Φραγμό στον νεοοθωμανικό επεκτατισμό βάζει η Ρωσική επέμβαση στην Μέση Ανατολή
Σε πρόσφατη ανάλυση μας είχαμε αναφερθεί στις αρνητικές επιπτώσεις που επιφέρει η Ρωσική επέμβαση στην Μέση Ανατολή στα μεγαλεπήβολα σχέδια των Αμερικανοσιωνιστών για ένα «Μεγάλο Ισραήλ». Η εμπλοκή όμως της Ρωσικής Συνομοσπονδίας στον συμμοριτοπόλεμο της Συρίας, και οσονούπω σε αυτόν του Ιράκ, θα πρέπει να μας απασχολήσει γεωπολιτικά και για έναν άλλο λόγο, πλην αυτού βέβαια που είναι η ακύρωση ουσιαστικά των σιωνιστικών σχεδιασμών για περικύκλωση του πυρήνα της Ευρασίας που είναι η Ρωσία.
Με την στρατιωτική της επέμβαση στην Μέση Ανατολή η Μόσχα θέτει υπό αμφισβήτηση τον νεοοθωμανικό επεκτατισμό που έχει διατυπωθεί από τους Ερντογάν-Νταβούτογλου και είναι επίσημο δόγμα της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας. Ο Νταβούτογλου στο πόνημα του «Το Στρατηγικό Βάθος. Η Διεθνής Θέση της Τουρκίας» αναφέρεται στην θεωρία και πράξη αυτού του επεκτατισμού και αναδεικνύει την νεοοθωμανική κοσμοθεωρία και στρατηγική που σκοπό έχει να καταστήσει την Τουρκία μια από τις μεγαλύτερες δυνάμεις, όχι μόνο της Μέσης Ανατολής αλλά και του κόσμου. Στο βιβλίο του ο Νταβούτογλου καταθέτει την τουρκική θέση για την Ευρώπη, το Κυπριακό, το Αιγαίο, τα Βαλκάνια και την Μέση Ανατολή, καθώς και τα γεωπολιτικά ζητήματα που αφορούν την Τουρκία στην περιφέρεια της.
Η ουσία της πραγματιστικής πολιτικής την οποία ασπάζεται ο σημερινός πρωθυπουργός της Τουρκίας και η οποία αναλύεται στο πόνημα του είναι ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να δημιουργήσει ουσιαστικά προβλήματα στον επεκτατισμό της Τουρκίας προς το Αιγαίο, την Θράκη και την Κύπρο. Ομοίως θεωρεί ότι η επέκταση της χώρας του κατά ανάλογο τρόπο προς την περιοχή της Μέσης Ανατολής εντάσσεται επίσης στην νεοοθωμανική ρεαλιστική πολιτική, σε μια Μέση Ανατολή στην οποία η μουσουλμανική Τουρκία θα πρέπει να ηγείται.
Η Ρωσική επέμβαση βάζει φραγμό στα νεοοθωμανικά σχέδια της Άγκυρας, μια επέμβαση που ο κύριος σκοπός της ήταν και είναι η καταπολέμηση της ισλαμικής τρομοκρατίας και η πρόληψη πιθανής κατάρρευσης του καθεστώτος Άσαντ. Υπό αυτή την έννοια όμως η επέμβαση της Μόσχας έχει μεγάλο και σοβαρό αντίκτυπο. Με την ενίσχυση της κυβέρνησης της Δαμασκού, αλλά και της Βαγδάτης, η γεωστρατηγική εξίσωση δυνάμεων στην Μέση Ανατολή παίρνει άλλη τροπή. Η Ρωσία φέρνει τα πάνω-κάτω στα γεωπολιτικά συμφέροντα των ΗΠΑ, αλλά σε αυτά του Ισραήλ και της Τουρκίας.
Ας παραμείνουμε όμως στην Τουρκία. Χωρίς να απαιτείται μεγάλη φαντασία ή εξειδικευμένη επιστημονική γνώση μπορούμε να προδικάσουμε την δυσμενή επίπτωση που θα έχει η Ρωσική κίνηση στην Μέση Ανατολή στην πολιτική της Άγκυρας. Η Τουρκία των Ερντογάν-Νταβούτογλου αναγκάζεται να αποδεχτεί πρώτον την de facto ακύρωση των σχεδίων της για «ζώνη απαγόρευσης πτήσεων» (no-fly zone) στην βόρεια Συρία, κάτι που θα έθετε τις βάσεις για εισβολή τουρκικών στρατευμάτων σε αυτή την περιοχή υπό το πρόσχημα καταπολέμησης της τρομοκρατίας, αλλά και θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις ανατροπής του Άσαντ από την εξουσία. Δεύτερον η Τουρκία υποχρεώνεται να αναθεωρήσει τους όρους εμπλοκής της πολεμικής της αεροπορίας στην παραμεθόριο περιοχή με την Συρία, οι οποίοι όροι εμπλοκής ήταν κατάρριψη κάθε αεροσκάφους που πετούσε κοντά στα σύνορα της.
Υπό τις παρούσες πλέον συνθήκες διατυπώνονται τα εξής δύο ερωτήματα για την Τουρκία. Παραμένει η Άγκυρα προσηλωμένη στους όρους εμπλοκής για αεροσκάφη που πετούν πλησίον των συνόρων της; Διότι τώρα αυτά τα αεροσκάφη δεν είναι της Συρίας, αλλά της πολεμικής αεροπορίας της Ρωσίας που εκτελούν αποστολές εναντίον θέσεων των τζιχαντιστών που είναι σύμμαχοι της Άγκυρας. Άποψη μας είναι ότι η Τουρκία δεν θα τολμήσει να εφαρμόσει τους όρους εμπλοκής της THK (Türk Hava Kuvvetleri). Δεύτερον σχετικά με την no-fly zone. Η Άγκυρα δεν μπορεί πλέον να επικαλεστεί την δημιουργία «ζώνης ασφαλείας», αφού κάτι τέτοιο δεν έχει νόημα μετά την επέμβαση της Ρωσίας. Οι Ρώσοι μαζί με τους Σύριους, την Χεζμπολάχ και τους σιίτες πολιτοφύλακες του Ιράν είναι αυτοί που εγγυώνται την ασφάλεια της περιοχής έναντι των ισλαμοσυμμοριτών. Δεδομένου ότι οι τζιχαντιστές δεν διαθέτουν μαχητικά αεροσκάφη η οποιοδήποτε απαίτηση πλέον της Τουρκίας για «ζώνη απαγόρευσης πτήσεων» ή «ζώνη ασφαλείας» σημαίνει απαγόρευση πτήσης στα αεροσκάφη που βομβαρδίζουν τους τζιχαντιστές, ήτοι στα μαχητικά της Ρωσίας. Τοιαύτη απαίτηση ή απαγόρευση θα οδηγούσε σε σύγκρουση Τουρκίας-Ρωσίας, κάτι βέβαια που απεύχεται η Άγκυρα.
Το υπ’ αριθμό ένα πρόβλημα και η πρώτη προτεραιότητα για την Άγκυρα σήμερα είναι το Κουρδικό, τουτέστιν οι Κούρδοι του PKK που ξεδιπλώνουν με ταχείς ρυθμούς την δύναμη τους στις νοτιοανατολικές επαρχίες της Τουρκίας, και οι Κούρδοι του PYD που έχουν ανακτήσει πολλά από τα εδάφη τους στην παραμεθόριο περιοχή Τουρκίας-Συρίας-Ιράκ. Η ανατροπή του Άσαντ δεν μπορεί εκ των πραγμάτων πλέον να είναι προτεραιότητα για την τουρκική πολιτική στην Μέση Ανατολή. Το όνειρο της Τουρκίας να καταλάβει παλαιές οθωμανικές κτήσεις στην Συρία δεν δύναται να πραγματοποιηθεί, ούτε και μπορεί να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην Μέση Ανατολή. Οι πρόσφατες δε επιτυχίες των χερσαίων δυνάμεων της Δαμασκού, που μαζί με τους πολιτοφύλακες της Χεζμπολάχ και τους Φρουρούς της Ιρανικής Επανάστασης κατόρθωσαν να αποκόψουν τους τζιχαντιστές από τις γραμμές ανεφοδιασμού των και να τους αποδεκατίσουν, καθιστά την όποια προτεραιότητα που είχε η Άγκυρα σχετικά με την Συρία τελείως ανεδαφική και πολιτικά άσχετη.
Σε τελική ανάλυση, λαμβάνοντας υπόψη και την φθίνουσα παρουσία των ΗΠΑ στην Συρία και στο Ιράκ ως επακόλουθο της Ρωσικής επέμβασης, η Τουρκία δεν μπορεί να επιτρέψει στον εαυτό της να γίνει η γέφυρα μιας σύγκρουσης μεταξύ ΗΠΑ-Ρωσίας, διότι κάτι τέτοιο θα συνέβαινε αν εξακολουθούσε να επιμένει στην επεκτατική της πολιτική στην Μέση Ανατολή. Η Τουρκία είναι υποχρεωμένη να ασχοληθεί πλέον με το εσωτερικό της πρόβλημα που είναι οι Κούρδοι και οι Αλεβίτες και δεν μπορεί να δεχθεί τον ρόλο ενός «frontline state» εναντίον των Ρώσων στην Μέση Ανατολή, ένα ρόλο που πιθανώς θα ήθελαν να της προσδώσουν οι ΗΠΑ.
Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι η Τουρκία αποκηρύσσει το δόγμα Νταβούτογλου σε ότι αφορά το Αιγαίο, την Θράκη και την Κύπρο. Η Ελλάδα το επόμενο διάστημα θα πρέπει να αναμένει μια επιθετικότερη πολιτική και αύξηση των στρατιωτικών προκλητικών ενεργειών εκ μέρους της Τουρκίας, ακριβώς επειδή δεν ευοδώθηκαν τα σχέδια αυτής στην Μέση Ανατολή. Ταυτόχρονα γίνεται σαφές σε όλους μας η πλήρης αποτυχία της εξωτερικής πολιτικής των κυβερνήσεων του συνταγματικού τόξου, μιας εξωτερικής πολιτικής που συμμάχησε και ευθυγραμμίστηκε με την βούληση της Ουάσιγκτον, των Βρυξελλών και του ΝΑΤΟ, τουτέστιν συντάχθηκε με τους χορηγούς των ισλαμοσυμμοριτών και αντιπάλους της Ρωσίας.
Η πορεία αυτή της εξωτερικής μας πολιτικής πρέπει να ανακοπεί πάραυτα, αλλιώς καραδοκεί ο κίνδυνος εθνικού αφανισμού. Η Ελλάδα αν θέλει να επιβιώσει πρέπει να στραφεί για βοήθεια στην Ρωσία, στην Κίνα και στους BRICS, τα χρονικά περιθώρια στενεύουν επικίνδυνα.
Γ. Λιναρδής