που ονομαζόταν «capacocha». Το καλύτερο παιδί της χρονιάς του, γερό, δυνατό και πανέμορφο, έβαζε σκοπό να καλοπιάσει τον θεό με τίμημα τη ζωή του. Όσο πιο τέλεια η προσφορά, τόσες περισσότερες οι πιθανότητες να ευχαριστηθεί ο θεός. Το πράγμα δεν ήταν όμως στιγμιαίο, καθώς το άτυχο παιδί θα περνούσε αρκετό καιρό, ακόμα και χρόνια, μέσα στις τιμές και τα λούσα μέχρι να φτάσει η ώρα του. Τελικά, όταν οι περιστάσεις καλούσαν σε κατευνασμό του Inti, μια μεγαλοπρεπής γιορτή λάμβανε χώρα, στην οποία ο μικρός εξαναγκαζόταν να τα «τσούξει». Κατόπιν η πομπή με το θύμα, τους ιερείς, τους γονείς του και τη βασιλική οικογένεια οδηγούσαν το παιδί στους πρόποδες του λόφου και το σκότωναν εκεί. Οι κοινές μέθοδοι εκτέλεσης ήταν χτύπημα στο κεφάλι, στραγγαλισμός ή ακόμα και θάψιμο ζωντανός…

newsbeast.gr

Πραγματικά είναι να μένεις με το στόμα ανοιχτό!...

Μπορεί να μοιάζει αρκετά πρόχειρη διαδικασία, ωστόσο το αποτέλεσμα που καταλήγει στους καταναλωτές, εντυπωσιάζει!