Σαν σήμερα το 1982 το πλοίο "Παναγιώτης" ξεβράζεται στην πιο διάσημη παραλία της Ζακύνθου. Πώς όμως έφτασε εκεί;

Το πλοίο"Παναγιώτης" ανήκε σε έναν Κεφαλλονίτη, ονόματι Χαράλαμπο Κομποθέκλα, και μετέφερε λαθραία τσιγάρα, που παραλάμβανε από λιμάνια της Γιουγκοσλαβίας και της Αλβανίας, τα οποία μεταφόρτωνε σε μικρά ταχύπλοα πλοιάρια με προορισμό τη γειτονική μας Ιταλία. Καπετάνιος και πλήρωμα ήταν επίσης από την Κεφαλλονιά, ενώ το παράνομο φορτίο συνόδευαν κάθε φορά και δύο Ιταλοί λαθρέμποροι, οι οποίοι και επέβλεπαν την παράδοση. Το "ναυάγιο" ξεκίνησε από πειρατεία...

 

 

 

Καπετάνιος και πλήρωμα συνέλαβαν τους Ιταλούς συνοδούς του φορτίου, τους έκλεισαν σε μια καμπίνα και αφού συνεννοήθηκαν με διαφορετικούς μεσολαβητές, αποφάσισαν να πουλήσουν για λογαριασμό τους το παράνομο εμπόρευμα. Οδήγησαν το πλοίο στο σημείο που γνωρίζουμε, τον όρμο του "Σπυριλή", και περίμεναν. Λόγω όμως των κακών καιρικών συνθηκών που επικρατούσαν, προσάραξαν στα αβαθή του όρμου. Άρχισαν τότε να ξεφορτώνουν στη μικρή αμμουδιά τις κούτες με τα τσιγάρα, μήπως και κατορθώσουν και αποκολλήσουν το σκάφος. Όμως τα πράγματα δυσκόλεψαν, δεν μπόρεσαν να τα καταφέρουν, ενώ παράλληλα αρκετές κούτες με τσιγάρα παρασύρθηκαν από τα κύματα, με αποτέλεσμα να εκβραστούν στη γύρω περιοχή. Στη συνέχεια, οι ναυτικοί του πλοίου, αφού ελευθέρωσαν τους δύο Ιταλούς, το εγκατέλειψαν και σκαρφαλώνοντας την απόκρημνη πλαγιά βρήκαν τρόπο να φθάσουν στην πόλη της Ζακύνθου.

 

 

 

Στο μεταξύ και, αφού είχε πλέον ξημερώσει, οι κάτοικοι των Βολιμών είδαν τα επιπλεόντα τσιγάρα στη θάλασσα και άρχισαν να τα μαζεύουν και να τα μεταφέρουν στα χωριά τους. Πρέπει να αναφερθεί ότι τα πακέτα ήταν με τέτοιο τρόπο συσκευασμένα, ώστε να μη καταστρέφεται το περιεχόμενό τους από το θαλασσινό νερό, αν για κάποιο λόγο κατέληγαν στη θάλασσα. Αποθήκευσαν τα τσιγάρα λοιπόν όπου μπορούσαν, σε αποθήκες, κατοικίες, φούρνους, στάβλους, λινούς.

Σαν μαθεύτηκε το γεγονός από τις Αρχές, οι ναυτικοί συνελήφθησαν και ύστερα από έρευνες εντοπίστηκαν και τα τσιγάρα στα σπίτια των χωρικών, και από εκεί μεταφέρθηκαν στο τελωνείο του νησιού. Αργότερα ακολούθησε δίκη, όπου καταδικάστηκαν ο πλοιοκτήτης και οι πειρατές - λαθρέμποροι, τα δε τσιγάρα πουλήθηκαν σε πλειστηριασμό και οι Ιταλοί απελάθηκαν στην πατρίδα τους.

 

 

 

Ακολούθησε στη συνέχεια η λεηλασία του πλοίου. Όποιος ήθελε, πήγαινε στο προσαραγμένο πλοίο και αποσπούσε ό,τι μπορούσε να μεταφερθεί από αυτό. Τα πάντα έγιναν φύλλο και φτερό. Έμεινε σκέτο κουφάρι, να χτυπιέται από τον αγέρα, να σκουριάζει και να κατατρώγεται από την αλμύρα του θαλασσόνερου. Παράλληλα, τα κύματα συσσώρευαν σιγά σιγά όλο καιπερισσότερα βότσαλα μεγαλώνοντας την σπιάντσα και αποκόβοντας την επαφή του πλοίου με τη θάλασσα. Κάπου εκεί τραβήχτηκαν και οι πρώτες φωτογραφίες και φανερώθηκε στους πολλούς η ομορφιά του τοπίου. Η ομορφιά εκείνη, που είχε γενναιόδωρα χαρίσει η Ζακυνθινή φύση, και την προσδιόριζε πληθωρικά μια εικόνα γεμάτη από φως και χρώμα.

 

 

 

Με την ανάπτυξη του τουρισμού και με δεδομένη την ύπαρξη των σπηλαίων της περιοχής, που ήταν γνωστά από τα παλαιότερα χρόνια, εντάξανε οι βαρκάρηδες και την επίσκεψη στον όρμο του ναυαγίου, όπως πλέον ονομάστηκε ο όρμος του Σπυριλή. Άς κάνουμε όμως ένα ταξίδι στο παρελθόν.

 

 

 

 

 

Το εσωτερικό της μονής του Αϊ Γιώργη των Γκρεμνών. Φωτο : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.Προτού συμβεί το ναυάγιο, η περιοχή ήταν γνωστή στους ψαράδες της δυτικής ορεινής περιοχής και σε κάποιους υποψιασμένους αναζητητές της φυσικής ομορφιάς του νησιού, έτσι όπως προσφερόταν από ψηλά, από τους απόκρημνους γκρεμούς, σαν έφταναν εκεί για να ξεκουράσουν το μάτι τους, να αναπνεύσουν τον αγέρα του βουνού και της θάλασσας, και να θαυμάσουν το μοναδικά στολισμένο με μύρια χρώματα ηλιοβασίλεμα. Σε όσους δηλαδή έφταναν στις πέρα του Αγίου Γεωργίου στα Γκρεμνά, απόκρημνες πλαγιές των βουνών.

 

 

Τρόποι επίσκεψης

Το Ναυάγιο μπορεί να είναι δύσβατο, όμως, οι μικρές κρουαζιέρες που γίνονται καθημερινά στη Ζάκυνθο και κάνουν τον περίπλου του νησιού, με αφετηρία, είτε το λιμάνι της πόλης της Ζακύνθου, είτε τις Αλυκές, είτε τον κόλπο του Λαγανά, κάνουν την παραλία προσιτή στον καθένα.

 

 

 

 

 

 

Για όσους θέλουν να θαυμάσουν την παραλία με το ναυάγιο από ψηλά, πρέπει να φτάσουν μέχρι το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου των Γκρεμνών. Λίγο πιο κάτω από το μοναστήρι υπάρχει μια σιδερένια εξέδρα που κρέμεται στο κενό, από εκεί θα θαυμάσετε με δέος την πανέμορφη παραλία με το ναυάγιο και τις γύρω απόκρημνες ακτές.

Πηγή: ribandsea, wikipedia

Συνήθως, στην αρχή κάθε έτους περιοδικά, εφημερίδες και portals κάνουν προβλέψεις για το τι αναμένουμε να δούμε τον επόμενο χρόνο τεχνολογικά, πολιτικά και οικονομικά.

Αν κάνουμε όμως μια αναδρομή θα δούμε ότι αυτή δεν είναι τωρινή συνήθεια αφού ανέκαθεν άρεσε στους ανθρώπους να κάνουν προβλέψεις. To ΒΒC έκανε μια έρευνα και βρήκε ότι το 1900 ένας Αμερικανός πολιτικός μηχανικός, ο John Elfreth Watkins έγραψε στο γυναικείο περιοδικό Ladies’ Home Journal ένα άρθρο με μερικά πράγματα που θα συμβούν μέσα στον επόμενο αιώνα δηλαδή μέχρι το 2000. Και έπεσε μέσα!

Διαβάστε τις 10 προβλέψεις που τον επιβεβαίωσαν:

1. Θα υπάρχουν έγχρωμες ψηφιακές φωτογραφίες

Ο Watkins δεν είχε, βέβαια, χρησιμοποιήσει τη λέξη «ψηφιακή» αλλά είχε προβλέψει με ακρίβεια το πώς οι άνθρωποι θα χρησιμοποιούν τη νέα φωτογραφική τεχνολογία.

2. Οι Αμερικανοί θα είναι ψηλότεροι

«Οι Αμερικανοί θα είναι ψηλότεροι από 2 έως 5 εκατοστά.» Ο Watkins είχε αλάνθαστη ακρίβεια εδώ, λέει ο κ. Nilsson. Ο μέσος Αμερικανός άνθρωπος το 1900 ήταν περίπου 1.68 – 1.70 και το 2000 ο μέσος όρος ήταν 1.75.

3. Θα υπάρχουν κινητά τηλέφωνα

«Τα ασύρματα τηλεφωνικά και τηλεγραφικά κυκλώματα θα καλύπτουν ολόκληρο τον κόσμο. Ένας σύζυγος στη μέση του Ατλαντικού θα είναι σε θέση να συνομιλεί με τη γυναίκα του κάθεται στο σπίτι της στο Σικάγο. Θα είμαστε σε θέση να τηλεφωνούμε στην Κίνα τόσο εύκολα όσο εμείς τώρα τηλεφωνούμε από τη Νέα Υόρκη, στο Μπρούκλιν.» είχε γράψει τη στιγμή που οι διεθνείς τηλεφωνικές κλήσεις ήταν πράγμα ανήκουστο εκείνες τις μέρες.

4. Θα υπάρχουν προ-μαγειρεμένα φαγητά

«Τα έτοιμα φαγητά θα είναι παρόμοια με τα σημερινά σπιτικά δικά μας» είχε γράψει τη στιγμή που αυτό δεν ήταν καν ιδέα!

5. Η σταδιακή αύξηση του πληθυσμού

«Πιθανότατα να υπάρχουν από 350 εκατομμύρια έως 500 εκατομμύρια άνθρωποι στην Αμερική» προέβλεψε. Ο αριθμός είναι υπερβολικά υψηλός, λέει ο Nilsson, αλλά ο Watkins μάντεψε τουλάχιστον προς τη σωστή κατεύθυνση.

6. Θα υπάρχουν λαχανικά θερμοκηπίου

«Ο χειμώνας θα μετατραπεί σε καλοκαίρι και η νύχτα σε μέρα από τους γεωργούς, με ηλεκτρικά καλώδια κάτω από το χώμα και μεγάλους κήπους σε θερμοκήπια.» είπε ο Watkins.

7. Η εφεύρεση της τηλεόρασης

«Ο άνθρωπος θα βλέπει σε όλο τον κόσμο. Πρόσωπα και πράγματα όλων των ειδών θα τίθενται στο επίκεντρο των καμερών που συνδέονται ηλεκτρικά με οθόνες σε αντιδιαμετρικά αντίθετες άκρες των κυκλωμάτων». Ο Watkins προέβλεπε κάμερες και οθόνες που συνδέονται με ηλεκτρικά κυκλώματα, ένα όραμα πραγματοποιήθηκε πλήρως τον 20ο αιώνα από διεθνή τηλεοπτικά δίκτυα.

8. Ύπαρξη τανκς

«Τεράστια φρούρια πάνω σε τροχούς θα εξορμούν σε όλους τους ανοιχτούς χώρους με την ταχύτητα που έχουν τα τρένα σήμερα.»

Ο Leonardo da Vinci είχε μιλήσει για αυτό, λέει ο Nilsson, αλλά ο Watkins είχε δει ένα βήμα παρακάτω. Δεν υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που να ήταν τόσο διορατικοί.

9. Θα αυξηθεί το μέγεθος των φρούτων

«Οι φράουλες που θα τρώνε τα εγγόνια μας θα έχουν το μέγεθος του μήλου!» Από το 1900 έως σήμερα βρέθηκαν πολλές ποικιλίες φρούτων που είναι έχουν μεγαλύτερο μέγεθος σε σχέση με το παρελθόν. Ο Watkins υπήρξε υπερβολικά αισιόδοξος όσον αφορά τις φράουλες.

10. Θα υπάρχουν τρένα Express

«Τα τρένα θα κινούνται με περίπου 1,5 χλμ το λεπτό. Θα υπάρχουν τρένα Express που θα κάνουν 240 χιλιόμετρα την ώρα!» έγραψε. Ακριβώς 100 χρόνια μετά η ναυαρχίδα της Amtrak των σιδηροδρομικών γραμμών, το Acela Express έχει τελική ταχύτητα των 240 χλμ/ώρα, αν και η μέση ταχύτητα είναι σημαντικά μικρότερη από εκείνη.

Ευάγγελος Αρτέμης: ένας άγνωστος Έλληνας εφευρέτης.

Ο Αρτέμης ήταν ένας μηχανικός που δούλευε σαν πολίτης στο Πολεμικό Ναυτικό προπολεμικά και ανέπτυξε τους τηλεκατευθυνόμενους πυραύλους κάθε είδους.

Σπούδασε Ηλεκτρολόγος Μηχανολόγος στην Γαλλία και την Αυστρία και εργάστηκε στην Γαλλία, την Αγγλία και την Γερμανία. 
Σύμφωνα με τον Αρτέμη η ιδέα του ήρθε όταν μελετούσε τους Γερμανικούς βομβαρδισμούς του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.
Αφού ανέπτυξε συστήματα τηλεχειρισμού άρχισε το 1933 να εργάζεται στο Πολεμικό Ναυτικό με κρατική υποστήριξη.
Τα πρωτότυπα δοκιμάσθηκαν με επιτυχία στην Σαλαμίνα το καλοκαίρι του 1938.
Έκτοτε αγνοείτε η τύχη τους. Ο ίδιος έλεγε ότι δοθήκανε σε “ξένη δύναμη” και αρνήθηκε οποιαδήποτε περαιτέρω ανάπτυξη των ιδεών του.
Στην φωτογραφία επάνω βλέπεται την άδεια του Αρτέμη για την είσοδο του στο Α.Ζ.Φλεβών, όπου επέβλεπε και κατηύθυνε τα πειράματα. Αργότερα τον δίκασαν για “κατασκοπεία” επειδή έμπαινε στην απαγορευμένη ζώνη !!!


Δείτε σχετικό δημοσίευμα της εφημερίδας “Τα Νεα“:

Μεταπολεμικά το 1950 έφτιαξε μια βιοτεχνία στην Χαλκίδα και έφτιαχνε ένα χρώμα-primer για καράβια.
Αυτό μπορούσε να κατασκευασθεί με υλικά που υπάρχουν μόνο στην Ελλάδα.
Ήταν το τέλειο χρώμα-primer γιατί το περνούσες μόνο μια φορά και για την διάρκεια της ζωής του πλοίου δεν χρειαζόταν άλλο βάψιμο και το κυριότερο δεν έπιανε φύκια και στρείδια που μειώνουν την ταχύτητα και είναι το μόνιμο πρόβλημα των πλοίων.
Φυσικά δεν θα τον αφήνανε, έτσι τον κατέστρεψε κάποια εθνική μας τράπεζα. Φήμες μην ακούτε, δεν κάνουν τέτοια πράγματα οι τράπεζες μας, πα πα πα !
Το Αντιαεροπορικό Άρτεμις 30 δημιούργημα και εφέυρεση τυο Γ. Γκιόλβα το θυμάστε ;Αν είχε προωθηθεί όπως έπρεπε με μερικά τέτοια σκόρπια στον Ελληνικό χώρο δεν θα περνούσε ούτε κουνούπι εναέρια.
Που κατέληξε ;
Στο Ισραήλ λένε οι γνωρίζοντες με τις ευλογίες του τοτε “εθνάρχη” Κ.Καραμανλή, περίεργο, πα πα πα κουτσομπόληδες ! 

Το 1968 φτιάχνει το σκάφος Hannibal με το τελειότερο υδροδυναμικό σχήμα στον πλανήτη.
Φτιάχνονται κάπου 5 δοκιμαστικές τορπιλάκατοι με κόντρα πλακέ θαλάσσης μήκους 25 μέτρων. Είχαν Γερμανική μηχανή που ήταν τοποθετημένη κάτω από το επίπεδο της θάλασσας.
Επίσης δεν είχαν τορπίλες, αλλά 4 ΠΑΟ (πυροβόλα άνευ οπισθοδρομήσεως) των 105 mm, προσέξτε Ελληνικής κατασκευής, με την βοήθεια της ΧΡΩΠΕΙ.
Το σκάφος ήταν STEALTH δηλαδή αόρατο στα ραντάρ. Έπλεε με 60 μίλια σε φουρτούνα και έβαλε με τα ΠΑΟ με ηλεκτρομηχανικό σύστημα σταθεροποιήσεως.
Επειδή κατάλαβε ότι θα το πουλούσαν και αυτό δεν έδωσε τα σχέδια.Υπολόγιζε ότι με 25 -50 τέτοια σκάφη (κωμικού κόστους για το δημόσιο), αν τολμούσε να περάσει ο Τουρκικός στόλος σε λίγη ώρα ολόκληρος θα ήταν στον βυθό, η και όποιος άλλος στόλος !
Θυμηθείτε stealth, 60 μίλια με φουρτούνα και αρκετές βολές ΠΑΟ το λεπτό, σε λίγα λεπτά οι επίδοξοι εισβολείς, θα κάνανε παρέα στα σφουγγάρια. 

Σας κάνει εντύπωση ότι και αυτό θάφτηκε ;
Γιατί ;
Αφού ασχολείστε με την πολιτική και ψηφίζετε πολιτικούς που σας πουλάνε στεγνά και προσπαθείτε να “περνάτε καλά”, βλέπετε mundial κλπ, ε μην έχετε παράπονο για αυτά που έρχονται. 
Το ΔΝΤ είναι το λιγότερο. Μπορούσα να σας γράψω και άλλα, ποιο το όφελος ; Θα καταλάβετε ; Η θα φλυαρείτε μόνο ;
Τέλος πάντων ο Αρτέμης πέθανε στις 12 Μαΐου 1980 από μαρασμό, από τις συνεχείς διαρρήξεις του σπιτιού του, από …;..
Ας είναι αιώνια η μνήμη του.

Καθηγήτρια από την Πενσιλβάνια καταδικάστηκε την Παρασκευή για ερωτικές σχέσεις με τέσσερις μαθητές της. Η Lauren Harrington-Cooper δήλωσε ενώπιον του δικαστηρίου ένοχη για αυτές τις σχέσεις.

Η 31χρονη ασυγκράτητη εκπαιδευτικός ήταν καθηγήτρια Αγγλικών στο Wyoming Valley West High School, στο Πλίμουθ της Πενσιλβάνια. Αρχικά παραδέχθηκε ότι διατηρούσε σχέσεις με δύο μαθητές της, 17 και 18 ετών. Στη συνέχεια ωστόσο ομολόγησε ότι είχε καταφέρει να ρίξει στα δίχτυα της δύο ακόμα μαθητές της, προσεγγίζοντάς τους αρχικά με γραπτά μηνύματα, ηλικίας 16 και 17 ετών.

Η Lauren Harrington-Cooper καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 23 μηνών, ενώ της επιβλήθηκε ειδική απαγόρευση να εργάζεται σε περιβάλλον στο οποίο υπάρχουν ανήλικα αγόρια.

Η καταδικασθείσα πλέον Cooper είχε παραιτηθεί από τη θέση της καθηγήτριας στο σχολείο από τον περασμένο Ιανουάριο, ενώ το υπουργείο Παιδείας της ανακάλεσε και την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος πριν από ένα μήνα.

Οι έρευνες για το πρόσωπό της και τις… διδακτικές της μεθόδους ξεκίνησαν όταν οι γονείς του 18χρονου μαθητή βρήκαν μηνύματα στο κινητό τηλέφωνο του γιου τους – και δεν ήταν για τα μαθήματα…

Σε ένα από τα μηνύματα που αποκαλύφθηκαν από τα κινητά των «θυμάτων» η Cooper έλεγε χαρακτηριστικά: Το γλυκό που θέλεις μην το ψάχνεις αλλού, το έχω εγώ…

Η όψη του είναι το ίδιο αποκρουστική με τα εγκλήματα για τα οποία τελικά καταδικάστηκε. Ο αμερικανός με το παράξενο όνομα (Caius Veiovis) και την ακόμα πιο παράξενη φυσιογνωμία (φέρει εμφυτεύματα κεράτων στο κεφάλι και τατουάζ με τον αριθμό 666) καταδικάστηκε για τρεις φόνους αθώων ανθρώπων.

Το δικαστήριο του Σπρίννγκφιλντ στη Μασαχουσέτη τον καταδίκασε για τρεις φόνους (τεμάχισε τα θύματά του), απαγωγές και εκφοβισμούς. Μετά την ανακοίνωση της ποινής του έδειξε απόλυτα αμετανόητος και με φωνή απόκοσμη άρχισε να ουρλιάζει προς τον δικαστή, τους ενόρκους και τους παρευρισκόμενους: «Θα σας δω όλους στη γαμ... κόλαση!».

Ο ίδιος αρνήθηκε τις κατηγορίες, αλλά σύμφωνα με το νόμο της Μασαχουσέτης αντιμετωπίζει ποινή ισόβιας κάθειρξης, χωρίς μάλιστα δυνατότητα αποφυλάκισης έπειτα από κάποια χρόνια στη φυλακή.

Ο Caius έχει εκτίσει το 1999 ποινή φυλάκισης 7,5 ετών για κακοποίηση εναντίον ανυποψίαστων ανθρώπων.

iefimerida.gr

H επανάσταση δεν έχει άρωμα. Τουλάχιστον σύμφωνα με την κυβέρνηση της Κούβας, που κάθε άλλο παρά χάρηκε με την παρουσίαση δύο αρωμάτων με τα ονόματα «Ερνέστο» και «Ούγκο», με έμπνευση βέβαια από τον Τσε Γκεβάρα και τον Τσάβεζ. 

Τα δύο αρώματα απαγορεύτηκαν και οι υπεύθυνοι της επιχείρησης που τα κυκλοφόρησε θα τιμωρηθούν, σύμφωνα με ανακοίνωση της κυβέρνησης της Κούβας η οποία τους κατηγόρησε για ανεύθυνη συμπεριφορά. 

«Για αυτό το σοβαρό λάθος, τα πειθαρχικά μέτρα που επιβάλλονται θα ληφθούν» καθώς «πρωτοβουλίες αυτού του είδους δεν θα γίνουν ποτέ ανεκτές από τους πολίτες μας ούτε από την επαναστατική κυβέρνησή» εξήγησε σε μια ανακοίνωση, που δημοσιεύτηκε στην επίσημη εφημερίδα Granma, το υπουργικό συμβούλιο υπό τον πρόεδρο Ραούλ Κάστρο.

Τα δύο αρώματα παρουσιάστηκαν πριν από λίγους ημέρες, σε συνέδριο που διεξήχθη στην Αβάνα. Ο όμιλος Labiofam είχε ανακοινώσει ότι προτίθεται να κυκλοφορήσει τα αρώματα «Ερνέστο» και «Ούγκο» για να αποτίσει φόρο τιμής στους Τσε Γκεβάρα και Τσάβες. 

Σύμφωνα με την κυβέρνηση της Κούβας, διαπιστώθηκε ότι η εταιρεία δεν είχε πάρει την έγκριση των συγγενών των «εμπνευστών» των αρωμάτων, όπως είχαν ισχυριστεί τα στελέχη της κατά την παρουσίαση.
iefimerida.gr

Ποιος Γιάννης πίνει και κερνάει; Τι δουλειά έχουν οι κουτσοί και οι στραβοί τον άγιο Παντελεήμονα; Τι μας νοιάζει αν η…αχλάδα έχει την ουρά μπροστά ή πίσω;  Ποιος ήταν ο
Κουτρούλης που έκανε τέτοιο πάταγο με το γάμο του;

ΚΟΥΤΣΟΙ ΣΤΡΑΒΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑ

Στα 1830, σ’ ένα χωριουδάκι της Κυνουρίας, στο Άστρος, παρουσιάστηκε ένας περίεργος άνθρωπος, που άρχισε να διαδίδει επίμονα ότι ήταν ο… Άγιος Παντελεήμονας, που ήρθε να σώσει τον κόσμο από τις διάφορες αρρώστιες, που τον μάστιζαν.

Όπως ξέρουμε όλοι μας σχεδόν, ο πραγματικός Άγιος Παντελεήμονας είναι ο προστάτης των ανάπηρων και οι Χριστιανοί πιστεύουν ότι γιατρεύει, εκτός από τις άλλες παθήσεις και τις παραμορφώσεις του σώματος, καθώς και τους τυφλούς.

Ο άγνωστος, ωστόσο, του Άστρους δεν έκανε το παραμικρό θαύμα. Επειδή, όμως, δεν ενοχλούσε κανέναν με την παρουσία, τον άφηναν να λέει ό,τι θέλει. Παρ όλ’ αυτά, η φήμη πως στο όμορφο χωριό της Κυνουρίας παρουσιάστηκε ο Άγιος Παντελεήμονας, απλώθηκε γρήγορα σε όλη την τότε Ελλάδα.

Όπως ήταν επόμενο, όσοι έπασχαν από τα μάτια τους, τ’ αφτιά τους, τα πόδια τους και από ένα σωρό άλλες ασθένειες, παράτησαν τα σπίτια τους και τις δουλειές τους και ξεκίνησαν να πάνε στο Άστρος, με την ελπίδα ότι θα γίνουν καλά. Κι ήταν τόσοι πολλοί αυτοί οι ανάπηροι, ώστε από τα διάφορα χωριά που περνούσαν, έλεγαν οι άλλοι που τους έβλεπαν: «Κουτσοί, στραβοί, στον Άγιο Παντελεήμονα»

ΠΙΣΩ ΕΧΕΙ Η ΑΧΛΑΔΑ ΤΗΝ ΟΥΡΑ

Οι Ενετοί, που άλλοτε κυριαρχούσαν στις θάλασσες, εγκαινίασαν πρώτοι τα ιστιοφόρα μεταγωγικά, όταν ήθελαν να μεταφέρουν το στρατό τους. Τα καράβια αυτά ήταν ξύλινα και πελώρια και είχαν σχήμα αχλαδιού.

Έσερναν δε τις περισσότερες φορές πίσω τους ένα μικρό καραβάκι, που έβαζαν μέσα τον οπλισμό και τα πολεμοφόδια, όπως ακόμα τρόφιμα και διάφορα πολεμικά σύνεργα. Οι Έλληνες τα είχαν βαφτίσει αχλάδες από το σχήμα τους. Έτσι όταν καμιά φορά στο πέλαγος παρουσιαζόταν κανένα άγνωστο καράβι, οι νησιώτες ( βιγλάτορες) ανέβαιναν πάνω στους βράχους και απ’εκεί παρακολουθούσαν με αγωνία τις κινήσεις του.

Αν ήταν απλώς ιστιοφόρο, δεν ανησυχούσαν τόσο, γιατί υπήρχε πιθανότης να συνεχίσει αλλού τον δρόμο του. Αν όμως ήταν “Αχλάδα” τους έπιανε πανικός, γιατί καταλάβαιναν ότι σε λίγο θ’άρχιζαν μάχες, πολιορκίες, πείνες και θάνατοι. Έφευγαν τότε για να πάνε να ετοιμάσουν την άμυνα τους. Από στόμα σε στόμα κυκλοφορούσε η φήμη ότι η “Αχλάδα” έχει πίσω την ουρά.

Με την ουρά εννοούσαν το καραβάκι που έσερνε το μεταγωγικό. Άρα επίθεση. Και έλεγαν: “Πίσω έχει η Αχλάδα την ουρά”, τι θα γίνει;

ΠΛΗΡΩΣΕ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ

Οι φόροι πριν από το 19ο αιώνα ήταν τόσοι πολλοί στην Ελλάδα, ώστε όσοι δεν είχαν να πληρώσουν, έβγαιναν στο βουνό. Για τη φοβερή αυτή φορολογία, ο ιστορικός Χριστόφορος Άγγελος, γράφει τα εξής χαρακτηριστικά: «Οι επιβληθέντες φόροι ήσαν αναρίθμητοι, αλλά καί άνισοι.

Εκτός της δέκατης, του εγγείου και της διακατοχής των ιδιοκτησιών, έκαστη οικογένεια κατέβαλε χωριστά φόρον καπνού (εστίας), δασμόν γάμου, δούλου και δούλης καταλυμάτων, επαρχιακών εξόδων καφτανίων, καρφοπετάλλων και άλλων εκτάκτων. Ενώ δε ούτο βαρείς καθ’ εαυτούς ήσαν οί επιβληθέντες φόροι, έτι βαρυτέρους και αφορήτους καθίστα ο τρόπος της εισπράξεως και η δυναστεία των αποσταλλομένων πρός τούτο υπαλλήλωνη εκμισθωτών.

Φόρος ωσαύτως ετίθετο απί των ραγιάδων (υπόδουλος-τουρκ.raya) εκείνων οίτινες έτρεφον μακράν κόμην». Από το τελευταίο αυτό, έμεινε παροιμιώδης η φράση: «πλήρωσε τα μαλλιά της κεφαλής του»

ΠΡΑΣΣΕΙΝ ΑΛΟΓΑ

Όταν κάποιος σε μία συζήτηση μας λέει πράγματα με τα οποία διαφωνούμε ή μας ακούγονται παράλογα, συνηθίζουμε να λέμε: “Μα τί είναι αυτά που μου λες? Αυτά είναι αηδίες και πράσσειν άλογα!”…Το “πράσσειν άλογα” λοιπόν, δεν είνα πράσινα άλογα όπως πιστεύει πολύς κόσμος, όπως τα μικρά μου πόνυ, αλλά αρχαία ελληνική έκφραση…

Προέρχεται εκ του ενεργητικού απαρέμφατου του ρήματος “πράττω” ή/και “πράσσω” (τα δύο τ, αντικαθίστανται στα αρχαία και από δύο σ), που είναι το “πράττειν” ή/και “πράσσειν” και του “άλογο” που είναι ουσιαστικά το ουσιαστικό “λόγος”=λογική (σε μία από τις έννοιες του) με το α στερητικό μπροστά. Α-λογο=παράλογο =>Πράσσειν άλογα, το να κάνει κανείς παράλογα πράγματα

ΣΑΡΔΑΜ

Η λέξη δεν έχει ετυμολογική ρίζα, αλλά προέρχεται από τον αναγραμματισμό του επιθέτου Μάνδρας. Ο Αχιλλέας Μάνδρας, ηθοποιός – σκηνοθέτης, γεννήθηκε το 1875 στην Κωνσταντινούπολη και ήταν ο πρώτος που γύρισε η ελληνική κινηματογραφική ταινία. Επειδή έκανε πολλά μπερδέματα την ώρα που έπαιζε, σκέφθηκε να τα ονοματίσει. Έτσι αναγραμμάτισε το επώνυμό του και μας έδωσε μια καινούρια λέξη. Την καλλιτεχνική λέξη «Σαρδάμ»

ΕΙΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ

Στην Κόρινθο, που ήταν πλούσια πόλη, γίνονταν δύο πανηγύρια, για εμπόρους απ’ όλο τον κόσμο. Το καθένα είχε διάρκεια ενάμιση μήνα. Όταν την κατέκτησαν οι Φράγκοι, αυτά συνεχίστηκαν. Όσοι συμμετείχαν σ’ αυτά σαν να μην τρέχει τίποτα, έλεγαν, όταν τους ρωτούσαν, που πάνε : « είμαστε για τα πανηγύρια » . Έκφραση που σήμερα επικρατεί για όσους δεν έχουν επίγνωση της σοβαρότητας μιας κατάστασης

ΤΙ ΚΑΠΝΟ ΦΟΥΜΑΡΕΙΣ

Συχνά, για κάποιον που δεν ξέρουμε τι είναι, ρωτάμε συνήθως : « τι καπνό φουμάρει; ». Η φράση αυτή δεν προέρχεται, όπως νομίζουν πολλοί, από τη μάρκα των τσιγάρων που καπνίζει, αλλά κρατάει από τα βυζαντινά ακόμη χρόνια, ίσως και πιο παλιά. Η λέξη « καπνός » έχει εδώ την αρχαία σημασία της εστίας, δηλαδή, του σπιτιού. Ο ιστορικός Π. Καλλιγάς λέει κάπου : «Οι φορατζήδες έμπαιναν εις τας οικίας των εντόπιων και ερωτούν “τι καπνό φουμάρει εδώ; Κατά την απόκριση δε έβανον τον αναλογούντα φόρον». Όταν, λοιπόν, την εποχή εκείνη έλεγαν « καπνό », εννοούσαν σπίτι

ΕΒΓΑΛΕ ΤΗΝ ΜΠΕΜΠΕΛΗ

Μπέμπελη, είναι η ιλαρά (μεταδοτική, εξανθηματική νόσος). Η λέξη είναι σλαβικής προέλευσης (pepeli=στάχτη).

Η φράση «έβγαλε την μπέμπελη», σημαίνει ότι κάποιος ζεσταίνεται και ιδρώνει υπερβολικά.
Ο συσχετισμός της ζέστης με την ιλαρά, προκύπτει από την πρακτική ιατρική, σύμφωνα με την οποία, κάποιος που νοσεί από ιλαρά θα πρέπει να ντύνεται βαριά, έτσι ώστε να ζεσταθεί και να ιδρώσει και να «βγάλει» ή να «χύσει» έτσι από πάνω την αρρώστια (δηλαδή την μπέμπελη)

ΜΠΑΤΕ ΣΚΥΛΟΙ ΑΛΕΣΤΕ ΚΑΙ ΑΛΕΣΤΙΚΑ ΜΗ ΔΙΝΕΤΕ

Οι Φράγκοι, που είχαν υποδουλώσει άλλοτε την Ελλάδα, έκαναν τόσα μαρτύρια στους κατοίκους, ώστε οι Έλληνες τούς βάφτισαν «Σκυλόφραγκους». Ό,τι είχαν και δεν είχαν, τούς το έπαιρναν, κυρίως όμως ενδιαφερόντουσαν για το αλεύρι, που τούς ήταν απαραίτητο για να φτιάχνουν ψωμί.
Κάποτε σ’ ένα χωριουδάκι της Πάτρας μπήκαν μερικοί στρατιώτες σ’ ένα μύλο και απαίτησαν από τον μυλωνά να τους αλέσει όλο το σιτάρι που υπήρχε εκεί, με την υπόσχεση ότι θα τού πλήρωναν τ’ αλεστικά.

Ο μυλωνάς ονομαζόταν Γιάννης Ζήσιμος, κι ήταν γνωστός για την παλικαριά του και την εξυπνάδα του. Όταν είδε τους Φράγκους να θέλουν να τού αρπάξουν το βιος του με το έτσι το θέλω, φούντωσε ολόκληρος. Συγκρατήθηκε, όμως, και δικαιολογήθηκε ότι δεν μπορεί μόνος του ν’ αλέσει τόσες οκάδες σιτάρι. Οι στρατιώτες τού είπαν τότε ότι θα τον βοηθούσαν αυτοί. Ο Ζήσιμος τούς πέρασε στον μύλο και τούς είπε δήθεν ευγενικά: «Μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δώσετε». Ύστερα τούς κλείδωσε μέσα κι έβαλε φωτιά στο μύλο. Εκεί τούς έκαψε όλους σαν ποντίκια κι αυτός εξαφανίστηκε.

ΤΟΥ ΕΨΗΣΕ ΤΟ ΨΑΡΙ ΣΤΑ ΧΕΙΛΗ

Ο λαός του Βυζαντίου γιόρταζε με μεγάλη κατάνυξη και πίστη όλες τις μέρες της Σαρακοστής. Το φαγητό του ήταν μαρουλόφυλλα βουτηγμένα στο ξίδι, μαυρομάτικα φασόλια, φρέσκα κουκιά και θαλασσινά. Στα μοναστήρια, όμως, ήταν ακόμη πιο αυστηρά, αν και πολλοί καλόγεροι, που δεν μπορούσαν να κρατήσουν περισσότερο τη νηστεία, έκαναν πολλές κρυφές…αμαρτίες κι έτρωγαν αβγά ή έπιναν γάλα.

Αν τύχαινε, όμως, κανένας απ’ αυτούς να πέσει στην αντίληψη των άλλων -ότι είχε σπάσει δηλαδή τη νηστεία του- καταγγελλόταν αμέσως στο ηγουμενοσυμβούλιο και καταδικαζόταν στις πιο αυστηρές ποινές.

Κάποτε λοιπόν, ένας καλόγερος, ο Μεθόδιος, πιάστηκε να τηγανίζει ψάρια μέσα σε μια σπηλιά, που ήταν κοντά στο μοναστήρι. Το αμάρτημά του θεωρήθηκε φοβερό. Το ηγουμενο συμβούλιο τον καταδίκασε τότε στην εξής τιμωρία: Διάταξε και του γέμισαν το στόμα με αναμμένα κάρβουνα και κει πάνω έβαλαν ένα ωμό ψάρι, για να…ψηθεί! Το γεγονός αυτό το αναφέρει ο Θεοφάνης.

Φυσικά ο καλόγερος πέθανε έπειτα από λίγο μέσα σε τρομερούς πόνους. Αλλά ωστόσο έμεινε η φράση «Μου έψησε το ψάρι στα χείλη» ή «Του έψησε το ψάρι στα χείλη»

ΜΑΣ ΑΛΛΑΞΑΝ ΤΑ ΦΩΤΑ

Μια παράξενη συνήθεια στην Αγγλία ήταν να κατραμώνουν τους λαθρέμπορους. Τους κρεμούσαν στις ακτές της θάλασσας, τους άλειβαν με πίσσα και τους άφηναν εκεί να αιωρούνται βδομάδες, μήνες και χρόνια, καμιά φορά. Έβαζαν δε τις κρεμάλες σε απόσταση πάνω στους βράχους της παραλίας.

Αυτή η απάνθρωπη συνήθειο κράτησε ως τα τελευταία, σχεδόν, χρόνια. Στα 1822, έβλεπε κανείς στον πύργο του Δούβρου τρεις τέτοιους κρεμασμένους. Η Αγγλία έκανε τα ίδια με τους κλέφτες, τους εμπρηστές και τους δολοφόνους. Ο Τζον Πέιvτερ, που έβαλε φωτιά στα ναυτομάγαζα του Πόρτσμουθ, κρεμάστηκε και κατραμώθηκε στα 1776. Ο αβάς Κόγερ τον ξαναείδε στα 1777.

Ο Πέιντερ ήταν αλυσοδεμένος και κρεμασμένος πάνω από τα ερείπια που είχε προξενήσει ο ίδιος, τον φρεσκοπίσσωναν δε από καιρό σε καιρό, για να διατηρείται. Τέλος, τον αντικατέστησαν ύστερα από τέσσερα χρόνια. Με τον ίδιο τρόπο οι Βυζαντινοί τιμωρούσαν πολλούς εγκληματίες, που έκαναν, όμως και χρέη φαναριών!

Τους έβαζαν, δηλαδή, φωτιά στα πόδια και τους άφηναν να καίγονται σαν λαμπάδες. Και φαίνεται πως οι δολοφόνοι ήταν πολλοί την εποχή εκείνη, αφού για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα φώτιζαν τον Κεράτιο κόλπο. Αργότερα, όμως, τους αντικατέστησαν με αληθινούς πυρσούς.

Αυτοί ωστόσο, που ήθελαν να καίγονται οι εγκληματίες, έλεγαν δυσαρεστημένοι: «Μας άλλαξαν τα φώτα»

ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΙΔΑΝΕ, ΓΙΑΝΝΗ ΤΟΝ ΒΑΦΤΙΣΑΝΕ

Ο Τριπολιτσιώτης Αγγελάκης Νικηταράς, παράγγειλε κάποτε του Κολοκοτρώνη -που ήταν στενός του φίλος- να κατέβει στο χωριό, για να βαφτίσει το μωρό του. Ο Νικηταράς τού παράγγειλε ότι το παιδί επρόκειτο να το βγάλουν Γιάννη, αλλά για να τον τιμήσουν, αποφάσισαν να του δώσουν τ’ όνομά του, δηλαδή Θεόδωρο.

Ο θρυλικός Γέρος του Μοριά απάντησε τότε, πως ευχαρίστως θα πήγαινε μόλις θα «έκλεβε λίγον καιρό», γιατί τις μέρες εκείνες έδινε μάχες. Έτσι θα πέρασε ένας ολόκληρος μήνας σχεδόν κι ο Κολοκοτρώνης δεν κατόρθωσε να πραγματοποιήσει την υπόσχεση που είχε δώσει.

Δεύτερη, λοιπόν, παραγγελία του Νικηταρά. Ώσπου ο Γέρος πήρε την απόφαση και με δύο παλικάρια του κατέβηκε στο χωριό. Αλλά μόλις μπήκε στο σπίτι του φίλου του, δεν είδε κανένα μωρό, ούτε καμμιά προετοιμασία για βάφτιση.

Τι είχε συμβεί: Η γυναίκα του Νικηταρά ήταν στις μέρες της να γεννήσει. Επειδή όμως, ο τελευταίος ήξερε πως ο Γέρος ήταν απασχολημένος στα στρατηγικά του καθήκοντα και πως θ’ αργούσε οπωσδήποτε να τους επισκεφτεί -οπότε θα είχε γεννηθεί πια το παιδi- τού παράγγελνε και τού ξαναπαράγγελνε προκαταβολικά για τη βάφτιση.

Όταν ο Κολοκοτρώνης άκουσε την…απολογία του Νικηταρά, ξέσπασε σε δυνατά γέλια και φώναξε:
- Ωχού! Μωρέ, ακόμα δεν τον είδανε και Γιάννη τον βαφτίσανε!

ΑΛΑ ΜΠΟΥΡΝΕΖΙΚΑ

Μπουρνέζικα, λοιπόν, είναι η γλώσσα που θα μιλούσαν σε κάποιο τόπο ή και θα μιλάνε ακόμα, γιατί ο τόπος αυτός πράγματι υπάρχει. Είναι σε μια περιοχή του Σουδάν, όπου ζει η φυλή Μπουρνού.

Η γλώσσα αυτή ήρθε στην Ελλάδα κατά την Επανάσταση του 1821, με την φυλή των Μπουρνού η οποία αποτελούσε τμήμα του εκστρατευτικού σώματος του Αιγύπτιου στρατηγού Ιμπραήμ.
Καθώς η αραβική γλώσσα είναι αρκετά δύσκολη και μάλιστα στις διαλέκτους της, σε μας τους Έλληνες, λοιπόν δίκαια, όσα θ’ ακούγαμε από αυτούς, θα φαίνονταν «αλά μπουρνέζικα», δηλαδή ακατανόητα.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΙΝΕΙ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΕΡΝΑΕΙ

Ανάμεσα στα παλικάρια του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, ξεχώριζε ένας Τριπολιτσιώτης, ο Γιάννης Θυμιούλας, που είχε καταπληκτικές διαστάσεις: Ήταν δυο μέτρα ψηλός, παχύς και πολύ δυνατός (λέγεται ότι με το ένα του χέρι μπορούσε να σηκώσει και άλογο).

Ο Θυμιούλας έτρωγε στην καθισιά του ολόκληρο αρνί, αλλά και πάλι σηκωνόταν πεινασμένος. Έπινε όμως και πολύ. Παρόλα αυτά ήταν εξαιρετικά ευκίνητος, δε λογάριαζε τον κίνδυνο κι όταν έβγαινε στο πεδίο της μάχης, ο εχθρός μόνο που τον έβλεπε, τρόμαζε στη θέα του. Πολλοί καπεταναίοι, μάλιστα, όταν ήθελαν να κάνουν καμιά τολμηρή επιχείρηση, ζητούσαν από τον Κολοκοτρώνη να τους τον…δανείσει!

Κάποτε ωστόσο, ο Θυμιούλας, μαζί με άλλους πέντε συντρόφους του, πολιορκήθηκαν στη σπηλιά ενός βουνού. Και η πολιορκία κράτησε κάπου τρεις μέρες. Στο διάστημα αυτό, είχαν τελειώσει τα λιγοστά τρόφιμα που είχαν μαζί τους οι αρματολοί και ο Θυμιούλας άρχισε να υποφέρει αφάνταστα. Στο τέλος, βλέποντας ότι θα πέθαινε από την πείνα, αποφάσισε να κάνει μια ηρωική εξόρμηση, που ισοδυναμούσε με αυτοκτονία.

Άρπαξε το χαντζάρι του, βγήκε από τη σπηλιά και με απίστευτη ταχύτητα, άρχισε να τρέχει ανάμεσα στους πολιορκητές, χτυπώντας δεξιά και αριστερά. Ο εχθρός σάστισε, προκλήθηκε πανικός και τελικά τρόμαξε και το ‘βαλε στα πόδια. Έτσι, γλίτωσαν όλοι τους.

Ο Θυμιούλας κατέβηκε τότε σ’ ένα ελληνικό χωριό, έσφαξε τρία αρνιά και τα σούβλισε. Ύστερα παράγγειλε και του έφεραν ένα «εικοσάρικο» βαρελάκι κρασί κι έπεσε με τα μούτρα στο φαγοπότι. Φυσικά, όποιος χριστιανός περνούσε από κει, τον φώναζε, για να τον κεράσει. Πάνω στην ώρα, έφτασε και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και ρώτησε να μάθει, τι συμβαίνει. – Γιάννης κερνά και Γιάννης πίνει! απάντησε ο προεστός του χωριού.

Όπως λένε, αυτή η φράση, αν και παλιότερη, έμεινε από αυτό το περιστατικό. Παραπλήσια είναι και η αρχαιότερη έκφραση: «Αυτός αυτόν αυλεί»

ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗ ΜΟΥ, ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΟΥ

Η παροιμιώδης αυτή έκφραση, οφείλεται σε έναν Κρητικό, που ονομάζονταν Παντελής Αστραπογιαννάκης. Όταν οι Ενετοί κυρίευσαν τη Μεγαλόνησο, αυτός πήρε τα βουνά μαζί με μερικούς τολμηρούς συμπατριώτες του. Από εκεί κατέβαιναν τις νύχτες και χτυπούσαν τους κατακτητές μέσα στα κάστρα τους. Για να δίνει, ωστόσο, κουράγιο στους νησιώτες, τους υποσχόταν ότι θα ελευθέρωναν γρήγορα την Κρήτη.

Με το σήμερα, όμως, και με το αύριο, ο καιρός περνούσε και η κατάσταση του νησιού αντί να καλυτερεύει, χειροτέρευε. Οι Κρητικοί άρχισαν ν’ απελπίζονται. Μα ο Αστραπογιαννάκης δεν έχανε το θάρρος του, εξακολουθούσε να τους δίνει ελπίδες για σύντομη απελευθέρωση. Οι συμπατριώτες του, όμως, δεν τα πίστευαν πια. Όταν, λοιπόν, το ασύγκριτο εκείνο παλικάρι πήγαινε να τους μιλήσει, όλοι μαζί του έλεγαν: «Ξέρουμε τι θα πεις. Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μoυ!».

ΤΑ ΒΡΗΚΕ ΜΠΑΣΤΟΥΝΙΑ

Η προέλευση της φράσης ανάγεται σε ένα πραγματικό γεγονός, που έλαβε χώρα κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας στην Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα από μια μονομαχία.

Εκατό χρόνια μετά το πάρσιμο του φρουρίου της Ακροκορίνθου από το Λέοντα το Σγουρό, οι Φράγκοι γιόρτασαν στην Κόρινθο με μεγάλη τελετή αυτή την επέτειο. Οι ευγενείς έκαναν ιππικούς αγώνες κάτω από τα βλέμματα των ωραίων γυναικών. Νικητές ξεχώρισαν δυο: Ο Ελληνογάλλος δούκας των Αθηνών Γουίδος -μόλις 20 χρονών- και ο Νορμανδός Μπουσάρ, φημισμένος καβαλάρης και οπλομάχος.

Εκείνη την ημέρα κάλεσε σε μονομαχία ο «Μπάιλος» του Μορέα, Νικόλαος Ντε Σαιντομέρ, τον παλατίνο της Κεφαλλονιάς Ιωάννη, που φοβήθηκε τη δύναμη του αντιπάλου του κι αρνήθηκε να χτυπηθεί με την πρόφαση ότι το άλογό του ήταν αγύμναστο. Αλλά ο Μπουσάρ τον ντρόπιασε μπροστά σε όλους, γιατί ανέβηκε πάνω σ’ αυτό το ίδιο το άλογο κι έκανε τόσα γυμνάσματα, ώστε να κινήσει το θαυμασμό των θεατών. Ύστερα, καλπάζοντας γύρω από την κονίστρα, φώναξε δυνατά: «Να το άλογο που μας παρέστησαν αγύμναστο».

Αυτό βέβαια, ήταν αρκετό για να προκαλέσει το θανάσιμο μίσος του Ιωάννη, ο οποίος έστειλε κρυφά έναν υπηρέτη του για να αλλάξει τα δυο ξίφη του Μπουσάρ με δυο πανομοιότυπα, αλλά ξύλινα, αυτά δηλαδή που είχαν για να γυμνάζονται οι αρχάριοι. Τα ξύλινα αυτά ξίφη τα ονόμαζαν «μπαστέν» και οι Έλληνες τα έλεγαν «μπαστούνια».

Όταν ο υπηρέτης κατάφερε να τα αλλάξει, ο Ιωάννης κάλεσε τον Μπουσάρ αμέσως σε μονομαχία. Ανύποπτος εκείνος τράβηξε το πρώτο ξίφος του και το βρήκε ξύλινο. Τραβά και το δεύτερο, κι αυτό «μπαστούνι». Και τα δυο τα βρήκε «μπαστούνια». Ο Ιωάννης κατάφερε τότε να τον τραυματίσει θανάσιμα στο στήθος.

Από τότε έμεινε η φράση: «Τα βρήκε μπαστούνια» και φυσικά δεν έχει σχέση με τα τραπουλόχαρτα ή τα μπαστούνια που γνωρίζουμε

ΑΛΛΟΣ ΠΛΗΡΩΣΕ ΤΗ ΝΥΦΗ

Στην παλιά Αθήνα του 1843, επρόκειτο να συγγενέψουν με γάμο δύο αρχοντικές οικογένειες: Του Γιώργη Φλαμή και του Σωτήρη Ταλιάνη. Ο Φλαμής είχε το κορίτσι και ο Ταλιάνης το αγόρι. Η εκκλησία, που θα γινόταν το μυστήριο, ήταν η Αγία Ειρήνη της Πλάκας. Η ώρα του γάμου είχε φτάσει και στην εκκλησία συγκεντρώθηκαν ο γαμπρός, οι συγγενείς και οι φίλοι τους. Μόνο η νύφη έλειπε. Τι είχε συμβεί; Απλούστατα.

Η κοπέλα, που δεν αγαπούσε τον νεαρό Ταλιάνη, προτίμησε ν΄ ακολουθήσει τον εκλεκτό της καρδιάς της, που της πρότεινε να την απαγάγει. Ο γαμπρός άναψε από την προσβολή, κυνήγησε την άπιστη να την σκοτώσει, αλλά δεν κατόρθωσε να την ανακαλύψει. Γύρισε στο σπίτι του παρ΄ ολίγο πεθερού του και του ζήτησε τα δώρα που είχε κάνει στην κόρη του.

Κάποιος όρος όμως στο προικοσύμφωνο έλεγε πως οτιδήποτε κι αν συνέβαινε προ και μετά το γάμο μεταξύ γαμπρού και νύφης «δέ θά ξαναρχούτο τση καντοχή ουδενός οι μπλούσιες πραμάτιες καί τα τζόβαιρα όπου αντάλλαξαν οι αρρεβωνιασμένοι». Φαίνεται δηλαδή, ότι ο πονηρός γερο-Φλαμής είχε κάποιες υποψίες από πριν, για το τι θα μπορούσε να συμβεί, γι’ αυτό έβαλε εκείνο τον όρο. Κι έτσι πλήρωσε ο φουκαράς ο Ταλιάνης τα δώρα του άλλου. Από τότε οι παλαιοί Αθηναίοι, όταν γινόταν καμιά αδικία σε βάρος κάποιου, έλεγαν ότι «άλλος πλήρωσε τη νύφη» κι έμεινε η φράση εώς και σήμερα

ΤΟΥ ΚΟΥΤΡΟΥΛΗ Ο ΓΑΜΟΣ

«Έγινε του Κουτρούλη ο γάμος» ή «Έγινε του Κουτρούλη το πανηγύρι» λέμε οι νεότεροι Έλληνες όταν πρόκειται για θορυβώδη συνάθροιση ή μεγάλη ακαταστασία. Ποιος είναι όμως αυτός ο Κουτρούλης και γιατί ο γάμος του να γίνει παροιμιώδης;

Ο καβαλλάριος (ιππότης) Ιωάννης ο Κουτρούλης, που πιθανώς ζούσε στη Μεθώνη, συγκατοίκησε με γυναίκα που είχε φύγει από το συζυγικό σπίτι μετά από σκάνδαλο, όπως φαίνεται. Η μη νόμιμη αυτή συγκατοίκηση τράβηξε την προσοχή της εκκλησίας, η οποία αφόρισε τη γυναίκα.

Πέρασαν εν τω μεταξύ δεκαεφτά χρόνια, και ο Κουτρούλης, μη εννοώντας να απομακρυνθεί από τη γυναίκα, πάντοτε προσπαθούσε να του επιτραπεί να την παντρευτεί νόμιμα.

Πόσο μεγάλο θα ήταν το σκάνδαλο, και επομένως πόσο γνωστό στη μικρή κοινωνία της Μεθώνης, ο καθένας το φαντάζεται.

Ο νόμιμος και πρώτος σύζυγος που αντιδρούσε, για δεκαεφτά χρόνια βασάνιζε τον Κουτρούλη.
Τα πράγματα όμως μεταβλήθηκαν το Μάιο του 1394.

Ο Πατριάρχης Αντώνιος ο Δ’, στον οποίο η αφορισθείσα παρουσίασε διαζύγιο που είχε γίνει επί του εν τω μεταξύ αποθανόντος επισκόπου Μεθώνης Καλογεννήτου, με το οποίο ο γάμος θεωρούνταν νομίμως διαλελυμένος, αναγνώρισε το δίκιο της και με γράμματά του και προς τον μητροπολίτη Μονεμβασίας και τον επίσκοπο Μεθώνης επίτρεψε την με τις ευχές της εκκλησίας τέλεση του γάμου, εάν όμως αποδεικνυόταν ότι ο Κουτρούλης δεν είχε καμιά ιδιαίτερη σχέση με τη γυναίκα, με την οποία συγκατοικούσε, για όσο αυτή ζούσε με τον πρώτο σύζυγό της.

Τι αποδείχτηκε δεν ξέρουμε• φαίνεται όμως ότι η ανάκριση των ιεραρχών πιστοποίησε την αθωότητα του Κουτρούλη και έτσι ο γάμος έγινε. Αν θα γίνει ή όχι ο γάμος, συζητιόταν για δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια, και όταν επιτέλους έγινε, έγινε το ζήτημα της ημέρας. Στα στόματα των γυναικών και των περιέργων θα περιφερόταν αναμφίβολα η φράση «’Έγινε του Κουτρούλη ο γάμος», όπου όλη η σπουδαιότητα έπεφτε στο ρήμα «έγινε».

Κατά το γάμο ωστόσο, που μάλλον πανηγύρι ήταν, είναι φυσικό να έγινε έκτακτο και εξαιρετικό γλέντι, αφενός μεν σε πείσμα του πρώτου συζύγου, αφετέρου δε για ικανοποίηση του πολύπαθου και καταξοδεμένου δεύτερου συζύγου, ο οποίος δεν ήταν κάποιος άγνωστος, ήταν ο εξαιτίας των γεγονότων διαβόητος καβαλλάριος Ιωάννης Κουτρούλης.

Στη φράση κατόπιν «Έγινε του Κουτρούλη ο γάμος» τονιζόταν όχι πλέον η λέξη «έγινε», αλλά η γενική «του Κουτρούλη», η οποία έγινε συνώνυμη με το «θορυβωδώς» και η οποία είναι σήμερα η ιδιαίτερη λέξη όλης της φράσης.

Η φράση έγινε ευρύτατα γνωστή στα νεότερα χρόνια και μέσα από το ομώνυμο σατιρικό θεατρικό έργο του Αλέξανδρου Ρίζου-Ραγκαβή (1845), με το οποίο σατιρίζει και στηλιτεύει τα πολιτικά ήθη της εποχής του Όθωνα.

ΑΛΛΑΞΕ Ο ΜΑΝΩΛΙΟΣ ΚΑΙ ΕΒΑΛΕ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΤΟΥ ΑΛΛΙΩΣ

Στους χρόνους του Όθωνα, υπήρχε ένας γνωστός κουρελιάρης τύπος: Ο Μανώλης Μπατίνος.
Δεν υπήρχε κανείς στην Αθήνα που να μην τον γνωρίζει, μα και να μην τον συμπαθεί.
Οι κάτοικοι του έδιναν συχνά κανένα παντελόνι ή κανένα σακάκι, αλλά αυτός δεν καταδέχονταν να τα πάρει, γιατί δεν ήταν ζητιάνος.

Ήταν…ποιητής, ρήτορας και φιλόσοφος (έτσι πίστευε). Στεκόταν σε μια πλατεία και αράδιαζε ότι του κατέβαινε.

Κάποτε λοιπόν έτυχε να περάσει από εκεί ο Ιωάννης Κωλέττης.

Ο Μανώλης Μπατίνος τον πλησίασε και τον ρώτησε, αν έχει το δικαίωμα να βγάλει λόγο στη Βουλή. Ο Κωλέττης του είπε ότι θα του έδινε ευχαρίστως άδεια αν πέτουσε απο πάνω του τα παλιόρουχα που φορούσε κι έβαζε άλλα. Την άλλη μέρα ο Μανώλης παρουσιάστηκε στην πλατεία με τα ίδια ρούχα, αλλά τα είχε γυρίσει ανάποδα και φορούσε τα μέσα έξω. Ο κόσμος τον κοιτούσε έκπληκτος.
Και τότε άκουσε αυτούς τους στίχους απο το στόμα του Μανώλη Μπατίνου:

«Άλλαξε η Αθήνα όψη, σαν μαχαίρι δίχως κόψη, πήρε κάτι απ’ την Ευρώπη και ξεφούσκωσε σαν τόπι. Άλλαξαν χαζοί και κούφοι και μας κάναν κλωτσοσκούφι. Άλλαξε κι ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς».

ΚΑΤΑ ΦΩΝΗ ΚΙ Ο ΓΑΪΔΑΡΟΣ

Οι Φαραώ είχαν γαϊδάρους εξημερωμένους, που τους χρησιμοποιούσαν με τον ίδιο τρόπο, που τους χρησιμοποιούμε κι εμείς σήμερα.

Οι αρχαίοι, τους θεωρούσαν σαν σύμβολο πολλών αρετών και σαν ιερά ζώα.

Θεωρούσαν μάλιστα, πως όταν ένας γάιδαρος γκάριζε, προτού αρχίσει μια μάχη, οι Θεοί τους προειδοποιούσαν για την νίκη. Ήταν δηλαδή ένας καλός οιωνός.

Κάποτε ο Φωκίωνας ετοιμαζόταν να επιτεθεί στους Μακεδόνες του Φιλίππου, αλλά δεν ήταν τόσο βέβαιος για το αποτέλεσμα, επειδή οι στρατιώτες του ήταν λίγοι.

Τότε αποφάσισε να αναβάλει για λίγες μέρες την επίθεση, ώσπου να του στείλουν τις επικουρίες, που του είχαν υποσχεθεί οι Αθηναίοι.

Πάνω όμως, που ήταν έτοιμος να διατάξει υποχώρηση, άκουσε ξαφνικά το γκάρισμα ενός γαϊδάρου απ’ το στρατόπεδό του. – Κατά φωνή κι ο γάιδαρος! αναφώνησε ενθουσιασμένος ο Φωκίωνας.
Έτσι διέταξε ν’ αρχίσει η επίθεση, με την οποία νίκησε τους Μακεδόνες.
Από τότε ο λόγος έμεινε, και τον λέμε συχνά, όταν βλέπουμε ξαφνικά κάποιον γνωστό ή φίλο μας, που δεν τον περιμέναμε.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΕΡΧΟΜΑΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΚΑΝΕΛΛΑ

Ίσως η χαρακτηριστικότερη πρόταση για την περιγραφή της ασυναρτησίας. Σύμφωνα με ιστορικές μαρτυρίες, η πραγματική μορφή της φράσης είναι: “Από την Πόλη έρχομαι και στην κορφή καν’ έλα”, που σημαίνει: έρχομαι από την Κωνσταντινούπολη και σε προσκαλώ να έρθεις στην κορυφή. Αποτελούσε μήνυμα των Σταυροφόρων, όταν επέστρεφαν από την κατακτημένη πλέον Κωνσταντινούπολη και καθόριζαν ως σημείο συνάντησης τους την κορυφή του λόφου. Όσο για την συνέχεια της φράσης… “και βγάζω το καπέλο μου να μη βραχεί η ομπρέλα μου”, φαίνεται ότι αποτελεί νεότερη προσθήκη όσων δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι σχέση είχε η Πόλη με την κανέλα

ΔΕ ΧΑΡΙΖΩ ΚΑΣΤΑΝΑ

Στα 1826 ο Ιμπραήμ έστειλε κατασκόπους του στην απόρθητη Μάνη, ντυμένους καστανάδες. Αυτοί για να πληροφορηθούν από τις γυναίκες και τα παιδιά που βρίσκονταν οι άντρες τους, άρχισαν να χαρίζουν τα κάστανα αντί να τα πουλάνε. Υποψιασμένοι οι ντόπιοι τους έπιασαν και τους ανάγκασαν να πουν την αλήθεια. Όταν οι κατάσκοποι ρώτησαν για την τύχη τους, οι Μανιάτες αποκρίθηκαν: “Εμείς δεν χαρίζουμε κάστανα”, δηλαδή θα σας τιμωρήσουμε

ΝΑ ΜΕΝΕΙ ΤΟ ΒΥΣΣΙΝΟ

Η λαϊκή αυτή έκφραση που γεννήθηκε κάπου μεταξύ 1900 και 1905 και σήμερα δηλώνει άρνηση (εναλλακτικά «να (μού) λείπει το βύσσινο» ή «να μου λείπει»), προέρχεται από ένα περιστατικό που συνέβη σ’ ένα καφενείο μεταξύ ενός βουλευτή κι ενός ψηφοφόρου του.

Ο ψηφοφόρος παρήγγειλε στον σερβιτόρο του καφενείου που συναντήθηκαν ένα γλυκό βύσσινο, για να κεράσει τον βουλευτή κι έτσι να πετύχει το -τί άλλο;- το ρουσφετάκι του. Ο βουλευτής, όμως, σκληρό καρύδι, δε φαινότανε διατεθειμένος να τον βοηθήσει. Αγανακτισμένος τότε ο ψηφοφόρος, που έβλεπε πως δε θα γινότανε τίποτα, φώναξε δυνατά στον σερβιτόρο: «Να μένει το βύσσινο!»

ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΤΑ ΛΑΧΑΝΑ

Την φράση «σπουδαία τα λάχανα» (εναλλακτικά και «σιγά τα λάχανα»), τη χρησιμοποιούμε σήμερα ειρωνικά, όταν θέλουμε να δηλώσουμε την δυσανάλογη αξία που προσδίδεται σε κάτι, σε σχέση με την πραγματική του αξία. Χρησιμοποιείται δηλαδή απαξιωτικά.

Προήλθε από το εξής περιστατικό: Σε κάποιο χωριό, πριν από το 1821, πέρασε ο απεσταλμένος τού Μπέη, για να εισπράξει τη «δεκάτη».

Η δεκάτη ήταν κι αυτή μία από τις πολλές φορολογίες τών χρόνων εκείνων. Όλοι όμως οι χωρικοί τού απάντησαν πως δεν είχαν να πληρώσουν τον φόρο, γιατί τα λάχανά τους (λάχανα ήταν η παραγωγή τους) έμεναν απούλητα. Τότε ο φοροεισπράκτορας τούς είπε πως θα έστελνε ζώα και ανθρώπους, για να φορτώσει τα λάχανα και έτσι να «πατσίζανε» με το χρέος τους.

Έτσι και έγινε. Από τότε, έμεινε να λένε οι χωρικοί (προφανώς ειρωνικά): «Σπουδαία τα λάχανα», όταν επρόκειτο να «πατσίσουν» τούς οφειλόμενους φόρους, με λάχανα.

Την πικρία του για την αδιαφορία των ανιψιών του και το παράπονό του γιατί βρίσκεται κλεισμένος σε ένα γηροκομείο, παρά τη θέλησή του όπως λέει, εξέφρασε ο Γιώργος Παπανδρέου. 

Ο γιος του «Γέρου της Δημοκρατίας» και της Κυβέλης, ετεροθαλής αδερφός του Ανδρέα Παπανδρέου και θείος του πρώην πρωθυπουργού βρίσκεται τις τελευταίες ημέρες σε μονάδα φροντίδας ηλικιωμένων. «Είναι απαράδεκτη η παραμονή μου σε ένα γηροκομείο χωρίς τη θέλησή μου» κατήγγειλε στην Espresso, ενώ προσθέτει ότι τον παγίδευσαν λέγοντάς του ότι η μεταφορά έγινε απλά για να κάνει εξετάσεις. 

«Η παρουσία μου εδώ είναι μυστηριώδης. Μου είπαν ότι θα με φέρουν για δυο τρεις ημέρες, με σκοπό να υποβληθώ σε ιατρικές εξετάσεις. τελικά, αντί για εξετάσεις, μου πήραν μόνο την πίεση που ήταν 17, όμως βλέπω ότι η κατάσταση εδώ είναι μόνιμη. Χωρίς να με έχουν ρωτήσει ή να το έχω αποφασίσει με μετέφεραν εδώ και δεν καταλαβαίνω τι επιδιώκουν με αυτό. Προφανώς για να πεθάνω... Είναι σαν κάποιοι να θέλουν να απαλλαγούν από την παρουσία μου. Γι' αυτό θέλω να δημοσιοποιήσω τη σημερινή μου κατάσταση, που τη θεωρώ απαράδεκτη», είπε εκφράζοντας την πικρία του. 

Ο Γιώργος Παπανδρέου αναφέρθηκε και στα ανίψια του, λέγοντας ότι θα μπορούσαν να του επιτρέψουν να μείνει σε ένα από σπιτάκια που υπάρχουν στη βίλα στο Καστρί. «Θέλω από το Καστρί να δώσουν ένα δωμάτιο για μένα και ένα για την κοπέλα που με φροντίζει. Αλλά αν δε θέλουν να τους επιβαρύνω με την παρουσία μου εκεί τότε επιθυμώ να επιστρέψω στο σπίτι μου, που αγόρασα με τα χρήματα που πήρα από την πώληση της βίλας της μητέρας μου, της Κυβέλης. Την πούλησα κοψοχρονιά γιατί δεν είχα να πληρώσω τον φόρο κληρονομιάς που τότε, το 1979, ήταν 7 εκατομμύρια. Ο αδερφός μου, ο Ανδρέας, μου υποσχέθηκε ότι θα μου δώσει κάποια λεφτά, σύμφωνα με όσα είχε πει και ο πατέρας μας πριν πεθάνει, αφού εγώ δεν πήρα μερίδιο από κει, αλλά με κορόιδεψε. Αν είχα δώσει τη θρυλική βίλα για να γίνει πολυκατοικία, όπως μου τη ζητούσαν, θα είχα βγάλει πολλά χρήματα από τα τόσα διαμερίσματα που θα έπαιρνα, αλλά δεν ήθελα κάτι τέτοιο», προσθέτει, ενώ εξέφρασε και το παράπονό του για τα ανίψια του, τη Σοφία, τον Γιώργο, το Νίκο και τον Αντρίκο που ουδέποτε τον κάλεσαν στα σπίτια τους για φαγητό ή για τσάι.

iefimerida.gr

Στους σταθμούς του μετρό βλέπουμε συχνά αφίσες και ακούμε ανακοινώσεις από τη Γραμμή Ζωής Silver Alert για ηλικιωμένους που τους αναζητούν οι οικογένειες τους. Πίσω από αυτές τις ανακοινώσεις, στα γραφεία της οδού Κορδάτου στο Μεταξουργείο, κοινωνικοί λειτουργοί εργάζονται νυχθημερόν για να επιστρέψουν οι εν λόγω αγνοούμενοι στους δικούς τους ανθρώπους.

Η υπηρεσία Silver Alert, λειτουργεί από το 2007 σε 52 πολιτείες των ΗΠΑ, απ' όπου η ελληνική Γραμμή Ζωής πήρε τα δικαιώματα του λογότυπου. Η Ελλάδα, ωστόσο είναι η πρώτη χώρα της Ευρώπης που διαθέτει την συγκεκριμένη υπηρεσία.

Η χρηματοδότηση προέρχεται από τους ιδρυτές της οργάνωσης, καθώς και χορηγίες, δωρεές ιδρυμάτων και κάποιες λιγοστές ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις.

Για την ενεργοποίηση του συναγερμού, είναι απαραίτητη μία πρόσφατη φωτογραφία του ηλικιωμένου, μία ιατρική γνωμάτευση για άνοια ή Αλτσχάιμερ και υπεύθυνη δήλωση του ατόμου που αναφέρει την εξαφάνιση.

Μόλις συγκεντρωθούν τα απαραίτητα έγγραφα, ενεργοποιείται ένας ολόκληρος μηχανισμός, που περιλαμβάνει την ειδοποίηση στο τμήμα εξαφανίσεων της ΕΛ.ΑΣ., την ανάρτηση στα κοινωνικά δίκτυα και την μαζική αποστολή email σε 52 τηλεοπτικούς σταθμούς, ενημερωτικές ιστοσελίδες και 1.832 εθελοντές αναζήτησης.

Μιλώντας στην Καθημερινή, η Ελένη Μακαρώνα, κοινωνική λειτουργός, η υπηρεσία ξεκίνησε τη λειτουργία της τον Απρίλιο του 2011 και σήμερα μετράει 3μιση χρόνια ζωής μέσα στα οποία έχουν δηλωθεί 499 εξαφανίσεις και έχον εντοπιστεί 162 αγνοούμενοι ηλικιωμένοι, από τους οποίους οι 93 ήταν καλά στην υγεία τους, ενώ ορισμένοι από αυτούς είχαν καταφέρει να βγουν και εκτός συνόρων.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα ήταν η περίπτωση συνταξιούχου οδηγού νταλίκας που ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη με ένα φίλο του οδικώς και τελικά βρέθηκε κάτω από μία γέφυρα στο Ρότερνταμ, καθώς και η περίπτωση της 88χρονης κυρίας Ζωής που διέφυγε από την προσοχή του ανιψιού της ενώ έκαναν διακοπές στο Παρίσι και επιχείρησε να γυρίσει μόνη της στην Ελλάδα, για να εντοπιστεί σώα τελικά στο σταθμό της Γενεύης.

Ωστόσο όπως εξηγεί στην Καθημερινή η Ελένη Μακαρώνα, τα άτομα που χάνονται συχνότερα είναι άνδρες, ενώ οι πιθανότητες εντοπισμού τους είναι μεγαλύτερες στα μεγάλα αστικά κέντρα. Ωστόσο οι δυνατότητες εύρεσης περιορίζονται συνήθως στο τετραήμερο, ενώ το εντονότερο πρόβλημα εντοπίζεται σε περιοχές όπως η Κρήτη, που έχουν πολλά ρέματα.

Βγήκαν από τα ρούχα τους δύο αγρότισσες από την Καλιφόρνια, με σκοπό να συγκεντρώσουν αρκετά χρήματα ώστε να αγοράσουν καινούργια χωράφια.

Η Κλαιρ Μίτσελ και η Ντανιέλ Κρασνίκι έμειναν χωρίς χωράφια, όταν ο ιδιοκτήτης της γης που δούλευαν, αποφάσισε να τη δώσει για να χτιστούν σπίτια.

Ετσι οι δύο νεαρές αγρότισσες, προκειμένου να συγκεντρώσουν αρκετά χρήματα ώστε να αποκτήσουν δική τους γη, γδύθηκαν και φωτογραφήθηκαν σε καθημερινές αγροτικές διαδικασίες, δημιουργώντας ένα εκπληκτικό ημερολόγιο, οι πωλήσεις του οποίου, ελπίζουν να τους βοηθήσουν να εκπληρώσουν το στόχο τους.

iefimerida.gr