Αποκριάτικα ήθη κι έθιμα του τόπου μας
   Στην Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία Αποκριές ονομάζονται οι τρεις τελευταίες εβδομάδες πριν τη Μεγάλη Σαρακοστή. Η περίοδος αυτή χρονικά συμπίπτει με τη γιορτή των Μεγάλων Διονυσίων της ελληνικής αρχαιότητας που ήταν αφιερωμένες στο μυθικό θεό Διόνυσο, θεό του κρασιού και του γλεντιού. Λέξη αντίστοιχη είναι και το καρναβάλι. Είναι παραφθορά της ιταλικής λέξης καρναβάλ, η οποία προέρχεται από λατινικό Carne-levame και σημαίνει άρση του κρέατος, δηλαδή αποκριά.
   Το καρναβάλι έχει κι αυτό τις ρίζες του στα Σατουρνάλια. Ήταν ρωμαϊκή γιορτή, αντίστοιχη των Διονυσίων. Ήταν γιορτή της άνοιξης, της αναγέννησης της φύσης. Κύριο χαρακτηριστικό των αρχαίων γιορτών που αναφέραμε ήταν η μεταμφίεση και η διασκέδαση.
   Η Εκκλησία μας προσπάθησε να σβήσει τα κατάλοιπα αυτών των ειδωλολατρικών εκδηλώσεων καθιερώνοντας μια γιορτή που την ονόμασε Αποκριά. Την καθιέρωσε ως προετοιμασία για τη νηστεία της Λαμπρής. Όμως αν και πέρασαν αιώνες η Αποκριά κράτησε τον εύθυμο και γιορταστικό χαρακτήρα της.
   Η Αποκριά λοιπόν, που σημαίνει αποχή από το κρέας, είναι μια γιορτή προς το τέλος του χειμώνα. Παλιότερα για τους κατοίκους των χωριών ήταν μια χαρούμενη ανάπαυλα στη μονότονη, χειμωνιάτικη αγροτική και κτηνοτροφική ζωή. Και τούτο γιατί σήμαινε ατέλειωτο γλέντι, πολυφαγία, μασκάρεμα, αστεία, αθυροστομία και γενικά κέφι και σάτιρα. Όλα αυτά κορυφώνονται την τελευταία Κυριακή, την Τυρινή όπως λέγεται, και σε πολλά μέρη την Καθαρά Δευτέρα. Χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω εύθυμο τραγουδάκι: « Τ΄ ακούτε τι παράγγειλε η Καθαρή Δευτέρα. Πέθανε ο κρέος πέθανε, ψυχορραγεί ο τύρος, σηκώνει ο πράσος την ουρά και ο κρέμμυδος τα γένια». Ή «τ΄ ακούτε τι παράγγειλε η Καθαρή Δευτέρα, τ΄ ακούσατε μαρ΄ ούλες; για λάχανα και βρούβες».

   Για τα έθιμα των παλιών καιρών, που κάποια από αυτά συνεχίζονται και στις μέρες μας, θα κάνουμε λόγο. Τα συναντάμε στην ευρύτερη περιοχή της Δυτικής Φθιώτιδας:
                                                       Βλάχικος γάμος
   Είναι κωμική αναπαράσταση του βλάχικου γάμου, όπως αυτός γινόταν παλιότερα. Σκηνές που προκαλούν γέλιο είναι το πηγαινέλα των προξενητάδων στους υποψήφιους συμπέθερους, η κουβέντα για την προίκα, τα τελειώματα με την αλλαγή των δακτυλιδιών, οι προετοιμασίες για το γάμο, το «μπαρμπέρισμα του γαμπρού», η τελετή του γάμου και φυσικά τα επακόλουθα της πρώτης γαμήλιας νύχτας του ζευγαριού. Τελειώνει συνήθως με φαγοπότι και χορό, συνοδεία δημοτικής ορχήστρας.
                                                          Αρκούδα
   Έθιμο, παλιό, ήταν η περιφορά αρκούδας, τις μέρες αυτές προπάντων, από τσιγγάνους. Ο αρκουδιάρης κρατούσε νταούλι ή ντέλφι κι ένα στειλιάρι. Η αρκούδα ήταν δεμένη με αλυσίδα από τη μύτη ή τα χείλια της και χόρευε ή έκανε μιμητικές κινήσεις. Το έθιμο αυτό αναβιώνει αλλά με μασκαρεμένη αρκούδα φυσικά και όχι αληθινή.

                                                            Γαϊτανάκι
   Είναι τεχνικό χορευτικό παιχνίδι με πανάρχαιες ρίζες. Χορεύεται συνήθως από αγόρια και κορίτσια που πλέκουν κορδέλες (γαϊτάνια) σε ένα ξύλινο κοντάρι με τη συνοδεία μουσικής. Ο επικεφαλής της παρέας με μια σφυρίχτρα δίνει το παράγγελμα για πλέξιμο και ξετύλιγμα. Παίζεται (χορεύεται) στους δρόμους, στις πλατείες και σε κοινόχρηστους γενικά χώρους.

                                                               Καμήλα
   Το συμπαθέστατο αυτό τετράποδο παριστάνουν δύο άτομα τυλιγμένα με ύφασμα γεμάτο πολύχρωμες χάντρες και φούντες. Έχει μακρύ λαιμό και το κεφάλι το φτιάχνουν συνήθως με κόκαλο από κεφάλι αλόγου. Τα σαγόνια ανοιγοκλείνουν με ειδικό μηχανισμό (καρούλια). Πριν κάμποσες δεκαετίες περιφερόταν στη Σπερχειάδα, την Καθαρή Δευτέρα στο παζάρι. Στις μέρες μας τη συναντάμε στο καρναβάλι της Λαμίας.  

                                                     Μασκαρέματα
   Την τελευταία Κυριακή, την Τυρινή όπως ονομάζεται, αλλά και κατά τη διάρκεια όλης της εβδομάδας, συναντά κανείς στους δρόμους μεταμφιεσμένους να επισκέπτονται συγγενικά και φιλικά σπίτια, να χορεύουν, να αστειεύονται και να σατιρίζουν. Παλιότερα βάφονταν με μπογιές, κρεμούσαν πάνω τους κουδούνια, έβαζαν στο κεφάλι τους τουρλούκια και κρατούσαν στα χέρια τους για τους περίεργους κάλτσες με λιχνισμένη στάχτη, σα θυμιατό. Το σκηνικό αυτό το συμπλήρωναν οι οργανοπαίχτες σκορπίζοντας  άφθονο κέφι στις γειτονιές, στις πλατείες και τα βράδια στις ταβέρνες. Ιδιαίτερη αίσθηση προκαλούν οι μεταμφιεσμένοι ινδιάνοι στη Μακρακώμη. Ένα έθιμο που κρατά πολλά χρόνια και που κορυφώνεται την Καθαρή Δευτέρα. Το καρναβάλι της Μακρακώμης κρατά πάνω από μισό αιώνα και είναι πανελλήνιας εμβέλειας. Στις μέρες μας οι αποκριάτικες εκδηλώσεις κλείνουν συνήθως με παρέλαση των μεταμφιεσμένων και αρμάτων.

                                                        Φαγοπότι
   Το βράδυ της τελευταίας Κυριακής, εκείνα τα χρόνια, οι οικογένειες μαζεύονταν σε φιλικά ή συγγενικά σπίτια με τα φαγητά τους. Έστρωναν τραπέζι με τυρόπιτες, κότες και άφθονο κρασί. Άρχιζε το φαγοπότι με ευχές, αστεία, τραγούδια κι ύστερα χορό. Όλοι χόρευαν και τραγουδούσαν, ακόμα κι οι γριές, όπως λέει και το λαϊκό τραγούδι:
                             «Τις μεγάλες αποκριές
                     που χορεύουν οι γριές
                     σαν τομάρια σαν προβιές
                     και μια γριά μονοδοντού
                     άντρα γύρευε η πορδού». 
   Οι μασκαράδες μπαινόβγαιναν. Στο τζάκι ή στη θράκα της ξυλόσομπας και του μαγγαλιού έβαζαν και τ΄ αυγά. Ονοματισμένα με τα ονόματα των μελών κάθε οικογένειας με σειρά ανάλογη της ηλικίας των. Το αυγό που ίδρωνε, που έβγαζε σταγονίδια νερού στο τσόφλι δηλαδή καθώς ψηνόταν, σήμαινε τον τεμπέλη και ανεπρόκοπο και κατ΄ άλλους τον γερό όλης της οικογένειας. Το έθιμο αυτό είχε το συμβολισμό του: το αυγό ήταν το τελευταίο αρτύσιμο έδεσμα που σφράγιζε τη νηστεία. Θα την αποσφράγιζε το κόκκινο αυγό της Λαμπρής.

                                              
                                                      Κούλουμα
  Είναι πανελλήνιο έθιμο και συμβολίζει το τέλος του χειμώνα και την αρχή της άνοιξης. Πιθανότατα ετυμολογικά η λέξη να προέρχεται από την αλβανική colum= καθαρός ή την ιταλική cumulus= σωρός. Χαρακτηρίζεται από την ομαδική έξοδο προς την εξοχή, φαγοπότι με νηστήσιμα εδέσματα και το πέταγμα του χαρταετού. Σε κάποια χωριά, όπως στον Άγιο Γεώργιο Τυμφρηστού, τη μέρα αυτή πραγματοποιούνται γαϊδουρομαχίες, παίζουν τη γουρούνα και σερβίρονται φασουλάδα και χαλβάς.
    Αυτά είναι μερικά από τα έθιμα και παραδόσεις της Αποκριάς που όπως προαναφέραμε κάποια από αυτά συνεχίζονται, έστω και χλωμά στις μέρες μας. Σήμερα αποκριά σημαίνει φαντασμαγορικό θέαμα με παρέλαση αρμάτων και μεταμφιεσμένων, φανταχτερές στολές, πάρτι μασκέ κ.ά. Εκείνα τα χρόνια η Αποκριά είχε έναν καθολικό, αυθόρμητο, γνήσιο και απλό χαρακτήρα.  Μικροί, μεγάλοι, μασκαρεμένοι κι αμασκάρευτοι, χαίρονταν, τραγουδούσαν, σατίριζαν, διασκέδαζαν με την καρδιά τους. Κι όλα αυτά με σοβαρότητα κι αξιοπρέπεια.

ΑΠΟΚΡΙΕΣ 1964 - ΓΑΪΤΑΝΑΚΙ ΣΤΗ ΣΠΕΡΧΕΙΑΔΑ

Βασίλης Κανέλλος

Την Υπαπαντή του Χριστού, μία από τις 12 μεγάλες γιορτές (Δωδεκάορτον) της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας, γιορτάζει σήμερα σήμερα, 2 Φεβρουαρίου, η Χριστιανική πίστη.

Η ημέρα της Υπαπαντής εορτάζεται σε ανάμνηση του ερχομού Του στο Ναό των Ιεροσολύμων και στον καθαρισμό της Παναγίας από τη λοχεία. Ετυμολογικά σημαίνει προϋπάντηση και στον αγγλόφωνο κόσμο είναι γνωστή ως Candlemas.

Το εκκλησιαστικό γεγονός εξιστορεί ο Ευαγγελιστής Λουκάς και αναφέρει ότι συνέβη σαράντα ημέρες μετά τη γέννηση του Ιησού. Επειδή, σύμφωνα με το νόμο, ήταν το πρώτο παιδί της οικογένειας , έπρεπε να αφιερωθεί στον Θεό και συγχρόνως οι γονείς να προσφέρουν σε Αυτόν μία μικρή θυσία από ένα ζευγάρι περιστέρια.

Το ζευγάρι του Ιωσήφ και της Μαρίας προϋπάντησε στο ναό ο υπερήλικας Συμεών, ο οποίος δέχθηκε τον Ιησού στην αγκαλιά του και φωτίστηκε από το Άγιο Πνεύμα.

Τα βυζαντινά χρόνια, η Υπαπαντή γιορταζόταν ως μικρή γιορτή στις 14 Φεβρουαρίου, ωστόσο ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός την ανήγαγε σε δεσποτική το 542 και επέβαλε να εορτάζεται στις 2 Φεβρουαρίου, ζητώντας τη βοήθεια του Θεού για έναν λοιμό που έπληττε την επικράτεια του.

Σήμερα, μόνο η Αρμενική Εκκλησία τιμά την Υπαπαντή στις 14 Φεβρουαρίου, ενώ οι «παλαιοημερολογίτες» γιορτάζουν την Υπαπαντή στις 15 Φεβρουαρίου.

Ένα σχετικά καλοδιατηρημένο πλοίο, μήκους 18 μέτρων και ηλικίας σχεδόν 4.500 ετών, ήρθε στο φως στη νεκρόπολη των πυραμίδων του Αμπουσίρ, κοντά στο Κάιρο, ανακοίνωσαν οι αρχαιολόγοι.

Το πλοίο είχε θαφτεί πάνω σε μια πέτρινη βάση, δίπλα σε έναν μασταμπά, δηλαδή έναν πυραμιδοειδή τάφο από αυτούς που προορίζονταν για τους υψηλόβαθμους αξιωματούχους της αρχαίας Αιγύπτου. Πιθανότατα ανήκε στον ιδιοκτήτη του τάφου που φαίνεται ότι ήταν «μια προσωπικότητα πολύ υψηλού κύρους», ανέφερε ο Τσέχος αρχαιολόγος Μίροσλαβ Μπάρτα, ο επικεφαλής της αποστολής, σε ανακοίνωση που εξέδωσε το υπουργείο Αρχαιοτήτων της Αιγύπτου.

Το Αμπουσίρ απέχει περίπου 20 χιλιόμετρα νοτίως του Καΐρου και είναι ένας αρχαιολογικός χώρος γνωστός κυρίως για τις πυραμίδες διαφόρων φαραώ, οι οποίες πάντως είναι πολύ μικρότερες από εκείνες της Γκίζας, στα προάστια της αιγυπτιακής πρωτεύουσας.

Ο μασταμπάς δεν βρισκόταν ακριβώς δίπλα σε κάποιον από τους βασιλικούς τάφους και για αυτό πιστεύεται ότι ο ιδιοκτήτης του «πιθανότατα δεν ήταν μέλος της βασιλικής οικογένειας», συνεχίζει η ανακοίνωση. Η ανακάλυψη ωστόσο είναι αξιοσημείωτη καθώς «θα συμβάλλει να καταλάβουν καλύτερα» οι επιστήμονες την τέχνη της ναυπήγησης στην αρχαία Αίγυπτο και «τη σημασία των πλοίων στις ταφικές τελετές».

«Εκεί όπου υπάρχει ένα πλοίο θα μπορούσαν να υπάρχουν και πολλά άλλα» τόνισε ο Μπάρτα, που σκοπεύει να συνεχίσει τις ανασκαφές στο Αμπουσίρ.

«Μολονότι το πλοίο απέχει περίπου 12 μέτρα από τον μασταμπά (...) ο προσανατολισμός του, το μέγεθός του και τα κεραμικά που βρέθηκαν στο εσωτερικό του δείχνουν ότι υπάρχει κάποια προφανής σχέση ανάμεσα στον τάφο και το πλοίο», συνεχίζει η ανακοίνωση του υπουργείου. Και τα δύο ευρήματα χρονολογούνται από το τέλος της 3ης ή τις αρχές της 4ης δυναστείας, δηλαδή γύρω στα 2550 π.Χ.

«Οι ξύλινες σανίδες ενώνονταν μεταξύ τους με ξύλινους πείρους, οι οποίοι διακρίνονται μέχρι και σήμερα στην αρχική θέση τους. Η άμμος της ερήμου που το κάλυψε βοήθησε να διατηρηθούν τα φυτικά υλικά του» και μάλιστα «ορισμένα από τα σχοινιά που συγκρατούσαν τον σκελετό του πλοίου παραμένουν ακόμη στη θέση τους», διευκρινίζεται στην ανακοίνωση του υπουργείου.

iefimerida.gr

Μια ιδιαίτερα αξιόλογη ανακατασκευή με ψηφιακά μέσα της αρχαίας πόλης της Κορίνθου όπως ήταν στο δεύτερο αιώνα μ.Χ. την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας παρουσιάζεται σε ένα ολιγόλεπτο video από τους Danila Loginov, Andrey Zarov και Vyacheslav Derbenev, μέλη της δημιουργικής ομάδας History 3D.

Τα χρώματα, αλλά και ο σχηματισμός του σύννεφου δημιούργησε μια εικόνα που πολλοί έσπευσαν να χαρακτηρίσουν ως το "χέρι του Θεού"

 

 

 

Το "έργο τέχνης" απαθανάτισε ένας blogger από τη Μαδέρα, ονόματι Rogerio Pacheco που δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του, ατενίζοντας τον ορίζοντα καθώς πήγαινε στη δουλειά του. Οι χρήστες του διαδικτύου έσπευσαν να παρομοιάσουν το σύννεφο με φλεγόμενη γροθιά, στοιχειό ή ακόμη και με τον κομήτη που έπεφτε στη γη στο δημοφιλές βιντεοπαιχνίδι Final Fantasy VII.

Τζαμί, σπίτια, δρόμοι, πάρκα. Από εκεί που βλέπεις από ψηλά την Κωνσταντινούπολη ξαφνικά βρίσκεται στα πόδια σου, με τις διαστάσεις να αλλάζουν και να αιχμαλωτίζουν το βλέμμα.

Ο Τούρκος καλλιτέχνης Aydın Büyüktaş στρεβλώνει τους δρόμους της Πόλης σε ένα σουρεαλιστικό τοπίο, αμφισβητώντας τις προοπτικές.

«Ζούμε σε μέρη που τις περισσότερες φορές δεν προσέχουμε. Τόπους που μετατρέπουμε σε αναμνήσεις, μέρη που ο καλλιτέχνης δίνει μια άλλη διάσταση», λέει ο καλλιτέχνης.

«Τα έργα αυτά έχουν ως στόχο να αφήσουν στον θεατή μια οπτική συνάμα ειρωνική, πολυδιάστατη και ρομαντική», προσθέτει.

Το έργο του εμπνέεται από τη σατυρική νουβέλα του Edwin A. Abbott «Flatland: A Romance of Many Dimensions», μια ιστορία από έναν δισδιάστατο κόσμου, που καταλαμβάνει γεωμετρικά σχήματα.

iefimerida.gr

Απομονωμένο, μολυσμένο, σκοτεινό και πάνω απ' όλα κρύο. 250 μίλια βόρεια του Αρκτικού Κύκλου βρίσκεται το Νόριλισκ. Μια πόλη χτισμένη πάνω στη δυστυχία και το αίμα, με θερμοκρασίες πολικές και πολύ σκοτάδι. 

Η θερμοκρασία φθάνει τους -55 βαθμούς Κελσίου!

Οσο εξωπραγματικό και αν ακούγεται η θερμοκρασία στο Νόριλισκ φθάνει ακόμη και τους -55 βαθμούς Κελσίου. Είναι χαρακτηριστικό ότι η μέση θερμοκρασία στην εν λόγω ρωσική πόλη είναι -10 βαθμούς Κελσίου, ενώ η πόλη, η οποία σημειωτέον είναι η βορειότερη στον κόσμο, είναι καλυμμένη με χιόνι οκτώ με εννιά μήνες το χρόνο. 

Δύο μήνες το χρόνο βουτηγμένη στο απόλυτο σκοτάδι 

Εκτός από τις πολικές θερμοκρασίες οι κάτοικοι του Νόριλισκ έρχονται αντιμέτωποι και με την πολική νύχτα η οποία διαρκεί περίπου δυο μήνες. Δύο μήνες διαβίωσης σχεδόν στο απόλυτο σκοτάδι!

Πώς κυλά η ζωή 

Στο Νόριλισκ σήμερα ζουν 170.000 Ρώσοι οι οποίοι παρά τις αντίξοες, όπως φαντάζουν σε όλους εμάς τους υπολοίπους, συνθήκες, προσπαθούν να ζουν μια φυσιολογική ζωή. Κάνουν... ηλιοθεραπεία, πικ νικ, αθλούνται και κάνουν ότι και εμείς στον υπόλοιπο κόσμο αλλά σε κλειστούς χώρους. Τα εμπορικά κέντρα, οι χώροι άθλησης και γενικά οποιοσδήποτε άλλος χώρος κοινωνικής συνάθροισης είναι απλά... κλειστοί, λόγω ψύχους. Δηλαδή τις δραστηριότητες που σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο τις κάνουμε στην ύπαιθρο, όπως για παράδειγμα ποδηλαδία και τρέξιμο, στο Νόριλισκ τις κάνουν σε εσωτερικούς χώρους.

Την περίοδο του βαρύ χειμώνα τα παιδιά μένουν μονίμως μέσα, ενώ για όσους είναι αναγκαστικό να βγαίνουν έξω, όπως για παράδειγμα τους εργαζομένους, ένα κομβόι λεωφορείων που κάνει το γύρο της πόλης τρεις φορές την ημέρα, αναλαμβάνει τη μετακίνησή τους. 

Η ιστορία του Νόριλισκ

Το Νόριλισκκ άρχισε να κατοικείται για πρώτη φορά το 1900, όταν και διαπιστώθηκε ότι κάτω από τα στρώματα πάγου κρύβεται ένας... θησαυρός! Πλούσια κοιτάσματα ορυκτών νικελίου, χαλκού και παλλαδίου.

Το 1935 η Σοβιετική Ενωση ίδρυσε ουσιαστικά την πόλη, η οποία έγινε κέντρο του Στρατοπέδου Διορθωτικής Εργασίας Norillag, ενός από τα γκουλάγκ της Σιβηρίας, μεταφέροντας εκεί πάνω από 500.000 κρατούμενους οι οποίοι δούλευαν στα ορυχεία. 

Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ενωσης η πόλη γνώρισε μια ιδιαίτερη ακμή και σήμερα είναι η πρώτη δύναμη στην παραγωγή νικελίου και παλλαδίου. Οι εξορύξεις αυτές αντιστοιχούν στο 2% του ΑΕΠ της Ρωσίας. 

Το... κόστος της ζωής στο Νόριλισκ

Για τους ανθρακωρύχους του Νόριλισκ προβλέπονται διακοπές 90 ημέρες το χρόνο και συνταξιοδότηση στα 45 ως αντάλλαγμα για τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης και τις ανθυγιεινές συνθήκες εργασίας. 

Και αν αυτά μοιάζουν θετικά θα πρέπει κανείς να λάβει υπόψη ότι το προσδόκιμο ζωής στο Νόριλισκ είναι κατά 10 χρόνια μικρότερο από ότι στις υπόλοιπες περιοχές της Ρωσίας και ο κίνδυνος εμφάνισης καρκίνου δύο φορές υψηλότερος. Την ίδια ώρα οι ασθένειες που σχετίζονται με το αναπνευστικό... θερίζουν. Μελέτες έχουν δείξει ότι η ποιότητα του αέρα στο Νόριλισκ είναι υπεύθυνη για το 37% της παιδικής θνησιμότητας και για το 21,6% των θανάτων ενηλίκων. 

Πέρα από τη μόλυνση οι πολικές ημέρες και νύχτες επιδρούν αρνητικά στο ανθρώπινο σώμα που αγωνίζεται να προσαρμοστεί σε αυτές τις ακραίες πολικές συνθήκες. Το σκοτάδι μειώνει την απελευθέρωση της ορμόνης μελατονίνης, η οποία ρυθμίσει πολλές λειτουργίες του σώματος. Η έλλειψη αυτή προκαλεί προβλήματα ύπνου και του νευρικού συστήματος, μια συνεχή αίσθηση κόπωσης, ψυχολογική δυσφορία, κατάθλιψη, πρόωρη γήρανση και αυξάνει τις πιθανότητες νόσησης από καρκίνο. 

iefimerida.gr

Ο Ταρζάν ήταν η 2η πιο γνωστή παγκοσμίως ειδική διαδρομή του ράλλυ Ακρόπολις μετά τις ειδικές  διαδρομές Βωξίτες – Καρρούτες – Προσήλιο και ταυτόχρονα  η πιο σκληρή και καταστρεπτική ειδική διαδρομή στην ιστορία του ράλλυ Ακρόπολις.

Το όνομα Ταρζάν προέκυψε από τον Γιώργο Μπούργο ο οποίος καταγόταν από την Φουρνά της Ευρυτανίας, ζούσε στην Αθήνα και ήταν αστυφύλακας.

Στις αρχές της τέταρτης δεκαετίας της ζωής του διαγνώστηκε ότι πάσχει από φυματίωση και οι μέρες του είναι μετρημένες και η λύση ήταν ότι έπρεπε να μεταφερθεί στο βουνό όπου ο καθαρός αέρας ίσως τον βοηθούσε.

Έτσι λοιπόν πήρε την μεγάλη απόφαση, παράτησε την πρωτεύουσα και επέστρεψε στον τόπο της καταγωγής του για να περάσει τις τελευταίες μέρες της ζωής του. Μιας ζωής που διήρκεσε κι άλλα 52 χρόνια γιατί το οξυγόνο του βουνού, η ηρεμία, η γαλήνη του τοπίου και της ψυχής γιάτρεψαν τον κυρ-Γιώργη κι ανέτρεψαν τις επιστημονικές προβλέψεις!!!

Η καλύβα του Ταρζάν βρίσκεται στην τοποθεσία «Ζαχαράκη» στα σύνορα των νομών Φθιώτιδας, Ευρυτανίας και Καρδίτσας. Απέχει μόλις 6 χλμ. από τη Ρεντίνα, 12 χλμ. από τα Φουρνά, 52 χλμ. από το Καρπενήσι και 80 χλμ. από την Λαμία.

Η τοποθεσία πήρε το όνομά της από τον Ρεντινιώτη Κώστα Ζαχαράκη που στα 36 του χρόνια, στα Τρίκαλα το 1822, έχασε την ζωή του στην εξέγερση εναντίων των Τούρκων. Ο Κώστας Ζαχαράκης που ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρείας είχε χτίσει μια βρύση σ’ αυτόν τον τόπο κι έτσι το μέρος πήρε το όνομά του.

Το ράλλυ Ακρόπολις περνούσε από την καλύβα του Ταρζάν από το 22ο ράλι του 1975. Τότε η ειδική διαδρομή ονομαζόταν «Φουρνά».

Ειδική με αυτούσιο το όνομα Ταρζάν πρωτοεμφανίζεται στο 26ο του 1979 (σ’ εκείνον τον συγκλονιστικό αγώνα που μόνο στο 1ου σκέλος Αθήνα-Καλαμπάκα Ι εγκατέλειψαν 79 αυτοκίνητα) και στο επόμενο 27ο του 1980 μετονομάζεται σε νέος Ταρζάν.

Έξι χρόνια αργότερα στο 33ο του 1986 η ειδική εμφανίζεται ξανά στον αγώνα ως Ταρζάν στην κλασική της έκδοση των εφιαλτικών 30,3 χλμ ανάμεσα σε απίστευτης ομορφιάς βουνίσια τοπία.

Ξεκινούσε από την καλύβα του Ταρζάν και τερμάτιζε στο γήπεδο της Τσούκας πριν το μαγικό κατηφόρι.

Η παρουσία της ειδικής στον εθνικό μας αγώνα είναι συνεχής μέχρι και το 42ο του 1995.

Τα τελευταία τέσσερα χρόνια είχε μετονομαστεί σε Ρεντίνα-Ταρζάν αφού χρησιμοποιούσε το 2ο μισό του κλασικού Ταρζάν (τερματισμός στην Τσούκα).

Το 2003 στην εορταστική 50ή διοργάνωση του εθνικού μας αγώνα, η ειδική που μάλιστα διεξήχθη δύο φορές, είχε απλώς το θρυλικό όνομα του Ταρζάν όχι όμως και την γοητεία…

Ο Ταρζάν είχε την δική του φιλοσοφία, τυπωμένα πάνω σε σανίδες, άλλα μέσα κι άλλα απ’ έξω με μεγάλα γράμματα να διαβάζονται από μακριά :

-Παραπονιόμουν που δεν είχα παπούτσια ως την στιγμή που είδα κάποιον που του έλλειπαν τα πόδια. 
-Το σήμερα έφυγε, το αύριο δεν ήρθε ακόμα ,μην το αφήσεις να πάει χαμένο. 
-Ομιλούν οι πόρνες περί ηθικής και οι προδότες περί πατρίδος. 
-Όστις την γλώσσαν της αληθείας ομιλεί, στερείται φίλων και εχθρών. 
-Ο Ταρζάν είναι καλός αλλά η αλεπού του τρώει τις κότες. 
-Γνώρισα ανθρώπους κι αγάπησα τα ζώα. 
 

Ο αγαπημένος όλων των Ελλήνων αλλά και πολλών παγκόσμιων οδηγών ,ο Ταρζάν, ο κυρ-Γιώργης Μπούργος, έφυγε από την ζωή τον χειμώνα του 1992 σε ηλικία 92 ετών!!!

Ο χειμώνας με τα χιόνια του ήταν πολύ βαρύς για την ήδη ταλαιπωρημένη υγεία του γέροντα. Εκεί στην καλύβα –κέντρο του κόσμου του εγκατέλειψε τα εγκόσμια ο ανένταχτος γέροντας όπως σκέφτηκε μισό αιώνα πριν… Κρατώ στην μνήμη μου τι έγραφαν οι 4Τροχοί στην Ειδική Έκδοση: «Οδηγός του Θεατή» για το 42ο Ακρόπολις του 1995: «Ο θρύλος πέθανε, η ειδική άλλαξε πορεία αλλά και φιλοσοφία»

Παρ’ ότι ο Ταρζάν ήταν μια πολύ ξεχωριστή ειδική, όλοι οι παγκόσμιοι οδηγοί του W.R.C. που την είχαν τρέξει την αγαπούσαν, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Οριόλ που τον Ιούνιο του 1991 οδηγώντας την FINA-Integralle διάλυσε εκεί τροχό-ζάντα-ανάρτηση χάνοντας την αρχηγία και την νίκη στον αγώνα! Παρ’ όλα αυτά δήλωνε πως ήταν η αγαπημένη του Ακροπολική Ειδική Διαδρομή…

Ο Κώστας Στεφανής σε συνέντευξή του στον δημοσιογράφο Βασίλη Τσακίρογλου που δημοσιεύτηκε στο «Επτά Ημέρες» της «Καθημερινής» την Κυριακή 30 Μαίου 2004, με τον δικό του μοναδικό τρόπο, μιλάει για τον Ταρζάν και την σχέση που σχέση που είχαν:

«Ένας μοναχικός άνθρωπος στον Τυμφρηστό…» «Για εμένα το Ακρόπολις είναι ο «Ταρζάν», ένας μοναχικός άνθρωπος του βουνού που έμενε σ’ ένα σπιτάκι του δάσους στον Τυμφρηστό, μετά το χωριό Ζαχαράκι, πηγαίνοντας προς Φουρνά.

Εκεί γινόταν μια από τις χαρακτηριστικές και διάσημες ειδικές διαδρομές του Ακρόπολις και είχε πάρει το όνομά της ακριβώς από το καλύβι του μπάρμπα-Γιώργου, του Ταρζάν, του οποίου το επώνυμο δεν έμαθα ποτέ.

Ήταν ένας μοναχικός τύπος, κοντούλης, καραφλός, ο οποίος με αποκαλούσε «ανιψούδι». Κάθε φορά τον ρωτούσα:

–«Τι να σου φέρω, μπάρμπα, την άλλη εβδομάδα που θα έρθω για δοκιμές;»

– «Καφέ, ζάχαρη και τσιγάρα», έλεγε εκείνος πάντοτε.

– «Τι τσιγάρα;»

– «Ότι να ‘ναι», επέμενε.

– «Μα, δεν μπορεί. Για τη ζάχαρη και τον καφέ πες ότι δεν πειράζει, τι μάρκα είναι. Αλλά για το τσιγάρο που καπνίζεις, για το λαιμό σου, πρέπει να έχεις προτίμηση».

– «Τι μου λες τώρα; Ξέρεις τι καπνίζω το χειμώνα, όταν είμαι αποκλεισμένος από τα χιόνια; ‘‘Καθημερινή’’ και πουρνάρι. Τρίβω πουρναρόφυλλα, κόβω εφημερίδα και στρίβω τσιγάρο. Τραβάω δυο τζούρες και πέφτω ξερός για ύπνο».

Κάνοντας δοκιμές για τον αγώνα του 1978, ο Ιαβέρης κι εγώ, ήμασταν στο σπιτάκι του Ταρζάν. Ξαφνικά, μέσα στην ησυχία του δάσους ακούσαμε το μουγκρητό ενός αγωνιστικού αυτοκινήτου. Σε λίγο έξω από το καλύβι ήταν παρκαρισμένο ένα εργοστασιακό Φίατ Μιραφιόρι και ο οδηγός του, ο Μάρκους Άλλεν χτυπούσε την πόρτα.

Ο Ταρζάν τον κοίταζε απορημένος, έτσι ψηλός και επιβλητικός που ήταν ο Φιλανδός. Ο Ιαβέρης του έκλεισε το μάτι και τον ρώτησε επίτηδες:

«Γουάτ ντου γιου γουόντ του ντρίνκ;»

Ο Άλλεν, πιάνοντας το μήνυμα, είπε: «Ουίσκι».

Ο μπάρμπα-Γιώργος τον κοίταξε εμβρόντητος και ύστερα από κάποια δευτερόλεπτα περίσκεψης εξήγησε στον παγκόσμιο πρωταθλητή σε άπταιστα ελληνικά, συλλαβιστά όμως για να καταλάβει: «Τι ουίσκι, ορέ ζαγάρ; Εδώ δεν έχουμε λαδάκι για το καντήλι, ουίσκι μου ζητάς;».

Ο μπάρμπα-Γιώργος πέθανε με έναν τραγικό τρόπο, πέθανε από την σύγχρονη Ελλάδα. Ένα βράδυ εισέβαλαν στο καλύβι του κάτι Αλβανοί, τον ξυλοκόπησαν άγρια για να του πάρουν όσα χρήματα είχε-που δεν είχε.

Βρέθηκε στο νοσοκομείο στην Αθήνα σε πολύ κακή κατάσταση. Όταν συνήλθε, επέστρεψε στο καλύβι του, δεν άντεχε στην πόλη. Το δασαρχείο της Ρεντίνας του πήγαινε συχνά ξύλα, όμως εκείνος ο χειμώνας ήταν πολύ βαρύς και το χιόνι είχε καλύψει τα πάντα.

Έμεινε πολλές ημέρες αποκλεισμένος.

Όταν άνοιξαν τον δρόμο ως το καλύβι του, τον βρήκαν ξυλιασμένο, να πολεμάει με ένα τσεκούρι να σπάσει την πόρτα, προφανώς για να την κάψει στο τζάκι.

Αν μου ζητούσαν να φυλάξω μια εικόνα από το Ακρόπολις, θα κρατούσα τον κόσμο της επαρχίας, τους ανθρώπους που παρατάσσονταν επί χιλιόμετρα για να δουν τα αυτοκίνητα να περνούν.

Περνούσαμε από την Καρδίτσα για να πάμε στην Καλαμπάκα, τα σχολεία της περιοχής δεν άνοιγαν τις μέρες του Ακρόπολις. Και ήταν όλα τα παιδάκια με τις σημαίες στα χέρια και ζητωκραύγαζαν καθώς φτάναμε, πηγαίνοντας – επίτηδες για να τους ευχαριστήσουμε – με τις πάντες μέσα στις πλατείες. Κι εκείνοι ξεσηκώνονταν και φώναζαν. Ήταν γι’ αυτούς, αλλά και για μας, ένα πανηγύρι.» 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1)«Ιστορικές διαδρομές: «Ταρζάν » του Νίκου Σαρατσιώτη, Περιοδικό DRIVE, τεύχος Νο 51, Αθήνα Σεπτέμβριος 2001.
2)Εφημερίδα «Η Καθημερινή», «Επτά Ημέρες», «Η Ντόλυ, ο Πλαπούτας, ο Ταρζάν». Συνέντευξη του Κώστα Στεφανή στον δημοσιογράφο Βασίλη Τσακίρογλου. Αθήνα, Κυριακή 30 Μαΐου 2004.
3)Δημοσίευση: Εφημερίδα «Αχιλλέας» Μακρακώμης.

neolaiatsoukas.wordpress.com

Βερολίνο
Ορισμένοι πληθυσμοί πελαργών, ευτυχώς όχι και στην Ελλάδα, έχουν εγκαταλείψει την εξαντλητική ετήσια μετανάστευση στην Αφρική και προτιμούν να ξεχειμωνιάζουν σε χωματερές ή κοντά σε εγκαταστάσεις ιχθυοκαλλιέργειας, διαπιστώνει διεθνής μελέτη ορνιθολόγων.

O λευκοπελαργός (Ciconia ciconia), ένα μεγαλόσωμο πουλί διάσημο λόγω των φωλιών που χτίζει σε καμπαναριά και άλλα ψηλά σημεία, κανονικά περνά το χειμώνα στην Αφρική και διαχειμάζει στην Ευρώπη και τη Δυτική Ασία, από την Ισπανία και την Ελλάδα στο νότο μέχρι την Ουκρανία στα βόρεια.

Newsroom ΔΟΛ