Το πειραματικό φάρμακο ZMapp θεράπευσε και τους 18 πιθήκους που είχαν μολυνθεί με τον θανατηφόρο ιό Έμπολα, ακόμη και αυτούς που είχαν παρουσιάσει αιμορραγικά συμπτώματα και
απείχαν μόλις μερικές ώρες από τον θάνατο, σύμφωνα με μια μελέτη που δημοσιεύεται σήμερα στην επιστημονική επιθεώρηση Nature.

Ακόμη και οι πίθηκοι που δεν είχαν λάβει καμία θεραπεία μέχρι και πέντε ημέρες αφότου μολύνθηκαν τελικά επέζησαν. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, οι πέντε ημέρες στους πιθήκους αντιστοιχούν σε 9-11 ημέρες ασθένειας στους ανθρώπους.

Μολονότι δύο Αμερικανοί εθελοντές που είχαν μολυνθεί από τον ιό στη Λιβερία θεραπεύτηκαν αφού τους χορηγήθηκε το ZMapp, οι γιατροί δεν γνωρίζουν ακόμη εάν το πειραματικό φάρμακο τους βοήθησε όντως.

Ένας Λιβεριανός γιατρός που έλαβε επίσης το ίδιο φάρμακο πέθανε στις αρχές της εβδομάδας, όπως και ένας Ισπανός ιεραπόστολος.

Το ZMapp, που παρασκευάζεται από την εταιρεία Mapp Biopharmaceutical η οποία εδρεύει στο Σαν Ντιέγκο, δεν έχει δοκιμαστεί ποτέ σε ανθρώπους και η μελέτη που δημοσιεύεται στο Nature ήταν η πρώτη που έγινε σε πιθήκους. Η επιτυχία της, συνεπώς, συνιστά ένα "μνημειώδες επίτευγμα", όπως ανέφερε ο ιολόγος Τόμας Γκέισμπερτ του Πανεπιστημίου του Τέξας, σχολιάζοντας την έρευνα αυτή.

Μέχρι σήμερα δεν υπάρχουν εγκεκριμένα φάρμακα ή εμβόλια για την Έμπολα. Πολύ σύντομα όμως αναμένεται ότι θα ξεκινήσουν οι δοκιμές δύο εμβολίων, των εταιρειών GlaxoSmithKline και NewLink Genetics.

Οι επιστήμονες, με επικεφαλής τον Γκάρι Κόμπινγκερ της Υπηρεσίας Δημόσιας Υγείας του Καναδά, χορήγησαν το φάρμακο την περασμένη άνοιξη σε 18 μακάκους, τρεις, τέσσερις και πέντε ημέρες αφότου τους μόλυναν με τον Έμπολα. Άλλοι τρεις πίθηκοι, που αποτελούσαν την "ομάδα ελέγχου" και δεν έλαβαν θεραπεία, πέθαναν οκτώ ημέρες αφότου μολύνθηκαν.

Οι 18 επέζησαν όλοι, ακόμη και εκείνοι που είχαν εμφανίσει συμπτώματα όπως ηπατική ανεπάρκεια και αιμορραγίες, κάτι που ο Κόμπινγκερ χαρακτήρισε "πέραν των προσδοκιών του".

"Πρόκειται για πολύ ενθαρρυντικό αποτέλεσμα", δήλωσε από την πλευρά του ο καθηγητής ιολογίας του Πανεπιστημίου του Γουόργουικ Ντέιβιντ Έβανς, ο οποίος δεν συμμετείχε στη μελέτη. Η επιτυχία αυτή υποδηλώνει ότι το ZMapp "αποτελεί την καλύτερη επιλογή" για τη θεραπεία του Έμπολα και θα πρέπει να δοκιμαστεί σε ανθρώπους ώστε να ξεκινήσει η χρήση του "το συντομότερο δυνατόν", τόνισε η ομάδα του Κόμπινγκερ.

Στις 12 Αυγούστου η εταιρεία Mapp ανακοίνωσε ότι τα αποθέματα του φαρμάκου που διέθετε έχουν ήδη εξαντληθεί και μολονότι ξεκίνησε την παρασκευή νέων, η διαδικασία αυτή θα απαιτήσει αρκετό χρονικό διάστημα.

Τη στιγμή που όλο και μεγαλώνει η αγωνία για την πρόοδο των ανασκαφών στον τύμβο Καστά, ένα κοινό μυστικό γύρω από την Αμφίπολη έρχεται στο φως: Η μακρά πορεία των αρχαιοκάπηλων στην περιοχή.

Λίγα χιλιόμετρα μακριά από τον αρχαιολογικό θησαυρό στη γνωστή πλέον Μεσολακιά, οι φήμες για την αρχαιοκαπηλία δίνουν και παίρνουν.

«Υπήρχαν άνθρωποι στην Αμφίπολη που δεν δούλεψαν ποτέ, μάζευαν μπίλιες και έβρισκαν και τα νομίσματα. Τα νομίσματα τα έβρισκες περπατώντας. Εμείς ήμασταν αγρότες, αυτοί όλη μέρα έψαχναν και όλη τη νύχτα έσκαβαν», αναφέρουν κάτοικοι στο Αθηναϊκό Πρακτορείο και συνεχίζουν:

«Όταν ξεκίνησαν να ανοίγουν τους τάφους, ερχόταν κόσμος από όλες τις περιοχές, είχαν διασυνδέσεις παντού. Τους συλλαμβάναν, πήγαιναν στα δικαστήρια. Τους έβαζαν από τη μια πόρτα και από την άλλη τους έβγαζαν. Είχαν... μπάρμπα στην Κορώνη. Έτρωγαν πολλοί από αυτή τη δουλειά... Αν πούμε πολλά, θα γίνουμε κακοί».

Με αυτά τα λόγια και διατηρώντας την ανωνυμία τους, οι άνθρωποι του χωριού δε διστάζουν να αποκαλύψουν πως και αυτοί έβρισκαν διάφορα νομίσματα στα χωράφια τους.

Η μακρά πορεία αρχαιοκάπηλων στην περιοχή

«Παλιά ψάχνανε με τσάπες, άρπαζαν ό,τι μπορούσαν και έφευγαν, γι' αυτό και βρήκαμε πολλά νομίσματα και αγαλματίδια στους τάφους.

Σήμερα, είναι αλλιώς. Όσο για το “κύκλωμα”, αυτό μπορεί να είναι κλειστό, αλλά τα νέα μαθαίνονται γρήγορα -από τον έναν στον άλλο. Αν γίνει η αρχή, σε βρίσκουν εύκολα» θα δηλώσει άνδρας από τις Σέρρες, ο οποίος φέρεται να έχει εμπλακεί στο παρελθόν σε υπόθεση αρχαιοκαπηλίας, για να προσθέσει:

«Πριν από δυο χρόνια, μετά από εξάμηνες παρακολουθήσεις, προσήγαγαν περισσότερα από 120 άτομα στη Β. Ελλάδα με την κατηγορία της αρχαιοκαπηλίας, έπιασαν και τον “εγκέφαλο” και αρκετοί είναι στη φυλακή.

Με παρακολουθούσαν και μένα, κάνανε έρευνα και στο σπίτι. Δεν είχα τίποτα, παρά μόνο ένα “βρώμικο” τηλέφωνο μέσα σε έξι μήνες, που ήθελε κάποιος να μου πουλήσει νομίσματα.

Σε ένα κύκλωμα αρχαιοκαπηλίας δεν υπάρχει τρόπος για να μπεις ή να βγεις. Ερασιτέχνες δεν υπάρχουν. Όταν βγάζεις κέρδος από αυτή τη δουλειά, τότε είσαι επαγγελματίας».

Oι πρώτοι αρχαιοκάπηλοι

Ο ίδιος, μάλιστα, υποστηρίζει πως οι πρώτοι αρχαιοκάπηλοι ήταν οι αρχαίοι Έλληνες:

«Το πρωί τους έθαβαν και το βράδυ τους έκλεβαν. Όπου είχε χρυσό, άνοιγαν μια τρύπα και τα έπαιρναν. Κάποιοι λένε ότι οι Ρωμαίοι εκπαίδευαν και μαϊμούδες… μαϊμού την έκανε τη δουλειά, τα μάζευε και τα πήγαινε στην τρύπα.

Οι τρύπες δεν γίνονταν τυχαία... Οι εννιά στους δέκα στην Αμφίπολη έκαναν αυτή τη δουλειά και πολλοί πέθαναν από τις αναθυμιάσεις».

Από την πλευρά του, ο επί 12 χρόνια συνεργάτης του Δημήτρη Λαζαρίδη, Κώστας Βαρύτας, θυμάται:

«Όταν ανοίγαμε έναν τάφο με τον Δημήτρη τον Λαζαρίδη, ο αρχαιολόγος μας απομάκρυνε για να πάρει, όπως έλεγε, ο τάφος αέρα.

Όταν βρέθηκε ο μεγάλος τάφος, κάτω από το μουσείο, ο Λαζαρίδης μας είπε να φύγουμε όλοι μακριά για να μην πάθει κάποιος κανένα κακό. Ήταν πολλοί αυτοί οι αρχαιοκάπηλοι που πέθαναν τότε από τις αναθυμιάσεις».

Αφήγηση – σοκ

Την ίδια στιγμή, ο 82 ετών Κ.Ε. ανακαλεί μνήμες από την εποχή, που ως παιδί, περιπλανιόταν στους αρχαιολογικούς χώρους της Αμφίπολης.

Εξομολογείται ότι -όπως πολλοί άλλοι κάτοικοι της περιοχής- άρχισε να επιδίδεται κι εκείνος στην παράνομη «συλλογή» πολύτιμων αντικειμένων από τάφους, τα οποία στην συνέχεια «πουλούσε στον έμπορο και έπαιρνε το μερτικό του».

«Εδώ έσκαβαν όλοι....Οι αρχαιοκάπηλοι, όπως τους λένε, πάνε πρώτοι, οι αρχαιολόγοι φτάνουν μετά» αναφέρει ο 82χρονος.

«26.04.1956, Αμφίπολη: Άρχισαν συστηματικές ανασκαφές στην Αμφίπολη σ' ένα μεγάλο νεκροταφείο για να προστατευτεί η περιοχή από την αρχαιοκαπηλία. Πήρα την απόφαση να αρχίσω, παρά τις αδυναμίες, για να διασωθεί το καταπληκτικό πλήθος των κτερισμάτων. Ο τόπος ήταν γεμάτος σκάμματα και τομείς αρχαιοκαπήλων».

Έτσι περιγράφει στο ημερολόγιό του, ο αρχαιολόγος Δημήτρης Λαζαρίδης την αναγκαιότητα της έναρξης ανασκαφών στην Αμφίπολη και την προστασία της περιοχής από την Αρχαιολογική Εταιρεία.

Σκοπός του ήταν να χαρακτηριστεί, άμεσα τότε, αρχαιολογικός χώρος, έτσι ώστε να βάλει «φρένο» στους αρχαιοκάπηλους, που πρόλαβαν πριν από αυτόν να ξεκινήσουν τις «εκσκαφές» και να συλήσουν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους.

Μια ζωή σαν μυθιστόρημα

«...Στην Αμφίπολη ήρθαμε με την οικογένειά μου, όταν ήμουν επτά ετών" θα θυμηθεί ο 82χρονος, σήμερα, Κ.Ε. που εξιστορεί στο πρακτορείο ΑΠΕ-ΜΠΕ πώς μπήκε ο ίδιος στο "βασίλειο" της (παράνομης) συλλογής αρχαίων αντικειμένων, που αφθονούσαν, όχι μόνο στους αρχαιολογικούς χώρους της Αμφίπολης, αλλά και ολόκληρης της Ελλάδας.

Η ζωή του ανθρώπου αυτού θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα.

Ακόμα και σήμερα, στα βαθιά γηρατειά, η καρδιά του «χορεύει» κάτω από το στήθος, όταν μιλάει για το παρελθόν και τις (παράνομες) ανασκαφικές δραστηριότητές του.

Έφτασε για να σκάψει, από τις Σέρρες μέχρι και στις Μυκήνες, ενώ -όπως λέει, γελώντας- στη Βεργίνα έσκαψε πριν από τον Μανόλη Ανδρόνικο...

«Οι αρχαιοκάπηλοι, όπως τους λένε, πάνε πρώτοι, οι αρχαιολόγοι φτάνουν μετά», δηλώνει.

Ξετυλίγει, στη συνέχεια, κάποιες πτυχές μιας διαδρομής, που παρόμοια διήνυσαν και διανύουν νύχτες, σε κάμπους και βουνά, χιλιάδες άλλοι «συνάδελφοί» του, κατακυριευμένοι, όπως κι αυτός, από το πάθος του σκαψίματος ή -καλύτερα - τον «πυρετό του χρυσού».

Παιδί πάμφτωχης προσφυγικής οικογένειας, άφησε μαζί με τους δικούς του, το 1927, τη Δράμα, με τα πολλά κουνούπια και την ελονοσία και κατέφυγαν νοτιότερα, στην Αμφίπολη.

«Τα πολλά κουνούπια της λίμνης και η ελονοσία ανάγκασαν τότε τους πρόσφυγες να φύγουν από εκεί. Άφησαν τότε τα ζώα τους ελεύθερα να τους οδηγήσουν- όπου εκείνα θα ησύχαζαν, εκεί θα εγκατασταίνονταν.

Έτσι διάλεξαν και εγκαταστάθηκαν στον σημερινό οικισμό της Αμφίπολης που τότε τού δώσανε το όνομα Νεοχώρι (Γενίκιοη)» εξιστορεί ο 82χρονος.

«Ψάχναμε για οβίδες»

«Η οικογένειά μου ήρθε από τη Δράμα το 1944. Ήμασταν κτηνοτρόφοι. Θυμάμαι που πήγαιναν τα γίδια να βοσκήσουν ψηλά εκεί, στον λόφο Καστά, είχε πολύ αέρα και μου άρεσε να ανεβαίνω στην κορυφή...

Το 1953, πήγα φαντάρος. Στο χωριό είχε πολύ φτώχεια… Όταν γύρισα, μαζί με τον αδερφό μου ξεκινήσαμε να βγάζουμε τις οβίδες από τον λόφο.

Είχαν μείνει πολλές από τον Βαλκανικό πόλεμο. Βγάζαμε μολύβια και 'τούντσια' και τα πουλούσαμε στη Θεσσαλονίκη, δώδεκα δραχμές το κιλό.

Τις βρίσκαμε εύκολα, γιατί, όταν χτυπούσε η οβίδα, άφηνε ίχνη καπνού στα βράχια, ήταν ζεστή και άφηνε καπνούς. Υπήρχαν, όμως, τρύπες που δεν είχαν καπνούς. Σκάψαμε... ήταν τάφοι. Έτσι άρχισαν όλα».

Αυτά λέει ο Κ.Ε., «ξεδιπλώνοντας» τις μνήμες του στις πρώτες εκσκαφές των τυμβωρύχων και τις θεαματικές ανακαλύψεις τους.

«Εδώ έσκαβαν όλοι» θα πει, για να προσθέσει: «Ο τόπος είναι ημίβραχος, έσκαβες δέκα πόντους και φαινόταν, αν ήταν σκαμμένος ο τάφος.

Σκάβαμε κυρίως στην Ακρόπολη, απέναντι από το σημερινό Αρχαιολογικό Μουσείο, στα “καλά μνήματα”, έμειναν οι πλούσιοι εκεί. Άνοιξα πολλούς τάφους: αν ήταν γυναικείος ο τάφος, βρίσκαμε χρυσά σκουλαρίκια, περιδέραια και καρφίτσες, αν ήταν αντρικός κάποια αντικείμενα και δακτυλίδια. Πηγαίναμε βράδυ, ήμασταν το πολύ δυο-τρεις.

Τα πουλούσαμε στον έμπορο και ο καθένας έπαιρνε το μερτικό τους. Η συναλλαγή γινόταν στη Θεσσαλονίκη.

Αν έβρισκες κάτι, έπαιρνες τον έμπορο και του το έλεγες. Έβρισκαν και αγαλματίδια και τα πουλούσαν στους μεγάλους αρχαιοκάπηλους ή σε αυτούς που έκαναν συλλογές».

Τα αγάλματα

Το 1955 -συνεχίζει- «ήρθε ο αρχαιολόγος από την Καβάλα, ο Δημήτρης Λαζαρίδης και ξεκίνησε τις αρχαιολογικές εργασίες.

Είχα βρει τότε τριάντα αγαλματίδια, δούλευα στον δρόμο και άνοιγα τη διακλάδωση προς το χωριό μέσα, φαρδαίναμε τον δρόμο, τριάντα κούκλες, περιστέρια "αλεπές" και γυναικεία πρόσωπα, τα παρέδωσα στο Λαζαρίδη.

Δεν μου έδωσαν καμία αμοιβή... Μια μέρα, καθώς άνοιγε τον δρόμο η μπουλντόζα, πετάχτηκε ένα κεφάλι μαρμάρινο. Το παρέδωσα και αυτό, αλλά λεφτά δεν πήρα ακόμη».

Ο αρχαιολόγος Δημήτρης Λαζαρίδης

1964-1965: «Έπειτα από την έρευνα του νεκροταφείου, προχώρησα στην έρευνα της πόλης.

Επιχείρησα ένα πλήθος δοκιμαστικών τομών στην ομαλή έκταση της Αμφίπολης, όπου υπήρχαν οι παλαιοχριστιανικές βασιλικές.

Οι έρευνες αυτές ήταν άκαρπες. Εντούτοις πίστευα ότι εδώ θα έπρεπε να βρισκόταν ο σημαντικότερος χώρος της πόλης και ίσως η Αγορά.

Την πεποίθησή μου ενίσχυε το γεγονός ότι οι παλαιότεροι κάτοικοι του χωριού ονόμαζαν αυτό το χώρο Μπεζεστένι και ότι εδώ αποκαλύπτονταν, όταν όργωναν, αξιόλογα τυχαία ευρήματα, όπως επιγραφές και αγάλματα.

Η πόλη αυτή, που έγινε αποικία των Αθηναίων στα χρόνια του Περικλή, δηλαδή την εποχή της μεγάλης ακμής της Αθήνας, είμαι βέβαιος πως ήταν ένα μεγάλο κοσμοπολίτικο κέντρο.

Από τα πιο μακρινά μέρη υπήρχαν παροικίες στην Αμφίπολη. Και, φυσικά, υπήρχαν ντόπια εργαστήρια κοσμημάτων, γλυπτών, αγγειοπλαστικής», είναι τα λόγια από το ημερολόγιο του Δημήτρη Λαζαρίδη.

«Εμείς δείξαμε τον Λαζαρίδη που ήταν η Νεκρόπολη» θα τονίσει με νόημα ο 82χρονος Κ.Ε.

Ο τύμβος της Αμφίπολης

«Αλλά, όμως, το πλέον αξιόλογο κτίριο ήτο ναός παλαιοχριστιανικών χρόνων αποκαλυφθείς εις τη θέσιν Μπεζεστένι και εντός αγρού του Ιωσήφ Ευθυμιάδη, ανατολικώς της αποκαλυφθείσης εν έτει 1961 κιονοστοιχίας...

Εντός της Κοινότητας Αμφιπόλεως, όπισθεν της οικίας του Γεωργίου Παπαδόπουλου, κατά τη διάνοιξη των θεμελίων δια την οικοδομήν της εκκλησίας του χωριού, είχε διαπιστωθεί η ύπαρξις ορθογώνιου σκάμματος επί του μαλακού βράχου...

Διαπιστώθη ούτως ότι πρόκειται περί λαξευτού τάφου εκ των λεγόμενων μακεδονικών Ταφή, δεν διαπιστώθει ούδ΄ανευρέθησαν οστά" αναφέρει ο Δημήτρης Λαζαρίδης στα Πρακτικά της εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας έτους 1964, διαπιστώνοντας ότι αρχαιολογικοί τάφοι υπήρχαν, αλλά ήταν άδειοι.

«Ο Λαζαρίδης έβγαινε με μια τσάντα στο χωριό και μάζευε ό,τι μπορούσε, ζητούσε ό,τι είχε βρει ο καθένας να του το παραδώσει και τότε τα παρέδωσα και εγώ», σημειώνει ο Κ.Ε., η δράση του οποίου θα «φτάσει» μακριά και πέρα πλέον από την Αμφίπολη.

«Πήγα και στις Μυκήνες»

«Εγώ άρχισα από τους πρώτους», θα ομολογήσει στο Αθηναϊκό Πρακτορείο και θα συμπληρώσει:

«Πήγα παντού -μέχρι τις Μυκήνες- πηγαίναμε δύο- τρία άτομα, ξέραμε πού ήταν, ψάχνοντας τα έβρισκες. Πήγα στη Βεργίνα πριν από τον Ανδρόνικο.

Ήμασταν τέσσερα άτομα και πήγαμε τρία μέτρα βάθος, βρήκαμε ένα φτυάρι σπασμένο, πήγαν άλλοι πριν από εμάς», θα πει απογοητευμένος και θα τονίσει:

«Πρώτα πάνε οι αρχαιοκάπηλοι σε έναν αρχαιολογικό χώρο και μετά οι αρχαιολόγοι... αυτοί διαβάζουν μόνο στα βιβλία...».

«Στην Ορμύλια της Χαλκιδικής με συνέλαβαν. Αλλά δεν ήμουν εκεί, το κάνανε συνωμοσία ο διοικητής Ασφαλείας, ο Οικ., με άλλα κ...α της δουλειάς, τρώγανε μαζί φαίνεται, πλήρωσα 1.700.000 δραχμές, για να μην μείνω φυλακή, για μένα και τον αδερφό μου, είπαν πως οδηγούσα μπουλντόζα: εγώ δίπλωμα δεν είχα...

Θυμάμαι, ένα βράδυ του 1977 ήμασταν στο Μελισσουργό της Ν. Απολλωνίας, κάτω στον δρόμο -Παζαρούδα λέγεται το χωριό- εκεί ψάχναμε, κάποιος μας πρόδωσε και ήρθε η αστυνομία, μας έπιασε και μας πήγε στα Λαγκαδίκια.

Εγώ ήμουν τολμηρός, θαρραλέος. Εγώ θα την κοπανήσω, είπα στον αδερφό μου, βγαίνω από την πόρτα και τρέχω, δύο τη νύχτα, πάω στον ταξιτζή στον γιο του προέδρου. Ήταν μια γριά Πόντια, δικιά μας. “πάντον, όπου θέλει, μπορεί να έχει άρρωστο”, λέει του γιου της.

Τού λέω Θεσσαλονίκη πρέπει να πάω, έχω άρρωστο στο νοσοκομείο- ψέματα τού είπα. Το πρωί παίρνει ο διοικητής και μου λέει: την κοπάνησες, έτσι;

Τι να κάνω, τού είπα... Έτσι, ένα βράδυ έφυγα και από τη Ζίχνη. Δικαστήκαμε, έφαγα πενήντα μέρες φυλακή, πληρώσαμε...

Τώρα είναι κακούργημα, τότε ήταν πλημμέλημα. Δεν πλήρωναν οι αρχαιολογικές υπηρεσίες, δεν υπήρχε ούτε φύλακας, ούτε τίποτα, ούτε ήταν χαρακτηρισμένα αρχαιολογικά. Πολλή φτώχεια. Με αυτά ίσα ίσα που συντηρούνταν ο κόσμος... άλλοι έπαιρναν τα λεφτά», μας λέει ο Κ.Ε., χωρίς, ωστόσο, να μας αποκαλύπτει ποιοι τα έπαιρναν.

«Εγώ έδειξα στην Περιστέρη την είσοδο του Τύμβου»

«Μετά το 1980, όλοι στην Αμφίπολη πήραν μηχανήματα ανιχνευτές. Τριάντα άτομα κάνανε όλη τη δουλειά- ήταν και Διοικητές μέσα και αυτοί μπερδεύονταν με τα αρχαία.

Το 1994 παρέδωσα κάποια αντικείμενα στην αρχαιολογική υπηρεσία, τα εκτίμησαν με ένα ποσό, αλλά ακόμη δεν μου τα πλήρωσαν.

Το 2006 τους παρέδωσα πέντε χάλκινα και δύο ασημένια νομίσματα ρωμαϊκών χρόνων, ένα χάλκινο νόμισμα βυζαντινών χρόνων, ένα στάθμιο και μία χάλκινη αιχμή βέλους.

Αρχαιολόγοι το 1979, αριστερά δεύτερη η Κ. Περιστέρη

Τα κοστολόγησαν περίπου 900 ευρώ, αλλά δεν μου τα πληρώσανε ακόμη», συμπληρώνει και δείχνει αποδεικτικά στοιχεία των όσων υποστηρίζει.

«Τώρα», αναφέρει, «τα παράτησα, γέρασα... Στις τελευταίες ανασκαφές στον Τύμβο Καστά, εγώ έδειξα στον αρχιφύλακα της Περιστέρη την είσοδο του Τύμβου».

«Τού έδωσα και σχεδιάγραμμα, το έχουν» θα πει, με έκδηλη την υπερηφάνεια στο βλέμμα και τη φωνή, προτού αποχαιρετήσει...

Δείτε το καταπληκτικό βιντεάκι.

Ο τολμών νικά… Αυτό βάλθηκε να επιβεβαιώσει μια νεαρή Ολλανδέζα, που τόλμησε να βγει γυμνή στους δρόμους του Άμστερνταμ και κέρδισε, εκτός από τα βλέμματα θαυμασμού των υπόλοιπων Ολλανδών, και τα δίδακτρα ενός έτους για τις σπουδές της

Πηγή: 538.nl

Εχουμε δει το διάστημα, τους πλανήτες και τα περισσότερα ουράνια σώματα, από όλες σχεδόν τις οπτικές γωνίες και έχουμε μία πολύ συγκεκριμένη άποψη για το τι συμβαίνει «εκεί έξω». Τις γενικές αυτές γνώσεις έρχονται να συμπληρώσουν μαρτυρίες αστροναυτών και ερευνητών, για τη μυρωδιά του διαστήματος.

Σύμφωνα με τον αστροναύτη της NASA Ντον Πέτιτ, στο Διάστημα υπάρχει μια αμυδρή, αλλά διαπεραστική μυρωδιά. «Είναι μια μεταλλική αίσθηση, που θυμίζει τη μυρωδιά από τους καπνούς συγκόλλησης», ενώ άλλοι λένε ότι η μυρωδιά τους θυμίζει ψημενο κρέας.

Ο λόγος που κυριαρχεί αυτή η μυρωδιά, είναι γιατί οι αστροναύτες μύριζαν πολυκυκλικούς αρωματικούς υδρογονάνθρακες (PAH), ενώσεις οι οποίες παράγονται κατά τον σχηματισμό πλανητών και άστρων. Οι ίδιες ενώσεις, σύμφωνα με τον Τζεφ Οισι, ερευνητή στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Νέας Υόρκης, παράγονται και στη Γη, όταν κάνουμε μπάρμπεκιου, οπότε η «σύνδεση» είναι εμφανής.

Ωστόσο, 26.000 ετών φωτός μακριά, στο κέντρο του γαλαξία, η μυρωδιά είναι εντελώς διαφορετική. Στον Sagittarius B2 η μυρωδιά που κυριαρχεί είναι βατόμουρα και ρούμι.

Oπως παρατήρησαν οι ερευνητές, μεταξύ των χημικών ενώσεων που εντοπίστηκαν στο κέντρο του Γαλαξία, ήταν ο μεθανικός αιθυλεστέρας (C3H6O2), που δίνει τη χαρακτηριστική μυρωδιά στα βατόμουρα και την αμτίστοιχη γεύση στο ρούμι.

Οπως εξηγεί ο Οισι, στο διάστημα υπάρχουν μεγάλες ποσότητες αλκοολών. Για παράδειγμα ο αστερισμός Aquila περιέχει τόσο μεγάλες ποσότητες αλκοολών, που αν υγροποιούνταν θα μπορούσαν να γεμίσουν 400 τρισεκατομμύρια τρισεκατομμυρίων ποτήρια μπύρας.

iefimerida.gr

Η Ελλάδα τους τελευταίους μήνες «χορεύει» στον ρυθμό του ΕΝΦΙΑ με πάρα πολλούς πολίτες, αλλά και οικονομικούς αναλυτές να θεωρούν ότι πρόκειται για έναν παράλογο φόρο ο οποίος θα επιφέρει νέα προβλήματα στα ήδη χτυπημένα νοικοκυριά.

Ωστόσο, δεν οι ιστορίες φορολογικές τρέλας είναι ένα κλασικό φαινόμενο σχεδόν από τότε που επινοήθηκε η ιδέα της απόδοσης φόρων. Παρακάτω ακολουθούν δέκα χαρακτηριστικά παρανοΪκά παραδείγματα.

Φόρος γενειάδας

Τον σκαρφίστηκε ο τσάρος Πέτρος ο Μέγας της Ρωσίας, ριζοσπάστης για αρκετούς, παλαβός για άλλους. Το 1698 αποφάσισε να φορολογήσει όσους έφεραν γενειάδα, εκτιμώντας ότι η τριχοφυία δεν ταιριάζει με την πολιτισμένη Δύση. Απαιτούσε, ακόμη, οι γενειοφόροι να φέρουν παράσημα που θα καταγράφουν ότι παραδέχονται την γελοιότητα της εμφάνισής τους.

Βέβαια, ο φόρος της γενειάδας, όπως αναφέρει το Εθνος, παρουσιάστηκε και στην Βρετανία, όταν, τον 16ο αιώνα, ο βασιλιάς Ερρίκος ο 7ος αποφάσισε να βάλει φόρο σε κάθε πολίτη ο οποίος ήταν αξύριστος. Αργότερα η κόρη του, Ελισάβετ Α', επανέφερε το μέτρο, φορολογώντας όλες τις γενειάδας άνω των δύο εβδομάδων.

Φόρος υποχρεωτικού καπνίσματος

Το 2009 η κυβέρνηση της Κίνας διέταξε τους κυβερνητικούς αξιωματούχους και δημοσίους υπαλλήλους να καπνίζουν τουλάχιστον 250.000 πακέτα κινεζικών τσιγάρων τον χρόνο. Μάλιστα οι αξιωματούχοι «που αποτύγχαναν να εκπληρώσουν το στόχο» ή συλλαμβάνονταν να καπνίζουν ανταγωνιστικά τσιγάρα απειλούνταν με πρόστιμο

Φόρος παραθύρων

Ο Βρετανός βασιλιάς Ουίλιαμ ο Γ', το 1696 φορολόγησε όλα τα παράθυρα σε Αγγλία και Σκωτία. Το σκεπτικό ήταν ομολογουμένως βλακώδες: Οσο περισσότερα παράθυρα έχει ένα σπίτι τόσος περισσότερος ο πλούτος του ενοίκου του. Κάθε Άγγλος πολίτης ήταν υποχρεωμένος να πληρώνει περίπου 11 λίρες για κάθε σπίτι που διέθετε έως 9 παράθυρα. Από τα 10 παράθυρα και επάνω η... ταρίφα ανέβαινε.

Φόρος «αερίσματος»

Η Νέα Ζηλανδία, το 2003, υποχρεωμένη από τη συνθήκη του Κιότο δεσμεύτηκε να περιορίσει τις εκπομπές αερίων στα επίπεδα του 1990. Σύμφωνα με τότε έρευνα, η μεγαλύτερη πηγή αερίων είναι τα κοπάδια. Για το λόγο αυτό η κυβέρνηση πρότεινε την φορολόγηση των «εκπομπών μεθανίου από τα πρόβατα και τις αγελάδες». Ο φόρος αυτός προκάλεσε τις έντονες αντιδράσεις των κατοίκων του νησιού, με αποτέλεσμα , αντί για αυτόν, να προωθηθεί η έρευνα για τη δημιουργία εμβολίου που θα «ομαλοποιεί» τις αναθυμιάσεις των ζώων, άρα θα συμβάλει στη μείωση της ατμοσφαιρικής ρύπανσης.

Φόρος καπέλων

Μεταξύ του 1784 και του 1811 οι κάτοικοι της Αγγλίας ήλθαν αντιμέτωποι με ακόμη έναν παρανοϊκό νόμο, καθώς, ήταν υποχρεωμένοι να πληρώνουν για τα... καπέλα που είχαν στην κατοχή τους. Η βρετανική κυβέρνηση, θεσπίζοντας τον συγκεκριμένο φόρο, κινήθηκε με βάση την παραδοχή ότι όσο πλουσιότερος είναι κάποιος πολίτης, τόσο περισσότερα καπέλα θα έχει.

Φόρος δειλίας

Το 1100, πάλι στην Αγγλία, ο βασιλιάς Ερρίκος Α' είχε θεσπίσει τον φόρο δειλίας, επιβάλλοντας ένα μικρό αντίτιμο στους πολίτες που δεν επιθυμούσαν να παλέψουν για τον βασιλιά τους. Ο φόρος, όσο παράλογος κι αν ακούγεται, επιβίωσε επί 300 χρόνια μέχρι που αντικαταστάθηκε από άλλες μεθόδους συγκέντρωσης πόρων υπέρ στου στρατού.

Φόρος ονόματος

Πριν από τριάντα χρόνια θεσπίστηκε στη Σουηδία ο «νόμος ονόματος». Σκοπός του ήταν αρχικά να εξαλειφθεί η χρήση «βασιλικών» ονομάτων από μη ευγενείς. Οι φορολογικές αρχές έπρεπε να επιβλέπουν και να εγκρίνουν τα ονόματα που σκόπευαν να δώσουν οι γονείς στα νεογέννητα παιδιά τους. Οι γονείς έπρεπε να δηλώσουν το όνομα μέχρι και τρεις μήνες μετά τη γέννηση. Το μέτρο προκάλεσε την αντίδραση πολλών Σουηδών με χαρακτηριστικότερη εκείνη ενός ζευγαριού, της Ελίζαμπεθ Χάλιν και του Λάσε Ντίντιγκ, οι οποίοι το 1991αποφάσισαν να ονομάσουν το παιδί του Brfxxccxxmnpcccclllmmnprxvclmnckssqlbb11116 (προφέρεται Άλμπιν). Καθώς δεν κατάφεραν να πιστοποιήσουν το όνομα μέχρι τα πέμπτα γενέθλια του παιδιού, κλήθηκαν από δικαστήριο να καταβάλουν πρόστιμο ύψους 5.000 κορωνών. Ως απάντηση στο πρόστιμο, οι γονείς δήλωσαν το όνομα των 43 χαρακτήρων τον Μάιο του 1996. Το δικαστήριο απέρριψε το όνομα και απέσυρε το πρόστιμο. Το 2007, ένα άλλο ζευγάρι αποφάσισε να ονομάσει την κόρη του «Metallica», κατά το διάσημο συγκρότημα της μέταλ. Αν και το βρήκε «ανάρμοστο», το δικαστήριο δεν κατάφερε να μπλοκάρει την ονοματοδοσία. Οι φορολογικές αρχές αν και αρχικά δεν ενέκριναν την έκδοση διαβατηρίου στο παιδί, αργότερα αναγκάστηκαν να αποσύρουν την ένστασή τους. Ο νόμος βρίσκεται ακόμη σε ισχύ.

Φόρος «Μάικλ Τζόρνταν»

Ο φόρος αυτός που ξεκίνησε μάλλον για «εκδίκηση», έφτασε σήμερα να αποτελεί σημαντική πηγή εσόδων για κάποιες πολιτείες των ΗΠΑ. Πρωτοεπιβλήθηκε το 1991, όταν ο Μάικλ Τζόρνταν πήρε για πρώτη φορά μέρος σε τελικό NBA, γεγονός που σήμανε το τέλος της κυριαρχίας των Los Angeles Lakers και την αρχή της δυναστείας των Chicago Bulls. Τότε, λίγο μετά τον τελικό, η πολιτεία της Καλιφόρνια ενημέρωσε τον Μάικλ Τζόρνταν ότι θα έπρεπε να πληρώσει φόρο για τις ημέρες που πέρασε στο Λος Άντζελες. Ως απάντηση, το Ιλινόις πέρασε έναν νόμο που έμελλε να γίνει διάσημος ως «η εκδίκηση του Μάικλ Τζόρνταν» - κάθε φορά που ο Air Jordan θα έπαιζε στο Λος Άντζελες, μέρος των χρημάτων που θα έβγαζε από τους αγώνες εκεί θα καταβαλόταν ως φόρος στην πολιτεία της Καλιφόρνια. Από τότε, περίπου οι μισές πολιτείες έχουν υιοθετήσει τον συγκεκριμένο φόρο, γνωστό και ως «φόρος τζοκ», παίρνοντας με αυτόν τον τρόπο ένα μερίδιο από ακριβοπληρωμένους αθλητές και καλλιτέχνες.

Μια ομάδα 230 Εβραίων, που ανήκουν στην ακραία ορθόδοξη σέχτα Lev Tahor, εκδιώκονται από ένα χωριό στη Γουατεμάλα όπου είχαν εγκατασταθεί και όπως καταγγέλλουν απειλούνται οι ζωές τους.

Οι 230 Εβραίοι της Lev Tahor εγκαταστάθηκαν στο χωριό Σαν Χουάν Λα Ραγκούνα, στις όχθες της λίμνης Ατιτλάν, 201 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα της Γουατεμάλας, όταν αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τον Καναδά, όπου ζούσαν αρχικά, επειδή είχαν βρεθεί αντιμέτωποι με βαρύτατες κατηγορίες από τη Δικαιοσύνη που αφορούσαν και υποθέσεις απαγωγής και κακοποίησης παιδιών. Μάλιστα η υπόθεσή τους είναι γνωστή στην εβραϊκή κοινότητα της Γουατεμάλας, η οποία δεν δείχνει και ιδιαίτερη διάθεση να τους συμπαρασταθεί.

Η σέχτα Lev Tahor επέλεξε να μετοικήσει στο χωριό αυτό της Γουατεμάλα, θεωρώντας ότι εκεί απομονωμένη θα μπορούσε να επιλέξει τον τρόπο ζωής που τα μέλη της επιθυμούσαν.

Ωστόσο, σύντομα κατάφεραν να ξεσηκώσουν τους ντόπιους (του έθνους των Μάγια) εναντίον τους, αφού κατηγορούνται ότι προσβάλλουν τα έθιμα των Μάγια και προσπαθούν να επιβάλλουν τη δική τους ακραία και περιθωριακή αντίληψη περί Ιουδαϊσμού και στην τοπική κοινωνία. Μάλιστα το συμβούλιο των γερόντων, των ιθαγενών, σε ανακοίνωσή του επεσήμανε ότι ενώ «το Σύνταγμα της Γουατεμάλας μας προστατεύει διότι θεωρεί ότι πρέπει να διατηρήσουμε την κουλτούρα μας (σ.σ. των Μάγια)», αυτοί οι Εβραίοι «θέλουν να μας επιβάλουν τη θρησκεία τους».

Αποτέλεσμα αυτών ήταν οι ντόπιοι να ξεσηκωθούν και να προειδοποιήσουν τα μέλη της σέχτας να εγκαταλείψουν το χωριό άμεσα, αλλιώς θα έχουν άσχημα ξεμπερδέματα.

Τα μέλη της σέχτας προέρχονται από τις ΗΠΑ, το Ισραήλ, τη Βρετανία και τη Ρωσία, ενώ περίπου 40 άτομα είναι από τη Γουατεμάλα. Οι μισοί από τους 250 είναι παιδιά.

Με την καναδική Δικαιοσύνη να τους κυνηγά με βαρύτατες κατηγορίες και τους ιθαγενείς της Γουατεμάλα να τους απειλούν με λιντσάρισμα, οι Lev Tahor τώρα πρέπει να βρουν κάπου αλλού να πάνε, αφού -προφανώς- οι ακραίες τους αντιλήψεις και πρακτικές στέκονται εμπόδιο στη συνύπαρξή τους με άλλους ανθρώπους, ακόμα και με τους ίδιους τους Εβραίους της διασποράς.

Δείτε φωτογραφίες των μελών της σέχτας, οι οποίοι δεν διαφέρουν ιδιαίτερα στις αντιλήψεις αλλά και στην αισθητική από τους ισλαμιστές, ενώ στο διαδίκτυο αποκαλούνται και ως «Εβραίοι Ταλιμπάν»…

tribune.gr

Μία πραγματικά δυσάρεστη έκπληξη περίμενε μία δασκάλα όταν επισκέφθηκε με τους μαθητές της το τσίρκο για να δουν από κοντά τα άγρια ζώα. 
Το όνομά της είναι Roxana Guevara και το περιστατικό σημειώθηκε στο Περού. 
Όλα  κυλούσαν ομαλά έως ότου ένας θηριοδαμαστής κάλεσε την Guevara να συμμετέχει σε μία επίδειξη με το λιοντάρι. Όμως, κάτι πήγε στραβά και η γυναίκα γλίτωσε από τα δόντια του… αιλουροειδούς.
Το λιοντάρι την άρπαξε με το στόμα του και την έκανε «βόλτες» στη σκηνή παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του θηριοδαμαστή να χτυπήσει το ζώο και να την αφήσει.
Ευτυχώς, κάποια στιγμή την άφησε και η απίστευτη εμπειρία έλαβε τέλος.

Δείτε το βίντεο:

Οι τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους εκτέλεσαν την Τετάρτη 250 Σύρους στρατιώτες τους οποίους είχαν αιχμαλωτίσει όταν κατέλαβαν μια βάση της πολεμικής αεροπορίας στην επαρχία Ράκα, το περασμένο Σαββατοκύριακο, σύμφωνα με ένα βίντεο που αναρτήθηκε σήμερα στο YouTube.

Ένας μαχητής του ΙΚ επιβεβαίωσε ότι το βίντεο είναι αυθεντικό.

Στο βίντεο διακρίνονται δεκάδες άνδρες, ξαπλωμένοι μπρούμυτα, που φορούν μόνο το εσώρουχό τους. Τα σώματά τους είναι απλωμένα σε μια γραμμή μήκους πολλών δεκάδων μέτρων. Σε μικρή απόσταση υπάρχει και ένας σωρός από πτώματα.

"Οι 250 Σαμπίχα που αιχμαλωτίστηκαν από το Ισλαμικό Κράτος στην Τάμπκα εκτελέστηκαν" γράφει ο υπότιτλος που συνοδεύει το βίντεο. "Σαμπίχα" αποκαλούν οι ισλαμιστές μαχητές και τους στρατιώτες που παραμένουν πιστοί στο καθεστώς του Μπασάρ αλ Άσαντ.

Μιλώντας στο πρακτορείο ειδήσεων Ρόιτερς μέσω του διαδικτύου, ένας μαχητής του ΙΚ στη Ράκα είπε: "Ναι, τους εκτελέσαμε όλους".

Λίγο νωρίτερα, ο διευθυντής του Συριακού Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Ράμι Άμπντελ Ραχμάν είχε ανακοινώσει ότι εκτελέστηκαν "περισσότεροι από 160 στρατιώτες σε τρεις διαφορετικές περιοχές της επαρχίας Ράκα", στη βόρεια Συρία. Σύμφωνα με αυτήν την πηγή, ορισμένοι στρατιώτες αιχμαλωτίστηκαν κατά την επιχείρηση κατάληψης της Βάσης 17 στα τέλη Ιουλίου, άλλοι κατά την επιχείρηση κατάληψης του στρατιωτικού αεροδρομίου της Τάμπκα την Κυριακή και ορισμένοι ενώ προσπαθούσαν να διαφύγουν από το αεροδρόμιο και να κατευθυνθούν στην κοινότητα Εσράγια, στην επαρχία Χάμα, που ελέγχεται από το συριακό καθεστώς.

Δισεκατομμύρια ακρίδες δημιούργησαν ένα σκοτεινό σύννεφο στον ουρανό της Μαδαγασκάρης, κατά τη διάρκεια της ετήσιας μετανάστευσής τους.

Οι ακρίδες αποτελούν τον φόβο και τρόμο για τους γεωργούς, καθώς μπορούν να καταστρέψουν τις καλλιέργειες προκειμένου να τραφούν. Κάθε μία από αυτές καταναλώνει καθημερινά το βάρος της σε τροφή και οι γεωργοί προσπαθούν με κάθε τρόπο να προστατέψουν τις εκτάσεις τους από τα έντομα.

Οπως αναφέρει ο Independent, οι κάτοικοι της περιοχής βάζουν φωτιές και αυξάνουν τη χρήση βιολογικών φυτοφαρμάκων προκειμένου τα... πεινασμένα έντομα να μην καταστρέψουν εντελώς τις σοδειές τους.

Το εποχιακό πρόβλημα με τις ακρίδες ξεκίνησε το 2010 και το Υπουργείο Γεωργίας προσπαθεί να αντιμετωπίσει την «επιδρομή» με τη δρομολόγηση ενός προγράμματος έκτακτης ανάγκης.