Μέχρι το 1839 η Βρετανία έκανε εξαγωγή Ιρλανδών σκλάβων σε όλο τον κόσμο. Τους έκαιγαν ζωντανούς για τιμωρία και υποχρέωναν τις κόρες τους να ζευγαρώνουν με Αφρικανούς. Μύθος ή πραγματικότητα;

Ό,τι οι Ιρλανδοί έγιναν αντικείμενο σκληρής εκμετάλλευσης βρίσκει τους πάντες σύμφωνους. Η διαφωνία είναι, αν ήταν σκλάβοι και μάλιστα πιο φθηνοί από τους αφρικανούς ή αν με την εργασία τους ξεπλήρωναν τα ναύλα του ταξιδιού στην Αμερική.

Η εκδοχή της δουλείας
Ήρθαν ως σκλάβοι. Ανθρώπινα φορτία στοιβαγμένα σε βρετανικά πλοία με προορισμό την Αμερική. Μεταξύ τους πολλές γυναίκες και παιδιά.
Το ιρλανδικό δουλεμπόριο ξεκίνησε όταν ο Ιάκωβος ΣΤ” της Σκωτίας πούλησε 30.000 Ιρλανδούς κρατούμενους ως σκλάβους στην Αμερική.
Η διακήρυξη του το 1625, απαιτούσε οι Ιρλανδοί πολιτικοί κρατούμενοι να πουληθούν σε Άγγλους αποίκους στις Δυτικές Ινδίες.
Όσοι τολμούσαν να επαναστατήσουν ή να διαφωνήσουν τιμωρούνταν βάναυσα. Πολλοί από αυτούς έβρισκαν τραγικό θάνατο καθώς συνήθιζαν να τους κρεμάνε από τα χέρια ή τα πόδια βάζοντας τους φωτιά.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που παλούκωναν τα κεφάλια των «ανυπάκουων» σε ξύλινες λόγχες και τα επιδείκνυαν στην κεντρική αγορά ως προειδοποίηση και επίδειξη δύναμης.

Μέσα σε μια δεκαετία ο πληθυσμός της Ιρλανδίας από 1.5 εκατομμύριο έφτασε τις 600.000

Ο Ιάκωβος ΣΤ” μαζί με τον βασιλιά Κάρολο Α” της Αγγλίας ηγούνταν πολλών προσπαθειών για την υποδούλωση των Ιρλανδών.
Σημαντική βοήθεια στην επίτευξη αυτού του σκοπού έπαιξε και ο Όλιβερ Κρόμγουελ της Βρετανίας που προωθούσε τις τακτικές αποκτήνωσης.

Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1600, οι Ιρλανδοί ήταν οι κύριοι σκλάβοι που πωλούνταν στην Αντίγκουα και το Μοντσερράτ. Πάνω από 500.000 Ιρλανδοί θανατώθηκαν από Άγγλους ενώ 300.000 πουλήθηκαν ως σκλάβοι.

Απαγορευόταν ρητά στους πατεράδες να πάρουν μαζί τα παιδιά τους πέρα από τον Ατλαντικό.
Οι περισσότερες γυναίκες έμειναν άστεγες, χωρίς να μπορούν να συντηρήσουν τα παιδιά τους.
Η φτώχεια σάρωσε τις περισσότερες οικογένειες. Η λύση που δόθηκε από την Βρετανία ήταν ο άμεσος «πλειστηριασμός» του πληθυσμού.

Τη δεκαετία του 1650, πάνω από 100.000 παιδιά ηλικίας 10 έως 14 ετών χωρίστηκαν από τις οικογένειες τους και πουλήθηκαν ως σκλάβοι στις Δυτικές Ινδίες, τη Βιρτζίνια και τη Νέα Αγγλία.
Μέσα σε αυτά τα χρόνια 53.000 γυναίκες κυρίως, πουλήθηκαν στις νήσους Μπαρμπάντος και την Βιρτζίνια. Άλλοι 30.000 Ιρλανδοί, πουλήθηκαν στον μεγαλύτερο πλειοδότη.
Με εντολή του Κρόμγουελ, 2000 παιδιά μεταφέρθηκαν στην Τζαμάικα και πουλήθηκαν σε Άγγλους αποίκους.

Τους αποκαλούσαν «μισθωμένους υπηρέτες». Στην πραγματικότητα ήταν η «φτηνή λύση.»
Ένας Αφρικανός σκλάβος ήταν αρκετά πιο ακριβός από έναν Ιρλανδό. Εάν κάποιος αφέντης μαστίγωνε ή χτυπούσε έναν Ιρλανδό σκλάβο μέχρι θανάτου ήταν απλά μια οικονομική αναποδιά, πολύ φτηνότερη από το να σκότωνε έναν Αφρικανό. Οι Άγγλοι αφέντες άμεσα άρχισαν να εκμεταλλεύονται και τις γυναίκες. Τα παιδιά τους ήταν ήδη υποδουλωμένα και οι ίδιες αντικείμενο προσωπικής ευχαρίστησης και πηγή κέρδους.

Η δουλεία δεν αφορούσε μόνο τους Αφρικανούς. Ελάχιστοι Ιρλανδοί επέστρεψαν πίσω ελεύθεροι.

Η «διασταυρωμένη» νέα γενιά σκλάβων με το πιο ανοιχτόχρωμο δέρμα

Με τον καιρό οι Άγγλοι άρχισαν να «ζευγαρώνουν» τις Ιρλανδές γυναίκες, πολλές από τις οποίες ήταν κορίτσια 12 ή 14 ετών, με άνδρες αφρικανικής καταγωγής.
Μέσα από αυτές τις συνευρέσεις προέκυψε ένα νέο είδος σκλάβων, οι «μιγάδες», που είχαν διαφορετικό χρώμα δέρματος, πιο ανοιχτό.
Πωλούνταν ακριβότερα από τους Ιρλανδούς και γέμιζαν ακόμα περισσότερο τις τσέπες των αφεντικών τους με χρήματα, δίνοντας τους τη δυνατότητα να αγοράσουν και άλλους Αφρικανούς.

Η διασταύρωση συνεχίστηκε για πολλές δεκαετίες, μέχρι το 1681 που ψηφίστηκε νομοθεσία η οποία απαγόρευε την «πρακτική του ζευγαρώματος» μεταξύ Ιρλανδών γυναικών και ανδρών αφρικανικής καταγωγής με σκοπό τη δημιουργία σκλάβων προς πώληση.
Στην πραγματικότητα καταργήθηκε γιατί ερχόταν ενάντια στα συμφέροντα μιας μεγάλης εταιρίας μεταφοράς σκλάβων.

Η Αγγλία συνέχισε να μεταφέρει Ιρλανδούς σκλάβους για περισσότερο από έναν αιώνα. Μετά την εξέγερση της Ιρλανδίας το 1798, χιλιάδες σκλάβοι πουλήθηκαν στην Αμερική και την Αυστραλία.
Η κακοποίηση ήταν βάναυση τόσο στους Αφρικανούς, όσο και στους Ιρλανδούς.
Ένα βρετανικό πλοίο δεν δίστασε να πετάξει 1302 σκλάβους στη μέση του Ατλαντικού για να εξασφαλίσει περισσότερα τρόφιμα για το υπόλοιπο πλήρωμα.
Το 1839 η Βρετανία αποφάσισε να σταματήσει την εξαγωγή σκλάβων. Αυτό δεν επηρέασε άμεσα τις προθέσεις των πειρατών αλλά σταδιακά έκλεισε το μαύρο κεφάλαιο την ιρλανδικής δουλείας.

H άποψη ότι πρόκειται για μύθο που έγινε viral

Στους ακαδημαϊκούς κύκλους, δεν υπάρχει ομοφωνία απόψεων για το αν όντως οι Ιρλανδοί υπέφεραν όλα αυτά δεινά στα χέρια των Βρετανών ως σκλάβοι. Η άλλη άποψη αναφέρει ότι ο μύθος αυτός έχει εξαπλωθεί στους αιώνες χωρίς να έχει γίνει σαφές ότι επρόκειτο για «λευκή μισθωμένη υπηρεσία» και όχι για υποδούλωση και αυτό εξυπηρετεί εθνικιστικούς σκοπούς.
Η μισθωμένη υπηρεσία ήταν μια μορφή καταναγκαστικής εργασίας σύμφωνα με την οποία ο μετανάστης έκανε συμφωνία να εργαστεί για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα με αντάλλαγμα το κόστος του ταξιδιού πέρα από τον Ατλαντικό. O χρόνος αποπληρωμής ήταν από δύο ως επτά χρόνια, δωρεάν εργασίας.

Αναφέρεται ως μια αποικιακή καινοτομία που βοήθησε πολλούς μετανάστες να μεταβούν στο Νέο Κόσμο, παρέχοντας παράλληλα φτηνό, λευκό εργατικό δυναμικό στους εμπόρους και καλλιεργητές για να το εκμεταλλευτούν προς όφελος τους. Στο τέλος του ταξιδιού απονέμονταν τα «τέλη ελευθερίας», δηλαδή η δωρεάν μετάβαση.
Αυτή η εκδοχή είναι για πολλούς η αληθινή και θεωρούν ότι δεν πρόκειται για καθεστώς δουλείας.
 

mixanitouxronou.gr

Ο Θανάσης Κλεώπας είναι ένας σπουδαίος Έλληνας μουσουργός που μακριά από το εφήμερο lifestyle της μουσικής στη χώρα μας, κρατά την ελληνική παράδοση ζωντανή με το δικό του τρόπο. Η κληρονομιά της αρχαίας Ελλάδας είναι ζωντανή όσο κι αν κάποιοι πιστεύουν πως «ξεμπέρδεψαν» με τους Έλληνες με την επιβολή δια της βίας άλλων παραδόσεων και δοξασιών. Η απόδειξη στο βίντεο με την αρχαία ελληνική λύρα να λέει περισσότερα από όσα μπορούν να πουν 100 βιβλία ιστορίας.

Είναι μια αρχέγονη έκταση με συνεχόμενους λόφους από κόκκινο χώμα και πλούσια βλάστηση. Το χρώμα του εδάφους γίνεται ακόμα πιο έντονο κατά τη Δύση και την Ανατολή του ηλίου, δημιουργώντας ένα μαγευτικό τοπίο από χρώματα.

Οι κόκκινοι αμμόλοφοι κλίνουν 5 μοίρες προς τα βορειοδυτικά, εξαιτίας του φυσικού ρήγματος που βρίσκεται στην περιοχή με αποτέλεσμα τις βρόχινες ημέρες το νερό να περνά ανάμεσα στις χαράδρες και να καταλήγει στην κοντινή πεδιάδα Στεφάνη, χρωματίζοντας την κόκκινη.

Ο Κοκκινοπηλός βρίσκεται δυτικά του ποταμού Λούρου και συνορεύει με τη λίμνη Ζηρού

Ο Κοκκινοπηλός είναι ένα μοναδικό γεωλογικό φαινόμενο της χώρας. Είναι περιοχή της Πρέβεζας, που βρίσκεται ανάμεσα στο χωριό Ριζοβούνι και Άγιο Γεώργιο.

Το μοναδικό φαινόμενο συναντάται κυρίως στις χώρες της Μεσογείου, καθώς το κόκκινο χώμα προέρχεται από την Αφρική.
Οι νότιοι άνεμοι μετέφεραν αφρικάνικη σκόνη από την έρημο της Σαχάρας και του Σαχέλ σε χώρους που παλαιότερα υπήρχε νερό.
Σύμφωνα με έρευνες που πραγματοποιήθηκαν στην περιοχή, τα προϊστορικά χρόνια το έδαφος, που βρίσκεται σήμερα ο Κοκκινοπηλός, ήταν επίπεδο και σε βαθύτερο σημείο.

Ο κοκκινοπηλός θεωρείται μια από τις σημαντικότερες παλαιολιθικές θέσεις στην Ελλάδα

Στη θέση των αμμόλοφων υπήρχε λίμνη, η οποία αποστραγγίστηκε με την πάροδο των χρόνων. Οι βροχοπτώσεις διαμόρφωσαν το έδαφος, όπως είναι σήμερα, με συνεχείς λοφίσκους, που φτάνουν τα 150 μέτρα και χαράδρες, που δυσχεραίνουν σε σημεία τη διέλευση.

Το χαρακτηριστικό κόκκινο χώμα δημιουργήθηκε από τη διάβρωση του ασβεστόλιθου, από την οποία αναπτύχθηκε ένα ήπιο ζεστό κλίμα, που ευνόησε την εγκατάσταση ανθρώπων πριν εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια.
Η ανακάλυψη της περιοχής έγινε το 1962 από τον Έρικ Σ. Χιγκς, ο οποίος εκτός από το υπέροχο φυσικό τοπίο, ανακάλυψε πολλά ευρήματα της παλαιολιθικής εποχής και της εποχής του χαλκού.
Εργαλεία όπως ένας λίθινος αμφίπλευρος πέλεκυς, που χρονολογείται πριν 250.000 χρόνια και εκτίθεται στο αρχαιολογικό μουσείο των Ιωαννίνων, μαρτυρά την εκτεταμένη παρουσία πρωτόγονων ανθρώπων στην περιοχή.
Υπόγεια του Κοκκινοπηλού περνάει ο αγωγός μήκους 50 χλμ του ρωμαϊκού υδραγωγείου, έργο του Οκταβιανού Αυγούστου, που ξεκινούσε από τις πηγές του Λούρου και κατέληγε στη Νικόπολη.

Δείτε παρακάτω ένα εξαιρετικό βίντεο του φωτογράφου Θωμά Τσεκούρα από το «θαύμα» της φύσης 

Αναδύεται μέσα από την ομίχλη της ζούγκλας. Το βουνό Roirama γνωστό και ως Roirama Tepui είναι από τα ψηλότερα βουνά της Νότιας Αμερικής με υψόμετρο 2.810 μέτρα. Είναι γνωστό ως «επίπεδο βουνό», αφού δεν έχει κορυφή. Είναι το ψηλότερο  στην οροσειρά Pacaraima.

Οι κάθετες και απότομες πλαγιές του μέσα από τα σύννεφα θυμίζουν προϊστορικά νησιά στον ουρανό. Έτσι το περιγράφουν από το 1956, όταν το ανακάλυψε ο Άγγλος εξερευνητής, σερ Ουόλτερ Ράλεϊ. Είναι το σημείο όπου οριοθετούνται τα σύνορα Βενεζουέλας, Βραζιλίας και Γουϊάνας.

Οι βουνοκορφές αυτές θεωρούνται από τους παλαιότερους γεωλογικούς σχηματισμούς της Γης, ηλικίας μεγαλύτερης των δύο δισεκατομμυρίων ετών. Οι αυτόχθονες Ινδιάνοι της περιοχής ονομάζουν τα επίπεδα αυτά βουνά «tepui» δηλαδή “το σπίτι των θεών”.

Μοιάζει με τεράστιο πέτρινο τραπέζι στον ουρανό! Η επίπεδη επιφάνεια της κορυφής του έχει πλάτος 31 τετρ. χλμ.

Σχεδόν το σύνολο της επιφάνειας του είναι καθαρός ψαμμίτης. Το γυμνό βράχο “ντύνουν” με την παρουσία τους λίγοι θάμνοι, βρύα και λειχήνες.

Στο Roraima υπάρχουν πολλά είδη χλωρίδας και πανίδας μοναδικά στο οροπέδιο. Σπάνια φυτά βρίσκονται στις πλαγιές  του.

Το σπάνιο είδος Heliamphora ευδοκιμεί στο κλίμα του Roirama

Το 1884 ο Sir Everard im Thurn – συγγραφέας, εξερευνητής, βοτανολόγος και φωτογράφος – ανέβηκε στο βουνό. Η διαδρομή του ακολουθείται και σήμερα από πεζοπόρους. Όλοι όσοι ανεβαίνουν, το προσεγγίζουν από την πλευρά της Βενεζουέλας κι έχουν οδηγό κάποιον από τους Ινδιάνους Pemon.

Αν και η πορεία διαγράφεται από συγκεκριμένα σήματα, είναι πολύ εύκολο για κάποιον να χαθεί, αφού πλησιάζοντας προς την κορυφή τα μονοπάτια είναι δυσδιάκριτα, η νέφωση πυκνή και οι μυστηριώδεις σχηματισμοί των βράχων κάνουν την ορατότητα προβληματική.

Η ανάβαση στο όρος Roraima είναι μια εκπληκτική εμπειρία για πεζοπόρους και ορειβάτες.

Οι καταρράκτες του Angel, οι ψηλότεροι καταρράκτες του κόσμου, βρίσκονται στην οροσειρά Pacaraima.
Στο βουνό υπάρχουν 56 καταρράκτες και 52 λίμνες, από τις οποίες η μεγαλύτερη είναι η Gladys.

Οι ψηλότεροι καταρράκτες του κόσμου

Πριν από την άφιξη Ευρωπαίων εξερευνητών, το βουνό είχε πάντα ιδιαίτερη σημασία για τους αυτόχθονες κατοίκους και αποτελούσε κεντρικό θέμα στους μύθους και τους θρύλους τους. Για τους Ινδιάνους «Pemon και Kapon» είναι το κούτσουρο που έχει απομείνει από το ισχυρό δέντρο, που είχε όλα τα φρούτα και τα λαχανικά του κόσμου. Το δέντρο υποτίθεται ότι κόπηκε από έναν απατεώνα, τον Makunaima, ενώ πέφτοντας στη γη δημιούργησε μεγάλη πλημμύρα.

Το 2006,  έγινε το θέμα ενός δίωρου ντοκιμαντέρ με τίτλο “The real Lost World”. Στα μέσα του 19ου αιώνα πραγματοποιήθηκε μια εξερευνητική αποστολή με σκοπό την καταγραφή και μελέτη της χλωρίδας και της πανίδας του.

Η αποστολή αυτή αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης για τη συγγραφή του βιβλίου με τίτλο “The Lost World” του Arthur Conan Doyle, που δημοσιεύθηκε το 1912. Ένα μυθιστόρημα περιπέτειας, σχετικά με μια αποστολή σ’ ένα οροπέδιο στη λεκάνη του Αμαζονίου, όπου προϊστορικά ζώα (δεινόσαυροι κ.ά) εξακολουθούν να επιβιώνουν.

Παρακολουθείστε μια εντυπωσιακή πτήση στα βουνά Roraima

Η 24η Απριλίου του 1915 θεωρείται η ημερομηνία που ξεκίνησε η γενοκτονία Αρμενίων.
Η αρχή έγινε στην Κωνσταντινούπολη με τη σύλληψη περίπου 300 ατόμων που ανήκαν στην ηγεσία της αρμένικης κοινότητας.
Ακολούθησαν συνεχείς συλλήψεις, δολοφονίες, βασανισμοί και εκτοπισμοί Αρμενίων.
Ο ακριβής αριθμός των νεκρών δεν έχει προσδιοριστεί, καθώς υπάρχει διαφωνία στις καταγραφές.
Οι Τούρκοι, που δεν δέχονται τη λέξη «γενοκτονία», κάνουν λόγο για 600-800 χιλιάδες, ενώ οι Αρμένιοι και δυτικές πηγές αναφέρουν πως οι νεκροί έφτασαν στο 1,5 εκατομμύριο.

Το σίγουρο είναι πως αφανίστηκε συστηματικά μεγάλο ποσοστό του αρμενικού λαού.
Οι οθωμανικές αρχές πέτυχαν τον στόχο τους ο οποίος ήταν να εκμηδενίσουν έναν χριστιανικό λαό που ζούσε στη χώρα τους επί πολλούς αιώνες.
Οι Οθωμανοί δικαιολόγησαν τις πράξεις τους, ισχυριζόμενοι ότι τιμωρούσαν τη συμμαχία των Αρμενίων με τους Ρώσους.

Η μαρτυρία που έγινε ταινία

Η Ορόρα κατέγραψε τις σοκαριστικές σκηνές που βίωσε στη γενοκτονία

Παρόλο που οι Τούρκοι, δεν αναγνωρίζουν τη γενοκτονία των Αρμενίων, οι μαρτυρίες όσων επέζησαν, συγκλονίζουν.

Μία από αυτές έγινε βιβλίο και στη συνέχεια ταινία, που αν και προβλήθηκε για πρώτη φορά το 1919, σοκάρει ακόμα.

Η Ορόρα (ή Αουρόρα) Μαρντιγκανιάν (Aurora Mardiganian) ήταν η αυτόπτης μάρτυρας που διηγήθηκε όσα εκτυλίχθηκαν μπροστά στα μάτια της και όσα έζησε όταν τη συνέλαβαν οι Τούρκοι.
Η κοπέλα ήταν τότε 14 ετών και η εύπορη οικογένειά της ζούσε στο Χαρπούτ, δολοφονήθηκε. Μόνο αυτή επέζησε.
Συνελήφθη και μαζί με άλλες κρατούμενες εξαναγκάστηκαν σε πεζοπορία περίπου 1.400 μιλιών, μέχρι να φτάσουν στα σκλαβοπάζαρα για να την πουλήσουν σε κάποιο χαρέμι.
Η Ορόρα κατάφερε να αποδράσει και διέφυγε στην Τιφλίδα, μετά στην Αγία Πετρούπολη, στο Όσλο και μετά από μια συγκλονιστική περιπέτεια κατέληξε στη Νέα Υόρκη.
Εκεί γνωρίστηκε με ένα νεαρό σεναριογράφο, ο οποίος τη βοήθησε να καταγράψει όσα έζησε και η διήγησή της έγινε σενάριο ταινίας.

Τα γυρίσματα έγιναν τα το 1918-19 στην Καλιφόρνια και η Ορόρα έπαιξε στην ταινία, ενσαρκώνοντας τον εαυτό της.

Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων χτύπησε στον αστράγαλο, με αποτέλεσμα να την κουβαλάνε στα χέρια, προκειμένου να γυρίσει τις υπόλοιπες σκηνές.
Όπως δημοσίευσαν οι New York Times, στο πρώτο μέρος της ταινίας φαίνεται πώς ήταν η Αρμενία πριν από τη γενοκτονία και πώς έγινε μετά.
Η ταινία σήμερα δεν σώζεται ολόκληρη, αλλά μόνο ένα μέρος της.

Η σοκαριστική σκηνή με τις σταυρωμένες γυναίκες

Η φωτογραφία με τις σταυρωμένες γυναίκες.  Το πιθανότερο είναι ότι πρόκειται για δραματοποίηση για της ανάγκες της ταινίας του 1919. Η πραγματικότητα, σχολιάζουν οι ιστορικοί, ήταν χειρότερη.

Μια από τις πιο σοκαρίστηκες σκηνές δείχνει τις γυναίκες των Αρμενίων γυμνές και καρφωμένες πάνω σε σταυρούς.
Ήταν η τιμωρία τους επειδή δεν αλλαξοπίστησαν και αρνήθηκαν να πάνε στα χαρέμια.

Η σκηνή ήταν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της βιαιότητας των Οθωμανών, ωστόσο, όπως ανακάλυψε η ίδια η Ορόρα, δεν ήταν 100% αληθινή.
Δυστυχώς για τις γυναίκες, η πραγματικότητα ήταν ακόμα πιο σκληρή.

Όπως ανέφερε η κοπέλα, ο τρόπος με τον οποίο συνήθιζαν οι Οθωμανοί να σκοτώνουν δεν ήταν η σταύρωση, αλλά το παλούκωμα, η τοποθέτηση μυτερών ξύλινων πασσάλων μέσα στον κόλπο των γυναικών (ανασκολοπισμός), αφού πρώτα τις βίαζαν.

Πρόσφατα μια φωτογραφία με σταυρωμένες γυναίκες ήρθε στη δημοσιότητα με την παρατήρηση ότι προέρχεται από τα αρχεία του Βατικανού. Η φωτογραφία είναι από αμερικάνικη ταινία του 1919 με τίτλο Auction of souls.
Η πραγματικότητα, σχολιάζουν οι ιστορικοί, ήταν χειρότερη. Χιλιάδες αρμένισσες βρήκαν τραγικό θάνατο στα χέρια των Οθωμανών.

Δείτε απόσπασμα από την ταινία «Auction of Souls»:

Μέσα της δεκαετίας του 1920. Ο μηχανολόγος – ηλεκτρολόγος Χρίστος Τσιγγιρίδης, επισκεύαζε στον κήπο του σπιτιού του, έναν εγκαταλελειμμένο ασύρματο της Γαλλικής Στρατιάς Ανατολής, ισχύος 200 W, που είχε αγοράσει από μια μάντρα. Οι φίλοι και οι γείτονες που περνούσαν από την κατοικία της οδού Βασιλίσσης Όλγας 20 στη Θεσσαλονίκη (τότε οδό Δημοκρατίας), δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι ακριβώς προσπαθούσε να κάνει.

Βίδωνε, ξεβίδωνε, έβγαζε εξαρτήματα, έβαζε ανταλλακτικά, ρύθμισε, συντόνιζε, μετρούσε και άλλα πολλά, με ένα και μοναδικό σκοπό.
Να στήσει ένα ραδιοφωνικό πομπό και να μεταδίδει προγράμματα, όπως είχε κάνει το βρετανικό BBC, από το 1922.
Όταν τελικά τα κατάφερε να εκπέμψει, τη φωνή του άκουσαν δύο ακροατές. Ο ένας ήταν o καθηγητής Φυσικής και φίλος του Ηλίας Αποστόλου, που άκουσε τον Τσιγγιρίδη στην πλατεία Ιπποδρομίου. Ο άλλος ήταν ο πλοίαρχος του πλοίου «Κουίν Ανν» Άντονι Ράντισον, που βρισκόταν στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης.

Οι πειραματικές εκπομπές του Ράδιο Τσιγγιρίδη όπως το ονόμασε, συνεχίστηκαν μέχρι το 1926.
Ήταν ο πρώτος ραδιοφωνικός σταθμός στην Ελλάδα αλλά και στα Βαλκάνια.
Την ίδια χρονιά άνοιξε τις πύλες της για πρώτη φορά η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης, μπροστά από το Γ΄Σώμα Στρατού.
Το σπίτι του βρισκόταν σχεδόν απέναντι. Έτσι, έστησε αρχικά ένα μαγαζάκι από το οποίο πωλούσε μεγάφωνα και ενισχυτές της Siemens και Halske, της οποίας ήταν αντιπρόσωπος.

Στην πινακίδα που είχε βάλει έγραφε: Siemens και Halske, Μέγας Λέκτης. Οι λέξεις Μέγας Λέκτης, δεν ήταν παρά η ακριβής μετάφραση των αγγλικών ή γερμανικών λέξεων soundspeaker ή lautspreher.

Κάθε φορά που τα μεγάφωνα ακούγονταν, ο κόσμος έμενε έκπληκτος είτε θετικά είτε αρνητικά.
Κάποιοι τα έλεγαν κλαμπατσίμπανα, άλλοι όμως άκουγαν και ήθελαν να μάθουν περισσότερα για το νέο θαύμα της τεχνολογίας.

«Η πρώτη εμφάνισις του ήταν μια σπουδαία και μεγάλη σουπρίζ για το κοινόν. Οι πολυπληθείς επισκέπται της ∆ιεθνούς Εκθέσεως είδαν κάτι περίεργα γλαμπατσίμπανα κρεμασμένα με σύρματα. Ήσαν τα πρώτα μεγάφωνα που είδε και άκουσε η Ελλάς. Τα έφερε στην Ελλάδα ο κ.Τσιγγιρίδης», έγραφαν οι εφημερίδες.

«Εδώ Ράδιο Τσιγγιρίδη»

Το 1928 ο Ελευθέριος Βενιζέλος γίνεται ο πρώτος πρωθυπουργός που επισκέπτεται τη ΔΕΘ.
Στον χώρο της έκθεσης εγκαθίσταται και το πρώτο βαλκανικό ραδιόφωνο που εξέπεμπε στους 1.034 χιλιόκυκλους.
Οι εγκαταστάσεις του ήταν σε μια ξύλινη παράγκα και η άδεια του ίσχυε για 15 ή 20 ημέρες, ανάλογα δηλαδή με τη διάρκεια της έκθεσης.
Το Ράδιο Τσιγγιρίδη παρέδιδε τα πρώτα μαθήματα στους επισκέπτες, αλλά και τα πρώτα μαθήματα μάρκετινγκ, αφού έγινε το πρώτο βαλκανικό ραδιόφωνο, που κάλυπτε τα έξοδά του από τις διαφημίσεις.

Το πρόγραμμα είχε λίγο απ΄όλα: Ομιλίες, συνεντεύξεις με ηθοποιούς και λογοτέχνες, δελτία ειδήσεων, παιδικές εκπομπές και μουσική από τραγουδιστές και οργανοπαίχτες, μέσα στο στούντιο.

Ο ραδιοσταθμός διαφήμιζε επίσης τα προϊόντα των εκθετών, που έσπευδαν να εκμεταλλευτούν τις δυνατότητες της νέας τεχνολογίας.
Όσοι ήθελαν να διαφημιστούν αλλά δεν είχαν αρκετά χρήματα, έδιναν στον Τσιγγιρίδη ως αντάλλαγμα κάποια από τα προϊόντα τους.

Στην εφημερίδα «Μακεδονικά Νέα» αναφέρεται ότι ο μοναδικός «Λέκτης» της Εκθέσεως «άλλοτε μας ξεκουφαίνει με τας προσφωνήσεις του και άλλοτε μας ευφραίνει με τας μουσικάς αποδόσεις του. Αι υπηρεσίαι τας οποίας προσφέρει εις την έκθεσιν είνε ανεκτίμητοι. Αποδίδει τόσα και τόσα εκλεκτά μουσικά τεμάχια, βγάζει λόγους, προσφωνεί τους υπουργούς και λοιπούς επισήμους κ.λ.π.».
Σύμφωνα με την εφημερίδα Μακεδονία, ο σταθμός ακουγόταν στο Βελιγράδι, στο Γαλάτσι της Ρουμανίας, στην Κωνσταντινούπολη και στη Σμύρνη, στην Κρήτη, στην Αλεξανδρούπολη και στο Παρίσι.

Οι προσπάθειες του Τσιγγιρίδη να πάρει άδεια διαρκούς λειτουργίας ήταν συνεχείς. Όμως, για πολλά χρόνια παρέμειναν άκαρπες.

Το μόνο του όφελος ήταν ότι, όταν οι Γερμανοί άρχισαν να αντικαθιστούν τους παλιούς σταθμούς με ισχυρότερους, ο Τσιγγιρίδης έβαλε υποθήκη το σπίτι του και με το δάνειο που πήρε, αγόρασε ένα νέο μεγαλύτερο πομπό. Τον εγκατέστησε στον χώρο της ∆ΕΘ, δίπλα στην Ηλεκτρική Εταιρεία.
Ο σταθμός στεγαζόταν σε δύο ξύλινες παράγκες, σε απόσταση 200 μέτρων η μια από την άλλη.
Στη μια ήταν το στούντιο, όπου η οροφή ήταν απλώς σκεπασμένη με ψάθες και πισσόχαρτα και στην άλλη βρισκόταν ο πομπός.
Όταν έβρεχε, ο ήχος της βροχής περνούσε μέσα από τα μικρόφωνα των εκφωνητών.
Ο Τσιγγιρίδης μαζί του έφερε και έναν γερµανό τεχνικό, τον μηχανικό Χανς Κράουτερ.
Ο Τσιγγιρίδης πραγµατοποίησε τις πρώτες εκποµπές το 1928, µε τον ποµπό που είχε, ο οποίος µε βία ακουγόταν µέσα στη Θεσσαλονίκη.
Το σήµα του σταθµού ήταν το τικ – τακ του ρολογιού του. Ήταν πλέον και επισήμως, ο πατέρας της ραδιοφωνίας στην Ελλάδα.
Επίσης κάλυπτε ηχητικά διάφορες εκδηλώσεις, μέχρι και πολιτικές ομιλίες, όπως του Βενιζέλου.
Ο κόσμος πλέον μπορούσε να ακούσει και από μακριά τα λόγια των πολιτικών.
Έτσι, μεταξύ των πελατών του ήταν και η Βουλή, στην οποία εγκατέστησε την πρώτη ηχητική εγκατάσταση.

Το 1929 ο Βενιζέλος αποφάσισε να οργανώσει το σύστημα ραδιοφωνίας στη Ελλάδα.

Για τον λόγο αυτό προκηρύχτηκε διαγωνισμός για την εγκατάσταση Εθνικού Ραδιοφωνικού Σταθμού, με φορολογική επιβάρυνση 1 δραχμή την ημέρα για κάθε κάτοχο ραδιοφώνου.
Για την εφημερίδα Μακεδονία όμως, που στήριζε την ραδιοφωνική προσπάθεια του Τσιγγιρίδη, ο διαγωνισμός περιείχε και ολίγην διαπλοκή.
Νικητής του διαγωνισμού ήταν ο Εμμ. Μάρκογλου, εκπρόσωπος του οίκου Αρ. Δημητριάδη.
Ανέλαβε να προμηθεύσει και να εγκαταστήσει πόμπο «Μαρκόνι» ισχύος 13kW μεσαίων κυμάτων, αλλά σύντομα κήρυξε πτώχευση.
Χωρίς να γίνει νέος διαγωνισμός, το δικαίωμα εγκατάστασης σταθμού ανατέθηκε απευθείας στην Αμερικάνικη Ανώνυμη Ραδιοφωνική Εταιρία «ΝΤΥΡΧΑΜ», με έδρα τη Βοστώνη, που εκπροσωπούνταν από τον Α. Ακύλογλου.
Το κέρδος της εταιρίας θα ήταν η εκμετάλευση για ορισμένο χρόνο της λειτουργίας των ραδιοφωνικών πομπών.
Ο Τσιγγιρίδης από τον σταθμό του έλεγε: «Αλό, αλό. Προσοχή, προσοχή. Κύριοι αρμόδιοι προσέξτε να μη σας τη σκαρώσει η «ΝΤΥΡΧΑΜ». Η σύμβασης της είναι μανίκι που δεν μεταγίνεται».
Η σύμβαση με τη «ΝΤΥΡΧΑΜ» δεν πήγε καλά, όπως το είχε προβλέψει ο Τσιγγιρίδης.
Στα παιχνίδια των εταιρειών έμπλεξαν ονόματα όπως η αγγλική ραδιοφωνική εταιρεία Μαρκόνι και η γερμανική Τελεφούνκεν.
Η Ελλάδα παρασύρθηκε σε μια πεντάχρονη δικαστική περιπέτεια, που μπλόκαρε επί μακρόν τις ραδιοφωνικές εξελίξεις.

Το 1932 ο Τσιγγιρίδης µεταδίδει από τον ποµπό του  σε όλη την Ελλάδα τις οµιλίες των επισήµων, κατά την τελετή έναρξης της 7ης ∆ιεθνούς Εκθέσεως.
Οι εκποµπές του τραβούν την προσοχή των Θεσσαλονικέων. Οι διαφημίσεις των εταιρειών αυξήθηκαν κατακόρυφα σε σύγκριση µε την προηγούµενη χρονιά.

Οι πιτσιρικάδες πετούσαν πέτρες στο στούντιο του Τσιγγιρίδη για να δουν αν θα ακουστούν από το ραδιόφωνο του σπιτιού τους.

Στις 2 Νοεµβρίου 1933 ο Τσιγγιρίδης µεταδίδει απευθείας από την αίθουσα τελετών του Πανεπιστηµίου την τέταρτη βαλκανική συνδιάσκεψη σε όλες τις χώρες των Βαλκανίων.
Στις 7 Σεπτεµβρίου 1936, στα εγκαίνια της 11ης ∆ιεθνούς Εκθέσεως, οι δημοσιογράφοι της εφημερίδας Μακεδονία μετέδιδαν για πρώτη φορά ρεπορτάζ, µέσω ραδιοφωνικού ποµπού.
Η συνεργασία με την εφημερίδα Μακεδονία ήταν μακρόχρονη και το ιστορικό έντυπο στήριξε όλες τις προσπάθειές του.
Στην ίδια Έκθεση ακούστηκαν ραδιοφωνικά οι ομιλίες του Μεταξά και του πρίγκιπα Παύλου.
Για τους Θεσσαλονικείς που τον λάτρευαν, δεν ήταν πλέον το Ράδιο Τσιλιγγίρη, αλλά το Ράδιο Θεσσαλονίκη.
Ο Τσιγγιρίδης φιλοξενεί στο στούντιό του καλλιτέχνες, όπως η Θούλα Γεωργίου και µεταδίδει µουσικά κοµµάτια όπως η µανδολινάτα «Μποέµ».
Κοντά στον ∆ηµητριάδη, βοηθό και σπήκερ του Τσιγγιρίδη, προστίθεται και ο Ξενάκης ως εκφωνητής, ενώ αργότερα, στα τέλη του 1936 ο Τσιγγιρίδης θα βρει στη «Μακεδονία» και στο πρόσωπο του συνεργάτη της εφηµερίδας, Νικ. Καρµίρη, τον βασικό του σπήκερ.

Κατά τη γερμανική κατοχή ο πομπός κατασχέθηκε και ο Τσιγγιρίδης φυλακίστηκε.

Οι Γερμανοί στρατιωτικοί πίστευαν ότι θα μπορούσαν να λειτουργήσουν τον πομπό μόνοι τους. Όμως αυτό στάθηκε αδύνατο. Έτσι την επόμενη ημέρα τον αποφυλάκισαν για μπορέσουν να κάνουν την προπαγάνδα τους.
Οι δέκτες είχαν σφραγιστεί από τους κατακτητές κι έτσι ο Τσιγγιρίδης άκουγε το BBC στον δικό του δέκτη και μετέφερε τα νέα στους γύρω, όταν πήγαινε στο καφενείο. Μάλιστα μια φορά κινδύνεψε να τον πιάσουν επ΄αυτοφώρω, όμως χάρις στην ετοιμότητά του, πρόλαβε και γύρισε το καντράν σε γερμανικό σταθμό.
Mετά την απελευθέρωση ο πομπός αγοράσθηκε από τον Μάρκο Βαφειάδη και λειτούργησε για λίγο υπέρ αυτού.
Το 1945 επιστρέφει στα χέρια του ιδιοκτήτη του και ξαναρχίζει τις εκπομπές.
Για περίπου ένα χρόνο ο πομπός πήρε προσωρινή άδεια συνεχούς λειτουργίας.
Το 1947 το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας (ΕΙΡ) αγόρασε τον πομπό του, που είχε ιδρυθεί το 1938. Στον ίδιο χώρο εγκατέστησαν νέα μηχανήματα και ισχυρότερο πομπό με στούντιο.
Την ίδια χρονιά ο Τσιγγιρίδης πέθανε.

Πριν από 15 περίπου χρόνια, ξεκίνησε η προσπάθεια επέκτασης των ανασκαφών στον Πύργο του Δαυίδ, που βρίσκεται κοντά στην πύλη της Γιάφας στην παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ. Κατά τη διάρκεια των εργασιών, η αρχαιολογική ομάδα της περιοχής άρχισε να ξεφλουδίζει κάποια στρώματα κάτω από το δάπεδο, ενός παλιού εγκαταλελειμμένου κτηρίου.

Αυτό που έγινε άμεσα γνωστό ήταν ότι το συγκεκριμένο κτήριο είχε χρησιμοποιηθεί από τους Οθωμανούς ως φυλακή. Συνεχίζοντας τα ανασκαφικά έργα, η αποκάλυψη κάποιων ερειπίων, έπεισε σχεδόν την αρχαιολογική ομάδα ότι βρήκαν το σημείο όπου έλαβε χώρα μια από τις πιο σημαντικές σκηνές στην Καινή Διαθήκη – η δίκη του Ιησού.

Ο πύργος του Δαβίδ είναι ένα αρχαίο φρούριο. Η χρονολογία ανέγερσής του τοποθετείται γύρω στον 2ο αιώνα π.Χ. και μέσα στο πέρασμα των αιώνων καταστράφηκε από επιδρομείς και ανακατασκευάστηκε διαδοχικά

Σήμερα, αφού έχουν περάσει κάποια χρόνια και ύστερα από τις καθυστερήσεις που επέφερε ο πόλεμος, το συγκεκριμένο εύρημα είναι διαθέσιμο στο κοινό.
«Η φυλακή συμπληρώνει το ιστορικό και θρησκευτικό παζλ της ιστορίας της Ιερουσαλήμ με μοναδικό και σαφή τρόπο», δήλωσε ο Αμίτ Ρεμ, επικεφαλής της ομάδας των αρχαιολόγων που ανέλαβαν το έργο. Για τον Ρεμ, το κτήριο αποτελεί μια συναρπαστική ανακάλυψη μέσα από το πέρασμα των αιώνων.

Στα τείχη της φυλακής είναι χαραγμένα σύμβολα από τους κρατούμενους της εβραϊκής αντίστασης που αγωνίζονταν για τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ το 1940. Ακόμα έχουν βρεθεί υφάσματα λερωμένα που χρονολογούνται από την εποχή των Σταυροφοριών, όπως και ένα ολοκληρωμένο αποχετευτικό σύστημα που πιθανότατα συνδέεται με το παλάτι του Ηρώδη του Μεγάλου.

Μια ολοκληρωμένη άποψη για το πως πρέπει να είναι το παλάτι του Ηρώδη

«Για εκείνους τους Χριστιανούς που ενδιαφέρονται για την ακρίβεια των ιστορικών γεγονότων, τα συγκεκριμένα ευρήματα είναι μια σημαντική απόδειξη», τόνισε ο Γίσκα Χαράνι, ειδικός θρησκευτικός ερευνητής που ασχολήθηκε με τη φύση και την εξέλιξη του προσκυνήματος στους Αγίους Τόπους.

Σήμερα, πολλοί Χριστιανοί προσκυνητές ακολουθούν τον δρόμο του Μαρτυρίου ή Via Dolorosa όπως ονόμαζαν τότε οι Ρωμαίοι τον συγκεκριμένο δρόμο. Οι συζητήσεις γύρω από το πιο ήταν το ακριβές σημείο όπου πραγματοποιήθηκε η δίκη του Ιησού, συνεχίζεται εδώ και πολλά χρόνια ανάμεσα σε ιστορικούς, αρχαιολόγους και πνευματικούς ηγέτες.

H οδός του Μαρτυρίου. Οι Ρωμαίοι την ονόμαζαν Via Dolorosa

Μέσα από διάφορες ερμηνείες των Ευαγγελίων περιγράφεται ότι ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ, βρέθηκε ενώπιον του Πόντιου Πιλάτου στο Πραιτώριο, όπου αρχικά  στη ρωμαϊκή εποχή ήταν το στρατιωτικό διοικητήριο, αλλά και το σπίτι του Πιλάτου, ενώ μερικοί υποστηρίζουν ότι ήταν φιλοξενούμενος στο παλάτι του Ηρώδη.

Το Πραιτώριο ήταν τα δικαστήρια, το Διοικητήριο και το σπίτι του Πιλάτου. Εδώ μεταφέρθηκε ο Κύριος μετά τον Άννα και τον Καϊάφα για να δικαστεί. Εδώ τον μαστίγωσαν, του φόρεσαν την κόκκινη χλαμύδα και το ακάνθινο στεφάνι. Στον χώρο του Πραιτωρίου βρίσκονται οι φυλακές εκτός αυτής που για λίγο έβαλαν τον Ιησού και των δύο ληστών και του Βαραββά

Ιστορικοί και αρχαιολόγοι είναι σχεδόν σίγουροι ότι το παλάτι του Ηρώδη βρισκόταν στη δυτική πλευρά της πόλης. Για τον βρετανό Σάιμον Γκίμπσον, καθηγητή αρχαιολογίας το πανεπιστήμιο της βόρειας Καρολίνας, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η δίκη του Ιησού, συνέβη σε κάποιο σημείο μέσα στο παλάτι του Ηρώδη. Στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη η δίκη περιγράφεται ότι έλαβε χώρα κοντά σε μια πύλη σε έναν πέτρινο ανώμαλο πέτρινο διάδρομο. Στοιχεία που ταιριάζουν απόλυτα με τα ευρήματα.

Όπως ξεκαθάρισε ο καθηγητής, δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη επιγραφή στο σημείο, ωστόσο όλα τα ιστορικά και αρχαιολογικά ευρήματα συμπίπτουν μεταξύ τους. Το μουσείο που βρίσκεται στον Πύργο του Δαυίδ έχει γίνει πόλος έλξης για τους Χτριστιανούς, υποστηρίζει ο διευθυντής του Εϊλάτ Λιμπερ και τονίζει ότι δεν θα σταματήσει τις προσπάθειες ανάπτυξης και ολοκλήρωσης των έργων, ελπίζοντας να δημιουργήσει έναν άρτιο εκπαιδευτικό χώρο για τα παιδιά.

Πηγή: Washington Post

Το 1991 έγινε μια από τις μεγαλύτερες αεροπορικές τραγωδίες που έχουν συμβεί ποτέ στην Ελλάδα.
Ένα στρατιωτικό αεροπλάνο C130 συνετρίβη λίγο πριν φτάσει στον προορισμό του, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν και οι 63 επιβαίνοντες (σμηνίτες και πλήρωμα).

Στις 5 Φεβρουαρίου του 1991 ένα πολεμικό αεροσκάφος C130 με αριθμό 748, απογειώθηκε από το αεροδρόμιο της Ελευσίνας, με προορισμό το Ηράκλειο της Κρήτης, μέσω Αγχιάλου, όπου θα έκανε στάση για να παραλάβει κι άλλα άτομα. Στο αεροσκάφος επέβαιναν 58 σμηνίτες και 5 μέλη του πληρώματος.
Την περίοδο εκείνη, ο πόλεμος στον Περσικό Κόλπο βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη ακι οι Αμερικανοί σφυροκοπούσαν ιρακινούς στόχους.
Η φύλαξη στη βάση της Σούδας είχε πολλαπλασιαστεί.
Το C 130 είχε απογειωθεί στο πλαίσιο διατεταγμένης αποστολής, σχετικής με την εμπλοκή της Ελλάδας στα πολεμικά γεγονότα.

Το πρωτοσέλιδο της Ελευθεροτυπίας

Είκοσι λεπτά μετά την απογείωση, το αεροπλάνο χάθηκε από τα ραντάρ. Είχε επικοινωνήσει με τον πύργο ελέγχου στον Αλμυρό, ζητώντας άδεια προσγείωσης, την οποία είχε λάβει. Έκτοτε, η επικοινωνία χάθηκε.
Αμέσως ξεκίνησε μια τεράστια επιχείρηση εντοπισμού του, η οποία όμως δεν είχε άμεσα αποτελέσματα.

Οι έρευνες για τον εντοπισμό του αεροσκάφους κράτησαν 4 ημέρες. Φωτογραφία Σπύρου Τσακίρη

Για σχεδόν 4 ημέρες γίνονταν έρευνας τόσο από ξηράς όσο και από αέρος, οι οποίες δεν κατάφεραν να φέρουν στο φως κανένα ίχνος του C 130.
Τα συντρίμμια του εντοπίστηκαν τελικά από τον πιλότο ενός στρατιωτικού ελικοπτέρου, στο όρος Όθρυς, στην κορυφή Τσατάλι.
Κανένας από τους 63 επιβαίνοντες δεν επέζησε του δυστυχήματος.
Η περισυλλογή των θυμάτων έγινε αμέσως και η τραγωδία έγινε πρωτοσέλιδο.
Οι εκδοχές που ακούστηκαν για το δυστύχημα ήταν διαφορετικές.

Το πρώτο σενάριο υποστήριζε ότι οι αρχές ήξεραν από την πρώτη στιγμή που βρίσκονταν τα συντρίμμια του αεροσκάφους, αλλά θέλησαν να προστατεύσουν κάποιο «μυστικό» και έτσι καθυστέρησαν να φτάσουν στο σημείο της συντριβής. Ειπώθηκε μάλιστα, ότι υπήρχαν επιζώντες που περίμεναν βοήθεια, η οποία δεν έφτασε εγκαίρως.
Το σενάριο δεν επιβεβαιώθηκε.

Η δεύτερη εκδοχή έλεγε ότι στην περιοχή πετούσε και άλλο αεροσκάφος, πιθανώς εχθρικό, το οποίο αποσυντόνισε τα όργανα του C 130 και το οδήγησε σε πτώση.
Το σενάριο δεν επιβεβαιώθηκε.

Τα σενάρια δεν επιβεβαιώθηκαν ποτέ

Η τρίτη διατύπωση ανέφερε πως το αεροσκάφος μετέφερε εκρηκτικά, τα οποία προκάλεσαν έκρηξη στον αέρα, γεγονός που οδήγησε τον πιλότο σε μοιραία αναγκαστική προσγείωση.
Οι υποστηρικτές αυτής της εκδοχής ενίσχυαν την άποψή τους λέγοντας ότι αμέσως μετά την ανεύρεση των συντριμμιών, ελικόπτερα Σινούκ, απομάκρυναν από την περιοχή αγνώστου περιεχομένου κιβώτια, ενώ η περισυλλογή των νεκρών δεν έγινε παρουσία ιατροδικαστή.
Το σενάριο δεν επιβεβαιώθηκε.
Το γεγονός ότι κανένα σενάριο δεν επιβεβαιώθηκε, αλλά ούτε και διαψεύστηκε, προκάλεσε αντιδράσεις από τους συγγενείς των θυμάτων, οι οποίοι ζητούσαν να μάθουν την αλήθεια και να υπάρξει δικαίωση.

Τα συντρίμμια του μοιραίου αεροπλάνου εντοπίστηκαν μέρες αργότερα. Φωτογραφία Σπύρου Τσακίρη

Το επίσημο πόρισμα για το δυστύχημα δεν δόθηκε στη δημοσιότητα με την αιτιολόγηση ότι επρόκειτο για στρατιωτικό απόρρητο, αλλά δηλώθηκε με κατηγορηματικό τρόπο ότι δεν κρύβεται κανένα μυστήριο πίσω από την τραγωδία.

Η δίκη έγινε 3 χρόνια μετά. Κατηγορούμενος ήταν ο χειριστής του πύργου ελέγχου του Αλμυρού, ο οποίος καταδικάστηκε σε 2ετή φυλάκιση με αναστολή.
Σε δίκη του 1996, ο κατηγορούμενος αθωώθηκε παμψηφεί, αλλά λίγα χρόνια αργότερα, σε ηλικία 52 ετών, έφυγε από τη ζωή λόγω κατάθλιψης.
Πολλοί έκαναν λόγο για το 64ο θύμα του δυστυχήματος.

mixanitouxronou.gr

Σε άλλο επίπεδο ανέβασε το σχεδιασμό ελικοπτέρων το Volocopter VC200, το οποίο μπορεί να στέκεται ακίνητο στον αέρα, να πετά χωρίς πιλότο και κυρίως να μην απειλείται με πτώση!

Το γερμανικής κατασκευής πρωτοποριακό πετούμενο διαθέτει όχι δύο, όχι τρεις, αλλά 18 έλικες, ενώ σύμφωνα με τους πρώτους πιλότους που έκατσαν πίσω από το πηδάλιό του είναι ιδιαίτερα σταθερό, και «μοιάζει να αιωρείται στον αέρα λες και βρίσκεται προσγειωμένο στο έδαφος»!

Όχι μόνο, μάλιστα, κάποιος μπορεί να το πετάξει και με τηλεχειριστήριο από… ασφαλή απόσταση, αλλά ακόμα και αν ένας από τους κινητήρες υποστεί βλάβη, μπορεί να συνεχίσει να πετάει.
Αν δεν εντυπωσιαστήκατε ακόμα, σας ενημερώνουμε ότι έχει και τη δυνατότητα ασφαλούς προσγείωσης ακόμα και όταν ξεμένει από καύσιμα!

Ο μόνος λόγος, έτσι, που θα μπορούσε να συντριβεί το Volocopter VC200 είναι εξαιτίας κάποιου πολύ σοβαρού ανθρώπινου λάθους ή δολιοφθοράς.

Όπως ωστόσο αντιλαμβάνεται κανείς δεν προορίζεται για τη μεσαία κοινωνική… τσέπη, αφού θα κοστίζει περισσότερα από 250.000 ευρώ όταν βγει στην παραγωγή προς το τέλος του 2016.