Το μεγαλύτερο ανθρώπινο ολοκαύτωμα δεν έχει βρει ακόμα στην ιστορία και τη συλλογική μνήμη το μέγεθος που αναλογεί στα περισσότερα από 100.000.000 θύματα Ινδιάνους που σφαγιάστηκαν από τους Ευρωπαίους αποικιοκράτες και τους αποίκους της Αμερικανικής ηπείρου.

Οι διπλάσιοι από όλους τους νεκρούς του τελευταίου παγκόσμιου πόλεμου, στρατιώτες κι άμαχους μαζί. Αυτή είναι η μεγαλύτερη γενοκτονία της πολιτισμένης δύσης, της επέκτασης των αγορών της, της κερδοφορίας της και στο όνομα της Χριστιανικής της θρησκείας και της εκκλησίας που ευλόγησε τις σφαγές των «απίστων» και μοιράστηκε μέρος της λείας.

Συνολικά από τα πρώτα χρόνια της «ανακάλυψης» της Αμερικής, μέχρι και το τέλος του 19ου αιώνα, πάνω από 80.000.000 Ιθαγενείς εξοντώθηκαν. Συγκεκριμένα, ο αριθμός των Ιθαγενών στην Βόρεια Αμερική το 1919 έφτανε τους 400.000, μόλις… 18 με 19 εκατομμύρια λιγότεροι σε σύγκριση με το 1492, όπως αναφέρει το Ethical Canons and Scientific Inquiry (Genocide of Native Americans).

Ο David Stannard στο βιβλίο του, American Holocaust, (1992, σ. 74-75, s.151), κάνει λόγο για 100 εκατομμύρια ανθρώπους που εξοντώθηκαν συνολικά, μεταξύ αυτών γύρω στα 18 εκατομμύρια σε περιοχές του Βόρειου Μεξικού, ενώ οι θάνατοι που συνδέονται με το εμπόριο δουλείας Ιθαγενών υπολογίζονται στα 28 εκατομμύρια. Όπως όλα δείχνουν, οι ιθαγενείς πλήρωσαν πολύ ακριβά τα προνόμια που είχαν να κατοικούν σε πλούσια εδάφη.

Κατά τους σύγχρονους μελετητές Ντ. Ριμπέιρο, Φ. Ντόμπινς, Π. Τόμσον κ.ά., Αζτέκοι, Ίνκας και Μάγια υπολογίζονται συνολικά ανάμεσα σε εβδομήντα και ενενήντα εκατομμύρια άτομα, όταν έκαναν την εμφάνισή τους οι κονκισταδόρες. Ενάμισι αιώνα αργότερα, δεν απέμεναν απ’ αυτούς παρά μόνο τριάμισι εκατομμύρια! Σύμφωνα με τον Τζ. Κόντερ, μόνο στα ορυχεία του Ποτοζί, απ’ όπου εξόρυξαν οι Ισπανοί 45 χιλιάδες τόνους καθαρού ασημιού, πέθαναν οχτώ εκατομμύρια Ινδιάνοι!

Σχεδόν τέσσερις αιώνες κράτησε αυτό το μαρτύριο! Επειδή, δε, οι Ινδιάνοι εξολοθρεύτηκαν μέσα σε λίγες δεκαετίες, αντικαταστάθηκαν με εκατομμύρια σκλάβους που μετέφεραν οι Ευρωπαίοι στην Αμερική από την Αφρική. Πάνω από εκατό εκατομμύρια Ινδιάνοι της Αμερικής και Αφρικανοί εξοντώθηκαν σαν αναλώσιμα ζώα για να πλουτίσουν οι Ευρωπαίοι και να αναπτύξουν τις βιομηχανίες και τον Καπιταλισμό.

Με την εγκατάσταση των λευκών στην αμερικανική ήπειρο, οι Ινδιάνοι κατηγορούνται από την Εκκλησία ως ασκητές μαγείας και φανατικοί ειδωλολάτρες. Όμως και αυτό ήταν ένα άλλοθι για την απαίδευτη τότε κοινωνία της Ευρώπης, που η μεγάλη και τυφλή πίστη στα λόγια της Εκκλησίας και κυρίως ο πουριτανισμός και το δόγμα του «πίστευε και μη ερεύνα» έκανε τον απαίδευτο λαό της Αμερικής να καταδιώξει τους Ινδιάνους σαν δαίμονες.

Στο παρακάτω βίντεο, ο φωτογράφος Άαρον Χιούι, εστιάζει την προσοχή του σε μια από τις φυλές των ιθαγενών τής Βορείου Αμερικής που ονομάζεται Λακότα. Στην ομιλία που έδωσε το 2010, αναφέρει πως η φυλή αυτή συρρικνώθηκε και ουσιαστικά φυλακίστηκε σε καταυλισμούς/στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Η γενοκτονία τών αυτόχθονων Ινδιάνων της Αμερικής. (Άαρον Χιούι) from Julien Chaulieu on Vimeo.

Βαρθολομαίος ντε λας Κάζας

Χριστιανοί εξοντώνουν τους Ινδιάνους για χρυσάφι

Του Στέλιου Ελληνιάδη /Δρόμος της αριστεράς

«Η ανακάλυψη των στρωμάτων χρυσού και αργύρου στην Αμερική, η σταυροφορία εξόντωσης, υποδούλωσης και ενταφιασμού μέσα στα ορυχεία του ντόπιου πληθυσμού, η απαρχή της κατάκτησης και η λεηλασία των ανατολικών Ινδιών, η μεταμόρφωση της αφρικανικής ηπείρου σε πεδίο κυνηγιού σκλάβων, είναι κι αυτά γεγονότα που αναγγέλλουν την καπιταλιστική παραγωγή.» Καρλ Μαρξ, στο «Κεφάλαιο».

Μεγαλώσαμε διαβάζοντας βιβλία, μεγάλου σχήματος με χρωματιστά σκληρά εξώφυλλα, για τους θρυλικούς κονκισταδόρες, που διέδιδαν το δυτικό πολιτισμό στους αγρίους, με χίλιους κινδύνους, αλλά πάντα με τη βοήθεια του Θεού. Από μικρή ηλικία αφομοιώναμε την ιστορία εντελώς στρεβλά. Πολλοί συμπολίτες μας δεν ξέφυγαν απ’ αυτή την πλάνη ποτέ. Η καθολική (από χριστιανούς) εξαφάνιση πολιτισμών χιλιετιών και ολόκληρου του πληθυσμού της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής μέσα σε μερικές δεκαετίες, από τους Ευρωπαίους «ευγενείς», δεν διδάσκεται στο σχολείο, σαν να μην έχει συμβεί.

Αργότερα, οι έποικοι και οι απόγονοί τους έκαναν τα ίδια στη Βόρεια Αμερική. Σχεδόν το σύνολο των λαών μιας ολόκληρης ηπείρου ξεκληρίστηκε και ο φυσικός πλούτος λεηλατήθηκε. Κι εμείς διασκεδάζαμε στα θερινά σινεμά με τους καλούς καουμπόιδες που σκότωναν τους κακούς Ινδιάνους. Έτσι, χτίστηκε η ιδεολογία του Δυτικού πολίτη που απολαμβάνει τα αγαθά της ευημερίας, χωρίς να θέλει να ξέρει τη σκληρή αλήθεια που διαστρεβλώνεται ή κρύβεται επιμελώς από πίσω.

Η λεηλασία της Λατινικής Αμερικής, η γενοκτονία των Ινδιάνων και η ευημερία της Δύσης

Ίσως καμία άλλη επίσημη αναφορά στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν εμπεριέχει τόσο παρατεταμένη, εκτεταμένη και σκληρή απανθρωπιά, όσο η αναφορά που υποβάλλει ο Βαρθολομαίος ντε Λας Κάζας στον «Υψηλότατο και Παντοδύναμο Κύριο» πρίγκιπα δον Φίλιππο της Ισπανίας, για να καταγγείλει τα εγκλήματα των Ισπανών χριστιανών στις (νομιζόμενες) ανατολικές Ινδίες, δηλαδή στην Αμερική. Ο Λας Κάζας είναι δομινικανός ιερέας και ανήκει στην πανίσχυρη καθολική εκκλησία της Ισπανίας η οποία συνδράμει στην κατάληψη και εκμετάλλευση των νέων εδαφών. Είναι η εποχή που η Ιερά Εξέταση βρίσκεται στο απόγειο της ισχύος της, εξοντώνοντας με τα πιο βάναυσα μέσα τους «εχθρούς» της.

Οι απεσταλμένοι τής Εκκλησίας στην Αμερική συνεργούν στα εγκλήματα που πραγματοποιούν οι «κονκισταδόρες» στο όνομα του Θεού.

Οι περιγραφές τού Λας Κάζας δεν θα μπορούσαν να είναι ούτε κατ’ ελάχιστον ψευδείς ή υπερβολικές, γιατί απευθύνονται στην αρχή η οποία έχει απεριόριστο δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω στους υπηκόους της και τους υποτελείς λαούς. Γι’ αυτό το λόγο είναι συγκλονιστικές, σε σημείο που δυσκολεύεσαι, μισή χιλιετία αργότερα, να τις διαβάσεις χωρίς να υποστείς ένα ισχυρό σοκ.

Για το χρυσάφι και το ασήμι που τόσο χρειάζονται οι αυλές των «ευγενών» για τον πλούτο και τη χλιδή τους, αλλά και για τη διεξαγωγή συνεχών πολέμων εναντίον άλλων ηγεμόνων, οι πολιτισμένοι λαοί της Δύσης επιδίδονται σε μία απόλυτη γενοκτονία η οποία, στην κυριολεξία, εξαφανίζει την ίδια τη ζωή σε πολύ μεγάλες περιοχές οι οποίες μέχρι τότε είχαν πολυπληθείς και ακμάζουσες κοινωνίες.

Ο Λας Κάζας κάνει ξεχωριστές αναφορές, ανά τόπο, με ονομασίες, γεγονότα και αριθμούς. Και όχι μόνο αποκαλύπτει τα φρικιαστικά εγκλήματα, αλλά δείχνει και ποιος ήταν ο πραγματικά πολιτισμένος.

Ο θεωρητικός Χουάν Γκινές ντε Σεπούλβεδα υποστήριζε ότι άξιζε στους Ινδιάνους αυτή η μεταχείριση, γιατί οι αμαρτίες και οι δοξασίες τους πρόσβαλαν τον Θεό. Ο Μπουφόν τους θεωρούσε ψυχρά και ασθενικά ζωά, χωρίς κανένα σημάδι ψυχής. Και ο ιερέας Γκρεγκόριο Γκαρθία αποφαινόταν ότι είναι Εβραίοι, αφού δεν πιστεύουν στα θαύματα του Χριστού. Αλλά και πολλοί άλλοι Ευρωπαίοι διανοούμενοι, φιλόσοφοι και επιστήμονες, θεωρητικοποίησαν την κατωτερότητα των Ινδιάνων που δικαιολογούσε την ευρωπαϊκή αγριότητα σε βάρος τους. Και πολλοί, μέχρι σήμερα, συνδράμουν στην παραπληροφόρηση, προβάλλοντας ως το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμα της εποχής τα θαυμαστά έργα του Ελ Γκρέκο και άλλων σπουδαίων καλλιτεχνών, αποσιωπώντας ή υποβαθμίζοντας την κύρια πλευρά, δηλαδή τη βαρβαρότητα του αποικισμού, με την οποία η Δύση εξασφάλισε την ανάπτυξη και την ευημερία της.

Όλοι εναντίον των ανυπεράσπιστων Ινδιάνων, πλην του Λας Κάζας, ο οποίος επιδίδεται σε ένα μάταιο αγώνα να πείσει την αυτοκρατορική εξουσία να βάλει ένα τέλος στη γενοκτονία των ιθαγενών, την οποία παρακολουθεί και καταγράφει λεπτομερώς στην αναφορά του από τη μία ώς την άλλη άκρη της υποηπείρου.

Στην κυριολεξία: Εξολόθρευσαν τους πάντες

«Οι Ινδίες ανακαλύφτηκαν το έτος 1492. Τον επόμενο χρόνο κατοικήθηκαν από χριστιανούς Ισπανούς… Όλα τα μέρη που ανακαλύφθηκαν μέχρι το 1541 είναι τόσο πυκνοκατοικημένα, σαν κυψέλη. Θα έλεγες ότι ο Θεός τοποθέτησε εκεί τη μεγαλύτερη ποσότητα από όλο το ανθρώπινο γένος. Γενικά, όλους αυτούς τους απειράριθμους λαούς, ο Θεός τούς έχει πλάσει εξαιρετικά απλούς, χωρίς κακίες και δολιότητες, είναι πολύ υπάκουοι και πιστοί στους φυσικούς τους αφέντες και στους χριστιανούς που υπηρετούν. Είναι οι πιο ταπεινοί, οι πιο υπομονετικοί, οι πιο ειρηνόφιλοι και ήσυχοι άνθρωποι μέσα σ’ όλο τον κόσμο. Αθόρυβοι, χωρίς μνησικακία, ούτε βιαιότητες, ούτε μαλώματα, χωρίς εμπάθεια, χωρίς μίσος, χωρίς την επιθυμία της εκδίκησης… Κατέχουν ελάχιστα και δεν θέλουν να κατέχουν πρόσκαιρα αγαθά. Δεν είναι υπερήφανοι, ούτε φιλόδοξοι, ούτε πλεονέχτες… Η κρίση τους είναι καθαρή, γερή και ζωηρή… Και ακριβώς σ’ αυτά τα πρόβατα, που είναι προικισμένα από τον πλάστη τους με τόσα προσόντα, μόλις τα γνώρισαν οι Ισπανοί, σαν λύκοι όρμησαν, τίγρεις, άγρια λιοντάρια πεινασμένα.

Είναι πια σαράντα χρόνια και τώρα ακόμα, δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να τους σκοτώνουν, να τους ταλαιπωρούν, να τους καταθλίβουν, να τους βασανίζουν και να τους αφανίζουν με σκληρότητες πρωτοφανείς, καινούργιες, ποικίλες, πρωτοθώρητες που κανείς δεν τις έχει δει, ούτε διαβάσει, ούτε ακούσει. Θα αφηγηθώ μερικές. Έτσι, από τα τρία εκατομμύρια ιθαγενείς που είχαμε δει στο νησί Ισπανιόλα (Αϊτή), σήμερα, δεν έχουν μείνει ούτε διακόσιοι.

Το νησί Κούβα σήμερα είναι περίπου έρημο. Το νησί Σαν Χουάν και το νησί Τζαμάικα, που είναι μεγάλα νησιά, πολύ ευτυχισμένα και πολύ όμορφα, είναι και τα δυο κατεστραμμένα. Σε ένα σύμπλεγμα εξήντα νησιών (στην Καραϊβική), όπου υπήρχαν περισσότερες από πεντακόσιες χιλιάδες ψυχές, σήμερα, δεν υπάρχει ψυχή… Πάνω στη Μεγάλη Στεριά… σ’ αυτά τα σαράντα χρόνια, περισσότερα από δώδεκα εκατομμύρια ψυχές, άντρες, γυναίκες και παιδιά, πέθαναν άδικα από την τυραννία και τις μοχθηρές πράξεις των χριστιανών. Ο αριθμός είναι εξακριβωμένος και αληθινός… Αν οι χριστιανοί σκότωσαν και αφάνισαν τόσες και τόσες ψυχές και τέτοιας ποιότητας, αυτό έγινε μόνο και μόνο για το χρυσάφι…»

«Μ’ αυτές τις αλλεπάλληλες αποστολές, από τέσσερις χιλιάδες Ινδιάνους απέμειναν ζωντανοί έξι. Τους άφηναν οι Ισπανοί να πεθαίνουν στο δρόμο. Όταν μερικοί, κουρασμένοι και πληγωμένοι από το βαρύ φορτίο, έπεφταν άρρωστοι από την πείνα, τους έκοβαν το λαιμό για να μην αργοπορούν με το να τους βγάζουν τις αλυσίδες.»

«Στη Χολούλα (Μεξικό), με τριάντα χιλιάδες κατοίκους, ο αρχηγός διέταξε να κάψουν ζωντανούς όλους τους άρχοντες που ήταν δεμένοι -πάνω από εκατό- σε πασάλους που είχαν στήσει στη γη.»

Με Ινδιάνους τάιζαν τα σκυλιά τους!

Η αναφορά του Λας Κάζας καλύπτει όλη τη σημερινή ισπανόφωνη(!) Αμερική. Οι περιγραφές του ανά περιοχή, σε Γουατεμάλα, Περού, Νικαράγουα, Βενεζουέλα κ.λπ. είναι κάτι παραπάνω από ανατριχιαστικές. Με τους Ινδιάνους, οι Ευρωπαίοι τάιζαν τα σκυλιά τους! Και στους Ινδιάνους μετέδωσαν την ευλογιά, την ιλαρά και τα αφροδίσια νοσήματα που τους αποδεκάτισαν, αφού το ανοσοποιητικό τους σύστημα δεν είχε άμυνες για να αντιμετωπίσει τα άγνωστα αυτά μικρόβια των Ευρωπαίων.

Κατά τους σύγχρονους μελετητές Ντ. Ριμπέιρο, Φ. Ντόμπινς, Π. Τόμσον κ.ά.,  Αζτέκοι, Ίνκας και Μάγια υπολογίζονται συνολικά ανάμεσα σε εβδομήντα και ενενήντα εκατομμύρια άτομα, όταν έκαναν την εμφάνισή τους οι κονκισταδόρες. Ενάμισι αιώνα αργότερα, δεν απέμεναν απ’ αυτούς παρά μόνο τριάμισι εκατομμύρια! Σύμφωνα με τον Τζ. Κόντερ, μόνο στα ορυχεία του Ποτοζί, απ’ όπου εξόρυξαν οι Ισπανοί 45 χιλιάδες τόνους καθαρού ασημιού, πέθαναν οχτώ εκατομμύρια Ινδιάνοι! Σχεδόν τέσσερις αιώνες κράτησε αυτό το μαρτύριο!

Επειδή, δε, οι Ινδιάνοι εξολοθρεύτηκαν μέσα σε λίγες δεκαετίες, αντικαταστάθηκαν με εκατομμύρια σκλάβους που μετέφεραν οι Ευρωπαίοι στην Αμερική από την Αφρική. Πάνω από εκατό εκατομμύρια Ινδιάνοι της Αμερικής και Αφρικανοί εξοντώθηκαν σαν αναλώσιμα ζώα για να πλουτίσουν οι Ευρωπαίοι και να αναπτύξουν τις βιομηχανίες και τον καπιταλισμό.

Αποικιοκρατία σημαίνει αιώνια καθυστέρηση

Όπως επισημαίνει ο Εδουάρδος Γκαλεάνο, με το χρυσάφι και το ασήμι, αργότερα και τη ζάχαρη, τα οποία διοχετεύονταν στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις, δημιουργήθηκε μεγάλη συσσώρευση αγαθών και κεφαλαίων, αναπτύχθηκε το εμπόριο και εδραιώθηκε η κυριαρχία των Δυτικών σε όλη τη γη. Ταυτόχρονα, οι μητροπόλεις αποκόμιζαν μεγάλα κέρδη από το εμπόριο των σκλάβων και από την καταναγκαστική χωρίς πληρωμή εργασία των δούλων στα ορυχεία και τις φυτείες. Η λεηλασία του φυσικού πλούτου και η απεριόριστη εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας δημιούργησαν τις υλικές προϋποθέσεις για το καπιταλιστικό «θαύμα».

Ο Ερνέστος Μαντέλ υπολόγισε ότι η αξία του πλούτου που συσσωρεύτηκε από τη λεηλασία, ξεπερνούσε το σύνολο του κεφαλαίου που επενδύθηκε σε όλες τις ευρωπαϊκές βιομηχανίες στα χρόνια της βιομηχανικής επανάστασης.

Σήμερα, είναι κοινός τόπος ότι οι Ευρωπαίοι (γιατί μετά τους Ισπανούς, ακολούθησαν Πορτογάλοι, Γάλλοι, Βρετανοί, Ολλανδοί και λοιποί εκπολιτιστές), λεηλατώντας το φυσικό πλούτο, καταστρέφοντας τους εντόπιους πολιτισμούς, εξολοθρεύοντας καθ’ ολοκληρίαν τους ιθαγενείς πληθυσμούς και εξαφανίζοντας όλη την αφρόκρεμα των αρχόντων ηγετών και των προικισμένων διανοητών μιας ολόκληρης ηπείρου που περιλάμβανε αρχιτέκτονες, μηχανικούς, αστρονόμους, ζωγράφους, θεραπευτές κ.λπ., επί τετρακόσια χρόνια, υπονόμευσαν το μέλλον των πληθυσμών που επέζησαν και των απογόνων τους, καταδικάζοντάς τους σε μια απροσδιορίστου χρόνου στέρηση και καθυστέρηση, που είναι αισθητή μέχρι τις μέρες μας. Αφού οι λευκοί Αμερικανοί συνεχίζουν την ίδια πολιτική οικειοποίησης του φυσικού πλούτου της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής και αφανισμού του εκλεκτότερου ανθρώπινου δυναμικού της με δολοφονίες και εξαφανίσεις εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων σε Αργεντινή, Χιλή, Γουατεμάλα, Σαλβαδόρ, Νικαράγουα, Βολιβία κ.λπ.

Το «θαύμα» του καπιταλισμού τρέφεται, ανέκαθεν, από τη βία και τη λεηλασία.

(Τα αποσπάσματα είναι από το βιβλίο Η καταστροφή των Ινδιάνων του Βαρθολομαίου ντε Λας Κάζας, εκδόσεις Στοχαστής, και οι περισσότερες πληροφορίες από το βιβλίο του Εντουάρντο Γκαλεάνο. Οι ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής, εκδόσεις Κουκκίδα)

Υλικό για την ανάρτηση αντλήθηκε από τις παρακάτω παλαιότερες: http://toixo-toixo.blogspot.gr/2011/04/blog-post_29.html http://www.e-dromos.gr/%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%BC%… via: inred.gr 

newsone.gr

Το εξαιρετικό ντοκυμαντέρ του Κώστα Γαβρα για τον Παρθενώνα,το πιο σημαντικό μνημείο στον κόσμο, χωρίς λογοκρισία.

Το ντοκυμαντέρ που έφτιαξε πριν μεριά χρόνια ο Κώστα Γαβράς για τον Παρθενώνα, είχε περάσει και κάποιες περιπέτειες. Αιτία κάποιες ιστορικά επιβεβαιωμένες σκηνές που έδειχνα κάποιους καλόγερους να προβαίνουν σε καταστροφές κάποιων μνημείων του Παρθενώνα, κάτι που είχε οδηγήσει και σε κάποια αντιδικία της εκκλησίας με τον σκηνοθέτη, μια και το ελληνικό ιερατείο απαιτούσε να αφαιρεθούν οι επίμαχες σκηνές. Η Ιστορία είναι όμως αυτό που είναι και το ίδιο ισχύει και για τον Παρθενώνα και για τις περιπέτειες που πέρασε μέσα στους αιώνες. Η πρόσφατη απόφαση του Υπουργού Πολιτισμού  Μπαλτά να παραιτηθεί από την δικαστική διεκδίκηση των μαρμάρων του Παρθενώνα, είναι και η αφορμή να θυμηθούμε την ιστορία του πιο σημαντικού μνημείου στον κόσμο.

klik.gr

Από την παρουσίαση των διαφορών της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του Παπισμού διαπιστώνει κανείς τις μεγάλες δογματικές διαφορές, πού υπάρχουν μεταξύ μας.

Σύμφωνα με το DOGMA, μέχρι το 1009 οι Πάπες της Ρώμης και οι Πατριάρχες της Κωνσταντινουπόλεως ήταν ενωμένοι στον κοινό αγώνα εναντίον των Φράγκων Ηγεμόνων και Επισκόπων, αλλά και των κατά καιρούς αιρετικών. Οι Επίσκοποι της Παλαιάς Ρώμης, παρά τις μικρές και μη ουσιαστικές διαφορές, είχαν πάντοτε κοινωνία με τους Επισκόπους της Νέας Ρώμης και τους Επισκόπους της Ανατολής μέχρι το 1009-1014, όταν για πρώτη φορά κατέλαβαν τον θρόνο της Παλαιάς Ρώμης οι Φράγκοι Επίσκοποι. Υπάρχουν βασικές διαφορές μεταξύ Ορθοδόξου Εκκλησίας και Παπισμού και παραθέτουμε κάποιες από αυτές.
Η βασική διαφορά μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του Παπισμού βρίσκεται στην διδασκαλία περί της ακτίστου ουσίας και ακτίστου ενεργείας του Θεού. Ενώ οι Ορθόδοξοι πιστεύουμε ότι ο Θεός έχει άκτιστη ουσία και άκτιστη ενέργεια και ότι ο Θεός έρχεται σε κοινωνία με την κτίση και τον άνθρωπο με την άκτιστη ενέργειά Του, εν τούτοις οι Παπικοί πιστεύουν ότι στον Θεό η άκτιστη ουσία ταυτίζεται με την άκτιστη ενέργειά Του (actus purus) και ότι ο Θεός επικοινωνεί με την κτίση και τον άνθρωπο διά των κτιστών ενεργειών Του, δηλαδή ισχυρίζονται ότι στον Θεό υπάρχουν και κτιστές ενέργειες.

Εκτός από την θεμελιώδη διαφορά μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του Παπισμού στο θέμα της ουσίας και ενεργείας στον Θεό, υπάρχουν άλλες μεγάλες διαφορές, που έγιναν κατά καιρούς αντικείμενα θεολογικών διαλόγων, όπως:

– το Filioque, ότι το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται από τον Πατέρα και τον Υιό με αποτέλεσμα να μειώνεται η μοναρχία του Πατρός.

– το σημείο του Σταυρού γίνεται με τέσσερα δάκτυλα. Το τέταρτο δάκτυλο συμβολίζει την Παναγία. Κανείς όμως άνθρωπος δεν μπορεί να σταθεί δίπλα στον λατρευόμενο Τριαδικό Θεό. Μ’ αυτό τον τρόπο οι Παπικοί ξεφεύγουν στη Μαριολατρεία.

– η χρησιμοποίηση αζύμου άρτου στην θεία Ευχαριστία που παραβαίνει τον τρόπο με τον οποίο ο Χριστός ετέλεσε το Μυστικό Δείπνο. Οι καθολικοί προσφέρουν άζυμο άρτο, ενώ οι ορθόδοξοι άρτο κανονικό.
– ο καθαγιασμός των «τιμίων δώρων» που γίνεται όχι με την επίκληση, αλλά με την απαγγελία των ιδρυτικών λόγων του Χριστού «λάβετε φάγετε… πίετε εξ αυτού πάντες…».

– η θεωρία ότι η σταυρική θυσία του Χριστού εξιλέωσε την θεία δικαιοσύνη, που παρουσιάζει τον Θεό Πατέρα ως φεουδάρχη και παραθεωρεί την Ανάσταση.

– οι λειτουργικές καινοτομίες σε όλα τα μυστήρια της Εκκλησίας (Βάπτισμα, Χρίσμα, Ιερωσύνη, Εξομολόγηση, Γάμος, Ευχέλαιον). Η ορθόδοξη Εκκλησία βαφτίζει διά καταδύσεως, ενώ η καθολική ρίχνει νερό στο κεφάλι του βαφτιζομένου.
– η μη μετάληψη των λαικών από το «Αίμα» του Χριστού.

– το πρωτείο του Πάπα, κατά το οποίο ο Πάπας είναι «ο episcopus episcoporum και η πηγή της ιερατικής και εκκλησιαστικής εξουσίας, είναι η αλάθητος κεφαλή και ο Καθηγεμών της Εκκλησίας, κυβερνών αυτήν μοναρχικώς ως τοποτηρητής του Χριστού επί της γης» (Ι. Καρμίρης). Με αυτήν την έννοια ο Πάπας θεωρεί τον εαυτό του διάδοχο του Αποστόλου Πέτρου, στον οποίον υποτάσσονται οι άλλοι Απόστολοι, ακόμη και ο Απόστολος Παύλος.

– η μη ύπαρξη συλλειτουργίας κατά τις λατρευτικές πράξεις.

– το αλάθητο του Πάπα. Το αλάθητο είναι η άποψη ότι ο Πάπας όταν μιλάει ως Πάπας είναι αλάθητος. Αυτό δεν στηρίζεται βεβαίως πουθενά. Στην Εκκλησία του Χριστού αλάθητοι είναι μόνο οι οικουμενικές σύνοδοι όπου μετέχουν ανεξαιρέτως όλοι οι επίσκοποι της Ενωμένης Εκκλησίας.
– το δόγμα της ασπίλου συλλήψεως της Θεοτόκου και γενικά η μαριολατρεία, κατά την οποία η Παναγία ανυψώνεται στην Τριαδική θεότητα και μάλιστα γίνεται λόγος και για Αγία Τετράδα.

– καταργήθηκε η ιερατική αμφίεση, το ράσο.

Στον Παπισμό έχουμε απόκλιση από την ορθόδοξη Εκκλησιολογία. Ενώ στην Ορθόδοξη Εκκλησία δίνεται μεγάλη σημασία στην θέωση που συνίσταται στην κοινωνία με τον Θεό, διά της οράσεως του ακτίστου Φωτός, οπότε οι θεούμενοι συνέρχονται σε Οικουμενική Σύνοδο και οριοθετούν ασφαλώς την αποκαλυπτική αλήθεια σε περιπτώσεις συγχύσεως, εν τούτοις στον Παπισμό δίνεται μεγάλη σημασία στον θεσμό του Πάπα, ο οποίος Πάπας υπέρκειται ακόμη και από αυτές τις Οικουμενικές Συνόδους. Σύμφωνα με την λατινική θεολογία «η αυθεντία της Εκκλησίας υπάρχει τότε μόνον όταν στηρίζεται και εναρμονίζεται με την θέληση του Πάπα. Σε αντίθετη περίπτωση εκμηδενίζεται». Οι Οικουμενικές Σύνοδοι θεωρούνται ως «συνέδρια του Χριστιανισμού που συγκαλούνται υπό την αυθεντία και την εξουσία και την προεδρία του Πάπα». Αρκεί να βγει ο Πάπας από την αίθουσα της Οικουμενικής Συνόδου, οπότε αυτή παύει να έχει κύρος. Ο Επίσκοπος Μαρέ έγραψε: «θα ήταν πιο ακριβείς οι ρωμαιοκαθολικοί αν εκφωνώντας το «Πιστεύω» έλεγαν: «και εις έναν Πάπαν» παρά να λένε: «και εις μίαν… Εκκλησίαν»».

Επίσης, «η σημασία και ο ρόλος των Επισκόπων μέσα στην ρωμαική Εκκλησία δεν είναι παρά απλή εκπροσώπηση της παπικής εξουσίας, στην οποία και οι ίδιοι οι Επίσκοποι υποτάσσονται, όπως οι απλοί πιστοί». Στην παπική εκκλησιολογία ουσιαστικά υποστηρίζεται ότι «η αποστολική εξουσία εξέλιπε με τους αποστόλους και δεν μετεδόθη στους διαδόχους τους επισκόπους. Μονάχα η παπική εξουσία του Πέτρου, υπό την οποίαν βρίσκονταν όλοι οι άλλοι, μετεδόθη στους διαδόχους του Πέτρου, δηλαδή στους Πάπες». Μέσα σε αυτήν την προοπτική υποστηρίζεται από την παπική «Εκκλησία» ότι όλες οι Εκκλησίες της Ανατολής είναι διιστάμενες και έχουν ελλείψεις και κατά οικονομίαν μας δέχονται σε κοινωνία, και βέβαια κατ’ οικονομίαν μας δέχονται ως αδελφάς Εκκλησίας, επειδή αυτή αυτοθεωρείται ως μητέρα Εκκλησία και εμάς μας θεωρούν θυγατέρες Εκκλησίες.

Το Βατικανό είναι κράτος και ο εκάστοτε Πάπας είναι ο ηγέτης του Κράτους του Βατικανού. Πρόκειται για μια ανθρωποκεντρική οργάνωση, για μια εκκοσμίκευση και μάλιστα θεσμοποιημένη εκκοσμίκευση. Το Κράτος του Βατικανού ιδρύθηκε το 755 και αναγνωρίσθηκε το 1929.

Υπάρχουν μεγάλες θεολογικές διαφορές, οι οποίες καταδικάσθηκαν από την Σύνοδο επί Μεγάλου Φωτίου και στην Σύνοδο επί αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, όπως φαίνεται και στο «Συνοδικό της Ορθοδοξίας». Επιπλέον και οι Πατέρες της Εκκλησίας και οι Τοπικές Σύνοδοι μέχρι τον 19ο αιώνα καταδίκαζαν όλες τις πλάνες του Παπισμού. Το πράγμα δεν θεραπεύεται ούτε βελτιώνεται από κάποια τυπική συγγνώμη που θα δώσει ο Πάπας για ένα ιστορικό λάθος, όταν οι θεολογικές απόψεις του είναι εκτός της Αποκαλύψεως και η Εκκλησιολογία κινείται σε εσφαλμένο δρόμο, αφού μάλιστα ο Πάπας παρουσιάζεται ως ηγέτης του Χριστιανικού κόσμου, ως διάδοχος του Αποστόλου Πέτρου και βικάριος – αντιπρόσωπος του Χριστού πάνω στην γη, ωσάν ο Χριστός να έδωσε την εξουσία του στον Πάπα και Εκείνος αναπαύεται ευδαίμων στους Ουρανούς.

Πηγή: Dogma

Το 1986, μετά το πυρηνικό ατύχημα στο Τσέρνομπιλ, που σκόρπισε ραδιενέργεια στην περιοχή αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη, πάνω από 100.000 άνθρωποι αναγκάστηκαν να αφήσουν τα σπίτια τους και να αναζητήσουν άλλη στέγη. 

Αυτό όμως δεν ισχύει στην περίπτωση του 90χρονου σήμερα Ivan Shamyanokο, ο οποίος δεν εγκατέλειψε το χωριό του, λίγα μόλις χιλιόμετρα έξω από το Τσέρνομπιλ της Ουκρανίας, όπου έγινε το δραματικό αυτό πυρηνικό ατύχημα.

Ο Shamyanok παρέμεινε στο σπίτι του στο χωριό Tulgovichi, ενώ χαρακηριστικά λέει ότι αυτό είναι και το μυστικό που του έχει δώσει ζωή και είναι πολύ καλά μέχρι και σήμερα. Ότι δηλαδή, δεν άφησε το σπίτι του μετά την δεν άφησε το σπίτι του μετά καταστροφή και επέλεξε να μείνει εκεί.

Από την ημέρα του ατυχήματος στις 26 Απριλίου 1986 ο 90χρονος δεν έχει εμφανίσει κάποιο σημαντικό πρόβλημα υγείας αλλά και κάτι που ενδεχομένως να προέρχεται εξαιτίας του πυρηνικού ατυχήματος.

«Και η αδελφή μου ζούσε εδώ με τον άνδρα της. Αποφάσισαν να φύγουν και πέθαναν από το άγχος. Εγώ δεν αγχώνομαι. Τραγουδώ, κάνω βόλτες και παίρνω τα πράγματα χαλαρά όπως ζω», εξομολογείται ο 90χρονος παπππούς.

Ακόμα λέει πως και μετά την καταστροφή συνέχισαν να τρώνε λαχανικά, φρούτα, γάλα και κρέας από τα ζώα που είχαν, χωρίς κανένα πρόβλημα.

Ένα φορτηγό με προμήθειες περνά κάθε εβδομάδα από το σπίτι του παππού, ενώ τον περιποιείται η εγγονή του, που τον επισκέπτεται μία φορά την εβδομάδα.

Ένα μικρό ποτήρι βότκα την ημέρα τον βοηθά και του ανοίγει η όρεξη.

iefimerida.gr

Η νέα ήπειρος θα είχε όνομα Ατλαντρόπα. Θα προέκυπτε από τη συνένωση της Αφρικής και της Ευρώπης.
Πίσω από το εξωφρενικό σχέδιο ήταν ο γερμανός αρχιτέκτονας Herman Sörgel που έκανε τα πάντα για να προωθήσει την ιδέα του από το 1928 έως το και τον θάνατό του, το 1952.
Η ιδέα του ήταν ότι μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και τη μεγάλη οκονομική κρίση του 1929, η μόνη λύση ήταν η συνένωση της Ευρώπης με την Αφρική που θα έδινε λύση σε πληθώρα προβλημάτων εκείνης της εποχής, ακόμα και στη μεταφορά του πετρελαίου.

Η ιδέα του είχε συζητηθεί ακόμα και στα Ηνωμένα Έθνη (ΟΗΕ) και προέβλεπε ένα γιγαντιαίο φράγμα στο Γιβραλτάρ που θα σταματούσε τη ροή από τον Ατλαντικό.
Εκεί θα δημιουργούσαν ένα τεράστιο υδροηλεκτρικό εργοστάσιο που θα εκμεταλλευόταν την πίεση του ωκεανού προς τη Μεσόγειο.

Το επιχείρημα του σχεδιαστή ήταν ότι θα αυξανόταν η καλλιεργήσιμη γη, θα υπήρχε μεγάλη και φθηνή παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από τα υδροηλεκτρικά εργοστάσια στα θαλάσσια περάσματα και θα εξασφαλιζόταν επιπλέον τροφή για 150 εκατομμύρια πολίτες.

Η Σικελία θα προσέγγιζε την Αφρική και θα επικοινωνούσε εύκολα με την Τυνησία με μια μεγάλη γέφυρα. Ακολούθως θα γίνονταν φράγματα στον Βόσπορο και τον Νείλο.
Στο χάρτη όμως τα Ελληνικά νησιά θα εξαφανίζονταν σταδιακά και θα συνενώνονταν με την ηπειρωτική γη.

Η ιδέα για την Atlantropa δεν εφαρμόστηκε ποτέ και το σχέδιο έμεινε στα συρτάρια. Επειδή στο μέλλον ίσως κάποιος τα ανασύρει,  οι νησιώτες και οι φίλοι του περιβάλλοντος καλό είναι να βρίσκονται σε ετοιμότητα…

Το βίντεο του 1951 περιγράφει το σχέδιο.

Δείτε το ντοκυμαντέρ για την Atlantropa

Ένα από τα πολύ γνωστά παραδοσιακά τραγούδια που στηρίζεται σε πραγματικά περιστατικά, είναι η «Μαρία η Πενταγιώτισσα». Η κοπέλα, το πραγματικό όνομα της οποίας ήταν Μαρία Δασκαλοπούλου, ήταν γνωστή στο χωριό της το Πενταγιοί, για τις ερωτικές της περιπέτειες. 

Οι εραστές και οι αγαπητικοί της δημιουργούσαν συχνά επεισόδια και η ίδια θεωρείται μέχρι σήμερα, μια από τις πρώτες φεμινίστριες στην Ελλάδα.

Ο λαός τραγούδησε την ομορφιά της και τους πολυάριθμους εραστές της : «Στα Σάλωνα σφάζουν αρνιά και στο Χρισσό κριάρια και στης Μαρίτσας την ποδιά σφάζονται παληκάρια Μαρίτσα Πενταγιώτισσα, μωρή δασκαλοπούλα, εσύ τα ΄καμες ούλα!» 

Ομως, μία από τις περιπέτειές της έγινε αφορμή να σκοτωθεί ο αδελφός της και η ίδια να κατηγορηθεί ως ηθική αυτουργός. Η Πενταγιώτισσα όμως γλίτωσε την καταδίκη, αφού αθωώθηκε λόγω ωραιότητας! Την ωραία Μαρία, την οποία αποκαλούσαν και λησταρχίνα, υποδύθηκε στον κινηματογράφο το 1957 και η Αλίκη Βουγιουλάκη. 

Είναι πρωί της 12ης  Απριλίου του 1961, Τετάρτη του Πάσχα, όταν ο Ρώσος κοσμοναύτης Γιούρι Γκαγκάριν επιβιβάζεται στο διαστημόπλοιο «Βοστοκ 1» στις 9:07 (τοπική ώρα) για να πραγματοποιήσει την πρώτη διαστημική πτήση στον κόσμο.

108 λεπτά αργότερα, στις 10:55, έχοντας βρεθεί σε μια ελλειπτική τροχιά με απόγειο τα 302 χιλιόμετρα, κινούμενος με ταχύτητα 27.396χλμ/ώρα για 89 λεπτά και 34 δευτερόλεπτα, ο Γκαγκάριν προσγειώνεται με το αλεξίπτωτο του κοντά στην πόλη Τακτάροβα, όπου οι πρώτοι που τον συναντούν είναι μια γυναίκα με την εγγονή της και την αγελάδα τους.

Η πτήση με την κωδική ονομασία «Κέδρος» είχε μόλις στεφθεί απο απολυτή επιτυχία και έτσι δεν αναγκάζεται το Σοβιετικό Επιτελείο να χρησιμοποιήσει τα δυο από τα τρία δελτία τύπου που είχε προετοιμάσει σε περίπτωση που η αποστολή αποτύγχανε.

Ο Γκαγκάριν είχε γίνει ήδη παγκοσμίως γνωστός μέσα σε μια μόλις ημέρα, κλέβοντας την προσοχή της διεθνούς κοινής γνώμης -μεταξύ άλλων- και με το εντυπωσιακό του χαμόγελο και χαρίζοντας στην χώρα του την αίγλη που τόσο επιζητούσε σε μια περίοδο έντονου ανταγωνισμού των δυο υπερδυνάμεων που πια είχε μεταφερθεί και στο διάστημα.

Η Σοβιετική Ένωση τον τίμησε δεόντως, απονέμοντας του το ανώτατο μετάλλιο του «Ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης», ανακηρύσσοντας τον «Εθνικό Κεφάλαιο» και χρησιμοποιώντας τον στο έπακρον ως μέρος της διεθνούς εκστρατείας προπαγάνδας της.

Στο πλαίσιο αυτό, ο Γκαγκάριν πραγματοποίησε δεκάδες ταξίδια και επισκέψεις σε χώρες όπου γινόταν δεκτός με ενθουσιασμό και κατά την διάρκεια των οποίων γνώριζε και διασκέδαζε με όλους τους διάσημους της εποχής, από πολιτικούς μέχρι σταρ του κινηματογράφου.

Η φήμη που του δόθηκε έτσι απότομα αποδείχθηκε βαρύ φορτίο για τον κατά τα άλλα απλό, πρόσχαρο και ήρεμο Γκαγκάριν, ο οποίος άρχισε να πίνει, να φαίνεται ασυνεπής και να αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα με τον γάμο του.

Είναι άλλωστε γνωστό το περιστατικό, όταν ο Γκαγκάριν για να μην τον πιάσει η γυναίκα του με μια ερωμένη του στα «πράσα», μια νοσοκόμα με το όνομα Άννα, πήδηξε από το παράθυρο του δωματίου στο οποίο εισέβαλε η απατημένη σύζυγος, με αποτέλεσμα τον σοβαρό τραυματισμό του που του άφησε και μια μόνιμη ουλή πανό από το αριστερό του φρύδι για ενθύμιο. Άλλωστε αυτή η ζωή δεν συμβάδιζε με την ταπεινή καταγωγή του Γκαγκάριν που όλα αυτά του φαινόντουσαν απολύτως ξένα.

Ο Γιούρι Γκαγκάριν γεννήθηκε στις 9 Μαρτίου του 1934 στο Κλούσινο, ένα χωριό δυτικά της Μόσχας. Οι γονείς του δούλευαν στην κολλεκτίβα της περιοχής. Ο πατέρας του Αλεξέι Ιβάνοβιτς ως ξυλουργός και μπετατζής και η μητέρα του Άννα Τιμοφέγιεβνα ως γαλακτοκόμος. Ο Γιούρι ήταν ο τρίτος από τα τέσσερα συνολικά παιδιά της οικογένειας.

Ο ίδιος, αφού δούλεψε αρχικά σε ένα χυτήριο, γράφτηκε στην τεχνική σχολή του Σαράτωφ, όπου και άρχισε τις πρώτες του πτήσεις με ελαφρά αεροπλάνα. Το 1955, ακολουθώντας το πάθος του για τους αιθέρες, μπήκε στη Σχολή Πιλότων του Όρενμπουργκ. Αποφοίτησε το 1957 με επαίνους, και στη συνέχεια υπηρέτησε αρχικά με το Βόρειο Στόλο κοντά στον Αρκτικό Κύκλο, πετώντας σε εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες και αργότερα ως δοκιμαστής πιλότος, πετώντας καινούργια και πειραματικά αεροσκάφη.

Κατά τη διάρκεια της φοίτησης του στο Όρενμπεργκ θα γνωρίσει την μελλοντική σύζυγο του Βαλεντίνα Ιβάνοβα Γκοριάτσεβα, μια φοιτήτρια ιατρικών επαγγελμάτων, με την οποία και θα παντρευτεί στις 7 Νοεμβρίου του 1957 και με την οποία θα αποκτήσει δυο κόρες, την Γιελένα και την Γκαλίνα.

Το 1959 επιλέγεται, μαζί με 20 άλλους, για να εκπαιδευτεί ως κοσμοναύτης, με σκοπό την πρώτη πτήση ανθρώπου στο διάστημα. Ακολούθησε μια πολύ σκληρή διαδικασία επιλογής και εκπαίδευσης, κατά την οποία οι υποψήφιοι κοσμοναύτες έπρεπε, μεταξύ άλλων, να αντέξουν σε επιταχύνσεις της τάξεως των 13 g, και η ψυχολογική εκπαίδευση περιελάμβανε ένα 24ωρο σε ένα σκοτεινό και ηχομονωμένο δωμάτιο.

Οι τελικοί υποψήφιοι για το πρώτο ταξίδι στο διάστημα ήταν ο Γκαγκάριν και ο Γκέρμαν Τίτωφ, που επιλέχτηκαν, εκτός από την άριστη επίδοσή τους κατά την εκπαίδευση, και για το μικρό τους ανάστημα (το ύψος του Γκαγκάριν ήταν μόλις 1,58), μιας και ο θάλαμος της κάψουλας που θα τους μετέφερε στο διάστημα ήταν εξαιρετικά περιορισμένος και το μικρό βάρος του κοσμοναύτη αποτελούσε σημαντικό προσόν, αφού μειώνε το κόστος. Η τελική απόφαση ήταν να πετάξει ο Γκαγκάριν, με τον Τίτωφ σαν εφεδρικό.

Μετά τον θρίαμβο της 12ης Απριλίου ο Γκαγκάριν, έπειτα από μια πολύμηνη περιοδεία ανά τον κόσμο, ξαναγύρισε στο διαστημικό πρόγραμμα της Ε.Σ.Σ.Δ. Εκτός από κοσμοναύτης, αναλαμβάνει και εκπαιδευτής και σύμβουλος στο σχεδιασμό των σκαφών Βοσχόντ και Σογιούζ, και της Σοβιετικής προσπάθειας για την κατάκτηση της Σελήνης.

Ασχολείται επίσης με τα προκαταρκτικά σχέδια ενός επαναχρησιμοποιούμενου διαστημοπλάνου και περιμένει εναγωνίως την ημέρα που θα ξαναπετάξει. Το 1967 όμως του απαγορεύεται και τυπικά, μετά την καταστροφική πτήση του Σογιούζ 1, να συμμετάσχει ξανά σε διαστημική πτήση. Ο Γκαγκάριν θα μπορούσε στο εξής να πετάει μόνο αεροπλάνα, και μόνο με τη συνοδεία δεύτερου πιλότου.

Στο πλαίσιο της θριαμβικής του περιοδείας ανά τον κόσμο, ο Γιούρι Γκαγκάριν έρχεται και στην Αθήνα, με το αεροπλάνο που τον μεταφέρει να προσγειώνεται στις 12 Φεβρουαρίου του 1962 στο αεροδρόμιο του Ελληνικού. Λίγο νωρίτερα έχει επισκεφθεί και την Κύπρο. 

Η υποδοχή που του επιφυλάσσεται απο το πλήθος κατά τη διαδρομή του προς την Αθήνα ήταν ενθουσιώδης. Το σύνθημα «Γκαγκάριν-ειρήνη» που δονούσε τους δρόμους της πρωτεύουσας δημιούργησε όμως ένταση και δεν έλειψαν οι τραυματισμοί σε συγκρούσεις αριστερών διαδηλωτών και αστυνομικών.

Κατά τη διάρκεια της διήμερης παραμονής του ο Σοβιετικός κοσμοναύτης πραγματοποιεί συνάντηση με τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή, γίνεται δεκτός στην Ακαδημία Αθηνών, η οποία και τον ανακηρύσσει επίτιμο δημότη της πόλης και γίνεται επίτιμος καλεσμένος στα ανάκτορα, σε δεξιώσεις και σε γεύματα, ενώ επισκέπτεται και την Ακρόπολη.

Είμαστε ήδη στο 1968 και η λαμπρή προοπτική που έχει ανοιχτεί μπροστά στον 34χρονο Ρώσο κοσμοναύτη δεν θα κρατήσει για πολύ. Στις 27 Μαρτίου, επιβιβάζεται στο MIG15 του μαζί με τον εκπαιδευτή του, το οποίο λίγα λεπτά αργότερα θα συντριβεί υπό άγνωστες ακόμη αιτίες κοντά στο Κιρζάτς, κόβοντας το νήμα της ζωής με αυτόν τον άδοξο τρόπο του ανθρώπου που κατέκτησε το διάστημα.

Τα αίτια για το δυστύχημα δεν ξεκαθαρίστηκαν ποτε, αν και αποκλείστηκε η πιθανότητα ανθρώπινου λάθους. Διάφορες εκδοχές αναφέρουν την κακοκαιρία, την πρόκληση αναταράξεων από τις μηχανές ενός μαχητικού Su-11 ή την αποσυμπίεση του θαλάμου οδήγησης ως μια από τις αίτιες της πτώσης του μαχητικού. Το τότε Σοβιετικό καθεστώς είχε αναφέρει μάλιστα ότι ο Γκαγκάριν έμεινε μέσα στο αεροπλάνο ως το τέλος προκειμένου να μην πέσει πάνω σε ένα σχολείο, ενισχύοντας ακόμη περισσότερο, μετά θάνατον, το προφίλ του «εθνικού ήρωα».

Ο Γκαγκαριν θα ταφεί στο Κρεμλίνο, η γενέτειρα πόλη του θα μετονομαστεί προς τιμή του σε πόλη Γκαγκάριν, ενώ δεκάδες αγάλματά του θα στηθούν σε τοποθεσίες σε όλη την επικράτεια της πατρίδας του. Ο «Κολόμβος του Διαστήματος» ή ο «Σύγχρονο Ίκαρος» όμως, όπως ήταν γνωστός, που κέρδισε το θαυμασμό εκατομμυρίων ανθρώπων και ενέπνευσε χιλιάδες άλλους να συνεχίσουν στο δρόμο που άνοιξε στις 12 Απριλίου 1961, θα έχει φύγει πια για πάντα.

iefimerida.gr

Το φεγγάρι είναι από τα ομορφότερα «κοσμήματα» του ουρανού. Δεν θα έπρεπε όμως να το... ευχαριστούμε μόνο επειδή ομορφαίνει τις νύχτες μας, αλλά επειδή δίχως αυτό, λογικά, δεν θα υπήρχαμε.

Σύμφωνα με την κλασική θεωρία, η Γη θα έπρεπε να καταστραφεί σε 20.000 χρόνια. Ωστόσο, αυτά που στηρίζει το κλασικό μοντέλο, δεν έχουν βάση στην πραγματικότητα. Για να λύσουν το μυστήριο του πυρήνα της Γης, οι επιστήμονες έστρεψαν τα βλέμματα τους στην Σελήνη, το μοναδικό μας δορυφόρο.

Κοιτώντας τον πλανήτη μας από το διάστημα, βλέπουμε μια μικρή μπλε σφαίρα. Κάτω όμως από την επιφάνεια της Γης και τα ωραία της χρώματα, υπάρχει μια «καυτή» μάζα υγρού κράματος νικελίου και σιδήρου, καθώς και στερεός σίδηρος σε διάμετρο σχεδόν 6.000 μιλίων. Ο εσωτερικός και ο εξωτερικός πυρήνας μαζί, συγκεντρώνουν το ένα τρίτο της συνολικής μάζας της Γης, δημιουργώντας ένα μαγνητικό πεδίο που προστατεύει την ζωή του πλανήτη από τα διάφορα φορτισμένα σωματίδια που προέρχονται από τον Ηλιο.

Ωστόσο, ο πυρήνας της Γης δεν θα μπορούσε να σώσει την ανθρωπότητα από μόνος του. Δίχως την βοήθεια της Σελήνης, ο πλανήτης μας θα είχε (σύντομη) ημερομηνία... λήξης.

Σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο επιστημονικό περιοδικό Earth and Planetary Science Letters, το φεγγάρι, πέρα από το ομορφότερο κόσμημα του νυχτερινού μας ουρανού, είναι ο λόγος που ζωή μας είναι ακόμα ασφαλής. Παρόλο που βρίσκεται 384.403 χιλιόμετρα μακριά, οι επιστήμονες στηρίζουν πως η βαρυτική έλξη του, ενεργοποιεί το κράμα του σιδήρου στον πυρήνα, διατηρώντας το μαγνητικό πεδίο και προστατεύοντας τη Γη.

Σύμφωνα με την κλασική θεωρία του δυναμό, το γήινο μαγνητικό πεδίο δημιουργείται από την κίνηση των ηλεκτρικά αγώγιμων υγρών στον εξωτερικό πυρήνα της. Ο λιωμένος σιδήρου στον εξωτερικό πυρήνα δημιουργεί ηλεκτρικό ρεύμα, καθώς κινείται, και έτσι παράγεται το μαγνητικό πεδίο. Αν όμως το πεδίο δεν τροφοδοτούνταν συνεχώς, ο Denis Andrault και η ομάδα του, στην έρευνα τους, εκτιμούν ότι η ζωή στην Γη θα εξαφανιζόταν σε περίπου 20.000 χρόνια.

Τι είναι όμως αυτό που συνεχώς μετακινεί τον εξωτερικό πυρήνα του πλανήτη; Σύμφωνα με την κλασική θεωρία, η κίνηση του πυρήνα οφείλεται σε δύο λόγους. Ο πρώτος είναι η περιστροφή της Γης, που ανακατεύει το κράμα στον πυρήνα μέσω του φαινομένου Coriolis. Ο δεύτερος είναι οι ραδιενεργές διασπάσεις, οι οποίες επηρεάζουν την κίνηση του υγρού πυρήνα.

«Ωστόσο αυτό είναι το κλασικό μοντέλο, το οποίο από την δική μας οπτική, απαιτεί μεγάλη ψύξη του πυρήνα μέσα στα 4.3 δισεκατομμύρια έτη ζωής του πλανήτη» τόνισε ο Andrault σε συνέντευξη του στο Discover Maganize.

Ο Andrault με τους συνεργάτες του, κάνοντας υπολογισμούς πάνω στα τωρινά μοντέλα, κατέληξαν πως ο πλανήτης μας θα έπρεπε να ήταν ολοκληρωτικά λιωμένος πριν από 4 δισεκατομμύρια χρόνια, ενώ ο πυρήνας του θα έπρεπε σταδιακά να ψυχρανθεί από τους 12.200 βαθμούς Κελσίου, στην σημερινή θερμοκρασία των 6.800, ώστε να δουλεύει η κλασική θεωρία. Ωστόσο, τα δεδομένα αποδεικνύουν πως η θερμοκρασία του πυρήνα, από τον σχηματισμό της Γης έως σήμερα, έχει πέσει μόλις κατά 540 βαθμούς.

Πώς όμως ο πλανήτης έχει καταφέρει να διατηρήσει την θερμοκρασία του, απέναντι στις προβλέψεις της κλασικής θεωρίας στην φυσική; Αυτό αποτελούσε ένα μυστήριο για τους επιστήμονες. Κάτι άλλο θα έπρεπε να ενεργεί στον πυρήνα τροφοδοτώντας το γεωδυναμό και κρατώντας τα στοιχεία του σε κίνηση.

Το κενό ανάμεσα στις προβλέψεις της κλασικής θεωρίας και τα πραγματικά δεδομένα, κρύβεται στη Σελήνη.

Οπως η βαρύτητα του φεγγαριού «κοπάζει» τις παλίρροιες, έτσι ακριβώς επιδρά και στον εξωτερικό πυρήνα, κυρίως στο στερεό του κομμάτι. Η έρευνα στηρίζει πως η έλξη της Σελήνης εγχέει ισχύ πάνω από 1.000 δισεκατομμυρίων βατ στον πυρήνα της Γης. Η ισχύ αυτή λειτουγεί, κατά ένα τρόπο, ως ένας βαρυτικός κινητήρας, τροφοδοτώντας το γεωδυναμό και παρέχοντας την ενέργεια για την διατήρηση της θερμοκρασίας στον πυρήνα. Η συνεχής παροχή ενέργειας παράγει την απαραίτητη θερμότητα ώστε να διατηρήσει την ρευστότητα του πυρήνα. Με αυτόν τον τρόπο, το μαγνητικό πεδίο μένει άθικτο και μαζί του, η ζωή μας ασφαλής.

Αυτή είναι η πρώτη έρευνα που αποδεικνύει πως η επίδραση του δορυφόρου μας είναι ζωτικής σημασίας για τον πλανήτη. Κάτι που, εκτός από την Γη, ισχύει και σε άλλους πλανήτες όπως ο Δίας.

Παρόλα αυτά, το φεγγάρι δεν θα είναι πάντα... κοντά μας. Εχει αποδειχτεί πως κάθε χρόνο, η απόσταση μας με την Σελήνη αυξάνεται κατά 38 χιλιοστά. Ωστόσο αυτό δεν θα πρέπει να θεωρείται ανησυχητικό, καθώς θα πρέπει να περάσουν δισεκατομμύρια χρόνια για να προκληθεί κάποιο πρόβλημα.

iefimerida.gr

Σύμφωνα με την παράδοση των Ινδιάνων, Crow, για να γίνει κάποιος αρχηγός τους έπρεπε να φέρει εις πέρας τρεις άθλους. Να οδηγήσει την ομάδα του στη μάχη, να μπει κρυφά στο στρατόπεδο του εχθρού και να κλέψει ένα άλογο, να αφοπλίσει τον αντίπαλο και να τον πιάσει από τον λαιμό, αλλά χωρίς να τον σκοτώσει. Ο τελευταίος Crow που κατάφερε και τα τρία ήταν ο Joe Medicine Crow, που πολέμησε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Κάτω από το κράνος του, φορούσε ένα κίτρινο φτερό αετού και έβαφε το σώμα του, σύμφωνα με τις παραδόσεις της φυλής του. Μαζί με τους άντρες του κατέλαβε ένα γερμανικό χωριό και έκλεψε πενήντα άλογα από έναν στάβλο. Έφυγε καλπάζοντας, ενώ τραγουδούσε ένα παραδοσιακό ινδιάνικο τραγούδι.

Ο Joe Medicine Crow σε μικρή ηλικία Μια άλλη νύχτα, έπεσε πάνω σε έναν γερμανό στρατιώτη, τον αφόπλισε και προσπάθησε να τον στραγγαλίσει, πιάνοντάς τον από τον λαιμό. Την τελευταία στιγμή όμως, ο στρατιώτης φώναξε «μαμά» και ο Ινδιάνος τον άφησε να ζήσει.

Όταν γύρισε στις ΗΠΑ το 1946 και διηγήθηκε τις περιπέτειές του, οι γέροντες της φυλής του είπαν ότι πέρασε και τις τέσσερις δοκιμασίες. Έτσι έγινε ο τελευταίος αρχηγός πολέμου της φυλής Crow. Πέθανε επτά δεκαετίες αργότερα, στις 3 Απριλίου του 2016, σε ηλικία 102 ετών. Άφησε πίσω του πολύτιμο έργο για τους ιθαγενείς της Αμερικής, αλλά και τις παραδόσεις τους. Ο τελευταίος αρχηγός Γεννήθηκε σε μια φάρμα στη Μοντάνα το 1913. Την ημέρα που γεννήθηκε, τους είχε επισκεφτεί ένας Ινδιάνος απ’ τη φυλή των Sioux, ο οποίος του έδωσε το όνομα «Άντρας του Χειμώνα» και ευχήθηκε να μεγαλώσει δυνατός και υγιής. Πράγματι, πέρασε την παιδική του ηλικία με στρατιωτική πειθαρχία.

Ο παππούς του τον μεγάλωσε σαν πολεμιστή. Τον έβαζε να τρέχει ξυπόλητο στο χιόνι για να σκληρύνει το δέρμα του και να κάνει μπάνιο σε παγωμένα ποτάμια για να αντέχει στις κακουχίες. Αλλά η ζωή στον καταυλισμό των Ινδιάνων ήταν δύσκολη, ακόμα και χωρίς τη σκληρή εκπαίδευση. Είχαν απομείνει περίπου 2 χιλιάδες Crow, αλλά δεν υπήρχαν πια χρήματα ούτε φαγητό. Οι Ινδιάνοι πάσχιζαν να επιβιώσουν και να διατηρήσουν ζωντανή την παράδοσή τους. 

Ο Joe Medicine θεωρούσε ότι το σχολείο και η μόρφωση θα έδιναν τη λύση. Όπως του είχε πει κι ένας παλιός αρχηγός της φυλής, «η μόρφωση σε κάνει ισάξιο του λευκού άντρα. Ενώ η έλλειψη αυτής, σε κάνει θύμα του».

Ο Joe Medicine αφοσιώθηκε στις σπουδές του, αποφασισμένος να αποδείξει ότι μπορούσε να τα καταφέρει. «Ήθελα να αποδείξει στον κόσμο, όχι μόνο στους Ινδιάνους, αλλά σε όλους, ότι ένας Ινδιάνος μπορεί να γίνει καλός φοιτητής. Ο κόσμος έλεγε ότι οι Ινδιάνοι είναι υπερβολικά χαζοί και δεν μπορούν να τελειώσουν το πανεπιστήμιο. Ήθελα να τους αλλάξω τη γνώμη». Αποφοίτησε από το Κολέγιο Linfield με πτυχίο στην ανθρωπολογία και το 1939, ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό του στο πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας. Ήταν ο πρώτος από τη φυλή του που τα κατάφερε.

Έγινε δάσκαλος σε σχολείο Ινδιάνων στο Όρεγκον μέχρι την επίθεση των Ιαπώνων στο Περλ Χάρμπορ.

Το 1943 κατατάχτηκε στον στρατό και έφυγε για την Ευρώπη. Το 1948 έγινε ο ιστορικός της φυλής και άρχισε να καταγράφει τους μύθους και τις παραδόσεις. Έγραψε δώδεκα βιβλία, ανάμεσά τους και την ιστορία της μάχης του Λιτλ Μπιγκ Χορν, μία ιστορική νίκη των Ινδιάνων, στην οποία είχε πάρει μέρος ο θείος του. Σε όλη του τη ζωή, προσπάθησε να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ των Ινδιάνων και των λευκών και να διατηρήσει μία ισορροπία, υιοθετώντας τα καλά και από τις δύο κουλτούρες.

Η βράβευσή του από τον Ομπάμα.Υπήρξε ο πρώτος Ινδιάνος στην ιστορία που πήρε μάστερ το 1939. 

Το 2008 πήρε το αμερικάνικο Bronze Star και το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής απ’ τη Γαλλία για τη συμμετοχή του στον πόλεμο.

 Το 2009, ο Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα τον βράβευσε με το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας, το σημαντικότερο μετάλλιο που μπορεί να δοθεί σε Αμερικάνο πολίτη. Η κηδεία του έγινε με στρατιωτικές τιμές, ενώ περισσότεροι από 700 άνθρωποι παρευρέθηκαν για να τον τιμήσουν. 

Εικόνες από την κηδεία... 

Πηγή: mixanitouxronou

Οδυνηρές αναμνήσεις φέρνει στο νου το καρναβάλι Popo στην Bonoua της Ακτής Ελεφαντοστού, με τους συμμετέχοντες να αναπαριστούν σκηνές βίας, όταν η περιοχή βρισκόταν υπό γαλλική αποικία.

Ανδρες σέρνονται στους δρόμους, με κάποιους άλλους να είναι από πάνω τους με κλομπ και μπαστούνια στα χέρια, έτοιμοι να τους χτυπήσουν.

Νεαροί άνδρες από τη φυλή Aboure, πριν ή μετά τις σκηνές βίας, αναπαριστούν χορούς πολέμου προηγούμενων γενιών, εντυπωσιάζοντας το πλήθος.

Από την άλλη πλευρά, τα κορίτσια περπατούν στους δρόμους ημίγυμνα.

Το καρναβάλι Pope, το οποίο προέρχεται από την πρώτη γιορτή της πολιτιστικής κληρονομιάς του λαού Aboure, περιλαμβάνει γαστρονομικούς διαγωνισμούς, αθλητικά θεάματα, παραδοσιακούς χορούς αλλά και εργαστήρια στοχασμού, μεταξύ πολλών άλλων.

Η λέξη Popo μεταφράζεται ως μάσκα, επιτρέποντας στους συμμετέχοντες να σχεδιάζουν φωτεινά, πολύχρωμα στολίδια για να λάβουν μέρος στην παρέλαση.

Η Ακτή Ελεφαντοστού έγινε επίσημα γαλλική αποικία στις 10 Μαρτίου του 1893, με τη δουλεία να καταργείται το 1905, με την χώρα να γίνεται αυτόνομη δημοκρατία της Γαλλικής Κοινότητας το 1958, μετά από δημοψήφισμα. Ανεξάρτητο κράτος έγινε στις 7 Αυγούστου του 1960.