Η Medusa είναι ένα δικέφαλο φίδι αλμπίνο του είδους Milk Snake, το οποίο αποτελεί ένα τέλειο παράδειγμα «αξονικής διακλάδωσης», κατά την οποία το έμβρυο δεν καταφέρνει να ολοκληρώσει τον διαχωρισμό του σε δύο ξεχωριστά άτομα (δίδυμα).

Δείτε την διαδικασία ταΐσματος του, όπου και τα δύο κεφάλια πρέπει να ταϊστούν ταυτόχρονα, γιατί διαφορετικά μάχονται για το ίδιο κομμάτι τροφής.

Λεγόταν Κατερίνα, έγινε Γιώργος και τελικά παντρεύτηκε την εκλεκτή της καρδιάς του Μαρία. Ο νεαρός Ηρακλειώτης, πέρυσι το Μάρτιο, προχώρησε στην πολυπόθητη αλλαγή φύλου, έγινε άντρας - και μάλιστα με απόφαση του Πρωτοδικείου Ηρακλείου - και άνοιξε τα φτερά του στη νέα του ζωή. Στο πλευρό του όλο αυτό το διάστημα βρισκόταν η Μαρία, η γυναίκα που ήταν δίπλα του στα δύσκολα και πλέον στάθηκε πλάι του, ενώνοντας τη ζωή της μαζί του ... κι επισήμως!

Όπως σημειώνει το Cretalive (από εκεί και η φωτογραφία) ο Γιώργος και η Μαρία, με την παρουσία γονιών, συγγενών και φίλων, παντρεύτηκαν χθες στη Λότζια από τον αντιδήμαρχο Γιώργο Αεράκη, ο οποίος με ιδιαίτερη συγκίνηση τέλεσε τον πολιτικό γάμο των δύο αυτών ανθρώπων που μετά από το Γολγοθά που ανέβηκαν, ήρθε η ώρα να απολαύσουν την ευτυχία τους.

Highlight της ημέρας; Ο παππούς του Γιώργου που κατέφθασε στο δημαρχείο μισή ώρα νωρίτερα για να παραστεί στη χαρά του εγγονού του, αλλά και η μητέρα του γαμπρού που όπως είπε, στηρίζει τις επιλογές του παιδιού της.

Ο 27χρονος, υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση αλλαγής φύλου στα τέλη του 2012, αφού προηγουμένως πέρασε ένα διάστημα υπό ψυχιατρική παρακολούθηση -όπως προβλέπεται - προκειμένου να αποσαφηνιστεί από τους ειδικούς ότι όντως επρόκειτο για μία συνειδητοποιημένη απόφαση και όχι για μία παρόρμηση ή κάποια ψυχιατρική διαταραχή. Στην περίπτωση του Γιώργου υπήρξε ψυχιατρική παρότρυνση για να προχωρήσει τις διαδικασίες αφού ήταν ξεκάθαρο ότι σε όλη του την ζωή ένιωθε και συμπεριφερόταν ως άνδρας και η επιλογή αυτή ήταν απολύτως ώριμη.

Ο 27χρονος υποβλήθηκε σε ολική αφαίρεση των ατροφικών γυναικείων γονάδων, σε φαλοπλαστική και προσθετική όρχεων, αποκτώντας πλέον τα ανατομικά χαρακτηριστικά του άρρενος φύλου. Ακολούθως, με την νομική υποστήριξη του δικηγόρου του, Απόλλωνα Καλογερόπουλου, έκανε όλες τις απαραίτητες διαδικασίες ώστε να εκδοθεί δικαστική απόφαση βεβαίωσης αλλαγής φύλου και να δηλωθεί καταρχήν στο ληξιαρχείο του δήμου Ηρακλείου ως άρρεν και με ανδρικό όνομα.

Πηγή: iefimerida.gr

Το βιβλίο «Disorder in the American Courts» περιλαμβάνει μερικές από τις πιο απίθανες ατάκες που έχουν ειπωθεί στα δικαστήρια και έχουν καταγραφεί κατά λέξη από δικαστικούς ρεπόρτερ στην Αμερική, οι οποίοι μετά βίας παρέμεναν σοβαροί την ώρα που γίνονταν οι ερωταποκρίσεις….

ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ: Αυτή η μυασθένεια κ. μάρτυρα επηρεάζει τη μνήμη σας;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Ναι..
ΔΙΚ: Και με ποιους τρόπους σάς επηρεάζει τη μνήμη;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Ξεχνάω…
ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ: Ξεχνάτε; Μπορείτε να μας δώσετε ένα παράδειγμα για κάτι που έχετε ξεχάσει;
___________________________________
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Γιατρέ, δεν αληθεύει ότι όταν ένας άνθρωπος πεθάνει στον ύπνο του δεν το γνωρίζει ως το άλλο πρωί;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Τώρα στ’ αλήθεια περάσατε τις εξετάσεις για άσκηση νομικού επαγγέλματος;
___________________________________
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Ο μικρότερος γιος, ο εικοσάχρονος, τι ηλικίας είναι;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Είναι 20, όσο περίπου και το IQ σας.
___________________________________
ΔΙΚ: Ήσουν παρών όταν πάρθηκε η φωτογραφία σου;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Τώρα με δουλεύετε;
___________________________________
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Και είχε τρία παιδιά, έτσι δεν είναι;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Ναι.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Πόσα ήταν αγόρια;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Κανένα.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Υπήρχε κανένα κορίτσι;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Κύριε Δικαστά, νομίζω χρειάζομαι άλλον δικηγόρο. Μπορώ να πάρω άλλον;
____________________________________
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Πώς τερματίστηκε ο πρώτος σας γάμος;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Λόγω θανάτου.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Και με τίνος τον θάνατο τερματίστηκε;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Για μαντέψτε;
_____________________________________
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Μπορείτε να περιγράψετε το άτομο;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Ήταν μεσαίου αναστήματος και είχε γένια.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ. Ήταν άντρας ή γυναίκα;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Αν δεν είχε έρθει κάποιο τσίρκο στην πόλη, μάλλον άντρας θα έλεγα…
_____________________________________
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Γιατρέ, πόσες από τις αυτοψίες σας τις έχετε διενεργήσει σε νεκρούς ανθρώπους;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ : Όλες. Οι ζωντανοί, ξέρετε, αντιστέκονται πάρα πολύ.
_____________________________________
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Θυμάστε την ώρα που εξετάσατε το σώμα;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Η αυτοψία άρχισε γύρω στις 8:30 π.μ.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Και ο κύριος Νέντον ήταν νεκρός εκείνη την ώρα;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Αν όχι, σίγουρα ήταν μέχρι να τελειώσω!
______________________________________
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Γιατρέ, πριν διενεργήσετε τη νεκροψία ελέγξατε αν υπήρχε σφυγμός;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Όχι.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Ελέγξατε την πίεση του αίματος;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: ‘Οχι.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Ελέγξατε την αναπνοή;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Όχι..
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Ώστε λοιπόν, είναι πιθανόν ο ασθενής να ήταν ζωντανός όταν αρχίσατε τη νεκροψία;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: ‘Οχι.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Πώς μπορείτε να είστε σίγουρος, γιατρέ;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Γιατί ο εγκέφαλός του βρισκόταν πάνω στο γραφείο μου σε μια γυάλα.
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Α, μάλιστα. Όμως θα μπορούσε ο ασθενής, παρ’ όλα αυτά, να είναι ακόμη ζωντανός;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Ναι, είναι πιθανόν! Θα μπορούσε να είναι ζωντανός και να ασκεί τη δικηγορία.

Παλιό Γυμνάσιο Σπερχειάδας 1925-1975  50 Χρόνια Πνευματικής Προσφοράς

Επιμέλεια:
Βασίλης Κανέλλος
Εκπαιδευτικός - Συγγραφέας

ΠΑΛΙΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΣΠΕΡΧΕΙΑΔΑΣ 1925-1975. 50 ΧΡΟΝΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ - Εισήγηση στην εκδήλωση στο συνεδριακό κέντρο Σπερχειάδας, Αύγουστος 2013

H μαθητική ζωή

Ο κάθε άνθρωπος, ώριμος πλέον, συχνά πυκνά γυρίζει το ρολόι της μνήμης του στα παιδικά και εφηβικά του χρόνια, στα χρόνια της νιότης του και τα αναπολεί με νοσταλγία.  Χρόνια μακρινά, αλησμόνητα κι αγαπημένα, παρόλο που στους παλιότερους τα σημάδεψαν οι εθνικές περιπέτειες και ο σκληρός αγώνας της επιβίωσης. Με την αναφορά μας στη μαθητική ζωή της περιόδου 1925-1975, αφορμές θα δώσουμε και σκόρπιες παιδιάτικες μνήμες και βιώματα θ΄ ανασκαλέψουμε. Ενθυμήματα  ατέλειωτα.

Eκείνα τα χρόνια  τα χωριά μας, ακόμα ζωντανά και ακμαία, είχαν την πλειοψηφία στο μακρύ μαθητικό κατάλογο του σχολείου. Τα «χωριατάκια» μέσα στις τσάντες τους κουβαλούσαν, μαζί με τα μαθητικά τους όνειρα και την έγνοια της διαβίωσης και της προσαρμογής σε μια νέα  κοινωνία. Οι μαθητές από τα πολύ κοντινά χωριά, πρωί –μεσημέρι, μία και δύο ώρες πεζοπορία, έκαναν το καθημερινό μονότονο δρομολόγιο για το Γυμνάσιο. Τα λίγο μακρινότερα, Κυριακή βράδυ ή Δευτέρα πρωί, κατηφόριζαν προς τη Σπερχειάδα, μέχρι το Σάββατο το απόγευμα, που ξανάπαιρναν πάλι το δρόμο του γυρισμού. Στο χωριάτικο ταγάρι ένα καρβέλι ψωμί, λίγα αυγά, ξερό τυρί, όσπρια και καμιά χορτόπιτα ή τυρόπιτα. Τα βάσανα λιγόστεψαν όταν στα μέσα της δεκαετίας του ΄60 το ΚΤΕΛ άρχισε τα δρομολόγια. Κι εκείνα των πολύ μακρινών χωριών έβλεπαν τα σπίτια τους Χριστούγεννα, Πάσχα και στις καλοκαιρινές διακοπές. Η επιστροφή για τις χειμωνιάτικες διακοπές, θύμιζε πολλές φορές χιονισμένη Οδύσσεια.

Αρκετοί από αυτούς τους μαθητές των χωριών  φιλοξενούνταν σε σπίτια συγγενών ή φίλων. Οι πιο πολλοί όμως νοίκιαζαν δωματιάκια. Πολλοί Σπερχειαδίτες κατασκεύαζαν για το σκοπό αυτό στις αυλές τους ένα ή και περισσότερα δωμάτια, τα επίπλωναν πρόχειρα και τα νοίκιαζαν. Νοίκιαζαν ακόμα και τις άδειες κάμαρες των σπιτιών. Το νοίκι μικρό, όταν μάλιστα στο δωμάτιο μένανε κι άλλοι μαζί. Είναι αλήθεια ότι οι περισσότεροι σπιτονοικοκύρηδες φρόντιζαν και νοιάζονταν σαν δεύτεροι γονείς. Η οικοσκευή περιλάμβανε συνήθως ένα  ξύλινο κρεβάτι, ένα στρώμα- λινάτσα της ρίγας γεμάτο άχυρα, μια βελέντζα, δυο τρεις μαντανίες, ένα μικρό τραπέζι στρωμένο με εφημερίδα, το φανάρι για τα τρόφιμα και βέβαια το κασελάκι με τα μαγειρικά σκεύη: τέντζερη, τηγάνι, πιάτο, μαχαίρι, κουτάλι και πιρούνι. Οι προμήθειες κατέφθαναν από τα χωριά μέσα στο κοφίνι ή στο σακούλι με τα φορτηγοεπιβατηγά, που καθημερινά ή και μια φορά την εβδομάδα έκαναν τα δρομολόγια. Τα λίγα χρήματα των γονιών προορίζονταν για την αγορά θρεψίνης, το βασικότερο είδος διατροφής, χαλβά, ρυζιού και ζυμαρικών. Ο καημός του χωρισμού και η αγωνία της επιβίωσης  αποτυπώνονταν στα από καρδιάς λόγια μιας γιαγιάς που μη μπορώντας να χωνέψει τη φυγή του εγγονού ψέλλιζε συνεχώς: «αχ το παιδάκι μ΄ , καθώς έφυγε μούκοψε τα ήπατα, αυτή τη ρημάδα τη Σπερχειάδα, πόσο την εχτρεύομαι!».

Στα υγρά κι ανήλιαγα δωματιάκια με τη λιγοστή και πολλές φορές ανύπαρκτη θέρμανση, που τα φώτιζε η αδύνατη λάμπα του πετρελαίου, τη φτωχή και στερημένη ζωή την εξωράιζε η γλυκιά αγωνία αλλά και η δύναμη της εφηβείας, η άμιλλα και η πίστη σε ένα καλύτερο μέλλον. Το πηλίκιο με την κουκουβάγια και η μπλε ποδιά ήταν η αρχή του εφηβικού ονείρου και το απολυτήριο, αυτό το μαγικό χαρτί, ήταν τότε το εισιτήριο για το ταξίδι που θα μας πήγαινε λίγο πιο πέρα από τη φτώχεια και τη μιζέρια των απλοϊκών γονιών μας.

Η εξωσχολική ζωή είχε ψαλιδισμένες τις παιδικές ελευθερίες. Οι δάσκαλοι ήταν αυστηροί και με υπερεξουσίες. Σύμμαχοι γονείς και καθηγητές. Η πρόσβαση στην πλατεία και στα κεντρικά σημεία της μικρής πόλης ήταν απαγορευμένη, ολοένα μικρός δακτύλιος. Η κυκλοφορία τη νύχτα το ίδιο. Οι περιπολίες και οι έφοδοι των καθηγητών σύνηθες φαινόμενο. Σωρός οι ανήλικες παρανομίες και ζαβολιές από τις γυμνασιακές κουστωδίες. Σκασιαρχεία, επιδρομές στα καρποφόρα, κυνήγι αγριοπουλιών, κοντσίνα και λαθραίο τσιγαράκι στα κοντινά δασάκια και στις καναπίτσες. Τα βράδια οι παρεούλες στα καμαράκια έβγαζαν το άχτι τους. Οι πιο τολμηροί μηχανεύονταν αθώες σκανταλιές και σκάρωναν απολαυστικά επεισόδια. Ακόμα θυμούνται οι παλιότεροι το « σε είδον, σε είδον», « το σίγουρο και το αμφίβολο τραπουλόχαρτο», «τον επιτάφιο του κόνικλου», «το μπάξτου απουσία» και τις άλλες ατάκες του αυστηρού γυμναστή και πολλά ακόμη. Έτσι όπως αραδιάζονται κάθε φορά στα ανταμώματα. Πόσο διαφορετικά χρόνια από  τα σημερινά!

Κι ενώ τα «χωριατάκια» απολάμβαναν την απουσία της γονέικης κηδεμονίας, εμείς οι λοιποί προνομιούχοι της έδρας και των περιχώρων,  φορτωμένοι με οικοκυρικά και εργατικά καθήκοντα αναζητούσαμε λίγες στιγμές παιδικής ελευθερίας και ξεγνοιασιάς. Στα προπολεμικά χρόνια αλλά και στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, τα παιδιά από νωρίς γεύονταν φροντίδες και μοιράζονταν έγνοιες με τους πολυφαμελίτες γονείς. Ανελλιπώς δίπλα στην αποσταμάρα και την ανέχεια τους. Καλφούδια, μαστορόπουλα, τσοπανόπουλα και μαθητούδια μαζί. Η φιλοζωΐα αυτοδίδακτη και αναγκαία. Οι αγροτοδουλειές δεν απόλειπαν από κανένα σπιτικό. Τ΄ αγκάθια κι οι παλαμονίδες πλήγωναν τις  μελανιασμένες και συνήθως ξυπόλυτες πατούσες.  Το παιχνίδι ήταν είδος πολυτελείας.

Μέχρι να καθιερωθεί, τη δεκαετία του ‘60,  η δωρεάν εγγραφή και προμήθεια βιβλίων, τα βιβλία της τάξης αγοράζονταν στην αρχή της σχολικής χρονιάς από τους παλιότερους και πωλούνταν ύστερα στους νεότερους. Οι λύσεις των μαθηματικών και οι μεταφράσεις των αρχαιοελληνικών, δια της περιφοράς, άλλαζαν καθημερινά πολλά χέρια. Διπλωμένα μέσα τους η «Μάσκα», ο «Μικρός ήρωας» και καμιά αθλητική εφημερίδα, το «Χτυποκάρδι» και το  «Ρομάντσο» για τις κοπελιές, συμπλήρωναν το παράνομο αναγνωστικό μενού. Μέχρι που ήρθε ο πολιτισμός,  το ηλεκτρικό, το «σινεάκ» και η τηλεόραση και άλλαξαν πολλά στη ζωή μας, σχεδόν όλα.

Κι από την άλλη μεριά οι αυστηρές και σεβάσμιες μορφές των δασκάλων μας. Κανείς δεν ξεχνά και το δικό τους αγώνα για μια αξιοπρεπή ζωή και παρουσία στη μικρή κοινωνία της πόλης και το μόχθο τους για μια καλύτερη παιδεία. Από την ξύλινη και πολλές φορές φαγωμένη από το σαράκι έδρα, μπροστά  στο μαυροπίνακα, με πενιχρά ή και ανύπαρκτα εποπτικά μέσα, ο καθηγητής, με ψηλό αίσθημα ευθύνης, κατέθετε ολάκερη την ψυχή του για να αποτελειώσει την ύλη, να χτίσει στέρεες, καλές καγαθές συνειδήσεις. Δύσκολη η διδασκαλία στα συνήθως πολυάριθμα τμήματα. Επιβεβλημένη η πειθαρχία και η τάξη μέσα στην αίθουσα. Για τους περισσότερους μαθητές, το άνοιγμα του καταλόγου σήμαινε την ανάβαση στο Γολγοθά, το χτύπημα του κουδουνιού έφερνε τη λύτρωση. Άλλα εκπαιδευτικά ήθη, άλλοι καιροί.

Κάπως έτσι περνούσαν οι ώρες, οι μέρες και τα χρόνια. Πενήντα χρόνια, μισός αιώνας χαρές, πίκρες, καημοί  και νεανικοί πόθοι. Άσπρα καράβια τα όνειρά μας, αφού αρμένισαν σε κοντινούς και μακρινούς γιαλούς, πότε με μπουνάτσες και πότε με φουρτούνες, τώρα  απαγκιάζουν  στο απάνεμο λιμανάκι της μνήμης.  Αυτό το παλιό  κτίριο θα μας περιμένει πάντα, για να θυμίζει  στον καθένα τα μαθητικά του χτυποκάρδια και χελιδονίσματα, τη χαμένη αθωότητα αλλά και τις προσδοκίες εκείνης της ηλικίας. Ένα κομμάτι της καρδιάς μας έχει μείνει εδώ.

110 χρόνια μετά τον θάνατο του Λευκάδιου Χερν, του Ευρωπαίου που αγάπησαν όσο κανέναν άλλο οι Ιάπωνες, η ιδιαίτερη πατρίδα του η Λευκάδα τον τιμά με την δημιουργία του πρώτου ευρωπαϊκού μουσείου αφιερωμένο σε αυτόν

Απο την Μαργαρίτα Πουρνάρα

Ακόμα και αυτοί που δεν έχουν ιδέα για τον εσωστρεφή πολιτισμό της Ιαπωνίας, γνωρίζουν ότι οι Δυτικοί αντιμετωπίζονταν στο παρελθόν με τρομερή δυσπιστία, αν όχι με εχθρότητα. Ο λόγος ήταν πως οι ντόπιοι περιφρονούσαν όποιον δεν προερχόταν από μια χώρα που να έχει ιστορία με βάθος χρόνου.

Μπορούσε να μοιραστεί την καθημερινότητά τους, ακόμα και να ζήσει στον τόπο τους, αλλά παρέμενε πάντοτε ένα ξένο σώμα. Μια εξαίρεση υπήρξε σε αυτόν τον κανόνα. Ο γεννημένος στην Λευκάδα, Λευκάδιος Χερν, γιος ενός Ιρλανδού και μιας Κυθήριας, όχι μόνον κατανόησε σε βάθος την ψυχή τους αλλά έγινε ο εθνικός τους ποιητής.

Σήμερα, 110 χρόνια μετά τον θάνατό του, παραμένει η πιο σεβάσμια μορφή των γραμμάτων στην Ιαπωνία αλλά και ένας σύνδεσμος με την Ελλάδα. Πριν από μερικές ημέρες μάλιστα έγινε μια σειρά εκδηλώσεων στο νησί του Ιονίου αλλά άνοιξε και ένα μουσείο αφιερωμένο στην ζωή και το έργο του, το πρώτο στην Ευρώπη. Πρώτες εκδόσεις, σπάνια βιβλία και ιαπωνικά συλλεκτικά αντικείμενα θα απαρτίζουν τα εκθέματα του «Ιστορικού Κέντρου Λευκάδιου Χέρν» το οποίο στεγάζεται σε ανακαινισμένη αίθουσα, στο ισόγειο του κτιρίου του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Λευκάδας. Με τη βοήθεια φωτογραφιών, κειμένων, εκθεμάτων και διαδραστικών εφαρμογών, ο επισκέπτης θα περιηγηθεί στις σημαντικές στιγμές της εντυπωσιακής ζωής του Λευκάδιου Χερν αλλά και στους πολιτισμούς της Ευρώπης, της Αμερικής και της Ιαπωνίας, στα τέλη του 18ου και τις αρχές του 19ου αιώνα, μέσα από το ανοιχτό μυαλό των διαλέξεων, των κειμένων και των ιστοριών του Χερν.

 

 

 

Το πιο σπουδαίο πράγμα που έκανε παρότι δεν έζησε πολύ στην Απω Ανατολή, είναι πως διαισθάνθηκε το τέλος μιας εποχής, την έλευση του εκδυτικισμού που θα άλλαζε για πάντα το πρόσωπο της χώρας. Εγραφε το 1893: “Ο “κόσμος του ηλεκτρισμού, του ατμού και των μαθηματικών είναι ψυχρός και άδειος”, βλέποντας ότι η πρόοδος θα εξαφάνιζε γρήγορα την προσκόλληση στην παράδοση, που μέχρι τότε ήταν το μέτρο για τα πάντα. Αν και έζησε μονάχα 54 χρόνια, ο βίος του Λευκάδιου Χερν υπήρξε μυθιστορηματικός από κάθε άποψη.

Γεννήθηκε στη  Λευκάδα το 1850 από Ελληνίδα μητέρα και πατέρα Ιρλανδό. Δεύτερος γιος του Καρόλου Χερν και της Ρόζας Κασιμάτη. Η μητέρα του ήταν ευγενούς καταγωγής κόρη του Αντωνίου Κασιμάτη από τα Κύθηρα ενώ ο πατέρας του στρατιωτικός χειρουργός στο Βρετανικό Σώμα στα Επτάνησα είχε γεννηθεί στο Δουβλίνο. Στα Κύθηρα, υπάρχει ακόμα το σπίτι στο οποίο γεννήθηκε ο Χερν.

Η οικογενειακή θαλπωρή δεν διήρκεσε πολύ. Ο πατέρας του πήρε μετάθεση για τις δυτικές Ινδίες και έτσι δυο χρόνια αργότερα ο μικρός Λευκάδιος ταξίδεψε με τη μητέρα του στην Ιρλανδία για να ζήσουν με την οικογένεια του πατέρα του. Η μητέρα του αντιμετώπιζε δυσκολίες προσαρμογής στην ξένη χώρα  αλλά και με τους συγγενείς του συζύγου της. Μετά από λίγο χρονικό διάστημα, μάλιστα, ο πατέρας με κάποιο νομικό πρόσχημα κήρυξε τον γάμο του εκτός ισχύος και η Ελληνίδα επέστρεψε στην πατρίδα της, έχοντας αφήσει πίσω τα παιδιά της.

 

 

 

Ο αποχωρισμός από την μητέρα του, ήταν κάτι που σημάδεψε τον Χερν για την υπόλοιπη ζωή του. Υπήρξε το πιο καθοριστικό του βίωμα και κάτι που δεν ξεπέρασε ποτέ καθώς δεν ξαναείδε την μάνα του. Ηταν μόλις πέντε ετών και ήδη ο κόσμος του είχε γεμίσει από φαντάσματα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το συγγραφικό του έργο στην Ιαπωνία αποτύπωσε τους θρύλους, την αίσθηση του μεταφυσικού.

Το ντροπαλό παιδί άρχισε να αποκτά αυτοπεποίθηση οταν πήγε στο σχολείο και ανακάλυψε τα βιβλία. Εκεί αισθάνθηκε ότι βρήκε επιτέλους έναν δικό του χώρο έμπνευσης και ύπαρξης Κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού έχασε το ένα μάτι του. Από τότε κλείστηκε στον εαυτό του.

Σε ηλικία 19 ετών αναγκάστηκε να μεταναστεύσει στην Αμερική, αφού στην ουσία δεν είχε στενούς συγγενείς για να φροντίζει ή να τον φροντίζουν, με την στενή έννοια της οικογένειας. Για ένα χρονικό διάστημα έζησε κάτω από συνθήκες ακραίας φτώχειας. Η έφεσή του στα γράμματα που εξασφάλισε μια θέση στην εφημερίδα Cincinnati Daily Enquirer. Γρήγορα ξεχώρισε για την γραφή και την αντίληψή του. Η περιπλάνησή του στην Αμερική συνεχίστηκε, καθώς ανακάλυψε και άλλες πόλεις όπως η Νέα Ορλεάνη - η οποία του έκανε μεγάλη εντύπωση - αλλά και η Νέα Υόρκη.

 

 

 

Ανήσυχος και ουσιαστικά μόνος στην ζωή, τα ταξίδια ήταν μια φυσική διέξοδος, μια αναπόφευκτη κατάληξη. Το 1889 βρέθηκε σαν ανταποκριτής στην χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου. Βρήκε δουλειά ως καθηγητή της αγγλικής γλώσσας στην πόλη Ματσούε στη βορειοδυτική Ιαπωνία. Ο Χερν συνάντησε έναν καινούριο κόσμο, παντρεύτηκε τη Σετζούκο Κοϊζούμι. κόρη οικογένειας σαμουράι, των Κοϊζούμι που είχαν ξεπέσει με την καταστροφή που επέφερε σε αυτήν την κοινωνική τάξη η νέα πορεία της Ιαπωνίας. Πήρε το όνομα της συζύγου του και από Λευκάδιος Χερν και ονομάστηκε Κοϊζούμι Γιάκουμο. Μαζί της έκανε τέσσερα παιδιά.

Η φύση, τα μνημεία, οι θρύλοι, οι κώδικες συμπεριφοράς, οι άνθρωποι της Ιαπωνίας ήταν για τον Χερν, αντικείμενο μελέτης και περισυλλογής. Εσκυψε με σεβασμό και αγάπη στην χώρα και τις παραδόσεις της, έγινε ένας από αυτούς, πήρε ακόμα και την υπηκοότητα. Τα γραπτά του αναδίδουν την ξεχωριστή φυσιογνωμία του τόπου και οι μεταφράσεις τους συνέβαλαν στο να αποκτήσουν οι δυτικοί την αίσθηση της χώρας. Δικαίως θεωρείται ο εθνικός τους ποιητής.

 

news247.gr

 Μηχανή του Χρόνου: Η δημοσιογράφος που κλείστηκε σε ψυχιατρείο για να κάνει ένα συγκλονιστικό ρεπορτάζ

Το 1887, η δημοσιογράφος Νέλι Μπλάι προσποιήθηκε ότι ήταν τρελή για να την κλείσουν στο Φρενοκομείο Θηλέων του νησιού Μπλάγκουελ, στη Νέα Υόρκη.

Σκόπευε να αποκαλύψει τις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης των έγκλειστων γυναικών. Δεν δυσκολεύτηκε καθόλου να πείσει τους ειδικούς για την ψυχική της αστάθεια. Έκλεισε δωμάτιο σε ένα φτηνό ξενοδοχείο, αλλά αρνήθηκε να μείνει εκεί. Ούρλιαζε ότι φοβόταν τους ξενοδόχους κι ότι ήταν όλοι τους τρελοί. Την επόμενη μέρα, ήρθε η αστυνομία να την περιμαζέψει.

Όταν την πήγαν στο δικαστήριο, προσποιήθηκε ότι είχε αμνησία και επαναλάμβανε μηχανικά ότι δεν θυμόταν τίποτα. Το «άγριο, κυνηγημένο ύφος της» ξεγέλασε όσους γιατρούς την εξέτασαν, οι οποίοι δήλωσαν ότι ήταν «ξεκάθαρα παράφρων». Την έκλεισαν στο Φρενοκομείο Θηλέων του Μπλάκγουελ, όπου έμεινε για 10 μέρες. Έζησε από πρώτο χέρι την τραγική ζωή των γυναικών που έμεναν στο φρενοκομείο. Το φαγητό ήταν ελάχιστο, λίγο πλιγούρι, χαλασμένο κρέας και βρώμικο νερό. Οι πιο επικίνδυνοι ασθενείς ήταν δεμένοι όλοι μαζί με σχοινιά.

 

 

 

Τους υπόλοιπους, τους ανάγκαζαν να κάθονται με τις ώρες σε ξύλινα παγκάκια, χωρίς καμία προφύλαξη απ’ το κρύο. Οι νοσοκόμες έβριζαν όποιον τολμούσε να κουνηθεί και χτυπούσαν όποια γυναίκα παράκουγε τις εντολές τους. Οι ασθενείς ζούσαν μαζί με αρουραίους, σκουλήκια και τις ίδιες τους τις ακαθαρσίες. Όταν τις έπλεναν, το νερό ήταν παγωμένο και τις άφηναν να στεγνώνουν στα κρύα δωμάτια.

Μιλώντας με τις άλλες έγκλειστες γυναίκες, η Μπλάι συνειδητοποίησε, ότι πολλές ήταν ψυχικά υγιέστατες, όπως κι η ίδια. Αλλά ήταν θέμα χρόνου να τρελαθούν από τις συνθήκες που επικρατούσαν στο φρενοκομείο. «Τι άλλο, εκτός απ’ τα βασανιστήρια, θα μπορούσε να οδηγήσει κάποιον στην τρέλα, πιο γρήγορα από αυτή τη μεταχείριση; Θα ήθελα οι ειδικοί γιατροί που με έκλεισαν εδώ, να πάρουν μία υγιή γυναίκα, να την βάλουν να κάτσει ακίνητη για 14 ώρες, να μην της επιτρέπουν να μιλήσει ή να κουνηθεί, να μην την αφήνουν να διαβάσει ή να μάθει ότι συμβαίνει γύρω της, να της δίνουν σάπιο φαγητό και να την κακομεταχειρίζονται, και να δουν πόσο καιρός θα περάσει μέχρι να τρελαθεί. Μέσα σε δύο μήνες θα ήταν ένα κουρέλι, σωματικά και ψυχικά,» έγραψε στο βιβλίο της, αφότου βγήκε απ’ το άσυλο.

 

 

 

Το βιβλίο της με τίτλο «Δέκα μέρες σε ένα τρελάδικο», κυκλοφόρησε λίγο καιρό μετά και την έκανε διάσημη. Η έρευνά της προκάλεσε πολλές μεταρρυθμίσεις στο χώρο των φρενοκομείων. Ο προϋπολογισμός που αντιστοιχούσε στη φροντίδα των ψυχικά ασθενών αυξήθηκε κατά 850.000 δολάρια και όσοι ασθενείς παρουσίαζαν ψυχικά προβλήματα, εξετάζονταν πολύ πιο εξονυχιστικά, πριν να κλειστούν σε κάποιο ίδρυμα.

Ο γύρος του κόσμου σε 72 μέρες, 6 ώρες, 11 λεπτά και 14 δευτερόλεπτα

Η επόμενη μεγάλη περιπέτεια της Μπλάι ξεκίνησε δύο χρόνια αργότερα. Στις 14 Νοεμβρίου του 1889, η Μπλάι ξεκίνησε από τη Νέα Υόρκη για να κάνει τον γύρο του κόσμου σε 80 μέρες. Ήταν η πρώτη φορά, που το βιβλίο του Ιουλίου Βερν, θα γινόταν πραγματικότητα. Χορηγός της Μπλάι, ήταν η εφημερίδα που δούλευε, η New York World. Ακριβώς την ίδια μέρα με εκείνη, ξεκίνησε για το γύρο του κόσμου κι η Ελίζαμπεθ Μπίσλαντ, μία άλλη δημοσιογράφος από την εφημερίδα Cosmopolitan.

Η New York World ξεκίνησε ένα διαγωνισμό μεταξύ των αναγνωστών της για να μαντέψουν την ημέρα και την ώρα άφιξης της Μπλάι πίσω στη Νέα Υόρκη. Το μεγάλο βραβείο ήταν ένα ταξίδι στην Ευρώπη. Η Μπλάι είχε πάρει μαζί της το φόρεμα που φορούσε, ένα γερό παλτό, μερικά εσώρουχα και μια μικρή τσάντα. Τα χρήματά της, 200nelli2 βρετανικές λίρες, ήταν σε ένα τσαντάκι, που είχε κρεμάσει απ’ τον λαιμό της. Όταν έφτασε στη Γαλλία, γνώρισε τον Ιούλιο Βερν, ο οποίος την ενθάρρυνε να ολοκληρώσει το ταξίδι πιο γρήγορα από τον χαρακτήρα του βιβλίο του.

 

 

 

Από εκεί, η Μπλάι πήγε στο Μπρίντιζι, στη Διώρυγα του Σουέζ, τη Σιγκαπούρη, το Χονγκ Κονγκ και στην Ιαπωνία. Όταν διέσχισε τον Ειρηνικό Ωκεανό για να φτάσει στο Σαν Φρανσίσκο, οι κακές καιρικές συνθήκες καθυστέρησαν το ταξίδι, με αποτέλεσμα να φτάσει δύο μέρες καθυστερημένη. Θα είχε χάσει τη διορία, αν ο ιδιοκτήτης της εφημερίδας δεν είχε στείλει ιδιωτικό τρένο για να τη μεταφέρει στη Νέα Υόρκη.

 

 

 

Κατάφερε να φτάσει στο Νιου Τζέρσεϊ, στις 25 Ιανουαρίου του 1890, ώρα 3.51 το απόγευμα. Το ταξίδι της είχε διαρκέσει 72 μέρες, 6 ώρες, 11 λεπτά και 14 δευτερόπλεπτα. Η αντίπαλός της, η Μπίσλαντ, ακόμα ταξίδευε. Η Μπλάι πέθανε το 1922, σε ηλικία 57 ετών. Είχε αφήσει πίσω της μια λαμπρή καριέρα ως δημοσιογράφος, αφού είχε γίνει η πρώτη πολεμική ανταποκρίτρια της Αμερικής, κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου πολέμου.

 

news247.gr

Ίσως είναι από τις ελάχιστες φορές που μια τόσο συγκροτημένη προσωπικότητα της οποίας, ούτε την επαγγελματική σοβαρότητα ούτε και την κορυφαία πνευματική ικανότητα θα τολμούσε κάποιος να αμφισβητήσει, ομολογεί ότι είδε Αγνώστου Ταυτότητος Ιπτάμενο Αντικείμενο.

 
Πρόκειται για τον θρυλικό αστροναύτη Buzz Aldrin, τον δεύτερο άνθρωπο που πάτησε στη Σελήνη μετά τον Neil Armstrong με την αποστολή Apollo 11, στις 21 Ιουλίου του 1969. 
Σήμερα, στα 84 του χρόνια, ο άνθρωπος που κατάφερε να βιώσει το όνειρο δισεκατομμυρίων ανθρώπων που έζησαν και “έφυγαν” από τον πλανήτη Γη, ομολογεί πλέον ευθέως ότι κατά τη διάρκεια της πτήσης είδε ένα ΑΤΙΑ. 
Όπως παραδέχεται, αμέσως ανέφερε το γεγονός στο Διαστημικό Κέντρο του Κέννεντι, ωστόσο, έδειξε ιδιαίτερα ενοχλημένος από το ότι αντιμετωπίστηκε με εξαιρετική δυσπιστία όσον αφορά αυτό που ο ίδιος έβλεπε εκείνη τη στιγμή με τα ίδια του τα μάτια. 

“Παρατήρησα ένα φώς έξω από το παράθυρο το οποίο εκινείτο παράλληλα με μας και διαρκώς στο πλευρό μας. Όταν επιστρέψαμε, έδωσα ολόκληρες “συνεντεύξεις-ανακρίσεις” στην υπηρεσία μου περί του τι ακριβώς έβλεπα, ωστόσο οι “εξηγήσεις” που προσπάθησαν να δώσουν περιλάμβαναν τα πιο απίθανα πράγματα, (από… αντανακλάσεις του ηλιακού φωτός στα πάνελ έως και κομμάτια που είχαν αποκολληθεί από τον πύραυλο), ωστόσο τίποτε από όλα αυτά δεν αποδείχτηκε, και ουδείς εξέτασε το ότι τελικά θα μπορούσε απλώς να είναι ένα άλλο διαστημικό σκάφος από άλλη χώρα ή και από άλλο κόσμο. 

 
“Μπορεί να υπάρχουν εξωγήινοι στον Γαλαξία μας και υπάρχουν και δισεκατομμύρια ακόμη Γαλαξίες. Η πιθανότητα για άλλες μορφές ζωής στο διάστημα είναι κάτι παραπάνω από σίγουρες. Άλλωστε δεν ήταν δα και κάτι το συγκλονιστικό το ότι και εδώ στη Γη η ζωή κάπως έτσι ξεκίνησε και εξελίχθηκε σε αυτό που είναι σήμερα. 

Με αφορμή την αποστολή της ιδιωτικής εταιρείας Mars One η οποία ετοιμάζεται εδώ και χρόνια να στείλει ανθρώπους στον Άρη, ο διάσημος κοσμοναύτης ήταν κατηγορηματικός: 

“Έχω μελετήσει το θέμα και και το αν μια προσεδάφιση στον κόκκινο πλανήτη θα μπορούσε να γίνει από κάποιον ιδιωτικό φορέα. Είμαι απολύτως σίγουρος πως, ακόμη και αν γίνει, οι πρώτοι άνθρωποι που θα ταξιδέψουν και θα πατήσουν το πόδι τους στον Άρη, δεν θα μπορέσουν ποτέ να ξαναφύγουν από αυτόν και να επιστρέψουν πίσω στη Γη”. 

Το πλήρωμα του Apollo 11 όταν, στις 24 Ιουλίου 1969 έχει πλέον ήδη επιστρέψει στον πλανήτη Γη και, δικαίως, απολαμβάνει υποδοχής ηρώων. Στη φωτογραφία ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ, Ρίτσαρν Νίξον. 
 
 

πηγή

hellas-now.com

Ο αρχηγός ενός χωριού στην ανατολική Ινδία συνελήφθη μαζί με έναν άλλον άνδρα με την κατηγορία ότι διέταξαν τον βιασμόμιας 11χρονης σε αντίποινα για τη συμπεριφορά του αδελφού της.

Η ιατροδικαστική εξέταση επιβεβαίωσε ότι το κοριτσάκι βιάστηκε την Δευτέρα, όπως ανέφεραν οι αστυνομικές αρχές του κρατιδίου Τζαρκάντ. 

Η υπόθεση αυτή ξεκίνησε όταν ο αδελφός της μικρής κατηγορήθηκε για σεξουαλική επίθεση σε βάρος μιας γειτόνισσάς του, σε ένα χωριό της περιφέρειας Μποκάρο. Η γειτόνισσα και ο σύζυγός της κατέφυγαν στους δημογέροντες της κοινότητας καταγγέλλοντας το γεγονός. Ένας από αυτούς πρότεινε τότε στον σύζυγο να βιάσει την αδελφή ή την κόρη του δράστη, για να εκδικηθεί την επίθεση που δέχτηκε η γυναίκα του.

"Την οδήγησαν στη ζούγκλα και την βίασαν. Ήρθαν όλοι οι χωρικοί, αλλά δεν έκαναν τίποτα. Κλαίγαμε, ζητούσαμε βοήθεια όμως κανείς δεν έκανε τίποτα", είπε η μητέρα του κοριτσιού στο τηλεοπτικό δίκτυο CNN-IBN.

Η αστυνομία συνέλαβε τον βιαστή και τον δημογέροντα. Συνελήφθη επίσης και ο αδελφός της 11χρονης για την επίθεση εναντίον της γυναίκας.

Στα απομονωμένα χωριά της Ινδίας οι δημογέροντες έχουν ακόμη σημαντικές εξουσίες και συμμετέχουν στα συμβούλια τα οποία αποδίδουν "δικαιοσύνη" και επιλύουν διενέξεις μεταξύ των κατοίκων. Το κορίτσι που βιάστηκε ανήκε στην κάστα Γκουλγκούλια, που θεωρείται κατώτερη.

Υποθέσεις βιασμών και επιθέσεων σε βάρος γυναικών αποκαλύπτονται ολοένα και συχνότερα την τελευταία περίοδο στην Ινδία, μετά το βιασμό και τον θάνατο μιας νεαρής φοιτήτριας, στα τέλη του 2012. Το έγκλημα αυτό προκάλεσε κύμα διαμαρτυρίας σε όλη τη χώρα και οδήγησε στην αλλαγή της νομοθεσίας ώστε να τιμωρούνται αυστηρότερα οι δράστες και να αποδίδεται γρηγορότερα δικαιοσύνη για τα θύματα.

Οχήματα από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ανακαλύφθηκαν σε νεκροταφείο αυτοκινήτων στο Βέλγιο. Οι μύθοι που τα συνοδεύουν

Σύμφωνα με έναν αστικό μύθο, τα αυτοκίνητα εγκαταλείφθηκαν από Αμερικανούς στρατιώτες στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, επειδή δεν μπορούσαν να τα στείλουν πίσω στις ΗΠΑ. Έτσι, αποφάσισαν να τα κρύψουν σε ένα δάσος μέχρι να καταφέρουν να ξαναγυρίσουν και να τα ανακτήσουν. Οι ντόπιοι διαφωνούν και λένε ότι πρόκειται απλά για μία παλιά μάντρα αυτοκινήτων, που δημιουργήθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Κάποτε, στην πόλη Chatillion, υπήρχαν τέσσερα νεκροταφεία αυτοκινήτων και 500 ρετρό οχήματα. Δυστυχώς, όμως, τα περισσότερα αυτοκίνητα κλάπηκαν ή απομακρύνθηκαν από τους ντόπιους κι έτσι, καθώς επίσης κι εξαιτίας περιβαλλοντικών ζητημάτων, τα νεκροταφεία εκκενώθηκαν το 2010.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

(Πηγή: BoredPanda)

Το 1971, ο Φίλ Νάιτ, πρώην δρομέας μεσαίων αποστάσεων στις ΗΠΑ, αποφασίζει να δημιουργήσει τη δική του σειρά παπουτσιών. Καθώς η μισή επιτυχία μιας εταιρείας βασίζεται στο όνομα, ο Νάιτ ζητά από τους υπαλλήλους του, να γράψουν την πρότασή τους σε ένα χαρτί και να το ρίξουν σε ένα καπέλο.

Ο ιδρυτής της NΙΚΕ, Φιλ Νάιτ

Τελικά επιλέγεται το NIKE, από την αρχαία Ελληνίδα θεά Νίκη. Ο μάλλον αρχαιολάτρης υπάλληλος που το πρότεινε, ισχυρίστηκε πως είδε τη θεά στο όνειρό του! Το επόμενο βήμα ήταν η σχεδίαση του λογοτύπου, εμπνευσμένο φυσικά από το όνομα.  Η σχεδιάστρια Κάρολιν Ντέιβιντσον δημιούργησε ένα αφαιρετικό φτερό, που παραπέμπει στο διάσημο άγαλμα της Νίκης της Σαμοθράκης. Ο Νάιτ δεν ενθουσιάστηκε ιδιαίτερα, αλλά βιαζόταν. Ενέκρινε λοιπόν το σχέδιο και κατέβαλε στην Ντέιβιντσον την πενιχρή αμοιβή των 35 δολαρίων. Ένδεκα μόλις χρόνια αργότερα, η ΝΙΚΕ, με λογότυπο το φτερό της Νίκης, «πέταξε» στην κορυφή των πωλήσεων παγκοσμίως, εκτοπίζοντας τη γερμανική ADIDAS.

Το χρυσό δαχτυλίδι στο σχήμα του λογότυπου της ΝΙΚΕ, που χάρισε ο Φιλ Νάιτ στην Κάρολιν Ντέιβιντσον.

Προς τιμήν του, ο Νάιτ δεν ξέχασε την Ντέιβιντσον και αποφάσισε να επανορθώσει την αδικία, όσον αφορά την αμοιβή της. Το 1988 την προσκάλεσε σε δείπνο, της χάρισε ένα πανάκριβο χρυσό δακτυλίδι, με το διάσημο πλέον φτερό και ένα πλουσιοπάροχο πακέτο μετοχών της εταιρείας.

mixanitouxronou.gr