Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε πως όλοι αυτοί που μας κυβερνούν είναι μιά άλλη φυλή.  Κάποιο άλλο είδος ανθρώπων(;).

     Μία φυλή που αφού μας διατάξουν τί πρέπει να κόψουμε, πόσα να δώσουμε, πώς να ζήσουμε, πόσες ακόμα ''θυσίες'' πρέπει να κάνουμε για να μην πάνε χαμένες(!)  οι προηγούμενες,
     ..μετά γυρίζουν στα ζεστά σπίτια τους, όπου δεν ξεπαγιάζουν, τρώνε όσο και ό,τι θέλουν, έχουν τις κοινωνικές τους συναναστροφές και εκδηλώσεις, ψωνίζουν, πάνε διακοπές το καλοκαίρι,ξέρουν ότι θα πάρουν σύνταξη,  είναι οικονομικά ασφαλείς με τις παχουλές, στρογγυλές καταθέσεις τους,
     ..και γενικά ζούνε σαν κανονικοί άνθρωποι, όπως θα έπρεπε δηλαδή να ζούμε κι εμείς!

     Πέρα όμως από αυτή την ανισότητα, η κοροϊδία τους μεγεθύνεται όταν αυτοί οι  ''άλλοι''  μας λένε ότι κάνουμε όλοι τις ίδιες θυσίες!
     Μας λένε ότι σε όλους έχει μειωθεί το εισόδημα κατά τόσο τοις εκατό!
     Δηλαδή μας εμπαίζουν ότι είναι το ίδιο ένας μισθός των 800 ευρώ να μειωθεί, ας πούμε,  κατά 30% και να πάει στα 560 ευρώ, και το ίδιο ένας μισθός 8000 ευρώ να πάει στα 5600!
     Αύριο, μεθαύριο που θα βάλουν χέρι στις καταθέσεις, ως μόνη λύση απομείωσης του χρέους(όπως θα ισχυριστούν),
     ..σε όσους από εμάς έχουν παραμείνει ακόμα κάποια ισχνά 10- 15- 20 ή και 30 χιλιάρικα στην τράπεζα, θα περικοπούν, θα κλαπούν στην ουσία κατά το ένα τέταρτο τουλάχιστον.
     Ποσό τεράστιο και σεβαστό, όταν είναι το τελευταίο, που κρατάει κανείς για ώρα απόλυτης ανάγκης.
     Αντίθετα οι δικές τους καταθέσεις των εκατοντάδων χιλιάδων και εκατομμυρίων ευρώ (όσα από αυτά δεν έχουν φυγαδεύσει ήδη σε τράπεζες του εξωτερικού),
     ..ακόμα και να περικοπούν κατά το ίδιο ποσοστό με τις δικές μας, πάλι θα παραμείνουν τεράστιες, ικανές να θρέψουν όχι μόνον τους ίδιους, αλλά και τα παιδιά τους.

     Με δυό λόγια, αλλοιώς πονάει το κόψιμο του κατοστάρικου και του χιλιάρικου στις δικές μας τσέπες, κι αλλοιώς στις δικές τους.
     Για αυτό δεν θέλουμε ισότητα, θέλουμε δικαιοσύνη. 
     Αναλογικότητα.
     Θέλουμε να πονέσουν και οι δικές τους τσέπες όσο και οι δικές μας.

     Μόνον τότε θα δικαιούνται να μας λένε πώς και πόσο(!) πρέπει να ζήσουμε!
     Όλα τα άλλα είναι πολιτικές αλητείες!..

     Υ.Γ.  Ακόμα και να δεχτούμε τον αφορισμό του Πάνχοντρου άθλιου, αν ''μαζί τα φάγαμε'', δεν τα φάγαμε εξ ίσου. Τα φάγαμε αναλογικά!. Ε, έτσι πρέπει και να τα πληρώσουμε! (όσα πρέπει να πληρώσουμε).
     Όσοι φάγανε ψίχουλα, να πληρώσουνε ψίχουλα. Όσοι φάγανε ξεροκόμματα να πληρώσουν ξεροκόμματα. Κι όσοι φάγανε την μάνα τους και τον πατέρα τους, να πληρώσουν την μάνα τους και τον πατέρα τους!

 Όταν ένας άνθρωπος είναι τόσο πανύβλαξ, ώστε να χρειάζεται να διενεργήσει Ε.Δ.Ε. για να καταλάβει ότι φταίει,
     ..κι ωστόσο κυβερνάει διαρκώς κι από διάφορα(τα πιό κρίσιμα) πόστα,
     ..ανακυκλώνοντας συνεχώς την βλακεία με την ηλιθιότητα, και τηνμεγαλομανία με την έλλειψη αυτογνωσίας που τον διακρίνει,
     ..τότε κάτι δεν πάει καλά.
     Κάτι δεν πάει καλά με τον λαό!

     Όταν Ο ΙΔΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ που ως υπουργός Εργασίας έλεγε το περίφημο: '' Και οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν κιόλας! Ζούνε πολλά χρόνια μετά τη συνταξιοδότησή τους!",
     ..αργότερα ως υπουργός Υγείας κατέφυγε σε ένα στρατηγικό σχέδιο μετάθεσης ευθυνών,με στόχο να αποπροσανατολίσει την ελληνική κοινωνία από τις πραγματικές αιτίες απειλής για τη δημόσια υγεία φτάνοντας να δώσει στη δημοσιότητα τις φωτογραφίες και τα στοιχεία έντεκα ιερόδουλων-φορέων του AIDS, καταπατώντας όχι μόνο το ιατρικό απόρρητο, αλλά και κάθε έννοια ανθρώπινων δικαιωμάτων,
      ..συμμετέχοντας συγχρόνως ενεργά στην δραματική υποβάθμιση της Υγείας στην χώρα με την επιβολή συνταγογράφησης δραστικής ουσίας, υπακούοντας πειθήνια στην τρόικα, και έδωσε το πράσινο φως για να δολοφονηθεί ο ελληνικός λαός με τα επικίνδυνα, ανώνυμα γενόσημα του Τρίτου Κόσμου και να πλουτίσουν κάποιες πολυεθνικές-σύμμαχοι της φράου Μέρκελ και των τοκογλύφων,
     ..τώρα ως υπουργός Παιδείας ξαναχτυπά ερχόμενος να νομοθετήσει για την αναγνώριση ιδιωτικών αμερικανικών, προς το παρόν, Κολεγίων στην Ελλάδα,
     ..με φωτογραφική τροπολογία με την οποία αναγνωρίζονται Deree και Anatolia, σε νομοσχέδιο για την Έρευνα (η γνωστή βιομηχανία της φασιστοειδούς κυβέρνησης να περνάειάσχετες διατάξεις σε άσχετα νομοσχέδια) όπου οι αμερικανικοί τίτλοι αναγνωρίζονται και σε προπτυχιακό και σε μεταπτυχιακό επίπεδο,

     ..ΟΤΑΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΚΑΝΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, αλλά του επιτρέπεται να κυβενάει ακόμα,
      ..ΤΟΤΕ ΥΠΑΙΤΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΛΑΟΣ!

     Τελεία και παύλα.
     Είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
     Δεν θέλουμε τίποτα να αλλάξει, δεν θέλουμε να σωθούμε, και το δείχνουμε!

     Ας συνεχίσουν οι βλάκες, οι προδότες και οι επιτήδειοι να κυβερνούν.
     Εμείς τους εξουσιοδοτούμε!..

Κι όχι μόνον τραγουδούν, αλλά κάνουν και ντουέτο!

     Την ξεφτίλα τού ενός τραγουδιστή την ξέρουμε. Την έχουμε μετρήσει και την έχουμε αξιολογήσει.
     Ο άλλος όμως, ο γέρος, τί βάλθηκε τώρα στα ξεβγάλματα;
     Να μας πείσει ότι είναι ο Παβαρότι της υποτέλειαςκαι του δωσιλογισμού;
     Το ξέρουμε. Δεν χρειάζεται να μας πείσει για τίποτα.
     Μόνο στ' αφεντικά του δίνει τώρα τις τελευταίες του εξετάσεις, λίγο πριν βγει στην σύνταξη, μπας και του την δώσουν ολόκληρη και όχι μειωμένη.

     Και θυμήθηκε ο ''αντιστασιακός'' δανειστής την ''εθνική συναίνεση'', με πρόσχημα τα εθνικά θέματα!
     Τώρα που ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΑΙΣΧΟΥΣ οι Τούρκοι έχουν φτάσει να περιπολούν στο Φάληρο!
     Τώρα, που ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΤΩΝ ΑΛΟΓΙΣΤΩΝ ΠΕΡΙΚΟΠΩΝ στην Άμυνα, προκειμένου να μπουκώσουν τους τοκογλύφους, αποδυνάμωσαν την αμυντική λειτουργία της χώρας, καθώς και την διαπραγματευτική της δυνατότητα.
     ΤΩΡΑ ΖΗΤΟΥΝ ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ! 

     Και έχουν ξαμολύσει τους κάθε λογής ΝτριγκινΤράγκες στα ραδιόφωνα και στις τηλεοράσεις,
     .. ως 5η φάλαγγα των μνημονίων, να βρίζουν και να προβοκάρουν την αξιωματική αντιπολίτευση και ΚΑΘΕ ΑΛΛΗ αντιπολίτευση,
     ..που θα αρνηθεί να αναλάβει, και μάλιστα ''από κοινού'', την ευθύνη που δεν της αναλογεί, για την προδοσία που εκείνοι διέπραξαν!

     Κουρέλια και σκουπίδια της πολιτικής και κάθε ηθικής αξίας.
     Κάθε λογικής και κάθε ανθρώπινης ποιότητας.

     Η μόνη συναίνεση που μπορεί να υπάρξει μαζί σας είναι να εξαφανιστείτε από προσώπου πολιτικής στον τόπο μας!
     Τώρα όμως!
     Πριν μείνει από την Ελλάδα μόνον η Πελοπόννησος..


     *  τίτλος αλληγορικής ταινίας του 1979 του Νίκου Νικολαϊδη

mandatoforos.blogspot.gr
      

Σήμερα μετά από τόσα χρόνια, δεν έχει καμμία χρησιμότητα να ασχοληθούμε με το κατά πόσο νόμιμο ήταν το καθεστώς της 4ης Αυγούστου. Θα ήταν επίσης πολύ άδικο να κρίνουμε τα ιστορικά γεγονότα επηρεασμένοι από πολιτικές πεποιθήσεις και από ιδεολογίες, διαιωνίζοντας τα παλαιά μίση και πάθη που είχαν ολέθριες συνέπειες στη Πατρίδα μας. Σήμερα το μόνο που έχει ιστορική σημασία είναι το αποτέλεσμα των ενεργειών ενός φωτισμένου ανθρώπου, του Ιωάννη Μεταξά, που οδήγησε την Ελλάδα στη δόξα του Έπους του ΄40 και συνέβαλε αποφασιστικά στην τελική νίκη κατά του Άξονα.

Η ιστορία της οικογένειας του Ιωάννη Μεταξά ξεκινά από το 1081, στην εποχή της Μεσαιωνικής Αυτοκρατορίας μας. Είναι γεμάτη από επιφανείς άνδρες που τίμησαν και δόξασαν το όνομα της. Στην πολιορκία της Κωνσταντινουπόλεως, ο εκλεκτός γόνος της οικογενείας Μάρκος Αντώνιος Μεταξάς, πιστός συμπολεμιστής του τελευταίου μας Αυτοκράτορα, διακρίθηκε για τη γενναιότητα του και την αφοσίωση στο Καθήκον. Την αποφράδα ημέρα κατάφερε να διαφύγει και περνώντας από τη Χίο και την Κρήτη, έφθασε στην Κεφαλονιά όπου εγκαταστάθηκε στη περιοχή "Φραντζάτα" που μετονομάσθηκε σε "Μεταξάτα". Από τότε η οικογένεια αυτή δεν έπαυσε να δίνει στο Έθνος σημαντικούς ανθρώπους. Αρχιερείς, Στρατηγούς, Πολιτικούς, Διπλωμάτες καθώς και άλλους που διακρίθηκαν στα γράμματα και τις επιστήμες. Ανάμεσα τους ο Ανδρέας και ο Κωνσταντίνος Μεταξάς οι οποίοι ηγήθηκαν σημαντικής δυνάμεως αγωνιστών της Κεφαλονιάς που πολέμησαν ηρωικά στην Πελοπόννησο κατά την Επανάσταση του 1821.

Ο Ιωάννης Μεταξάς γεννήθηκε στις 12 Απριλίου του 1871 στην Ιθάκη όπου ο πατέρας του ο Παναγής Μεταξάς ήταν Έπαρχος. Μητέρα του ήταν η Ελένη Τριγώνη από το Αγρίνιο. Από μικρός διακρινόταν για το ήθος του και την ευφυΐα του. Στο σχολείο ήταν επιμελής μαθητής με ιδιαίτερη κλήση στα μαθηματικά. Οι γονείς του καλλιέργησαν σ’ αυτόν τη φιλοπατρία και βαθιά χριστιανική πίστη. Το 1879 η οικογένεια του μετοίκησε στον τόπο της καταγωγής της την Κεφαλονιά, όπου διέμεινε διαβιώνοντας συντηρητικά λόγω των χαμηλών εισοδημάτων της. Εκεί ο Ιωάννης συμπλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του και στις 24 Σεπτεμβρίου του 1885 εισήλθε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Το 1890 αποφοίτησε και ονομάσθηκε Ανθυπολοχαγός στο Όπλο του Μηχανικού. Η επιλογή του Όπλου οφειλόταν στη μεγάλη του κλίση στα μαθηματικά και γενικά στις θετικές επιστήμες. Η στρατιωτική σταδιοδρομία του ήταν από την αρχή απόλυτα επιτυχής. Οι συνεχής διακρίσεις του τον οδήγησαν στο να κερδίσει μια σημαντική υποτροφία στην Ακαδημία Επιτελών του Βερολίνου. Σύντομα η φοίτηση του στην Σχολή ανέδειξε τα υψηλά του προσόντα. Οι συμμαθητές του τον θαύμαζαν και τον παρομοίαζαν με το Πρώσο Αρχιστράτηγο Helmuth von Molkte. Οι Καθηγητές του έκπληκτοι από την επιτελική του αντίληψη παραδεχόντουσαν ότι: «ουδέν πρόβλημα άλυτο δια τον Ιωάννη Μεταξά».

Το έτος 1903 ο Ιωάννης Μεταξάς, απόφοιτος πια της Ακαδημίας επέστρεψε στην Πατρίδα και τοποθετήθηκε στο Γενικό Επιτελείο που προσπαθούσε να οργανωθεί τότε κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Ακούραστος συνεργάτης του Βίκτωρα Δούσμανη φρόντισε για τη σύνταξη νέων κανονισμών για την καλύτερη οργάνωση του στρατεύματος, παράλληλα με τα καθήκοντα του Καθηγητή στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Η ευσυνειδησία του, η μεθοδικότητα του και γενικά οι ικανότητες του είχαν γίνει από νωρίς αντιληπτές στους συναδέλφους του και ειδικά στον Πρίγκιπα Ανδρέα με τον οποίο συνδεόταν φιλικά και τράβηξαν την προσοχή των ανωτέρων του, ειδικά μάλιστα του Αρχιστρατήγου Διάδοχου Κωνσταντίνου. Το 1909 ο Μεταξάς παντρεύτηκε τη Λέλα Χατζηϊωάννου. Την ίδια χρονιά όμως, στις 14 Αυγούστου, έγινε το Κίνημα του Στρατιωτικού Συνδέσμου. Ο Μεταξάς επειδή ήταν βασιλικός απομακρύνθηκε από τη θέση του και μετατέθηκε δυσμενώς στη Λάρισα. Τον Οκτωβρίου του 1910 Πρωθυπουργός ανέλαβε ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Αμέσως κάλεσε τον Ιωάννη Μεταξά και του πρότεινε τη θέση του υπασπιστή και του στρατιωτικού συμβούλου. Ο Μεταξάς απαλλαγμένος από πολιτικά πάθη και γνωρίζοντας πολύ καλά ότι από αυτή τη θέση θα μπορούσε να υπηρετήσει καλύτερα αυτό το Εθνικό Συμφέρον δεν δίστασε καθόλου να τη δεχθεί. Η συνεργασία τους ήταν άψογη και από νωρίς επεκτάθηκε και στο διπλωματικό πεδίο. Σημαντική επιτυχία είχαν οι διαπραγματεύσεις του Μεταξά στη Σόφια για την Ελληνοβουλγαρική Συνθήκη λίγο πριν την έκρηξη του Πρώτου Βαλκανικού Πολέμου. Στη συνέχεια και σε όλη την πολεμική περίοδο ο Μεταξάς, ήταν ο κύριος εγκέφαλος του επιτελείου και μαζί με το Δούσμανη διαπραγματεύτηκε την παράδοση της Θεσσαλονίκης από τον Ταξίν Χασάν Πασά.

Στα τέλη του 1912 ο Ελευθέριος Βενιζέλος τον κάλεσε στο Λονδίνο για σύμβουλο στις διαπραγματεύσεις του. Δεν έμεινε όμως πολύ γιατί στις 16 Ιανουαρίου του 1913 ανακλήθηκε επειγόντως και στάλθηκε στην Ήπειρο, όπου ο μαχόμενος στρατός μας αντιμετώπιζε προβλήματα στις επιχειρήσεις του. Το σπάνιο επιτελικό μυαλό του Μεταξά δεν άργησε να βρει τις λύσεις. Χάρη σ’ αυτόν καταλήφθηκε το Μπιζάνι που ήταν το βασικό οχυρό για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων. Τον Απρίλιο του ιδίου έτους προήχθη σε Ταγματάρχη και διορίσθηκε Επιτελάρχης. Με αυτή την ιδιότητα συμμετείχε στο Δεύτερο Βαλκανικό Πόλεμο μετά το πέρας του οποίου προήχθη σε Αντισυνταγματάρχη, τοποθετήθηκε Διευθυντής Επιχειρήσεων στο Γενικό Επιτελείο καθώς και Διευθυντής στη Σχολή Πολέμου και παρασημοφορήθηκε με το Χρυσό Σταυρό του Σωτήρος.

Το Φεβρουάριο του 1915 ο Μεταξάς ανέλαβε αναπληρωτής Αρχηγός του Επιτελείου. Δεν ήθελε όμως την έξοδο της Ελλάδος στον πόλεμο και υποστήριζε τη θέληση του Βασιλιά για ουδετερότητα. Ειδικά για το θέμα της Μικράς Ασίας ήταν τελείως αντίθετος. Υποστήριζε σταθερά ότι οι δυνατότητες του Κράτους δεν θα μπορούσαν να διατηρήσουν την Ελληνική κυριαρχία στην περιοχή αυτή. Αντίθετα ο Βενιζέλος πίστευε ότι το Τουρκικό Κράτος ήταν έτοιμο να διαμελιστεί. Στην επιχείρηση των συμμάχων στα Δαρδανέλια ο Βενιζέλος ήθελε και Ελληνική συμμετοχή με ένα Σώμα Στρατού αρχικά αλλά βλέποντας έντονες αντιδράσεις περιορίσθηκε στο να θέλει να στείλει μια Μεραρχία Ο Ιωάννης Μεταξάς αντέδρασε και τότε έντονα. Έφθασε μάλιστα στο σημείο να παραιτηθεί. Πίστευε ότι η επιχείρηση αυτή ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία. Την ίδια άποψη είχε και Βασιλιάς με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί πολιτική κρίση και να παραιτηθεί ο Βενιζέλος. Από τότε ξεκίνησε ο περίφημος Εθνικός Διχασμός και η διαμάχη Μεταξά και Βενιζέλου. Το Μάρτιο του 1915 άρχισε η επιχείρηση στα Δαρδανέλια που κατέληξε στην πανωλεθρία των συμμάχων επαληθεύοντας τις προβλέψεις Μεταξά, ο οποίος μέσα σε λίγους μήνες, τον Οκτώβριο του ιδίου έτους, επανήλθε στις τάξεις του Στρατού.

Στα μέσα Νοεμβρίου 1916 κατατροπώθηκαν από Ελληνικές Στρατιωτικές Δυνάμεις, οι Αγγλογάλλοι που με επικεφαλής το Ναύαρχο Νταρντίζ ντε Φουρνιέ (Fournier) είχαν καταλάβει υψώματα του λεκανοπεδίου Αττικής και με την υποστήριξη ναυτικού πυροβολικού προσπαθούσαν να επιβάλουν τις θελήσεις τους. Τελικά, με τη διαμεσολάβηση των Πρέσβεων Ρωσίας και Ιταλίας αφέθηκαν να αποχωρήσουν και να επιβιβασθούν στα Πλοία τους. Η Γαλλία τότε θέλησε να εκδικηθεί για αυτή την ατίμωση που της είχε στοιχίσει το θάνατο πολλών στρατιωτών της. Θεώρησε υπεύθυνο το Βασιλιά Κωνσταντίνο και αποφάσισε την εκθρόνιση του. Την 11η Ιουνίου του 1917 απηύθυνε τελεσίγραφο ζητώντας την παραίτηση του Βασιλέως. Ο Κωνσταντίνος προς αποφυγή νέων αιματοχυσιών αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει το θρόνο. Αμέσως η Ελληνική Κυβέρνηση αποφάσισε υπό την υπόδειξη των «Προστάτιδων Δυνάμεων» να στείλει στην εξορία ορισμένα πρόσωπα. Ανάμεσα τους και ο τότε Συνταγματάρχης Ι. Μεταξάς ο οποίος στις 20 Ιουνίου 1917 απέπλευσε με το ατμόπλοιο «Βασιλεύς Κωνσταντίνος». Στις 29 Ιουνίου, ύστερα από ταξίδι εννιά ημερών, έφτασε στο Αιάκειο στην Κορσική όπου περιορίσθηκε μαζί με άλλους πολιτικούς εξόριστους. Μαζί του ήταν η σύζυγος του και οι δύο του κόρες. Στο διάστημα της εξορίας του, ο φιλομαθής εξόριστος στρατιωτικός δεν έμεινε αδρανής. Διάβαζε διαρκώς για να επεκτείνει ακόμα περισσότερο τη μόρφωση του και άρχισε να μαθαίνει γαλλικά. Βεβαίως φρόντισε και για τη μόρφωση των θυγατέρων του. Για να μην ξεχάσουν τη γλώσσα τους, τους δίδασκε ο ίδιος Ελληνικά από αναγνωστικό δικής του επινοήσεως. Σταδιακά η κατάσταση άρχισε να επιδεινώνετε και δεν άργησε να φθάσει η είδηση ότι οι «Φιλελεύθεροι», δηλαδή το Κόμμα του Βενιζέλου ήθελε να τους φέρει πίσω για να τους δικάσει, γεγονός που οδήγησε το Μεταξά στο να αναζητά τρόπο για να αποδράσει. Μαζί με τους επίσης εξόριστους πολιτικούς Δημήτριο Γούναρη και Γεώργιο Πεσματζόγλου συνέλαβαν ένα τολμηρό σχέδιο. Στις 6 Δεκεμβρίου το σχέδιο μπήκε σε εφαρμογή. Αρπάζοντας το αυτοκίνητο του Νομάρχη, διέσχισαν μια μεγάλη απόσταση και έφθασαν στη θάλασσα χωρίς κανείς να τολμήσει να τους σταματήσει. Από εκεί με ένα καΐκι πέρασαν στη Σαρδηνία όπου συνελήφθησαν από τις αστυνομικές αρχές. Αμέσως ο Βενιζέλος τους ζήτησε, αλλά οι Ιταλοί αρνήθηκαν.

Ένα περίπου χρόνο παρέμεινε ο Μεταξάς με την οικογένεια του στην πόλη Σιένα, υπό αυστηρή επιτήρηση. Στο διάστημα αυτό και μάλιστα στις 7 Νοεμβρίου ξεκίνησε η δίκη του χωρίς την παρουσία του. Η κατηγορία γι’ αυτόν αλλά και για το Δούσμανη ήταν για εσχάτη προδοσία. Το Στρατοδικείο στις 14 Φεβρουαρίου του 1920 τον καταδίκασε σε θάνατο. Η απόφαση όμως δεν μπορούσε να εκτελεσθεί γιατί βρισκόντουσαν στην Ιταλία. Εκτός αυτού τον επόμενο Μάιο οι καταδικασμένοι σε θάνατο πολιτικοί εξόριστοι έπαψαν να θεωρούνται κρατούμενοι από τις Ιταλικές Αρχές και στις 27 Σεπτεμβρίου 1920, ο Μεταξάς με την οικογένεια του μετακόμισαν στη Φλωρεντία.

Μετά την επάνοδο του Βασιλέως Κωνσταντίνου στην Ελλάδα στα τέλη του 1920, επέστρεψε και ο Μεταξάς για να εγκατασταθεί στο Φάληρο. Στις 7 Ιανουαρίου του 1921 ο Ιωάννης Μεταξάς αποκαταστάθηκε στο βαθμό του Υποστρατήγου. Τον Μάρτιο του 1921 έγινε μια μυστική συνάντηση με τον Πρωθυπουργό Δημήτριο Γούναρη, τον Υπουργό Στρατιωτικών Νικόλαο Θεοτόκη και το Συνταγματάρχη Αθανάσιο Εξαδάκτυλο στο σπίτι του Υπουργού Οικονομικών Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη, όπου συζητήθηκαν τα περί Μικρασιατικής Εκστρατείας και πρότειναν στο Μεταξά να αναλάβει την αρχιστρατηγία. Ο Μεταξάς δεν δέχθηκε την αρχιστρατηγία και τους ξαναθύμισε το παλιό του υπόμνημα που είχε καταθέσει στο Γενικό Επιτελείο από το 1914, ισχυριζόμενος με βάσιμα επιχειρήματα ότι μια τέτοια επιχείρηση θα έφερνε την καταστροφή. Δυστυχώς όμως δεν μπόρεσε να τους πείσει ούτε εκείνη τη στιγμή ούτε και όταν έγινε άλλη μια συνάντηση μετά λίγες μέρες. Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί ότι και ο Γούναρης και ο Θεοτόκης και ο Πρωτοπαπαδάκης καταδικάσθηκαν σε θάνατο στη «δίκη των έξι» και εκτελέσθηκαν στο Γουδί στις 15 Νοεμβρίου του 1922 ως υπαίτιοι της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Την περίοδο που ακολούθησε ο Εθνικός Διχασμός είχε φθάσει στο έπακρο. Οι διαμάχες Βενιζελικών και Αντι-Βενιζελικών βρισκόντουσαν σε ημερησία διάταξη. Με αφορμή τη μεγάλη εθνική μας συμφορά όλοι έψαχναν εδώ και εκεί να βρουν τι έφταιγε, χωρίς κανένας να αναλογίζεται πως εκείνο που έφταιγε ήταν η απόφαση για τη Μικρασιατική Εκστρατεία. Μια απόφαση που ο Μεταξάς προσπάθησε από πολύ νωρίς να αποτρέψει! Σε αυτή τη φάση ο Ιωάννης Μεταξάς ξεκίνησε να ιδρύσει ένα κόμμα καθαρά εθνικό μακριά από αυτή την ολέθρια διαμάχη. Αυτό ήταν το Κόμμα των Ελευθεροφρόνων. Στις 12 Οκτωβρίου του 1922, εκδόθηκε το πολιτικό του μανιφέστο. Παρά τις προσπάθειες του Μεταξά, το Κόμμα δεν βρήκε την αναμενόμενη ανταπόκριση. Ο Ελληνικός Λαός παθιασμένος προτιμούσε τη διαμάχη παρά τη συμφιλίωση. Στο μεταξύ η κατάσταση χειροτέρευε και τα μεσάνυκτα της 21 Οκτωβρίου 1923 εκδηλώθηκε το κίνημα των Γ. Λεοναρδόπουλου, Π. Γαργαλίδη και Γ. Ζήρα. Το κίνημα τελικά έληξε άδοξα στις 28 Οκτωβρίου. Ο Ιωάννης Μεταξάς ο οποίος είχε αναμιχθεί στα γεγονότα πρόλαβε να φύγει από την Πάτρα με Νορβηγικό πλοίο για την Ιταλία. Στις 25 Μαρτίου 1924 μετά από μια περίοδο ταραχών και αναρχίας ανακηρύσσεται Αβασίλευτος Δημοκρατία. Το πρώτο έτος αυτής της Δημοκρατίας, είναι έτος έξι στρατιωτικών κινημάτων και πέντε κυβερνήσεων. Η χρονιά αυτή όμως έφερε και πάλι τον Ιωάννη Μεταξά στην πολιτική σκηνή. Μαζί με τον Παναγή Τσαλδάρη εκπροσώπησε τη φιλοβασιλική παράταξη στο δημοψήφισμα. Παράλληλα προσπάθησε να ανασυγκροτήσει το Κόμμα του. Οι δραστηριότητες του σταμάτησαν απότομα στις 26 Ιουνίου του 1925 με τη δικτατορία του Θεόδωρου Παγκάλου. Ο Ιωάννης Μεταξάς συνελήφθη φυλακίσθηκε και εκτοπίσθηκε.

Τα πολιτικά γεγονότα στην Ελλάδα θα εξελιχθούν ταχύτατα. Στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1926 που κανένα κόμμα δεν πήρε πλειοψηφία, το Κόμμα του Μεταξά συγκέντρωσε 151.044 ψήφους που αντιστοιχούσαν σε 51 έδρες από τις 286. Ο ίδιος στα τέλη του 1926 διορίσθηκε Υπουργός Συγκοινωνίας στην Κυβέρνηση Αλέξανδρου Ζαΐμη. Στις 27 Ιουνίου 1928, παραιτείται η Κυβέρνηση Ζαΐμη και μετά από εκλογές στις 4 Ιουλίου έρχεται στην Κυβέρνηση ο Βενιζέλος. Στις εκλογές της 25ης Σεπτεμβρίου 1932, οι «Ελευθερόφρονες» πήραν 18.591 ψήφους για να καταλάβουν τρεις έδρες και ο Ιωάννης Μεταξάς να βρεθεί στην Κυβέρνηση του Παναγή Τσαλδάρη ως Υπουργός των Εσωτερικών. Το 1935 και το 1936 το Κόμμα του ανέδειξε επτά βουλευτές. Η ισοψηφία όμως Βενιζελικών και Αντιβενιζελικών στις εκλογές της 26 Ιανουαρίου του 1936, οδήγησαν τον Ιωάννη Μεταξά στη θέση του Υπουργού των Στρατιωτικών, όπου διορίσθηκε στις 9 Μαρτίου. Ο διορισμός αυτός ήταν κοινής αποδοχής και δεν σημειώθηκε καμμία αντίδραση από τα δύο μεγάλα κόμματα.

Στις 14 Μαρτίου ορκίστηκε η Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Δεμερτζή με Αντιπρόεδρο και Υπουργό Στρατιωτικών τον Ιωάννη Μεταξά. Σε λίγες όμως μέρες πέθανε αιφνιδίως από ανακοπή καρδιάς ο Πρωθυπουργός. Έτσι στις 13 Απριλίου του 1936, ο Ιωάννης Μεταξάς από Αντιπρόεδρος βρέθηκε Πρωθυπουργός αφού έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή. Στις 4 Αυγούστου του 1936 ο Ιωάννης Μεταξάς διέλυσε τη Βουλή εγκαθιστώντας στην Χώρα δικτατορία. Όπως αναφέραμε και στην αρχή, η πρόθεση μας δεν είναι να σχολιάσουμε ιδεολογικά το καθεστώς του Μεταξά. Ανεξάρτητα όμως απ’ αυτό δεν μπορούμε να μην παραδεχθούμε το γεγονός ότι ο Μεταξάς ήταν εκείνος που προετοίμασε με μεγάλη επιτυχία ότι αργότερα έδωσε απέραντη δόξα στην Ελλάδα. Δεν πρέπει επίσης να παραβλέψουμε ότι επί δικτατορίας 4ης Αυγούστου προωθήθηκαν πολλά φιλολαϊκά μέτρα για τη βελτίωση της θέσεως των εργαζομένων όπως το 8ωρο και η υποχρεωτική κοινωνική ασφάλιση. Αυξήθηκαν τα κέρδη των αγροτών και δόθηκαν οι προϋποθέσεις για να βελτιωθεί η θέση όσων είχαν αγροτικά χρέη. Παράλληλα αυξήθηκαν και οι επενδύσεις αφού από το 1936 έως το 1938 αναπτύχθηκαν 567 βιομηχανίες! Σημαντικό είναι και ένα άλλο γεγονός: Το 1936 ο Ιωάννης Μεταξάς αρνήθηκε να πληρώσει το χρέος της Ελλάδας στη βελγική τράπεζα Societe Commerciale de Belgique και αντιμετώπισε το Διαρκές Δικαστήριο Διεθνούς Δικαιοσύνης. Στο υπόμνημα τότε η Χώρα μας απολογούμενη είχε επισημάνει ότι: «Η Κυβέρνηση της Ελλάδος είναι ανήσυχη για τα ζωτικά συμφέροντα του Ελληνικού λαού, τη διοίκηση, την οικονομική ζωή, την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας. Γι’ αυτό, δεν θα μπορούσε να προβεί σε άλλη επιλογή….». Αργότερα αναφερόμενη γενικά σε όλα τα Κράτη είχε δηλώσει συμπληρωματικά: «….Όταν μια Κυβέρνηση καλείται να επιλέξει ανάμεσα στην πληρωμή του χρέους και στην εξασφάλιση για το Λαό κατάλληλης διοικήσεως, εγγυημένων συνθηκών για ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη, πρέπει να επιλέξει το δεύτερο. Το Καθήκον του Κράτους να εξασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημοσίων υπηρεσιών, υπερτερεί έναντι της πληρωμής των χρεών. Από κανένα Κράτος δεν μπορεί να απαιτηθεί η εκπλήρωση, μερική ή ολική των χρηματικών του υποχρεώσεων θέτοντας σε κίνδυνο τη λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών του με συνέπεια την αποδιοργάνωση της χώρας … …..». Με αυτά τα τόσο σωστά επιχειρήματα το Διεθνές Δικαστήριο δικαίωσε την Ελλάδα, δημιουργώντας ένα ευνοϊκό προηγούμενο, πάνω στο οποίο βασίσθηκε και το 2003 ανάλογη ευνοϊκή απόφαση για την Αργεντινή.

Επιτυχής ήταν και η εξωτερική πολιτική του Μεταξά. Είχε σπουδάσει στη Γερμανία και πολλοί διαδίδουν ότι ήταν γερμανόφιλος. Παρ’ όλα αυτά γεγονός είναι πως μπορούσε να δει ξεκάθαρα ότι η Αγγλία ήταν η κυρίαρχη ναυτική δύναμη της Μεσογείου. Σαν άριστος γνώστης της στρατηγικής ήξερε πολύ καλά ποια είναι η επίδραση της θαλάσσιας ισχύος στην ιστορία, όπως είχε διδάξει ο Ναύαρχος Άλφρεντ Θάγιερ Μάχαν (Alfred Thayer Mahan), ο μεγάλος θεωρητικός της στρατηγικής. Όπως αποδεικνύεται από την ιστορία, από νωρίς η Ελλάδα είχε ευθυγραμμιστεί απόλυτα με τους Βρετανούς. Το 1938 μάλιστα ο Ιωάννης Μεταξάς είχε προτείνει στην Αγγλική Κυβέρνηση τη σύναψη αμυντικής συμμαχίας αλλά δεν βρήκε ανταπόκριση. Ίσως γιατί οι Άγγλοι ήθελαν να παραμείνει η Πατρίδα μας όσο το δυνατό περισσότερο σε κατάσταση ουδετερότητας, χωρίς να αμφιβάλλουν για την συνδρομή της σε περίπτωση που αυτό θα ήταν αναγκαίο.

Είναι γεγονός ότι η Ελλάδα προσπάθησε όσο μπορούσε να αποφύγει τον πόλεμο, χωρίς όμως να σταματήσει την πολεμική προετοιμασία παρά τις προκλήσεις των Ιταλών. Αποκορύφωμα των προκλήσεων ήταν η βύθιση της ΕΛΛΗΣ από τορπιλική επίθεση το Δεκαπενταύγουστο, ενώ συμμετείχε σημαιοστολισμένη στις εορταστικές εκδηλώσεις της Μεγαλόχαρης στη Τήνο. Η έρευνα του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού οδήγησε στο συμπέρασμα ότι η ενέργεια αυτή εκτελέσθηκε από Ιταλικό Υποβρύχιο. Το συμπέρασμα αυτό επιβεβαιώθηκε σχετικά πρόσφατα και από απόστρατο Ιταλό Ναύαρχο ο οποίος εμφανίσθηκε στα Ελληνικά Μ.Μ.Ε. και παραδέχθηκε δημόσια ότι ο τορπιλισμός της Έλλης ήταν δικό του «κατόρθωμα» όταν ήταν Κυβερνήτης στο Υποβρύχιο ΔΕΛΦΙΝΟ. Η Ελληνική Κυβέρνηση όμως που εκείνες τις στιγμές, βρισκόταν σε δύσκολη θέση αναγκάσθηκε να ανακοινώσει ότι το Πλοίο «εβλήθη δια τορπιλών αγνώστου εθνικότητος Υποβρυχίου». Αυτό έδωσε αφορμή στην αντεθνική προπαγάνδα για να διαδώσει τη φήμη ότι «τορπιλίστηκε από τους Εγγλέζους για να μας αναγκάσουν να βγούμε στον πόλεμο».

Μια μέρα μετά τον τορπιλισμό, ο Ιωάννης Μεταξάς συγκάλεσε το Υπουργικό Συμβούλιο όπου ξεκαθάρισε τη θέση του ανακοινώνοντας ότι: «… Ενώπιον αυτής της καταστάσεως, η πολιτική της Ελλάδος είναι καθαρά. Εκατό τοις εκατό, χωρίς επιφυλάξεις και χωρίς παζαρέματα, είμεθα παρά το πλευρό της Αγγλίας. Αυτήν την δήλωσιν, δεν σας την κάμνω δια να προκαλέσω συζήτησιν. Είναι πολιτική αποφασισθείσα, που την εγκρίνει χωρίς καμιά αμφιβολία ολόκληρος ο Ελληνικός Λαός, ο Στρατός μας και ο Βασιλεύς. Εάν υπάρχει αντίθετος, ο οποίος θέλει ν’ ακολουθήσει η Χώρα ιταλόφιλον πολιτικήν, ας εκδηλωθεί. Εάν υπάρχει μεταξύ υμών κανείς ο οποίος να μην εγκρίνει ή να έχει επιφυλάξεις ας αποχωρήση … Η πολιτική των υποχωρήσεων δεν φέρει πουθενά. Έχομεν το παράδειγμα της Ρουμανίας και του Πεταίν. Έστω και αν νικήσει ο Άξων, που το θεωρώ για πολλούς λόγους αδύνατον, οι Γερμανοί θα μας σεβασθούν πολύ περισσότερον και ως τιμίους εχθρούς και ως Έθνος που απέδειξεν πως έχει δικαιώματα να ζη ελέυθερον, παρά ως συμμάχους της τελευταίας στιγμής με προβαδίζοντας τους Ιταλούς και τους Βουλγάρους, με τας γνωστάς εδαφικάς αξιώσεις εναντίον μας … Εάν νικήσει η Μεγάλη Βρετανία, όπως πιστεύω, το μέλλον μας εις την Ανατολικήν Μεσόγειον είναι βεβαίως περίλαμπρον. Και τα πλέον τολμηρά μας όνειρα ασφαλώς θα πραγματοποιηθούν. Είναι μια καμπή της ιστορίας μας, η οποία παρουσιάζεται ίσως κάθε πεντακόσια έτη … Θα θέσωμεν την δόξαν πρώτην και ύστερα τη νίκην. Και θα δείξουμε εις τον κόσμον, ότι αι εσωτερικαί αξίαι του Ελληνισμού, δεν έχουν μειωθεί. Αι θυσίαι βεβαίως θα είναι μεγάλαι, μέγισται. Αλλά όπως εγώ είμαι έτοιμος να θυσιάσω τα πάντα, το σπίτι μου, τα παιδιά μου, τη ζωή μου, έτσι είμαι βέβαιος θα σκεφθή ο καθένας μας, ο κάθε Έλλην. Δεν επιτρέπεται να μαυρίσουμε, να κηλιδώσουμε μίαν ιστορίαν θαυμασία δυόμιση χιλιάδων ετών….»

Ήρθε και η 28η Οκτωβρίου του 1940 με την επίσκεψη του Πρέσβη της Ιταλίας Εμμανουέλλε Γκράτσι (E. Grazzi) στο σπίτι του Έλληνα Πρωθυπουργού. Η συνάντηση αυτή δεν ήταν απρόβλεπτη. Όλοι ήξεραν ότι κάποια στιγμή θα συμβεί! Ο Ιωάννης Μεταξάς ήταν καλά προετοιμασμένος και όχι μόνο αυτός. Σε ολόκληρο τον Ελληνικό Λαό είχε καλλιεργηθεί η ιδέα της αντιστάσεως στις ιταμές επιδιώξεις των Ιταλών. Το αποδεικνύει το αποτέλεσμα! Ο Ιταλός διπλωμάτης στο βιβλίο του «Η αρχή του τέλους - η επιχείρηση κατά της Ελλάδος» περιγράφει εκείνες τις στιγμές: «Ήταν λίγα λεπτά μετά τις 3 το πρωί. Χωρίς καθυστέρηση του είπα (στον Μεταξά), ότι η Κυβέρνησίς μου, μου είχε αναθέσει να τον επισκευθώ προσωπικά και να του εγχειρίσω ένα κείμενο, που δεν ήτο τίποτε άλλο, παρά το τελεσίγραφον της Ιταλίας προς την Ελλάδα με το οποίον απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση των στρατευμάτων της από την Ελληνική επικράτεια από το τις 6 π.μ. της 28 Οκτωβρίου 1940. Ο Μεταξάς άρχισε να διαβάζει το κείμενο. Τα μάτια του άρχισαν να βουρκώνουν. Το έβλεπα μέσα από τα γυαλιά του. Τελειώνοντας το διάβασμα με κοίταξε στο πρόσωπο και με λυπημένη αλλά σταθερή φωνή μου είπε: Alors, c'est la guerre, (Λοιπόν, έχουμε πόλεμο)».

Παρόμοια είναι και η περιγραφή της κόρης του Μεταξά η οποία όμως προσθέτει ότι αμέσως μετά τη φράση «Λοιπόν έχουμε πόλεμο» ο Γράτσι είπε: «όχι απαραίτητα εξοχότατε!» (Pas nécessaire, mon excellence), δηλαδή αν δεχθούν οι Έλληνες την πρόταση του δεν θα γίνει πόλεμος. Και ο Μεταξάς απάντησε λακωνικά: «όχι, είναι απαραίτητο» (Non, c'est nécessaire). Αυτό είναι το περίφημο ΟΧΙ του Μεταξά που έγινε το σύνθημα ενός ολόκληρου Λαού ο οποίος έγραψε με αίμα τις ενδοξότερες σελίδες της νεώτερης Ιστορίας μας. 

Στην συνέχεια ο Ιωάννης Μεταξάς συνόδευσε τον Πρέσβη μέχρι την εξώπορτα. Η συγκίνηση του δεν μπορούσε να κρυφτεί. Ο άνθρωπος αυτός εκείνη τη στιγμή είχε πάρει επάνω του όλη την μοίρα του Έθνους. Αποχαιρετώντας τον Ιταλό είπε μελαγχολικά: «Vous etes les plus forts» δηλαδή «Είσθε οι πιο ισχυροί». Ο Ιταλός Πρέσβης δεν είχε τίποτα να απαντήσει. Αποχαιρέτησε αυτόν που εκπροσωπούσε ολόκληρο το Αγέρωχο Γένος μας και έφυγε με σκυμμένο το κεφάλι. Για πρώτη φορά, σύμφωνα με τον ίδιο, αισθάνθηκε απέχθεια για το επάγγελμα του. «Αν στη μακρά σταδιοδρομία μου στην Υπηρεσία του Κράτους υπήρξε μια στιγμή που την μίσησα, ήταν όταν άκουσα αυτά τα λόγια από εκείνο τον ηλικιωμένο άνδρα που είχε καταναλώσει ολόκληρη τη ζωή του αγωνιζόμενος και υποφέροντας για την Χώρα του. Εκείνον που αυτή την υπέρτατη στιγμή, προτίμησε να διαλέξει για την Πατρίδα του το δρόμο της θυσίας και όχι το δρόμο της ατιμώσεως. Υποκλίθηκα μπροστά του με τον βαθύτερο σεβασμό και βγήκα από το σπίτι του».
Σε λίγο ακουγόταν το διάγγελμα του Πρωθυπουργού από το ραδιοφωνικό σταθμό:

«Η στιγμή επέστη που θα αγωνισθώμεν δια την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος, την ακεραιότητα και την τιμήν της. Μολονότι ετηρήσαμεν την πλέον αυστηράν ουδετερότητα και ίσην προς όλους, η Ιταλία, μη αναγνωρίζουσα, εις ημάς το δικαίωμα να ζώμεν ως ελεύθεροι Έλληνες, μου εζήτησε σήμερον την 3ην πρωινήν την παράδοσιν τμημάτων του εθνικού εδάφους, κατά την ιδίαν αυτής βούλησιν και μου ανεκοίνωσε, ότι προς κατάληψιν αυτών, η κίνησης των στρατευμάτων της θα ήρχιζε την 6ην πρωινήν. Απήντησα είς τον Ιταλόν Πρέσβυν ότι θεωρώ και το αίτημα αυτό καθ'εαυτό και τον τρόπον με τον οποίο γίνεται τούτο ως κύρηξιν πολέμου της Ιταλίας κατά της Ελλάδος. Τώρα θα αποδείξωμεν εάν πράγματι είμεθα άξιοι των προγόνων μας και της ελευθερίας την οποίαν μας εξησφάλισαν οι προπάτορές μας. Όλο το Έθνος ας εγερθή σύσσωμον. Αγωνισθήτε δια την Πατρίδα, τας γυναίκας και τα παιδιά σας και τας ιεράς μας παραδόσεις. Νυν υπέρ πάντων ο Αγών».

Οι Ιταλοί έχοντας λάθος εκτίμηση της καταστάσεως και βασισμένοι σε ψευδείς πληροφορίες που άφησαν σκόπιμα οι μυστικές μας υπηρεσίες να διαρρεύσουν, ξεκίνησαν μια εκστρατεία στην αρχή του χειμώνα. Βρέθηκαν αιφνιδιαστικά όμως αντιμέτωποι με αγέρωχους και ανυποχώρητους, άριστα εκπαιδευμένους στρατιώτες που μπόρεσαν να αξιοποιήσουν στο έπακρο τα ελάχιστα και παρελθούσης εποχής μέσα τους, αποδεικνύοντας περίτρανα την τεράστια σημασία του έμψυχου υλικού για τις πολεμικές επιχειρήσεις καθώς και την ύπαρξη ενός ακμαιότατου ηθικού που εξακολούθησε να συντηρείται με κάθε μέσο σε όλο το διάστημα του Έπους. Δεν χρειάζεται να εξιστορήσουμε τις νίκες του Στρατού μας. Είναι όμως αναγκαίο να εμβαθύνουμε σε γεγονότα λιγότερο γνωστά.

Το Δεκέμβριο του 1940 Ιταλός Ντούτσε, Μπενίτο Μουσολίνι (Benito Amilcare Andrea Mussolini) κατάλαβε ότι η κατάσταση δεν ήταν αναστρέψιμος. Άρχισε να σκέπτεται ανακωχή. Οι Υπουργοί του όμως και οι Στρατηγοί τον έπεισαν να περιμένει. Οι Γερμανοί τότε άρχισαν να βλέπουν με ανησυχία τις εξελίξεις. Το γεγονός αυτό αναστάτωσε τον Ιωάννη Μεταξά. Στις 18 Ιανουαρίου 1941 έστειλε την παρακάτω διακοίνωση προς τη Βρετανική Κυβέρνηση: «Είμεθα αποφασισμένοι να αντιμετωπίσωμεν καθ’ οιονδήποτε τρόπον και με οιασδήποτε θυσίας ενδεχομένην γερμανικήν επίθεσιν, αλλ’ ουδόλως επιθυμούμεν να την προκαλέσωμεν….»

Αυτό είναι το τελευταίο έγγραφο που υπέγραψε ο Μεγάλος Ηγέτης. Στις 29 Ιανουαρίου 1941, ο Ιωάννης Μεταξάς πέθανε αιφνιδίως. Ολόκληρο το Έθνος τον έκλαψε. Πέθανε ενώ είχε διαδραματίσει ένα από τους πιο σημαντικούς ρόλους σε μια περίοδο όλο ταραχές και συμφορές. Πέθανε τίμιος και φτωχός όπως είχε ξεκινήσει! Μοναδική του σκέψη και φροντίδα ήταν το καλό της αγαπημένης του Πατρίδας. Την ημέρα της κηδείας του είχαν γεμίσει ασφυκτικά όλοι οι δρόμοι της Αθήνας. Δύναμη Αστυφυλάκων προηγήτο της νεκρικής πομπής με αργό πένθιμο βήμα. Αμέσως μετά ακολουθούσαν οι στρατιωτικές μπάντες και σαλπιγκτές με τυμπανιστές της Εθνικής Οργανώσεως Νεολαίας. Μετά βάδιζαν τιμητικά αποσπάσματα Χωροφυλακής, Αστυνομίας και Πυροσβεστών, ένα άγημα Βασιλικού Ναυτικού, Τμήματα Νεολαίας, συμμαχικά αγήματα και ακολουθούσαν τα στεφάνια από Αρχηγούς Κρατών. Στη συνέχεια ένας Αξιωματικός που κρατούσε σε σκούρο μαξιλάρι τα παράσημα του και κατόπιν ανάμεσα σε διπλό στίχο πρωτοετών Ευελπίδων που έφεραν τα όπλα υπομάλης, κινήτο ένα πυροβόλο πάνω στον κιλλίβαντα του οποίου υπήρχε το δρύινο φέρετρο του Μεγάλου Νεκρού. Στις 18.10 και αφού εψάλλει η τελευταία δέηση, ετάφη ο Ιωάννης Μεταξάς με ομοβροντίες πυροβόλων και εμβατήρια. Σε εκτέλεση επιθυμίας του ετάφη μαζί του και η σπάθη που έφερε στις εκστρατείες.

Αυτός ήταν ο Ιωάννης Μεταξάς! Ο φωτισμένος Ηγέτης, που ο αμερόληπτος κριτής θα τον κατατάξει στις μεγάλες μορφές του Έθνους. Είναι αυτός που προετοίμασε σχολαστικά την Ελλάδα για να αντιμετωπίσει δύο «Αυτοκρατορίες» και βροντοφώνησε εκ μέρους όλου του Ελληνικού Λαού το ΟΧΙ. Τέλος, είναι εκείνος που εκτίμησε σωστά την κατάσταση και προσπάθησε να αποτρέψει την τέλεση του μεγαλύτερου εθνικού σφάλματος, της Μικρασιατικής Εκστρατείας που επιτάχυνε τον εθνικό ξεριζωμό, δημιούργησε χιλιάδες θύματα, και τέτοια δυστυχία τόσων και τόσων ομογενών μας.

Αντιναύαρχος ε.α. Δρ Στυλιανός Πολίτης

Το ακούς και σηκώνεται η τρίχα σου (Βίντεο) ακόμα και αν έχουν περάσει πάνω από 70 χρόνια.

Γιατί η έννοια της πατρίδας δεν είναι κάτι αόριστο, είναι αγώνες θυσίες πόνος και κανείς δεν έχει δικαίωμα να ξεχνά όλα τα παλικάρια που αφήσαν το κορμί τους επάνω στα βουνά της Βορείου Ηπείρου και αν είναι δυνατόν... ακόμα και σήμερα 8000 από αυτούς παραμένουν άταφοι.

Είναι ΝΤΡΟΠΗ για το Ελληνικό κρατίδιο (όπως το κατάντησαν) να μην μπορούμε να θάψουμε τους νεκρούς ήρωες μας.

Ποιος ευθύνεται για αυτό; Ρητορική ερώτηση... Δεν έχουν τα κότσια να πείσουν τους αλβανούς να μας αφήσουν να θάψουμε τους νεκρούς μας; 

Με ένα πύρινο άρθρο στην κυπριακή εφημερίδα «Πολίτης» ο Τουρκοκύπριος δημοσιογράφος Σενέρ Λεβέντ γράφει εναντίον του πρωθυπουργού της Τουρκας, Αχμέτ Ντραβούτολγου που το τελευταίο διάστημα αναφέρεται ολοένα και περισσότερο σε δύο ξεχωριστά κράτη εντός της Κύπρου.

Μάλιστα δεν διστάζει να τον ονομάσει περιπαιχτικά «Μεγάλο Βεζύρη»και «Τελευταίο Οθωμανό», αναφερόμενος στο ακανθώδες θέμα της ΑΟΖ.

Ολόκληρο το άρθρο του Σενέρ Λεβέντ:

Πώς μας κοροϊδεύουν, πώς μας προσβάλλουν. Και κανείς από εμάς δεν βγαίνει να τους βάλει στη θέση τους. Όλοι χάβουν και χωνεύουν ό,τι ρίχνεται στο χοντρό τους έντερο. Ο άνθρωπος θεωρεί τσιφλίκι του το μέρος αυτό. Περιουσία του πατέρα του. «Αν θέλετε να συζητήσουμε το σενάριο δύο κρατών», λέει ο Νταβούτογλου στους Ελληνοκύπριους. Δηλαδή, ο νότος είναι δικός σας και ο βορράς δικός μας.

Τους απευθύνει έκκληση λέγοντας «αν σκέφτεστε με αυτό τον τρόπο, ελάτε στο τραπέζι να καθίσουμε και να συμφωνήσουμε». Ο Αχμέτ Νταβούτογλου. Ο γιος του Νταβούτ, ο κύριος Αχμέτ. Από πού είναι; Από την Τουρκία. Δεν είναι Κύπριος. Τότε, ποιος του έδωσε το δικαίωμα να μιλά με αυτό τον τρόπο για την Κύπρο; Η Κύπρος είναι δική μας πατρίδα κύριε Αχμέτ. Δική μας. Των Κυπρίων. Όχι δική σου. Δεν μπορείς να αποφασίζεις εσύ τι θα κάνουμε και τι δεν θα κάνουμε εδώ. Εμείς αποφασίζουμε. Εσύ να κοιτάς τη δουλειά σου. Χάρις σε εσένα και τους όμοιούς σου, η Τουρκία βρίσκεται στα πρόθυρα της διαίρεσης. Πήγαινε να τη σώσεις αν μπορείς από δω και μπρος. Κοίτα που ένα τηλέφωνο του Ομπάμα ήταν αρκετό. Έκανες στροφή 180 μοιρών. Ενώ πήγαινες προς το Ακρωτήριο του Αποστόλου Ανδρέα έστριψες στη Γιαλούσα και βγήκες στην Τέρα. Τώρα έρχεσαι να μας κάνεις φιγούρα; Επειδή δεν μπόρεσες να γονατίσεις τον Άσαντ θα βγάλεις τώρα τον πόνο σου γι' αυτό πάνω στην Κύπρο; Δεν έφτασε η δύναμή σου για τον Άσαντ και θα φτάσει για τον Αναστασιάδη; Να μείνει μεταξύ μας η κουβέντα τούτη, αλλά πρέπει πει κανείς στον κύριο Αναστασιάδη πως καλά να πάθει. Γι' αυτά τα χαστούκια που δέχτηκε. Σας κολάκευσε πολύ. Του αξίζει!
Κοίτα κύριε Αχμέτ. Κοίτα τελευταίε Οθωμανέ Μεγάλε Βεζύρη. Δώσε προσοχή. Κάνε κάτι. Διότι ούτε και τα ίδιά σου τα αφτιά ακούνε αυτά που ξεστομίζεις. Λες ότι «η υφαλοκρηπίδα της Κύπρου και η αποκλειστική οικονομική ζώνη ανήκουν και στις δύο κοινότητες». Ε, αν ανήκουν στις δύο κοινότητες, εσένα τι σε νοιάζει; Τι έπαθες; Τι δουλειά έχεις στις θάλασσές μας; Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να μιλάς εκ μέρους μας; Ο κύριος Ντερβίς; Ο κύριος Ντερβίς είναι έμμισθος υπάλληλός σου εδώ. Εσύ τον πληρώνεις. Άλλωστε, μήπως δεν είσαι εσύ που καυχιέσαι τόσα χρόνια ότι δίνεις τα χρήματα;

Τότε, τι είναι αυτό το ρεζιλίκι; Από πότε απαιτείς και παίρνεις εξουσιοδότηση από έναν έμμισθο υπάλληλό σου; Μήπως δεν είναι υποτελής σου διοίκηση αυτή η διοίκηση; Όλος ο κόσμος γνωρίζει ότι είσαι κατοχική δύναμη εδώ και σαράντα χρόνια στο νησί και νομίζεις ότι μόνο εμείς δεν το ξέρουμε; Μην κοιτάς όσους σε κολακεύουν εδώ. Να μην σε ξεγελούν πολύ εκείνοι από εμάς που σου εκφράζουν ευγνωμοσύνη. Δεν υπάρχει κανείς που θέλει δύο κράτη και άλλα παρόμοια. Ενωμένη Κύπρο θέλει ο λαός. Από το Ριζικάρπασο μέχρι την Πάφο. Αν δεν συμβεί τώρα αυτό, μια μέρα θα γίνει οπωσδήποτε. Δεν υπάρχει θέμα να μην βάλουν ποτέ μυαλό στο κεφάλι τους οι Κύπριοι!

Αυτός ο σοβινισμός, αυτή η τρέλα θα τελειώσει οπωσδήποτε μια μέρα.
Λες ότι η υφαλοκρηπίδα ανήκει στις δύο κοινότητες και δεν το αντιλαμβάνεσαι. Οι Ελληνοκύπριοι ποτέ δεν είπαν ότι ανήκει μόνο στους ίδιους. Αλλά αν ακόμα συνεχίζεται η μη λύση χάρις σε σένα και έχεις παραπέμψει στη συνολική λύση ακόμα και την επιστροφή του Βαρωσιού στους ιδιοκτήτες του, μην νομίζεις ότι εκείνοι θα μας αφήσουν να μυριστούμε οτιδήποτε πριν από τη λύση. Κάτω τα χέρια από την Κύπρο.
Πάρε τα δύο σου κράτη και βάλε τα εκεί που ξέρεις!

iefimerida.gr

Δεν τό 'πε; Περίεργο.
     Αυτοί ξέρουνε τα πάντα περί Αργεντινής!
     Κι επίσης ξέρουνε τα πάντα για μας.

     Ξέρουν ας πούμε ότι οι μόνοι που μπορούν να κυβερνούν αυτόν τον τόπο είναι αυτοί που μας οδήγησαν στην καταστροφή.
     Ξέρουν ακόμα ότι δεν μπορούμε (ή δεν ΠΡΕΠΕΙ;) να ζήσουμε χωρίς μνημόνια.
     Επίσης ότι ο ραγιαδισμός είναι το Α και το Ω της ''σταθερότητας''.  Τουλάχιστον όπως αυτοί την εννοούν (ή τους ΣΥΜΦΕΡΕΙ;).

     Κι αυτά δεν τα ξέρει μόνο του Mouga. Τα ξέρουν και τα υπόλοιπα καθεστωτικά κανάλια.
     Κι επίσης τα ξέρει πολύ καλά κι ο Μπουμπούκος (ποιός είναι άραγε πιό γελοίος: ο Μπουμπούκος, ή αυτοί που τον ψήφισαν;), που έκανε τον σταυρό του (ο δωδεκάθεος) που δεν γίναμε Αργεντινή!
     Τα ξέρουν κι ο ΒεληΓκίκας και το Στουρνάρι.  Που αφού πούλησαν τα ακίνητα του Δημοσίου (ή τα ΞΕΠΟΥΛΗΣΑΝ;), τώρα δεν έχουν τα 30 εκατομμύρια(!) για νοίκι για τα ίδια ακίνητα που πρίν ήταν δικά μας (του Δημοσίου).

     Ποιοί άλλοι τα ξέρουν; 
     Μα φυσικά η Αυτού Χυδαιότης ο αντιπρόεδρος που κυκλοφορεί με την θωρακισμένη BMW, που ''απαλλοτρίωσε'' απ' το υπουργείο Εθνικής Άμυνας, μαζί με τα σχέδια για την άμυνα της χώρας (που μετά τα ''ξέχασε'' στο συρτάρι μαζί με την λίστα Λαγκάρντ)!
     Αλήθεια: Φοβάται τίποτα; Γιατί να κυκλοφορεί με (τε)θωρακισμένο 750.000 ευρώ ένας τόσο λαοφιλής ''ηγέτης'' (του -3%);

     Ποιός άλλος; Ε, ναι!  Ο παλικαρόπουλος!
     Που ολημερίς τα έσκιζε, το βράδυ τα κολλούσε! (τα μνημόνια. Μήνα τον μήνα! Μέρα με την ημέρα! Σελίδα σελίδα!)

     Όλοι αυτοί λοιπόν που κάθε μέρα μας αφανίζουν, ξέρουν πολύ καλά το καλό μας (ή το ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ;)
     Ξέρουν πολύ καλά τί πρέπει να κάνουμε για να μην κινδυνεύσουμε κι εμείς σαν την Αργεντινή να στείλουμε κανα δορυφόρο στο διάστημα!

     Κι εμείς;
     Εμείς όσο τους ακούμε και κάνουμε ό,τι μας λένε,
     ..δεν κινδυνεύουμε να στείλουμε τίποτα στο διάστημα,
     ..παρά μόνον την @@@ακία μας!..

Βρέθηκα χτες με 5-6 βουλευτές της ΝΔ. Γενικά μου είναι συμπαθείς και μιλάνε συνήθως λογικά.

Χτες όμως ζυμώνονταν μεταξύ τους κι εξέφραζαν τη βεβαιότητα τους για την εκλογή προέδρου το Φεβρουάριο.

Όταν τους εξήγησα ότι πετάνε στα σύννεφα κι ότι είναι σχεδόν αδύνατο να συμβεί, μόνο που δεν με έδειραν.

Ο λόγος είναι ότι όλοι τους άμα γίνουν εκλογές τον Μάρτιο δεν θα εκλεγούν ξανά.

Κι η αγωνία τους αυτή τους έχει κάνει να χάσουν την επαφή τους με τη λογική και με την πραγματικότητα.

Το ίδιο, είμαι βέβαιος, έχει συμβεί με τους Σαμαρά και Βενιζέλο.

Είναι πολύ επικίνδυνο πράγμα να γαντζώνεσαι απελπισμένα από την εξουσία.

Γιάννης Λοβέρδος
Δημοσιογράφος

Η κυρία Βούλτεψη έχει κουρνιάσει πάνω απ’ τα ΑΤΜ σαν νυχτερινή κουκουβάγια και κρώζει ότι θα μας φάει τα λεφτά ο λήσταρχος Παπαδημούλης.

 Ο κ. Πάγκαλος δηλώνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πυρπόλησε τους συμπολίτες μας στη Μαρφίν, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εθνικιστική ιδεολογία και ότι «έχει κοινή βάσησυνεννόησης με τη Χρυσή Αυγή». Προσέτι, ο κ. Πάγκαλος αποφάνθηκε ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει τις εκλογές, τότε «οι οπαδοί του Αλέξη Τσίπρα θα είναι στον δρόμο, θα καίνε και θα σκοτώνουν». Τα προειρημένα, του κ. Πάγκαλου, επιβεβαιώνει με το κύρος του και ο κ. Αδωνις Γεωργιάδης. Ενώ η κυρία Μισέλ Ασημακοπούλου προχωράει ακόμα παραπέρα, διακριβώνοντας «μια συμμαχία ολέθρου ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, Χρυσής Αυγής».

 Είναι όλα αυτά «ατζέντα» πολιτικής για τα προβλήματα που ταλανίζουν τον λαό και τη χώρα; Οχι, είναι μια παγίδα. Που σε τυλίγει σε μια κόλλα χαρτί. Ή μάλλον ένα μάτσο κουρελόχαρτα που υπέχουν θέση κωλόχαρτων. Σε αυτό το επίπεδο όταν κινείται η πολιτική αντιπαράθεση, κάθε λύσηπαγιδεύεται από το πρόβλημα.

Αλήθεια, ποια είναι η πολιτική ατζέντα σήμερα; Δεν είναι η ανεργία και ηφτώχεια; δεν είναι τα «κόκκινα» δάνεια και η απονεκρωμένη αγορά; Αντί λοιπόν να ομιλούμε για αυτά (και χίλια ακόμα τέτοια), υπάρχουν στελέχη της Αριστεράς, εν προκειμένω του ΣΥΡΙΖΑ, που παρασύρονται (όταν δεν τις προκαλούν) σε συζητήσεις γλίτσας. Κι έτσι εισέρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ σε μια γενίκευση του χάους. Αίφνης ο κ. Κουβέλης ενθυμείται τα δάνεια των κομμάτων (Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ) με τα οποία συγκυβέρνησε, ενώ ο Αριος στον πτωχοπροδρομικό ελιτισμό του κ. Σταύρος Θεοδωράκης ακυρώνει τη συνάντησή του με τον κ. Τσίπρα επειδή ο τελευταίος συναντήθηκε με τον «ψεκασμένο» κ.Καμμένο.

Ποιον βολεύει η μεταφορά της πολιτικής «ατζέντας» σε τέτοιο γελοίο επίπεδο; Τους πολίτες που πάει να τους φάει η τράπεζα το σπίτι ή ταντόμπερμαν της προπαγάνδας; Και ποια είναι η «ατζέντα» της Αριστεράς; ηυπεράσπιση του σπιτιού που κινδυνεύει, ή ο σκυλοκαυγάς με τα ντόμπερμαν περί της ψήφου τάδε υπό τη δείνα προϋπόθεση; Αλήθεια είναι κουκιά οι ανεξάρτητοι βουλευτές; Αλήθεια το επίδικον είναι τι θα ψηφίσουν στην προεδρική εκλογή και όχι τι ψήφισαν και τι ψηφίζουν για τους εφαρμοστικούς νόμους;

Η Αριστερά δημιούργησε χρήσιμη πολιτική ατζέντα, εισηγούμενη νομοσχέδια όπως η επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, διακηρύσσοντας πρόγραμμα αντιμετώπισης των συνεπειών της φτώχειας -ο κ. Τσίπρας στη Θεσσαλονίκη- καθώς κι ένα μίνιμουμ σχέδιο για την ανατροπή της φοράς των πραγμάτων, στην πραγματική οικονομία.

Ποιον βολεύει η κατασίγαση της συζήτησης για αυτά και άλλα εξίσου σοβαρά θέματα; Ποιος ωφελείται απ’ τη μεταφορά της συζήτησης σε επίπεδο γλίτσας;

Σήμερα, το παραμύθι της κυβέρνησης για έξοδο απ’ το Μνημόνιο, για διευθέτηση του χρέους και για επάνοδο στις αγορές τρώει σφαλιάρες από παντού. Από τοΔΝΤ. Απ’ το Βερολίνο. Απ’ τις αγορές.

Αθλια σοφίσματα, όπως για το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, διαγωνίζονται σε πονηρία βρωμοδουλειές όπως ο ΕΝΦΙΑ ή η φορολόγηση ακόμα και της πείνας. Αυτή είναι η «πραγματική ατζέντα» και για αυτήν πρέπει να «τρελάνει στη νομιμότητα» ο ΣΥΡΙΖΑ τη Βουλή και την κυβέρνηση. Δεν λέω για το ΚΚΕ, διότι το κόμμα αυτό «λείπει απ’ το σπίτι για δουλειές» στο υπερπέραν. Οι υπόλοιποι όμως έχουν χρέος απέναντι στον λαό να προωθούν τη δική του «ατζέντα» κι όχι να παγιδεύονται στην «ατζέντα» του κατιμά και της γλίτσας. Ή μήπως θεωρούμε χαζό τον ελληνικό λαό; Δεν ξέρει ο λαός τι εστί Διαπλοκή; Δεν ξέρει ότι όσα λεφτά χρωστούν δημοσιογραφικοί οργανισμοί όπως ο ΔΟΛ και ο Πήγασος, «κόστισε» η περικοπή επικουρικών συντάξεων; Δεν ξέρουν οι Ελληνες για τη Ζήμενς, τη Ντόυτσε Τέλεκομ, τα υποβρύχια, τους Ολυμπιακούς Αγώνες, το Χρηματιστήριο, τα ομόλογα, τη Χόχτιφ, την απώλεια εθνικών πόρων, τη μείωση μισθών και συντάξεων; την υποτέλεια; 

   δεν ξέρουν οι Ελληνες τι έχει γίνει και τι γίνεται; από το εάν θα χρηματισθεί κάποιος για να ψηφίσει κάτι περιμένουν να μάθουν; Υπήρξαν χρηματισμοί; υπήρξαν! απεδείχθησαν; όχι! Διότι οι χρηματισμοί δεν γίνονται στη Μέση Οδό, ούτε στη μέση στο παζάρι. Θα υπάρξουν χρηματισμοί; θα υπάρξουν! Αυτό όμως είναι μια πολιτική εκτίμηση. Που δεν χρειάζεται να υποστηριχθεί και από μια δικαστική απόφαση. Αλίμονο αν οι πολιτικές εκτιμήσεις, προτάσεις, υποθέσεις, τοποθετήσεις χρειάζονταν εισαγγελική επικουρία ή έγκριση! Να λείπουν λοιπόν οι άγονοι αγώνες (πόσω μάλλον η αναγόρευση της γλίτσας σε στίβο). Η πολιτική δεν είναι θέμα Δικαιοσύνης (ως εξουσίας), όσο κι αν αρκετές πολιτικές πράξεις εμπίπτουν στην αρμοδιότητά της.

Είναι άλλο (με δυο λόγια και για να εξηγούμεθα) πολλές πολιτικές πράξεις (όπως πολλές απ’ τις ως άνω προαναφερόμενες) να φθάσουν στη δικαστική τους διερεύνηση, κι άλλο να ασκείται η πολιτική με δικανικούς όρους.

Στοιχεία για τον εισαγγελέα έχουμε όλοι μας και πρώτα απ’ όλα τηφτώχεια μας. Η αναίρεση όμως αυτής της φτώχειας είναι ζήτημα πολιτικής πάλης, ταξικής πάλης κι όχι δικαστικής απόφασης. Διότι ο δικαστής εφαρμόζει τους νόμους που η πολιτική εξουσία καθιερώνει. Τα έχουμε πει χίλιες φορές: η ύστατη καταφυγή ενός πολίτη είναι ο φυσικός του δικαστής. Και η υπέρτατη εξουσία της ταξικής πολιτικής είναι να διαμορφώνει το νομικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται ο δικαστής. Τελεία. Το γεγονός ότι ενίοτε δικαστικές αποφάσεις δικαιώνουν πρόσωπα, ακόμα και τάξεις, πάλι η πολιτική το διαχειρίζεται (όπως προσφάτως με τις καθαρίστριες ή τους στρατιωτικούς διαπιστώσαμε).

 Συνελόντι ειπείν, ίσως κάποτε υποθέσεις όπως του Χρηματιστηρίου, ή των υποβρυχίων, ή του Μνημονίου, να φθάσουν στα δικαστήρια και στα ειδικάδικαστήρια, όμως αυτό θα είναι θέμα πολιτικής βούλησης. Εν προκειμένω πολιτικής βούλησης που θα εξυπηρετεί μια ανάγκη. Μια λαϊκή ανάγκη. Διότι χωρίς την κάθαρσή της η Υβρις θα συνεχίζεται.

  Συνεπώς, τα ψαράκια που υποστηρίζουν τους καρχαρίες θα βρουν τημοίρα τους. Το θέμα είναι να πληρώσουν για τα έργα τους οι καρχαρίες. Οχι ότι τα ψαράκια δεν έχουν τις ευθύνες τους, αλλά οι καρχαρίες είναι

που εξουσιάζουν - νομοθετούν - και δικάζουν. Μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάκτυλό μας. Είναι σπάνιες οι φορές που στην αστική δημοκρατία λειτουργεί η διάκριση των εξουσιών (κι αυθύπαρκτη λάμπει η Δικαιοσύνη), πόσω μάλλον στηνεκφυλισμένη αστική δημοκρατία που ρέπει προς την τυραννίδα. Η «ατζέντα» της γλίτσας βολεύει την τυραννίδα. Η «ατζέντα» της επιστροφής του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ και βλέπουμε βολεύει τον λαό.

Δεν νομίζω ότι η επιλογή είναι δύσκολη για την Αριστερά...

enikos.gr