Το Νησί του Μαν, η Δημοκρατία του Βανουάτου και άλλα άγνωστα σημεία πάνω στο χάρτη

Το μάθημα Γεωγραφίας είναι πάντα ανεξάντλητο. Πάντα θα υπάρχουν σημεία στο χάρτη που παραμένουν άγνωστα ακόμα και για τους δυνατούς του είδους. 

Η Γη, ο πλανήτης μας, αποτελείται από ένα «σύμπαν» από άγνωστα εδάφη, κάτοικοι μιας χώρας αγνοούν την ύπαρξη μιας άλλης αλλά όλοι ζούμε και συμβιώνουμε, σχεδόν, ειρηνικά.

Εξερευνήστε δέκα από τις, πιθανότατα, άγνωστες στο ευρύ κοινό χώρες:




10. Δημοκρατία του Βανουάτου



Το Βανουάτου (παλαιά ονομασία Νέες Εβρίδες) είναι αρχιπέλαγος που βρίσκεται στον νότιο Ειρηνικό, 1000 χλμ δυτικά των νησιών Φίτζι. Από τα 82 νησιά του αρχιπελάγους του Βανουάτου τα δύο μεγαλύτερα είναι το Εσπίριτου Σάντου και το Μαλακούλα. Η πρωτεύουσα της χώρας είναι η Πορτ Βίλα και βρίσκεται στο Εφάτε. Από το 1906, οι τότε Νέες Εβρίδες τελούσαν υπό κοινή αγγλογαλλική διοίκηση ως το 1980, οπότε το Βανουάτου απέκτησε την ανεξαρτησία του. 

Η χώρα κατοικείται από περίπου 261.000 κατοίκους ενώ οι 113 (!) γλώσσες που χρησιμοποιούνται, την κατατάσσουν τη χώρα ανάμεσα σε αυτές με την μεγαλύτερη γλωσσική ποικιλία. Το 90% των ντόπιων καταναλώνουν ψάρια ενώ το 80% ζει σε αγροτικές, απομονωμένες περιοχές με δικούς τους κήπους για τη προσωπική προμήθεια σε τρόφιμα. 



Οι καταδύσεις είναι ένα πολύ δημοφιλές τουριστικό αξιοθέατο εδώ ενώ προβλήματα για την οικονομία αποτελούν οι συχνοί σεισμοί, οι κυκλώνες και οι μεγάλες αποστάσεις μεταξύ των νησιών. 

Για παράδειγμα, στις 2 Αυγούστου του 2007 τα νησιά σείστηκαν από δόνηση 7,2 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ. Κυριότεροι προμηθευτές εξωτερικής βοήθειας είναι η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία. Εθνικό νόμισμα είναι το Βάτου.

9. Δημοκρατία του Ναουρού



Για να το βρείτε στο χάρτη πρέπει να βρείτε πρώτα τον Ειρηνικό Ωκεανό. Εκεί, στο νότιο μέρος, θα βρείτε και το «Νησί της Χαράς» όπως ήταν παλιότερα γνωστό. Το Ναουρού, είναι μικρότερη ανεξάρτητη δημοκρατία στον κόσμο, από άποψη πληθυσμού (9.265 κάτοικοι) αλλά και έκτασης. Βρίσκεται 4000 χλμ βορειοανατολικά της Αυστραλίας και είναι πρώην βρετανική αποικία. Από το 1888 η Γερμανία, η Βρετανία, η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία εκμεταλλεύθηκαν τα φωσφορικά του αποθέματα και μετά την ανεξαρτησία του το 1968, η βιομηχανία φωσφόρου έχει κάνει τους κατοίκους του Ναουρού έναν από τους πλουσιότερους λαούς του κόσμου. 

Εδώ δεν θα βρείτε επίσημη πρωτεύουσα, και δεν αποτελεί μυστικό ότι τη δεκαετία του ‘ 90, και έπειτα από την εξάντληση των αποθεμάτων φωσφάτων, το Ναουρού αποτέλεσε για σύντομο χρονικό διάστημα φορολογικό παράδεισο και κέντρο για το ξέπλυμα βρόμικου χρήματος. 



Οι ντόπιοι συλλέγουν το νερό της βροχής κατά τη διάρκεια των μουσώνων μεταξύ του Νοεμβρίου και του Φεβρουαρίου, επειδή είναι πολύ περιορισμένα τα αποθέματα σε φυσικό γλυκό νερό. Το πιο δημοφιλές άθλημα στη χώρα αυτή είναι το Αυστραλιανό ποδόσφαιρο κανόνων, και έχουν μάλιστα και πρωτάθλημα με επτά ομάδες. Επίσης, ευρύτατα διαδεδομένο άθλημα είναι το πιάσιμο πουλιών με λάσο.

8. Τουβαλού 



Ο Ειρηνικός Ωκεανός κρύβει θησαυρούς. Το Τουβαλού, βρίσκεται 1050 χλμ βόρεια των Νησιών Φίτζι και είναι ένα από τα μικρότερα και πλέον απομονωμένα κράτη του κόσμου. Αποτελείται από εννέα κοραλλιογενείς βραχονησίδες με μήκος 579 χλμ. και συνολική έκταση λίγο μεγαλύτερη από 26 τετρ.χλμ. 

Το 2007 η κυβέρνηση των νησιών έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για τις κλιματικές αλλαγές και επεσήμανε τον κίνδυνο να βυθιστούν τα νησιά στη θάλασσα εξαιτίας αυτών των αλλαγών.

Το χαμηλό τους υψόμετρο καθιστά τα νησιά επιρρεπή στην άνοδο της στάθμης των θαλασσών λόγω της αύξησης της θερμοκρασίας. Υπό αυτές τις συνθήκες, ο πληθυσμός ενδέχεται να εγκαταλείψει τα νησιά και να καταφύγει στη Νέα Ζηλανδία, στο Νίουε και στο νησί Κιόα των Φίτζι. Επιπλέον, η νησιωτική χώρα πλήττεται από τη λεγόμενη Παλίρροια του Βασιλιά (King Tide), η οποία μπορεί να προκαλέσει άνοδο του επιπέδου στάθμης της θάλασσας ψηλότερα από μια συνηθισμένη πλημμυρίδα. Στο μέλλον, αυτό ίσως αποτελέσει απειλή για καθολική βύθιση του νησιού στη θάλασσα.



Το Τουβαλού έχει σχεδόν άγονο έδαφος και είναι δύσκολο να χρησιμοποιηθεί για καλλιέργειες.
Ο πληθυσμός του νησιού έχει υπερδιπλασιαστεί από το 1980 και υπολογιζόταν να φτάσει τους 11.810 τον Ιούλιο του 2006. Απαρτίζεται κυρίως από Πολυνήσιους. Το 4% περίπου είναι Μικρονήσιοι.

7. Κομόρες



Είναι ένα ηφαιστιογενές σύμπλεγμα τριών νησιών με περίπου 752.438 κατοίκους. Θα το βρείτε δυτικά του Ινδικού ωκεανού, μεταξύ της νήσου Μαδαγασκάρης και των ανατολικών ακτών της Αφρικής, στο βόρειο τμήμα του πορθμού της Μοζαμβίκης.

Το όνομά της χώρας προέρχεται από το αραβικό qamar, που σημαίνει «σελήνη». Η χώρα όσο πανέμορφη είναι, τόσο βυθίζεται διαρκώς στην πολιτική αστάθεια που ταλανίζει τη χώρα, η οποία από την εποχή της ανεξαρτησίας ως σήμερα έχει δει γύρω στα 20 πραξικοπήματα και απόπειρες πραξικοπημάτων.



Το κλίμα των νησιών είναι τροπικό με τους μουσώνες να δημιουργούν δύο εποχές: η πρώτη περίοδος από το Νοέμβριο ως τον Απρίλιο είναι ζεστή και η δεύτερη, από Μάιο ως τον Οκτώβριο, χαρακτηρίζεται από ξηρασία και είναι επίσης ψυχρή εποχή.
Ο πληθυσμός του κράτους είναι μίγμα Αράβων και Αφρικανών, Μαλαγάσιων και Ασιατών.

6. Γκέρνσεϊ



Μια χώρα που μόνο οι φανατικοί της Γεωμετρίας ξέρουν. Οι υπόλοιποι προμηθευτείτε με μεγεθυντικό φακό και αναζητήστε το Γκέρνσεϊ που είναι ένα σύμπλεγμα μικρών νησιών αυτοδιοικούμενα που ανήκουν στην Βρετανική Κοινοπολιτεία. 

Το σύμπλεγμα βρίσκεται στην θάλασσα της Μάγχης κοντά στις ακτές της Νορμανδίας, πρωτεύουσα θεωρείται ο Λιμένας του Αγίου Πέτρου και ο πληθυσμός του νησιού (κατατάσσεται 200ό στον κόσμο) είναι, σύμφωνα με εκτιμήσεις για τον Ιούλιο του 2009 65.870 κάτοικοι.



Εκτός από την αδιαμφισβήτητη ομορφιά του τοπίου, το Guernsey είναι διεθνώς γνωστό και για τις… αγελάδες του που αποτελούν το σήμα κατατεθέν της χώρας με το πλούσιο κρεμώδες γάλα τους να έχει λάβει άπειρα βραβεία. Αν ποτέ επισκεφτείτε το Γκέρνσεϊ, μη παραλείψετε να δοκιμάσετε και βοδινό κρέας καθώς τα βοοειδή της χώρας έχουν χαρακτηριστική πλούσια γεύση-συνηθίζουν να αφαιρούν το λίπος. 

Το ειδυλλιακό και γαλήνιο τοπίο αποτελεί παράδεισο για τους συγγραφείς που βρίσκουν εκεί το απόλυτο ησυχαστήριο. Ο Βίκτορ Ουγκό έγγραψε εκεί μερικά από τα αριστουργήματά του όπως το «Οι άθλιοι». 

5. Το νησί του Μαν



Ο συγκεκριμένος τόπος είναι ο παράδεισος των μοτοσικλετιστών. Το International Isle of Man TT (Tourist Trophy) Race αποτελεί έναν από τους ποιό διάσημους προορισμούς για αγώνες ταχύτητας μοτοσυκλετών και θεωρείται η ποιό επικίνδυνη διαδρομή στον κόσμο. Βρίσκεται στην Ιραλνδική Θάλασσα ανάμεσα στο Ηνωμένο Βασίλειο και στην Ιρλανδία και είναι ένας απο τους σημαντικότερους φορολογικούς παράδεισος σε όλο τον κόσμο. 



Έχει έκταση 572 τετραγωνικά χιλιόμετρα και πληθυσμό (εκτίμηση 2009) 76.512 κατοίκους (κατατάσσεται στην 196η θέση). Πήρε το όνομά του από την κελτική φυλή των Μανξ, οι απόγονοι των οποίων κατοικούν εκεί έως σήμερα. Οι Άγγλοι κατέλαβαν το νησί τον 14ο αιώνα, ενώ αποτελεί Κτήση του Βρετανικού Στέμματος από το 1765. Έχει το δικό του νόμισμα-τη λίρα του Mann-, ενώ η τοπική γλώσσα είχε περάσει σε δεύτερη μοίρα και κινδύνευε να εξαφανιστεί έως το 1993, οπότε και άρχισε να διδάσκεται ξανά στα σχολεία. 

4. Τοκελάου



Το εθνικό σύνθημα είναι «Τοκελάου για τους Ισχυρούς» («Tokelau mo te Atua») και είναι για… ισχυρούς ταξιδιώτες. Βρίσκεται στον νότιο Ειρηνικό και είναι εξαρτημένη περιοχή από την Νέα Ζηλανδία από το 1926. 



Το μέλλον για τον τόπο αυτό δεν προβλέπεται ανθηρό μιας και ο ΟΗΕ συνέταξε το 1989 έκθεση σύμφωνα με την οποία προβλέπεται ότι το Τοκελάου θα εξαφανιστεί κάτω από την θάλασσα τον 21ο αιώνα λόγω της αύξησης της στάθμης των υδάτων από την υπερθέρμανση του πλανήτη. Στα 10 τετρ. χλμ. «στριμώχνονται» 1.416 κάτοικοι, με βάση εκτιμήσεις του 2009. Δεν υπάρχει καμία πρωτεύουσα καθώς κάθε ατόλη έχει το δικό της διοικητικό κέντρο. Το όνομα Τοκελάου σημαίνει «βόρειος άνεμος» στη γλώσσα της Πολυνησίας.

3. Νησιά Κουκ



Ο παράδεισος θα μπορούσε να ονομαζόταν διαφορετικά και Νησιά Κουκ… Αν ζούσαν εδώ ο Αδάμ και η Εύα, θα έκαναν μπάνιο σε παραλίες με κατάλευκη άμμο, jeeping στη ζούγκλα, θα έβλεπαν παραδοσιακούς χορούς και θα γεύονταν κρέατα ψημένα σε λάκκους με ηφαιστειακές πέτρες. 

Είναι ένα από τα πιο μακρινά νησιωτικά κράτη, βορειοανατολικά της Νέας Ζηλανδίας, έχουν πληθυσμό 19.569 κατοίκους και πρωτεύουσά τους είναι η Αβαρούα. Υπολογίστε πριν τα επισκεφτείτε, ότι είναι περίπου 3.500 χλμ βορειοανατολικά της Νέας Ζηλανδίας και αποτελούν σύμπλεγμα από 24 κοραλλιογενείς ατόλες και ηφαιστειακά νησιά. 



Η υπό ανάπτυξη οικονομία στηρίζεται σε καλλιέργειες μαλακίων, μαργαριταριών, ένα εκτροφείο στρουθοκαμήλων, τον τουρισμό και τις τραπεζικές δραστηριότητες. 

2. Νήσοι Πίτκαιρν



Όταν θα φτάσετε στον εξωτικό αυτό προορισμό, θα αποχωρήσετε έχοντας-εκτός από ειδυλλιακές εικόνες στην sim του κινητού σας-, και ξυλόγλυπτα αναμνηστικά που φιλοτεχνούν οι ντόπιοι: ξυλόγλυπτοι καρχαρίες, φάλαινες, ψάρια, δελφίνια, χελώνες, βάζα… Μη λησμονήσετε και τα εξαιρετικής ποιότητας υφάσματος Τάπα.



Οι Νήσοι Πίτκαιρν είναι βρετανική εξαρτημένη περιοχή και βρίσκονται στον νότιο Ειρηνικό στο μέσο της απόστασης μεταξύ της Νέας Ζηλανδίας και του Περού, σε απόσταση περίπου 1.350 ναυτικά μίλια ΝΑ. της Ταϊτής. Το σύμπλεγμα αποτελείται από 4 ηφαιστειακά νησιά, το Πίτκαιρν (Pitcairn)(το μόνο κατοικημένο), το Οουίνο (Oeno), το Χέντερσον (Henderson) και το Ντούσι (Ducie), που βρίσκονται σε μεγάλες αποστάσεις μεταξύ τους. Είναι η πιο απομονωμένη κτήση της Βρετανίας. Έχει περίπου 50 κατοίκους (48 κάτοικοι με βάση εκτιμήσεις του 2009 οι οποίοι κατοικούν στον οικισμό , και πρωτεύουσα του νησιού, Άνταμσταουν στη νήσο Πίτκαιρν.

1. Ναγκόρνο Καραμπάχ



Ήταν παλαιότερα μία αυτόνομη διοικητική περιφέρεια (κατά τη σοβιετική τότε ορολογία «Όμπλαστ») της άλλοτε Σοβιετικής Ένωσης που ανήκε στη Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Αζερμπαϊτζάν. 

Σήμερα συνεχίζει ν' αποτελεί μια «εκ των πραγμάτων» αυτόνομη δημοκρατία στο Νότιο Καύκασο, που επισήμως όμως αποτελεί μέρος της Δημοκρατίας του Αζερμπαϊτζάν. Bρίσκεται περίπου 270 χλμ δυτικά της αζερικής πρωτεύουσας Μπακού, και πολύ κοντά στα σύνορα με την Αρμενία, αποτελώντας ουσιαστικά θύλακα μέσα στο Αζερμπαϊτζάν. Προσδιορίζεται σε έκταση 4.280 τ.χλμ. Το 2002 αριθμούσε 145.000 κατοίκους. Κύρια πόλη είναι το Στεπανακέρτ.



Η περιοχή υπήρξε θέατρο διαμάχης ανάμεσα στην Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν, η οποία έφτασε στο αποκορύφωμά της με τον Πόλεμο του Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Ο σκληρότατος πόλεμος κόστισε τη ζωή σε χιλιάδες ανθρώπους, και προκάλεσε κύματα προσφύγων από το Καραμπάχ προς την Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν, καθώς και μικρό τμήμα αυτών σε χώρες της Δύσης. 

Από την κατάπαυση πυρός που συμφωνήθηκε το 1994, το μεγαλύτερο μέρος του Ναγκόρνο-Καραμπάχ και διάφορες περιοχές του Αζερμπαϊτζάν γύρω του (συνολικά περίπου το 14% του εδάφους του Αζερμπαϊτζάν) παραμένουν υπό τον έλεγχο των Αρμενίων αυτονομιστών του Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Έκτοτε, οι δυο πλευρές κάνουν συνομιλίες ειρήνης με τη διαμεσολάβηση της Ομάδας Μινσκ του ΟΑΣΕ. Ως αποτέλεσμα της διαμάχης, το Αζερμπαϊτζάν και η Τουρκία έκλεισαν τα σύνορά τους με την Αρμενία, πλήττοντας καίρια την οικονομία της χώρας.

 

newsbeast.gr/

Η ύπαρξη ή όχι εξωγήινης ζωής αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα ερωτήματα της επιστήμης. Ωστόσο, στοιχεία τα οποία πιθανώς να αποτελούν «κλειδιά» πάνω στη σχετική έρευνα δεν βρίσκονται εκεί έξω, αλλά στα βάθη των ωκεανών της Γης- και ειδικότερα, σε...γαρίδες που ζουν σε υποθαλάσσια οικοσυστήματα τα οποία χαρακτηρίζονται από ακραίες συνθήκες.

Σε μία από τις βαθύτερες υδροθερμικές πηγές του κόσμου στην Καραϊβική, οι γαρίδες ζουν κυριολεκτικά σε στρώματα, η μία πάνω στην άλλη, κινούμενες σε βράχους μέσα από τους οποίους εκτοξεύεται ζεστό νερό. Βακτήρια τα οποία βρίσκονται στο στόμα τους και αλλού παράγουν οργανική ύλη που τρέφει τα εν λόγω πλάσματα.

Επιστήμονες στο JPL της NASA (Πασαντένα, Καλιφόρνια), μελετούν το αινιγματικό αυτό οικοσύστημα προκειμένου να βρουν στοιχεία σχετικά με το πώς θα μπορούσε να μοιάζει η ζωή σε άλλα ουράνια σώματα, όπως η Ευρώπη, ο παγωμένος δορυφόρος του Δία, γνωστή για τον ωκεανό που κρύβεται κάτω από την επιφάνειά της.

«Για τα δύο τρίτα της ιστορίας της Γης, η ζωή υπήρξε μόνο ως μικροβιακή ζωή» αναφέρει ο Μαξ Κόλμαν, ερευνητής στο JPL. «Στην Ευρώπη, το πιο πιθανό για τη ζωή θα ήταν να είναι μικροβιακής μορφής». 

Τα συγκεκριμένα βακτήρια είναι ικανά να επιβιώνουν σε ακραία περιβάλλοντα εξαιτίας της χημειοσύνθεσης- μιας διαδικασίας που λαμβάνει χώρα χωρίς την παρουσία του φωτός του Ηλίου και περιλαμβάνει οργανισμούς οι οποίοι λαμβάνουν ενέργεια από χημικές αντιδράσεις. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι θερμοκρασίες στις πηγές αυτές μπορούν να ανέλθουν στους 400 βαθμούς Κελσίου, ωστόσο σε πολύ μικρή απόσταση μειώνονται απότομα, επιτρέποντας τη διαβίωση των γαρίδων- οι οποίες είναι τυφλές, ωστόσο έχουν θερμικούς «αισθητήρες» στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους.

Ο Κόλμαν ήταν μέλος μιας ομάδας υπό τον Κρις Τζέρμαν, του Ωκεανογραφικού Ινστιτούτου Γουντς Χόουλ στη Μασαχουσέτη, η οποία ανακάλυψε τις εν λόγω πηγές το 2009, στα ανοιχτά της Κούβας, στο πλαίσιο έρευνας χρηματοδορούμενης από το πρόγραμμα Αστροβιολογικής Επιστήμης και Τεχνολογίας για την Εξερεύνηση Πλανητών της NASA. Οι ερευνητές επέστρεψαν το 2012 με ένα ρομποτικό όχημα υπό την ονομασία «Jason», συλλέγοντας δείγματα από δύο πεδία, σε βάθη 2.300 μέτρων (Φον Νταμ) και 4.900 μέτρων (Πικάρντ). Η ομάδα επανήλθε για περαιτέρω μελέτες το 2013.

Σύμφωνα με τη NASA, μία επιπλέον ανακάλυψη ήταν ότι κάποιες από τις γαρίδες (Rimicaris hybisae) φαίνονται να έχουν κανιβαλιστικές συνήθειες. Υπό κανονικές συνθήκες, όταν οι γαρίδες συγκεντρώνονται σε μεγάλες ομάδες, τα βακτήρια αποτελούν την κύρια πηγή τροφής- ωστόσο σε περιοχές όπου η συγκέντρωση είναι πιο αραιή, υπάρχει αυξημένη πιθανότητα οι γαρίδες να γίνουν σαρκοβόρες, τρώγοντας άλλα οστρακόδερμα- και ακόμα και η μία την άλλη. 

Η Διεθνής Αμνηστία κυκλοφόρησε ένα δωρεάν λογισμικό που επιτρέπει στους χρήστες να διαπιστώνουν εάν οι υπολογιστές τους παρακολουθούνται από κυβερνητικές μυστικές υπηρεσίες.

Το πρόγραμμα λέγεται Detekt και σχεδιάστηκε ειδικά για ακτιβιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δημοσιογράφους.

"Οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούν ολοένα και περισσότερο εξελιγμένη και επικίνδυνη τεχνολογία που τους επιτρέπει να διαβάζουν τα ιδιωτικά e-mail καθώς και να ενεργοποιούν την κάμερα και να τα καταγράφουν" αναφέρει ο Μάρεκ Μαρτσίνσκι, στέλεχος της Διεθνούς Αμνηστίας.

Το Detekt αναπτύχθηκε από τον Κλαούντιο Γκουαρνιέρι και λανσάρεται από τη Διεθνή Αμνηστία σε συνεργασία με την Digitale Gesellschaft, την Electronic Frontier Foundation και την Privacy International.

Δείτε αν σας παρακολουθούν τον υπολογιστή εδώ.

Οι κτηνωδίες των τζιχαντιστών της ISIS δεν αποτελούν εξαίρεση στο Ισλάμ, αλλά τον κανόνα.

Σε ένα τζαμί στην πόλη Lakemba της Αυστραλίας, οι μουσουλμάνες μητέρες μαθαίνουν στα μικρά παιδιά την τέχνη του αποκεφαλισμού…
Το μικρό αγόρι στο βίντεο πρέπει να σφάξει ένα ψεύτικο αρνάκι. Γεμάτος χαρά, αφού οι υπόλοιποι τον επευφημούν, ο μικρός παίρνει το μαχαίρι και αποκεφαλίζει το ζώο, το οποίο πιθανότατα σε ελάχιστα χρόνια θα είναι ζωντανό ή ακόμα χειρότερα θα μετατραπεί σε άνθρωπο…

Τραγική λεπτομέρεια: αν και ψεύτικο, το ζώο πλημμυρίζει στο «αίμα». Για να συνηθίζουν τα παιδιά στη θέα του αίματος…του θανάτου! 

Σοκ προκαλεί δημοσίευμα των New York Times που αποκαλύπτει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες στειρώνουν τις γυναίκες στην Ινδία σε μία προσπάθεια να ελέγξουν τις γεννήσεις.

Στο μεταξύ, πραγματοποιούνται καμπάνιες στείρωσης οι οποίες τονίζουν ότι όσες γυναίκες επιλέξουν την οδό της στείρωσης θα λάβουν 600 ρουπίες, ήτοι… 10 δολάρια!

Το περασμένο Σάββατο, 83 γυναίκες στειρώθηκαν σε διάστημα μόλις 6 ωρών από τον ίδιο χειρουργό. Εν ολίγοις, για την κάθε μία χρειάστηκαν περίπου 5 λεπτά στο χειρουργείο.

Εν συνεχεία, οι 68 από τις 83 γυναίκες εισήχθησαν στο νοσοκομείο σε κατάσταση σηπτικού σοκ καθώς ο χειρουργός δεν είχε αποστειρώσει τα εργαλεία.

Σημειώνεται πως περίπου το 1/3 των γυναικών στην Ινδία καταφεύγουν στη στείρωση για να ελέγξουν τις γεννήσεις. 

 

 

 

hellas-now.com

«Τα Βαλκάνια δεν αξίζουν ούτε τα κόκαλα ενός Πομερανού Γρεναδιέρου», είχε αποφανθεί ο σιδηρούς καγκελάριος Μπίσμαρκ, όταν αποφάσισε να μην εμπλακεί η Γερμανία στη σύγκρουση Ρωσίας -Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1876-7 και να περιορισθεί να διαμεσολαβήσει στο Συνέδριο του Βερολίνου το 1878, ώστε να ακυρωθεί συναινετικά η Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου (1877) που παρ' ολίγον να οδηγήσει το Λονδίνο σε πολεμική σύγκρουση με την Αγία Πετρούπολη.

Σε πλήρη αντίστιξη με τον Μπίσμαρκ, οι Κολ-Γκένσερ τον Ιούλιο του 1991 άρχισαν να πιέζουν εκβιαστικά για την εδώ και τώρα αναγνώριση της Σλοβενίας και της Κροατίας θέτοντας σε κίνδυνο ακόμη και τη διαπραγμάτευση ενόψει του Μάαστριχτ!

Aπό το μακρινό Σίδνεϊ της Αυστραλίας, στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής των G-20, η Μέρκελ σε ομιλία της διαπιστώνει ότι ο Πούτιν απειλεί όχι μόνον την Ουκρανία, τη Μολδαβία και τη Γεωργία, αλλά και τα κράτη των Δυτικών Βαλκανίων.

Δύο μέρες μετά, το Der Spiegel αναλαμβάνει να μας περιγράψει σε τι συνίσταται η ρωσική απειλή στα Βαλκάνια:

Πρώτον, το σύνολο των προθέσεων της ρωσικής πλευράς να επενδύσει σε υποδομές, αλλά και στα δίκτυα Μεταφοράς Ενέργειας στην περιοχή. Στο Βερολίνο ανησυχούν ιδιαίτερα για τη Σερβία και τη Βουλγαρία, αλλά και για το Μαυροβούνιο.

Δεύτερον, την καλλιέργεια του Πανσλαβισμού, με απόρρητη έκθεση του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών να παρουσιάζει ούτε λίγο, ούτε πολύ, ως πρόκληση τη σύμπτωση της επίσκεψης Πούτιν στο Βελιγράδι, με τη στρατιωτική παρέλαση για την εβδομηκοστή επέτειο της απελευθέρωσης της πόλης από τη γερμανική κατοχή από τον προελαύνοντα Κόκκινο Στρατό!

Τρίτον, την αποχή της Ρωσίας στην ψηφοφορία στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για την παράταση της αποστολής της EURFOR στη Βοσνία Ερζεγοβίνη, με επίκληση της αντίθεσης της Μόσχας της αναφοράς στο σχετικό κείμενο της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας.

Τέταρτον, τις επιφυλάξεις που διατύπωσε η Μόσχα για την υποψηφιότητα της Γερμανίας για την Προεδρία του ΟΑΣΕ το 2016.

Το έγκυρο γερμανικό περιοδικό προφανώς απηχώντας τους προβληματισμούς του υπουργείου Εξωτερικών αναφέρεται σε σχέδια της Μόσχας να χρησιμοποιήσει στο μέλλον ερείσματα εντός της Ε.Ε., ώστε να μην είναι πλέον δυνατή η λήψη με ομοφωνία δυσμενών σε βάρος της Ρωσίας αποφάσεων.

Η κινδυνολογία επεκτείνεται και στην ενδοτική στάση που κρατούν απέναντι στο Κρεμλίνο ηγέτες όπως ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Ρέντσι, ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας Ορμπαν αλλά και η επικεφαλής της Εξωτερικής Πολιτικής της Ε.Ε. Μογκερίνι.

Ενα δημοσίευμα κακής ποιότητας, αντάξιο των χειρότερων σεναρίων συνωμοσίας που βλέπουν το φως της δημοσιότητας πολύ συχνά και στη χώρα μας.

Υποτιμάται πλήρως η αποτελμάτωση της δυναμικής της πλήρους ένταξης των Δυτικών Βαλκανίων στην Ε.Ε., όχι ως παρενέργεια συνωμοσίας του Κρεμλίνου, αλλά λόγω της εσωστρέφειας στην οποία βρίσκονται η Ε.Ε. και η Ευρωζώνη. Η διεύρυνση για το ορατό μέλλον μοιάζει να σταμάτησε στην Κροατία. Υποτιμάται επί πλέον το γεγονός ότι η Ρουμανία και η Βουλγαρία ζουν μια ένταξη δεύτερης κατηγορίας, όπου κυριαρχεί το κόστος προσαρμογής χωρίς τα πακέτα στήριξης που έλαβε ο Νότος στη δεκαετία του '80.

Τέλος, υποτιμάται το παρελθόν εμπορικής αλληλεξάρτησης κρατών της περιοχής με τη Μόσχα, όσο και η αντικειμενική σύμπτωση συμφερόντων της πλειονότητας των βαλκανικών κρατών με την Ρωσία στην κατασκευή δικτύων μεταφοράς Ενέργειας.

Η μεγάλη συνωμοσία της Μόσχας στα Βαλκάνια είναι σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα της πολιτικής του Βερολίνου στην κρίση της Ευρωζώνης: Και η Ε.Ε. έχει πλέον συρρικνωμένη δυνατότητα και βούληση για περαιτέρω διεύρυνση και οι χώρες των Βαλκανίων τόσο οι εντός όσο και οι υποψήφιες προς ένταξη στην Ευρώπη έχασαν τον ενθουσιασμό τους.

Ψυχροπολεμική θεώρηση

Η κινδυνολογία επεκτείνεται και στην ενδοτική στάση που κρατούν απέναντι στο Κρεμλίνο ηγέτες όπως ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Ρέντσι, ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας Ορμπάν, αλλά και η επικεφαλής της Εξωτερικής Πολιτικής της Ε.Ε. Μογκερίνι.

kapopoulos@pegasus.gr
πηγή Ημερησία 

Κατά καιρούς, εμφανίζονται στο προσκήνιο της ιστορίας ορισμένοι άνθρωποι που περιβάλλονται από μια ιδιαίτερη αίγλη, οντότητες ξεχωριστές, δυσνόητες για το περιβάλλον και την εποχή τους. Έρχονται να αφήσουν ένα λιθαράκι, να εκφράσουν μια διαμαρτυρία και ύστερα αποχωρούν έτσι ξαφνικά όπως εμφανίστηκαν.

Συμβαίνει αυτό με τους αξιοσημείωτους ανθρώπους. Και φαίνεται πως και η ίδια η ιστορία (είτε μιλάμε για την ιστορία της διανόησης, της τέχνης, του πολιτισμού, είτε για την ιστορία του κόσμου γενικά) χρειάζεται τα άτομα αυτά που έρχονται να αναταράξουν τα λιμνάζοντα νερά της και ύστερα να χαθούν, αφήνοντας όλους εμάς πίσω τους προβληματισμένους.
Ένα τέτοιο παράδειγμα ανθρώπου αποτελεί και ο καθηγητής Δημήτρης Λιαντίνης, που με αφορμή την παράξενη εξαφάνιση του πριν κάποια χρόνια, έστρεψε το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης αλλά και αρκετών στοχαστών και ερευνητών σε ένα ιερό βουνό των Ελλήνων, τον Ταΰγετο, και ακόμη παραπέρα σε θέματα ζωής και θανάτου.

Ο Δημήτρης Λιαντίνης γεννήθηκε στη Λιαντίνα της Λακωνίας στις 23 Ιουλίου του 1942, την ίδια ημερομηνία που είχε γεννηθεί και ο Μέγας Αλέξανδρος, γεγονός για το οποίο περηφανευόταν συχνά. Το πραγματικό του επώνυμο ήταν Νικολακάκος, το άλλαξε όμως σε ηλικία 35 χρόνων για λόγους αισθητικούς και ποιητικούς.

Από τα μαθητικά του χρόνια έδειξε μια ιδιαίτερη αγάπη και κλήση στην ελληνική φιλοσοφία και ποίηση. Το 1966, τελειώνει τη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών και στη συνέχεια κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στο Μόναχο της Γερμανίας. Παράλληλα μελετά αδιάκοπα τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, ενώ υπήρξε και μέλος του σωματείου «Οδύσσεια», που υποστήριζε την καύση των νεκρών, σύμφωνα με τα πρότυπα της αρχαιότητας.

Ο μεγάλος του έρωτας όμως ήταν η Φύση. Λάτρευε τους περιπάτους στα βουνά και τα δάση της Λακωνίας και πιο πολύ από όλα λάτρευε τον Ταΰγετο, όπου ανέβαινε συχνά για να ατενίσει τους ορίζοντες ή να πέσει σε βαθιά περισυλλογή. Πολλές φορές καθόταν κάτω από τη σκιά ενός δέντρου και χανόταν στις σελίδες των βιβλίων και των σημειώσεών του. «Να σέβεσαι ένα δέντρο περισσότερο από ένα βιβλίο» γράφει σε κάποιο σημείο του βιβλίου του Homo Educandus. Έτσι ήταν ο ίδιος. Αγαπούσε τα δέντρα, τους μοναχικούς περιπάτους, την ηρεμία και τη γαλήνη, τη γνώση, την αλήθεια… Την ίδια τη ζωή. Και γι’ αυτό ίσως έφτασε στο σημείο να γίνει ένας αρνητής του θανάτου.

Όλη του η ζωή υπήρξε μια σπουδή πάνω στην αλήθεια και τη γνώση. Συνέγραψε οχτώ βιβλία, πραγματοποίησε αναρίθμητες διαλέξεις και ομιλίες, ταξίδεψε, ερωτεύτηκε και στο τέλος αποχώρησε περήφανα, επιλέγοντας ο ίδιος τον τρόπο και τη στιγμή. Μάλιστα φαίνεται ότι από πολύ νωρίς είχε συνειδητοποιήσει το αναπόδραστο από τα δεσμά μιας πραγματικότητας λειψής, μια κατάσταση άσχημη και θλιβερή. Και έτσι αρκετά χρόνια πριν μελετούσε τον τρόπο διαμαρτυρίας, ίσως τον πιο δυνατό που έχει ένας ζωντανός άνθρωπος: το θάνατό του.
Γιατί ο Δημήτρης Λιαντίνης, όντας από τη φύση του άνθρωπος ευγενικός και ευαίσθητος, πονούσε και υπέφερε βαθιά για όλα αυτά που έβλεπε γύρω του. Τον τρόπο ζωής των συμπατριωτών του και το μεγάλο ξεπεσμό από αυτόν των αρχαίων τους προγόνων. Τη διαστρέβλωση και την καταστροφή της Φύσης. Το ψέμα και την ηλιθιότητα που κάνουν ολοένα και πιο έντονη την εμφάνισή τους σε όλες τις πτυχές της καθημερινότητας.

Στο τελευταίο του βιβλίο, Γκέμμα, λέει αναφερόμενος στον Ιησού: «Στα εκατοντάδες εκατομμύρια που τον λατρεύουν σήμερα σα θεό, τους χριστιανούς καθώς τους λένε, θα είχε να ειπεί, αυτός, ο φάγος και οινοπότης: “Μα εγώ δεν είμαι χριστιανός, βρε σαφακιάρηδες. Και εσείς μοιάζετε σε μένα όσο μοιάζει ο ρυπαρός ιπποπόταμος στο περήφανο άλογο με το κατάλευκο δέρμα και τα κατάμαυρα μάτια. Όλους εσάς δεν ήρθα να σώσω. Να σας καταγγείλω ήρθα, και να σας φραγγελώσω. Το μυαλό σας, την ψευτιά σας, την αχρεία ψυχή και τις δολερές σας πράξεις…”».

Οργισμένος και απογοητευμένος από τη ράτσα του ο Λιαντίνης πραγματοποιεί συχνά αναβάσεις στον Ταΰγετο αρκετά χρόνια πριν από το θάνατό του, αναζητώντας το κατάλληλο μέρος, το «σήμα» του, μια σπηλιά απρόσιτη και αθέατη από ανθρώπου μάτι. Και φυσικά όσο γίνεται ψηλότερα, έτσι ώστε «Ελλάδα και ήλιο ο πρώτος να βλέπω» (Γκέμμα). Όπως φαίνεται από τις σημειώσεις του το σημείο αυτό το βρήκε τον Ιούνιο του ’94.

Στα τέσσερα χρόνια που μεσολαβούν μέχρι την εξαφάνισή του, γράφει, διδάσκει και ψάχνει πληροφορίες για τον τρόπο που θα πεθάνει. Στις 31 Μαΐου του 1998 επισκέπτεται το πατρικό του, βλέπει παλιούς φίλους και γνωστούς και το βράδυ της ίδιας μέρας εκμυστηρεύεται στη μητέρα του τι πρόκειται να κάνει. Της ζητάει να μείνει δυνατή και ψύχραιμη. Την επομένη, κουβαλώντας ένα σάκο, επιβιβάζεται σε ταξί και κατευθύνεται προς τον Ταΰγετο.
Την ίδια στιγμή στο σπίτι του στην Κηφισιά η σύζυγός του βλέπει τον αφημένο φάκελο πάνω στο γραφείο του. Πάνω γράφει: «Για τη Διοτίμα». Ήταν ο τελευταίος αποχαιρετισμός του Λιαντίνη προς την κόρη του. Εκεί αναφέρει ότι «φεύγει» αυτοθέλητα, ότι είναι υγιής σε μυαλό και σώμα και ακόμη ότι ή πράξη του αυτή έχει τη μορφή διαμαρτυρίας για το κακό που ετοιμάζουν οι άνθρωποι στις γενιές που έρχονται. Κλείνει την επιστολή του με τη φράση: «έζησα έρημος και ισχυρός».

Έκτοτε κανείς δεν ξανάδε τον καθηγητή Λιαντίνη. Ήταν 56 χρόνων, όσο δηλαδή και ο Εμπεδοκλής, που τόσο θαύμαζε, όταν ανέβηκε και χάθηκε μέσα στον κρατήρα του ηφαιστείου της Αίτνας, όπως αναφέρει ο μύθος. Σύμφωνα με μια παραλλαγή του μύθου, ο Εμπεδοκλής εξαφανίστηκε κάπου στον Ταΰγετο…
Δυο μέρες αργότερα, στις 3 Ιουνίου, δύο φίλοι του στεφανώνουν τις προτομές του Σολωμού στη Ζάκυνθο και του Λυκούργου στη Σπάρτη, κατ’ εντολή του ίδιου του Λιαντίνη. Σε εκείνο το διάστημα που ακολούθησε την αναχώρησή του για το ιερό βουνό της Σπάρτης, αρκετά περίεργα στοιχεία ήρθαν να προσθέσουν περισσότερο μυστήριο στη φυγή του. Βιβλία ανοιχτά σε συγκεκριμένες σελίδες, κωδικές σημειώσεις σε χειρόγραφα, επιστολές και βιβλία του που είχε στείλει λίγες μέρες πριν την 1η του Ιούνη σε επιλεγμένα πρόσωπα, ένα χαρτί με γεωμετρικά σχήματα αφημένο στο αυτοκίνητό του, καθώς και η παράξενη επιμονή της γυναίκας του ότι ζει ακόμη.

Από τότε και μέχρι τις 6 Ιουλίου του 2005, όπου και επίσημα ανακοινώθηκε η ανεύρεση των οστών του καθηγητή (μαζί βρέθηκαν μεταξύ άλλων και ένα άδειο πακέτο τσιγάρα, ένα μπουκάλι κρασί, μια χτένα, μια λίρα Αγγλίας, μια ελληνική σημαία), αναρίθμητες θεωρίες και απόψεις είδαν το φως της δημοσιότητας. Ότι ο Λιαντίνης ζει ακόμη, ότι εξαφανίστηκε, ότι τον πήραν εξωγήινοι από το Σείριο (!), ότι το σώμα του αποϋλοποιήθηκε και δεν θα βρεθεί ποτέ και οτιδήποτε πιθανό και απίθανο μπορεί να σκεφτεί κανείς. Εφημερίδες και τηλεόραση καταπιάστηκαν με το θέμα, ενώ κάθε σχετικός και άσχετος εξέφραζε μια γνώμη για το τι είχε συμβεί.

Τι ήταν όμως όντως ο Δημήτρης Λιαντίνης; Ένας φιλόσοφος, ένας λάτρης της Ελλάδας και του αρχαίου πολιτισμού της, ένας άνθρωπος με απίστευτη πίστη και συμπόνια για τους ομοίους του, ένας εραστής της ζωής (της Φύσης, της γυναίκας, των βιβλίων), ένας αρνητής του θανάτου;
Όπως αναφέρει και στην τελευταία επιστολή του προς την αγαπημένη του κόρη: «Ολόκληρη η ζωή μου υπήρξε πολλά πράγματα, αλλά πάνω από όλα εστάθηκε μια προσεκτική μελέτη θανάτου». Ένα μυστήριο και μια ανεξήγητη αύρα συνεχίζει να συντροφεύει την ιστορία του Δημήτρη Ν. Λιαντίνη, ενός ανθρώπου που ερωτεύτηκε τη ζωή και αποφάσισε να αναμετρηθεί για χάρη της με το θάνατο, στις κορυφές του Ταΰγετου...
 

Ολες οι φωτογραφίες γάμου είναι ρομαντικές, βγάζουν μια συγκίνηση, κάποιες είναι και ειδυλλιακές. Οι εικόνες από τον γάμο ενός ζευγαριού στη Νορβηγία, όμως, ίσως τα πετυχαίνουν όλα αυτά στον απόλυτο βαθμό και δικαίως χαρακτηρίζονται οι ωραιότερες και πιο συγκινητικές φωτογραφίες γάμου που έχουν βγει ποτέ.

Η Σιρένα από το Τέξας και ο Ερικ από τη Γερμανία γνωρίστηκαν πριν χρόνια, όταν έκαναν, ο καθένας μόνος του, διακοπές στην Αργεντινή. Εγιναν ζευγάρι και συνέχισαν να γυρνούν τον κόσμο παρέα. Κάποια στιγμή επισκέφθηκαν και τη Νορβηγία, ένα ταξίδι που τους σημάδεψε και ένας τόπος που ήξεραν ότι θα ξαναγυρίσουν.

Και όντως έτσι έγινε. Επέστρεψαν στη Νορβηγία τον περασμένο Σεπτέμβριο για να παντρευτούν. Κάπου εκεί ανάμεσα στα μαγευτικά φιόρδ, στην άκρη ενός γκρεμού, ένωσαν τις ζωές τους. Μια τελετή απλή, αληθινή και συγκινητική. Aλλά και εντελώς ανεπιτήδευτη, πέρα από γκλαμουριές και στημένες χλιδές... Μια νύφη άβαφη, με την καθημερινή της ζακέτα πάνω από το νυφικό, για το κρύο, χωρίς να φοβάται πώς θα φαίνεται στις φωτογραφίες, τις χοντρές κάλτσες και τα μποτάκια της για να μπορέσει να φθάσει στην άκρη του γκρεμού και  μια τούρτα και μια σαμπάνια μόνο για το ζευγάρι...  

iefimerida.gr

Περιφέρεται στα πιο απομακρυσμένα και σκοτεινά δάση και βουνά της Ιταλίας. Βλέπει σε κάθε δέντρο, κορμό, κλαδί και ρίζα ένα πρόσωπο. Έχοντας στις αποσκευές του μόνο μια φωτογραφική μηχανή και έναν καθρέφτη, φτιάχνει έναν κόσμο ονείρου και φαντασίας, δίνοντας ζωή σε δαίμονες, τέρατα και νάνους.

Ο 67χρονος φωτογράφος, Elido Turco, φωτογραφίζει δέντρα και με την βοήθεια του αντικατοπτρισμού δίνει ζωή στα «πλάσματα του ονείρου» όπως ονομάζει τα δημιουργήματα του. Το αποτέλεσμα είναι τόσο καταπληκτικό που θα το ζήλευε ίδιος ο Peter Jackson, δημιουργός του «Άρχοντα των δακτυλιδιών».

Πέρασε τέσσερα χρόνια ψάχνοντας το κατάλληλο υλικό. «Η αγάπη μου για την φύση και την φωτογραφία με οδήγησε σε άλλα μονοπάτια και με έκαναν να αποθανατίσω το ορατό και το αόρατο» δήλωσε. «Άρχισα να ψάχνω για ανθρώπινες μορφές «εγκλωβισμένες» στους κορμούς και στις ρίζες δέντρων αλλά αυτό που έβρισκα δεν μου ήταν αρκετό. Μια μέρα δοκίμασα να χρησιμοποιήσω τον αντικατοπτρισμό στον υπολογιστή μου και ένας νέος κόσμος ανοίχτηκε μπροστά μου. Από τότε άρχισα να χρησιμοποιώ τους καθρέφτες και μια ατελείωτη σειρά από πλάσματα που τα αποκαλώ «πλάσματα του ονείρου» γεννήθηκαν».

iefimerida.gr

Μέχρι σήμερα, στο άκουσμα και μόνο, κανείς του Παρισιού σκέφτεται τον Πύργο του Αϊφελ. Οπως, όμως, όλα δείχνουν δεν θα συμβαίνει κάτι αντίστοιχο και στο μέλλον.

Για πρώτη φορά ύστερα από 40 χρόνια ο δήμος του Παρισιού φλερτάρει με την ιδέα της ανέγερση ενός ουρανοξύστη στο κέντρο της πόλης. Το σχέδιό του είναι μάλιστα τόσο εντυπωσιακό που φιλοδοξεί να κλέψει λίγη από τη δόξα του Πύργου του Αϊφελ.
Οι Παριζιάνοι αντιστέκονται σθεναρά στην ιδέα της ανέγερσης ουρανοξυστών στην πόλη τους, θεωρώντας ότι κάτι τέτοιο θα χαλάσει τον ορίζοντά της. Δεν είναι τυχαίο ότι από το 1973, όταν και ανεγέρθηκε ο πύργος Μονπαρνάς των 59 ορόφων, ο οποίος θεωρήθηκε εξάμβλωμα, δεν έχει επιτραπεί η ανέγερση αντίστοιχου τέτοιου κτιρίου στα κεντρικά διαμερίσματα της πόλης.

Τώρα, η πρόταση των αρχιτεκτόνων Ζακ Χέρζοκ και Πιερ ντε Μερόν για την ανέγερση ενός τριγωνικού γυάλινου ουρανοξύστη 42 ορόφων (το ύψος του θα φθάνει τα 180 μέτρα) στη νοτιοδυτική πλευρά της πόλης, έρχεται να διχάσει την πόλη. Η δήμαρχος του Παρισιού Αν Ινταλγκό ενθουσιάστηκε με την πρόταση και την έβαλε προς ψήφιση στο δημοτικό συμβούλιο. Και αν και τα όχι ήταν περισσότερα από τα ναι, η αντιπολίτευση έκανε το λάθος να δείξει τα ψηφοδέλτιά της, με αποτέλεσμα να δώσει την ευκαιρεία στην Ινταγλκό να παραπέμψει το όλο θέμα για την τύχη της ανέγερσης του τριγωνικού πύργου, στη δικαιοσύνη.

iefimerida.gr